Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, sędzia WSA Anita Wielopolska, Protokolant st. sekr. sąd. Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi D. R. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 116 pkt 3 ppkt 3 w tabeli zaskarżonej uchwały w zakresie symbolu "9 KD-Z" w odniesieniu do działki ewidencyjnej o numerze [...] obręb ewidencyjny [...]; II. zasądza od Miasta [...] na rzecz D. R. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

D. R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Nr [...] Rady [...] z [...] września 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w rejonie ulicy [...] [(Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...]) – zwanego dalej: "planem" czy "uchwałą"). Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności planu dla działki nr [...] z obrębu [...] położonej na terenie oznaczonym symbolem [...] w zakresie słów "[...] " znajdujących się w § 116 pkt 3 ppkt 3 treści planu oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W motywach skargi podano, że skarżący w okresie wyłożenia projektu planu był właścicielem nieruchomości, na którą składały się działki [...] i [...] z obrębu [...]. Działka [...] została wywłaszczona pod cel publiczny, działka [...] uległa podziałowi na działki [...] (na poszerzenie drogi publicznej) i działkę [...]. Skargą objęta została działka nr [...], której skarżący nadal pozostaje właścicielem. Przedmiotowa działka położona jest na terenie oznaczonym symbolem [...] planu, a ustalenia szczegółowe z nią związane znajdują się w § 116 planu. Działka skarżącego przylega do ulic [...] i [...], z tym że na rysunku planu obecna ul. [...] określona została (błędnie) jako ul. [...]. Na etapie wyłożenia do publicznego wglądu projekt planu brzmiał: "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...] [...], na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m2 lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 4 mieszkaniami". Ustalenie dotyczące pasa 38 m ewidentnie dotyczyło jedynie działek [...] i [...] stanowiących ówcześnie własność skarżącego. Skarżący złożył uwagę, wnosząc o możliwość lokalizacji budynków 6 mieszkaniowych. Uwaga nie została uwzględniona przez Prezydenta [...]. Natomiast Rada [...], a wcześniej Komisja Ładu Przestrzennego [...] i Komisja Ładu Przestrzennego [...], przedmiotową uwagę uwzględniły. Zatem, w opublikowanym planie, w jednostce oznaczonej symbolem [...] powinno się znajdować odrębne ustalenie dla terenu działki [...] (obecnie stanowiącej część działki [...]) o treści odzwierciedlającej istotę głosowania Rady [...]. Treść przesłanej uchwały do opublikowania nie odpowiada treści uchwalonego aktu. Zdaniem skarżącego doszło do naruszenia zasad sporządzania planu i naruszenia interesu prawnego skarżącego. Uwzględnienie wniosku skargi umożliwi skarżącemu zainwestowanie działki nr [...].

Rada [...] - w odpowiedzi na skargę – wniosła o oddalenie skargi. Wskazała, że droga [...] nie została błędnie określona jako ul. [...]. Zarówno w projekcie przedmiotowego planu z etapu wyłożenia do publicznego wglądu, jak i w uchwalonym i obowiązującym planie, ul. [...] podzielona została na dwa odcinki: odcinek [...] - oznaczony symbolem [...] i biegnący od ul. [...] do [...] ([...]) oraz odcinek [...] - oznaczony symbolem [...] i biegnący od [...] do ul. [...]. Ulica [...] na odcinku południowym została już ustalona w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], z którym plan miejscowy musi być zgodny, po śladzie ul. [...]. Dodatkowo Rada wskazała, że uwaga skarżącego, której rozpatrzenie zostało zmienione przez radnych [...] na sesji uchwalającej plan, została uwzględniona w zapisach obowiązującego planu i nie wymagała konieczności wprowadzenia odrębnej jednostki urbanistycznej "[...] dla dz. ew. nr [...] i [...] o treści odzwierciedlającej istotę głosowania Rady [...] [...]". Zapisy zostały odpowiednio skorygowane w wyniku uwzględnienia uwag skarżącego, a w tekście planu doszło do omyłki pisarskiej. W ustaleniach § 116 pkt. 3 ppkt. 3 o treści "3) dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...], na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m², lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami" omyłkowo wpisano błędny symbol ul. [...], który na odcinku przy działkach skarżącego powinien mieć symbol "[...]" w miejsce "[...]", który to odcinek ul. [...] leży po północnej stronie obwodnicy a nie po południowej - tam gdzie działki skarżącego. Powyższe, w ocenie Rady, nie powinno mieć jednak wpływu na możliwość inwestowania skarżącego na podstawie planu.

Skarżący w załączeniu pisma procesowego z 9 stycznia 2020 r. przesłał akty administracyjne wydane w 2019 r. (tak przed, jak i po wniesieniu skargi) przez Prezydenta [...] (jako organ właściwy w sprawie wydania pozwolenia na budowę). W piśmie skarżący wskazał, że przesłane dokumenty dotyczą prowadzonych na mocy udzielonego przez skarżącego pełnomocnictwa dla [...] S.A. działań zmierzających do uzyskania pozwolenia na budowę na działce nr [...]. W postępowaniu tym organ stwierdził, że "teren oznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem [...] nie przylega do terenu dróg i ulic publicznych oznaczonego symbolem [...]. Graniczy z terenami dróg publicznych, oznaczonych symbolami ul. [...], ul. [...], ul. [...] i ul. [...]". Przedstawione stanowisko organu architektury w praktyce uniemożliwia skarżącemu zagospodarowanie działki [...] pod zabudowę wielorodzinną 6 lokalową zgodnie z uwzględnioną w procedurze planistycznej uwagą skarżącego. Skarżący zauważył, że pełnomocnik organu w odpowiedzi na skargę oświadczyła, że w zakwestionowanej przez skarżącego treści planu doszło do omyłki pisarskiej, tj. omyłkowo wpisano błędny symbol ul. [...], tj. [...] zamiast [...]. Skarżący, wobec stanowiska pełnomocnika organu oraz mając na uwadze decyzję i postanowienia zapadłe w postępowaniu związanym z uzyskaniem pozwolenia na budowę na działce [...] podtrzymał żądanie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) - dalej w skrócie: "p.p.s.a."], polegają m. in. na kontroli działalności administracji publicznej sprawowanej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta – stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. - obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Takim aktem prawa miejscowego jest zaskarżona uchwała Nr [...] Rady [...] z [...] września 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w rejonie ulicy [...] [(Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...]) – dalej w skrócie: "plan", "uchwała"). Obecnie obowiązujące przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a. oraz art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w brzmieniu nadanym im na mocy nowelizacji tych ustaw dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw [(Dz. U. z 2017 r., poz. 935) – zwanej dalej: "ustawą nowelizującą], która weszła w życie od 1 czerwca 2017 r., nie mają zastosowania w odniesieniu do wniesionej przez skarżącego skargi na uchwałę Rady [...] z [...] września 2010 r. W sprawie będą miały zastosowanie przepisy w brzmieniu sprzed zmiany z 1 czerwca 2017 r., gdyż zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy nowelizującej przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2 (co dotyczy art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym), art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Wobec powyższego, przesłankami dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę będącą aktem prawa miejscowego, uchwaloną przed 1 czerwca 2017 r., były: zachowanie terminu do wniesienia skargi, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a., dopełnienie czynności wezwania do usunięcia naruszenia prawa zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy samorządzie gminnym (według brzmienia sprzed 1 czerwca 2017 r.) oraz posiadanie interesu prawnego i jego naruszenie. W przypadku wniesienia przedmiotowej skargi doszło do: zachowania terminu do wniesienia skargi, dopełnienia czynności wezwania do usunięcia naruszenia prawa oraz wykazania posiadania przez skarżącego interesu prawnego względem działki ewidencyjnej o numerze [...] i jego naruszenia. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. - stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. - stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części. Ze względu na przedmiot zaskarżenia, którym jest uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, Sąd uwzględnia również regulację szczególną zawartą w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z tą normą, nieważność aktu powoduje istotne naruszanie zasad sporządzania planu miejscowego lub istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym

zakresie. Zarówno istotne naruszenie "zasad sporządzania", jak i "trybu sporządzania" miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pozwala na stwierdzenie nieważności takiej uchwały w całości lub części. Do zasad sporządzania planu zalicza się wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez kompetentne organy, dotyczące ustaleń zawartych w akcie planistycznym. Do zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego należy zaliczyć zawartość aktu planistycznego (część tekstowa, graficzna i załączniki), ustalenia w nim zawarte, a także standardy dokumentacji planistycznej. Natomiast tryb postępowania odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia studium, czy też planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium lub planu, a skończywszy na uchwaleniu studium lub planu. Zauważyć też należy, że kontroli pod względem legalności z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Sąd dokonał na gruncie jej obowiązywania w dniu podjęcia zaskarżonej uchwały, tj. 23 września 2010 r. (ówcześnie: Dz. U. Nr 80, poz. 717). Zatem wszystkie regulacje ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, na które Sąd powoła się w dalszych rozważaniach będą odpowiadać ich brzmieniu obowiązującemu w dniu uchwalania zaskarżonego planu. I tak, w myśl art. 20 ust. 1 u.p.z.p., plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały. Zasady sporządzania planu miejscowego zostały określone zarówno w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym przede wszystkim w art. 15-16 u.p.z.p., jak i - w wydanym na podstawie delegacji zawartej w tej ustawie - rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [(Dz. U. Nr 164, poz. 1587) – zwanego dalej: "rozporządzeniem"]. W świetle regulacji zawartych w wymienionych aktach prawnych za prawidłową uznać należy ocenę, że naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego jest brak spójności i zgodności części tekstowej z częścią graficzną planu. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 u.p.z.p., plan miejscowy zawiera część tekstową i graficzną. Z kolei z treści § 8 ust. 2 rozporządzenia wynika, że na projekcie rysunku planu miejscowego stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające jednoznaczne powiązanie projektu rysunku planu miejscowego z projektem tekstu planu miejscowego. Do projektu rysunku planu miejscowego dołącza się objaśnienia wszystkich użytych oznaczeń. Nadto, w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania (art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.). Regulację zawartą w cytowanym przepisie doprecyzowano w ww. rozporządzeniu. Z § 4 pkt 1 rozporządzenia wynika, że ustalenia te powinny zawierać określenie przeznaczenia poszczególnych terenów lub zasad ich zagospodarowania, a także symbol literowy i numer wyróżniający go spośród innych terenów. Z porównania ww. unormowań wynika więc, że część tekstowa planu winna znaleźć odzwierciedlenie w części graficznej, zaś sprzeczność, brak korelacji i spójności oraz oznaczenie danego przeznaczenia terenu symbolem nasuwającym wątpliwości, muszą być rozważane w kategorii naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Naruszenia te muszą być ponadto ocenione jako istotne, gdyż przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewidują instytucji prostowania błędów lub oczywistych omyłek w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, będących aktami prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, kształtujący sposób wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 u.p.z.p.), powinien zawierać regulacje czytelne i niestwarzające wątpliwości interpretacyjnych. Jeżeli tego nie czyni, budząc wątpliwości zasadniczej natury co do przeznaczenia terenu, to może stanowić zagrożenie dla standardów państwa prawa, powielając wątpliwości na etapie rozstrzygnięć indywidualnych (wyrok NSA z 9.06.2014 r., sygn. akt II OSK 3083/13, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Przeznaczenie terenu i zasady z nim związane muszą być określone w planie miejscowym jednoznacznie i precyzyjnie, nie można bowiem domniemywać sposobu zagospodarowania (wyrok NSA z 27.09.2016 r., sygn. akt II OSK 3135/14). Nie może także budzić wątpliwości to, że regulacje zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego muszą być sformułowane jasno, bez wzajemnych wykluczeń i pozostawać spójne zarówno z pozostałymi regulacjami planu, jak i przepisami odrębnymi. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 grudnia 2019 r. (sygn. akt II OSK 3081/18, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl) stwierdził, że "zasady stanowienia przepisów prawa obligują prawodawcę do jasnego, przejrzystego i zrozumiałego formułowania norm prawnych. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, którego przepisy są stosowane m. in. przez organy architektoniczno-budowlane czy organy nadzoru budowlanego. Przepisy te są adresowane do wszystkich mieszkańców gminy. Wobec tego powinny być tak sformułowane, aby nie budziły wątpliwości co do ich treści i zakresu stosowania". W planie - według § 4 ust. 1 pkt 10 lit. c i ust. 3 – określono tereny dróg i ulic publicznych, oznaczone na rysunku planu symbolem [...], w tym [...] – ulice zbiorcze, kategoria: drogi gminne, jako przeznaczone do realizacji celów publicznych. Dalej, w ustaleniach szczegółowych dla poszczególnych terenów, w § 131, zamieszczono tabelę, w której w poszczególnych rubrykach określono: 1) symbol na rysunku planu, 2) klasę drogi, 3) warunki zagospodarowania terenu i 4) informację o drodze/terenie komunikacyjnym. W tabeli tej ujęto ustalenia szczegółowe odnośnie zagospodarowana terenu oznaczonego symbolem [...] i [...]. Teren oznaczony symbolem [...] w rubryce [...] tabeli określono jako "ul. [...] odc. ul. [...]", a teren oznaczony symbolem [...] w rubryce [...] tabeli określono jako "ul. [...] ul. [...]". W § 88 w tabeli w pkt 4 ppkt 2 dla terenu [...] o przeznaczeniu podstawowym - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z dopuszczeniem usług ustalono, że "wjazd na teren z ulicy [...] wyłącznie w miejscu wskazanym na rysunku planu". Z kolei w § 116 w tabeli w pkt. 3 ppkt. 3 dla terenu [...] o przeznaczeniu podstawowym – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z dopuszczeniem usług ustalono, że "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...], na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m², lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami". W obu ustaleniach dotyczących ul. [...] wymieniono symbol "[...]". W projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu, jak i w uchwalonym i obowiązującym planie, ul. [...] została podzielona na dwa odcinki, tj.:

1) odcinek oznaczony symbolem [...] – tzw. odcinek [...], biegnący od ul. [...] do [...] ([...]);

2) odcinek oznaczony symbolem [...] – tzw. odcinek [...], biegnący od [...] do ul. [...] i wzdłuż terenu oznaczonego symbolem [...]. Na tym odcinku ul. [...] została ustalona po śladzie ul. [...] już w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...]. Zatem, zgodnie z wyjaśnieniami pełnomocnika organu zawartymi w odpowiedzi na skargę ul. [...] – wbrew twierdzeniu skarżącego - nie została błędnie określona jako ul. [...]. Mając za podstawę zacytowane regulacje prawne, przedstawione wywody i przytoczone ustalenia planistyczne, należy wskazać, że w sprawie doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sąd stwierdził naruszenie przez Radę art. 15 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt. 1 i § 8 ust. 2 rozporządzenia. Przeznaczenie poszczególnych terenów w planie powinno być jednoznaczne i niebudzące wątpliwości, co jednak nie ma miejsca w sytuacji, gdy rysunek i tekst planu stoją do siebie w oczywistej sprzeczności. Z części graficznej planu wynika bowiem, że teren ul. [...] od [...] do ul. [...] oznaczony jest symbolem [...], a z części tekstowej, że teren ul. [...] na tym samym odcinku oznaczony jest symbolem [...]. Konsekwencją omyłki w § 116 pkt 3 ppkt 3 w tabeli części tekstowej uchwały było powstanie sprzeczności między częścią tekstową (symbol: "[...]"), a częścią graficzną planu (symbol "[...]"). Tym samym doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania planu, a więc materialnego aspektu zgodności planu z prawem.

Powyższe dowodzi słuszności twierdzenia skarżącego, że zakwestionowanym ustaleniem planu, doszło do naruszenia jego interesu prawnego, gdyż postanowienia uchwały sprzeczne w swej treści z częścią graficzną bezpośrednio oddziałują na konstytucyjne prawo własności skarżącego, znacznie je ograniczając. Skarżący wykazał, że niespójność rysunku i tekstu planu, spowodowana omówioną omyłką, uniemożliwiła wydanie przez organ budowalny pozwolenia na budowę na działce nr [...] z obrębu [...]. Zatem powyższe, wbrew twierdzeniu organu, ma wpływ na możliwość inwestowania skarżącego na podstawie planu. Sąd, odnosząc się z kolei do argumentacji skarżącego sformułowanej wokół uwagi zgłoszonej w procedurze planistycznej, a dotyczącej działek [...] i [...], podziela stanowisko organu przedstawione w odpowiedzi na skargę i poparte treścią planu. Pełnomocnik organu stwierdziła bowiem, że uwaga skarżącego, której rozpatrzenie zostało zmienione przez Radę [...] na sesji uchwalającej plan, została uwzględniona w zapisach obowiązującego planu i według twierdzenia pełnomocnika nie wymagała konieczności wprowadzenia odrębnej jednostki urbanistycznej. Natomiast do oczywistej omyłki doszło jedynie w zapisie symbolu ul. [...] w jednostce planistycznej [...] – jest: "[...]", a winno być "[...]".

Uwzględniając zasadność wnioskowania skarżącego i potwierdzenie przez pełnomocnika organu, że w zapisie § 116 pkt 3 ppkt 3 w tabeli doszło do omyłki, a dalej brak regulacji prawnych umożliwiających prostowanie oczywistych omyłek w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, uzasadnione okazało się stwierdzenie przez Sąd nieważności § 116 pkt 3 ppkt 3 w tabeli w zakresie symbolu "[...]" w odniesieniu do obecnie oznaczonej numerem [...] działki będącej własnością skarżącego. Z kolei, skutkiem stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w powyższym zakresie jest pozostawienie w § 116 pkt 3 ppkt 3 zapisu o treści "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...], na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m², lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami". Zapis o takim brzmieniu należy odczytywać łącznie z § 131 planu zawierającym ustalenia szczegółowe m. in. dla terenu planistycznego (ulicy zbiorczej, kategorii drogi gminnej wg § 4 ust. 1 pkt 10 c planu) o symbolu [...] odpowiadającego odcinkowi (południowemu) ul. [...], czyli wyznaczonemu od trasy [...] do ul. [...] oraz rysunkiem planu, który stanowi załącznik graficzny nr 1 do zaskarżonej uchwały (§ 1 ust. 2 planu) i wskazuje na prawidłowe przeznaczenie opisanego wyżej odcinka ul. [...], bo zawiera oznaczenie [...]. Natomiast, do tej chwili, sam rysunek planu, jako znak graficzny, zawierający właściwe oznaczenie ul. [...] na odcinku od [...] do ul. [...] ([...]), zgodnie z poglądem prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 4.12.2019 r., sygn. akt II OSK 3081/18), nie mógł wiązać bezpośrednio, jako że nie spełnia wymogów normy prawnej związanych z jej klasyczną budową: hipoteza, dyspozycja, sankcja. Rysunek planu w procesie stosowania prawa może być bowiem uwzględniony tylko w takim zakresie, w jakim jest "opisany" w tekście planu (wyroki NSA: z 17.11.2015 r., sygn. akt II OSK 643/14; z 13.01.2015 r., sygn. akt II OSK 2880/14; z 10.07.2014 r., sygn. akt II OSK 392/14; z 29.04.2009 r., sygn. akt II OSK 1560/08).

W tym stanie rzeczy, Sąd - na mocy art. 147 § 1 p.p.s.a. – orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania postanowił w pkt II na podstawie art. 205 § 2 w zw. z art. 200 p.p.s.a. Tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego zasądził na rzecz skarżącego kwotę 797 zł, na którą złożyły się: wpis od skargi w kwocie 300 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego w kwocie 480 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) i powiększone o kwotę 17 zł stanowiącą opłatę skarbową od pełnomocnictwa.