Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Barbara Kamieńska Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant St. sekretarz sąd. Joanna Wieczorkiewicz-Skoczek po rozpoznaniu w Poznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2008r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy terenu I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...]r. Nr [...] znak [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej Wspólnoty kwotę 757-,zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ D. Rzyminiak-Owczarczak /-/ B. Drzazga /-/ B. Kamieńska

Decyzją z dnia [...]r. Prezydent Miasta ustalił na wniosek spółki A z o.o. z siedzibą w P. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie wielorodzinnego budynku mieszkalnego na działce nr [...]r., ark. [...]r., obręb P., położonej w P. przy ul. [...]r..

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Wspólnota Mieszkaniowa B. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w decyzją z dnia [...]r.. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W wyniku wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r.., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 18 października 2006r. uchylił zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...]r..

Wnioskiem z dnia [...]r.. spółka C komandytowa z siedzibą w K. zwróciła się do Prezydenta Miasta o przeniesienie decyzji z [...]r.. na jej rzecz. Do wniosku dołączono zgodę prezesa zarządu spółki A na przeniesienie.

Prezydent Miasta decyzją z dnia [...]r.. przeniósł decyzję z dnia [...]r. o warunkach zabudowy dla budowy budynku mieszkaniowego wielorodzinnego przy ul. [...]r. w P. na rzecz sp. C z o.o.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania, Prezydent Miasta decyzją z dnia [...]r. ustalił dla sp. C z o.o. Spółka Komandytowa, dawniej sp. D z o.o. z siedzibą w K. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na działce nr [...]r., położonej w P. przy ul. [...]r. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż według sporządzonej analizy planowana inwestycja spełnia wymogi określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ponadto projekt decyzji został uzgodniony z Zarządem Dróg Miejskich (postanowienie z dnia 7 listopada 2005r.) oraz z Miejskim Konserwatorem Zabytków (postanowienie z dnia 25 czerwca 2007r.). Organ I instancji zaznaczył jednocześnie, że uzgodnienia z wojewodą i marszałkiem województwa dokonuje się tylko w przypadku, gdy teren inwestycji w nieobowiązujących już planach miejscowych, przeznaczony był na cele zadań rządowych i samorządowych (ponadlokalnych) służących realizacji inwestycji celu publicznego. Organ I instancji stwierdził również, że niniejsza decyzja nie przesądza o usytuowaniu budynku względem granic działki w głębi nieruchomości, bowiem kwestia ta jest rozstrzygana na etapie pozwolenia na budowę.

W dniu [...]r.. odwołanie od decyzji organu I instancji z dnia [...]r. wniosły Wspólnota Mieszkaniowa B oraz Wspólnota Mieszkaniowa E. Odwołujący się zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie:

1. art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. – dalej: upzp) oraz § 3 ust. 1 w zw. z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 1664, poz. 1588 – dalej: rozporządzenie) polegające na błędnym ustaleniu w decyzji powierzchni zabudowy w 60%,

2. art. 1 ust. 1 pkt 1 i 2 upzp poprzez nieuwzględnienie wymagań ładu przestrzennego oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych przy ustalaniu możliwości usytuowania na przedmiotowej działce budynku oficynowego w sposób powodujący powstanie dwóch ciasnych podwórzy na działkach sąsiednich oraz bardzo wąskiego pasa oddzielającego budynek oficynowy od działki nr 5,

3. art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu decyzji prawa własności skarżących,

4. art. 64 ust. 1 w zw. z art. 54 pkt 2 upzp poprzez ustalenie niemożliwych do spełnienia wymogów dotyczących liczby miejsc parkingowych, które powinny zostać zapewnione przez inwestora na przedmiotowej działce,

5. § 13, § 57 ust. 1 oraz § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) poprzez dopuszczenie w decyzji o warunkach zabudowy usytuowania budynku oficynowego w takiej odległości od budynku znajdującego się przy ul. [...]r., że niemożliwe będzie spełnienie warunków technicznych w zakresie naturalnego oświetlenia budynku przy ul. [...]r. (zacienienie północnej ściany tego budynku)) oraz budynku przy ul. [...]r.

6. art. 6 i 7 kpa wynikające z uchybienia przy rozstrzyganiu sprawy przepisom prawa materialnego,

7. art. 7 kpa polegające na ignorancji słusznego interesu mieszkańców budynku przy ul. [...]r., ul. [...]r. i [...]r., co podważa zaufanie obywateli do organów administracji publicznej i narusza art. 8 kpa.

W szczególności odwołujący się wskazali, że w analizie funkcji oraz cech zabudowy błędnie ustalono, iż sąsiadująca z przedmiotową działką działka o nr [...]r. zabudowana jest w 54%. Z decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla tejże działki wynika bowiem, że nieprzekraczalny procent zabudowy określono na 50% (decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...]r.. nr [...]r.). Nadto zdaniem obu skarżących wspólnot mieszkaniowych, działka nr [...]r. przy ul. [...]r. nie jest – jak ustalił organ I instancji – zabudowana w 60%, co zostanie wykazane w toku dalszego postępowania. W oparciu o powyższe odwołujący się stwierdzili, że ustalona intensywność zabudowy na analizowanym obszarze została obliczona nieprawidłowo.

W ocenie odwołujących się, organ ustalił niemożliwe do realizacji warunki w zakresie zapewnienia miejsc parkingowych. Ustalenie, że na działce objętej inwestycją należy zapewnić minimum jedno miejsce postojowe na jedno mieszkanie, dopuszczając jednocześnie lokalizację brakujących 20% wymaganych miejsc poza terenem inwestycji, jest niewykonalne z uwagi na fakt, że przedmiotowa działka zostanie zabudowana w 60% budynkiem mieszkalnym, a w 25% stanowić będzie powierzchnię biologicznie czynną. Niemożliwe jest więc zapewnienie miejsc parkingowych na pozostałych 15% powierzchni działki. W konsekwencji przyszli mieszkańcy nowopowstałego budynku parkować będą na terenie działek sąsiednich, naruszając w ten sposób ich prawo własności.

Ponadto z części graficznej decyzji wynika, że południowa ściana planowanego budynku znajdzie się w odległości ok. 7m od północnych okien mieszkań budynku przy ul. [...]r.. Zważywszy, że maksymalna wysokość elewacji oficynowej została określona na 12m, planowany budynek uniemożliwi naturalne oświetlenie mieszkań posiadających okna na północnej ścianie budynku przy ul. [...]r.. Nadto planowany budynek będzie miał niekorzystny wpływ na oświetlenie budynków przy ul. [...]r.. W tej sytuacji zaskarżona decyzja narusza § 13, § 57 ust. 1 i § 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych (...). Zatem naruszenie norm prawa budowlanego w decyzji o warunkach zabudowy może skutkować wydaniem niezgodnego z prawem pozwolenia na budowę.

Zdaniem skarżących wspólnot, usytuowanie budynku doprowadzi do znacznego pogorszenia estetycznych warunków korzystania z mieszkań znajdujących się w budynkach położonych przy ul. [...]r. i [...]r. i [...]r.. Znaczne zacienienie, wąskie podwórko powodujące wrażenie ciasnoty, a przede wszystkim bliskość okien sąsiadów, spowoduje znaczne uciążliwości zakłócające korzystanie z nieruchomości skarżących w rozumieniu art. 144 kc. W konsekwencji obniżeniu ulegnie wartość mieszkań skarżących. Nieuwzględnienie zatem przez organ i instancji prawa własności skarżących stanowi naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp.

Decyzją z dnia [...]r.. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W jej uzasadnieniu stwierdzono, że analiza urbanistyczna została przeprowadzona zgodnie z wymogami rozporządzenia. Wynika z niej, że istnieje możliwość zrealizowania planowanej zabudowy w kształcie określonym we wniosku. Projekt decyzji został uzgodniony z Miejskim Konserwatorem Zabytków oraz Zarządem Dróg Miejskich jako zarządcą drogi.

Nadto Kolegium wskazało, że treść decyzji o warunkach zabudowy wymaga jedynie ustalenia linii rozgraniczającej teren inwestycji. Przepis ten nie wymaga precyzowania usytuowania na mapie położenia danego obiektu. Również art. 5 ust. 1 prawa budowlanego przewiduje konieczność stosowania przepisów dotyczących odpowiedniego usytuowania obiektu na działce budowlanej i poszanowania występujących na obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich na etapie projektowania i budowy danego obiektu budowlanego. Tym samym kwestia usytuowania planowanej inwestycji w granicy z działką sąsiednią oraz dotyczące dostępu naturalnego światła do znajdującego się tam budynku mieszkalnego mogą być podnoszone przez skarżących skutecznie dopiero na etapie pozwolenia na budowę.

Odnosząc się do kwestii zapewnienia miejsc parkingowych organ odwoławczy stwierdził, że miejsca te nie muszą być znajdować się wyłącznie na terenie działki inwestora, mogą być również wyznaczone poza działką inwestora. Żaden z przepisów prawa nie formułuje bowiem wprost obowiązku zapewnienia miejsc postojowych na działce objętej inwestycją. Wystarczy więc, że inwestor umową zagwarantuje możliwość korzystania z miejsc parkingowych na sąsiednich posesjach.

Wspólnoty Mieszkaniowe B i E wniosły skargę na powyższą decyzję Kolegium przytaczając zarzuty podniesione w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów stwierdziło, że ustalony procent zabudowy wynika z analizy urbanistycznej, ponadto został zaakceptowany przez konserwatora zabytków w postanowieniu uzgadniającym. Kolegium nie podzieliło zarzutu dotyczącego naruszenia zaskarżoną decyzją ładu przestrzennego, albowiem – jak wskazało – za kwestię tę odpowiada organ I instancji oraz konserwator zabytków, a nie sąsiedzi. Prawo wyrażania poglądu przez sąsiadów nie jest zaś równoznaczne z prawem do władczego sterowania procesem inwestycyjnym.

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2007r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej E z powodu nieuiszczenia należnego wpisu. Następnie Sąd postanowieniem z dnia 7 lutego 2008r. oddalił wniosek Wspólnoty Mieszkaniowej B o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji stwierdzając, że decyzja o warunkach zabudowy nie podlega wykonaniu. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2008r. (sygn. II OZ 345/08) oddalił zażalenie Wspólnoty Mieszkaniowej B. Następnie postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2008r. sygn. II OSK 559/08 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Wspólnoty Mieszkaniowej E.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona, choć z innych przyczyn niż w niej podniesiono.

Stwierdzić należy, że zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały – wbrew art. 52 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp –

skierowane do podmiotu, który nie był inwestorem, a mianowicie do spółki C komandytowej.

Ustalenie, kto był rzeczywistym inwestorem w momencie wydania zaskarżonej decyzji i na czym polegały uchybienia organów, a zwłaszcza organu I instancji w zakresie określenia wnioskodawcy, wymaga przedstawienia w zarysie przebiegu postępowania administracyjnego.

Pierwotnie z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji wystąpiła spółka A z o.o. z siedzibą w P. W wyniku dwukrotnego przeprowadzenia postępowania Prezydent Miasta decyzją z dnia [...]r.. ustalił warunki dla inwestycji polegającej na budowie domu mieszkalnego wielorodzinnego na nieruchomości przy ul. [...]r. w P. na rzecz A spółka z o.o. Decyzja ta została następnie decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r.. utrzymana w mocy. W dniu [...]r.. z wnioskiem do Prezydenta Miasta zwróciła się C sp. z o.o." spółka komandytowa z siedzibą w K. o przeniesienie decyzji z dnia [...]r., zgodnie z art. 63 ust. 5 upzp, na jej rzecz. Do wniosku dołączyła zgodę A spółki z o.o., dla której wydano decyzję z dnia [...]r.., oraz aktualny odpis z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego spółki. Z rejestru tego wynika, że wnioskodawca, C spółka z.o.o. spółka komandytowa, jest spółką osobową (art. 102 kodeksu spółek handlowych), której wspólnikami są F spółka z o.o. - jako komplementariusz oraz F. S. i J. G. – jako komandytariusze. Prawo reprezentowania spółki komandytowej ma F spółka z o.o.

Rozpoznając powyższy wniosek decyzją z dnia [...]r. Prezydent Miasta przeniósł decyzję z dnia [...]r.. na rzecz C sp. z o.o. Tym samym organ przeniósł swą decyzję z [...]r.. nie na podmiot o to wnioskujący – C sp. z o.o. spółkę komandytową, lecz na spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością o nazwie C ( taka spółka nie jest tożsama z komplementariuszem w/w spółki komandytowej).

Następnie, prowadząc ponownie postępowanie w wyniku uchylenia przez Sąd wyrokiem z dnia 18 października 2006r. (sygn. akt II SA/Po 553/06) decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r. oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...]r.., przyjął, że inwestorem w niniejszej sprawie jest G sp. z o.o. i do niej skierował decyzję z dnia [...]r..

Następnie postanowieniem z dnia [...]r.. organ I instancji, działając na podstawie art. 113 § 1 i 3 kpa, sprostował oczywistą omyłkę zawartą w decyzji z dnia [...]r.. poprzez zastąpienie adresata decyzji G sp. z o.o. podmiotem C sp. z o.o." spółka komandytowa, dawniej D sp. z o.o. Tym samym postanowienie o sprostowaniu błędów w decyzji wywołało ten skutek, że po jego wydaniu decyzja z dnia [...]r.. musiała być wykonywana stosownie do treści zgodnej ze sprostowaniem, w przypadku zaś jej zaskarżenia powinna być również wraz z nim oceniana (por. wyrok NSA z 26 marca 1993r., I SA 1429/92, ONSA 1994, Nr 1, poz. 39). Dlatego przyjąć należy, że skoro Samorządowe Kolegium Odwoławcze w decyzji z dnia [...]r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...]r.., nie wskazując w sentencji decyzji kto jest jej adresatem, to jest nim C sp. z o.o. spółka komandytowa, a więc podmiot wskazany w postanowieniu o sprostowaniu.

Stwierdzić jednak należy, że zarówno G sp. z o.o., jak i C sp. z o.o. spółka komandytowa, nie może być właściwym adresatem decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...]r.. przeniosła bowiem decyzję z dnia [...]r. o warunkach zabudowy na rzecz C sp. z o.o. z siedzibą w K. a więc to ta właśnie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przejęła uprawnienia inwestora w niniejszym postępowaniu. Takie uprawnienia nie przysługiwały zatem w tym postępowaniu C sp. z o.o. spółce komandytowej , adresatce decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...]r.

Mając na względzie powyższe uznać trzeba, że organy obu instancji wadliwie oznaczając stronę, do której zaadresowały decyzje dopuściły się naruszenia art. 107 § 1 kpa w stopniu, który miał istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.). W rzeczywistości bowiem ustalając warunki zabudowy dla podmiotu, który nie jest inwestorem, nie został osiągnięty cel postępowania - wydanie warunków zabudowy terenu dla inwestora zgodnie z jego wnioskiem (art. 52 ust. 1 i art. 56 w zw. z 64 ust. 1 upzp). W konsekwencji powyższego inwestor ubiegając się o pozwolenie na budowę przedmiotowego obiektu nie będzie mógł wylegitymować się zaskarżoną decyzją. Będzie zatem zmuszony do ponownego wystąpienia o ustalenie warunków zabudowy dla tej samej inwestycji.

Przechodząc do oceny zarzutów skargi wyjaśnić należy co poniżej.

Nie można podzielić poglądu wyrażonego w skardze jakoby organy orzekające naruszyły art. 61 ust. 1 pkt 1 upzp w zw. z § 3 ust. 1 w zw. z § 5 ust. 1 poprzez ustalenie wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy na 60% powierzchni działki. Zgodnie bowiem z § 5 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza się wyznaczenie innego wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1. W ocenie Sądu organ I instancji w analizie z dnia [...]r.. wykazał zasadność przekroczenia średniego wskaźnika powierzchni zabudowy wynoszącego 48%. Wskazał bowiem, że w bliskim sąsiedztwie przedmiotowej działki (pomiędzy ul. [...],[...] i [...]r.) wskaźnik zabudowy wynosi 60%, 48%, 54%, 55%, 60%, 67%, 57%, 46% i 72%, co daje średni wskaźnik wielkości 57,6% powierzchni zabudowy, przy czym działka sąsiadująca bezpośrednio od strony ul. [...] z działką objętą inwestycją zabudowana jest w 60%. Organ dodatkowo wskazał, że w uprzednio obowiązującym planie ogólnym dla działek narożnych w centrum miasta wyznaczony był wskaźnik zabudowy na poziomie 75% pow. zabudowy, a w szczególnych przypadkach dopuszczano zabudowę do 85% pow. działki narożnikowej. Bez znaczenia przy tym jakiej wielkości wskaźnik powierzchni zabudowy został określony dla sąsiedniej działki nr [...] w przywołanej przez skarżącą Wspólnotę Mieszkaniową decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]r. nr [...], bowiem organ dokonując analizy uwzględnia stosunek istniejącej faktycznie wielkości zabudowy do wielkości powierzchni działek, nie zaś stosunek dopuszczalnej w decyzjach o warunkach zabudowy wielkości zabudowy w stosunku do wielkości powierzchni działek. Należy zauważyć, że określony w decyzji wskaźnik zabudowy wskazuje procent maksymalnej zabudowy działki. Rzeczywisty procent zabudowy terenu inwestycji będzie bowiem zależny od zgodności projektu budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi, a więc ustalany na etapie postępowania o pozwolenie na budowę.

Nieuprawniony jest również zarzut naruszenia ładu przestrzennego oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych (art. 1 ust. 2 pkt 1, 2 upzp) poprzez ustaleniu warunków zabudowy dla obiektu, którego powstanie doprowadzi do powstania na nieruchomościach sąsiednich długich i wąskich podwórzy, które nie będą mogły zostać wykorzystane ani w celu lokalizacji obiektów małej architektury lub zieleni, ani z przeznaczeniem na miejsca parkingowe. Z akt sprawy wynika, że działka nr [...] jest jedyną działką w bezpośredniej okolicy, która jak dotąd nie została zabudowana. Stanowi zatem wyłom od istniejącej zwartej zabudowy miejskiej. Dodatkowo, brak okien w szczytowych ścianach budynków bezpośrednio sąsiadujących z działką nr [...] świadczy o tym, że działka ta przeznaczona jest pod średniej wysokości zabudowę miejską. Trudno zatem obronić tezę jakoby zabudowanie tejże działki naruszało wymagania ładu przestrzennego, walory architektoniczne i krajobrazowe (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 upzp).

Również nieuzasadnione jest powoływanie się przez skarżącą Wspólnotę na nieuwzględnienie przy wydaniu omawianych decyzji ich prawa własności poprzez dopuszczenie przez budowę przedmiotowego obiektu do zacienienia ich budynku. Wskazać trzeba, że kwestia zacienienia (nasłonecznienia) budynku została unormowana w przepisach Prawa budowlanego (§ 13, § 57 i § 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych) i w związku z tym nie może być przed przedmiotem oceny w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy, lecz winna być zbadana przez organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2006r., IV SA/Wa 233/05, Lex nr 222277, również w: Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2006, s. 454).

Zdaniem Sądu bezzasadny jest też zarzut dotyczący naruszenia art. 54 ust. 2 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp w zakresie ustalenia niemożliwych do spełnienia wymogów dotyczących liczby miejsc parkingowych, które powinny zostać zapewnione przez inwestora na przedmiotowej działce. Zważyć należy, iż w decyzji organu I instancji ustalono, że na działce własnej inwestora należy w całości zapewnić jedno miejsce postojowe na jedno mieszkanie. Dopuszczono jednocześnie zapewnienie brakujących miejsc postojowych w ilości do 20% wymaganej wielkości poza terenem inwestycji oraz wskazano, że w razie braku możliwości zabezpieczenia potrzeb parkingowych na działce inwestora lub sąsiednich działkach za zgodą ich właścicieli, parkowanie samochodów w pasie drogowym przyległych ulic może odbywać się wyłącznie na ogólnie obowiązujących zasadach w ruchu drogowym, zgodnie z istniejącym oznakowaniem (strefa parkowania). Tymczasem skarżąca Wspólnota zarzuca organowi, że inwestor nie jest w stanie spełnić powyższych wymogów w sytuacji, gdy przedmiotowa działka w 60% zostanie zabudowana budynkiem mieszkalnym, a 25% jej obszaru ma stanowić powierzchnia biologicznie czynną, ponieważ na miejsca postojowe pozostanie jedynie 15% powierzchni działki. Po pierwsze określony w decyzji o warunkach wskaźnik powierzchni zabudowy ustalono jako maksymalny procent zabudowy działki, co oznacza, że nowopowstały budynek może zająć mniej niż 60% powierzchni działki, dzięki czemu będzie mogło powstać więcej miejsc postojowych i potrzeby parkingowe zostaną zaspokojone na działce inwestora. Ponadto w decyzji z [...]r. wskazano, że należy zapewnić jedno miejsce postojowe na jedno mieszkanie. Dopiero zaś na etapie pozwolenia na budowę zostanie określona ilość mieszkań w projektowanym budynku, co pozwoli na ustalenie, czy możliwe jest również otrzymanie równej liczby miejsc postojowych w stosunku do liczby mieszkań.

Na marginesie, Sąd zwraca uwagę, że zgodnie z poglądem wyrażanym w orzecznictwie sądów administracyjnych, nie jest wymagane uzgodnienie decyzji o warunkach zabudowy z zarządcą drogi na podstawie art.53 ust.4 pkt9 u.p.z.p.,jeżeli zarządcą drogi jest organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy. (por. wyrok NSA z dnia 11.05.2007., IIOSK739/06, lex nr 339437, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8.11.2006r., IISA/Gd 719/05, ONSA i WSA 2008/3/48)

Reasumując, stwierdzić należy, iż pomimo bezzasadności zarzutów skargi zaskarżoną decyzję, jak i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta należało w oparciu o przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylić z przyczyn wyżej wykazanych. Ponownie rozpoznając sprawę organy orzekające winny szczególną uwagę zwrócić na to kto jest inwestorem przedmiotowego obiektu, a także ustalić, czy osoby występujące w imieniu inwestora legitymują się stosownym umocowaniem.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a., zaś o wykonalności zaskarżonej decyzji w oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a.

/-/ D. Rzyminiak-Owczarczak /-/ B. Drzazga /-/B. Kamieńska