Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2015 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia funkcjonariusza policji ze służby oddala skargę.

W dniu 13 września 2014 roku. M.B., złożył raport o zwolnienie ze służby w Policji z dniem 26 września 2014 r., uzasadniając swoją prośbę pogarszającym się stanem zdrowia.

Komendant Miejski Policji w Z. działając na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm., zwanej dalej w skrócie jako: "ustawa o Policji") rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] roku zwolnił skarżącego ze służby w Policji. Przedmiotowy rozkaz został doręczony policjantowi, a tym samym wszedł do obrotu prawnego, w dniu 16 września 2014 r.

[...] Komendant Wojewódzki Policji po rozpoznaniu wniesionego przez M.B. odwołania uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej daty zwolnienia, ustalił datę zwolnienia ze służby w Policji na dzień 21 listopada 2014 r. a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Policji w Z.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał, że M.B. w dniu 17 września 2014 r. sporządził i złożył w Komendzie Miejskiej Policji w Z. adresowany do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji raport z prośbą o cofnięcie raportu z dnia 12 września 2014 r. dotyczącego wystąpienia ze służby w Policji. Przedmiotowe podanie zostało przekazane przez Komendanta Miejskiego Policji w Z. - wraz ze stanowiskiem, w którym nie popiera prośby policjanta - adresatowi, tj. [...] Komendantowi Wojewódzkiemu Policji.

Po zapoznaniu się z materiałami sprawy i po dokonaniu analizy zgłoszonego przez stronę żądania, organ doszedł do wniosku, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić zakresu żądania strony.

Wątpliwości organu co do charakteru procesowego pisma wynikały z faktu, że swoje podanie, zatytułowane "raport", sierż. szt. M.B. złożył już po doręczeniu mu w/w rozkazu personalnego Komendanta Miejskiego Policji w Z. w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego z dniem 26 września 2014 r., a przed upływem terminu do wniesienia odwołania.

Wobec powyższego, pismem z dnia 30 września 2014 roku zwrócono się do strony z prośbą o sprecyzowanie żądania poprzez jednoznaczne wskazanie, czy wniesione podanie stanowi odwołanie (środek zaskarżenia) od doręczonego jej w dniu 16 września 2014 r. rozkazu personalnego Komendanta Miejskiego Policji w Z. nr [...] z dnia [...] r. o zwolnieniu ze służby w Policji, czy też jest ono oświadczeniem o wycofaniu wcześniej złożonego oświadczenia woli w sprawie zwolnienia ze służby na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy o Policji (raport z dnia 12 września 2014 r.).

W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik strony pismem z dnia 13 października 2014 r. wskazał, że wolą strony jest wniesienie odwołania od rozkazu personalnego nr [...] z dnia [...] r. oraz odwołanie (wycofanie) pisemnego oświadczenia woli złożonego w raporcie z dnia 12 września 2014 r. Dalej pełnomocnik wyjaśnił, że na wypadek odmowy wyrażenia zgody przez Komendanta Miejskiego Policji w Z. na cofnięcie oświadczenia woli z dnia 12 września

2014 r. wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego rozkazu personalnego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji, umożliwiając podjęcie decyzji co do wyrażenia zgody na cofniecie oświadczenia woli odwołującego z dnia 12 września 2014 r., uchylenie zaskarżonego rozkazu personalnego i wystąpienie do Komendanta Miejskiego Policji w Z. o zajęcie stanowiska w przedmiocie zgody na wycofanie przez odwołującego oświadczenia woli z dnia 12 września 2014 r., wyrażenie zgody przez [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji na cofnięcie przez policjanta oświadczenia woli i umorzenie postępowania w przedmiocie zwolnienia oraz o zmianę zaskarżonego rozkazu personalnego w części obejmującej termin zwolnienia ze służby.

Do pisma pełnomocnik strony załączył złożone w imieniu sierż. szt. M.B. oświadczenia o cofnięciu wniosku zawartego w raporcie o zwolnienie, adresowane do Komendanta Miejskiego Policji w Z., jak i do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji.

Wobec tak sprecyzowanego żądania, organ przyjął, że podanie M.B. z dnia 17 września 2014 r, zawiera dwa wnioski - o wycofanie oświadczenia woli w sprawie zwolnienia ze służby w Policji oraz odwołanie od rozkazu personalnego Komendanta Miejskiego Policji w Z. w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego.

Odnosząc się do oświadczenia strony o cofnięciu raportu w sprawie wystąpienia ze służby w Policji wyjaśnił , że policjant występując o rozwiązanie z nim stosunku służbowego, składa oświadczenie woli skierowane do przełożonego właściwego w sprawach osobowych. Wskazał, że w orzecznictwie NSA przyjęto, że ustawa o Policji, ani inne przepisy prawa administracyjnego nie regulują zasad składania oświadczeń woli w administracyjnoprawnych stosunkach służbowych. W omawianym zakresie występuje luka w prawie. W takich przypadkach jedną z dopuszczalnych form wykładni jest analogia "z prawa" (analogia iuris). Przy interpretacji przepisów prawa administracyjnego - w doktrynie i orzecznictwie - dopuszcza się możliwość korzystania z analogicznych rozwiązań przyjętych w prawie cywilnym. Nie ma żadnych racjonalnych przesłanek, aby także i do omawianych oświadczeń policjantów w sprawie zwolnienia ze służby nie stosować przepisów art. 61 i nast. kodeksu cywilnego ( por. np. wyroki NSA z dnia 02 lutego 2005 r. sygn akt OSK 1055/04 i z dnia 23 września 2005 r. sygn. akt I OSK 46/05 ).

Zgodnie z art. 61 k.c. oświadczenie adresowane do innego podmiotu wywiera skutki prawne z chwilą, gdy dotarło do adresata w takiej formie, iż mógł on zapoznać się z treścią tego oświadczenia. Odwołanie pierwszego żądania jest skuteczne jedynie wówczas, gdy dotarło do adresata jednocześnie z tym oświadczeniem.

W sprawie niniejszej adresatem oświadczenia woli dotyczącego cofnięcia oświadczenia woli o wystąpieniu ze służby w Policji winien być adresat pierwszego oświadczenia woli, tj. Komendant Miejski Policji w Z. Policjant - jak później sprecyzował jego pełnomocnik - złożył takie oświadczenie w dniu 17 września 2014r. (błędnie skierowane do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji). Pełnomocnik strony złożył także takie oświadczenie adresowane do organu właściwego - tj. Komendanta Miejskiego Policji w Z. w dniu 13 października 2014 r. Obydwa jednakże oświadczenia złożone zostały i dotarły do Komendanta Miejskiego Policji w Z. już po doręczeniu policjantowi rozkazu personalnego o zwolnieniu ze służby w Policji. Zatem odwołanie przez policjanta wystąpienia dotyczącego rozwiązania z nim stosunku służbowego, było w myśl art. 61 k.c. bezskuteczne.

W dniu 23 października 2014 r. Komendant Miejski Policji w Z. nie wyraził zgody na cofnięcie oświadczenia woli zawartego w raporcie M.B. Kierowanie natomiast do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji odrębnego oświadczenia o wycofaniu oświadczenia wcześniej złożonego Komendantowi Miejskiemu Policji w Z. i związane z tym żądanie pełnomocnika strony wyrażenia przez [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji zgody na wycofanie przez policjanta raportu w sprawie zwolnienia ze służby w Policji, w ocenie organu jest bezzasadne i chybione.

Przystępując do rozpoznania odwołania organ II instancji powołał się na treść art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym policjanta zwalnia się ze służby w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby. Przełożony właściwy w sprawach osobowych określony w art. 32 ust. 1 cyt. ustawy) ma zatem obowiązek rozwiązania stosunku służbowego zgodnie z żądaniem funkcjonariusza, nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia przez niego pisemnego wniosku o zwolnienie ze służby. Przywołany przepis nie nakłada na organ obowiązku badania motywów wystąpienia policjanta z wnioskiem o zwolnienie.

Pełnomocnika strony w odwołaniu podniósł, że decyzja o wystąpieniu z szeregów Policji podjęta została przez policjanta w wyniku zaniepokojenia, desperacji, depresji i załamania po otrzymaniu ustnej informacji od lekarza, że jego stan zdrowia wymaga zaniechania podejmowania czynności zawodowych, z kolei zmiana decyzji co do zamiaru zwolnienia ze służby w Policji związana była z uzyskaniem przez policjanta nowych, pozytywnych informacji dotyczących stanu jego zdrowia.

Odnosząc się wskazanego powyżej oświadczenia [...] Komendant Wojewódzki Policji wskazał, że to sam odwołujący się zainicjował postępowanie w sprawie zwolnienia go ze służby. Przełożony w sprawach osobowych nie ma obowiązku badania motywów, jakimi kierował się policjant podejmując decyzję o wystąpieniu z szeregów Policji, co więcej, policjant nie musi ich w ogóle podać..

Argumentację wskazującą, na to, ze skarżący składając oświadczenie znajdował się w stanie depresji uznał za nieprzekonującą, albowiem jednocześnie ze złożeniem raportu o zwolnienie ze służby w Policji skarżący zażądał dodatkowej konsultacji lekarskiej. Zatem, mimo rzekomego stanu desperacji i depresji, która skłoniła go do złożenia raportu w sprawie zwolnienia ze służby w Policji podjął racjonalne działania zmierzające do zweryfikowania otrzymanych od lekarza, niekorzystnych informacji dotyczących swojego stanu zdrowia. Podkreślił, że policjant złożył raport w sprawie zwolnienia ze służby w Policji po ponad 15 latach służby, a zatem po uzyskaniu uprawnień do zaopatrzenia emerytalnego. W ocenie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji takie postępowanie wskazuje wyraźnie na to, że policjant przemyślał dokładnie swoje życiowe wybory - podjął decyzję o wystąpieniu z szeregów Policji mając - pomimo orzeczenia komisji lekarskiej ( z dnia [...] r.) stwierdzającego jego zdolność do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku - poczucie, że z uwagi na swój stan zdrowia nie podoła dłużej obowiązkom służbowym i jednocześnie świadomość, że uzyskał staż służby niezbędny do nabycia uprawnień z zaopatrzenia emerytalnego.

Pismem z dnia 11 grudnia 2014 r. skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Zaskarżonej decyzji zarzucił rażące naruszenie szeregu przepisów proceduralnych, w tym zwłaszcza art. 6-11, art. 15, art. 75-77 i art. 80-81 kodeksu postępowania administracyjnego, a to poprzez niezapewnienie skarżącemu możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji bez uzyskania informacji od lekarza prowadzącego o możliwości udziału w postępowaniu administracyjnym, a także naruszenie prawa materialnego, przede wszystkim przepisów art. 41 ust. 3 i art. 45 ust. 1 ustawy o Policji poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Naruszenie szeregu przepisów Konstytucji RP w tym art. 2, 31-32, art. 45, art. 78, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 60 ust. 1. oraz zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego.

W konsekwencji, pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Komendanta Miejskiego Policji w Z.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy, wniósł o jej oddalenie powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 , poz.1647) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotowa skarga nie mogła odnieść skutku, bowiem zaskarżone orzeczenie nie narusza prawa.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego orzeczenia stanowił art. przepis art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym, policjanta zwalnia się ze służby w terminie 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku złożenia przez policjanta wniosku o zwolnienie ze służby, obowiązkiem organu jest wydanie decyzji w przedmiocie zwolnienia policjanta, nie później niż w terminie do 3 miesięcy od daty złożenia wniosku. Z uwagi na kategoryczne sformułowanie tego przepisu "policjanta zwalnia się", organ nie ma możliwości wydania innego rozstrzygnięcia. Organowi administracji pozostawiono jednak swobodę w zakresie określenia daty, w jakiej nastąpi zwolnienie policjanta, z tym zastrzeżeniem, że moment zwolnienia musi zamykać się w okresie do 3 miesięcy od złożenia wniosku (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 11 kwietnia 2006 r., sygn. akt I OSK 958/05 niepublikowany, z 21 września 2007 r., sygn. akt I OSK 360/07 niepublikowany, a także z 20 listopada 2001 r., sygn. akt II SA 1866/01 - LEX nr 121908).

Powołany przepis nie nakłada na organ obowiązku badania motywów wystąpienia policjanta z wnioskiem o zwolnienie. Kwestia zatem, z jakich powodów skarżący złożył raport o zwolnienie go ze służby nie miała żadnego znaczenia w postępowaniu wywołanym jego wnioskiem.

Istotnym a zarazem bezspornym w rozpoznawanej sprawie jest, że skarżący

w dniu 13 września 2014 roku. złożył raport o zwolnienie go ze służby z dniem 26 września 2014 r. Złożenie raportu w przedmiocie zwolnienia ze służby spowodowało, że organ zobowiązany był do wydania decyzji o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby w Policji najpóźniej w terminie do 3 miesięcy od daty złożenia wniosku. Należy stwierdzić, że organ zwalniając policjanta ze służby dochował ustawowego terminu zwolnienia, ponieważ data zwolnienia ze służby określona w decyzji organu pierwszej instancji mieści się w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia wystąpienia ze służby.

Uzasadnieniem dla normy zawartej w art. 41 ust. 3 ustawy o Policji jest z jednej strony ochrona policjanta przed nadmiernie odległym wyznaczeniem daty zwolnienia ze służby, co mogłoby prowadzić do zniweczenia dobrowolnego charakteru służby w Policji (art. 28 ust. 1 ustawy Policji), z drugiej zaś strony wzgląd na dobro służby, które może wymagać, aby policjant przez jakiś czas wykonywał jeszcze swoje obowiązki. Funkcja tego przepisu będzie zatem spełniona, jeżeli przyjmie się, że chodzi w nim o termin zwolnienia określony w decyzji organu pierwszej instancji. Wówczas bowiem zagwarantowane są zarówno prawa policjanta, jak i potrzeby służby (patrz - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2006 r. sygn. akt I OSK 958/05, dostępny w centralnej internetowej bazie orzeczeń).

Trafnie w zaskarżonym rozstrzygnięciu organ wskazuje, że do oświadczenia policjanta ze służby, o którym mowa w art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego (dalej "K.c.") dotyczące składania oświadczeń woli oraz wad oświadczeń woli. Tym samym z uwagi na treść art. 61 K.c. skarżący w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie mógł uchylić się od skutków oświadczenia woli. Odwołanie takiego oświadczenia jest bowiem skuteczne tylko wtedy, gdy doszło do adresata jednocześnie z tym oświadczeniem. Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca. Oświadczenie zaś woli złożone drugiej stronie wiąże osobę, która je złożyła i może być skutecznie odwołane po tym jak doszło do wiadomości adresata, ale tylko za jego zgodą. Analiza akt administracyjnych przedstawionych w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że skarżący nie złożył skutecznego oświadczenia, którym mógłby odwołać swoje wcześniejsze, pisemne zgłoszenie wystąpienia ze służby w Policji.

Oświadczenie o cofnięciu swojego wystąpienia ze służby zawarł bowiem dopiero w odwołaniu z dnia 17 września 2014 r. od rozkazu personalnego organu pierwszej instancji z dnia 15 września 2014 r.

Odnosząc się do zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 41 ust. 3 ustawy z o Policji w zw. z art. 61 § 1 k.c., poprzez jego błędną wykładnię, to jego ocena w świetle treści uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 5 grudnia 2011 r., sygn. akt I OPS 4/11 musi być jednoznaczna.

We wspomnianej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie uznał, że do cofnięcia oświadczenia o zgłoszeniu wystąpienia ze służby należy stosować przepisy art. 61 k.c. W uchwale również stwierdzono, że przewidziane w Kodeksie cywilnym ograniczenia możliwości odwołania oświadczenia woli mają na celu ochronę interesów obu stron stosunku służbowego. Złożenie takiego oświadczenia wywołuje skutki prawne w sferze interesów obu stron stosunku służbowego. Zgłoszenie przez funkcjonariusza wystąpienia ze służby obliguje bowiem organ do rozwiązania stosunku służbowego w terminie przewidzianym w ustawie. Z drugiej zaś strony przepisy Kodeksu cywilnego przewidujące możliwość uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli zapewniają wystarczające gwarancje ochrony funkcjonariusza, którego oświadczenie o wystąpieniu ze służby dotknięte było wadami. Z przytoczonych rozważań wynika, że nie tylko określony w art. 61 k.c. reżim prawny, warunkujący złożenie skutecznego oświadczenia woli, ma zastosowanie do zgłoszenia przez funkcjonariusza wystąpienia ze służby i jego cofnięcia, ale także przepisy przewidujące możliwość uchylenia się przez funkcjonariusza od skutków złożonego organowi zgłoszenia, z powodu wad oświadczenia woli.

Wprawdzie przestawiona uchwała zapadła na gruncie art. 60 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.), to z uwagi na istotne podobieństwo obu regulacji prawnych, tj. art. 60 ust. 3 ustawy o ABW oraz AW i art. 41 ust. 3 ustawy o Policji – różnica dotyczy wyłącznie terminu, w jakim ma nastąpić zwolnienie ze służby, uchwała znajduje zastosowanie także w niniejszej sprawie.

Wyjaśnić należy, że przewidziane w K.c. ograniczenia możliwości odwołania oświadczenia woli złożonego innemu podmiotowi wynikają z chęci ochrony nie tylko osoby, która złożyła oświadczenie woli, ale i podmiotu, któremu oświadczenie zostało złożone. Złożenie bowiem takiego oświadczenia wywołuje skutki prawne także w sferze interesów tego podmiotu. W razie złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku prawnego o charakterze trwałym druga strona zmuszona jest często do nawiązania innego stosunku tego samego rodzaju. W odniesieniu do stosunków, w ramach których świadczone są określone czynności, będzie to dotyczyło konieczności znalezienia innej osoby, która będzie czynności takie świadczyła. Stosunek służbowy policjanta jest stosunkiem dwustronnym, którego przedmiotem jest swoistego rodzaju zatrudnienie. Zgłoszenie przez funkcjonariusza wystąpienia ze służby powoduje ustanie stosunku służbowego w formie i w terminie przewidzianym w ustawie. Organ który jest stroną tego stosunku nie ma możliwości odmowy zwolnienia funkcjonariusza ze służby. Skoro tak, to trzeba zapewnić temu organowi możliwość znalezienia następcy funkcjonariusza, który zgłosił wystąpienie ze służby. Poszukiwania takie niewątpliwie wymagają czasu. Gdyby zaś przyjąć, że funkcjonariusz może bez żadnych ograniczeń cofnąć zgłoszenie o wystąpieniu ze służby aż do czasu zakończenia postępowania administracyjnego, oznaczałoby to, że to zwolniony funkcjonariusz decyduje o tym, kiedy organ może podjąć czynności związane z zawarciem nowego stosunku służbowego (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2011 r. sygn. akt I OPS 4/11 LEX nr 1103552).

Tak więc policjant ma prawo żądać rozwiązania z nim stosunku służbowego, a organ zobowiązany jest wydać w zakreślonym w ustawie terminie decyzję w tym przedmiocie. Prawo zgłoszenia wystąpienia ze służby potwierdza bowiem dobrowolny, a nie przymusowy charakter służby. Zauważyć również należy, że to sam skarżący zainicjował postępowanie w sprawie zwolnienia go ze służby. Skarżący jako funkcjonariusz Policji winien być zaś świadomy skutków swoich czynności i składanych oświadczeń. W związku z powyższym uznać należało, że wskazane przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego i skargowego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Zasadnie również [...]Komendant Wojewódzki Policji wydając zaskarżony rozkaz personalny uchylił rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji w Z. w części dotyczącej daty zwolnienia skarżącego ze służby, ustalając jednocześnie nową datę zwolnienia na dzień 21 listopada 2014 r. Decyzja o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby ma charakter konstytutywny, bowiem rozwiązuje istniejący dotąd administracyjnoprawny stosunek służbowy. Zgodnie z art. 130 § 2 Kpa wniesienie odwołania wstrzymuje wykonanie decyzji. W konsekwencji rozkaz personalny o zwolnieniu ze służby funkcjonariusza, który się od niego odwołał, uzyskuje moc prawną dopiero od dnia wydania decyzji odwoławczej, albo od wydania postanowienia kończącego sprawę w inny sposób. Termin więc orzeczonego ostatecznie zwolnienia ze służby nie mógł być wcześniejszy od decyzji ostatecznej w tym przedmiocie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 grudnia 2000 r., sygn. akt II SA 2224/00, LEX nr 53773).

Nieuzasadniony jest również zarzut skargi dotyczący naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu wyrażonej w art. 10 k.p.a. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych, uchybienie przez organ obowiązkom wynikającym z ww. przepisu stanowi podstawę do uchylenia decyzji wówczas, gdy strona wykaże, że zarzucane naruszenie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (por. wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2572/12, publ. Lex nr 1574646), na przykład że "niewydanie i niedoręczenie jej zawiadomienia, o którym mowa w art. 10 § 1 k.p.a. przed wydaniem decyzji, uniemożliwiło jej zgłoszenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadka danej osoby" (postanowienie NSA z dnia 22 marca 2012 r., sygn. akt II GSK 431/12, Lex nr 1145527). W niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, aby w toku postępowania uniemożliwiono mu dokonanie określonych czynności procesowych, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.).

W ocenie Sądu organy przeprowadziły postępowanie w sposób rzetelny bez naruszenia zasad prowadzenia postępowania administracyjnego. Podniesiony w skardze zarzut nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego jest zupełnie bezzasadny w świetle unormowań art. 41 ust. 3 ustawy o Policji.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 p.p.s.a orzekł jak w sentencji wyroku