Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska (spr.), Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak, Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi M. D. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutu do postępowania egzekucyjnego skargę oddala

VII SA/Wa 2071/14

UZASADNIENIE

Prezydent [...] postanowieniem wydanym dnia [...] grudnia 2012 r. na podstawie art. 34 § 4, art. 33 pkt 1 i art. 59 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (zwanej dalej u.p.e.a.) w związku z wniesionym przez M. D. zarzutem nieistnienia obowiązku dotyczącego opłat dodatkowych które zostały objęte tytułami wykonawczymi z dnia [...] października 2011 r. znak [...],[...],[...],[...],[...] – nie uznał zarzutu nieistnienia obowiązku – odmówił umorzenia postępowania.

W uzasadnieniu postanowienia organ egzekucyjny podał, że w dniu 24 października 2012 r. skierował do banku P.S.A. zawiadomienie nr [...] o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego w/w zobowiązanego. W odpowiedzi P.S.A. poinformował w piśmie z dnia 1 listopada 2012 r., że istnieją przeszkody w prowadzeniu egzekucji spowodowane brakiem środków przekraczających kwotę wolną od zajęcia na rachunku.

Postępowanie egzekucyjne w administracji zostało wszczęte w dniu 14 listopada 2012 r. poprzez doręczenie M. D. odpisów w/w tytułów wykonawczych.

W dniu 21 listopada 2012 r. zobowiązany skierował do Prezydenta [...] pismo zawierające zarzut nieistnienia obowiązku w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie:

1. Tytułu wykonawczego [...] z dnia [...] października 2011 r. – w zakresie należności wynikającej z opłaty dodatkowej nr [...],

2. Tytułu wykonawczego [...] z dnia [...] października 2011 r. – w zakresie należności wynikającej z opłaty dodatkowej nr [...],[...],

3. Tytułu wykonawczego [...] z dnia [...] października 2012 r. – w zakresie należności wynikającej z opłaty dodatkowej nr [...],[...],[...],[...],

4. Tytułu wykonawczego [...] z dnia [...] października 2011 r. – w zakresie należności wynikającej z opłaty dodatkowej nr [...],[...],[...],[...],

5. Tytułu wykonawczego [...] z dnia [...] października 2011 r. – w zakresie należności wynikającej z opłaty dodatkowej nr [...],[...],[...].

W związku z powyższym, organ egzekucyjny pismem znak [...] z dnia 4 grudnia 2012 r. zwrócił się do Zarządu Dróg Miejskich w [...]z prośbą o zajęcie stanowiska w przedmiocie zarzutu.

W odpowiedzi na zarzut Zarządu Dróg Miejskich znak [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. poinformował, że zarzut nieistnienia obowiązku, wniesiony przez zobowiązanego M. D., należy uznać za niezasadny.

Opłaty dodatkowe wyszczególnione w tytułach wykonawczych znak od [...] do [...] z dnia [...] października 2011 r., powstały w latach 2010-2011 z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu o numerze rejestracyjnym [...] na obszarze strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN) w W..

Obowiązek wniesienia przez kierującego pojazdem opłaty dodatkowej z mocy samego prawa (art. 13f st. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych – Dz. U. z 2007 r. nr 19 poz. 115) powstaje w momencie parkowania pojazdu na obszarze SPPN. Oznacza to, iż obowiązek wniesienia stosownej opłaty dodatkowej powstaje, z mocy samego prawa, bez wydawania jakichkolwiek indywidualnych decyzji administracyjnych, orzeczeń sądowych czy innych rozstrzygnięć. Zobowiązany przez przepisy ustawy do poboru opłaty dodatkowej ZDM nie ma żadnego wpływu na fakt powstania obowiązku jej uiszczenia, a wszelkie podejmowane przez ZDM działania (wystawianie wezwań, upomnień, itd.) mają jedynie w celu egzekucję powyższego obowiązku.

W okresie od 27 stycznia 2010 r. do 29 kwietnia 2011 r. (zakres opłat dodatkowych wyszczególnionych w tytułach [...]) kontrolerzy Zarządu Dróg Miejskich podczas kontroli wnoszenia opłat za parkowanie zarejestrowali 12 przypadków postoju pojazdu o numerach rejestracyjnych [...] na terenie dróg publicznych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN) w W. bez ważnego dowodu wniesienia opłaty parkingowej. W każdym z tych przypadków wystawiono wezwanie informujące o obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej. Wezwanie zostało umieszczone na przedniej szybie pod wycieraczką pojazdu – zgodnie z Uchwałą Rady [...] z dnia [...] czerwca nr [...] (Dz. Urz. Woj. Maz. z [...]r. nr [...]poz. [...]) "w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat" – załącznik nr 2 (Regulamin funkcjonowania strefy płatnego parkowania niestrzeżonego SPPN) w § 4 pkt 2 stanowi: "Po stwierdzeniu wniesienia należnej opłaty za parkowanie wystawiony jest dokument opłaty dodatkowej. Dokument opłaty dodatkowej umieszcza się na przedniej szybie pojazdu samochodowego pod wycieraczką".

W celu egzekucji tegoż obowiązku ZDM przesyła do zobowiązanych właściwe wezwanie spełniającego wszelkie wymagania stawiane przez obowiązujące przepisy prawne w tym kpa) do uiszczenia opłaty dodatkowej ze szczegółowym wskazaniem czasu i miejsca parkowania pojazdu na obszarze SPPN.

W przypadku M. D. było to wezwanie znak: [...] z dnia 12 maja 2011 r. do uiszczenia opłaty dodatkowej powstałej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu o numerach rejestracyjnych [...] w okresie od 13.08.2008 r. do 29.04.2011 r. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone 18 maja 2011 r.

Sposób pobierania opłaty dodatkowej, postępowanie reklamacyjne i odwoławcze reguluje przepis § 4 ust. 6 i 7 Załącznika nr 2 do uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. – Regulamin funkcjonowania strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN). Przepisy te stanowią, iż kierujący lub właściciel pojazdu kwestionujący zasadność wezwania może wnieść reklamację w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Reklamację wnosi się do zarządzającego SPPN, którego pracownicy przeprowadzają postępowanie wyjaśniające. W przypadku uznania reklamacji wezwanie nie rodzi skutków prawnych, co potwierdza się na kopii wezwania. W przypadku natomiast nieuwzględnienia reklamacji służy prawo wniesienia odwołania do Komisji Odwoławczej, powołanej przez Prezydenta [...]. Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem zarządzającego SPPN w terminie 7 dni od dnia otrzymania powiadomienia o nieuwzględnieniu reklamacji. Należy wskazać, iż Zobowiązany nie skorzystał z dwuinstancyjnej procedury reklamacyjno-odwoławczej.

W dniu 2 czerwca 2011 r. Zarząd Dróg Miejskich odnotował częściową wpłatę należności z tytułu opłat dodatkowych.

W związku z brakiem uregulowania pozostałej części należności z tytułu opłat dodatkowych wyszczególnionych w wezwaniu znak [...] Zarząd Dróg Miejskich w dniu 5 sierpnia 2011r. wystawił i przesłał Zobowiązanemu upomnienie nr [...]. Przesłane upomnienie było ostatnim etapem przewidzianym przez właściwe przepisy (art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – Dz. U. z 2005 r. nr 229 poz. 1954 z późn. zm.) przed wystawieniem tytułu wykonawczego i wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Przedmiotowe upomnienie zostało doręczone w dniu 18 sierpnia 2011 r.

Nie zajęcie żadnego stanowiska w sprawie skutkowało wystawieniem i przesłaniem do organu egzekucyjnego tytułów wykonawczych znak [...] celem przymusowego ściągnięcia przedmiotowych należności w trybie egzekucji administracyjnej.

Odnosząc się do zarzutu nieistnienia obowiązku uiszczenia opłat dodatkowych nr:

1. [...],[...],[...]wyszczególnionych w tytule wykonawczym znak [...],

2. [...],[...]wyszczególnionych w tytule wykonawczym znak [...],

3. [...],[...],[...],[...]wyszczególnionych w tytule wykonawczym znak [...],

4. [...],[...],[...],[...]wyszczególnionych w tytule wykonawczym znak [...],

5. [...]wyszczególnionym w tytule wykonawczym znak [...],

organ wskazał, iż w sprawach dotyczących pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych mają zastosowanie przepisy art. 13 ust. 1, 3, 5 i 6 art. 13b, art. 13f i art. 40d ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. nr 19, poz. 115 z późn. zm.), które zobowiązują użytkowników dróg publicznych do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefach ustalonych przez rady gmin (miast), przy czym rady te ustalają również stawki i sposób pobierania tych opłat.

Podjęta na podstawie powyższych przepisów Uchwała Rady m.st. Warszawy z dnia [...] czerwca nr [...] (Dz. Urz. Woj. Maz. Z [...]r. nr [...]poz. [...]) "w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat", obowiązująca od 1 września 2008 r., ustala obszar warszawskiej strefy płatnego parkowania (SPPN) (Załącznik nr 1) oraz sposób pobierania opłaty zwykłych i dodatkowych (Załącznik nr 2 § 3, 4 i 5). Jednocześnie w Załączniku nr 2 § 2 ust. 3 stanowi "wjazd do SPPN oznakowany jest znakiem D-44 "strefa parkowania", a wyjazd z SPPN oznakowany jest znakiem D-45 "koniec strefy parkowania". Znaki te ustawiane są odpowiednio na wjeździe do strefy płatnego parkowania oraz wyjeździe ze strefy płatnego parkowania, a nie na poszczególnych ulicach w strefie. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170, poz. 1393) znak D-44 oznacza wjazd do strefy w której za postój pojazdu jest pobierana opłata. W strefie tej zabroniony jest postój pojazdu bez wniesienia opłaty, z wyjątkiem postoju pojazdów osób lub jednostek, dla których ustalona została zerowa stawka opłaty, oraz postoju pojazdów komunikacji publicznej na wyznaczonych dla nich miejscach. Ze znakiem D-44 "strefa parkowania" wiążę się funkcja normatywna, gdyż kierujący pojazdem, pozostawiając pojazd w oznaczonej tym znakiem strefie parkowania, ma obowiązek uiścić opłatę za parkowanie pojazdu w takiej strefie. Tym samym obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie w strefie parkowania związany jest więc bezpośrednio z zakazem postoju pojazdu w strefie parkowania bez uiszczenia opłaty za parkowanie. Miejsce postoju pojazdu o numerach rejestracyjnych [...]znajdowało się w strefie parkowania na drodze publicznej.

Wszystkie miejsca na terenie strefy płatnego parkowania, na których zgodnie z przepisami ruchu drogowego parkowanie jest dozwolone oraz nie zagraża bezpieczeństwu i płynności ruchu drogowego, zostały wyznaczone jako miejsca przeznaczone do parkowania, odpowiednio oznakowane i wyposażone w parkomaty. Parkowanie poza miejscami wyznaczonymi wiążę się przeważnie z naruszeniem przepisów ruchu drogowego i nie może być "premiowane" wyłączeniem z obowiązku ponoszenia opłaty za parkowanie. Miejsce zdarzenia określane jest przez podanie numeru i adresu jednego z pobliskich parkomatów.

Wskazano więc, że lokalne oznakowanie ulicy znajdującej się wewnątrz obszaru strefy płatnego parkowania lub brak takiego oznakowania nie decyduje o obowiązku ponoszenia opłat za parkowanie.

Dokumentacja fotograficzna wykonana podczas kontroli wnoszenia opłat za parkowanie potwierdza postój pojazdu o numerach rejestracyjnych [...] na obszarze SPPN Zarząd Dróg Miejskich została przesyłana dokumentacja fotograficzna którą wykonano podczas kontroli wnoszenia opłat za parkowanie w dniach 10.02.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 24.02.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 02.03.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 21.06.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 30.06.2010 (opłata dodatkowa [...]), 09.09.2010 r. (opłata dodatkowa [...],[...]), 04.11.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 26.11.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 01.12.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 22.12.2010 r. (opłata dodatkowa [...]), 03.01.2011 r. (opłata dodatkowa [...],[...]), 07.01.2011 r. (opłata dodatkowa [...]), dot. pojazdu o numerach rejestracyjnych [...] jako potwierdzenie prawidłowości rejestracji dokonanych przez kontrolerów Zarządu Dróg Miejskich.

Jednocześnie Zarząd Dróg Miejskich informuje, iż na podstawowe znacznie przy ustalaniu zasadności roszczeń Miasta z tytułu opłat dodatkowych ma, w świetle Uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. (Dz. Urz. Woj. Maz. Z [...]r. nr [...]poz. [...]) "[...]", oświadczenie urzędnika kontrolującego wnoszenie opłat za parkowanie na obszarze strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN) w W.. Dokumentacja fotograficzna pełni rolę pomocniczą. Procedura kontroli wnoszenia opłat stosowana przez Zarząd Dróg Miejskich zapewnia prawidłowe pobieranie opłaty za parkowanie pojazdów przy poszanowaniu słusznego interesu obywateli.

Stąd też, wszystkie opłaty dodatkowe wyszczególnione w tytułach wykonawczych znak [...] z dnia [...] października 2011 r. są wymagalne i podlegają ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej.

Zobowiązany mając na uwadze zgłoszony zarzut wnosił o:

1. umorzenie postępowania egzekucyjnego w zakwestionowanej części,

2. wstrzymanie czynności egzekucyjnych do czasu rozpoznania zarzutu.

Odnosząc się do zgłoszonych wniosków organ podniósł, że zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2011 r., I SA/Bd 620/11 – LEX nr 1094430: Organ egzekucyjny przed podjęciem rozstrzygnięcia na podstawie art. 59 § 2 u.p.e.a. zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie istnienia przesłanki bezskuteczności egzekucji, gdyż tylko takie postępowanie pozwala na podjęcie zgodnego z prawem postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Zaniechanie wyjaśnienia istnienia przesłanki pozwalającej na umorzenie postępowania egzekucyjnego na dzień podejmowania postanowienia czyni wydane rozstrzygniecie dowolnym, co implikuje jego wyeliminowanie z obrotu prawnego.

W związku z powyższym organ egzekucyjny zwrócił się do Zarządu Dróg Miejskich o ustalenie stanu faktycznego i zajęcie stanowiska przedmiotowej sprawie. Zarząd Dróg Miejskich po przeprowadzeniu postepowania wyjaśniającego zajął stanowisko które stwierdza, iż nie ma podstawy do umorzenia postępowania egzekucyjnego w zakwestionowanej części.

Ponadto, w art. 59 ustawodawcza enumeratywnie wymienia przypadki w których organ egzekucyjny umarza postępowanie egzekucyjne. W przywołanym przypadku takie przesłanki nie zachodzą.

W myśl art. 35 § 1 u.p.e.a. należy stwierdzić, że wniesienie przez zobowiązanego zarzutu w sprawie prowadzenia postepowania egzekucyjnego nie wstrzymuje tego postępowania. Organ egzekucyjny może jednak w uzasadnionych przypadkach wstrzymać postępowanie egzekucyjne lub niektóre czynności egzekucyjne do czasu rozpatrzenia zarzutu.

Powołując się na stanowisko doktryny (Cezary Kulesza, Komentarz do ustawy Prawo o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Lex 2010) które stwierdza, że: zarzut jako środek zaskarżenia ma charakter względnie suspensywny, tzn. jego wniesienie przez zobowiązanego nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego. Organ podał, że bligatoryjne wstrzymanie postępowania reguluje, dodany nowelą z 2001 r., nowy art. 35a u.p.e.a. Co do zasady jednak wstrzymanie tego postępowania lub poszczególnych czynności egzekucyjnych zależy więc od uznania organu egzekucyjnego lub organu nadzoru. Jak wskazuje się w orzecznictwie, skoro zgłoszenie zarzutów nie wstrzymuje czynności egzekucyjnych, a wstrzymanie tych czynności w związku ze zgłoszonymi zarzutami jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem organu egzekucyjnego (art. 35 u.p.e.a.) to założyć należało, że ustawodawca dopuszczał możliwość zakończenia (wykonania) egzekucji przed rozpoznanie, a nawet przed założeniem zarzutów. Organ egzekucyjny rozpatrując zarzut nie stwierdził uzasadnionego przypadku do wstrzymania czynności egzekucyjnych do czasu rozpoznania zarzutu.

W związku z wnioskiem zobowiązanego dotyczącym dopuszczenia dowodu z jego przesłuchania w charakterze strony postepowania należy stwierdzić, że przedstawione przez Zarząd Dróg Miejskich stanowisko wyczerpuje w pełni obraz stanu faktycznego i okoliczności powstania zobowiązania – w związku z czym powyższy wniosek w ocenie organu egzekucyjnego nie znajduje uzasadnienia.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł M. D..

Po rozpatrzeniu zażalenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] postanowieniem wydanym dnia [...] lipca 2014 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 kpa utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

W uzasadnieniu postanowienia organ odwoławczy podał, że zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy u.p.e.a. organ egzekucyjny to organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanego jego obowiązku o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym oraz zabezpieczenia wykonania tego obowiązku. Art. 13 u.p.e.a. wskazuje, że wierzycielem jest podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Według art. 5 § 1 pkt 2 w/w ustawy, uprawnionym do żądania wykonania drodze egzekucji administracyjnej obowiązku wnikających bezpośrednio z przepisów prawa jest organ lub instytucja bezpośrednio zainteresowana w wykonaniu przez zobowiązanego obowiązku albo powołania do czuwania nad wykonaniem obowiązku. Tym samym w przedmiotowym postępowaniu organem egzekucyjnym jest Prezydent [...], jako organ gminy o statusie miasta – art. 19 § 2 u.p.e.a.

Według art. 13b. ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, opłatę o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Oznacza to, ze obowiązek wniesienia opłaty dodatkowej powstaje z mocy samego prawa, bez wydawania jakichkolwiek indywidualnych decyzji administracyjnych.

Obowiązek wnoszenia opłat za płatne parkowanie dotyczy parkowania w strefie płatnego parkowania oznaczony znakiem D-44 "Początek strefy płatnego parkowania" umieszczany na każdym wjeździe do strefy. Powyższy obowiązek dotyczy każdego przypadku postoju pojazdu na drodze publicznej niezależnie od dodatkowego oznakowania znakami pionowymi D-18 – parking oraz innymi wskazującymi miejsca wyznaczone do parkowania.

W przypadku nieuiszczenia opłaty za parkowanie obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej obciążą właściciela pojazdu, gdyż właściciela jest na ogół korzystającym z pojazdu, chyba, że udowodni, iż użyczył pojazd innej osoby.

Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł M. D..

Wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 13b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych polegające na niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wnosząc o jej oddalenie podtrzymało argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sądowa kontrola zaskarżonego postanowienia dokonana wg kryterium zgodności z prawem i w granicach rozstrzygania Sądu zakreślonych w art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie dostarczyła podstaw do uwzględnienia skargi.

Zaskarżone postanowienie wydane zostało w postępowaniu egzekucyjnym, a zatem w pierwszej kolejności badaniu poddano zgodność tego postanowienia z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postepowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., nr 229, poz. 1954 z późn. zm.), dotyczącymi właściwości organów i trybu egzekucji należności pieniężnych i w tym zakresie uchybień nie stwierdzono. Argumentując swoje stanowisko, organ w pierwszej kolejności przytoczył treść art.33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i stwierdził, że zarzut nieistnienia obowiązku jest nieuzasadniony, bowiem wnosząc taki zarzut zobowiązany powinien okazać dowody, że obowiązek nie istnieje ponieważ nigdy nie powstał, albo wprawdzie powstał, ale wygasł z powodu wykonania lub innych przyczyn.

Obowiązek uiszczenia opłat za parkowanie oraz obowiązek zapłaty kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia braku opłaty za postój wynika wprost z przepisów prawa – ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

Na wstępie wskazać należy, że art.18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz.1954

z późn.zm.) przewiduje w tym postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Ustawodawca nakazuje zatem stosowanie przepisów Kpa w postępowaniu egzekucyjnym nie wprost lecz odpowiednio, to jest z uwzględnieniem jego specyfiki polegającej przede wszystkim na przymusowym jego charakterze, a także szybkości i skuteczności wykonania określonych prawem obowiązków. Przy interpretacji zasad ogólnych postępowania administracyjnego (art. 6-16 Kpa), w tym też zasady czynnego udziału stron w postępowaniu przewidzianej w art. 10 Kpa należy wziąć pod uwagę odrębność celów postępowania administracyjnego i postępowania egzekucyjnego. Zasada ta przejawiająca się między innymi w obowiązku zagwarantowania stronie dostępu do akt oraz w umożliwieniu stronie wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, odnosi się jedynie do postępowania orzekającego i jedynie do postępowania poprzedzającego wydanie decyzji. Sposób więc stosowania tych przepisów kodeksu należy uznać za cechujący się znacznym ograniczeniem z uwagi na inną funkcję procesową.

Podzielając ustalenia i ich ocenę dokonaną przez organ w niniejszej sprawie – należy w pierwszej kolejności podkreślić, że zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.), korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. W myśl art. 13b ust. 1 wskazanej ustawy, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Kolejne przepisy art. 13b ustawy o drogach publicznych określają: zasady ustalania strefy płatnego parkowania (ust. 2) i upoważniają radę gminy (miasta) do ustalania takiej strefy (ust. 3) oraz do ustalania wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów w takiej strefie i do określenia sposobu pobierania tej opłaty (ust. 4 pkt 1 i 3). W ust. 5 wymienionego artykułu ustawodawca określił między innymi dopuszczalne różnicowanie wysokości opłat w zależności od czasu parkowania, a w ust. 7 wskazał, że wymienione opłaty pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi. Ponadto, zgodnie z art. 13f omawianej ustawy, za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową (ust. 1), przy czym wysokość i sposób jej pobierania określa rada gminy (miasta), lecz jej wysokość nie może przekraczać 50 zł (ust. 2), opłatę tę pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi (ust. 3).

Uchwałę Rady [...] nr [...] wydanej [...] czerwca 2008 r. (Dz. Urz. Woj. Maz. nr [...]poz. [...]) ustalona (załącznik 2), iż strefa płatnego parkowania niestrzeżonego obejmuje część obszaru miasta, w której wprowadzono obowiązek ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, przy czym (§ 2 ust. 3) wjazd do strefy oznakowana jest znakiem drogowym D-44 "strefa parkowania", a wyjazd oznakowany jest znakiem D-45 "koniec strefy parkowania".

Wobec stwierdzenia, że według zapisu ustawy obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu (w tym opłaty dodatkowej) powstaje z mocy prawa, bez potrzeby konkretyzacji tego obowiązku w drodze decyzji, oczywistym jest, że po stronie zarządcy (zarządu) drogi nie istnieje również obowiązek doręczania właścicielowi czy innej osobie użytkującej pojazd, takiej decyzji. Sporządzane przez inspektora w razie stwierdzenia nieuiszczenia opłaty za postój "zawiadomienie" dokumentuje jedynie fakt nieuiszczenia opłaty, a zarazem informuje posiadacza pojazdu o powstałym obowiązku dokonania opłaty, lecz nie nakłada tego obowiązku.

Podkreślić przy tym należy, że taki sposób zawiadamiania nie narusza konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich, w tym prawa do obrony. Posiadacz pojazdu ma bowiem zagwarantowaną możliwość obrony swoich praw m.in. właśnie poprzez złożenie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym, przy czym takie postępowanie wszczyna się dopiero po uprzednim doręczeniu upomnienia (wezwania do zapłaty), z wykazaniem żądanej należności. Pomimo nieuiszczenia opłaty za postój, zobowiązany ma więc dodatkową możliwość uiszczenia opłaty dodatkowej bez wszczynania postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne wszczyna bowiem dopiero doręczenie tytułu wykonawczego. Jeżeli zobowiązany kwestionuje istnienie obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej poprzez wniesienie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym, oceny zasadności tego zarzutu dokonuje wierzyciel jak w tym przypadku będący równocześnie organem egzekucyjnym, a jego ocena, tak jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie, podlega kontroli organu drugiej instancji, a następnie sądu administracyjnego.

Biorąc pod uwagę dokonane przez organy w niniejszej sprawie ustalenia (tj. m.in. zawiadomienia z których wynika, iż pojazd zobowiązanego bez uiszczenia opłat był parkowany w strefie płatnego parkowania) organ egzekucyjny (wierzyciel) uwzględniając zasady wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, dokonując tzw. swobodnej oceny dowodów zgodnie z art. 80 Kpa, miał podstawę do przyjęcia, że dowody te w sposób wystarczający dokumentują fakty nieuiszczenia przez skarżącego opłaty za parkowanie pojazdu w Strefie Płatnego Parkowania, co skutkowało naliczeniem opłaty dodatkowej.

Wobec tego za nieuzasadnione uznać należy stanowisko skarżącego, że zawiadomienia dotyczące postoju jego pojazdu w Strefie Płatnego Parkowania bez uiszczonej opłaty zostały wystawione bezpodstawnie.

W tym stanie rzeczy nie można również zgodzić się ze skarżącym, że organ egzekucyjny nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący dowodów wskazujących na istnienie egzekwowanego obowiązku.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn.zm.), skargę oddalił.