Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi Skarbu Państwa Dyrektora Urzędu Morskiego na uchwałę Sejmiku Województwa z dnia 27 kwietnia 2011 r. nr [...] w sprawie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego oddala skargę.

Dyrektor Urzędu Morskiego działając w trybie art. 90 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2013 r., poz. 596 ze zm.), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę Sejmiku Województwa z dnia 27 kwietnia 2011 r., nr 142/VII/11, w sprawie [...] Parku Krajobrazowego.

Skargę wniesiono w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Sejmik Województwa podjął uchwałę z dnia 27 kwietnia 2011 r. nr 142/VII/11 w sprawie [...] Parku Krajobrazowego (zwanej dalej uchwałą o PK). W § 3 pkt 14 uchwały na terenie PK wprowadzono zakaz używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych. Zakaz ten nie dotyczył wytyczonych torów wodnych do portu w P. i przystani w K. (§ 4 ust. 3) oraz używania łodzi o napędzie elektrycznym o mocy do 5 KM.

Dyrektor Urzędu Morskiego wezwał Sejmik Województwa do usunięcia naruszenia prawa polegającego na naruszeniu jego ustawowych kompetencji do ustanawiania przepisów prawa miejscowego w granicach morskich wód wewnętrznych oraz ustanawiania zakazów żeglugi na morskich wodach wewnętrznych.

W odpowiedzi na wezwanie Przewodniczący Sejmiku Województwa w piśmie z dnia 10 lutego 2014 r. oświadczył, że podjęte zostały działania w celu zmiany przedmiotowej uchwały.

W skardze Dyrektor Urzędu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędne zastosowanie: art. 89 ust.1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r o samorządzie województwa (Dz. U. z 2013 r., poz. 596 ze zm.) oraz art. 4 pkt 2 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 1 i w związku z art. 42 ust.1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2013 r., poz. 934 ze zm.). Mając na względzie wskazane zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonej uchwały o PK w części obejmującej § 1 ust. 1, § 3 pkt 14, § 4 ust. 3 i ust. 5.

Z uzasadnienia skargi wynika, że głównym zarzutem jest wkroczenie przez Sejmik Województwa w wyłączne kompetencje Dyrektora Urzędu Morskiego w zakresie ustanawiania zakazów obowiązujących na morskich wodach wewnętrznych. Wyjaśniono, że Park Krajobrazowy obejmujący m.in. obszar morskich wód wewnętrznych Zatoki P. został utworzony uchwałą Nr IX/49/78 Wojewódzkiej Rady Narodowej. Ustawa z dnia 7 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody w art. 7 ustanowiła delegację dla kontynuowania zakazów na obszarze parku krajobrazowego utworzonego uchwałą z 1978 r., co spowodowało nieprawidłową interpretację dotyczącą rozciągnięcia kompetencji Sejmiku Województwa do ustanawiania zakazu używania łodzi motorowych i sprzętu motorowego na obszarze morskich wód wewnętrznych, które nie leżą w obszarze Województwa ani żadnej z nadmorskich jego gmin. Według Dyrektora Urzędu Morskiego tylko jemu przysługują wyłączne kompetencje do ustanawiania zakazów poruszania się określonych jednostek po morskich wodach wewnętrznych Zatoki P., na podstawie art. 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 48 ustawy o obszarach morskich RP. Kompetencje w zakresie bezpieczeństwa żeglugi, a co za tym idzie ustanawiania nakazów i zakazów poruszania się jednostkom pływającym po morskich wodach wewnętrznych, ustanawianie zakazów żeglugi i zwalnianie spod zakazów, należą w myśl przywołanych wyżej przepisów ustawy o obszarach morskich, do organów administracji morskiej, co w przypadku Zatoki P. oznacza Dyrektora Urzędu Morskiego. Biorąc pod uwagę powyższe Dyrektor Urzędu Morskiego stwierdził, że przepisy § 1 ust. 1, § 3 ust. 1 pkt 14, § 4 ust. 3 i ust. 5 uchwały nr 142A/II/11 o PK naruszają uprawnienia zastrzeżone ustawowo wyłącznie dla organów administracji morskiej.

W odpowiedzi na skargę Marszałek Województwa wniósł o jej oddalenie. Wyjaśnił, że w z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody Park Krajobrazowy utworzony w 1978 r. stał się formą ochrony przyrody w świetle jej zapisów. Wskazano też, że w dniu podejmowania kwestionowanej uchwały nie zachodziły warunki do tego, ażeby zmienić granice PK. Natomiast na zmianę określonych w uchwale zakazów nie wyraził zgody Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska.

W piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2014 r. Skarb Państwa Dyrektor Urzędu Morskiego wskazał, że od 1 stycznia 2002 r, posiada trwały zarząd nad wodami stanowiącymi własność Skarbu Państwa na podstawie art. 217 ustawy Prawo wodne. Jest to forma władania nieruchomości przez jednostkę organizacyjną, jak o tym mowa w art. 43ust. 1 i 2 pkt 1 i 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Jak twierdzi skarżący reprezentuje jednostkę Skarbu Państwa, której przysługują określone prawa do nieruchomości będących wodami morskimi. Interes prawny organu administracji morskiej wywodzi się z powołanych w skardze przepisów ustawy o obszarach morskich wskazujących, regulujących który organ jest właściwy dla bezpieczeństwa wód morskich. Ustawa o ochronie przyrody nie rodzi obowiązku a jedynie pozwala sejmikowi wojewódzkiemu ustanawianie zakazu żeglugi. Jak twierdzi skarżący, skarga powinna być rozpatrywana w kategoriach naruszenia własnego interesu prawnego i uprawnienia organu administracji morskiej, wynikającego z prawa materialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej z mocy art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.) obejmuje również akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Przedmiotem skargi w rozpoznawanej sprawie jest uchwała Nr 142/VII/11 Sejmiku Województwa z dnia 27 kwietnia 2011 r., w sprawie Parku Krajobrazowego. Z mocy art. 89 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2013 r., poz. 596), zwanej dalej u.s.w., uchwała ta, podjęta na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r., poz. 627), stanowi akt prawa miejscowego i podlega kognicji sądu administracyjnego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 89 ust. 1 u.s.w. na podstawie tej ustawy oraz na podstawie upoważnień udzielonych w innych ustawach i w ich granicach sejmik województwa stanowi akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze województwa lub jego części.

Podstawą złożenia skargi w niniejszej sprawie był art. 90 ust. 1 u.s.w., który stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis, do usunięcia naruszenia - zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego.

W kontrolowanym postępowaniu, jak wynika z akt sprawy, spełnione zostały warunki formalne umożliwiające wniesienie skargi do sądu administracyjnego, w tym wezwano organ do usunięcia naruszenia prawa.

Wobec powyższego w pierwszej kolejności pozostało zbadanie przede wszystkim kwestii legitymacji skargowej Dyrektora Urzędu Morskiego do badania zgodności z prawem zaskarżonej uchwały.

Z treści art. 90 ust. 1 u.s.w. wynika, że skargę w trybie tych przepisów może wnieść skutecznie tylko taki podmiot, który wykaże się naruszeniem własnego interesu prawnego lub uprawnienia wskutek uchwalonych przepisów prawa miejscowego z zakresu administracji publicznej. Zaskarżeniu w tym trybie podlega zatem uchwała organu samorządu województwa nie tylko niezgodna z prawem, ale i jednocześnie godząca w sferę prawną skarżącego - wywołująca dla niego negatywne konsekwencje prawne, np. zniesienia, ograniczenia, czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego.

Składając skargę skarżący musi wykazać, że został naruszony jego własny interes prawny polegający na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a własną, indywidualną i prawnie chronioną sytuacją. O tym, czy taki interes prawny istnieje, decyduje przepis prawa materialnego, który kształtuje sytuację prawną skarżącego, tym samym gwarantując mu ochronę prawną. W innych przypadkach mamy do czynienia wyłącznie z interesem faktycznym, który nie daje legitymacji do zaskarżania uchwał i innych aktów organu samorządu województwa.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że posiadanie interesu prawnego przy próbie zakwestionowania uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego oznacza istnienie związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, wynikających z norm prawa materialnego, a zaskarżoną uchwałą. Istotnym warunkiem umożliwiającym zaskarżenie uchwały samorządowej jest nie tylko jej obiektywna niezgodność z prawem materialnym, kształtującym sytuację prawną podmiotu skarżącego (o ile w danej sprawie niezgodność taka rzeczywiście ma miejsce), ale także konieczność wykazania, że uchwała w sposób rzeczywisty i bezpośredni narusza interes prawny skarżącego, przez co należy rozumieć ograniczenie, zniesienie lub uniemożliwienie realizacji tego interesu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 1016/09, LEX nr 594835; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 października 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 492/08, LEX nr 499841; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II SA/Go 476/10, LEX nr 706654).

Badając zatem kwestię legitymacji skargowej Dyrektora Urzędu Morskiego w zaskarżeniu uchwały Sejmiku Województwa w sprawie PK rozważania należało rozpocząć od scharakteryzowania kompetencji organu województwa do uchwalenia kwestionowanej uchwały.

Zgodnie z przepisem art. 18 pkt 20 u.s.w. do wyłącznej właściwości sejmiku województwa należy m.in. podejmowanie uchwał w innych (poza wymienionymi w art. 18) sprawach zastrzeżonych ustawami i statutem województwa do kompetencji sejmiku województwa. Jedną z takich ustaw przewidujących kompetencje sejmiku województwa jest ustawa o ochronie przyrody, która w art. 16 ust. 3 stanowi, że utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, która określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.

Z powyższego wynika, że sejmik województwa ma kompetencje do tworzenia, powiększania, likwidacji i zmniejszenia parku krajobrazowego w drodze uchwały. Upoważniony został również do określenia w uchwale podejmowanej w sprawie parku krajobrazowego zakazów właściwych dla danego parku w ramach katalogu zakazów określonych w art. 17 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Rodzaj ustanowionych w parku zakazów wynikać powinien ze specyficznych i właściwych dla każdego parku celów jego ochrony. W art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy o ochronie przyrody przewidziano, że w parku krajobrazowym może być wprowadzony zakaz używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych. Zakaz ten ustanowiono również w kwestionowanej uchwale o parku krajobrazowym, dopuszczając jednak możliwość poruszania się łodziami motorowymi i innym sprzętem motorowym na wytyczonych torach wodnych do portu w P. i przystani w K. oraz dopuszczając możliwość używania łodzi elektrycznych o napędzie do 5 KM. Przewidziano zatem wyjątki od generalnego zakazu.

Nawiązując do uregulowań historycznych dotyczących PK należy podkreślić, że kwestionowana uchwała potwierdziła jedynie istnienie na terenie obejmującym m.in. wody Zatoki P. Parku Krajobrazowego, który powstał na podstawie uchwały Nr IX/49/78 Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 5 stycznia 1978 r. W stosunku do poprzedzającej kwestionowaną uchwałę rozporządzenia Wojewody Nr [...] z dnia 15 maja 2006 r. o Parku Krajobrazowym nie zmieniono granic PK, ani generalnie (poza opisanym zakresem) zakazów obowiązujących dotychczas na jego obszarze.

Skarżący w istocie formułowanych zarzutów kwestionuje postanowienie § 3 pkt 14 uchwały o PK, w którym wprowadzono, a właściwie powtórzono wcześniejszy zapis rozporządzenia z 2006 r. o zakazie używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych. Zakaz ten jest tożsamy w swej treści z możliwym do wprowadzenia na terenie parku krajobrazowego zakazem określonym w myśl art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy o ochronie przyrody. Tym samym sejmik województwa podejmując uchwałę w sprawie Parku Krajobrazowego działał w granicach i na podstawie upoważnienia ustawowego stanowiąc zakaz przewidziany w ustawie. Taka już ocena czyni niniejszą skargę bezzasadną.

Ze względu jednak na obowiązujące granice Parku Krajobrazowego, obejmujące część wewnętrzną Zatoki P., która stanowi z kolei zachodnią część Zatoki G., stwierdzić należy, że ustanowione w uchwale o PK zakazy obowiązują na morskich wodach wewnętrznych w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczpospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2013 r., poz. 934), zwanej dalej ustawą o obszarach morskich. Zgodnie z art. 4 pkt 2 tej ustawy do morskich wód wewnętrznych zaliczono część Zatoki G. zamkniętej linią podstawową biegnącą od punktu o współrzędnych 54°37'36" szerokości geograficznej północnej i 18°49'18'' długości geograficznej wschodniej (na Mierzei H.) do punktu o współrzędnych 54°22'12'' szerokości geograficznej północnej i 19°21'00'' długości geograficznej wschodniej (na Mierzei W.).

Wydaje się, że właśnie ta okoliczność dała asumpt Dyrektorowi Urzędu Morskiego do postawienia tezy o niedopuszczalnym wkroczeniu przez sejmik województwa w wyłączne kompetencje tego organu administracji morskiej w zakresie stanowienia zakazów na obszarze morskich wód wewnętrznych.

W ocenie sądu stanowisko Dyrektora Urzędu Morskiego jest błędne. W strukturze administracji publicznej dyrektor urzędu morskiego wchodzi w skład systemu organów niezespolonej administracji rządowej (art. 56 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, Dz. U. nr 31, poz. 206). Ustawą określającą kompetencje dyrektora urzędu morskiego jest ustawa o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Przepis art. 38 ustawy o obszarach morskich stanowi, że organami administracji morskiej jest minister właściwy do spraw gospodarki morskiej - jako naczelny organ administracji morskiej oraz dyrektorzy urzędów morskich - jako terenowe organy administracji morskiej, do których kompetencji należą sprawy z zakresu administracji rządowej związane z korzystaniem z morza w zakresie unormowanym niniejszą ustawą i innymi ustawami.

Uszczegóławiający katalog kompetencji dyrektora urzędu morskiego zawiera przepis art. 42 ust. 2 ustawy o obszarach morskich stanowiąc, że w szczególności do organów administracji morskiej należą sprawy m.in. bezpieczeństwa żeglugi (pkt 1), korzystania z dróg morskich oraz portów i przystani morskich (pkt 2) oraz zarządu nad morzem terytorialnym i morskimi wodami wewnętrznymi oraz nad gruntami pokrytymi tymi wodami, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (pkt 26).

Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy o obszarach morskich dyrektorzy urzędów morskich wydają przepisy prawne na podstawie upoważnień udzielonych im w ustawach. Tym samym ustawa o obszarach morskich wyposażyła dyrektorów urzędów morskich w narzędzie realizacji przysługujących im kompetencji wynikających z art. 42 tej ustawy. Z mocy art. 48 ust. 1 ustawy o obszarach morskich dyrektor urzędu morskiego, w zakresie nieunormowanym w przepisach, jeżeli jest to niezbędne do ochrony życia, zdrowia lub mienia, ochrony środowiska morskiego na morzu, w porcie morskim, przystani oraz w pasie technicznym, a także ochrony żeglugi i portów morskich - może ustanawiać w zakresie określonym w art. 42 ust. 2 przepisy porządkowe zawierające zakazy lub nakazy określonego zachowania się przybierające formę zarządzeń porządkowych.

Z tego zaś wynika, że po pierwsze kompetencje dyrektorów urzędów morskich wynikające z ustawy o obszarach morskich dotyczą spraw związanych z szeroko pojętym korzystaniem z morza m.in. w zakresie bezpieczeństwa żeglugi, korzystania z dróg morskich portów i przystani, budownictwa morskiego, monitorowania ruchu statków, a nawet ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem wskutek korzystania z morza oraz przez zatapianie odpadów i innych substancji w zakresie nieuregulowanym przepisami prawa geologicznego i górniczego. Przykładowy co prawda, ale katalog kompetencji sformułowany w art. 42 ust. 2 ustawy o obszarach nie przewiduje natomiast kompetencji organów administracji morskiej w sprawach z zakresu ochrony przyrody. Te kompetencje zarezerwowane zostały dla organów ochrony przyrody określonych w art. 91 ustawy o ochronie przyrody, wśród których jest również organ samorządowy - marszałek województwa.

Również z przepisu art. 48 ust. 1 ustawy o obszarach morskich nie wynika, ażeby ustawodawca upoważnił dyrektorów urzędów morskich do stanowienia przepisów porządkowych w zakresie odnoszącym się do ochrony przyrody. Hipoteza tego przepisu odwołuje się bowiem do zakresu spraw przewidzianych w art. 42 ust. 2 ustawy, poza którym pozostają kwestie związane z ochroną przyrody. Dyrektor urzędu morskiego ma zatem kompetencje do stanowienia zakazów lub nakazów określonego zachowania się na terenie znajdującym się w jego kompetencjach, jeśli wymagają tego względy ochrony życia, zdrowia lub mienia, ochrony środowiska morskiego na morzu, w porcie morskim, przystani oraz w pasie technicznym, a także ochrony żeglugi i portów morskich. Katalog tych sytuacji jest zamknięty i pozostają poza nim sprawy z zakresu ochrony przyrody.

Powyższe regulacje prawne prowadzą do wniosku, że poza kompetencjami organów administracji morskiej jest określanie warunków związanych z poruszaniem się jednostek pływających na morskich wodach wewnętrznych, przewidzianych w ustawie o ochronie przyrody, dla realizacji celu jakim jest ochrona przyrody i zachowania walorów krajobrazu naturalnego. W kompetencji dyrektorów urzędów morskich natomiast leży organizacja żeglugi i dbałość o jej bezpieczeństwo i w tym też zakresie uprawnieni są do stanowienia przepisów porządkowych.

Przy czym wyjaśnić należy, że kompetencji do stanowienia zakazów z zakresu ochrony przyrody nie można również wywieść z uprawnienia określonego w art. 42 ust. 2 pkt 26 ustawy o obszarach morskich, do zarządu nad morzem terytorialnym i morskimi wodami wewnętrznymi oraz nad gruntami pokrytymi tymi wodami, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. Uprawnienie to bowiem ma charakter prawnorzeczowy i związany jest z gospodarowaniem i zarządzaniem nieruchomościami oddanymi z mocy art. 217 ustawy z dnia z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518), w trwały zarząd urzędów morskich.

Wszystko to jednak nie zwalnia organów administracji morskiej, w tym dyrektorów urzędów morskich, z poszanowania regulacji prawnych dotyczących ochrony przyrody. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym. Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody (ust. 2). Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody (ust. 3). Oznacza to, że ochrona przyrody ma być realizowana także przez poszczególne działy administracji państwowej przez uwzględnienie ochrony przyrody w ich działalności statutowej, m.in. w działalności organów administracji morskiej, które powinny uwzględniać i szanować zakazy ustanowione w parku krajobrazowym w granicach i na podstawie upoważnienia ustawowego w celu ochrony przyrody, zwłaszcza w sytuacji, gdy park swym obszarem obejmuje część morskich wód wewnętrznych zarządzanych przez urzędy morskie. Obowiązek dbałości o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym organy winny realizować w prowadzonej przez siebie działalności.

Ponadto, dyrektorzy urzędów morskich realizując swoje ustawowe obowiązki w zakresie sporządzania planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, z mocy art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody są zobowiązani również do realizacji celów ochrony przyrody poprzez uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w tych planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz w działalności gospodarczej i inwestycyjnej.

Z tego wynika, że pomiędzy marszałkiem województwa jako organem ochrony przyrody i sejmikiem województwa jako organem uchwałodawczym województwa uprawnionym do tworzenia i likwidacji parku krajobrazowego a dyrektorem urzędu morskiego nie ma konkurencji w zakresie kompetencji w sprawach ochrony przyrody (podkreślenie sądu). Kompetencje te bowiem wyłącznie posiadają organy ochrony przyrody oraz organ uprawniony na mocy przepisów ustawy o ochronie przyrody do tworzenia parku krajobrazowego. Kompetencje dyrektorów urzędów morskich wynikające z art. 42 ust. 1 i 2 oraz art. 48 ustawy o obszarach morskich mają charakter odrębny i niezależny od kompetencji sejmiku województwa realizującego cele ochrony przyrody poprzez objęcie określonego obszaru, nawet znajdującego się w trwałym zarządzie urzędu morskiego, jedną z form ochrony przyrody jaką jest park krajobrazowy (art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody) i wprowadzenie tam mechanizmów ochrony przyrody zgodnie z zasadami przewidzianymi w ustawie.

Do przyjęcia legitymacji skargowej Dyrektora Urzędu Morskiego w przedmiotowej sprawie nie wystarczyło ustalenie, że teren parku krajobrazowego, na którym obowiązuje kwestionowany zakaz poruszania się łodzi i sprzętu motorowego, leży w obrębie obszaru morskich wód wewnętrznych będących w zarządzie urzędu morskiego. Z uregulowań materialnoprawnych w zakresie kompetencji bowiem nie wynika, ażeby jakiekolwiek uprawnienie organu administracji morskiej tak uchwalonym zakazem zostało naruszone.

Wobec tego stwierdzić należało, że uchwała w sprawie Parku Krajobrazowego nie ingeruje w ustawowe kompetencje oraz zadania Dyrektora Urzędu Morskiego i nie uszczupla ich. Uprawnienia sejmiku województwa w zakresie tworzenia parku krajobrazowego i ustanawiania na jego terenie zakazów lub nakazów określonych zachowań są bowiem wyłączne.

Tym samym Dyrektor Urzędu Morskiego wskazując na podstawę w zaskarżeniu uchwały w istocie nie wykazał interesu prawnego, który został obiektywnie naruszony zaskarżoną uchwałą. Niemniej oceniając zakres naruszeń wykazywanych w skardze i następnie w piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2014 r. (k. 77-79), a koncentrujących się na wkroczeniu przez Sejmik Województwa w wyłączne kompetencje organu administracji morskiej w zakresie ustanawiania zakazów obowiązujących na morskich wodach wewnętrznych sąd doszedł do przekonania, że skarga nie mogłaby zostać uwzględniona również z tego powodu, że sejmik wojewódzki nie naruszył prawa kwestionowanymi w niej postanowieniami, skoro nie naruszył kompetencji innego podmiotu w zakresie stanowienia prawa na danym obszarze. W istocie bowiem w niniejszej sprawie badanie legitymacji skargowej dyrektora urzędu morskiego musiało obejmować kontrolę kompetencji sejmiku wojewódzkiego do podjęcia zaskarżonej uchwały.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku niniejszą skargę jako niezasadną oddalił, na podstawie na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.