Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Rzepecka Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk – Wiśniewska (spr.) Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Sekretarz sądowy Anna Pakuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2017 r. sprawy ze skargi K.T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. Uchyla w całości zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] oraz postanowienie Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S. A. z dnia [...]r. nr [...] i postanowienie Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S. A. z dnia [...] r. nr [...]. 2. Zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 100,00 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Skarżący – K.T. dalej zwany Stroną, Skarżącym – złożył skargę na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] czerwca 2017 r. utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] kwietnia 2017 r. w przedmiocie odmowy uwzględnienia zarzutów.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.

Naczelnik Urzędu Skarbowego przyjął do realizacji tytuł wykonawczy Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2015 r., wystawiony przez Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A., w celu wyegzekwowania z majątku Skarżącego zaległości z tytułu opłat abonamentowych RTV. Odpis ww. tytułu wykonawczego, wraz z zawiadomieniem Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2015 r. o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego i wkładu oszczędnościowego w Banku [...], zostały doręczone Skarżącemu w dniu 2 września 2015 r.

Skarżący złożył zarzuty w sprawie egzekucji administracyjnej prowadzonej na podstawie ww. tytułu wykonawczego, wskazując na nieistnienie egzekwowanego obowiązku, brak uprzedniego doręczenia upomnienia, a także zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego.

W dniu 14 września 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego zwrócił się do wierzyciela o zajęcie stanowiska w przedmiocie zarzutów. W postanowieniu z dnia [...] grudnia 2016 r. wierzyciel – Poczta Polska- uznała wniesione zarzuty za nieuzasadnione. W uzasadnieniu postanowienia wskazała, że Poczta Polska S.A. nie dysponuje dokumentem, który potwierdzałby dopełnienie przez Stronę wymaganych formalności wyrejestrowania odbiorników rtv w terminie objętym przedmiotowymi tytułami wykonawczymi. Dalej wskazała, że w związku z brakiem wcześniejszego wyrejestrowania odbiornika rtv uznaje, że Skarżący nadal zobligowany jest do uiszczania opłat, a nadto, że wszczęta egzekucja administracyjna w stosunku do Strony jest uzasadniona. Odnosząc się do nieotrzymania przez Stronę Zawiadomienia o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacji wierzyciel wskazał, że Poczta Polska nadała posiadaczom imiennych książeczek, indywidualnych numery identyfikacyjne i powiadomiła o tym użytkowników odbiorników radiowych i telewizyjnych. Każdy zarejestrowany abonent otrzymał tzw. "pakiet startowy" zawierający zawiadomienie o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego, dodatkowo abonenci płatni otrzymali imienne formularze polecenia przelewu/wpłaty gotówki, ułatwiające dokonywanie wpłat za abonament rtv. Wierzyciel wskazał, że takie zobowiązanie wykonał również wobec Strony, wysyłając przesyłkę listową w dniu 17 lipca 2008r. – zawiadomienie o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego [...], stanowiące dowód zarejestrowania odbiornika telewizyjnego i zastępujące dowód zarejestrowania odbiornika rtv w formie imiennej książeczki rtv wraz z blankietami wpłat. Zawiadomienie zostało dokonane w wymaganym terminie gdyż nie odnotowano zwrotu wysłanej korespondencji. Dalej wierzyciel wskazał, że rozporządzenie Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych (Dz.U. z 2007 r. Nr 187, poz. 1342) nie posługiwało się pojęciem "doręczenia" lecz "przesłania zawiadomienia". Poczta Polska wykonała obowiązek zawiadomienia użytkowników o nadaniu indywidualnych numerów. Pismo kierowane do abonentów w formie "zawiadomienia" ma charakter informacyjny i jest wysyłane listem zwykłym bez potwierdzenia odbioru. Zdaniem wierzyciela dla skuteczności nadania numeru identyfikacyjnego nie jest konieczne legitymowanie się przez operatora zwrotnym potwierdzeniem odbioru takiego powiadomienia.

Odnosząc się do zarzutu braku doręczenia upomnienia wierzyciel wskazał, że doręczenie upomnienia z dnia [...] października 2014r. wzywającego do zapłaty należności, nastąpiło na zasadach określonych w art. 43 KPA, zgodnie z którym pod nieobecność adresata, pismo może zostać doręczone za pokwitowaniem dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli podjął się on oddania pisma adresatowi. Wolę oddania pisma adresatowi domniemywa się na podstawie pokwitowania jego odbioru. Zdaniem wierzyciela przedmiotowe upomnienie zostało doręczone skutecznie w dniu 16 października 2014 r. i odebrane przez M.T., syna zobowiązanego.

Od postanowienia stanowiącego stanowisko wierzyciela, Strona złożyła zażalenie. Poczta Polska postanowieniem z dnia [...] marca 2017 r. utrzymała w mocy postanowienie z dnia [...] grudnia 2016 r. W ocenie wierzyciela postępowanie zostało przeprowadzone prawidłowo a zebrane w sprawie na tę okoliczność dowody pozwalają w sposób jednoznaczny i w pełni uzasadniony dojść do wniosku, że obowiązek co do należności objętych tytułami wykonawczymi istnieje, bowiem Strona dokonała rejestracji odbiorników rtv, w wyniku której została wydana książeczka radiofoniczna, która służyła do dokonywania opłat z tytułu abonamentu oraz stanowiła dowód potwierdzający dokonanie rejestracji odbiorników rtv. Zarejestrowanie odbiornika bez jego późniejszego wyrejestrowania stanowi wystarczającą przesłankę do istnienia obowiązku dokonania opłat abonamentowych. Ponadto w ocenie Wierzyciela z materiału dowodowego wynika, iż Skarżący został powiadomiony o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego użytkownika, bowiem zawiadomienie zostało przesłane w dniu 17 lipca 2008 r. Poczta Polska nie posiada informacji, aby Strona składała reklamację lub w jakiejkolwiek innej formie złożyła w placówkach Poczty Polskiej zarzut nieotrzymania zawiadomienia o nadaniu indywidualnego numeru identyfikacyjnego bądź wystąpiła o przesłanie duplikatu tego zawiadomienia.

Dalej wierzyciel wskazał, że przepisy nakładały na abonenta obowiązek powiadomienia właściwej placówki Poczty Polskiej o zmianie nazwiska, miejsca zamieszkania, miejsca używania odbiorników, zagubienia lub zniszczenia dowodu rejestracji, czy o fakcie zaprzestania używania odbiorników. Zasady postępowania w określonych sytuacjach, także w przypadku wyrejestrowania odbiorników zawarte były w książeczce radiofonicznej. Wierzyciel wskazał, że Strona nie przedstawiła żadnego dokumentu potwierdzającego dopełnienie formalności dotyczących wyrejestrowania odbiornika telewizyjnego, w dokumentacji Poczty Polskiej brak jest dokumentu świadczącego o wyrejestrowaniu odbiornika telewizyjnego przez Stronę. Zdaniem Wierzyciela to Strona winna udowodnić dokonanie wyrejestrowania odbiornika telewizyjnego. Odnosząc się do kwestii dotyczącej braku obowiązku przechowywania dokumentów potwierdzających dokonanie wyrejestrowania "do końca życia" wierzyciel wskazał, że zobowiązania z tytułu opłat abonamentowych rtv są należnościami publicznoprawnymi, analogicznymi do obciążeń podatkowych, tym samym zastosowanie do nich mają przepisy Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej opłata ta przedawnia się po upływie 5 lat, licząc od końca roku w którym upłynął termin jej płatności. Dokumenty księgowe należy przechowywać do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego, jednakże dokumentacja potwierdzająca status formalno-prawny użytkownika odbiorników, nie stanowi dokumentacji związanej z prowadzeniem ksiąg podatkowych, a co za tym idzie powinny być przechowywane bezterminowo.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących braku doręczenia upomnienia Wierzyciel wskazał, że z informacji bazy danych PESEL wynika jednoznacznie, że osoba potwierdzająca w dniu 16 października 2014 r. odbiór upomnienia M.T. był pełnoletni i kwitując odbiór przesyłki podjął się oddania przesyłki adresatowi.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, w dniu [...] kwietnia 2017 r. wydał postanowienie Nr [...], w którym odmówił uwzględnienia złożonych zarzutów, mając na względzie wiążące go ostateczne stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutów dotyczących nieistnienia obowiązku oraz braku uprzedniego doręczenia upomnienia.

Na powyższe postanowienie Skarżący wniósł zażalenie, w którym podtrzymał argumentację podniesioną w zarzutach z dnia [...] września 2015 r. Zakwestionował autentyczność podpisu na potwierdzeniu odbioru upomnienia z dnia [...] października 2014 r., wysłanego przez Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A.

Postanowieniem Nr [...] z dnia [...] czerwca 2017 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] kwietnia 2017 r. w przedmiocie odmowy uwzględnienia złożonych zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego.

W skardze na przedmiotowe postanowienie Strona skarżąca podtrzymała zarzuty sformułowane w trakcie postępowania, dotyczące braku doręczenia upomnienia. Skarżący, kwestionując prawidłowość doręczenia upomnienia, wniósł o uzyskanie od Poczty Polskiej S.A. oryginału potwierdzenia odbioru przesyłki poleconej zawierającej upomnienie. Jednocześnie Skarżący wnioskował o dokonanie ekspertyzy grafologicznej podpisu na potwierdzeniu odbioru przesyłki zawierającej upomnienie. Podpis widniejący na wskazanym wyżej potwierdzeniu odbioru - w ocenie Skarżącego - nie należy do M.T. - syna Skarżącego. Ponadto Skarżący zarzuca naruszenie przepisów art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 77 § 1 oraz art. 78 § 1 tej ustawy, poprzez nieuwzględnienie przez Stronę przeciwną wniosku dowodowego o przeprowadzenie ekspertyzy grafologicznej.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie Skarżący wskazał, że ma dwóch synów: M., który nie mieszka i nie przebywa pod adresem [...] i drugiego syna M., który w czerwcu 2017 r. skończył 18 lat i mieszka pod adresem [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 – dalej wskazywanej jako P.p.s.a.), decyzja podlega uchyleniu w razie stwierdzenia przez sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia przepisów dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, jak też w razie stwierdzenia okoliczności uzasadniających stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (pkt 2). Podkreślić przy tym należy, że stosownie do art. 134 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (z zastrzeżeniem nie mającym tu zastosowania).

Skarga okazała się uzasadniona, a to z tej przyczyny, że zaskarżone postanowienie narusza prawo w sposób uzasadniający wyeliminowanie go z obrotu prawnego.

Przedmiot sporu ogranicza się do rozstrzygnięcia zagadnienia dotyczącego zgodności z prawem działań Wierzyciela w odniesieniu do Skarżącego w zakresie uruchomienia postępowania egzekucyjnego dotyczącego opłat abonamentowych rtv.

Stanowisko wierzyciela nie zawiera niezbędnych informacji umożliwiających dokonanie oceny przez Sąd czy jest ono prawidłowe w zakresie zarzutu dotyczącego istnienia obowiązku. Natomiast w zakresie drugiego zarzutu – braku doręczenia upomnienia- w ocenie Sądu, z uwagi na brak dowodu skutecznego doręczenia przedmiotowego upomnienia, stanowisko wierzyciela jest nieprawidłowe.

Zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego są podstawowym środkiem służącym ochronie interesów zobowiązanego w postępowaniu egzekucyjnym. Zarzuty te - zgodnie z art. 27 § 1 pkt 9 u.p.e.a. - zobowiązany może zgłosić do organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od daty doręczenia mu odpisu tytułu wykonawczego. Przesłanki stanowiące podstawę wniesienia zarzutów enumeratywnie wymienia art. 33 u.p.e.a., zaś procedurę postępowania przy rozpatrywaniu zgłoszonych zarzutów regulują przepisy art. 34 u.p.e.a.

I tak, zgodnie z art. 33 u.p.e.a., podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być:

1) wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku;

2) odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej;

3) określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4;

4) błąd co do osoby zobowiązanego;

5) niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym;

6) niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;

7) brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1;

8) zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego;

9) prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny;

10) niespełnienie wymogów określonych w art. 27.

Stosownie do treści art. 34 § 1 u.p.e.a., zarzuty zgłoszone na podstawie wskazanej w art. 33 pkt 1-7, 9, 10, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu wypowiedzi wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5 i 7, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. W niniejszej sprawie podniesione przez Stronę zarzuty określone zostały w art. 33 pkt 1,7 i 8. Tym samym w zakresie zarzutu nieistnienia obowiązku jak i doręczenia upomnienia, organ egzekucyjny jest związany wypowiedzią wierzyciela.

Zgodnie natomiast z art. 34 § 4 u.p.e.a., organ egzekucyjny, po otrzymaniu ostatecznego postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela lub postanowienia o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu, wydaje postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów, a jeżeli zarzuty są uzasadnione - o umorzeniu postępowania egzekucyjnego albo o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego.

Z powyższego wynika, że wypowiedź wierzyciela, w przypadku gdy zarzuty są oparte na przesłankach określonych w art. 33 pkt 1-5 i 7, jest wiążąca dla organu egzekucyjnego, co oznacza, że organ ten nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego, w celu ustalenia istnienia podstaw do uwzględnienia zarzutu i do obalenia w ten sposób stanowiska wierzyciela (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 września 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 458/09, LEX nr 958873).

Uwaga ta jest o tyle istotna w badanej sprawie, że wierzycielowi przysługuje prawo egzekwowania opłat z mocy ustawy. Oznacza to, że podstawą wystawienia tytułu wykonawczego jest przepis prawa a nie akt administracyjny, a to z kolei oznacza, że zobowiązany może bronić swoich racji tylko w drodze zarzutów zgłoszonych na prowadzone postępowanie egzekucyjne. Zaskarżone postanowienie związane jest ze stanowiskiem wierzyciela wyrażonym w trybie art. 34 § 1 u.p.e.a., z tego względu, że organ egzekucyjny przy rozpatrzeniu tych zarzutów związany był stanowiskiem wierzyciela. Zasadność zgłoszonych zarzutów winna – na podstawie odesłania zawartego w art. 18 u.p.e.a. – czynić zadość zasadzie prawdy obiektywnej wyrażonej w przepisach Kpa. O ile bowiem organ egzekucyjny nie ma uprawnienia do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym, to wierzyciel ma nie tylko takie prawo, ale i wynikający z art. 34 § 1 u.p.e.a. obowiązek, bez wypełnienia którego organ egzekucyjny nie może kontynuować postępowania egzekucyjnego. W ocenie Sądu, ustawodawca nałożył na wierzyciela obowiązek badania istnienia i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym, w przypadku wniesienia przez zobowiązanego zarzutu, ponieważ to wierzyciel ma w tym zakresie niezbędną wiedzę i temu służy instytucja uzyskania stanowiska wierzyciela. Natomiast wierzyciel zajmując stanowisko w sprawie zarzutu, powinien działać zgodnie z przepisami prawa, przede wszystkim zaś zobowiązany jest do właściwego ustalenia stanu faktycznego sprawy w kontekście zgłaszanych zarzutów, w tym wskazać na jakich dowodach oparł swoje stanowisko.

Co do pierwszego z podniesionych zarzutów (nieistnienia obowiązku), Strona wskazała, że wyrejestrowała odbiornik 1999 r. i w związku z upływem czasu

i brakiem jakiejkolwiek korespondencji od wierzyciela – np. dotyczącej nadania numeru identyfikacyjnego - nie dysponuje już dowodem wyrejestrowania odbiornika, nie przechowuje go. Wierzyciel z kolei twierdzi, że Strona zobowiązana jest przechowywać dowód wyrejestrowania bezterminowo, poza tym skoro nie wróciła do Wierzyciela korespondencja z zawiadomieniem o nadaniu numeru identyfikacyjnego to oznacza, że został on przesłany, a wierzyciel nie musi posiadać dowodu doręczenia gdyż nie było takiego wymogu ustawowego.

Sąd w pierwszej kolejności wskaże na uregulowania ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 roku o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr z 2014, poz. 1204 ze zm. – dalej określanej zamiennie ustawą abonencką lub "uoa"), które – przesądzają o określonych obowiązkach związanych z korzystaniem z odbiorników rtv. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Domniemywa się przy tym, że osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika. Z kolei jak stanowi art. 5 ust. 1 uoa odbiorniki radiofoniczne i telewizyjne podlegają, dla celów pobierania opłat abonamentowych za ich używanie, zarejestrowaniu w placówkach pocztowych operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe. Istotna w badanej sprawie jest także treść art. 7 ust. 5 oua, zgodnie z którym uprawnionymi do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązków określonych w ust. 1 są kierownicy jednostek operatora wyznaczonego.

Powyższe regulacje przesądzają o tym, że obowiązek regulowania opłat z tytułu używania odbiorników rtv powstaje z mocy prawa, po zarejestrowaniu odbiornika. Podobne uregulowania obowiązywały w ustawie poprzedzającej powołaną ustawę tj. z 1960 roku o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja" jak i ustawa z 1992 r. o radiofonii i telewizji. Ustawa abonencka nie wskazuje, kiedy ten obowiązek przestaje istnieć, co nie oznacza, że obowiązek ten istnieje w sposób nieograniczony, bez względu na zaistniałe zmiany faktyczne. Przyjęcie takiej konstatacji kłóciłoby się bowiem z podstawowymi zasadami ponoszenia opłat. Ponoszenie wszelkich opłat wiąże się zawsze bądź z określonymi zdarzeniami bądź okolicznościami, z którymi przepisy wiążą ponoszenie opłat. W badanej sprawie wszczynając postępowanie egzekucyjne poprzez wystawienie tytułów wykonawczych Wierzyciel – Poczta Polska S.A. - uznał, że nie doszło do skutecznego wyrejestrowania posiadanego odbiornika tv a zatem wniesione zarzuty i podnoszona w nich argumentacja (powtórzona w zażaleniu) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wymaga przy tym zaakcentowania, że Wierzyciel de facto ograniczył własną argumentację w tym zakresie do konstatacji, że skarżący nie udokumentował faktu wyrejestrowania odbiornika. Skarżący wskazał, że w 1999 r. wyrejestrował odbiornik. Wynikało to z tego, że sprzedał mieszkanie na ul. [...] i przeprowadził się (do czasu ukończenia budowy domu) do teściowej, która miała zarejestrowany telewizor i opłacała abonament. W dacie wystawienia tytułu wykonawczego tj. w 2015r. dokumentu – książeczki opłat z ostatnią stroną – Skarżący już nie posiadał, nie przechowywał starych dokumentów z uwagi na ich dużą ilość oraz z uwagi na przeprowadzki. Ponadto nie otrzymywał żadnej informacji która mogłaby świadczyć, że nadal jest zobowiązany do uiszczenia opłaty z tytułu abonamentu. Wskazał, że nie otrzymał w 2008 r. informacji o nadaniu numeru identyfikującego. Gdyby taką informację otrzymał, miałby możliwość wykazania, że wyrejestrował odbiornik telewizyjny gdyż jeszcze w tamtym czasie prawdopodobnie dysponował książeczką opłat, w której był dowód wyrejestrowania odbiornika.

Wierzyciel twierdzi, że Skarżący nie przedstawił żadnego dokumentu potwierdzającego dokonanie formalności, dotyczących wyrejestrowania odbiornika telewizyjnego. Ponadto wskazał, że Skarżący nie składał żadnej reklamacji w zakresie nie otrzymania nr identyfikacyjnego.

Należy wskazać, że co do zasady każdy jest zobowiązany do ponoszenia opłat abonamentowych z tytułu posiadania odbiornika radiowego lub /i telewizyjnego. Obowiązek ten wynika z przepisów ustawy z dnia 21 kwietnia 2015 r.o opłatach abonamentowych. Wcześniej wynikał z ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja’ oraz ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji.

Jednak w niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę na podnoszone okoliczności. Skarżący w 1999 r. sprzedał mieszkanie i przeprowadził się do mieszania w którym był już zarejestrowany telewizor. Z tego też względu nie można wykluczyć, że rzeczywiście wyrejestrował odbiornik rtv. Sąd co do zasady podziela prezentowane w orzecznictwie poglądy, że Strona na okoliczność wyrejestrowania odbiornika musi przedłożyć dowody. Jednak pojawia się kolejna kwestia w jakim okresie abonent /były abonent ma obowiązek (bez narażenia się na negatywne konsekwencje) przechowywać dowód wyrejestrowania odbiornika rtv. Strona wskazała na okoliczności uprawdopodobniające wyrejestrowanie jak również na okoliczności które mogły wpłynąć na brak dalszego przechowywania dowodu wyrejestrowania odbiornika. W tym znaczeniu nie można pominąć tego, że w czasie kiedy Poczta Polska na podstawie rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warunków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych (§ 5 ust.2) zobowiązana była do poinformowania abonentów o numerze identyfikacyjnym, powyższego obowiązku wobec Strony nie wykonała. Jak wynika z akt administracyjnych do czasu złożenia zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym przez Skarżącego, wierzyciel nie dysponował aktualnym adresem Skarżącego. Wszelka korespondencja wysyłana była na adres ul. [...]. Strona wskazała, że w 1999 r. adres ten stał się nieaktualny z uwagi na sprzedaż mieszkania. Nowego adresu nie podawał, gdyż w jego ocenie wyrejestrował się jako abonent. W takich okolicznościach nie sposób uznać, że Skarżący został poinformowany o numerze identyfikacyjnym skoro z dokumentów wynika, że zawiadomienie nie zostało zaadresowane na jego adres zamieszkania. Aby uznać, że Strona została powiadomiona Poczta Polska nie musiała dokonywać tego zawiadomienia w formie przesyłki z potwierdzeniem odbioru (potwierdzenie odbioru jest tylko (i aż) dowodem na doręczenie przesyłki), ale musiała dokonać tego zawiadomienia na prawidłowy adres Strony.

Wierzyciel przedstawiając swoje stanowisko wskazał, że nie ma odnotowane by Strona się wyrejestrowała, ale nie ma też żadnej informacji w jaki sposób Wierzyciel to ustalenie poczynił. Z akt nie wynika w jaki sposób przechowywane są przez Wierzyciela dowody wyrejestrowania czy też dane abonentów. Nie wskazano czy w tym zakresie prowadzone są rejestry, ewidencje oraz w jaki sposób wprowadzane są tam dane wykreślanych abonentów. Nie wskazano na jakich dowodach oparto twierdzenie, że Skarżący rzeczywiście istnieje jako zarejestrowany abonent ( w jakiej bazie danych znajduje się ta informacja). Wierzyciel nie posiadał również żadnego dowodu doręczenia stronie informacji o nadanym numerze identyfikacyjnym. Jak twierdzi Wierzyciel przepisy nie wymagały by ta informacja musiała zostać doręczona ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Ale nie może umknąć uwadze, że ostatecznie Poczta miała obowiązek poinformować Stronę o numerze. Jak wynika z akt administracyjnych nie mogła skutecznie powiadomić Strony skoro nie miała jej aktualnego adresu, a nawet przyjmując, że przesyłka z przedmiotową informacją została wysłana na adres ul. [...] nie można uznać, że została skutecznie doręczona – skoro to nie był adres Skarżącego. Wierzyciel powołuje się, że Strona nie składała reklamacji co do nie otrzymania nr identyfikacyjnego. Po co to miała czynić skoro wg Skarżącego skutecznie wyrejestrował odbiornik rtv. Nie można wykluczyć, że w sytuacji, w której Skarżący otrzymałby prawidłowo "zawiadomienie o nadaniu numeru identyfikacyjnego" mógłby złożyć reklamację co do tego, że już takim abonentem nie jest.

Wierzyciel twierdzi, że nie ma dowodu wyrejestrowania odbiornika. Należy zauważyć, że wierzyciel też nie wskazał na czym oparł swoje twierdzenie, że Strona miała zarejestrowany odbiornik, z jakich posiadanych dokumentów – pochodzących od strony, a będących w dyspozycji Wierzyciela wynika, że jest abonentem. Wierzyciel nie wskazał w jaki sposób odnotowuje informacje o wyrejestrowaniu, jaka jest procedura w tym zakresie, gdzie sprawdził, że abonent nadal jest zarejestrowany, czy to jest ta sama ewidencja w której odnotowuje się wyrejestrowanie abonenta. Te informacje umożliwiłyby dokonanie oceny czy stanowisko wierzyciela jest prawidłowe i na jakiej podstawie zostały poczynione ustalenia. Ze stanowiska wierzyciela można wnioskować, że jedynym dokumentem umożliwiającym wykazanie wyrejestrowania odbiornika rtv, jest dokument który powinien posiadać abonent, a do tego posiadać ten dokument bezterminowo. Sąd nie kwestionuje, że dowód wyrejestrowania odbiornika byłby dowodem świadczącym o tej okoliczności. W takiej sytuacji rodzi się pytanie co w przypadku gdy taki dokument z przyczyn losowych, niezależnych od strony zostanie utracony.

W okolicznościach niniejszej sprawy- brak od 1999 r. jakiejkolwiek reakcji Wierzyciela na brak uiszczania opłat abonamentowych przy jednoczesnej zmianie miejsca zamieszkania Strony do lokalu w którym był już zarejestrowany odbiornik rtv, brak prawidłowego poinformowania o nadaniu numeru identyfikacyjnego – należy uznać za usprawiedliwione przeświadczenie strony o skutecznym wyrejestrowaniu odbiornika, braku obowiązku uiszczania opłat abonamentowych i braku obowiązku przechowywania dowodu wyrejestrowania odbiornika rtv. Z żadnych przepisów nie wynika, że Strona jest zobowiązana bezterminowo przechowywać dokument (dowód) wyrejestrowania odbiornika. Na marginesie, Wierzyciel nie wskazuje w jaki sposób i przez jaki czas przechowuje dokumenty, informacje dotyczące wyrejestrowania (jak i zarejestrowania) odbiornika.

Poza tym pomimo, że strona samej okoliczności zarejestrowania odbiornika nie kwestionowała, to jednak z dokumentów przedłożonych przez wierzyciela nie wynika kiedy to nastąpiło, na podstawie jakich przepisów (czy ustawy z 1960 r. czy też 1992r.). Z przytaczanych okoliczności wynika, że przed 1999 r. – skoro właśnie w 1999 r. Strona twierdzi, że odbiornik wyrejestrowała.

Stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutu istnienia egzekwowanych opłat z uwagi na brak wskazania na jakiej podstawie wierzyciel dokonał ustalenia, wymyka się spod kontroli Sądu.

Kolejny zarzut egzekucyjny dotyczy braku upomnienia. Zarzut ten również należy uznać za uzasadniony. W skardze Skarżący kwestionuje przedstawioną

w zaskarżonym postanowieniu ocenę zarzutu braku doręczenia upomnienia,

o którym mowa w art. 33 § 1 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji. Jak już wcześniej wskazano, również i ten zarzut, zgodnie z art. 34 § 1 powołanej ustawy, organ egzekucyjny obowiązany był rozpatrzyć po uprzednim uzyskaniu ostatecznego stanowiska wierzyciela, które w tym zakresie było wiążące. Zgodnie ze stanowiskiem wierzyciela wyrażonym w postanowieniu Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A. Nr [...] z dnia [...] grudnia 2015 r., które zostało utrzymane w mocy ostatecznym postanowieniem Nr [...] z dnia [...] marca 2017 r., zgłoszone przez Skarżącego zarzuty, w tym zarzut braku uprzedniego doręczenia upomnienia, zostały uznane za nieuzasadnione.

Wierzyciel wyjaśnił Skarżącemu, iż sporne upomnienie o numerze [...] z dnia [...] października 2014 r. zostało doręczone dorosłemu domownikowi, w trybie art. 43 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, przy czym zwrotne potwierdzenie odbioru zawierało wymagane informacje niezbędne do stwierdzenia skutecznego doręczenia. W ocenie organu ze zwrotnego potwierdzenia odbioru upomnienia wynika, że odbiór pokwitował pełnoletni domownik. Na dokumencie widnieje również podpis złożony przez odbierającego korespondencję, który podpisał się nazwiskiem T., a w nawiasie wpisano "T.M. - syn". Odbierający przesyłkę domownik w dacie doręczenia upomnienia był pełnoletni. Jednocześnie organ wskazał, że zarówno organ egzekucyjny, jak i organ drugiej instancji nie są uprawnione do przeprowadzania dowodów dotyczących podważenia prawidłowości doręczenia upomnienia przez wierzyciela.

W ocenie Sądu brak jest dowodu na skuteczne doręczenie przedmiotowego upomnienia. Zgodnie z art. 43 KPA – w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. W aktach administracyjnych znajduje się kserokopia poświadczenia odbioru upomnienia. Ze zwrotnego poświadczenia odbioru wynika, że przesyłkę z dnia [...] października 2014r. w której znajdowało się upomnienie wysłano na adres; ul. [...]. Na przedmiotowym potwierdzeniu odbioru brak jest jakiejkolwiek informacji, że przesyłka została doręczona pod innym adresem: [...] czyli pod adresem, pod którym w dacie doręczenia mieszkał Skarżący. Również należy wskazać, że zarówno z akt administracyjnych, uzupełnionych wyjaśnieniami Strony na rozprawie wynika, iż M.T. jest jego synem i rzeczywiście w dacie [...] października 2014 r. był pełnoletni. Jednak nie mieszkał ani nie przebywał w mieszkaniu Skarżącego. Adres jego zameldowania to [...]. Powyższy adres wskazany został na złożonym oświadczeniu z dnia [...] maja 2017r. (k- 89 a.a.). Powyższe potwierdził również Skarżący na rozprawie. Natomiast faktycznie przebywał we Wrocławiu gdzie studiował. Oznacza to, że nie można M.T. traktować jako domownika. Tym samym nie można uznać, że upomnienie zostało doręczone skutecznie. Na marginesie wskazać należy, że jak wynika z wyjaśnień złożonych na rozprawie Skarżący ma jeszcze drugiego syna - M. - który w dacie [...] października 2014 r. nie był pełnoletni, osiemnaście lat ukończył dopiero w 2017 r. Tym samym również nie mógł on skutecznie odebrać przesyłki (był domownikiem ale niepełnoletnim). Poczta Polska od której pochodziła przedmiotowa przesyłka (upomnienie), również tę przesyłkę doręczała. Nadto pracownik Poczty Polskiej dokonał opisu przesyłki. Pomimo kwestionowania przez Stronę, że M.T. nie mógł we wskazanej dacie odebrać przesyłki, wierzyciel nie dokonał żadnego sprawdzenia powyższej okoliczności, chociażby nie podjął nawet próby (w każdym razie brak na to dowodów w aktach) wyjaśnienia w jaki sposób (w jakich okolicznościach) przesyłka została "doręczona". Nie uzyskano żadnych wyjaśnień od listonosza – czyli pracownika Poczty Polskiej – w jaki sposób doręcza korespondencję Skarżącemu skoro adresat nie mieszkał pod wskazanym na przesyłce adresem.

Zwrotne potwierdzenie odbioru jest dokumentem urzędowym, zatem stanowi dowód tego, co zostało w nim stwierdzone. Korzysta ono z domniemania prawdziwości oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Domniemanie to może być obalone. Zdaniem organu Skarżący nie przedstawił takiego dowodu. W ocenie Sądu uchybienia które Sąd dostrzegł nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę skuteczności doręczenia. Tym samym w ocenie Sądu nie można uznać, że doręczenia upomnienia dokonano skutecznie. Istniejący podpis na z.p.o.- to T.. W nawiasie doręczyciel wpisał T.M. - syn. Brak informacji pod jakim faktycznie adresem został doręczona przedmiotowa przesyłka (bo nie na ul. [...] skoro Skarżący od 1999 r. już tam nie mieszka) – już świadczy o braku zgodności z.p.o z prawdą. Na druku z.p.o. zaznaczono, że przesyłkę doręczono pełnoletniemu domownikowi, z druku z.p.o. nie wynika by doręczenia dokonywano w innym miejscu, niż wynika z adresu na przesyłce. Ponadto osoba odbierająca przesyłkę również nie była do tego uprawniona – skoro wskazano, że odebrał syn skarżącego M.. Jeżeli był to M. to nie był domownikiem, a jeżeli M. (a doręczyciel błędnie wpisał imię) to nie był pełnoletni. Strona w toku postępowania wskazywała, że M.T. nie mógł odebrać przedmiotowej przesyłki. Do rozstrzygnięcia tej kwestii nie było potrzebne przeprowadzenie ekspertyzy podpisu na przedmiotowym potwierdzeniu, wystarczyło chociażby wyjaśnienie od doręczyciela. Wierzyciel natomiast ograniczył postępowanie do sprawdzenia w systemie PESEL daty urodzenia M.T., czyli osoby którą Strona kwestionowała jako osobę mogącą odebrać przedmiotowe upomnienie. Nie wzbudziło również wątpliwości u wierzyciela to, że adres zamieszkania wskazywany przez M.T. (znajdujący się na złożonym przez niego oświadczeniu) jest inny niż miejsce zamieszkania Skarżącego, oraz wskazywanie, że ww nie mógł w tym czasie być u Skarżącego gdyż przebywał w innej miejscowości gdzie studiował.

W niniejszej sprawie stwierdzenie Skarżącego, że "Poczta Polska wysyła pisma, sama je dostarcza, sama potwierdza ich odbiór i na koniec sama potwierdza autentyczność podpisu na dokumencie" nabiera szczególnego znaczenia. Z uwagi na skutki jakie działanie operatora pocztowego wywołuje nie można dopuścić do jakichkolwiek uchybień i wątpliwości przy doręczeniu, szczególnie gdy Poczta Polska jest podmiotem, który do podjęcia dalszych czynności zobowiązany jest do uprzedniego doręczenia upomnienia.

Już pomijając kwestię nieprawidłowego adresu i nie wyjaśnienia czy korespondencję doręcza się pod inny niż wskazany na przesyłce adres (znany doręczycielowi), to należy wskazać, że poza sporem jest, iż przedmiotowej przesyłki nie odebrał Skarżący osobiście. Jeżeli przesyłkę odebrał faktycznie M.T. to nie był on domownikiem, a jeżeli odebrał drugi syn – M. to nie był pełnoletni. Mając na względzie te uchybienia nie można uznać że upomnienie zostało skutecznie doręczone. Doręczenie przedmiotowego upomnienia dokonane w okolicznościach niniejszej sprawy nie spełnia standardów doręczenia określonych w art. 43 KPA, a tym samym nie można uznać, że zostało dokonane skutecznie.

Nie do zaaprobowania jest sytuacja, że wierzyciel odnosi się do zgłoszonych zarzutów opierając rozstrzygnięcie na przepisach prawa bez ustalenia stanu faktycznego jak też braku wskazania w jaki sposób te ustalenia uczyniono. W świetle powyższego – w ocenie Sądu – nie budzi wątpliwości, że wierzyciel zobowiązany był do ustalenia/wyjaśnienia kwestii wyrejestrowania odbiornika, gdyż to ona przesądza o istnieniu/lub nieistnieniu egzekwowanego obowiązku. Z tego też powodu wierzyciel rozpoznając ponownie sprawę przede wszystkim zgromadzi pełen materiał dowodowy i wskaże w jaki sposób dokonał ustalenia stanu faktycznego z którego wnioskuje, że Skarżący jest zobowiązany do uiszczenia opłat abonamentowych.

Z uwagi, że organ egzekucyjny jest związany stanowiskiem wierzyciela

w zakresie podniesionych zarzutów, a mogło ono zostać skontrolowane przez Sąd dopiero na etapie skargi na postanowienie organu egzekucyjnego w przedmiocie zarzutów egzekucyjnych – wrażone przez Wierzyciela stanowisko - na podstawie

art. 135 P.p.s.a. należało uchylić w obu instancjach. W przeciwnym razie organ egzekucyjny, pomimo wskazanych wątpliwości i nieprawidłowości nie mógłby ich wyjaśnić i naprawić w toku swojego postępowania, a tym samym nie byłby uprawniony do podważenia stanowiska wierzyciela. Z tego też względu konieczne było wyeliminowanie tych postanowień, gdyż jest to niezbędne do załatwienia sprawy. Ponownie wydając stanowisko w sprawie zarzutów, wierzyciel zobowiązany będzie wskazać na jakiej podstawie dokonał ustaleń oraz uwzględnić upływ czasu, brak skutecznego zawiadomienia o nadaniu numeru identyfikacyjnego, brak od 1999r. domagania się uiszczania opłat abonamentowych. Co do drugiego zarzutu z uwagi, na brak skutecznego doręczenia upomnienia wierzyciel tę okoliczność uwzględni w swoim stanowisku.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c oraz art. 135 P.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.