drukuj    zapisz    Powrót do listy

658 6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych, Odrzucenie skargi, Dyrektor Izby Skarbowej, Odrzucono skargę, I SAB/Po 4/14 - Postanowienie WSA w Poznaniu z 2014-07-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SAB/Po 4/14 - Postanowienie WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2014-07-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-04-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Małgorzata Bejgerowska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
658
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne
Odrzucenie skargi
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 267 art. 37, art. 133
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 3 par. 2 pkt 4, art. 53 par. 3, art. 58 par. 1 pkt 6
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi [...] na bezczynność Dyrektora Izby Skarbowej w [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji w sprawie postępowania egzekucyjnego postanawia odrzucić skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] marca 2014 r. [...], reprezentowana przez siostrę [...], wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Dyrektora Izby Skarbowej w [...]. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że Dyrektor Izby Skarbowej w [...] zamiast postanowienia, w wyniku zażalenia wniesionego w trybie art. 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. – w skrócie: "K.p.a."), w dniu [...] lutego 2014 r. wydał wadliwą decyzję nr [...], naruszającą art. 107 K.p.a. Skarżąca wskazała, że zażalenie w trybie art. 36 K.p.a. zostało wniesione rok po zażaleniu na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...]z dnia [...] grudnia 2012 r. w przedmiocie odmowy udzielenia informacji i przyznania statusu strony na podstawie art. 28 K.p.a. i przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Skarżąca wyjaśniła, że w dniu [...] stycznia 2014 r. wniosła zażalenie na bezczynność organu I instancji w trybie art. 36 K.p.a., w wyniku czego okazało się, że zażalenie zostało przekazane do organu odwoławczego, jednakże po terminie. Ponadto skarżąca stwierdziła, że organ I instancji, wbrew art. 10 K.p.a. odstąpił od doręczenia jej zawiadomienia o przesłaniu zażalenia organowi odwoławczemu, a organ II instancji wydał postanowienie o niedopuszczalności zażalenia i także odstąpił od jego wysyłki, choć na takie postanowienie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Według strony wydana decyzja nie zawierała pouczenia o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego, a ponadto organ odstąpił od wyznaczenia dodatkowego terminu do załatwienia sprawy, co stanowiło meritum sprawy. Jej zdaniem, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dopiero wniesienie zażalenia w trybie art. 36 K.p.a. spowodowało powstanie pism z datą wsteczną.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w [...] wniósł o jej oddalenie. Organ podniósł bowiem, że sprawa zażalenia z dnia [...] grudnia 2012 r. na pismo Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], została załatwiona przez organ II instancji w dniu [...] lutego 2013 r. postanowieniem nr [...], a więc w terminie miesiąca od dnia wpływu zażalenia do organu II instancji. Ponadto wskazano, że w wyniku nieodebrania przez stronę przesyłki zawierającej postanowienie organu odwoławczego z dnia [...] lutego 2013 r., przesyłka ta została zwrócona organowi w dniu [...] lutego 2013 r., a niepodjęte przez skarżącą postanowienie pozostawiono, w trybie art. 44 K.p.a., w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia.

Dyrektor Izby Skarbowej w [...] uznał, że Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w [...] nie dopuścił się bezczynności, albowiem organ ten na pismo skarżącej z dnia [...] października 2012 r., w którym strona domagała się udzielenia jej informacji odnośnie postępowań prowadzonych wobec [...], odpowiedział pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. Zaznaczono, że wprawdzie, organ I instancji nie udzielił odpowiedzi niezwłocznie, jednakże nie można mu przypisać bezczynności.

Odnosząc się natomiast do nieterminowego przekazania przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] zażalenia z dnia [...] grudnia 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w [...] wskazał, że w tej kwestii wypowiedział się już w postanowieniu z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...], przyznając że nastąpiło kilkudniowe naruszenie terminu określonego w art. 133 K.p.a. Wyjaśnił przy tym, że brak było podstaw do wyznaczenia Naczelnikowi [...] Urzędu Skarbowego w [...] terminu do przekazania zażalenia, skoro zostało ono już dawno przekazane i rozstrzygnięte przez organ odwoławczy postanowieniem z dnia [...] lutego 2013 r. , nr [...].

W piśmie procesowym z dnia [...] maja 2014 r., zatytułowanym "Odpowiedź na odpowiedź na skargę" skarżąca stwierdziła, że wniosła do WSA w Poznaniu skargę na bezczynność po wniesionym uprzednio zażaleniu w dniu [...] stycznia 2014 r., w trybie art. 36 K.p.a.

Zarządzeniem z dnia [...] czerwca 2014 r. Sąd wezwał skarżącą do jednoznacznego określenia przedmiotu zaskarżenia poprzez precyzyjne wskazanie, czy skarga z dnia [...] marca 2014 r. stanowi skargę:

1. na odmowne pismo z dnia [...] grudnia 2013 r. organu I instancji – Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] i w konsekwencji skarżone jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] lutego 2013 r. stwierdzające niedopuszczalność zażalenia z dnia [...] grudnia 2012 r., czy też

2. na bezczynność Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...], polegającą na nieprzekazaniu w terminie przez ten organ zażalenia strony z dnia [...] grudnia 2012 r. i w konsekwencji strona kwestionuje postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] lutego 2014 r., w którym organ II instancji uznał powyższe zażalenie za uzasadnione i odstąpił od wyznaczenia dodatkowego terminu.

W piśmie procesowym z dnia [...] czerwca 2014 r. skarżąca oświadczyła, że skarga z dnia [...] marca 2014 r. stanowi skargę, o której mowa w pkt 2 powyższego zarządzenia. Ponadto skarżąca podniosła, że postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. było wydane wbrew istocie wniesienia zażalenia w trybie art. 36 K.p.a. Strona zaakcentowała bowiem, że istotą jej zażalenia było wyznaczenie przez organ odwoławczy organowi I instancji nowego terminu do załatwienia sprawy, natomiast organ odwoławczy od tego obowiązku bezpodstawnie odstąpił.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zważył co następuje:

Zakres orzekania sądów administracyjnych określony został w art. 3 § 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – w skrócie: "P.p.s.a."), z którego wynika, że sądowa kontrola sprawowana przez te sądy ograniczona została do kontroli działalności administracji publicznej. Zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na decyzje administracyjne; postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które przysługuje zażalenie albo kończące postępowanie lub też rozstrzygające sprawę co do istoty; postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; inne niż decyzja czy postanowienie akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach akty nienormatywne organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; akty prawa miejscowego, akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego i bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a.

Podkreślenia wymaga, że bezczynność organu zachodzi, gdy nie dotrzymuje on terminu załatwienia sprawy, a także w przypadku odmowy wydania stosownego aktu, czy podjęcia czynności, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga podjęcia takich działań. Zadaniem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na bezczynność organu jest więc ustalenie, czy sprawa, w której została wniesiona skarga, była sprawą określoną w art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. Ponadto sąd zobowiązany jest rozważyć, czy dopuszczalność skargi uwarunkowana jest zachowaniem i wyczerpaniem przez skarżącego określonego trybu przeciwdziałania bezczynności. Następnie Sąd bada, czy organowi administracji można przypisać bezczynność rozumianą jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie dotyczy bezczynności Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] polegającej na nie przekazaniu zażalenia na pismo tego organu z dnia [...] grudnia 2012 r. informujące skarżącą, że stronami w postępowaniu egzekucyjnym są zobowiązany i wierzyciel, a skarżąca nie jest stroną takiego postępowania, a więc nie jest uprawniona do uzyskania informacji w przedmiocie toczącego się postępowania wobec [...].

Zgodnie z przepisem art. 133 K.p.a. organ administracji publicznej, który wydał decyzję (w niniejszej sprawie pismo z dnia [...] grudnia 2012 r.), obowiązany jest przesłać odwołanie (w niniejszej sprawie zażalenie) wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie, jeżeli w tym terminie nie wydał nowej decyzji w myśl art. 132 K.p.a. Przekazanie odwołania (zażalenia) jest czynnością materialno-techniczną, na którą nie przysługuje zażalenie w trybie art. 37 K.p.a., który co do zasady dotyczy załatwienia sprawy, a więc wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w formie postanowienia lub decyzji. Warunkiem wniesienia do sądu skargi na bezczynność w zakresie przekazania odwołania jest więc wykorzystanie środka określonego w art. 53 § 3 P.p.s.a., zgodnie z którym jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa (zob. B. Adamiak, J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego - Komentarz, Warszawa 2011, s. 501).

Zdaniem Sądu, analiza akt sprawy nie pozostawia wątpliwości, że skarżąca nie wezwała na piśmie właściwego organu (Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...]) do usunięcia naruszenia prawa, lecz wystąpiła, w trybie art. 37 K.p.a., do organu wyższego stopnia z zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie, o którym mowa w art. 35 K.p.a. Oznacza to, że skarżąca nie wyczerpała środków zaskarżenia, jakie służyły jej w postępowaniu przed organami administracji, a tym samym, skargę wywiedzioną w niniejszej sprawie należy uznać za niedopuszczalną. Wobec powyższego skarga, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., podlegała odrzuceniu.

Na marginesie Sąd wyjaśnia, że żaden przepis prawa nie nakłada na organ I instancji obowiązku zawiadomienia wnoszącego odwołanie o przekazaniu tego środka zaskarżenia organowi odwoławczemu. Obowiązek taki nie wynika w szczególności z wyżej powołanego art. 133 K.p.a., ani z przepisu art. 131 K.p.a., który obliguje organ I instancji do zawiadomienia stron o wniesieniu odwołania. Celem tej ostatniej regulacji jest bowiem powiadomienie innych niż wnoszący odwołanie stron i uczestników postępowania o wniesionym odwołaniu i tym samym umożliwienie im obrony swoich praw.

Ponadto Sąd stwierdza, że Dyrektor Izby Skarbowej w [...] odnosząc się w odpowiedzi na skargę do nieterminowego przekazania przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] zażalenia z dnia [...] grudnia 2012 r., prawidłowo wskazał, że w tej kwestii wypowiedział się w postanowieniu z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...]. Przyznał bowiem jednoznacznie, że nastąpiło kilkudniowe naruszenie terminu określonego w art. 133 K.p.a. Organ odwoławczy słusznie stwierdził, że brak było podstaw do wyznaczenia Naczelnikowi [...] Urzędu Skarbowego w [...] terminu do przekazania zażalenia, skoro zostało ono wcześniej przekazane i rozstrzygnięte przez organ II instancji postanowieniem z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...].

W tym stanie rzeczy Sąd, działając w oparciu o treść art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w zw. z art. 16 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.



Powered by SoftProdukt