Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędzia NSA Joanna Zabłocka Sędzia del. WSA Joanna Tarno Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 listopada 2014 r. sygn. akt III SA/Gl 542/14 w sprawie ze skargi Gminy K. na decyzję Zarządu Województwa Śląskiego z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu części dofinansowania ze środków z budżetu Unii Europejskiej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Gminy K. na rzecz Zarządu Województwa Śląskiego 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 listopada 2014 r. sygn. akt III SA/Gl 542/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Gminy K. na decyzję Zarządu Województwa Śląskiego z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu środków przekazanych na realizację zadań objętych Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Śląskiego na lata 2007-2013.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu [...] czerwca 2009 r. pomiędzy Województwem Śląskim, reprezentowanym przez Zarząd Województwa Śląskiego, pełniącym rolę Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Śląskiego na lata 2007-2013 (dalej jako IZ RPO WSL), a beneficjentem, tj. Gminą K., zawarta została umowa o dofinansowanie projektu pn. "Budowa infrastruktury okołoturystycznej w K.". Na jej podstawie przyznano beneficjentowi dofinansowanie w kwocie nieprzekraczającej 2.288.677,51 zł, którą w wyniku podpisanych aneksów do umowy zmniejszono do kwoty 2.012.897,52 zł.

W dniach od [...] do [...] listopada 2012 r. IZ RPO WSL przeprowadziła kontrolę projektu, która wykazała naruszenie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 6 pkt 2 oraz art. 41 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. Nr 223, poz. 1655 ze zm. – powoływanej dalej jako p.z.p.). Stwierdzono istnienie rozbieżności pomiędzy ogłoszeniem zamieszczonym w Biuletynie Zamówień Publicznych, a ogłoszeniem zamieszczonym na tablicy ogłoszeń w siedzibie zamawiającego, tj. beneficjenta oraz na jego stronie internetowej.

W konsekwencji Zarząd Województwa Śląskiego decyzją z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...], zobowiązał beneficjenta do zwrotu części dofinansowania w kwocie 63.291,96 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości przy wykorzystaniu środków finansowych otrzymanych przez beneficjenta.

Gmina K. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, kwestionując ustalenie wysokości korekty na poziomie maksymalnym. Podniosła, że nie każda nieprawidłowość pociąga za sobą konieczność dochodzenia zwrotu środków. Tym bardziej, że w żaden sposób nie wykazano dlaczego organ stwierdził, iż w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające obniżenie wysokości korekty.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. Zarząd Województwa Śląskiego utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2013 r. W uzasadnieniu organ podkreślił, że zapisy ogłoszenia o zamówieniu zamieszczone na tablicy ogłoszeń w siedzibie beneficjenta oraz na stronie internetowej w porównaniu z ogłoszeniem zamieszczonym w Biuletynie Zamówień Publicznych w sposób jednoznaczny różniły się od siebie w zakresie warunków udziału w postępowaniu oraz w zakresie opisu przedmiotu zamówienia. Naruszenie to prowadziło do dyskryminacji potencjalnych wykonawców, których wiedza uzależniona była od rodzaju ogłoszenia, z którymi się zapoznali, a ściślej mówiąc od miejsca jego publikacji, co stanowiło naruszenie zasady przejrzystości i równego traktowania wyrażonej w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Organ zwrócił uwagę na uprzywilejowaną pozycję potencjalnych wykonawców, którzy zapoznali się z treścią ogłoszenia zamieszczonego w Biuletynie, co stanowiło naruszenie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 6 pkt 2 oraz art. 41 p.z.p., gdyż mogło wyeliminować z udziału w postępowaniu o zamówienie publiczne podmioty składające oferty korzystniejsze cenowo.

Konsekwencją powyższego było nałożenie korekty finansowej w wysokości 5% wydatków kwalifikowalnych zgodnie z tabelą 4, poz. 7 Taryfikatora - ograniczenie kręgu potencjalnych wykonawców. Zdaniem organu, w sprawie nie zaistniały okoliczności, które przemawiałyby za obniżeniem wskaźnika korekty. Zgodnie bowiem z Taryfikatorem, który nie mieści się w katalogu aktów prawa powszechnie obowiązującego, jednak z uwagi na włączenie go do umów o dofinansowanie z beneficjentami zyskał moc obowiązującą, IZ RPO WSL może obniżyć maksymalną wysokość korekty finansowej, lecz nie jest do tego bezwzględnie zobligowana. Obniżenie maksymalnej stawki korekty finansowej może mieć miejsce wyłącznie w przypadku, gdy zaistnieją przesłanki lub okoliczności, które będą wskazywały, że obniżenie takie jest uzasadnione. W ocenie organu, do okoliczności uzasadniających obniżenie korekty nie można zaliczać nieuwagi osoby odpowiedzialnej za zamieszczenie ogłoszenia. Organ podkreślił, że dla nałożenia korekty wystarczający jest fakt, że beneficjent swoim działaniem, czy też zaniechaniem doprowadza do powstania zagrożenia wyrządzenia szkody w budżecie Unii Europejskiej. Potencjalna szkoda może przy tym przybrać postać rzeczywistej, powodującej uszczuplenie w budżecie Unii Europejskiej, ale nie jest to koniecznie do stwierdzenia nieprawidłowości w rozumieniu art. 2 pkt 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. U. UE L 2006 r. Nr 210, s. 25). Dlatego też organ uznał, że brak jest podstaw do stawiania IZ RPO WSL wymogu wyliczania szkody i oceniania rozmiaru skutków stwierdzonej nieprawidłowości.

Gmina K. złożyła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, podnosząc, że informacje zamieszczone w ogłoszeniu na tablicy ogłoszeń oraz na stronie internetowej nie były informacjami innymi lecz mniej szczegółowymi, albowiem dokładny opis zamówienia został zamieszczony w Biuletynie Zamówień Publicznych, tj. na platformie do której każda osoba posiadała łatwy dostęp. Ponadto, zdaniem skarżącej, sam fakt ewentualnego naruszenia przepisów nie jest wystarczającą podstawą do nałożenia korekty finansowej w maksymalnej wysokości.

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, że jest ewidentne, iż ogłoszenie zamieszczone w Biuletynie Zamówień Publicznych zawiera informacje o szerszym zakresie, niż pozostałe ogłoszenia, a co za tym idzie, te pozostałe nie zawierają informacji zwartych w Biuletynie. Powyższe uzasadnia zarzut naruszenia art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p., który stanowi, że ogłoszenie o zamówieniu, odpowiednio zamieszczane lub publikowane w miejscu publicznie dostępnym w siedzibie zamawiającego, na stronie internetowej, o której mowa w ust. 1, w dzienniku lub czasopiśmie o zasięgu ogólnopolskim lub w inny sposób: nie może zawierać informacji innych niż zamieszczone w Biuletynie Zamówień Publicznych. Jednocześnie, zdaniem Sądu I instancji, użyty w tym przepisie zwrot: "informacji innych" nie może być interpretowany wyłącznie w ten sposób, że chodzi o informacje sprzeczne w swej treści, ponieważ takie rozumienie niweluje znaczenie tego przepisu, zwłaszcza w powiązaniu z art. 7 ust. 1 p.z.p., który mówi o konieczności przeprowadzenia postępowania w sposób zapewniający zachowanie uczciwej konkurencji oraz równe traktowanie wykonawców. Nie będzie natomiast równym traktowanie wykonawców, jeżeli ich wiedza na temat zamówienia będzie różna w zależności od tego, z jakiego źródła będą ją czerpać.

W ocenie Sądu I instancji, dokonane przez organ uzasadnienie odstąpienia od obniżenia korekty wagą stwierdzonych uchybień jest racjonalne i mieści się w granicach uznania administracyjnego.

Gmina K. zaskarżyła wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 listopada 2014 r. sygn. akt III SA/Gl 542/14 w całości skargą kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, tj.:

a) art. 7 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 6 pkt 2 w zw. z art. 41 p.z.p. poprzez błędne przyjęcie, że skarżąca w toku postępowania naruszyła przepisy art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p. w zw. z art. 41 p.z.p., co z kolei, zdaniem Sądu, stanowiło naruszenie art. 7 ust. 1 p.z.p., a tym samym spowodowało nieuzasadnione zastosowanie dokumentu Ministra Rozwoju Regionalnego pn.: "Wymierzanie korekt finansowych za naruszenia prawa zamówień publicznych związane z realizacją projektów współfinansowanych ze środków funduszy UE", zwanego dalej "Taryfikatorem", na podstawie którego zastosowano korektę finansową,

b) art. 7 ust. 1 p.z.p. w zw. z art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p. w zw. z art. 41 p.z.p. poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, iż sam fakt ewentualnego naruszenia art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p. oraz art. 41 p.z.p. stanowi naruszenie zasad uczciwej konkurencji i równości potencjalnych wykonawców, pomimo braku wykazania w toku postępowania wyjaśniającego poprzedzającego wydanie decyzji organu I i II instancji, iż ewentualne naruszenie art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p. oraz art. 41 p.z.p. stanowiło w stanie faktycznym sprawy naruszenie zasad uczciwej konkurencji i równości potencjalnych wykonawców,

c) art. 207 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 2 pkt 7 rozporządzenia nr 1083/2006 w zw. art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p, w zw. z art. 41 p.z.p. poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, iż sam fakt ewentualnego naruszenia art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p. w zw. z art. 41 p.z.p. jest wystarczającą podstawą do nałożenia korekty finansowej w maksymalnej wysokości.

Ponadto skarżąca postawiła zarzut naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), zwaną dalej "k.p.a." w zw. z art. 7 k.p.a. w zakresie, w jakim nie uznano, że organy I i II instancji naruszyły przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, pomimo że organy I i II instancji przekroczyły granice dopuszczalnego uznania administracyjnego polegającego na nałożeniu korekty finansowej w maksymalnej wysokości przewidzianej przez Tabelę 4, poz. 7 Taryfikatora w sposób dowolny nieznajdujący uzasadnienia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, a także nie wykazały, z jakich względów odstąpiono od obniżenia wysokości nałożonej korekty finansowej,

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 8 k.p.a. oraz art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zakresie, w jakim nie uznano, że organy I i II instancji naruszyły przepisy postępowania w sposób mieć istotny wpływ na wynik sprawy, pomimo że organy I i II instancji nie uzasadniły w sposób wystarczający swoich decyzji i zawarły w nich ogólne stwierdzenia w przedmiocie odnoszącym się do negatywnych skutków finansowych w budżecie Unii Europejskiej, jakie zarzucone skarżącej naruszenia miałyby powodować, a także nie wykazały, iż wskazane naruszenie przepisów prawa przez skarżącą faktycznie stanowiło naruszenie zasad uczciwej konkurencji i równości potencjalnych wykonawców oraz nie wykazały, z jakich względów odstąpiono od obniżenia wysokości nałożonej korekty finansowej,

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. w zakresie, w jakim nie uznano, że organ II instancji naruszył przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, choć organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, pomimo iż organ I instancji przekroczył granice dopuszczalnego uznania administracyjnego polegającego na nałożeniu korekty finansowej w maksymalnej wysokości przewidzianej przez Tabelę 4, poz. 7 Taryfikatora w sposób dowolny nieznajdujący uzasadnienia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, a także nie wykazał, z jakich względów odstąpiono od obniżenia wysokości nałożonej korekty finansowej, czym także naruszono art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a w zw. z art. 138 § 2 k.p.a. w zakresie, w jakim nie uznano, że organ II instancji powinien uchylić decyzję organu I instancji w całości i przekazać sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia,

d) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 8 k.p.a. oraz art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a w zakresie, w jakim nie uznano, że organ II instancji naruszył przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, choć organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, pomimo iż organ I instancji nie uzasadnił w sposób wystarczający swojej decyzji i zawarł w niej ogólne stwierdzenia w przedmiocie odnoszącym się do negatywnych skutków finansowych w budżecie Unii Europejskiej, jakie zarzucone skarżącej naruszenia miałyby powodować, a także nie wykazał, iż wskazane naruszenie przepisów prawa przez skarżącą faktycznie stanowiło naruszenie zasad uczciwej konkurencji i równości potencjalnych wykonawców oraz nie wykazał, z jakich względów odstąpiono od obniżenia wysokości nałożonej korekty finansowej, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a w zw. z art. 138 § 2 k.p.a. w zakresie, w jakim nie uznano, że organ II instancji powinien uchylić decyzję organu I instancji w całości i przekazać sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia,

e) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w zakresie, w jakim zaniechał uchylenia decyzji organów I i II instancji uznając, iż organy I i II instancji nie naruszyły prawa materialnego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy, a także przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

f) art. 151 p.p.s.a. w zakresie, w jakim oddalił skargę z powodu braku naruszenia przez organy I i II instancji przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a także przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podkreśliła, że ogłoszenie umieszczone w siedzibie skarżącej oraz na jej stronie internetowej nie było ogłoszeniem "innym", lecz ogłoszeniem charakteryzującym się bardziej ogólnymi informacjami. Osoby odwiedzające stronę internetową Gminy K. oraz odwiedzające Urząd Gminy mogły uzyskać informację o przetargu i w przypadku zainteresowania zasięgnąć do szczegółowych informacji w Biuletynie Zamówień Publicznych. Zdaniem skarżącej, informacje zawarte w ogłoszeniach nie różniły się między sobą przekazywanymi w nich informacjami, nie były ze sobą sprzeczne.

Ponadto, zdaniem skarżącej, uzasadnienie decyzji nie jest wyczerpujące w zakresie, w jakim nie wyjaśnia nałożenia korekty finansowej na maksymalnym poziomie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie Zarząd Województwa Śląskiego, pełniący rolę Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Śląskiego, wydał decyzję nakazującą zwrot części dofinansowania z uwagi na naruszenie art. 40 ust. 6 pkt 2 w zw. z art. 41 oraz art. 7 ustawy – Prawo zamówień publicznych. Zdaniem organu, naruszenie powyższych przepisów było spowodowane istnieniem różnic pomiędzy treścią ogłoszenia zamieszczonego w Biuletynie Zamówień Publicznych i ogłoszenia zamieszczonego na tablicy ogłoszeń w siedzibie zamawiającego oraz na jego stronie internetowej.

Skarżąca kasacyjnie nie kwestionuje ustalonego przez organ stanu faktycznego sprawy, lecz przede wszystkim uważa, że stwierdzone różnice pomiędzy ogłoszeniami o zamówieniu nie skutkowały naruszeniem art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p., bowiem ogłoszenia te nie były wzajemnie sprzeczne, natomiast ogłoszenie w Biuletynie Zamówień Publicznych było jedynie bardziej szczegółowe.

Rozpoznając zarzuty skargi kasacyjnej w tym zakresie, należy zauważyć, że jak wynika z art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p., ogłoszenie o zamówieniu, odpowiednio zamieszczane lub publikowane w miejscu publicznie dostępnym w siedzibie zamawiającego, na stronie internetowej, w dzienniku lub czasopiśmie o zasięgu ogólnopolskim lub w inny sposób nie może zawierać informacji innych niż zamieszczone w Biuletynie Zamówień Publicznych. W art. 41 ustawy określono z kolei niezbędne elementy, które powinno zawierać ogłoszenie o zamówieniu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie ulega wątpliwości, że celem wspomnianych przepisów jest zapewnienie podmiotom dowiadującym się o zamówieniu publicznym wszelkich niezbędnych informacji niezależnie od źródła, z którego podmioty te uzyskały wiedzę o zamówieniu. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącą, że zwrot "nie może zawierać informacji innych" oznacza tylko, iż ogłoszenie na stronie internetowej lub w siedzibie zamawiającego nie może zawierać informacji sprzecznych z informacjami opublikowanymi w Biuletynie. Cel wspomnianej regulacji może bowiem zostać zrealizowany, gdy informacje opublikowane w siedzibie zamawiającego i na stronie internetowej są takie same jak informacje opublikowane w Biuletynie (inaczej mówiąc nie są inne). Podmiot, który dowiedział się o zamówieniu ze strony internetowej lub ogłoszenia w siedzibie gminy nie powinien być bowiem traktowany inaczej niż podmiot, który zapoznał się z warunkami zamówienia zawartymi w Biuletynie Zamówień Publicznych. Skoro ustawodawca przewidział, że ogłoszenie o zamówieniu jest publikowane nie tylko w Biuletynie lecz również na stronie internetowej i w siedzibie zamawiającego, to należy przyjąć, że takie rozwiązanie miało służyć zapewnieniu możliwie szerokiego i pełnego dostępu do informacji o zamówieniu w celu zwiększania liczby oferentów biorących udział w postępowaniu, a w konsekwencji zagwarantowaniu przestrzegania przez beneficjenta zasady uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców.

W związku z powyższym, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, z uwagi na stwierdzone przez organ różnice pomiędzy treścią ogłoszenia zawartego na stronie internetowej oraz w siedzibie zamawiającego z ogłoszeniem w Biuletynie Zamówień Publicznych, uprawniona była konstatacja organu, iż w niniejszej sprawie zamawiający naruszył art. 40 ust. 6 pkt 2 p.z.p., co prawidłowo ocenił Sąd I instancji.

Za niezasadne należy uznać również zarzuty skargi kasacyjnej w zakresie, w jakim skarżąca gmina podnosi, że stwierdzone w wyniku kontroli naruszenia nie doprowadziły do naruszenia określonej w art. 7 ust. 1 p.z.p. zasady zachowania uczciwej konkurencji oraz równego traktowania wykonawców. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie doszło jednak do zróżnicowania sytuacji podmiotów mogących potencjalnie wziąć udział w postępowaniu w zależności od źródła, z którego czerpały one wiedzę o zamówieniu. W konsekwencji mogło również dojść do wyrządzenia szkody w budżecie Unii Europejskiej, bowiem nie można wykluczyć, że wykonawcy mogący przedstawić korzystniejszą ofertę nie wzięli udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia z uwagi na brak dostępu do pełnej informacji o warunkach tego zamówienia. Biorąc powyższe pod uwagę, należy przyjąć, że zasadne było nałożenie na skarżącą gminę korekty finansowej.

Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących nieobniżenia przez organ maksymalnej wysokości nałożonej korekty i niewyjaśnienia przyczyn nałożenia korekty w pełnej wysokości, Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że również nie zasługują one na uwzględnienie. W rozpoznawanej sprawie została wymierzona korekta finansowa w wysokości 5%. Organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnił, że nie znalazł okoliczności, które uzasadniałyby obniżenie korekty, wziął natomiast pod uwagę, że w sprawie doszło do naruszenia zasad uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że w sprawie brak było podstaw do miarkowania korekty 5%, która jest adekwatna do wagi stwierdzonych nieprawidłowości. Skarżąca gmina nie wykazała zaś istnienia okoliczności, które uzasadniałyby obniżenie korekty. Powstanie naruszenia na skutek błędu pracownika gminy, nawet jeśli był to błąd niezawiniony, nie może zostać uznane za wystarczającą przesłankę do obniżenia wysokości korekty. Beneficjent ponosi bowiem odpowiedzialność za naruszenia wywołane niesumiennym działaniem jego pracowników.

Mając to wszystko na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).