drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480, Dostęp do informacji publicznej, Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, I OSK 2100/17 - Wyrok NSA z 2018-02-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2100/17 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2018-02-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-09-04
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jolanta Rudnicka
Marek Stojanowski /przewodniczący/
Przemysław Szustakiewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6480
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
IV SAB/Gl 30/17 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2017-05-09
Skarżony organ
Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 1764 art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jedn.
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 185 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt IV SAB/Gl 30/17 w sprawie ze skargi B. G. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

I OSK 2100/17

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt IV SAB/Gl 30/17 stwierdził, że Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej: 1) dopuścił się bezczynności; 2) bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zobowiązał organ do załatwienia wniosku B. G. z dnia [...] listopada 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni oraz 4) zasądził od organu na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu wyroku wskazano na następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. B. G. zwrócił się do Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, poprzez przesłanie kserokopii wszystkich dokumentów dotyczących pracy komisji antymobbingowej, działającej w kwietniu 2016 r. i badającej relacje panujące w zespole nr 4, w szczególności pisma skierowanego do MOPS, na podstawie którego powołano komisję antymobbingową i protokołów zeznań świadków złożonych przed tą komisją oraz protokołu kończącego prace komisji wraz z wnioskami.

W odpowiedzi na wniosek Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. poinformowała wnioskodawcę, że żądane dokumenty nie mają przymiotu informacji publicznej i dlatego nie zostaną udostępnione. Jednocześnie wyjaśniła, iż informacją publiczną jest informacja dotycząca spraw publicznych, czyli mieszcząca się w zakresie działania władzy publicznej przy realizowaniu zadań publicznych, ewentualnie samorządowych dotyczących lub służących ogółowi albo mających na celu zadysponowanie majątkiem publicznym. Dodała również, że z informacją publiczną nie mamy do czynienia wtedy, gdy dana informacja nie dotyczy sprawy publicznej, ale co do zasady obejmuje sprawy prywatne, niepubliczne, osobiste, intymne (dane osobowe, życie prywatne, rodzinne), a także informacje, które naruszałyby godność, cześć (dobre imię), a więc dobra osobiste. Zdaniem Dyrektor MOPS, jeżeli informacja dotyczy sfery prywatnej, niezwiązanej z działalnością państwa lub samorządu, nie podlega udostępnieniu, nawet jeśli znajduje się w aktach sprawy prowadzonej przez organ. Wobec tego Dyrektor uznała, że część dokumentów, służących jedynie potrzebom podmiotu zobowiązanego, pomimo iż związana jest z jego działalnością, nie jest informacją publiczną i nie podlega ujawnieniu, albowiem ma charakter dokumentów wewnętrznych. Ponadto skoro wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną, to organ nie miał obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz poprzestał jedynie na poinformowaniu wnioskującego, że żądane dane nie mieszczą się w pojęciu objętym ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Pismem z dnia [...] stycznia 2017 r. B. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. w przedmiocie udostępniania informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem z dnia [...] listopada 2016 r., domagając się jednocześnie:

– uznania, że organ pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej,

– zobowiązania organu do dokonania czynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej lub uznania uprawnienia skarżącego do uzyskania wnioskowanej informacji publicznej, a tym samym stwierdzenia obowiązku ciążącego w tym zakresie na organie,

– zasądzenia na rzecz skarżącego od organu zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi stwierdził, iż nie zgadza się ze stanowiskiem organu, że wnioskowane dokumenty mają charakter wewnętrzny i nie stanowią informacji publicznej. Jego zdaniem należą do kategorii informacji publicznych, o jakich mowa w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem podlegają udostępnieniu na mocy przepisów tej ustawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie stwierdził, że prawo do żądania informacji publicznej nie jest prawem nieograniczonym. Zdaniem organu, skarżący pomylił pojęcie dostępu do informacji publicznej z publicznym dostępem do informacji. Następnie organ wyjaśnił, iż charakter publiczny należy przypisać tym informacjom, które odnoszą się do publicznej sfery działalności, a zarazem dodał, że o zakwalifikowaniu określonej informacji, jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje kryterium rzeczowe, czyli treść i charakter informacji. Tym samym w ocenie organu, kwestie dotyczące pracowników samorządowych mogą mieć związek ze sferą publiczną ich działalności, jednakże kwestie związane z wnioskowaną dokumentacją dotyczącą zespołu rozwiązującego problem konfliktów pracowniczych i dotykają nie sfery publicznej, a właśnie sfery wewnętrznej pracodawcy oraz sfery prywatnej każdej osoby, która zdecydowała się złożyć pracodawcy w tym zakresie wyjaśnienia, nie zawierają informacji mających element publiczny. Organ podniósł, że pracodawca obowiązany do stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, może udostępnić w jej ramach każdą informację o swoim pracowniku, zarówno zgromadzoną w toku procedury antymobbingowej, jak i zawartą w aktach osobowych pracownika, jednakże musi istnieć adekwatny związek przyczynowy między informacją odnoszącą się do danej osoby, czy też zgromadzonej na jej temat, bądź przy jej udziale, a funkcjonowaniem tej osoby w sferze publicznej. Natomiast, zdaniem organu związek taki w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Organ stwierdził również, iż skarżący wnosił m.in. o udostępnienie pisma, które wpłynęło do MOPS i na podstawie, którego powołano komisję antymobbingową, czyli anonimu, wskazującego na nieprawidłowości pracy w zespole. W ocenie organu, powyższy anonim jest dokumentem prywatnym, który nie stanowi informacji publicznej. Wskazał, iż dokument skierowany do organu administracji publicznej przez podmiot prywatny nigdy nie stanie się dokumentem urzędowym tylko dlatego, że został zaadresowany do organu i znajduje się w jego posiadaniu. W związku z powyższym w opinii organu, prawo do informacji publicznej nie obejmuje uprawnienia do udzielenia informacji w sprawie indywidualnej, pochodzącej od podmiotu prywatnego i zawartej w dokumencie prywatnym. Ponadto organ podkreślił, iż w wyroku WSA w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Łd 801/15 nie przesądzono o nadaniu przymiotu informacji publicznej dokumentacji zgromadzonej w ramach procedury antymobbingowej. Jednocześnie stwierdził, iż w sytuacji, gdy żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien jedynie powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu I instancji, przedmiotem skargi wniesionej w niniejszej sprawie jest bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D., polegająca na nieudostępnieniu skarżącemu, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, żądanych przez niego informacji zgodnie z wnioskiem z dnia [...] listopada 2016 r.

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że powyżej określony organ był podmiotem zobowiązanym do realizacji wniosku skarżącego o udzielenie informacji publicznej. Natomiast kwestią sporną, wymagającą rozstrzygnięcia, jest to, czy wnioskowana informacja, dotycząca wszystkich dokumentów związanych z pracami komisji antymobbingowej, która działała w kwietniu 2016 r. i badała relacje panujące w zespole nr 4, a zatem pisma skierowanego do MOPS, na podstawie którego powołano komisję antymobbingową, protokołów zeznań świadków złożonych przed tą komisją oraz protokołu kończącego prace tej komisji wraz z wnioskami, stanowi informację publiczną.

WSA w Gliwicach podzielił pogląd wyrażony zarówno w prawomocnym wyroku WSA w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Łd 801/15, jak i z dnia 1 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Łd 218/16, w którym przesądzono, iż skargi pracowników i załączniki składane przez nich do akt postępowania antymobbingowego oraz uzasadnienie rozstrzygnięcia komisji antymobbingowej stanowią informację publiczną, albowiem w świetle ustawowej definicji informacji publicznej oraz przykładowego wyliczenia rodzajów tych informacji (art. 6 ust. 1 u.d.i.p.), każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, stanowi informację publiczną.

W związku z powyższym w ocenie Sądu, wnioskowane przez skarżącego w piśmie z dnia [...] listopada 2016 r. dokumenty stanowią informację publiczną, albowiem dokumenty związane z działaniem komisji antymobbingowej, w tym pismo inicjujące jej powstanie, protokoły zeznań świadków oraz protokół końcowy, podsumowujący jej prace, nie mogą zostać uznane za dokumenty wewnętrzne, gdyż świadczą one o nieprawidłowym funkcjonowaniu podmiotu, który wykonuje zadania publiczne. Tym samym zdaniem Sądu, działanie organu, który pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. poinformował skarżącego, iż wnioskowane informacje nie stanowią informacji publicznej, było nieprawidłowe. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy o dostępnie do informacji publicznej organ powinien był albo udostępnić wnioskowane dokumenty, albo wydać decyzję o odmowie ich udostępnienia, a skoro tego nie uczynił to zachodzą podstawy do uznania, że dopuścił się bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku z dnia [...] listopada 2016 r. Jednocześnie Sąd stwierdził, iż bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, bowiem organ podjął niezwłocznie działania w celu załatwienia wniosku i pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. poinformował skarżącego, że w jego ocenie wnioskowane dokumenty nie stanowią informacji publicznej.

W dniu [...] czerwca 2017 r. skargę kasacyjną na powyższy wyrok wywiódł Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D., wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozpoznanie skargi oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych Zarzucił on Sądowi I instancji:

1) na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. - naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię:

- art. 1 ust. 1, w związku z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej: ustawa), polegającą na nietrafnym przyjęciu, że przedmiot wniosku skarżącego, obejmujący przesłanie kopii dokumentów dotyczących pracy komisji antymobbingowej w szczególności pismo skierowane do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D., na podstawie którego powołano komisję antymobbingową, protokoły zeznań, protokół kończący pracę wraz z wnioskami, stanowi informację publiczną podlegającą udostępnieniu oraz że sprawa dotycząca stosunku pracy, tj. relacji pomiędzy pracownikami organu administracji publicznej stanowi sprawę publiczną, co prowadziłoby do pominięcia przy ocenie istnienia sprawy publicznej kryterium przedmiotowego i ograniczenie się do kryterium podmiotowego;

- art. 3 ust. 1 pkt 1 i 2 i ust. 2 ustawy, polegającą na przyjęciu, iż treść wniosku strony, w zakresie żądania wydania kserokopii wskazanych dokumentów, obejmuje żądanie wglądu w dokumenty urzędowe, pomimo iż ich przedmiotem są okoliczności dotyczące indywidualnych stosunków pracy oraz że komisja antymobbingowa nie jest organem ani organizacją, której powierzone byłoby wykonywanie władzy publicznej, a zatem dokumenty przez nią wytworzone i zgromadzone nie stanowią dokumentów urzędowych:

2) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art 134 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 P.p.s.a., polegające na bezpodstawnym oparciu orzeczenia na okolicznościach faktycznych, których Sąd nie był władny stwierdzić a to wobec założenia, iż w ocenie Sądu każdy przypadek w którym dokonuje się zawiadomienia o nieprawidłowościach w funkcjonowaniu konkretnego zespołu ludzi - inicjującego badanie relacji wewnątrz tego zespołu przesądza o fakcie istnienia nieprawidłowości po stronie organu, które mają wpływ na jego funkcjonowanie w sferze zadań publicznych i stanowi informację publiczną,

- art. 149 P.p.s.a., poprzez przyjęcie, iż organ administracji dopuścił się bezczynności wobec braku wydania skarżącemu żądanych dokumentów bądź wydania decyzji odmownej,

a z ostrożności również art. 52 ust. 3 w zw. z art. 53 P.p.s.a. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, poprzez rozpoznanie skargi pomimo braku dochowania przez skarżącego obowiązku wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, a przez to przedwczesności skargi.

W odpowiedzi na skargę skarżący wniósł o jej oddalenie wskazując, że zaskarżone orzeczenie jest zgodne z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Należy zatem wskazać konkretne przepisy prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd i zamieścić uzasadnienie podstawy kasacyjnej, czyli uzasadnić uchybienia zarzucane sądowi. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto w uzasadnieniu, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia bądź jak powinien być stosowany konkretny przepis prawa ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy, że uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca powyższym wymaganiom uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.

W rozpoznawanej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej obejmują zarówno naruszenie przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego aczkolwiek nie określają formy naruszeń.

W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegały zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 P.p.s.a. i art. 133 § 1 P.p.s.a. w zw. z art 134 § 1 P.p.s.a. jest chybiony.

Przypomnieć należy, że stosownie do art. 133 § 1 P.p.s.a., Sąd administracyjny wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy, na podstawie akt sprawy (...). Podstawą orzekania jest więc materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji w toku postępowania administracyjnego. Nadto Sąd bierze pod uwagę fakty powszechnie znane (art. 106 § 4 P.p.s.a.) oraz dowody uzupełniające z dokumentów, o których mowa w art. 106 § 3 P.p.s.a. Powyższe oznacza, że sąd administracyjny rozpoznaje sprawę na podstawie stanu faktycznego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu (por. B. Dauter, B.Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. LEX 2013).

Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach nie można skutecznie zarzucić naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji wydał wyrok na podstawie całości akt sprawy.

Dokumenty z postępowania znajdują się w aktach sprawy, a zatem podlegają ocenie Sądu pierwszej instancji w ramach kontroli legalności aktu zaskarżonego do sądu administracyjnego, a ich nieuwzględnienie bądź nieuprawniona ocena w kontekście przepisów prawa znajdujących zastosowanie w sprawie może - w zależności od sytuacji - stanowić podstawę do konstruowania zarzutu naruszenia prawa materialnego bądź naruszenia przepisów postępowania. Sąd I instancji miał na uwadze w sprawie dokumenty dotyczące postępowania w zakresie udzielenia odpowiedzi wniosek B. G. z dnia [...] listopada 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku - WSA w Gliwicach ocenił zebrany materiał dowodowy i nie pominął żadnej okoliczności, w sprawie w tym również odpowiedzi udzielonej przez organ (s. 5 uzasadnienia). Natomiast Sąd I instancji ocenił inaczej, w kontekście zastosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, sposób postępowania organu, co jednak nie stanowi przedmiotu zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego.

Tym bardziej zatem zarzut naruszenie art. 134 § 1 P.p.s.a. nie mógł odnieść zamierzonego skutku. Zgodnie bowiem z art. 134 § 1 P.p.s.a., sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd I instancji odniósł się do zarzutów skargi, a nadto do stanowiska prezentowanego przez Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D., wskazując jednoznacznie, że go nie podziela. Obowiązek odniesienia się do zagadnień faktycznych i prawnych podnoszonych w postępowaniu sądowoadministracyjnym przez skarżących i uczestnika, dotyczy jedynie zagadnień istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co Sąd I instancji uczynił.

Zgodnie z dyspozycją art. 141 § 4 P.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisko pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Uzasadnienie wyroku powinno być tak sporządzone, aby wynikało z niego dlaczego Sąd uznał zaskarżone orzeczenie za zgodne lub niezgodne z prawem. Zarzut naruszenia tego przepisu jest skuteczny wówczas, gdyby Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnił w sposób adekwatny do celu, jaki wynika z tego przepisu, dlaczego nie stwierdził w rozpatrywanej sprawie naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, ani przepisów procedury w stopniu, który mógłby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2005 r., sygn. akt I FSK 299/05, LEX, nr 187709). Z naruszeniem art. 141 § 4 P.p.s.a. mamy do czynienia w przypadku, gdy uzasadnienie nie odpowiada wymogom tego przepisu, przy czym nie każde naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej a jedynie takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy

W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem wskazując jako podstawę prawną wyroku przepis art. 149§ 1 oraz § 1a P.p.s.a. wyjaśnił w dostateczny sposób przyczyn podjętego rozstrzygnięcia w odniesieniu do zebranego materiału dowodowego sprawy, w tym wypowiedział się odnośnie zarzutów i argumentów, dotyczących zrealizowanych przez skarżąca budynków i wyciągu narciarskiego. Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji odpowiada dyspozycji art. 141 § 4 P.p.s.a. Okoliczność, że stanowisko zajęte przez Sąd pierwszej instancji jest odmienne od prezentowanego przez skarżącą nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym. Zarzut postawiony przez stronę sprowadza się w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu co do zastosowania przepisów o dostępie o informacji publicznej w sprawie. Należy jednak podkreślić, że polemika z merytorycznym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji nie może jednak uzasadniać zarzutu naruszenia przepisu art. 141 § 4 P.p.s.a.

Nie może odnieść również skutków zarzut naruszenia art. 148 P.p.s.a, ponieważ skoro WSA w Gliwicach konsekwentnie uznał, że organ dopuścił się bezczynności, powinien zastosować ten przepis zobowiązując Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w D.. Skuteczne naruszenia ww. przepisu miałoby miejsce, gdyby Sąd I instancji wydał wyrok wbrew przyjętemu stanowisku zawartemu w treści z uzasadnienia.

Całkowicie nie zasadny jest zrzut naruszenia przez WSA w Gliwicach art. 52 ust. 3 w zw. z art. 53 P.p.s.a. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, poprzez rozpoznanie skargi pomimo braku dochowania przez skarżącego obowiązku wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, a przez to przedwczesności skargi. Podnieść bowiem należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości, że od chwili wejścia w życie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przyjmowano, że z uwagi na uznanie, że udzielnie informacji następuje formie czynności materialno-technicznej, a także ze względu na treść art. 52 § 4 P.p.s.a., odnoszącego się jedynie do aktów, a nie bezczynności, wniesienie skargi na bezczynność w przypadku nieudzielenia informacji publicznej - nie jest uzależnione od uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa (por. wyrok NSA dnia z 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 oraz postanowienia NSA: z 22 maja 2014 r.: sygn. akt I OSK 1085/14 oraz sygn. akt I OSK 1086/14), a zatem w rozpoznawanej sprawie B. G. nie był zobowiązany do wniesienia skargi na bezczynność do sądu administracyjnego, dopiero po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa.

Natomiast należy uznać za zasady zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1, w związku z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.), dalej u.d.i.p., polegający na przyjęciu, że całość dokumentacji związanej z działaniami komisji antymobbingowej podlega udostępnieniu, w tym również wniosek, na podstawie którego powalano komisję antymobbingową w MOPS w D.. W tym miejscu przypomnieć należy, że pismem inicjującym postępowanie był anonim. Anonimem jest pismo skierowane do organu niepodpisane, którego autor celowo nie chce ujawnić swojej tożsamości. Anonim nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., ponieważ nie pochodzi od organu państwowego oraz nie zawiera podstawowej informacji statuującej dokument w rozumieniu prawnym – podpisu osoby, która go sporządziła. Nadto anonim ze względu swoją treść i najczęściej złą wolę autora nie powinien być rozpowszechniany przez podmioty publiczne (por. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2014 r., sygn. akt I OSK 2822/13). Nadto umknęło Sądowi I instancji, że dokumentacja komisji antymobbingowej, zwierająca m.in. zeznania świadków oraz dokumenty pracownicze może zawierać dane osobowe pracowników MOPS w D. oraz inne informacje, które mogą być objęte klauzulami tajemnicy ustawowo chronionej. Stąd bezwzględny nakaz udostępnienia informacji zawarty w zaskarżonym wyroku jest zbyt daleko idący. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji powinien wziąć pod uwagę powyższe uwagi, wskazując organowi dokładnie jaka dokumentacja z prac komisji anymobbingowej może zostać wnioskodawcy udostępniona.

Mając na uwadze powyższe rozważania, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.

Na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny, odstąpił od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości, uznając, iż zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w tym przepisie. W istocie bowiem w rozpatrywanej sprawie wyłączną przyczyną sprawiającą, że doszło do postępowania kasacyjnego, było wadliwe orzeczenie Sądu I instancji, które spowodowało wniesienie skargi kasacyjnej, uwzględnionej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Brak zatem dostatecznych podstaw do tego, by obciążyć stronę, która wniosła skargę do Sądu I instancji, kosztami postępowania kasacyjnego.



Powered by SoftProdukt