Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 marca 2016 r., sygn. akt II SA/Lu 800/15 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, wyrokiem z dnia 30 marca 2016 r. (sygn. akt II SA/Lu 800/15), oddalił skargę T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego.

Powyższy wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

T. W., wnioskiem z dnia [...] maja 2015 r., zwróciła się do Wójta Gminy N. o (cyt.) "przyznanie świadczeń wg pkt 5 i 6 orzeczenia o stopniu niepełnosprawności" oraz (cyt.) "dożywiania z dotacji". Na podstawie przeprowadzonego w dniu [...] maja 2015 r. wywiadu środowiskowego organ ustalił, że dochód (emerytura) T. W. wynosi [...] zł, przy czym z kwoty tej strona otrzymuje [....] zł, albowiem kwota [...] zł podlega potrąceniu na poczet zaległości komorniczych. Ustalono również, że wnioskodawczyni prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, zajmując pokój i pomieszczenie gospodarcze ogrzewane centralnym ogrzewaniem. W tym samym budynku mieszka wprawdzie jej mąż, ale wnioskodawczyni pozostaje z nim w separacji. T. W. podała też, że ponosi wydatki na lekarstwa i środki pomocnicze w wysokości [...] zł miesięcznie (dostarczyła faktury za zakupione leki na kwotę [...] zł). Inne ponoszone przez nią wydatki to: opłata za odprowadzanie ścieków - [...] zł oraz opłata za telefon - [...] zł. Pozostałe wydatki (w tym opłaty za energię elektryczną) pokrywa mąż. Wnioskodawczyni podkreślała, iż jest osobą przewlekle chorą, systematycznie przyjmuje lekarstwa, jest pod stałą opieką lekarską z powodu astmy oskrzelowej, chorób płuc oraz cukrzycy. Wyjaśniła, że ma jednego syna, który mieszka w okolicach Przemyśla i z którym utrzymuje jedynie kontakt telefoniczny a spotyka się okazjonalnie. W toku postępowania przed organem I instancji ustalono ponadto, że na mocy orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w L. z dnia [...] listopada 2013 r. zaliczono wnioskodawczynię do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności skutkującym koniecznością udzielania jej częściowej pomocy przez inne osoby. Z treści zaś ostatniego dostarczonego przez stronę zaświadczenia lekarskiego, z dnia [...] lutego 2014 r. wynikało, że jest ona leczona z powodu schorzeń przewlekłych.

Biorąc powyższe ustalenia faktyczne pod uwagę, Wójt Gminy N., decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. (nr [...]), odmówił przyznania T. W. specjalnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na remont dachu. Zdaniem organu, w sytuacji, gdy dochód uzyskiwany przez zainteresowaną przekraczał kryterium dochodowe (art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - Dz. U. z 2015 r. poz. 163 ze zm. - dalej "u.p.s."), przysługiwało jej wyłącznie prawo ubiegania się o - przyznawany w ramach uznania administracyjnego - specjalny zasiłek celowy, o którym mowa w art. 41 pkt 1 u.p.s. Przyznanie tego rodzaju świadczenia mogło zaś nastąpić jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach.

Organ I instancji wyjaśnił w tym miejscu, iż nie kwestionował trudnej sytuacji materialnej i życiowej wnioskodawczyni, która korzysta od wielu lat ze wsparcia pomocy społecznej, jednak rozpatrując przedmiotowy wniosek wziął również pod uwagę sytuację życiową innych osób i rodzin, które są beneficjentami udzielanej przez niego pomocy, a także możliwości finansowe samego Ośrodka. Organ zwrócił przy tym uwagę, że zainteresowanej przyznano, decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], świadczenie w wysokości [...] zł na zakup żywności, zaś decyzją nr [...], świadczenie w wysokości [...] zł na dofinansowanie zakupu lekarstw i środków pomocniczych. Poza tym podkreślono, iż do [...] maja 2015 r. Ośrodek wykorzystał już ponad połowę środków przeznaczonych na realizację zasiłków celowych i pomocy w naturze w 2015 r. wnioskodawczyni natomiast od lat korzystała z jego pomocy i w okresie od 2003 do 2015 roku otrzymała pomoc w łącznej wysokości [...] zł, w tym specjalne zasiłki celowe i zasiłki celowe na kwotę [...] zł.

Organ I instancji zaakcentował w tym miejscu, że osoba występująca o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej powinna także sama pokrywać wydatki związane z utrzymaniem z własnych, dostępnych jej środków. Funkcją pomocy społecznej nie jest bowiem stałe bowiem pokrywanie kosztów utrzymania i nie może ona być w ten sposób traktowana. Zdaniem organu I instancji, biorąc pod uwagę niewysoki koszt remontu (2 rolki papy, których koszt łącznie z robocizną wyniesie ok. [..] zł), odwołująca oraz jej mąż, mieszkający w tym samym budynku, powinni sfinansować remont we własnym zakresie. Zwrócono też uwagę na fakt, że wnioskodawczyni jest jednym z czterech współwłaścicieli budynku a zatem pozostali współwłaściciele również powinni uczestniczyć w kosztach jego remontu.

Na skutek wniesionego przez T. W. odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., decyzją z dnia [...] września 2015 r. (nr [...]) utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że odwołująca się już wielokrotnie otrzymywała pomoc w postaci specjalnych zasiłków celowych i zasiłków celowych. Ponadto, ostatni remont dachu w budynku, w którym zamieszkuje, był przeprowadzony w 2007 r., a jego koszt pokrył OPS. Biorąc pod uwagę niski koszt remontu dachu, organ odwoławczy podzielił pogląd Wójta, iż wydatki związane z remontem powinni pokryć odwołująca i jej mąż. Zdaniem Kolegium słusznie także organ I instancji zwrócił uwagę, iż odwołująca się jest jednym z czterech współwłaścicieli budynku, a jednym ze współwłaścicieli jest jej syn - M. Konieczność wspólnego ponoszenia kosztów takich przedsięwzięć jak remont dachu, wynika natomiast z art. 207 Kodeksu cywilnego. Nie miał więc w sprawie znaczenia fakt niezamieszkiwania przez niektórych współwłaścicieli w tym budynku, skoro i tak byli oni obowiązani do wspólnego ponoszenia kosztów remontu, zwłaszcza napraw niewynikających z bezpośredniego użytkowania budynku.

Odnosząc się do podnoszonych przez odwołującą się zarzutów, organ II instancji uznał je za bezzasadne wskazując, iż twierdzenie, jakoby sytuacja innych osób i rodzin nie miała znaczenia w tej sprawie było niezasadne. Organ pomocy społecznej ma bowiem za zadanie udzielać pomocy również innym osobom i rodzinom z rejonu zwracającym się o zabezpieczenie ich potrzeb, a nie tylko odwołującej. Organ ten ma przy tym obowiązek stosowanego dysponowania swoimi środkami finansowymi przeznaczonymi na te cele w budżecie, w taki sposób, aby były one wystarczające do zaspokojenia potrzeb wszystkich tych osób, które spełniają wymogi określone przepisami prawa.

Kolegium podzieliło ponadto stanowisko organu I instancji, iż udzielenie pomocy z przeznaczeniem m.in. na remonty dla osób z przekroczonym kryterium dochodowym nie jest obligatoryjne, a tym samym zależało od uznania organu administracji.

Odnosząc się do twierdzenia T. W. dotyczącego stanu własności zamieszkiwanej przez nią nieruchomości, Kolegium stwierdziło, że odwołująca jest jednym z czterech współwłaścicieli przedmiotowego budynku. Jednym ze współwłaścicieli jest też jej syn M. Pozostałymi współwłaścicielami – jak wynika z ustaleń pracownika socjalnego – są natomiast dwie siostry Z. W. Twierdzenie odwołującej, iż nie jest współwłaścicielką, było zatem błędne.

Na wyżej przedstawioną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] września 2015 r. T. W. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, w której kwestionowała jej prawidłowość.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. wnosiło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę – na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej "p.p.s.a." – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że nie była ona uzasadniona.

W ocenie Sądu, organy obu instancji prawidłowo ustaliły, że uzyskiwany przez skarżącą dochód uniemożliwiał rozważanie przyznania jej zasiłku, o którym mowa w art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s., a ponadto, że brak było podstaw do przyznania stronie pomocy, o której mowa w art. 41 tej ustawy. Zdaniem Sądu, potrzeby wykonania remontu nie można było w niniejszej sprawie uznać za "szczególnie uzasadniony przypadek" - w rozumieniu powyższego przepisu. Pojęcie to dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji drastycznych, niecodziennych, wykraczających poza możliwości ludzkiej zapobiegliwości. Dlatego też do najczęstszych przypadków przyznania pomocy, o których stanowi art. 41 u.p.s., zalicza się zdarzenie losowe, takie jak stan klęski żywiołowej lub ekologicznej. Takiej sytuacji nie stanowiła zaś dająca się przewidzieć potrzeba naprawy dachu, której przewidywalny koszt wyniósłby łącznie z kosztem robocizny około [...] zł, zwłaszcza w sytuacji osoby, która posiada stały dochód przekraczający kwotę kryterium dochodowego, a ponadto – pomimo przekroczonego kryterium – od lat regularnie uzyskuje w szerokim zakresie pomoc w formie różnorodnych świadczeń z pomocy społecznej.

Sąd zwrócił też uwagę, iż skoro skarżąca jest współwłaścicielką budynku to - w świetle art. 207 k.c. - koszt planowanego przez stronę remontu powinien ją obciążać jedynie w odpowiedniej części. Sytuacja materialna skarżącej, a zwłaszcza fakt posiadania stałego dochodu, nie pozwalał natomiast na przyjęcie, że nie była ona w stanie wygospodarować odpowiedniej kwoty na ww. remont z własnych środków.

Zdaniem Sądu, dokonana zatem przez organy obu instancji ocena sytuacji życiowej skarżącej nie nosiła cech dowolności oraz nie przekraczała granic uznania administracyjnego. Prowadząc postępowanie wyjaśniające, organy nie naruszyły zasad wynikających z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Rozpoznając wniosek o przyznanie zasiłku celowego organ I instancji nie mógł też zaś pominąć wielkości środków, jakimi dysponował. Środki te nie są bowiem nieograniczone i organ zmuszony był rozdysponowywać je w sposób umożliwiający udzielenie racjonalnego wsparcia jak największej liczbie osób potrzebujących. Jednocześnie musiał uwzględnić okoliczność, że pomoc społeczna ma udzielać swoim podopiecznym pomocy i wsparcia, a nie dostarczać im świadczeń pieniężnych na finansowanie dowolnych celów w wysokości dla nich wygodnej czy pożądanej. Ocena przesłanek do przyznania specjalnego zasiłku celowego musi być zatem dokonywana przy uwzględnieniu szczególnego charakteru tego świadczenia, które może być przyznane w sytuacjach zupełnie wyjątkowych i powinno być przeznaczone na zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych osób korzystających z pomocy, a nie na podnoszenie standardów ich codziennego funkcjonowania.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, T. W. zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie naruszenie:

- art. 2 ust. 1 u.p.s. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że udzielenie pomocy w formie zasiłku celowego, w kontekście przedmiotowego stanu faktycznego, nie służy przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej w sytuacji, gdy skarżąca jest siedemdziesięcioletnią, schorowaną kobietą utrzymującą się wyłącznie ze skromnej emerytury, nie mogącą liczyć na pomoc osób trzecich, co w konsekwencji stanowi o niemożliwości zaspokajania przez nią podstawowych potrzeb życia codziennego,

- art. 39 ust. 1 i 2 i art. 41 pkt 1 u.p.s. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie skarżącej specjalnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na remont dachu, w sytuacji gdy trudna sytuacja życiowa i finansowa skarżącej uniemożliwia jej przeprowadzenie ww. remontu z własnych środków finansowych, zadaszenie wymaga renowacji, zaś celem przyznania zasiłku celowego jest zaspokojenie niezbędnych potrzeb bytowych, co w konsekwencji stanowi o tym, że nieudzielenie skarżącej pomocy w formie zasiłku celowego skutkuje pogorszeniem jej warunków bytowych,

- art. 145 § 1 pkt. 1 lit c) p.p.s.a, w zw. z art. 80 k.p.a. - poprzez oddalenie skargi przez Sąd pomimo naruszenia przepisów postępowania przez organ administracji, a to przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że w wyniku dokonanej analizy sytuacji życiowej i finansowej skarżącej nie przysługuje zasiłek celowy, w sytuacji gdy skarżąca jest schorowaną kobietą, która nie może liczyć na pomoc innych osób, tym samym samodzielnie zaspokajać potrzeb życia codziennego, jak zakup leków, wyżywienia, czy też dokonywanie niezbędnych remontów w lokalu mieszkalnym, w którym przebywa,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 80 k.p.a. - poprzez oddalenie skargi przez sąd pomimo naruszenia przepisów postępowania przez organ administracji, a to przekroczenia oceny dowodów poprzez przyjęcie, że korzystanie z innych form pomocy przez skarżącą wyklucza możliwość przyznania jej zasiłku celowego podczas gdy otrzymywane przez skarżącą środki finansowe przeznaczane są na konkretne cele, z których to nie może dokonać niezbędnej naprawy dachu, odmowa zaś przyznania jej dochodzonego świadczenia skutkuje pogorszeniem się stanu lokalu w którym przebywa, powodując przedostanie się wilgoci do środka domu.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznana, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznania skargi, a ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skarżąca oświadczyła, iż zrzeka się przeprowadzenia rozprawy.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718)., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie ograniczało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej.

Zostały one oparte na obu podstawach kasacyjnych określonych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., to jest na istotnym naruszeniu przepisów postępowania, w postaci: art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a, w zw. z art. 80 k.p.a. oraz obrazie prawa materialnego, które stanowiły: art. 2 ust. 1 u.p.s, art. 39 ust. 1 i 2 i art. 41 pkt 1 u.p.s. Zdaniem skarżącej, Sąd I instancji niezasadnie bowiem przyjął, że - w świetle ustalonego stanu faktycznego - nie przysługiwała jej - jako osobie znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej i finansowej - pomoc w formie specjalnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na remont dachu, a poza tym, samo przyznanie skarżącej pomocy nie służyłoby przezwyciężeniu przez nią trudnej sytuacji życiowej. W ocenie T. W., Sąd Wojewódzki nie dostrzegł również naruszenia przez organy obu instancji art. 80 k.p.a. polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że w wyniku dokonanej analizy sytuacji życiowej i finansowe skarżącej nie przysługiwał jej zasiłek celowy, w sytuacji gdy jest ona schorowaną kobietą, która nie może liczyć na pomoc innych osób, tym samym nie może samodzielnie zaspokajać potrzeb życia codziennego. Ponadto Sąd błędnie przyjął, że korzystanie z innych form pomocy przez skarżącą wykluczał możliwość przyznania jej zasiłku celowego, podczas gdy otrzymywane przez nią środki finansowe przeznaczane były na konkretne cele i nie mogły zostać przeznaczone na naprawę dachu.

W ocenie składu orzekającego, zarzuty te nie mogły jednak odnieść zamierzonego skutku.

Przede wszystkim wyjaśnić należy, że w sytuacji gdy dochód skarżącej przekraczał, wskazane w art. 8 ust. 1 u.p.s., kryterium dochodowe, brak było – już co do zasady - podstaw do dokonywania oceny, czy świadczenie, o którym mowa w art. 39 u.p.s. (zasiłek celowy) jej przysługiwał. To zaś czyniło niezasadnym zrzut naruszenia w/w przepisu. W konsekwencji prowadziło to do wniosku, że Sąd Wojewódzki prawidłowo uznał, iż dokonywana przez organy obu instancji ocena zasadności złożonego przez skarżącą wniosku o przyznanie pomocy finansowej na remont dachu mogła być rozpatrywana jedynie w kontekście art. 41 pkt 1 u.p.s.

Zgodnie z tym przepisem, w szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi.

Z treści ww. przepisu wynika zatem, że przyznanie wskazanej w nim pomocy następuje w ramach uznania administracyjnego i jest uzależnione od spełnia opisanych w nim warunków, to jest zaistnienia szczególnie uzasadnionego przypadku.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należało uznać, że Sąd Wojewódzki prawidłowo ocenił, iż sytuacja skarżącej do takiej kategorii się nie kwalifikowała. Skarżąca nie podnosiła bowiem, iż domagała się remontu dachu uszkodzonego na skutek np. klęski żywiołowej. Remont był to związany z koniecznością utrzymania dachu w należytym stanie a przede wszystkim jednak budynek przeznaczony do remontu stanowił współwłasność. Sytuacja skarżącej nie wyczerpywała zatem opisanego w w/w przepisie przypadku.

Należy również zauważyć, iż ocena spełniania przez skarżącą kryteriów nie mogła pozostawać w oderwaniu od pozostałych, zawartych w ustawie o pomocy społecznej przepisów. Nie tylko więc musiała uwzględniać fakt, iż udzielane w ramach pomocy społecznej wsparcie ma wyłącznie charakter pomocniczy (art. 2 ust. 1 u.p.s.), co oznacza, iż jedynie uzupełnia ono środki, możliwości i uprawnienia własne osoby objętej systemem świadczeń z pomocy społecznej i łączyć się musi z współdziałaniem z jej strony, zmierzającym do przezwyciężenia powstałych trudności życiowych, ale również, że organy są zobligowane objąć swoim wsparciem możliwie największą liczbę osób takiego wsparcia wymagających. Zatem, decydując o przyznaniu takiego wsparcia, mają obowiązek uwzględnienia wielkości budżetu, którym dysponują na realizację przypisanych im przez ustawodawcę celów (art. 3 ust.1 i 4 u.p.s.). Organy administracji w zakresie pomocy społecznej działają bowiem w oparciu o środki finansowe, których wysokość jest ściśle określona i w tak wyznaczonych granicach muszą realizować swoje zadania. Są one więc upoważnione do limitowania rozmiaru przyznawanych świadczeń z uwagi na ograniczone środki finansowe, gdyż posiadane fundusze muszą rozdzielać pomiędzy stale rosnącą liczbę osób, wymagających pomocy. Muszą zatem dokonywać również gradacji wagi zgłaszanych przez wnioskodawców potrzeb. W ramach pomocy społecznej nie jest więc możliwe zaspokojenie wszystkich, nawet uzasadnionych, potrzeb osób uprawnionych do przedmiotowych świadczeń. Nawet bowiem niewielkie przesunięcie środków, którymi dysponuje organ może skutkować brakiem realizacji ustalonych celów, jak chociażby udzielenie pomocy osobom bardziej potrzebującym. W takich sytuacjach odmowa przyznania osobie ubiegającej się o przyznanie tego rodzaju świadczenia może być więc podyktowana brakiem dostatecznych środków na ich pokrycie.

Ustalenie zatem w toku postępowania, że skarżąca jest w zaawansowanym wieku, legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, znajduje się w trudnej sytuacji życiowej oraz dysponuje trudnymi warunkami mieszkaniowymi - czego zresztą ani Sąd, ani organy nie kwestionowały - nie miało decydującego znaczenia w tej sprawie i nie oznaczało, że pomoc, o której przyznanie strona zabiegała, automatycznie jej przysługiwało.

Sąd Wojewódzki zasadnie w związku z powyższym uznał, iż organy były zobligowane uwzględnić nie tylko uzyskiwany przez skarżąca dochód, ale również potrzeby innych beneficjentów udzielanej pomocy, w kontekście posiadanych środków oraz fakt, iż skarżąca z tej pomocy wielokrotnie już korzystała (nawet jeżeli mogła być ona przeznaczona jedynie na konkretne cele). Organy miały również obowiązek wziąć pod uwagę, że remont dachu, powinien być w tym przypadku sfinansowany także przez innych współwłaścicieli budynku, na których ciążył taki sam obowiązek jego utrzymania w należytym staniej, jak na stronie skarżącej. Stwierdzenie zatem powyższych okoliczności, przy jednoczesnym ustaleniu, że koszt remontu dachu nie był znaczny, powodowało, iż przyznanie wnioskowanej przez skarżącą pomocy w formie specjalnego zasiłku celowego nie realizowałoby celów tej instytucji i nie służyłoby przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej skarżącej.

W konsekwencji także podniesione przez skarżącą kasacyjnie zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a w zw. z art. 80 k.p.a. nie mogły zostać uwzględnione. Analiza sytuacji życiowej i materialnej skarżącej, choć trudna, nie mogła - w świetle powyższych okoliczności - determinować wydanego przez organy rozstrzygnięcia. Brak było zatem powodów, aby Sąd I instancji mógł uznać, iż organy obu instancji rozpoznały sprawę z naruszeniem art. 80 k.p.a.

W tych okolicznościach, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) – orzekł jak w sentencji

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi wnoszącego skargę kasacyjną wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania pomiędzy stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest zaś przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a.