drukuj    zapisz    Powrót do listy

6262 Radni, Samorząd terytorialny, Wojewoda, oddalono skargę, II SA/Bd 1299/13 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2014-01-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bd 1299/13 - Wyrok WSA w Bydgoszczy

Data orzeczenia
2014-01-29 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2013-10-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Sędziowie
Elżbieta Piechowiak
Grzegorz Saniewski /sprawozdawca/
Jerzy Bortkiewicz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6262 Radni
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Sygn. powiązane
II OSK 1654/14 - Wyrok NSA z 2014-09-02
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1990 nr 16 poz 95 art. 24d
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym.
Tezy

uwzględniająca wartości określone w Konstytucji RP wykładnia celowościowa i systemowa art. 24 u.s.g. nakazuje przyjąć, że przepis ten jest jednym z kierowanych do radnego gminy zakazów, których naruszenie obwarowane jest sankcją wygaśnięcia mandatu wynikającą z art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Sentencja

Dnia 29 stycznia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędziowie: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak sędzia WSA Grzegorz Saniewski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Magdalena Gadecka-Kauczor po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 roku sprawy ze skargi H. N. na zarządzenie zastępcze Wojewody K.-P. z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zarządzeniem zastępczym z dnia 27 sierpnia 2013 r., nr 121/2013 Wojewoda [...] , działając na podstawie art. 24d, art. 24f ust. 1 i art. 98a ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., zwanej w skrócie "u.s.g."), art. 190 ust. 1 pkt. 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz.U. z 2010 r., Nr 176, poz. 1190 ze zm.) i art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 113 ze zm.), stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego Rady Gminy [...] H. N. w związku z powierzeniem mu przez Wójta Gminy [...] wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej oraz w związku z prowadzeniem przez radnego działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, polegającym na wykonaniu remontu pomostu drewnianego stanowiącego własność Gminy [...], znajdującego się na kąpielisku gminnym w [...].

Organ nadzoru wskazał, że stosownie do art. 24d u.s.g. wójt nie może powierzyć radnemu gminy, w której radny uzyskał mandat, wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej. Zakaz ten jest adresowany zarówno do wójta gminy jak i do radnego tej gminy. Naruszenie tego zakazu obwarowane jest sankcją wygaśnięcia mandatu wynikającą z art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Wojewoda ustalił, iż w dniu 26 kwietnia 2012 r. pomiędzy Wójtem Gminy [...] i H. N. – radnym Rady Gminy [...] została zawarta umowa cywilnoprawna w ramach której radny zobowiązał się wykonać pracę polegającą na remoncie pomostu drewnianego, stanowiącego własność Gminy[...], znajdującego się na kąpielisku gminnym w [...]. Doszło zatem do naruszenia zakazu określonego w art. 24d u.s.g.

Ponadto zdaniem Wojewody doszło do naruszenia zakazu wynikającego z art. 24f u.s.g. Zgodnie z tym przepisem radni nie mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności. W przedmiotowym przypadku radny H. N. w oparciu o umowę z dnia 26 kwietnia 2012 r., prowadząc działalność gospodarczą na własny rachunek, wbrew zakazowi ustawowemu wykorzystywał mienie komunalne Gminy [...] albowiem pomost stanowiący własność Gminy [...] na czas remontu był w posiadaniu radnego.

Wezwana do podjęcia uchwały o wygaśnięciu mandatu radnego Rada Gminy [...] na sesji w dniu 15 maja 2013 r. odrzuciła projekt uchwały w tej sprawie.

W odpowiedzi na zawiadomienie Wojewody z dnia 8 lipca 2013 r. o zamiarze wydania zarządzenia zastępczego w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego Minister Administracji i Cyfryzacji nie zgłosił zastrzeżeń.

W skardze do sądu H. N. wniósł o uchylenie zarządzenia zastępczego zarzucając naruszenie art. 24d i art. 24 f u.s.g.

Skarżący podniósł, że wprawdzie art. 24d u.s.g. formułuje zakaz powierzania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej radnemu gminy, w której uzyskał mandat, to jednak jednoznaczna i nie budząca wątpliwości redakcja językowa tego przepisu wskazuje, że zakaz ten adresowany jest wyłącznie do wójta gminy. Adresatem tego zakazu nie jest natomiast radny.

Skarżący podkreślił, że unormowanie to należy uznać za celową i przemyślaną realizację zamiaru ustawodawcy albowiem w pozostałych przepisach ustawy o samorządzie gminnym, mających charakter antykorupcyjny, ustawodawca wprost określa podmioty, do których kieruje zakazy określonego zachowania. Ponadto ze względu na restrykcyjny i ingerujący w swobody jednostki charakter tych przepisów ograniczenia muszą być ściśle określone. Zakładając racjonalność ustawodawcy należy przyjąć, że różnice w redakcji ww. przepisów są zamierzone. Skoro zatem zakaz z art. 24d u.s.g. miałby być adresowany również do radnego, ustawodawca uczyniłby to. Skoro jednak tak nie jest – brak jest podstaw do wykładni rozszerzającej.

Zakaz rozszerzającej wykładni art. 24d u.s.g. można także wywieść z treści art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych prawa i wolności mogą być ustanowione tylko w ustawie. Norma ograniczająca konstytucyjnie gwarantowane wolności nie może być interpretowana rozszerzająco (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 15 stycznia 2008 r. sygn. akt II SA/Ol 1027/07, publ. Legalis).

Skoro zaś ustawodawca zawarty w art. 24d zakaz skierował wprost do wójta, to skutkami naruszenia tego zakazu nie można obciążać radnego. Naruszenie przez wójta zakazu określonego w art. 24d u.s.g. nie powoduje zatem wygaśnięcia mandatu radnego na podstawie art. 190 ust. 1 pkt 2a Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Skarżący wskazał ponadto, że stwierdzenie przez Wojewodę, iż doszło do naruszenia zakazu określonego w art. 24f u.s.g. wynika z niezrozumienia istoty rzeczy. Skarżący jest rzemieślnikiem stolarzem, który dokonał naprawy zdewastowanego pomostu. Powierzony rzemieślnikowi do naprawy przedmiot, niezależnie czyją jest własnością, nie jest przedmiotem majątkowym przy wykorzystaniu którego rzemieślnik prowadzi działalność gospodarczą.

Skarżący podniósł, że w przedmiotowej sprawie organ nie ustalił rzeczywistego stanu rzeczy. W istocie bowiem pisemna umowa została zawarta dopiero po wykonaniu zlecenia, które zostało dokonane ustnie w lutym 2012 r. Wójt gminy usilnie prosiła skarżącego aby niezwłocznie wykonał roboty, bo obiekt zagraża bezpieczeństwu mieszkańców. Było to zlecenie doraźne i jednorazowe, podyktowane stanem wyższej konieczności. Zlecenie skarżący niezwłocznie wykonał zimą 2012 r. wykorzystując pokrywę lodową. Dopiero kilka tygodni po wykonaniu zlecenia sporządzono formalnie umowę pisemną i dokonano formalnego odbioru prac.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Istotną kwestią w sprawie jest interpretacja art. 24d ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem wójt nie może powierzyć radnemu gminy, w której radny uzyskał mandat, wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej. Należy zgodzić się ze skarżącym, że językowe znaczenie tego przepisu jest jasne: adresatem zakazu powierzania radnemu gminy wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej jest wójt gminy, w której radny uzyskał mandat. Sąd w niniejszym składzie podziela jednakże pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w wyroku z dnia 28 września 2007 r. (sygn. akt I OSK 1375/06, publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - w skrócie "CBOSA", dostępnej poprzez stronę internetową http://orzeczenia.nsa.gov.pl/), że zgodnie z dyrektywami postępowania interpretacyjnego, nawet jeżeli dany zwrot jest językowo jasny, należy go jednak poddać procedurze interpretacyjnej wedle dyrektyw funkcjonalnych. Jeżeli otrzymany w wyniku zastosowania tych dyrektyw rezultat będzie zgodny z wynikiem uzyskanym wedle dyrektywy językowej, to dojdzie jedynie do wzmocnienia wyniku wykładni językowej. Jeżeli natomiast wyniki te będą ze sobą kolidować, to wówczas należy sprawdzić, czy znaczenie językowe nie burzy podstawowych założeń o racjonalności ustawodawcy. Znaczenie językowe niweczy system wartości, jeśli przy przyjęciu tego znaczenia należałoby odrzucić którąś z wartości zasadniczych przypisywanych ustawodawcy, w szczególności wartości chronionych przez Konstytucję (por. Maciej Zieliński "Wykładnia Prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki" Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis" Warszawa 2002 r., str. 324).

Kierując się powyższymi zasadami Sąd doszedł do wniosku, iż uwzględniająca wartości określone w Konstytucji RP wykładnia celowościowa i systemowa art. 24 u.s.g. nakazuje przyjąć, że przepis ten jest jednym z kierowanych do radnego gminy zakazów, których naruszenie obwarowane jest sankcją wygaśnięcia mandatu wynikającą z art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Jak stanowi art. 1 Konstytucji RP – Rzeczpospolita jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli. Dobro wspólne jest przeciwieństwem dobra indywidualnego. Ochrona tego dobra wspólnego może być dokonywana poprzez realizowanie interesu publicznego, który jest przeciwieństwem interesu indywidualnego.

Przepis art. 24d u.s.g. jest jednym z przepisów antykorupcyjnych. Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego przepisy antykorupcyjne to "przepisy mające chronić interes publiczny, polegający m.in. na zapobieżeniu angażowaniu się radnych, jako osób piastujących stanowiska publiczne, w sytuacje i uwikłania mogące nie tylko podawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość, ale także podważać autorytet organów, w których działają, a także osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do prawidłowego funkcjonowania tych organów (zob. np. uchwałę o sygn. W. 2/94, OTK z 1994 r., cz. I, poz. 4). W demokracji przedstawicielskiej to zaufanie jest założeniem i warunkiem niezbędnym funkcjonowania ustroju społecznego, na co wielokrotnie zwracał uwagę w swych orzeczeniach Trybunał Konstytucyjny." Ocena tego rodzaju przepisów musi być dokonana przez pryzmat powyższego celu, któremu ze względu na interes publiczny i autorytet państwa przysługuje absolutny priorytet (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 1998 r. sygn. akt K 24/97, publ. w OTK 1998/2/13 oraz w Systemie Informacji Prawnej LEX pod nr 31971). Jak stwierdził Trybunał ratio legis tego rodzaju przepisów jest oczywista i w państwie demokratycznym nie może być kwestionowana (por. wyrok TK z dnia 13 lipca 2004 r. sygn. akt K 20/03, publ. OTK-A 2004/7/63 oraz LEX nr 121564).

Z treści art. 24d u.s.g. wynika, że ma on służyć zapobieżeniu sytuacji, kiedy radny gminy będzie wykonywał pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z gminą w której uzyskał mandat. Pomimo iż z literalnej treści art. 24d u.s.g wynika, iż zakaz zawierania umowy z radnym jest kierowany do wójta gminy, to w istocie nie wójt jest podmiotem, którego prawa są ograniczane poprzez ten przepis. Wójt działa w imieniu gminy, a więc występując jako strona umowy cywilnoprawnej z radnym reprezentuje interes publiczny. Interes indywidualny w tej sytuacji jest reprezentowany w osobie radnego. To radny jest w tej sytuacji tą osobą, której prawa muszą być ograniczone, aby możliwa była realizacja interesu publicznego. Celem art. 24d u.s.g. jest zakazanie korzystania z indywidualnego prawa radnego do uzyskania korzyści od gminy w postaci dochodu z wykonywanej na jej rzecz pracy. To dzięki tak sformułowanemu zakazowi możliwe jest zachowanie interesu publicznego rozumianego jako zapobieżenie angażowaniu się radnych w sytuacje i uwikłania mogące nie tylko podawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość, ale także podważać autorytet organów, w których działają.

Należy zgodzić się z poglądem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, prezentowanym w wyroku z dnia 2 lipca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wr 140/09, pub. w CBOSA oraz LEX nr 553403), że błędne jest wywodzenie z treści art. 24d u.s.g. zakazu "jednostronnego", który miałby rzekomo wiązać jedynie organ wykonawczy gminy, ale już nie obowiązywał radnego. Takie rozumienie zapisu normatywnego przyjętego w art. 24d u.s.g. prowadzi bowiem do absurdalnej, następującej konsekwencji tej administracyjnoprawnej powinności: jedynie wójt (burmistrz, prezydent miasta) zobligowany jest do przeciwdziałania sytuacjom łączenia mandatu radnego ze świadczeniem pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej, z jednoczesnym dopuszczeniem łączenia przez samego radnego mandatu, który uzyskał, z wykonywaniem pracy na tej podstawie.

Mając na względzie charakter zakazu określonego w art. 24d u.s.g. oraz założenie racjonalnego ustawodawcy nie można z kolei uznać, że złamanie przez radnego zakazu określonego w art. 24d u.s.g. ma jedynie cywilnoprawne skutki w postaci nieważności zawartej umowy (art. 58 § 1 k.c.) Także w tym względzie należy zgodzić się z poglądem WSA we Wrocławiu, prezentowanym w ww. wyroku, że zakaz określony w art. 24d u.s.g. ma zdecydowanie administracyjny rodowód, a jego celem jest stworzenie mechanizmów antykorupcyjnych. Należy więc "dopuścić, na zasadzie tzw. zbiegu kumulatywnego, konieczność stosowania sankcji administracyjnoprawnych, w tym również stwierdzenie wygaśnięcia mandatu radnego, na podstawie art. 190 ust. 1 pkt 2a Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. W myśl tego ostatniego przepisu: "Wygaśnięcie mandatu następuje wskutek naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z wykonywaniem określonych w odrębnych przepisach funkcji lub działalności" (...). W świetle cytowanego przepisu decydujące znaczenie przypisał ustawodawca ("publiczny" - można rzec, jeśli uwzględnić gałąź systemu, do której zaliczyć trzeba oba akty prawne: u.s.g. oraz ordynację wyborczą) wykonywania zabronionej działalności, niezależnie od tego (a może - mimo to), czy (że) została ona faktycznie podjęta przez radnego. Z punktu widzenia sankcji administracyjnej nie ma więc znaczenia ewentualna skuteczność, czy też nieważność umowy cywilnoprawnej, która spowodowała podjęcie wspomnianej, a zabronionej działalności. System prawa - nie tylko krajowy - przewiduje przecież liczne sytuacje, w których to samo zdarzenie prawne wywołuje skutki w obrębie nie jednej tylko gałęzi. Tytułem przykładu można wskazać na zawinione czyny niedozwolone (delikty), skutkujące odpowiedzialnością odszkodowawczą przewidzianą w Kodeksie cywilnym, a często także penalizowane w ramach prawa karnego."

Za powyższą wykładnią przemawia też systematyka ustawy o samorządzie gminnym. Przepis art. 24d u.s.g. usytuowany jest bowiem wśród tych przepisów ustawy, które wprowadzają zakazy mając zapobiegać korupcji radnych (art. 24a – 24f u.s.g.), a nie wójta.

Sąd dostrzega rozbieżności w interpretacji art. 24d u.s.g. występujące zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie, które uwypuklił ww. wyrok WSA we Wrocławiu.

Stosownie do jednego poglądu (który przyjmuje także skarżący) ustawodawca skierował zakaz z art. 24d wprost do wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Niedopuszczalne jest wobec tego obciążanie skutkami naruszenia tego zakazu radnego, a w konsekwencji stosowania wobec niego sankcji przewidzianej w art. 190 ust. 1 pkt 2a Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw Stanowisko takie przyjął WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 15 stycznia 2008 r. (sygn. akt II SA/Ol 1027/07 (publ. CBOSA oraz LEX nr 511525) i WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r. (sygn. akt II SA/Bk 405/08, publ. CBOSA oraz LEX nr 511525), także K. Kozłowski w "Ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej przez członków organów jednostek samorządu terytorialnego" ("Samorząd Terytorialny" z 2003 r., nr 12, str. 27) i J. Pitera w publikacji "Ustawowe przesłanki wygaśnięcia mandatu radnego" ("Samorząd Terytorialny" z 2004 r., nr 11, str. 49).

Zgodnie natomiast z drugim poglądem, prezentowanym także przez Sąd w niniejszej sprawie, zakaz przewidziany w art. 24d u.s.g. obejmuje również radnego, co z kolei prowadzi do wygaśnięcia jego mandatu, w razie złamania tego zakazu (tak kolei: A. Kisielewicz, w: K. W. Czaplicki, B. Dauter, A. Kisielewicz, F. Rymarz w "Samorządowe prawo wyborcze. Komentarz", Dom Wydawniczy ABC 2006, w tezie 5 komentarza do art. 190 ordynacji, a także C. Kociński – "Czasowe powierzenie radnemu obowiązków kierownika zakładu budżetowego gminy lub zawarcie kontraktu menadżerskiego z radnym a kwestia wygaśnięcia mandatu radnego", Nowe Zeszyty Samorządowe z 2007 r., Nr 2, str. 24).

Odnosząc się do zarzutu skarżącego odnośnie niedopuszczalnej "rozszerzającej" interpretacji art. 24d u.s.g. ze względu na zawarty w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP nakaz ustanawiania ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych prawa i wolności tylko w ustawie (argument podnoszony także w ww. wyrokach WSA w Olsztynie i WSA w Białymstoku) należy wskazać, że konieczność zachowania ustawowej formy ograniczenia konstytucyjnych praw i wolności obywatela nie może być uznawana za jednoznaczne z koniecznością wyłącznie językowej wykładni takich przepisów, gdy rzeczywiście zostaną one ustanowione. Nie ulega wątpliwości, że art. 24d u.s.g. jest przepisem rangi ustawowej. Jak wyżej wykazano – wykładnia celowościowa i systemowa tego przepisu, uwzględniająca wartości konstytucyjne, sprzeciwia się wykładni ściśle językowej tegoż przepisu. Należy przy tym dostrzec, iż Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie nie kwestionuje, że sankcja wygaśnięcia mandatu w przypadku braku dopełnienia obowiązków wynikających z przepisów antykorupcyjnych co do zasady może być uznana za proporcjonalne (w rozumieniu art. 31 ust. 3 Konstytucji RP) ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności obywatela, po spełnieniu warunków przydatności, konieczności i proporcjonalności sensu stricto (por. pkt 3.5 w części III uzasadnienia wyroku TK z dnia 13 marca 2007 r. sygn. akt K 8/07, publ. OTK-A 2007/3/2 oraz LEX nr 257767). Zdaniem Sądu warunki te w przypadku rozumienia art. 24d u.s.g. jako zakazu kierowanego do radnego, są spełnione. Niewątpliwe koniecznym i przydatnym jest, dla zapobieżenia nadużywania mandatu radnego, aby nie tylko nie dozwolić radnemu wykorzystywania mienia gminnego w prowadzonej działalności gospodarczej (tak wprost art. 24f u.s.g.), ale także zakazać pobierania mu czerpania korzyści finansowych ze świadczonej wobec gminy pracy – czy to formie umowy o pracę (tak art. 24b u.s.g.), czy też w innych przewidzianych prawem formach, w tych formie umów cywilnoprawnych, z których realizacją wiąże się osobista praca (np. przy wykonywaniu umowy zlecenia czy umowy o dzieło). Sama zaś odmienność formy, w jakiej radny osiąga korzyść od gminy (tj. dzięki wykonywaniu umowy cywilnoprawnej a nie umowy o pracę czy działalności gospodarczej) nie może wpłynąć na ocenę, iż proporcjonalność sankcji (wygaśnięcie mandatu), z jaką spotyka się radny w przypadku naruszenia zakazu z art. 24d u.s.g. jest taka sama, jak w przypadku art. 24b czy art. 24f u.s.g.

Odnosząc powyższe do kontrolowanej sprawy należy wobec tego stwierdzić, że Wojewoda słusznie ocenił, iż doszło do naruszenia przez skarżącego zakazu określonego w art. 24d u.s.g. Niewątpliwie pomiędzy skarżącym – radnym rady gminy [...] (prowadzącym działalność rzemieślniczą), a wójtem tej gminy doszło do zawarcia umowy cywilnoprawnej tj. umowy o dzieło. Jest to jeden z rodzajów umów cywilnoprawnych, na podstawie których jest świadczona praca (por. A. Szewc – "Zatrudnianie radnych w gminnych jednostkach organizacyjnych – cz. 2" publ. w LEX przy ww. orzeczeniu WSA w Białymstoku LEX nr 511525). Na podstawie tej umowy skarżący miał wykonać pracę w postaci naprawy pomostu stanowiącego mienie gminne. Okoliczność, że – jak podnosi skarżący – najpierw była to umowa ustna, która później znalazła potwierdzenie na piśmie, nie ma znaczenia dla zastosowania art. 24d u.s.g. Przepis ten nie różnicuje zakazu zawierania umów z radnymi w zależności od formy tej umowy (ustnej, pisemnej, notarialnej lub innej). Z treści tego przepisu nie wynika także, że jego stosowanie jest wyłączone w sytuacjach nagłych. Trudno poza tym przypuszczać, że skarżący był jedyną osobą w gminie (i okolicach), która była zdolna podjąć się remontu pomostu.

Zasadnie skarżący wskazuje na błędną wykładnię art. 24f u.s.g., której dokonał Wojewoda. Przepis ten zakazuje wykorzystywania mienia gminy w prowadzeniu działalności gospodarczej, tj. nie dopuszcza sytuacji, kiedy mienie gminy jest środkiem, dzięki któremu możliwe jest prowadzenie działalności gospodarcze, a nie przedmiotem prowadzenia takiej działalności. To naruszenie prawa nie miało jednakże wpływu na wynik sprawy skoro – jak wynika z wcześniejszych rozważań- zasadnie Wojewoda ocenił, że doszło do naruszenia przez skarżącego zakazu określonego w art. 24d u.s.g.

W tym stanie rzeczy, przesądzając legalność i konieczność podjęcia w stosunku do skarżącego zaskarżonego zarządzenia zastępczego Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 270 ze zm.), oddalił skargę.



Powered by SoftProdukt