Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Teresa Zyglewska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2012 r. sprawy ze skargi K. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - oddala skargę -

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2011 r. Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania K. G., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] sierpnia 2011 r., orzekającą o wymeldowaniu wymienionego z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W.

Zaskarżoną decyzję wydano w następującym stanie faktycznym. Postępowanie w przedmiocie wymeldowania K. G. ze wskazanego lokalu mieszkalnego zostało wszczęte na wniosek K.K. z dnia 27 kwietnia 2011 r.

Prezydent W. decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. orzekł o wymeldowaniu wymienionego stwierdzając, że zostały spełnione przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, ponieważ opuścił on miejsce pobytu stałego dobrowolnie i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się.

K. G. odwołał się od decyzji organu pierwszej instancji do Wojewody [...], zarzucając naruszenie prawa poprzez:

1. brak dowodów na okoliczność stwierdzenia, że nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, miało ono charakter dobrowolny lub wynikało z czynności opartych na prawie lub jest trwałe,

2. uznanie przez organ pierwszej instancji wiarygodności powołanych świadków w sposób wybiórczy i sprzeczny z zasadą ujawnienia prawdziwych intencji tych świadków (np. uzależnienie danego świadka od wnioskodawczym, w zakresie dalszego wynajmowania mieszkania), jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, i w żadnym wypadku nie może ważyć o uznaniu wiarygodności danego świadka, tak samo jak w odniesieniu do gospodarza domu, który wbrew twierdzeniom organu pierwszej instancji - o jego wiarygodności - jest w ostatnim okresie w zażyłych kontaktach z wnioskodawczynią,

3. wydania decyzji o wymeldowaniu bez rzetelnego i dokładnego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego poprzez zaniechanie przeprowadzenia wizji lokalnej przedmiotowego lokalu na okoliczność stwierdzenia, iż lokal taj jest centrum życiowym odwołującego się,

4. pominięcia i zbagatelizowania woli odwołującego się, co do dalszego pobytu po uniemożliwieniu mu przez wnioskodawczynię dalszego zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, który podjął działania mające na celu przywrócenie naruszonego posiadania - pozew do sądu z dnia 6 lipca 2011 r. - o czym organ pierwszej instancji został powiadomiony,

5. bezzasadne stwierdzenie w uzasadnieniu decyzji, faktu stałego opuszczenia miejsca stałego pobytu z pominięciem faktu, iż charakter pracy odwołującego się jednoznacznie wskazuje, że dłuższe jego nieobecności powodowane były delegacjami służbowymi i opieką nad dzieckiem odwołującego się oraz całkowitego pominięcia zbadania, wręcz zbagatelizowania, okoliczności sposobu opuszczenia lokalu mieszkalnego,

6. wyrażenia zgody przez wnioskodawczynię na wynajem pokoju, celem zwrotu kosztów ponoszonych przez odwołującego się z tytułu odpłacanego czynszu i opłat medialnych.

Orzekający w drugiej instancji Wojewoda [...] stwierdził, że w sprawie nie zaszły żadne ustawowe przesłanki, prowadzące do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że lokal nr [...] przy ul. [...] w W. znajduje się w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej [...], a jego współwłaścicielami są K. i M. K.

Wojewoda podał, iż z wyjaśnień K. K. wynika, że K. G. od stycznia 1995 r. nie mieszka w miejscu pobytu stałego. W mieszkaniu nie ma jego rzeczy osobistych. Lokal opuścił dobrowolnie wraz ze swoją matką M. G. i zamieszkał w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. We wrześniu 2007 r. K. K. udostępniła mu klucze do lokalu [...] przy ul. [...] w W, aby mógł w nim ponownie zamieszkać. Wymieniony jednak wykorzystał ten fakt, żeby wynajmować lokal osobom trzecim i czerpać z tego tytułu korzyści majątkowe.

Z kolei z pisemnych wyjaśnień K. G. wynika, że zamieszkuje on w miejscu pobytu stałego i posiada tam swoje rzeczy osobiste. Posiada klucze do lokalu. Nie mieszka w R. przy ul. [...], jest to bowiem jedynie miejsce tymczasowego pobytu matki jego syna.

Wymieniony dołączył do akt kserokopie dowodów opłat za czynsz i media za przedmiotowy lokal. Następnie pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. poinformował, że jego siostra K. K. 20 maja 2011 r. wymieniła zamek w drzwiach do lokalu, uniemożliwiając mu wejście do niego. O fakcie tym poinformował policję. Ponowna próba wejścia do lokalu w dniu 27 maja 2011 r. również zakończyła się niepowodzeniem.

Następnie Wojewoda przedstawił ustalenia poczynione na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków.

Podał, że przesłuchana w charakterze świadka H. K. zeznała, iż mieszka w budynku przy ul. [...] w W. od 1983 r. K.G. nie mieszka w miejscu zameldowania na pobyt stały od co najmniej 15 lat. Wyprowadził się wraz ze swoją matką, kiedy był jeszcze niepełnoletni. Około cztery lata temu K. K. wyprowadziła się z tego lokalu i miał w nim zamieszkać K. G. W ciągu ostatnich czterech lat świadek widziała K. G. na parterze budynku około cztery razy. Kiedy roznosiła korespondencję do lokatorów, w lokalu nr [...] odbierały ją przeważnie młode dziewczyny. Wiadomo jej, że przedmiotowy lokal jest wynajmowany.

Następny świadek – N. N. - zeznała, że od półtora roku zamieszkuje w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. K. G. przedstawił się jej jako właściciel przedmiotowego lokalu i umożliwił zamieszkanie w nim. W lokalu tym nie było żadnych rzeczy osobistych należących do wymienionego. K. G. przychodził co miesiąc po czynsz. Około dwa miesiące temu dowiedziała się, że właścicielką lokalu jest K. K. Podpisała z nią umowę najmu i nadal zamieszkuje w przedmiotowym lokalu.

Z kolei W. F. zeznała, że zamieszkiwała w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W., ale od trzech lat mieszka poza W. Wskazała, że do maja 2011 r. bardzo często widywała K. G. w windzie, przed budynkiem, jak wchodził lub wychodził z przedmiotowego lokalu. Na pytanie K. K., skąd świadek wie o wymianie zamków odpowiedziała, że dowiedziała się o tym od K. G. Na pytanie strony, jak często przyjeżdża w odwiedziny do syna W. F. wskazała, że około pięć razy w miesiącu i nie zawsze widuje K. G. Ponadto K. K. spytała W. F., jak to możliwe, że mieszkając dwanaście lat w przedmiotowym lokalu widziała ją jedynie dwa razy. Wymieniona oświadczyła, że od 1993 r. w lokalu nr [...] mieszka z przerwami.

Świadek J. D. zamieszkująca w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. zeznała, że widuje K. G. w budynku, ale nie jest w stanie stwierdzić, czy zamieszkuje on w lokalu nr [...]. Ponadto świadek oświadczyła, że w ciągu ostatniego roku lub dwóch lat bardzo często zmieniają się mieszkańcy lokalu nr [...] przy ul. [...] w W.

Świadek J. W. zeznała, że wydaje jej się, iż K. G. zamieszkuje w miejscu pobytu stałego, ale ze względu na usytuowanie swojego mieszkania nie widuje lokatorów nawet przez miesiąc. Na pytanie K. K. świadek wskazała, że K. G. widuje w budynku około raz na miesiąc lub raz na dwa miesiące, natomiast wymienioną i jej rodzinę gdy zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu widywała raz lub dwa razy w tygodniu.

Świadek M. G. zeznała, że jej syn K. G. zamieszkiwał w miejscu zameldowania na pobyt stały do czasu wymiany zamków przez K. K.

Organ odwoławczy podał także, że K. G. dołączył do akt kserokopię pozwu o przywrócenie naruszonego posiadania lokalu nr [...] przy ul. [...] w W., a po zapoznaniu się z materiałem dowodowym oświadczył, że w przedmiotowym lokalu - ze względu na charakter swojej pracy - przebywał jedynie w weekendy. N. N. jedynie udostępnił ten lokal, żeby się nim opiekowała.

Wojewoda wywiódł dalej, że godnie z art. 15 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca. Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 powołanej ustawy, organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego, trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Wojewoda stwierdził, że K. G. stale nie zamieszkuje w miejscu pobytu stałego od kilku lat. Organ odwoławczy za wiarygodne uznał wyjaśnienia świadków: dozorczyni budynku - H. K., N. N., J. D. oraz wyjaśnienia K. K., traktując je jako spójne i wzajemnie się uzupełniające.

Wskazał ponadto, że dozorczyni przedmiotowego budynku jest osobą niezainteresowaną bezpośrednim rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy i ma wiedzę na temat zamieszkiwania osób w budynku nr [...] przy ul. [...] w W. Organ odwoławczy odmówił wiary zeznaniom M. G., ponieważ jest osobą bliską odwołującemu się. Odmówił też wiary zeznaniom W. F., uznając je za wewnętrznie sprzeczne. Odnosząc się zaś do zeznań J. W. stwierdził, że nie wnoszą nowych okoliczności do sprawy. Wskazał, że wymieniona jakkolwiek zeznaje, że wydaje się jej, iż K. G. mieszka w przedmiotowym lokalu, to jednak widuje go raz na miesiąc lub dwa miesiące (natomiast osoby wcześniej mieszkające w lokalu widywała dużo częściej).

Organ odwoławczy odstąpił od przeprowadzenia oględzin przedmiotowego lokalu wskazując, że wymieniony sam przyznaje, iż obecnie nie zamieszkuje w miejscu pobytu stałego, tak więc dowód ten nie wniósłby nowych okoliczności do przedmiotowej sprawy. Ponadto Wojewoda wskazał, że fakt braku rzeczy osobistych K. G. w przedmiotowym lokalu, potwierdziła w złożonych zeznaniach N. N.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego nieprawidłowego wyjaśnienia okoliczności sprawy Wojewoda stwierdził, że w toku postępowania przesłuchano możliwie największą ilość świadków, którzy mogli mieć jakieś informacje w sprawie. Umożliwiono również stronom aktywne uczestnictwo w przebiegu przesłuchań, włącznie z możliwością zadawania świadkom pytań. Ponadto strony miały sposobność ustosunkowania się do całości zebranego materiału dowodowego. Organ odwoławczy zauważył, że jakkolwiek K. G. w odwołaniu kwestionuje zeznania świadków, to należy podkreślić, że w trakcie ich przesłuchania nie miał do nich żadnych pytań i nie kwestionował ich wypowiedzi.

Odnosząc się zaś do zarzutu K. G., dotyczącego braku dobrowolności w opuszczeniu omawianego lokalu Wojewoda wskazał, że zmiana zamków w drzwiach do przedmiotowego lokalu, która uniemożliwiła K. G. dostęp do mieszkania i złożony w tym względzie pozew do sądu o ochronę naruszonego posiadania, nie ma wpływu na przedmiotową decyzję w sytuacji, gdy wymieniony nie mieszkał w omawianym lokalu już wcześniej. Organ odwoławczy wskazał jednocześnie, że w sytuacji gdy wymieniony ponownie zamieszka w przedmiotowym lokalu z zamiarem pobytu stałego, będzie miał nie tylko prawo, ale też obowiązek ponownie się w nim zameldować.

K. G. zaskarżył decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 k.p.a. polegające na:

- uznaniu za wiarygodne zeznań świadka H. K. i przyjęciu na ich podstawie, że skarżący nie mieszka w lokalu nr [...] znajdującym się w W. przy ul. [...] od kilku lat, podczas gdy z jej zeznań wynika, że skarżący nie mieszkał w lokalu od 15 lat, a po wyprowadzce K. G. miał w nim zamieszkać, ale świadek "nie jest w stanie stwierdzić, czy zamieszkał on w tym lokalu",

- uznaniu za wiarygodne zeznań świadka N. N., jako osoby obcej i niezainteresowanej wynikiem postępowania, podczas gdy świadek ten zamieszkuje w lokalu na podstawie umowy najmu z K. K., wnioskodawczynią w postępowaniu o wymeldowanie skarżącego, co przeczy powyższej tezie,

- stwierdzeniu niewiarygodności zeznań świadka M. P., mimo całkowitego braku wskazania ich treści w uzasadnieniu decyzji, co uniemożliwia skarżącemu prawidłowe odniesienie się do argumentacji organu w tym zakresie,

- nieprzeprowadzeniu wizji lokalnej przedmiotowego lokalu na okoliczność stwierdzenia, czy lokal ten stanowi centrum życiowe skarżącego (w szczególności, czy znajdują się w nim osobiste rzeczy),

- błędzie w ustaleniach faktycznych polegającym na przyjęciu, że skarżący dobrowolnie i trwale opuścił miejsce stałego zameldowania, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że został pozbawiony dostępu do lokalu na skutek zmiany zamków w drzwiach przez K. K.,

- pominięciu okoliczności, że K. K. wyraziła zgodę na podnajem przez skarżącego lokalu osobie trzeciej w celu zwrotu kosztów ponoszonych przez niego z tytułu opłat za czynsz i media,

b) art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez niezawieszenie postępowania o wymeldowanie skarżącego do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez Sąd Rejonowy [...] w sprawie z powództwa K. G. przeciwko K. K. o naruszenie posiadania, sygn. akt [...] (postępowanie w toku); 2. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, poprzez błędną wykładnię i uznanie, że sam fakt częstych wyjazdów służbowych oraz okoliczność wynajęcia lokalu innej osobie oznaczają, że doszło do dobrowolnego i trwałego opuszczenia przez skarżącego lokalu nr [...], znajdującego się w W. przy ul. [...], podczas gdy skarżący nigdy nie miał takiego zamiaru.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji Wojewody [...], jak i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta W. z dnia [...] sierpnia 2011 r., a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie, podnosząc argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z powołanym w zaskarżonej decyzji art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1947 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca. Stosownie zaś do treści art. 15 ust. 2 powołanej ustawy organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.

W postępowaniu w sprawie wymeldowania z pobytu stałego, jak w każdym postępowaniu administracyjnym, organ orzekający w pierwszym rzędzie musi kierować się, określonymi w Kodeksie postępowania administracyjnego, ogólnymi zasadami postępowania. Stosownie więc do treści art. 7 k.p.a. w toku postępowania jego obowiązkiem jest stanie na straży praworządności i podejmowanie wszelkich

kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Przepis art. 77 § 1 k.p.a. obliguje zaś do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Zebrane przez organ administracji odwody polegają ocenie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która nakazuje jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 § 1 zd. 1 k.p.a.) oraz ocenić na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.). Z kolei art. 107 § 3 k.pa. wskazuje na konieczność należytego uzasadnienia podjętej decyzji z podaniem m.in. dowodów, na podstawie których określone fakty organ orzekający przyjął za udowodnione, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Skarżący zarzuca organowi administracji, zarówno niedopełnienie obowiązków w zakresie gromadzenia materiału dowodowego, jak i niewłaściwą ocenę materiału dowodowego, który stał się podstawą wydania zaskarżonej oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

Zarzuty te są niezasadne.

W toku postępowania w sprawie wymeldowania K. G. przesłuchano: K. K. (wnioskującą o wymeldowanie skarżącego z lokalu nr [...] w W. przy ul. [...]), H. K. (gospodarza bloku przy ul. [...]), N. N. (osobę, która mieszka w lokalu nr [...] przy ul. [...] od ponad 1,5 roku), W. F. (osobę, która mieszkała w lokalu nr [...] przy ul. [...] od 1977 r. i wyprowadziła się poza W. trzy lata temu, a aktualnie bywa w nim kilka razy w miesiącu), J. D. (osobę, która mieszka w lokalu nr [...] przy ul. [...] od 1972 r. z czteroletnią przerwą), J. W. (osobę, która mieszka w lokalu nr [...] przy ul. [...] od 1972 r.), M. G. (matkę skarżącego i K. K., która do grudnia 1994 r. mieszkała w lokalu nr [...] przy ul. [...]) oraz K. G. Protokoły przesłuchań, podpisane przez strony postępowania znajdują się w aktach postępowania administracyjnego. Skarżący złożył do akt sprawy także pisemne wyjaśnienia.

W ocenie Sądu, po pierwsze wymienione dowody były wystarczające do podjęcia prawidłowej decyzji w sprawie wszczętej wnioskiem K. K., a po drugie dokonana przez organy administracji analiza tych dowodów doprowadziła do prawidłowych wniosków, a w konsekwencji do wymeldowania skarżącego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w W.

Skarżący kwestionuje wiarygodność zeznań złożonych przez H. K., które to zeznania - oczywiście nie jako jedyne - stały się podstawą do ustalenia, że nie przebywa on stale w przedmiotowym lokalu. Wskazuje, że wymieniona najpierw podała, że nie mieszka on w lokalu nr [...] od piętnastu lat, by następnie dodać, że po wyprowadzce K. G. miał w nim mieszkać ale świadek "nie jest w stanie stwierdzić, czy zamieszkał on w tym lokalu". W ocenie skarżącego na tle powyższego, rysuje się ewidentna sprzeczność zeznań świadka, co poddaje w wątpliwość jego wiarygodność.

Z tym twierdzeniem nie można się zgodzić. Cytowany przez skarżącego fragment zeznań H. K. jest wyrwany z kontekstu całości jej wypowiedzi, która nie nasuwa wątpliwości co do togo, że wedle wiedzy świadka skarżący nie mieszka w lokalu nr [...]. Po zacytowanym przez skarżącego fragmencie zeznania H. K. wskazała ona m.in., że w ciągu ostatnich czterech lat widziała K. G. na parterze budynku chyba cztery razy, a w tym samym czasie roznoszona przez nią korespondencja, w lokalu nr [...] odbierana była przez młode dziewczyny, tudzież pozostawiana w skrzynce na listy. Świadek stwierdziła dalej, że wiadomo jej jest, że lokal jest wynajmowany od ponad roku. W czasie przesłuchania H. K. K. G. nie zadawał pytań świadkowi i podpisał protokół przesłuchania bez uwag.

Zdaniem Sądu, dokonana przez organ administracji ocena zeznań H. K., jest całkowicie prawidłowa. Jak zasadnie wskazał Wojewoda w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, świadek jest osobą bezstronną. Jest zarazem mieszkańcem budynku przy ul. [...], w którym znajduje się lokal nr [...] (jej mieszkanie znajduje w tej samej klatce schodowej) i dozorczynią tego budynku. Już choćby z racji pełnienia tej funkcji, jej wiedza w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, powinna być większa niż innych mieszkańców, co znajduje potwierdzenie w szczegółowości złożonych przez nią zeznań.

Skarżący kwestionuje również wiarygodność zeznań złożonych przez N. N., wskazując, że "świadek jest uzależniony" od K. K. w zakresie zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że twierdzenie o "uzależnieniu" N. N. od K. K. jest nieuprawnione.

Łączący je stosunek zobowiązaniowy nie może przesądzać o "uzależnieniu". Wszakże świadek może zaspokoić potrzeby mieszkaniowe, wynajmując inne mieszkanie. Łącząca strony stosunku najmu umowa może zostać wypowiedziana przez każdą z nich bez potrzeby podawania przyczyn.

Chociaż fakt, że N. N. wynajmuje mieszkanie od K. K. nie może stanowić podstawy do twierdzenia, że świadek jest uzależniona od strony, to ocena złożonych przez nią zeznań niewątpliwie powinna być dokonywana z uwzględnieniem okoliczności istniejącego pomiędzy wymienionymi stosunku zobowiązaniowego. Jednakże w ocenie Sądu, spójność zeznań złożonych przez N. N. z zeznaniami złożonymi przez innych świadków, które doprowadziły do ustalenia, że skarżący nie przebywa stale w lokalu nr [...] przy ul. [...], nakazywała potraktować kwestionowany przez skarżącego dowód jako wiarygodny i istotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Tytułem przykładu można jedynie wskazać na zbieżność zeznań H. K. i N. N. w zakresie czasu, w jakim mieszkanie jest wynajmowane. Według pierwszego ze świadków, lokal jest wynajmowany od ponad roku, a według drugiego ze świadków, najmuje ona lokal od ponad półtora roku. Skarżący nie miał pytań do N.N. podczas jej przesłuchania i podpisał protokół przesłuchania bez uwag .

Chociaż świadek J. D., która meszka w lokalu znajdującym się naprzeciw lokalu nr [...], w początkowej części zaznania podała, że nie jest w stanie stwierdzić, czy K. G. mieszka, czy nie mieszka w przedmiotowym lokalu, to w dalszej części zeznania wskazała, że ostatni raz widziała skarżącego w budynku przy ul. [...] dwa miesiące przed złożeniem zeznań oraz stwierdziła, że w okresie ostatniego roku lub dwóch lat bardzo często zmieniają się mieszkańcy przedmiotowego lokalu. Podała, że widuje obce osoby, z którymi nie utrzymuje kontaktów sąsiedzkich. Również do tego świadka K. G. nie miał pytań i podpisał protokół przesłuchania bez uwag.

Treść zeznań wymienionych świadków koresponduje ze sobą oraz z wyjaśnieniami K. K. Stąd w ocenie Sądu organ administracji prawidłowo przyjął je jako podstawę rozstrzygnięcia, odmawiając mocy dowodowej zeznaniom W. F. oraz M. G.

Z zeznań W. F. wynika przede wszystkim, że od trzech lat nie mieszka ona w budynku przy ul. [...]. Nawet zatem, jeżeli - jak twierdzi - bywa w tym budynku kilka razy w miesiącu, to przy zeznaniach wyżej wymienionych świadków, jej zeznanie nie może być miarodajne dla prawidłowej oceny, czy skarżący stale przebywa w lokalu nr [...].

Jeśli zaś chodzi o wiarygodność i moc dowodową zeznań złożonych przez M. G., to należy przyznać rację skarżącemu, że sam fakt, iż świadek pozostaje z nim w stopniu pokrewieństwa, z założenia nie może przesądzać o tym, że jego zeznania mijają się z prawdą i należy je odrzucić. Stąd uzasadnienie zaskarżonej decyzji w tej części należy uznać za zbyt lakoniczne. W ocenie Sądu, uchybienie to nie miało jednak istotnego wpływu na wynik sprawy.

Należy bowiem wskazać, że w M. G. w 1995 r. wyprowadziła się z przedmiotowego lokalu. Wedle jej zeznań miała tam tylko bywać, opiekując się wnukiem. Ponadto świadek wskazała, że K. G. przebywał w lokalu nr [...] przy ul. [...], jak również w lokalu przy ul. [...]. Również na złożonych przez skarżącego do akt sprawy wyciągach z rachunku bankowego z 2008 r. i z 2009 r. widnieje jego adres przy ul. [...].Trudno tymczasem znaleźć racjonalny powód, dla którego skarżący miałby podać instytucji bankowej inny adres do korespondencji niż adres stałego pobytu w sytuacji, gdy ulica [...] znajduje się w pobliżu ulicy [...] - są dwiema kolejnymi przecznicami ulicy [...] w W.

Biorąc powyższe pod uwagę, a także uwzględnioną przez organ administracji okoliczność pokrewieństwa skarżącego z M. G., należy stwierdzić, że zeznania wymienionej nie mogły być podstawą do przyjęcia innych ustaleń faktycznych, niż te, które poczyniono na podstawie zeznań H. K., N. N., J. D. i wyjaśnień K. K.

Wobec okoliczności ustalonych na podstawie zeznań N. N., która stwierdziła, że kiedy wprowadziła się do mieszkania, nie było tam rzeczy osobistych innych osób, a także oświadczenia K. G., który podał, że aktualnie nie przebywa w przedmiotowym lokalu, za prawidłowe również należy uznać stanowisko organu administracji, co do braku potrzeby przeprowadzenia dowodu z oględzin przedmiotowego lokalu.

W ustalonym w sprawie stanie faktycznym, zwłaszcza wobec faktu, że lokal mieszkalny nr [...] w budynku przy ul. [...], był wynajmowany ponad rok przed wszczęciem postępowania administracyjnego - zatem przed wymianą zamków w drzwiach (maj 2011 r.), nie mogło mieć również znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy oświadczenie pracodawcy K. G. dotyczące częstych wyjazdów służbowych skarżącego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego niezawieszenia postępowania, pomimo złożenia przez skarżącego powództwa o przywrócenie naruszonego posiadania, po pierwsze należy wskazać, że K. G. nie występował do organu administracji o zawieszenie postępowania. Po drugie zaś, w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądowoadministracyjnego fakt wytoczenia przez osobę, która ma zostać wymeldowana, powództwa o przywrócenie posiadania ma co prawda istotne znaczenie w postępowaniu meldunkowym, jednak nie jako prejudykat w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., lecz jako element stanu faktycznego, który organ administracji ma obowiązek wziąć pod uwagę, oceniając zaistnienie przesłanek z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. Orzeczenie sądu cywilnego w sprawie posesoryjnej będzie więc miało znaczenie w sprawie o wymeldowanie, jeśli zostanie wydane przed jej rozstrzygnięciem. Wtedy organ zobowiązany będzie wziąć je pod uwagę, oceniając zaistnienie przesłanek z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 2209/10. Niepublikowany. Dostępny w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Sąd stwierdza, że ocena legalności zaskarżonej decyzji w granicach zakreślonych rozstrzygnięciem nie daje podstaw do stwierdzenia, że doszło do naruszenia prawa materialnego lub naruszenia prawa procesowego, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący nie przebywa w miejscu stałego zameldowania, a opuszczenie tego miejsca było dobrowolne. Zaskarżona decyzja zawiera wszystkie niezbędne elementy, a jej uzasadnienie w stanie faktycznym i prawnym ustalonym w sprawie jest prawidłowe.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.