Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Przemysław Szustakiewicz Sędzia WSA – Danuta Kania Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 17 października 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Fundacji "[...]" z siedzibą w [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] stycznia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność Fundacji "[...]" z siedzibą w [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 2. umarza postępowanie w pozostałym zakresie, 3. oddala skargę w zakresie wniosku o wymierzenie organowi grzywny, 4. zasądza od Fundacji "[...]" z siedzibą w [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] kwotę 597 zł (pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2017 r. skarżące Stowarzyszenie [...] siedzibą w W. zwróciło się do Fundacji "[...]" z siedzibą w W. o udostępnienie:

– protokołów posiedzeń zarządu Fundacji [...], które miały miejsce w 2016 r.,

– informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku – od 1 grudnia 2016 r. do dnia udzielenia odpowiedzi na niniejszy wniosek.

Jednocześnie wniesiono o przesłanie powyższych informacji na wskazany adres elektroniczny e-mail: biuro[...]@[...].pl

W skardze z dnia [...] maja 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżące Stowarzyszenie [...] zarzuciła Fundacji "[...]" z siedzibą w W. bezczynność w rozpoznaniu wniosku z dnia [...] kwietnia 2017 r. wnosząc o zobowiązanie rozpoznania tego wniosku w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie grzywny na podstawie art. 149 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu – wskazując na opisany powyżej stan faktyczny – podano, że termin do rozpoznania wniosku upływał 2 maja 2017 r., zaś do tego dnia Stowarzyszenie nie otrzymało wnioskowej informacji, ani też decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, jak również nie otrzymało powiadomienia o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji oraz nie otrzymało powiadomienia o wysokości opłaty, o której mówi art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z kolei Fundacja, jako podmiot dysponujący majątkiem publicznym, jest zobowiązany do udzielenia wskazanych informacji, stanowiących informację publiczną, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5) w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy, zaś przedmiotem złożonego wniosku jest informacja o sprawach publicznych, bowiem złożony wniosek dotyczył informacji odnoszących się do przedsięwzięć podejmowanych przez Fundację, które były finansowane ze środków publicznych. Wniosek dotyczy działalności Fundacji wyłącznie w zakresie w jakim wykonuje ona zadania gospodarując mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (środki publiczne), a więc na podstawie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 ustawy, udostępnienie takiej informacji powinno odbyć się na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Reasumując, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, podmiot zobowiązany, jako podmiot posiadający status organizacji pożytku publicznego i podmiot dysponujący majątkiem publicznym, zobowiązany jest do respektowania zasad zawartych w ustawie i udzielania informacji publicznej dotyczącej działań finansowanych ze środków publicznych we wskazanych w niniejszej ustawie terminach. Z kolei uzasadniając wniosek o stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz o wymierzenie grzywny podano, że jest to kolejny przypadek, kiedy Fundacja lekceważy swoje ustawowe obowiązki informacyjne, a poprzednie tego rodzaju przypadki były i są przedmiotem badania tutejszego Sądu.

Natomiast Fundacja "[...]" z siedzibą w W. pismem z dnia [...] maja 2017 r. przekazała skarżącemu Stowarzyszeniu zestawienia dotyczące przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych m.in. w latach 2016 – 2017, w tym zbiorczą informację o otrzymanych w latach 2016 – 2017 dotacjach i subwencjach, zbiorczą informację o wydatkach celowych sfinansowanych w latach 2016 – 2017 ze środków publicznych, zbiorczą informację o zrealizowanych w latach 2016 – 2017 zadaniach publicznych ze środków otrzymanych z tytułu 1% podatku dochodowego od osób fizycznych. W dalszej części dodano, że Fundacja nie posiada dokumentów w postaci protokołów posiedzeń Zarządu, których przedmiotem posiedzeń były sprawy publiczne lub wykorzystanie otrzymanych przez Fundację środków publicznych, bowiem ani ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 roku o Fundacjach, ani Statut Fundacji [...] nie obligują Fundacji do protokołowania posiedzeń Zarządu i stwierdzono również, że Zarząd Fundacji nie ma składu kolegialnego, lecz jest organem jednoosobowym, co z oczywistych względów czyni zbędnym sporządzanie protokołu.

Następnie w odpowiedzi na skargę, Fundacja "[...]" z siedzibą w W. wniosła o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodała, że Fundacja nie jest organem władzy publicznej i nie ciąży na niej generalny obowiązek udostępniania informacji publicznej. Zakres informacji, do jakich udostępniania obowiązana jest Fundacja, determinuje treść art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym Fundacja jest obowiązana do udostępniania informacji publicznej wyłącznie w zakresie, w jakim wykonuje zadania publiczne lub dysponuje majątkiem publicznym, przy czym zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Z kolei pismem z dnia [...] maja 2017 roku Fundacja udzieliła stronie skarżącej odpowiedzi na wniosek z dnia [...] kwietnia 2017 r. W związku z powyższym, żądanie Stowarzyszenia stało się bezprzedmiotowe. Co się zaś tyczy wniosku o stwierdzenie, że bezczynność Fundacji miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wnioskiem o wymierzenie grzywny potwierdzono, że przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie toczy się postępowanie przeciwko Fundacji ze skargi strony skarżącej, jednak nie można na tej podstawie twierdzić, że Fundacja kolejny raz lekceważy obowiązki informacyjne, skoro sprawa nie została jeszcze rozstrzygnięta przez Sąd. Natomiast sprawa tocząca się pod sygn. akt II SAB/Wa 588/16 została prawomocnie rozstrzygnięta przez Sąd i w dniu 24 maja 2017 r. Fundacji doręczono prawomocny wyrok z dnia 25 stycznia 2017 roku wraz z aktami sprawy. Zgodnie z punktem 1 przedmiotowego wyroku, Fundacja w terminie określonym przez Sąd wykonała zobowiązanie i udzieliła stronie skarżącej odpowiedzi na wniosek, a więc nie można twierdzić że Fundacja pozostaje w zwłoce w tym zakresie. Dalej stwierdzono, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury: " (...) rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Istotą rażącego naruszenia prawa jest bowiem pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości oczywistość stwierdzonego naruszenia". Rażącym naruszeniem prawa jest więc sytuacja, w której bez żadnej wątpliwości i bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy można w sposób pewny stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. A ocena natury naruszenia prawa powinna być rozpatrywanej indywidualnie, w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy. Fundacja jeszcze raz podkreśliła, że część informacji, zostały udostępnione, a zwłoka w udzieleniu informacji wynikała z konieczności przygotowania czasochłonnych zestawień, które przygotowywali pracownicy Fundacji, a opóźnienie Fundacji w udzieleniu odpowiedzi na wniosek nie było znaczne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod kątem bezczynności organu w rozpoznaniu wniosku skarżącego Stowarzyszenia [...] z dnia [...] kwietnia 2017 r., zasługuje na uwzględnienie. Na samym wstępie stwierdzić należy, że w myśl art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.). Zatem powyższy przepis, odsyłając do stosowania przepisów tejże ustawy, określa właściwość rzeczową sądów administracyjnych do rozpatrywania skarg i to nie tylko na decyzje odmawiające udostępnienia informacji publicznej. Stosownie bowiem do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718)), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności ogłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu;

4. inne niż określone w pkt 1 – 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) oraz postępowań określonych w działach IV, V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7. akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

8 bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1 – 3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a ustawy (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Okoliczności, które powodują zwłokę organu w rozpatrzeniu wniosku oraz stopień przekroczenia terminów, wpływają na ocenę, czy istniejąca bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie.

Przenosząc powyższe rozważania na kwestię związaną z udostępnieniem informacji publicznej, to bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do informacji będącej informacją publiczną, a organ ani nie udziela tej informacji wnioskodawcy, nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji, nie informuje o braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, ani też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji (lub decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania, decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania informacji publicznej oraz o wysokości opłat za udzielenie takiej informacji) lub decyzji umarzającej postępowanie. Dodać w tym miejscu należy, że jeżeli podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie podjął wymaganej na gruncie powyższej ustawy w danej sprawie czynności, to dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia powód, z uwagi na który to nie nastąpiło.

W sytuacji więc, jeśli skarżące Stowarzyszenie [...] złożyło do Fundacji "[...]" wniosek o udostępnienie informacji publicznej, a wniosek ten, w jego ocenie, nie został należycie – czyli w jednej z form przewidzianych w ustawie – rozpatrzony w wymaganym terminie, to w świetle powołanych wyżej przepisów przysługiwało mu prawo wniesienia do sądu administracyjnego skargi na bezczynność Fundacji "[...]". Zatem Sąd uznał skargę za dopuszczalną i jej rozpoznanie nastąpiło stosownie do treści art. 119 pkt 4 i art. 120 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, a wobec nieskomplikowanego charakteru sprawy, nie było potrzeby – w ocenie Sądy – wzywać strony na posiedzenie. Stwierdzić również należy, że skarga spełnia wszystkie wymagania formalne.

Mówiąc natomiast w dalszym ciągu o dostępie do informacji publicznej i ewentualnej bezczynności w tym zakresie, stwierdzić należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), przy czym przepisy art. 4a i art. 4b ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 1817 ze zm.), ustanawiają sposób udostępniania informacji publicznych przez organizacje pożytku publicznego. Podstawowym sposobem jest tu ogłaszanie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej na zasadach, o których mowa w ustawie o dostępie do informacji publicznej albo poprzez ogłaszanie informacji publicznej na stronie internetowej organizacji pozarządowych oraz podmiotów wykonujących zadania publiczne, lub dysponujących majątkiem publicznym. Natomiast informacje publiczne, które nie zostały udostępnione w powyższy sposób, są udostępniane na wniosek, w trybie przepisów ustawie o dostępie do informacji publicznej (art. 4c ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie). Nadto zgodnie z treścią art. 23 organizacje pożytku publicznego sporządzają roczne sprawozdania ze swojej działalności (finansowej i merytorycznej), według ustalonych przepisami wykonawczymi wzorów, które z kolei są publikowane na stronach Biuletynu Informacji Publicznej prowadzonego przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Z kolei w myśl art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 z późn. zm.) oraz partie polityczne (ust. 2).

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że Fundacja "[...]" z siedzibą w W. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy. Wobec powyższego została spełniona przesłanka podmiotowa z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazać dalej należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. W dalszej części stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnymi z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. W myśl – co już wyżej wykazano – art. 2 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Natomiast w art. 6 ust. 2 ustawy została zawarta definicja "dokumentu urzędowego" i jest nim treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Reasumując, żądany przez skarżące stowarzyszenie protokół z posiedzenie zarządu Fundacji "[...]", odnoszący do sfery faktów, stanowi informację publiczną. Ponadto Fundacja "[...]" działa na podstawie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, to zgodnie z art. 27 tej ustawy, organizacje pożytku publicznego corocznie otrzymują środku publiczne z tytułu 1% podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast przedmiotowe zagadnienie dotyczy informacji o wydatkach Fundacji ze środków publicznych, a zatem mieści się w kategorii wskazanej w art. 6 ust. 1 pkt 5) ppkt d) ustawy o dostępie do informacji publicznej i tym samym została spełniona przesłanka przedmiotowa ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Mając powyższe rozważania na uwadze wskazać należy, że do dnia wniesienia skargi przez Stowarzyszenie [...], Fundacja "[...]" nie udzieliła skarżącemu żądanej informacji publicznej zawartej we wniosku z dnia [...] kwietnia 2017 r., zatem bezspornie świadczy to bezczynności fundacji.

Natomiast powyższą informację fundacja udzieliła pismem z dnia [...] maja 2017 r., stąd też postępowanie stało się bezprzedmiotowe, bowiem udzielenie przez organ informacji zgodnie z wnioskiem, nie daje już podstaw do nałożenia na niego jakiegokolwiek obowiązku. Stąd też w pozostałym zakresie należało umorzyć postępowanie.

Stwierdzić również należy, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, iż naruszono prawo w sposób oczywisty (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, publ. Lex nr 1218894). Jednakże – zdaniem Sądu – tak kwalifikowany stan nie wystąpił w niniejszej sprawie, bowiem żądane informacje wymagają czasochłonnych przedsięwzięć, zaś opóźnienie Fundacji w udzieleniu odpowiedzi na wniosek nie było znaczne. Powyższe zatem działania organu w żadnym zatem wypadku nie wskazują, aby stwierdzona bezczynność – w ocenie Sądu – charakteryzowała się lekceważeniem bądź ignorowaniem skarżącego stowarzyszenia i wobec powyższego stwierdzono, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Z tego też samego powodu oddalono skargę w zakresie wymierzenia organowi grzywny.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 149 § 1a) oraz art. 163 § 1 pkt 3 w zw. z art. 54 § 3 i art. 151 w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 i art. 209 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec, jak w sentencji wyroku.