Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak – Kubiak (spr.) sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski sędzia NSA Irena Kamińska Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 248/11 w sprawie ze skargi J. S. na bezczynność Wójta Gminy K. w przedmiocie wniosku z 8 czerwca 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 248/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. S. na bezczynność Wójta Gminy K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że wnioskiem z dnia 8 czerwca 2011 r. J. S. wystąpił do Urzędu Gminy w K., na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – dalej u.d.i.p.), o wydanie mu odpisu protokołu z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r. wraz z odpisami wszelkich do niego załączników.

W odpowiedzi na wniosek, pismem z dnia 22 czerwca 2011 r., skarżący został powiadomiony, że w Biuletynie Informacji Publicznej, na stronie internetowej www.[...].pl, jest dostępny projekt protokołu z sesji Rady Gminy z dnia 19 maja 2011 r. oraz wszelkie załączniki do protokołu w zakładce: "Zawiadomienia, Uchwały, Protokoły sesji – 2011 – VIII". Jednocześnie w piśmie tym podano, że ostateczny tekst protokołu zostanie przyjęty przez Radę Gminy na najbliższej sesji Rady i w wersji przyjętej przez Radę Gminy zostanie opublikowany w BIP.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Wójta Gminy K., J. S. wniósł o zobowiązanie organu do niezwłocznego udzielenia żądanej informacji publicznej. Jednocześnie wnioskował o skorzystanie przez Sąd z uprawnienia wynikającego z art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i poinformowanie o fakcie istotnych naruszeń prawa zwierzchnie organy nadzoru.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy K. wnosił o jej oddalenie, ewentualnie o jej odrzucenie, podnosząc, że 22 czerwca 2011 r. dokonał stosownej czynności materialno-technicznej, udzielając skarżącemu informacji.

W motywach wyroku oddalającego skargę Sąd pierwszej instancji podniósł, że w niniejszej sprawie został spełniony zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres stosowania u.d.i.p. Wójt Gminy K. jest bowiem podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji, mającej charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.), zaś żądana przez skarżącego informacja, tj. protokół z przebiegu sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r., ma charakter informacji publicznej (art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.).

Sąd zwrócił uwagę, że z bezczynnością podmiotu zobowiązanego w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten nie podejmuje czynności materialno-technicznej wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Z kolei stanowisko podmiotu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji, przybiera procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Trzeba przy tym podkreślić, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja taka fizycznie istnieje.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie Wójt Gminy K. nie pozostaje w bezczynności. W piśmie z dnia 22 czerwca 2011 r., zachowując wyznaczony przepisem art. 13 ust. 1 u.d.i.p. termin do załatwienia sprawy, poinformowano skarżącego, że w Biuletynie Informacji Publicznej, na stronie internetowej www.[...].pl, jest dostępny projekt protokołu z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r. oraz wszelkie załączniki do protokołu, zaś ostateczny tekst protokołu zostanie przyjęty przez Radę Gminy na najbliższej sesji i w wersji przyjętej przez Radę zostanie opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej.

Ostateczny protokół z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r. nie został skarżącemu udostępniony jedynie dlatego, że protokołu takiego – na dzień 22 czerwca 2011 r. – po prostu nie było. Organ, zdaniem Sądu, zasadnie poinformował stronę, że udostępnieniu może podlegać wyłącznie projekt przedmiotowego protokołu (i taki jest dostępny w BIP), gdyż ostateczny protokół nie został jeszcze przez Radę Gminy K. przyjęty. Informacja publiczna musi bowiem dotyczyć wyłącznie sfery faktów, nie zaś zdarzeń ewentualnych, a takim niewątpliwie jest w niniejszej sprawie – na dzień udzielenia przez organ odpowiedzi – protokół z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r.

Sąd zwrócił uwagę na fakt, że ostateczna wersja protokołu nie została przez Radę Gminy K. przyjęta w terminie czternastu dni po odbyciu sesji Rady, jak również powody takiego opóźnienia, nie mają znaczenia z punktu widzenia wniosku o udzielenie informacji publicznej. Skoro bowiem Wójt Gminy K. – niezależnie od przyczyny – nie posiadał wnioskowanej przez skarżącego informacji publicznej, to w sprawie niniejszej nie mogło dojść ani do jej udostępnienia, a więc do dokonania czynności materialno-technicznej, ani też do odmowy udostępnienia, czyli wydania decyzji administracyjnej w tym przedmiocie. W sytuacji, gdy podmiot zobowiązany nie posiada żądanej informacji publicznej, winien jedynie pisemnie o tym poinformować osobę zainteresowaną, co w sprawie niniejszej organ prawidłowo uczynił, wskazując, że na stronie internetowej www.[...]pl dostępny jest na razie projekt protokołu z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r.

W ocenie Sądu pierwszej instancji nie można uznać, że organ nie dopełnił obowiązku sygnalizacyjnego, określonego w art. 13 ust. 2 ustawy, albowiem obowiązek ten występuje jedynie wówczas, gdy informacja publiczna udostępniana jest na wniosek.

Ponadto Sąd nie stwierdził podstaw do uruchomienia trybu sygnalizacyjnego, określonego w art. 155 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem w sprawie nie wystąpiły istotne naruszenia prawa lub okoliczności mające wpływ na ich powstanie.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku J. S., na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej P.p.s.a.), zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, w postaci:

1. naruszenia art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. - dalej u.d.i.p.) w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 u.d.i.p. poprzez przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że informacja, która podlega obowiązkowi udostępnienia w Biuletynie Informacji Publicznej, a któremu to obowiązkowi organ nie uczynił zadość, nie podlega udostępnieniu skarżącemu na wniosek,

2. naruszenia art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 19 u.d.i.p. poprzez przyjęcie, że organ przedstawiając niepełną informację, nie posiadającą mocy prawnej, wypełnił obowiązek udostępnienia informacji publicznej na wniosek, oraz przyjęcie, że informacja publiczna została udostępniona skarżącemu w terminie prawem przewidzianym,

3. naruszenia art. 13 ust. 2 u.d.i.p. poprzez przyjęcie, że organ w stanie faktycznym niniejszej sprawy, nie był zobowiązany do wykonania obowiązku sygnalizacyjnego wobec skarżącego,

4. naruszenia art. 12 ust. 1 u.d.i.p. poprzez przyjęcie, że do informacji udzielonej przez organ skarżącemu nie mają zastosowania wymogi formalne zawarte w art. 12 ust. 1 u.d.i.p.,

jak również zarzucił, na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, w postaci:

5. naruszenia art. 146 § 1 P.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, jakoby sposób załatwienia wniosku skarżącego z dnia 8 czerwca 2011 r. przez organ nie nosił znamion bezczynności organu administracji publicznej,

6. naruszenia art. 155 § 1 P.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, jakoby stan bezczynności, w jakim pozostaje organ wobec wniosku skarżącego z dnia 8 czerwca 2011 r. nie stanowił istotnego naruszenia prawa.

W oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że twierdzenie zawarte w uzasadnieniu wyroku o tym, jakoby udostępnianie informacji publicznej z urzędu, w Biuletynie Informacji Publicznej, dokonywane na podstawie obowiązku ciążącego na organie, a wynikającego z art. 8 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 8 ust. 3 u.d.i.p., było instrumentem całkowicie rozłącznym z udostępnianiem informacji publicznej na wniosek, nie znajduje oparcia ani w u.d.i.p., ani też na gruncie dotychczasowego orzecznictwa w tej materii.

Zdaniem skarżącego należy w tym miejscu odwołać się do zasady "racjonalnego ustawodawcy", która każe doszukiwać się logiki w oczywiście niesprzecznych przepisach prawa, oraz ponownie do pierwszeństwa literalnej metody wykładni aktów prawnych, która nakazuje wywodzić normę z przepisów zgodnie z jej brzmieniem. Takie uregulowanie udostępniania informacji publicznych zdaje się też odpowiadać potrzebom zabezpieczenia praw zainteresowanego daną informacją. W braku możliwości wystąpienia z wnioskiem o jej udostępnienie, w sytuacji braku jej równoczesnego udostępnienia w BIP, następowałaby sanacja stanu braku informowania opinii publicznej o działalności administracji publicznej, a w związku z czym następowałoby zaprzeczenie idei wyrażonej w art. 2 ust. 1 u.d.i.p., a więc powszechnej dostępności do informacji publicznych.

Skarżący wskazał, że zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną treścią art. 13 ust. 1 u.d.i.p. dysponent informacji publicznej, w przypadku złożenia wniosku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 u.d.i.p., jest związany czternastodniowym terminem na udostępnienie informacji publicznej, o której mowa we wniosku.

Termin określony w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. posiada, więc nie tylko walor dyscyplinujący dysponenta informacji publicznej do sprawnego jej udzielania, ale również wyznacza niezwykle ważną granicę z punktu widzenia realizacji prawa do powszechnego dostępu do informacji publicznej, po przekroczeniu której dysponent informacji pozostaje w bezczynności.

Skarżący stoi również na stanowisku, że odpowiedź organu na wniosek skarżącego zawarta w piśmie z dnia 22 czerwca 2011 r. została wystosowana z naruszeniem prawa w zakresie wymogów formalnych dotyczących komparycji tego rodzaju pisma, a w związku z czym powyższe pismo nie może być uznane za ważne oraz wywołujące skutki prawne, załatwienie wniosku.

W ocenie skarżącego na Urzędzie Gminy K. spoczywała odpowiedzialność za udostępnianie żądanej informacji publicznej. Wynika to wprost z § 9 pkt 8 Regulaminu organizacyjnego Gminy K. (załącznik nr 1 do zarządzenia Wójta Gminy K. Nr [...] z dnia [...] maja 2010 r.), zgodnie z którym urząd gminy działając jako organ pomocniczy Wójta odpowiedzialny jest za udostępnianie informacji publicznych, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wójt Gminy K. wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej. Organ w całości podtrzymał stanowisko i argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zakres kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego wyznacza art. 15 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej P.p.s.a.), który w punkcie pierwszym stanowi, że Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy, tj. m.in. skargi kasacyjne (art. 173 P.p.s.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 P.p.s.a.), co oznacza, że zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez wskazanie podstaw kasacyjnych.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, wobec czego Sąd kasacyjny rozpoznawał sprawę w granicach zakreślonych zarzutami skargi kasacyjnej.

Nie ma usprawiedliwionych podstaw zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego. Oceniając pod kątem legalności działalność Wójta Gminy K. w zakresie udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej, Sąd pierwszej instancji zasadnie stwierdził, że organ nie pozostaje w bezczynności.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm. - dalej u.d.i.p.), dostęp do informacji o sprawach publicznych (informacji publicznej) przysługuje każdemu na zasadach przewidzianych w tej ustawie (prawo do informacji publicznej). Wyjątkiem są przypadki wymienione w przepisie art. 5 ustawy, w których dostęp jest ograniczony np. z uwagi na ochronę informacji niejawnych czy ochronę danych osobowych, jak też w innych sytuacjach przewidzianych w kolejnych ustępach tego przepisu.

Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są w szczególności organy władzy publicznej, o ile są w posiadaniu żądanych informacji (art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3). Do organów tych z pewnością należy wójt gminy, jako organ władzy samorządowej.

Niewątpliwie intencją ustawodawcy w zakresie udostępnienia informacji publicznej było przede wszystkim odformalizowanie postępowania w tym zakresie i to w sposób maksymalnie możliwy, bowiem dopiero wówczas możliwe jest pełne wypełnienie konstytucyjnej zasady jawności życia publicznego.

Z treści art. 10 ust. 1 ustawy, wynika, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek nie dotyczy informacji udostępnionej w Biuletynie Informacji Publicznej. Udostępnienie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej wyłącza obowiązek ponownego jej udostępnienia na wniosek zainteresowanego. Ponadto, skoro w art. 7 ust. 1 ustawy, jako jedną z form udostępnienia informacji publicznej wymieniono ogłoszenie jej w Biuletynie Informacji Publicznej, a w art. 10 ust. 1 tej ustawy postanowiono, że na wniosek jest udostępniana informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, to należy przyjąć, że podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, nawet gdy rozpoznaje wniosek o udostępnienie informacji publicznej w innej formie niż przez udostępnienie w Biuletynie Informacji Publicznej, może spełnić swój obowiązek udostępniając żądaną informację w tym Biuletynie. W takiej sytuacji nie ma zastosowania art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Przepis ten stosuje się wówczas, gdy informacja publiczna jest udostępniana na wniosek, to zaś jest możliwe, jak wynika z art. 10 ust. 1, tylko w odniesieniu do informacji, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej.

Organ administracji publicznej nie ma obowiązku udostępniać informacji publicznej w formie i w sposób wskazany we wniosku jednak tylko i wyłącznie wówczas, gdy znajduje się ona w Biuletynie Informacji Publicznej, a porównanie zakresu żądania wyrażonego we wniosku o jej udostępnienie i zakresu informacji znajdujących się w BIP uprawnia do twierdzenia, że są one identyczne. Uprawnienie do uzyskania informacji publicznej na wniosek ograniczone zostało bowiem na podstawie art. 3 i art. 10 ust. 1 ustawy tylko do zakresu przekraczającego dane ogłaszane w Biuletynie Informacji Publicznej. Podstawową konsekwencją wprowadzenia określonej informacji do publicznego obiegu jest wyraźne ograniczenie możliwości wnioskowania o udzielenie informacji publicznej, jeśli została ona zamieszczona uprzednio w Biuletynie Informacji Publicznej. Tryb wnioskowy jest, więc możliwy dopiero po ustaleniu, czy informacja została zamieszczona w Biuletynie. Jeśli wynik tych ustaleń jest pozytywny, podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej ma prawo nieudzielenia informacji w trybie wnioskowym, powołując się na fakt udostępnienia jej w Biuletynie Informacji Publicznej. Zasadność powyższego stanowiska potwierdza zarówno orzecznictwo (por. np. wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2003 r., sygn. akt II SAB 372/03, opubl. [w:] "Wokanda" z 2004 r. Nr 5, poz. 33 oraz z dnia 31 maja 2004 r., sygn. akt OSK 205/04, Lex nr 158987), jak i piśmiennictwo (por. M. Bernaczyk, Obowiązek bezwnioskowego udostępniania informacji publicznej, Wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2008 r., s. 150-151).

Podkreślić przy tym należy, że przyjęcie w u.d.i.p. Biuletynu Informacji Publicznej, jako podstawowego źródła zapoznania się z informacją publiczną, zostało uznane za rozwiązanie racjonalne, gdyż zapoznanie się z informacjami publicznymi w postaci stron WWW realizuje podstawowe założenia prawa dostępu do informacji. Po pierwsze, prawo to może być realizowane przez każdego, ponieważ w przypadku Biuletynu nie istnieją żadne formalne ograniczenia uniemożliwiające zapoznanie się z takimi informacjami. Po drugie, zainteresowany może zapoznać się z poszukiwaną informacją publiczną w każdym momencie i w każdym niemal miejscu, a przede wszystkim informację taką ma możliwość "otrzymać" natychmiast po uruchomieniu odpowiedniej strony. Ponadto udostępnienie informacji w Biuletynie (a więc w formie elektronicznej) umożliwia kopiowanie tej informacji, jej wydruk, przesłanie oraz przeniesienie na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji, czyli przetwarzanie jej tymi wszystkimi sposobami, które z woli ustawodawcy, wyrażonej w art. 12 ust. 2 u.d.i.p., ma umożliwić podmiot udostępniający informację publiczną.

Trzeba zwrócić uwagę, że wskazanie podmiotowi żądającemu udzielenia informacji publicznej strony Biuletynu Informacji Publicznej, jako jej źródła, stanowi prawidłowe załatwienie wniosku tylko i wyłącznie w przypadku, gdy informacje tam zawarte odnoszą się bezpośrednio (wprost) i konkretnie do meritum żądania, tj. bezpośrednio zawierają dane istotne z punktu widzenia pytającego, a ich uzyskanie nie wymaga przedsięwzięcia dodatkowych czynności (informacja prosta).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wyznaczony przepisem art. 13 ust. 1 u.d.i.p. termin do załatwienia sprawy został zachowany, poinformowano bowiem stronę, że w Biuletynie Informacji Publicznej, na stronie internetowej www.[...].pl, jest dostępny projekt protokołu z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r. oraz wszelkie załączniki do protokołu, zaś ostateczny tekst protokołu zostanie przyjęty przez Radę Gminy na najbliższej sesji Rady i w wersji przyjętej przez Radę Gminy zostanie opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej.

Skoro Wójt Gminy K. nie posiadał wnioskowanej przez skarżącego informacji publicznej, to w sprawie niniejszej nie mogło dojść ani do jej udostępnienia, a więc do dokonania czynności materialno-technicznej, ani też do odmowy udostępnienia, czyli wydania decyzji administracyjnej w tym przedmiocie. W sytuacji, gdy podmiot zobowiązany nie posiada żądanej informacji publicznej, winien jedynie pisemnie o tym poinformować osobę zainteresowaną, co w sprawie niniejszej organ prawidłowo uczynił, wskazując, że na stronie internetowej www.[...].pl dostępny jest projekt protokołu z sesji Rady Gminy K. z dnia 19 maja 2011 r. Zasadna jest zatem konstatacja Sądu pierwszej instancji, że organ prawidłowo nie dopełnił obowiązku sygnalizacyjnego, określonego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., albowiem obowiązek ten występuje jedynie wówczas, gdy informacja publiczna udostępniana jest na wniosek.

Powyższe rozważania czynią bezzasadnymi zarzuty skargi naruszenia przepisów prawa materialnego. Sąd pierwszej instancji prawidłowo bowiem zinterpretował i zastosował przepisy art. 10 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p.

Również bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 146 § 1 P.p.s.a. Jest to tzw. przepis wynikowy; warunkiem jego zastosowania jest spełnienie hipotezy w postaci odpowiednio stwierdzenia czy niestwierdzenia przez sąd naruszeń prawa przez organ administracji publicznej. Jeżeli z wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się naruszenia prawa, to Naczelny Sąd Administracyjny nie może zarzucić oddalającemu skargę Sądowi pierwszej instancji naruszenia art. 146 § 1 P.p.s.a., gdyż takie rozstrzygnięcie jest zgodne z dyspozycją stosowanych przez Sąd pierwszej instancji norm prawnych. Oznacza to, że naruszenie tego przepisu jest zawsze następstwem złamania innych przepisów i nie może być samoistną podstawą skargi kasacyjnej. Zatem art. 146 § 1 P.p.s.a. nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Strona skarżąca, chcąc powołać się na zarzut złamania tej regulacji, zobowiązana jest bezpośrednio powiązać taki zarzut z wytykiem naruszenia konkretnych przepisów, którym - jej zdaniem - uchybił Sąd pierwszej instancji w toku rozpatrywania sprawy. Brak takich powiązań oznacza w konsekwencji nieskuteczność zarzutu naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 146 § 1 P.p.s.a.

Co się tyczy podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 155 § 1 P.p.s.a., to należy zauważyć, że w przepisie tym mowa jest o tym, że skład orzekający sądu administracyjnego, w razie stwierdzenia w toku rozpoznawania sprawy istotnych naruszeń prawa lub okoliczności mających wpływ na ich powstanie, może, w formie postanowienia, poinformować właściwe organy lub ich organy zwierzchnie o tych uchybieniach. Autor skargi zarzucił Sądowi pierwszej instancji brak reakcji, w postaci uruchomienia trybu sygnalizacyjnego, na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Tak postawiony zarzut kasacyjny nie może się ostać, zwłaszcza w sytuacji, gdy Naczelny Sąd Administracyjny, badając sprawę, nie dopatrzył się naruszenia prawa. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły istotne (kwalifikowane) naruszenia prawa lub okoliczności mające wpływ na ich powstanie. Orzeczenie sygnalizacyjne ma charakter fakultatywny; Skład orzekający może te uchybienia stwierdzić w toku rozpoznawania sprawy, to jest od chwili wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego do chwili uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Okoliczność, że skład orzekający Sądu pierwszej instancji nie wystąpił ze stosownym postanowieniem sygnalizacyjnym nie może stanowić o naruszeniu prawa, o jakim mowa w art. 174 pkt 2 P.p.s.a.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżony wyrok nie narusza prawa, to na mocy art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

W wyroku nie orzeczono o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 P.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 P.p.s.a. Stosownie do § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, z późn. zm.) pełnomocnik skarżącego powinien złożyć Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.