Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik Asesor WSA Jan Szuma Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Rurarz - Kwietniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2018 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę

Decyzją z [...] września 2017 r., [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (zwane dalej "Kolegium"), po rozpoznaniu odwołania M. K., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. (zwanego dalej "Prezydentem") z [...] kwietnia 2014 r., [...] odmawiającą przyznania odwołującemu się pomocy finansowej z przeznaczeniem na: na zakup żywności od października 2011 r. do marca 2012 r. w kwocie po [...] zł, na zakup odzieży i obuwia, na wykupienie leków na receptę oraz bez recepty za kwotę [...]zł oraz na zakup dwóch ton opału.

Powyższe decyzje wydano w następujących okolicznościach.

Wnioskiem z [...] września 2011 r. M. K. zwrócił się z prośbą o udzielenie mu pomocy finansowej we wskazanym wyżej zakresie.

Decyzje Prezydenta wydane w wyniku rozpoznania wniosku skarżącego były dwukrotnie uchylane przez Kolegium z poleceniem wnikliwej analizy sytuacji życiowej strony.

W dniu [...] marca 2013 r. została przeprowadzona aktualizacja wywiadu środowiskowego w mieszkaniu skarżącego, podczas którego M. K. oświadczył, iż obecnie nie posiada żadnego źródła dochodu, utrzymując się jedynie z przyznanego przez Poznańskie Centrum Świadczeń dodatku mieszkaniowego w kwocie [...]zł miesięcznie (od października 2012 r. do marca 2013 r.) oraz jest stałym beneficjentem świadczeń z pomocy społecznej.

Prezydent Miasta P. decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r., [...] odmówił przyznania M. K. zasiłku celowego. Jako podstawę prawną powołał art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 3, art. 8 art., 11 ust. 2, art. 39 oraz art. 106 ust. 4 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (na datę decyzji tekst jednolity Dz. u. z 2013 r., poz. 182, obecnie Dz. U. z 2017 r., poz. 1769, dalej "u.p.s.").

W motywach decyzji Prezydent wskazał, że na podstawie informacji uzyskanych [...] stycznia 2014 r. z Urzędu Skarbowego ([...]) ustalono, iż w [...] sierpnia 2010 r. aktem notarialnym skarżący zawarł umowę kupna udziału wynoszącego [...] części we współwłasności nieruchomości położonej w P. przy ul. [...], w której zamieszkuje w lokalu [...]. W związku z tym M. K. nabył lokal o wartości [...] zł, a kwota ta została uiszczona ze środków własnych, gotówką. Dodatkowo poniósł również koszt sporządzenia umowy wysokości [...] zł, a łączny wydatek z tytułu nabycia udziału w współwłasności nieruchomości wyniósł [...] zł. Środki pieniężne na powyższy cel uzyskał z oszczędności, które pochodziły z wkładu bankowego uzyskanego po śmierci matki w wysokości [...] zł w styczniu 2007 r., darowizn od matki otrzymanych w październiku 2006 w kwocie [...]zł oraz darowizn i pożyczki otrzymanych w lipcu 2010 r. od ojca - H. K. w kwocie [...]zł i [...] zł oraz pożyczki w kwocie [...]zł. Łącznie w sierpniu 2010 r. dysponował kwotą [...]zł.

Na podstawie przeprowadzonych wywiadów środowiskowych oraz zgromadzonej dokumentacji ustalono, że skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i mieszka sam, w mieszkaniu przy ul. [...]. W miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku tj. w sierpniu 2011 r. posiadał dochód w postaci dodatku mieszkaniowego w kwocie [...]zł miesięcznie, przyznanego od kwietnia 2011 r. do września 2012 r. Prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej dla gospodarstwa jednoosobowego przewidywał w 2011 r. dochód zgodnie z art.8 ust. l pkt 1 u.p.s. w wysokości [...] zł. Deklarowany dochód w postaci dodatku mieszkaniowego w wysokości [...] zł nie przekraczał powyższego kryterium. Wnioskodawca kwalifikował się więc do przyznania zasiłku celowego zgodnie z art. 39 u.p.s., zasiłku okresowego zgodnie z art. 38 u.p.s. oraz zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup żywności.

W okresie, na który zawnioskowano, M. K. uzyskał zasiłek celowy na okres od grudnia 2011 r. do marca 2012 r. w kwocie [...]zł oraz zasiłek celowy na zakup żywności na okres od lipca do września 2012 w wys. [...] zł miesięcznie (decyzja z dnia [...] lipca 2012 r.). Ponadto, decyzjami z dnia 11 lipca 2011 r. przyznano wnioskodawcy zasiłek okresowy na okres od lipca 2011 r. do września 2011 r. w wysokości [...] zł miesięcznie, decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup żywności od lipca do września 2011 w wys. [...] zł miesięcznie, decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. zasiłek celowy na transport mebli w kwocie [...]zł, natomiast decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup opału [...] zł oraz zakup leków [...] zł.

Następnie organ przytoczył treść art. 39 u.p.s. podnosząc, że zasiłek celowy przeznaczony jest na zaspokojenie określonej potrzeby, dlatego nie może mieć charakteru świadczenia wypłacanego w sposób ciągły i systematyczny. Zapewnienie stałego i systematycznego dostarczania środków finansowych służą zasiłek stały (który przysługuje osobom z orzeczoną całkowitą niezdolnością do pracy). Zdaniem organu wnioskodawca nie może oczekiwać, aby na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej doszłoby do faktycznego przeniesienia ciężaru utrzymania wnioskodawcy przez organy pomocy społecznej. M. K. od 2010 r. systematycznie, co miesiąc jest świadczeniobiorcą tutejszego ośrodka, a łączna wysokość udzielonej mu pomocy od września 2010 r. do marca 2014 r. wyniosła [...] zł.

W dalszej kolejności organ wskazał, że wnioskowa przedstawił terminarz wizyt w Powiatowym Urzędzie Pracy (dalej jako; "PUP", z którego wynika, że jest on zarejestrowany od [...] września 2011 r. jako osoba bezrobotna bez prawa do pobierania zasiłku. Zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 04 lutego 2013 r. wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy do [...] czerwca 2013 r. Mimo zarejestrowania w PUP M. K. nie przedstawił zaświadczeń na druku ZUS ZLA. W PUP wnioskodawca nie zgłosił niezdolności do pracy. M. K. posiada orzeczenie Miejskiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności w P. z dnia 24 listopada 2011 r., o lekkim stopniu niepełnosprawności do dnia [...] listopada 2014 r. ze wskazaniem zatrudnienia przy pracy lekkiej. W celu zweryfikowania jaki jest faktyczny stan zdrowia wnioskodawcy organ zwracał się pismami do lekarza rodzinnego w dniu [...] lutego 2011 r., [...] listopada 2011 r. oraz [...] grudnia 2012 r., na które lekarz nie udzielił żadnej odpowiedzi.

Mając na uwadze trudną sytuację życiową w obszarze długotrwałego problemu podjęcia zatrudnienia, decyzją z dnia [...] października 2010 r. wydano M. K. skierowanie do uczestnictwa w zajęciach Centrum Integracji Społecznej Stowarzyszenie Szkoła "[...]" oraz decyzją z dnia [...] października 2010 r. zasiłek celowy z przeznaczeniem na pokrycie kosztów dojazdu na zajęcia Centrum Integracji Społecznej w kwocie [...]zł. Do dnia sporządzenia powyższej decyzji nie przystąpił on jednak do uczestnictwa w zajęciach Centrum Integracji Społecznej, mimo, iż pismem z dnia [...] marca 2011 r. organ, wezwał wnioskodawcę do kontaktu z pracownikiem socjalnym Centrum Integracji Społecznej w celu ustalenia terminu rozpoczęcia zajęć, co powtórzono następnie pismami z dnia [...] lipca 2011 r., [...] grudnia 2012 r. oraz [...] lutego 2013 r. Powyższe pisma zawierały pouczenia o konsekwencjach braku współpracy z pracownikiem socjalnym, odmowy podjęcia zatrudnienia, przygotowania zawodowego zgodnie z art. 11 ust. 2 u.p.s. Jak wyjaśniono, Centrum Integracji Społecznej przyjmuje również osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności mając w ofercie zajęcia przystosowane do niepełnosprawności. W odpowiedzi udzielonej przez wnioskodawcę na ostatnie wezwanie do udziału w zajęciach Centrum Integracji Społecznej, uzasadnił on odmowę udziału zajęciach Centrum Integracji Społecznej, ze względów osobistych, nieodpowiednie towarzystwo współuczestników zajęć w Centrum, (pismo z dnia [...] marca 2013 r. skierowane do Przewodniczącego Rady Miasta P.).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub wykonywania prac społecznie użytecznych, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną, mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej.

Organ zwrócił również uwagę, że wnioskodawca posiada status osoby bezrobotnej od marca 2009 r. i nie podejmuje od tego czasu zatrudnienia, przy posiadanym przez niego wykształceniu wyższym w zakresie zarządzania, oraz studiach podyplomowych, (sfinansowanych przez PUP w [...] może świadczyć, że M. K. celowo nie podejmował żadnych działań w kierunku poprawy swojej sytuacji życiowej.

Rozstrzygając prośbę o pomoc finansową z przeznaczeniem na zakup leków i opału zwrócono uwagę, iż decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. został przyznany wnioskodawcy zasiłek celowy w miesiącu marcu z przeznaczeniem na zakup leków [...] zł, zakup biletu na dojazd na zabiegi rehabilitacyjne [...] zł oraz na zakup opału na kwotę [...]zł. Do dnia sporządzenia niniejszej decyzji M. K. nie rozliczył się z przyznanej pomocy, nie przedstawił żadnych rachunków potwierdzających zakup powyższych rzeczy. Zachodzi zatem podejrzenie, że przyznana pomoc została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem. Ponadto na decyzji przyznającej pomoc na powyższe leki w pkt.4 pouczenia zawarto zapis o obowiązku przedłożenia rachunków za zakupy na które została przyznana pomoc w terminie 14 dni od daty otrzymania środków finansowych.

Mając na względzie powyższe okoliczności organ I instancji nie znalazł podstaw do przyznania wnioskowanej pomocy.

W odwołaniu M. K. nie zgodził się z rozstrzygnięciem Prezydenta wskazując, że pomoc jest mu niezbędna, gdyż nie może zrealizować wskazanych we wniosku potrzeb z własnych środków finansowych.

Decyzją z [...] września 2017 r., [...] Kolegium utrzymało rozstrzygięcie Prezydenta w mocy. Jako podstawę prawną powołało między innymi art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz.1257, dalej "K.p.a.") w zw. z art. 2, art. 3, art. 8 ust. 1 i art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s. oraz § 1 pkt. 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. poz. 1058).

Organ odwoławczy, analizując sytuację prawną i faktyczną M. K., podzielił ustalenia organu pierwszej instancji. Zdaniem Kolegium nie budzą wątpliwości ustalenia co do źródeł dochodu skarżącego oraz sposobu jego obliczenia w sierpniu 2011 r. Podkreśliło, że stronie jest przyznawana regularna pomoc celem zabezpieczenia jego potrzeb bytowych. W związku z tym słusznie Prezydent odmówił przyznania zasiłku celowego, jak i specjalnego zasiłku celowego.

W skardze M. K. wyraził swoje niezadowolenie z rozstrzygnięcia, podkreślając, że postępowanie trwa od wielu lat, a Kolegium działa opieszale i jest bezczynne. Zarzucił, że ustalenia organu pierwszej instancji, co do otrzymanych środków finansowych od jego rodziców w formie darowizny na zakup mieszkania nie powinny być przedmiotem rozważań i nie mają znaczenia w sprawie.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Postanowieniem z 29 listopada 2017 r. referendarz sądowy przyznał skarżącemu pełnomocnika z urzędu. Pełnomocnik, pismem z 22 maja 2018 r. uzupełniającym skargę, wniósł o uchylenie decyzji obu instancji i zarzucił naruszenie: art. 7, art. 75 § 1 K.p.a., art. 77 K.p.a. i art. 80 K.p.a. poprzez niewyczerpującą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz naruszenie art. 11 ust. 1 u.p.s. poprzez wadliwe uznanie, że skarżący nie rozliczył się z pomocy finansowej przyznanej decyzją z dnia 28 lutego 2012 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie była decyzja Kolegium z [...] września 2017 r., [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta z [...] kwietnia 2014 r., [...] wydaną w wyniku ponownego rozpatrzenia wniosku M. K. z dnia [...] września 2011 r.

Zadaniem pomocy społecznej jest wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). Pomoc społeczna jest też instytucją polityki społecznej Państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej), przy czym rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (art. 3 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej).

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że materialnoprawną podstawę wydanej w sprawie decyzji stanowią przepisy ustawy o pomocy społecznej. W myśl art. 39 ust.1 i 2 u.p.s. zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności może być przyznany na pokrycie części, całości kosztów zakupu żywności, leków, leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów, napraw w mieszkaniu, kosztów pogrzebu. Tym samym, rozpatrując wniosek o przyznanie pomocy, organ musi kierować się ogólnymi zasadami wyrażonymi w art. 3 u.p.s., a więc koniecznością dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględniania potrzeb osób korzystających z pomocy, o ile potrzeby te odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Jak wyżej wskazano, pomoc społeczna stanowi instytucję polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ust. 1 u.p.s.). Stąd też warunkiem korzystania z pomocy społecznej jest w pierwszej kolejności ustalenie, że jej udzielenie nastąpiło w ściśle określonym celu, jakim jest przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej a następnie stwierdzenie, że udzielenie pomocy jest konieczne z uwagi na fakt, iż osoba wnioskująca nie może własnymi zasobami i możliwościami przezwyciężyć trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła. Z powyższego wynika, że pomoc społeczna powinna zostać udzielona dopiero wtedy, gdy jednostka w sytuacji kryzysowej przestaje być samowystarczalna (zasada subsydiarności). Ustawodawca nie definiuje z oczywistych względów pojęcia "trudnych sytuacji życiowych", podaje jedynie najczęstsze powody ich powstawania (art. 7 u.p.s.). Tym samym ocena zaistnienia tej przesłanki należy do organów pomocy społecznej, które przy załatwianiu sprawy powinny w myśl art. 100 ust. 1 u.p.s. kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej i ochroną ich dóbr osobistych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, wysokość przyznanego świadczenia zależy od uznania organu rozstrzygającego sprawę. Innymi słowy, organ przyznający zasiłek nie jest zobowiązany do spełnienia żądań strony, pozostawiając kwestię możliwości jego przyznania oraz jego wysokości swobodnemu uznaniu organu administracji publicznej. Pamiętać jednak należy, że organ, działając w granicach uznania administracyjnego, zanim podejmie rozstrzygnięcie i zdecyduje, w jakim zakresie uczyni użytek ze swoich uprawnień, ma obowiązek wyjaśnić wnikliwie i wszechstronnie stan faktyczny sprawy, a przed wydaniem decyzji rozpatrzyć stan faktyczny w świetle wszystkich przepisów prawa materialnego mogących mieć zastosowanie w sprawie. Co więcej, podjęte przez niego ustalenia muszą znaleźć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia (decyzji administracyjnej). Fakultatywność i uznanie administracyjne w przedmiocie wydania decyzji o przyznaniu lub odmowie przyznania zasiłku celowego nie oznacza bowiem pełnej dowolności i nie może prowadzić do rozstrzygnięć arbitralnych, wymykających się weryfikacji.

Dokonywana przez sąd kontrola decyzji uznaniowej ma ustalić, czy dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy wydawaniu decyzji nie przekroczył granic uznania i czy właściwie uzasadnił rozstrzygnięcie. Podejmując decyzję uznaniową organ administracji ma obowiązek kierowania się słusznym interesem obywatela, stosownie do art. 7 K.p.a., jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny ani nie przekracza to możliwości finansowych organu administracji publicznej wynikających z przyznanych mu uprawnień i zasobu środków pieniężnych. Stan faktyczny, jak i przedstawienie stanowiska organów powinny zatem odpowiadać wymogom art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 oraz art. 107 § 3 K.p.a. Zgodnie bowiem z art. 7 K.p.a. – w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Z kolei w świetle art. 77 § 1 K.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, by na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenić, czy dana okoliczność została udowodniona. Natomiast uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 K.p.a.).

Zważając na cele instytucji pomocy społecznej i uwzględniając, że środki, którymi organ dysponuje są ograniczone i służą najniezbędniejszym potrzebom osób ubogich, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie decyzja o odmowie przyznania pomocy społecznej na zakup żywności od października 2011 r. do marca 2012 r. w kwocie po [...] zł, na zakup odzieży i obuwia, na wykupienie leków na receptę oraz bez recepty za kwotę [...]zł oraz na zakup dwóch ton opału odpowiadała prawu.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że przy ocenie możliwości przyznania osobie zasiłku celowego w pierwszej kolejności badane jest spełnienie przez wnioskodawcę kryterium dochodowego. W związku z tym, że skarżący złożył wniosek [...] września 2011 2011 r. kryterium dochodowe wynosiło [...] zł zgodnie z § 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. Nr 127 poz. 1055). Mając to na uwadze organ dokonał analizy sytuacji majątkowej skarżącego i prawidłowo ustalił, że strona uzyskuje dochód z dodatku mieszkaniowego w wysokości [...] zł, a więc spełniała kryterium dochodowe uzasadniające przyznanie zasiłku celowego.

Rozpoznając przedmiotową sprawę organy zasadnie przyjęły, że jak wyżej wskazano skarżący nie może oczekiwać, aby na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej doszłoby do faktycznego przeniesienia ciężaru utrzymania wnioskodawcy przez organy pomocy społecznej. Jest to o tyle istotne, że skarżący od 2010 r. systematycznie, co miesiąc jest świadczeniobiorcą tutejszego ośrodka, a łączna wysokość pomocy mu udzielonej od września 2010 r. do marca 2014 r. wyniosła [...] zł.

I tak, skarżący uzyskał zasiłek celowy na okres od grudnia 2011 r. do marca 2012 r. w kwocie [...]zł oraz zasiłek celowy na zakup żywności na okres od lipca do września 2012 w wys. [...] zł miesięcznie (decyzja z dnia 26 lipca 2012 r.). Dodatkowo, decyzjami z dnia 11 lipca 2011 r. przyznano wnioskodawcy zasiłek okresowy na okres od lipca 2011 r. do września 2011 r. w wysokości [...] zł miesięcznie, decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup żywności od lipca do września 2011 w wys. [...] zł miesięcznie, decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. zasiłek celowy na transport mebli w kwocie [...]zł, natomiast decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup opału [...] zł oraz zakup leków [...] zł.

Sąd podziela stanowisko organu, że skarżący, który regularnie korzysta z pomocy społecznej, musi liczyć się z tym, że nie wszystkie wnioskowane przez niego potrzeby zostaną zrealizowane. W powyższym zakresie podzielić należy ocenę organów, że skarżący jest zarejestrowany od [...] września 2011 r. jako osoba bezrobotna bez prawa do pobierania zasiłku. Co prawda wskazuje on, że jest on niezdolny do pracy, jednakże nie przedstawił zaświadczeń na druku ZUS ZLA, jak również nie przedstawił stosownych zaświadczeń od lekarza. Dodatkowo, skarżący, pomimo skierowania go do uczestnictwa w zajęciach Centrum Integracji Społecznej Stowarzyszenie Szkoła "[...]", systematycznie odmawia udziału w zajęciach. Powyższe zachowanie wskazuje, że istotnie, istnieją przypuszczania, że skarżący celowo nie podejmuje żadnych działań w kierunku poprawy swojej sytuacji życiowej, nie realizując tym samym głównego celu pomocy społecznej.

Zauważyć wreszcie należy, że decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. został przyznany wnioskodawcy zasiłek celowy w miesiącu marcu z przeznaczeniem na zakup leków [...] zł, zakup biletu na dojazd na zabiegi rehabilitacyjne [...] zł oraz na zakup opału na kwotę [...]zł. Skarżący nie rozliczył się jednakże z przyznanej pomocy oraz nie przedstawił żadnych rachunków potwierdzających zakup powyższych rzeczy, do czego go zobligowano. Zasadnie organy uznały zatem, że zachodzi podejrzenie, że przyznana pomoc została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem.

Zdaniem Sądu analiza akt sprawy oraz wydanych decyzji wskazuje, że dokonano wszechstronnej oceny sytuacji życiowej skarżącego oraz jego postawy. Co więcej, analiza zaskarżonych decyzji nie pozwala przyjąć tezy o automatyzmie w działaniach z zakresu pomocy społecznej związanych ze skarżącym, wręcz przeciwnie, w niniejszej sprawie można mówić o dochowaniu szczególnej staranności w zakresie rozpoznawania wniosku skarżącego oraz ustalenia, czy udzielenie pomocy jest istotnie niezbędne.

Wobec powyższego należało stwierdzić, że decyzje obu instancji kontrolowane przez Sąd odpowiadają prawu, gdyż organy w wystarczającym stopniu uzasadniły podstawy uznaniowej odmowy przyznania stronie pomocy, odnosząc się do całości zebranego materiału dowodowego i dokonując analizy sytuacji życiowej skarżącego.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżone rozstrzygnięcie nie naruszało prawa, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.