drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Administracyjne postępowanie Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Ol 97/14 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2014-04-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ol 97/14 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2014-04-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-01-31
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Dorota Radaszkiewicz /sprawozdawca/
Hanna Raszkowska
S. Beata Jezielska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Budowlane prawo
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 267 art. 7, art. 8, art. 77 par. 1, art. 80, art. 136, art. 138 par. 1 pkt 2 , par. 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c, art. 14532, art. 153, art. 200
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Dnia 8 kwietnia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie sędzia WSA Hanna Raszkowska sędzia del. SO Dorota Radaszkiewicz (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2014 roku sprawy ze skargi J.. Ż. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie braku podstaw do nałożenia obowiązku wykonania określonych czynności lub robót budowlanych 1/ uchyla zaskarżoną decyzję; 2/ zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego J. Ż. kwotę 757 złotych (słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3/ orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2011r., wydanym sprawie o sygn. akt II SA Ol/29/11 w przedmiocie rozbiórki urządzenia reklamowego w sprawie ze skargi A.W. "[...]" w O. na decyzję W. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 29 listopada 2001r., nr "[...]" Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji oraz Postanowienie Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 13 sierpnia 2010r. znak: "[...]" oraz orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż z uwagi na parametry urządzenia reklamowego, którego sprawa dotyczy - posadowionego na działce nr "[...]" przez inwestora "[...]" na rogu ulic "[...]", urządzenie to spełnia przesłanki budowli z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, przez co do jego posadowienia wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę. W sprawie bezspornym jest, że inwestor takiego zezwolenia nie uzyskał, uznając, że wystarczającym jest jedynie zgłoszenie w Starostwie Powiatowym w O. o przystąpieniu do wykonywania robót budowlanych, polegających na montażu urządzenia reklamowego. W związku z tym, że organ do którego wpłynęło zgłoszenie nie zareagował w terminie 30 dni, inwestor działając w zaufaniu do organu administracji publicznej miał prawo przystąpić do realizacji inwestycji. Sąd wskazał, że organy zastosowały w sprawie niewłaściwy tryb postępowania – z art. 48 ustawy Prawo budowlane, gdy tymczasem wykonanie robót budowlanych, wymagających pozwolenia na budowę w oparciu o skutecznie przyjęte zgłoszenie, winno być oceniane w trybie art. 50 - 51 ustawy, chyba że zostanie jednoznacznie ustalone, że inwestor wykonując roboty w zasadniczy sposób odbiegające od objętych zgłoszeniem zmierzał do obejścia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Dalej Sąd podkreślił, iż odstępstwo od warunków pozwolenia na budowę w postaci odmiennego od określonego w dokumentacji projektowej usytuowaniu obiektu, odpowiada pojęciu istotnych odstępstw. Trzeba również pamiętać, że nakaz wykonana czynności, o których mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane wchodzi w rachubę jedynie wówczas, gdy możliwe jest doprowadzenie robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem. W razie zaś ustalenia wykonania robót budowlanych niezgodnie z dokonanym zgłoszeniem, istnieje podstawa do wydania decyzji o nakazie rozbiórki w świetle art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy. Sąd wskazał, aby przy ponownym rozpoznaniu organy procedowały w oparciu o art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane. Stosując jednakże procedurę tzw. trybu naprawczego, organ zobowiązany jest do wnikliwego rozpatrzenia kwestii ewentualnych odstępstw spornej inwestycji w stosunku do projektu przedłożonego w zgłoszeniu i w tym celu kluczowym jest przede wszystkim dokładne zbadanie kwestii ewentualnego odstępstwa przedmiotowej inwestycji w stosunku do przedłożonego jej planu w zgłoszeniu. Przy czym organ winien wziąć po uwagę – po ustaleniu zakresu tych odstępstw - zarówno interes osób trzecich jak i ustosunkować się do twierdzeń skarżącego inwestora. Organ zobowiązany jest wyjaśnić wszystkim prawidłowo ustalonym stronom sposób dokonania pomiarów spornego urządzenia reklamowego, a następnie w przypadku wykrycia ewentualnych odstępstwa ustalić ich charakter, niedopuszczalnym zaś było arbitralne ustalenie ich charakteru jako istotnych. Generalnie Sąd położył nacisk na ustalenie charakteru ewentualnych odstępstw od projektu inwestycji przedstawionego w zgłoszeniu ( istotne, czy nie), albowiem od tego kluczowego ustalenia zależne jest wydanie prawidłowej i zgodnej z prawem decyzji administracyjnej.

W sprawie będącej przedmiotem aktualnej oceny przez sąd administracyjny, istotny jest również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 22 listopada 2012r., II SA/Ol 1141/12 w przedmiocie braku podstaw do nałożenia obowiązku wykonania określonych czynności lub robót budowlanych ze skargi J.Ż. na decyzję W. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 27 sierpnia 2012r., nr "[...]", mocą którego została uchylona zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji, jak również orzeczono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było naruszenie przez organy reguł postępowania, w szczególności naruszenie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanym dalej p.p.s.a. (Dz. U. z 2012r., poz. 270) w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazano bowiem, że stosownie do oceny prawnej i wskazówek Sądu przedstawionych w przywołanym już wyżej wyroku z dnia 24 lutego 2011r., II SA Ol/29/11 organy były związane zarówno tą oceną prawną jak i wskazaniami co do dalszego toku postępowania. Tymczasem rozpoznając sprawę ponownie organy nadzoru budowlanego nie wykonały zaleceń Sądu (nie ustaliły w sposób jednoznaczny kwestii ewentualnych odstępstw inwestycji w stosunku do przedłożonego jej planu w zgłoszeniu oraz tego, czy są one znaczące), a zatem naruszyły art. 153 p.p.s.a jak i zasady procedowania z art. 7 i 77 § 1 k.p.a.

Dodatkowo sąd wskazał, iż z akt administracyjnych wynika, że skarżący J.Ż. ustanowił w sprawie pełnomocnika – P.B.,co odnotowano w protokole pokontrolnym robót budowlanych wykonanych przy montażu urządzenia reklamowego. Zatem organy naruszyły art. 40 § 2 k.p.a , albowiem poza jednym przypadkiem zawiadomienia ustanowionego przez skarżącego pełnomocnika, nie zawiadamiały go o pozostałych czynnościach, co wynika z analizy akt administracyjnych.

W postępowaniu administracyjnym podlegającym aktualnie ocenie - decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 19 kwietnia 2013r. wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane po ponownym rozpatrzeniu sprawy urządzenia reklamowego ustawionego na działce nr "[...]" bez wymaganego pozwolenia na budowę stwierdził brak podstaw do nałożenia obowiązku wykonania określonych czynności lub robót.

W uzasadnieniu podniesiono, że w wykonaniu wytycznych Sądu, PINB w O. dwukrotnie podejmował próbę ustalenia faktycznego udzielenia przez R.Ż. pełnomocnictwa P.B. do reprezentowania go w sprawie przed organami nadzoru budowlanego, jednakże pełnomocnik nie dołączył do akt oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii pełnomocnictwa zgodnie z wymogiem wynikającym z art. 33 § 2 k.p.a. Również strona – J.Ż., pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji, do czasu przeprowadzonej w dniu 20 marca 2013r. wizji lokalnej, nie wypowiedział się w sprawie tego pełnomocnictwa, dlatego w związku z tym, że w trakcie czynności poprzedzających zaplanowaną na 20 marca 2013r. wizję lokalną, strona potwierdziła udzielenie pełnomocnictwa P.B., odstąpiono od przewidzianych na ten dzień pomiarów. W dniu 2 kwietnia 2013r. po wcześniejszym ustaleniu z pełnomocnikiem J.Ż. terminu, przeprowadzono wizję lokalną na działce nr "[...]", w której trakcie zgromadzone strony zostały zapoznane ze znajdującymi się w aktach sprawy, sporządzonym przez uprawnionego geodetę pomiarami kontrolnymi pzredmiotowego urządzenia reklamowego. Pełnomocnik R.Ż. oświadczył, iż okazanie tego dowodu przyjmuje do wiadomości. W związku z powyższym, z uwagi na trudne warunki atmosferyczne (zalegającą grubą warstwę śniegu) oraz uznając, że pomiary dokonane przez pracowników nadzoru budowlanego byłyby z pewnością mniej dokładne, niż znajdujące się w aktach spawy pomiary geodezyjne - odstąpiono od czynności pomiarowych. Organ I instancji podniósł ponadto, iż dokonując szczegółowej analizy i porównania zgromadzonych dotychczas w aktach administracyjnych dowodów (załączonego przez inwestora rysunku technicznego obiektu i kopii mapy syt.- wysok. z naniesioną lokalizacją tablicy reklamowej, pomiarów w terenie wykonanych przez pracowników nadzoru budowlanego w trakcie przeprowadzonej w dniu 25.06.2010r. kontroli robót, inwentaryzacji z oceną techniczną opracowanej przez inż. K.K. oraz pomiarów kontrolnych sporządzonych przez uprawnionego geodetę) – stwierdzono, że urządzenie reklamowe wykonano w sposób odbiegający od określonego w zgłoszeniu do Starostwa Powiatowego. Następnie organ wskazał w uzasadnieniu decyzji na czym polega w jego ocenie zmiana wykonawstwa inwestycji w stosunku do zgłoszenia w zakresie dotyczącym rozmiarów urządzenia reklamowego oraz jego lokalizacji. Dalej organ I instancji skonstatował, iż mimo tego, że przedmiotowe urządzenie reklamowe wykonano w sposób odbiegający od zgłoszenia, to należy stwierdzić, że wykazane rozbieżności nie mają wpływu na parametry techniczne urządzenia, decydujące o możliwości jego bezpiecznego użytkowania (brak zagrożenia dla osób mogących przebywać bezpośrednio w jego otoczeniu oraz dla uczestników ruchu drogowego na sąsiadujących ulicach). Wskazano, że powyższe zostało potwierdzone w opracowanej przez mgr inż. K.K. inwentaryzacji wraz z oceną techniczną. Końcowo podniesiono w związku z tym, iż zgłoszenie zamiaru wykonania przedmiotowego urządzenia reklamowego obarczone było wadą, a właściwy organ architektoniczno - budowlany nie wniósł sprzeciwu do zamiaru jego realizacji, zatem inwestor nie może ponosić negatywnych skutków prawnych, wynikających z przyjęcia przez organ nieprecyzyjnego zgłoszenia.

Decyzją z dnia 3 grudnia 2013r., "[...]" W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając stanowisko przyjęte przez ten organ, iż sporny obiekt wykonano w sposób istotnie odbiegający od zgłoszenia, niemniej jednak stwierdzone uchybienia nie mają żadnego wpływu na parametry techniczne urządzenia decydujące o możliwości jego bezpiecznego użytkowania. Zatem nie było podstaw do nałożenia na inwestora wykonania określonych czynności lub robót w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z prawem. Co się zaś tyczy zarzutu dotyczącego naruszenia interesu osób trzecich, organ odwoławczy podzielił przyjętą w orzecznictwie sądowym wykładnię art. 51 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo budowlane, która przyjmuje, iż doprowadzenie do zgodności z prawem wykonanych już robót budowlanych na podstawie art. 51 Prawa budowlanego powinno następować w aspekcie przepisów prawa budowlanego, a nie cywilnego. W rezultacie może więc dojść nawet do zalegalizowania robót budowlanych wykonanych z naruszeniem prawa własności. W badanej sprawie sporne urządzenie reklamowe nie narusza interesu osób trzecich w świetle przepisów ustawy Prawo budowlane, natomiast do oceny ewentualnego naruszenia interesu osób trzecich w świetle prawa cywilnego właściwe są sądy powszechne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na decyzję z dnia 3 grudnia 2013r. nr "[...]" W. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych, wydanie postanowienia sygnalizacyjnego w zakresie stosowania przez organ ocen prawnych i wskazań co do dalszego postępowania zawartych w prawomocnych wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organy po raz kolejny dopuściły się naruszenia art. 153 p.p.s.a Jeżeli bowiem w wytycznych sądu zostało wskazane, że organ powinien dokonać powtórnych pomiarów, to organ nie może od tego odstąpić z powodu "trudnych warunków atmosferycznych". W ocenie skarżącego jest to rażące naruszenia prawa i to po raz wtóry. Skarżący – jak wskazał, mógł co najwyżej te działania organu przyjąć do wiadomości, lecz nie mógł ich zaakceptować, jako wadliwych, parametry urządzenia liczono bowiem nie od krawędzi, a od podstawy urządzenia, a ponadto są one odmienne od dokonanych ówcześnie przez organ. Co więcej skarżący nie był obecny w toku przeprowadzenia tego dowodu, podobnie jak nie był również obecny w trakcie przeprowadzenia pomiarów służących następnie do opracowania oceny technicznej, którą organ przyjął za własną. W ocenie skarżącego - niedopuszczalne jest tez na obecnym etapie postępowania polemizowanie z oceną prawną, wskazaną w wyroku Sądu z dnia 24 lutego 2011r., II SA/Ol 29/11. Skarżący podniósł również, że w sprawie w istocie mamy do czynienia z obejściem przepisów prawa nakazujących dla tego typu inwestycji uzyskania pozwolenia na budowę – poprzez dokonanie jedynie zgłoszenia, skoro niemal w każdym elemencie tej inwestycji stwierdzono odstępstwa. W ocenie skarżącego trudno jest w takiej sytuacji uznać, aby ta inwestycja - z takimi odstępstwami od zgłoszenia – różne działki, poważne wtargnięcie w interes osób trzecich oraz naruszająca przepisy w zakresie odległości od drogi, mogła być uznana za legalną. Ponadto w ocenie skarżącego budzi poważne wątpliwości dopuszczenie jako dowodu opinii inż. K.K, skoro ten sam inżynier jako projektant spornej inwestycji zalecił w tym projekcie jako bezpieczne wymiary stopy żelbetonowej 4,00 m x 2.50 m, by następnie w swej opinii technicznej stwierdzić, że płyta żelbetonowa o wymiarach 3,00 m x 2,00 m jest całkowicie bezpieczna. Taka konwersja jest w ocenie skargi absolutnie niedopuszczalna, a dowolne przyjęcie takiej opinii przez organy, jest w ocenie skarżącego zdumiewające. Podobnie jest to kontrowersyjne w sytuacji, gdy organ I instancji zwracając się w postanowieniu z dnia 25 maja 2011r. o zajęcie stanowiska przez GDDKIA (a opinia ta z dnia 13 czerwca 2011r. jest negatywna i całkowicie dyskwalifikująca późniejszą opinię inż. Kl. - nie ocenia w ogóle tej sprzeczności jak i nie ustosunkowuje się do tego, dlaczego uprzednio w postanowieniu z dnia 13 sierpnia 2010r. uznał, iż nie ma możliwości legalizacji robót budowlanych na podstawie zgłoszenia z istotnym odstąpieniem od warunków tego zgłoszenia, a aktualnie tej zmiany stanowiska nie wyjaśnił.

W odpowiedzi na skargę W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. podtrzymał argumentację prawną z uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Ustosunkowując się do argumentów zawartych w skardze podniósł, iż wytyczne Sądu dotyczące tego, że "organ powinien dokonać powtórnych pomiarów" nie oznacza, że winien tego dokonać osobiście. Tym bardziej, że warunki atmosferyczne temu nie sprzyjały. W ocenie tego Organu należy przyjąć, że pomiary wykonane przez uprawnionego geodetę będą bardziej miarodajne i rzetelne, niż wykonane przez pracownika inspektoratu taśmą mierniczą. Również zarzut, że wykonane pomiary są nierzetelne, jest jedynie subiektywną oceną skarżącego, który nie posiada odpowiedniego wykształcenia do jednoznacznego wypowiedzenia się w przedmiotowej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje :

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanym dalej p.p.s.a. (Dz. U. z 2012r., poz. 270) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 p.p.s.a.), nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie zostało podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Przede wszystkim organ I instancji ponownie naruszył art. 153 p.p.s.a. ,a organ II instancji to błędne stanowisko zaakceptował, zamiast zastosować w sprawie art. 138 § 2 k.p.a., bądź też samodzielnie orzec co do istoty sprawy (art. 138 § 1 pkt. 2 k.p.a.), wykonując pominięte przez ten organ, a zlecone przez sąd w wytycznych czynności - w postaci dokonania stosownych pomiarów spornego urządzenia reklamowego. Ponadto organ ten mógł również zlecić wykonanie tych czynności organowi I instancji z mocy art. 136 k.p.a.

Przy tym rację ma oczywiście co do zasady organ II instancji, iż wykonanie wytycznych sądu nie musi polegać na tym, że fizycznie i osobiście ma tego dokonać pracownik nadzoru budowlanego, choć nie ma przeszkód aby i tak to się to odbyło, bo z reguły pracownicy nadzoru budowlanego dysponują właściwą wiedzą co do metodologii takich pomiarów jak i odpowiednimi umiejętnościami. Istota wykonania tychże pomiarów jednakże nie na tym polega. Ponownego wyraźnego podkreślenia wymaga bowiem to, że już w wyroku z dnia 24 lutego 2011r, II SA/Ol 29/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie i wyraźnie wskazał i wskazanie to jest wiążące w świetle art. 153 p.p.s.a dla organów, iż w żadnym razie wiążących dla ustalenia stanu faktycznego ustaleń – w tym również pomiarów, które przecież z kolei mają następnie posłużyć do ustalenia rozmiaru odstępstw wykonanej już inwestycji w stosunku do jej projektu w zgłoszeniu - uprawniony organ nie mógł dokonać w sposób arbitralny, zaś z taką właśnie sytuacją mamy ponownie do czynienia. Nie do zaakceptowania jest metodologia działania organów, polegająca na przyjęciu jako wiążących w postępowaniu pomiarów – wprawdzie dokonanych przez uprawnionego geodetę, ale jedynie zakomunikowanych stronom i dołączonych do akt sprawy, wykonanych w dodatku na zlecenie jednej ze stron postępowania, będącej w opozycji do skarżącego. Przypomnienia wymaga, iż zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 8 k.p.a. organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Podobnie nic nie stało na przeszkodzie, skoro pomiary były niemożliwe z uwagi na warunki atmosferyczne, aby w tym dniu odstąpić od tej czynności i wyznaczyć nowy termin, tym bardziej, iż już raz z innego powodu (niepowiadomienia pełnomocnika strony) termin ten był przesuwany. Z kolei jeżeli organ uważał, że jedynie pomiary uprawnionego geodety są w sprawie miarodajne dla poczynienia zleconych przez sąd ustaleń, to również nic nie stało na przeszkodzie, aby organ ten wyznaczył sam bezstronnego geodetę, który dokonałby pomiarów w wyznaczonym i wiadomym dla wszystkich stron i ich pełnomocników terminie oraz przy sprzyjających warunkach atmosferycznych. Skoro organy zajmują się sprawą od 2010r., to przy tak jasnych i konkretnych wytycznych sądu oraz dotyczących wykonania wydawałoby się mało skomplikowanych czynności dla wyspecjalizowanego organu jakim jest organ nadzoru budowlanego, nic by się nie stało, gdyby dokonano tych pomiarów z poszanowaniem interesu wszystkich stron postępowania, w tym i interesu osób trzecich.

Zasadnie podniesiono w skardze, iż szczegółowe i wnikliwe rozpatrzenie interesu osób trzecich możliwe jest również na gruncie ustawy Prawo budowlane i aktów wykonawczych do tej ustawy, które są znane organowi nadzoru budowlanego z urzędu. Nie jest rolą sądu administracyjnego - tak jak wskazano na wstępie rozważań zastępowanie uprawnionych organów w dokładnym wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebraniu i wyczerpującym rozpatrzeniu całego materiału dowodowego, albowiem jest to wyłączna kompetencja, ale i zarazem obowiązek organu orzekającego (art. 7. 77 § 1 i 80 k.p.a.).

Organ II instancji przy ponownym rozpatrzeniu sprawy winien ponadto również rozważyć, czy rzeczywiście ten sam rzeczoznawca winien wydawać ekspertyzę techniczną na okoliczność rozmiaru odstępstw w wykonaniu inwestycji w stosunku do zgłoszenia, skoro taka ocena techniczna winna cechować się również bezstronnością i obiektywizmem, dokonać pomiarów w zaleconym przez sąd zakresie według wytycznych znajdujących się w uzasadnieniu do wyroku z dnia 24 lutego 2011r., II SA/Ol 29/11 oraz ponownie dokonać oceny charakteru tych odstępstw i następnie zastosować właściwe przepisy prawa materialnego w zależności od poczynionych ustaleń co do zakresu stwierdzonych odstępstw, bo to że one są - na tym etapie postępowania już rzeczywiście nie budzi wątpliwości nawet jedynie na podstawie informacji z akt administracyjnych. Istota wszelkich pomiarów polega jednak na tym, że po prostu należy ich dokonać, co do chwili obecnej nie miało miejsca. W sprawie będącej przedmiotem sądowej oceny, sąd w tym składzie uważa, że w dalszym ciągu na datę wydania wyroku nie są poczynione wiążące dla sprawy ustalenia – nie ma ustalonego w sposób właściwy stanu faktycznego, zaś bez ustalenia stanu faktycznego w sposób obiektywny, nie może być zaś mowy o dokonaniu przez organy właściwej oceny prawnej. Ocena prawna dokonana w decyzji organu II instancji jest więc nadal na tym etapie przedwczesna - co do zgodności z prawem decyzji organu I instancji - również i w zakresie tym, czy doszło do naruszenia interesu osób trzecich poprzez posadowienie urządzenia reklamowego akurat w tym miejscu. W ocenie sądu dalej nie został przede wszystkim rozpatrzony zakres i rozmiar odstępstw od zgłoszenia projektu inwestycji, a czynienie jakichkolwiek ustaleń na podstawie jedynie akt sprawy i pomiarów organu jedynie z 2010r. jest nieprofesjonalne. Nie można bowiem zaakceptować jako wiążących pomiarów dokonanych na zlecenie jednej ze stron, poczynionych bez obecności innej strony postępowania, o czym była mowa już na wstępie rozważań.

Końcowo należy podkreślić, iż zbędne są rozważania organu I instancji na tle art. 33 § 3 k.p.a., skoro w wiążącym dla organów wyroku sądu z dnia 22 listopada 2012r. II SA Ol/1141/12 zostało wskazane, iż w postępowaniu administracyjnym doszło uprzednio do naruszenia art. 40 § 2 k.p.a., a art. 33 § 2 k.p.a. wyraźnie stanowi, iż pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone do protokołu. Nie budzi zatem żadnej wątpliwości konieczność zawiadamiania o wszystkich czynnościach pełnomocnika R.Ż. oraz konieczność doręczenia mu wszelkiej korespondencji w toku postępowania.

Z powyższych względów z mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji. O wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono z mocy art. 152 powołanej ustawy.

O kosztach postępowania sądowego rozstrzygnięto na podstawie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt