drukuj    zapisz    Powrót do listy

6203 Prowadzenie aptek i hurtowni farmaceutycznych, Działalność gospodarcza, Inspektor Farmaceutyczny, Oddalono skargę, VI SA/Wa 3197/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2017-06-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 3197/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2017-06-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-12-10
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6203 Prowadzenie aptek i hurtowni farmaceutycznych
Hasła tematyczne
Działalność gospodarcza
Sygn. powiązane
II GZ 1211/16 - Postanowienie NSA z 2017-02-14
II GZ 1212/16 - Postanowienie NSA z 2017-02-14
II GSK 3573/17 - Wyrok NSA z 2020-08-11
II GZ 1213/16 - Postanowienie NSA z 2017-02-14
Skarżony organ
Inspektor Farmaceutyczny
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2007 nr 50 poz 331 art. 4 pkt 14
Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.
Dz.U.UE.L 2001 nr 126 poz 1381 art. 115 ust. 1 pkt 4, art. 99 ust. 2 , ust. 3 pkt 3, ust. 4, art. 108 ust. 4 pkt 4 lit. a
Ustwa z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne
Dz.U. 2013 poz 1030 art. 494 par. 2
Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2017 r. sprawy ze skargi C. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie dokonania zmiany zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej oddala skargę

Uzasadnienie

Główny Inspektor Farmaceutyczny (w skrócie: GIF) zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2015 r., nr [...]- na podstawie art. 115 ust. 1 pkt 4 oraz art. 99 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 99 ust. 2 i ust. 4, art. 108 ust. 4 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 281 z późn. zm.; dalej: p.f.) w zw. z art. 494 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.; dalej: k.s.h.), art. 4 pkt 14 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2015 r. poz. 184; dalej: u.o.k.k.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.; dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.(dalej: C., spółka, skarżąca) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego (w skrócie: [...]WIF) z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], którą za zgodą spółki zmienił zezwolenie [...]WIF z dnia [...] kwietnia 2005 r., [...], zmienione decyzją znak: [...] (dalej zwane zezwoleniem), a udzielone na prowadzenie apteki ogólnodostępnej [...]w ten sposób, że w miejsce nazwy apteki [...]wpisał nową nazwę [...]oraz odmówił dokonania zmiany opisanego zezwolenia udzielonego na prowadzenie apteki prowadzenie apteki ogólnodostępnej [...]w części dotyczącej zmiany podmiotu uprawnionego do prowadzenia apteki ogólnodostępnej z [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] na C. Sp. z o.o. z siedzibą we W.- utrzymał w mocy decyzję [...]WIF z dnia [...] marca 2015r.

Zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o następujące ustalenia:

W dniu [...] grudnia 2014 r. spółka wystąpiła do [...]WIF o zmianę jego zezwolenia z dnia [...] kwietnia 2005 r., Nr [...], zmienionego decyzją znak: [...], udzielonego na prowadzenie apteki ogólnodostępnej położonej przy ul. [...] - w zakresie zmiany nazwy apteki z [...]na [...]oraz zmiany oznaczenia podmiotu uprawnionego do prowadzenia apteki z [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] na C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.. Strona uzasadniła to m.in. tym, że nastąpiło połączenie C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.z [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., poprzez przeniesienie całego majątku spółki [...]na spółkę C. . Do wniosku strona dołączyła odpis z Krajowego Rejestru Sądowego spółki C.Sp. z o.o.

W trakcie postępowania [...]WIF przedstawił stronie liczbę i miejsca prowadzenia aptek ogólnodostępnych na terenie województwa [...]przez [...] Sp. z o.o. oraz C.Sp. z o.o. oraz jedynego wspólnika C.Sp. o.o. – [...]Sp. o.o. - łącznie [...] aptek. Organ przyjął, że C.Sp. o.o. i [...]Sp. z o.o. stanowią grupę kapitałową [...]Sp. z o.o. Zauważył, że w dniu [...] stycznia 2015 r. na terenie województwa [...]funkcjonowało [...] aptek ogólnodostępnych.

Zatem liczba aptek ogólnodostępnych prowadzonych na trenie województwa [...]przekraczała określony w art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. limit aptek, które może prowadzić na terenie województwa [...]wspomniana grupa kapitałowa. Przejęcie wnioskowanej apteki spowodowałoby prowadzenie przez grupę kapitałową, której członkiem jest spółka[...]apteki. Zmiana taka nie mogła więc być dokonana na podstawie art. 494 § 2 k.s.h.

Powołana wyżej decyzją z dnia 19 marca 2015 r. [...]WIF zmienił zezwolenie w zakresie nazwy z [...]na [...]apteki ogólnodostępnej położonej w [...] ale odmówił zmiany zezwolenia w zakresie podmiotu uprawnionego do prowadzenia ww apteki.

Od wspomnianej decyzji w części, w jakiej [...]WIF odmówił zmiany zezwolenia poprzez zmianę podmiotu uprawnionego do prowadzenia apteki ogólnodostępnej spółka złożyła odwołanie. W trakcie postępowania odwoławczego przekazała organowi swoje stanowisko i przedstawiła opinie prawne na temat zastosowania przepisu art.494 k.s.h.: prof. dr hab. [...]i r.pr. [...], prof. dr hab. [...], prof. dr hab. [...].

Zaskarżoną decyzją GIF utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie [...]WIF. Odwołując się do treści art. 99 ust. 1 oraz ust. 3 pkt 3 p.f. GIF stwierdził, że nie wydaje się zezwolenia (odmawia zmiany), jeżeli podmiot ten wchodzi m.in. w skład grupy kapitałowej, której członkowie prowadzą więcej niż 1 % aptek ogólnodostępnych na terenie danego województwa. Chodzi bowiem o zapobieganie zjawisku koncentracji na detalicznym rynku aptekarskim. Przytaczając z kolei treść art. 4 pkt 14 u.o.k.k. przyjął, że jako grupę kapitałową rozumie się wszystkich przedsiębiorców, którzy są kontrolowani w sposób bezpośredni lub pośredni przez jednego przedsiębiorcę, w tym również tego przedsiębiorcę.

Ustalił, że [...]Sp. z o.o. prowadzi na terenie województwa [...] apteki ogólnodostępne, a C.Sp. z o.o. prowadzi [...] aptek ogólnodostępnych. Ponadto, jak wynika z wpisów w Krajowym Rejestrze Sądowym nr [...] dotyczących strony, jedynym jej wspólnikiem jest [...]Sp. z o.o. Oznacza to, że C. i [...]Sp. z o.o. stanowią grupę kapitałową w rozumieniu art. 4 pkt 14 u.o.k.k. Zauważył też GIF, że [...]Sp. z o.o. prowadzi na terenie województwa [...][...] aptek ogólnodostępnych, czyli łącznie grupa prowadzi [...]aptek. Według zaś stanu z dnia wydania decyzji odwoławczej na terenie województwa [...]funkcjonowało już [...] aptek ogólnodostępnych. Zatem liczba aptek ogólnodostępnych prowadzonych przez ww podmioty przekroczyła określony w art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. limit aptek, jakie może prowadzić na terenie województwa [...]grupa kapitałowa (maksymalnie [...]aptek). Dlatego nie była dopuszczalna zmiana zezwolenia w zakresie podmiotu, tj. na C.Sp. z o.o.

Odnosząc się do zarzutu spółki naruszenia art. 99 ust. 3 p.f. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że przepis ten odnosi się do sytuacji przejścia zezwolenia na następcę prawnego z mocy prawa, co powoduje wyłączenie zastosowania art. 494 § 2 k.s.h., podczas gdy art. 99 ust. 3 p.f. odnosi się wyłącznie do udzielenia zezwolenia w oparciu o decyzję administracyjną, co doprowadziło do niewłaściwego niezastosowania art. 494 2 k.s.h., GIF nie podzielił tej argumentacji.

Analizując treść art. 494 § 2 k.s.h. GIF uznał, że na spółkę przejmującą przechodzą z dniem połączenia w szczególności zezwolenia, koncesje, ulgi przyznane spółce przejmowanej albo którejkolwiek ze spółek łączących się poprzez zawiązanie nowej spółki, o ile jednakże nie przeciwstawiają się jej przepisy regulujące udzielanie zezwoleń. W ocenie GIF, organ I instancji trafnie wskazał, że przepis art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. jest przepisem szczególnym wobec art. 494 § 2 k.s.h., ograniczającym zakres tego ostatniego i wykluczającym możliwość przejścia zezwolenia w wypadku, gdyby w wyniku połączenia spółek miało dojść do przekroczenia limitów określonych w art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f.

Organ odwoławczy zauważył, że regulacje Kodeksu spółek handlowych i Prawa farmaceutycznego stanowią jednolity i wewnętrznie zgodny system udzielania, zmiany i cofania zezwoleń na prowadzenie aptek. Regulacje te wiążą się i wzajemnie uzupełniają.

Organ odwoławczy nie zanegował prawa przejścia zezwolenia w trybie

art. 494 k.s.h., uznając, że art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. nie stoi na przeszkodzie, aby doszło do sukcesji uniwersalnej, jednakże zezwolenie nie przechodzi z mocy prawa bez żadnych dodatkowych czynności, jak twierdziła spółka. Sam C. zaprzeczył swemu stanowisku występując o zmianę podmiotu uprawnionego do prowadzenia ww. apteki, co może nastąpić w formie decyzji. Podmiot, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie apteki musi uzyskać potwierdzenie przejścia zezwolenia ze spółki przejętej. Zatem sam przepis art. 494 k.s.h. nie jest wystarczającym przepisem do prowadzenia przejętej apteki na podstawie zezwolenia jej udzielonego. Cytowane uregulowanie w § 2 wprowadza wyłączenia. Takim wyłączeniem jest ustawa – Prawo farmaceutyczne. Przywołane przez spółkę orzeczenia sądów administracyjnych potwierdzają zasadę sukcesji generalnej, ale nie wyłączają zastosowania Prawa farmaceutycznego w przypadku przejścia zezwoleń w trybie art. 494 k.s.h., skoro ten ostatni jednoznacznie odsyła do przepisów, które regulują kwestie udzielania zezwoleń. Przepis art. 494 § 2 k.s.h. nie wyłącza stosowania przepisów Prawa farmaceutycznego.

W ocenie GIF przedstawione przez spółkę decyzje w sprawie zmiany podmiotu uprawnionego do prowadzenia aptek nie powoływały w swoich podstawach prawnych art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. Dlatego nie mogły stanowić wzorca w niniejszej sprawie.

Organ II instancji nie podzielił stanowiska strony, że [...]WIF dokonał interpretacji celowościowej i funkcjonalnej, albowiem przepis art. 99 ust. 3 p.f. jest jasny i nie wzbudza żadnych wątpliwości. Nie doszło do naruszenia konstytucyjnej zasady wolności działalności gospodarczej, albowiem to ograniczenie to zostało wprowadzone w drodze ustawy, a nie – domniemania bądź interpretacji.

Organ II instancji odwołał się do utrwalonej linii orzeczniczej w przedmiocie dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki i zasady analogii, jego zdaniem dopuszczalnej na gruncie prawa administracyjnego. Zauważył, że choć żaden przepis Prawa farmaceutycznego nie określa wprost, że ten obowiązek prowadzący aptekę ma dawać przez cały czas jej prowadzenia ani że należy cofnąć zezwolenie na jej prowadzenie w przypadku utraty rękojmi należytego prowadzenia apteki, to z regulacji Prawa farmaceutycznego taki wniosek wysnuwa się.

Organ odwoławczy zauważył również, że kwestionowana decyzja nie burzy porządku, za decyzje handlowe ponoszą odpowiedzialność podmioty gospodarcze. Organ zaś ma obowiązek czuwania, aby zezwolenie na prowadzenie apteki było wydawane zgodnie z obowiązującymi przepisami, czyli podmiotowi spełniającemu określone wymagania prawne.

W skardze na omówioną wyżej decyzję GIF skarżąca postawiła zarzut naruszenia prawa materialnego:

- art. 99 ust. 3 p.f., przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przepis ten odnosi się do sytuacji przejścia zezwolenia na następcę prawnego z mocy prawa, wskutek czego ustanawia przesłanki skuteczności przejścia zezwolenia z mocy art. 494 § 2 k.s.h., podczas gdy art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. odnosi się wyłącznie do udzielenia zezwolenia w oparciu o decyzję administracyjną;

- art. 494 § 2 k.s.h., polegający na oczywistym pominięciu w rozpatrywanej sprawie skutku prawnego wynikającego z tego przepisu (pominięcie skutku następstwa ex lege).

Wobec tak postawionych zarzutów wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji GIF w całości z uwagi na wadę określoną w art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a., stwierdzenie nieważności z tych samych względów – w oparciu o art. 135 p.p.s.a. - poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w całości. Ponadto wniosła o zobowiązanie przez Sąd organu I instancji (na podstawie art. 145a § 1 p.p.s.a.) do wydania w określonym przez Sąd terminie decyzji umarzającej postępowanie w przedmiocie zmiany zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej w [...] z uwagi na brak przesłanki do decyzyjnej zmiany tego zezwolenia w żądanym zakresie (zmiana "dokumentu zezwolenia", "zaktualizowanie jego treści" następuje w formie czynności materialno-technicznej).

W uzasadnieniu skargi strona rozwinęła postawione wyżej zarzuty. Dodała, że w niniejszej sprawie podjęto rozstrzygnięcie, którego nie sposób zaakceptować z punktu widzenia konstytucyjnej zasady legalności, pominięto w nim wymóg obowiązywania jednoznacznej podstawy prawnej decyzji administracyjnej i w drodze niedopuszczalnej interpretacji wykreowano przesłanki wydania decyzji negatywnej mimo istniejących jednoznacznych regulacji prawnych. Skarżąca stanęła na stanowisku, że twierdzenia organu, oparte na całkowicie opatrznym rozumieniu spójności systemu prawnego, stanowią w istocie mało klarowną i zupełnie chybioną próbę "połączenia" dwóch zupełnie odrębnych uregulowań w jedną instytucję. Z jednej strony GIF wskazuje, że nie neguje prawa do przejścia zezwolenia w trybie art. 494 k.s.h., z drugiej zaś strony organ wskazuje jednocześnie, że sukcesja taka może się dokonać tylko i wyłącznie w zgodzie z przepisami dotyczącymi udzielania zezwoleń. Oznaczałoby to, że skuteczność normy wynikającej z art. 494 § 2 k.s.h. byłaby uzależniona od spełnienia wymagań związanych z wydaniem zezwolenia

(czy też, odpowiednio, koncesji, ulgi itp.) w drodze decyzji administracyjnoprawnej. Konkluzja ta, zdaniem skarżącej, stanowiąca niejako podsumowanie stanowiska organu, pozostaje całkowicie błędna. Zakłada ona uzależnienie zastosowania czy też skuteczności art. 494 § 2 k.s.h. od spełnienia dodatkowych przesłanek, nie znajdujących podstawy w tymże przepisie.

Skarżąca, odnosząc się do przywołanego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji orzecznictwa, w świetle którego przesłanką cofnięcia zezwolenia jest utrata rękojmi należytego prowadzenia apteki, stwierdziła, że brak jest racjonalnych podstaw do przenoszenia orzeczeń dotyczących skutków utraty rękojmi na grunt interpretacji art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f.

W odpowiedzi na skargę GIF wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia [...] maja 2016 r. Z. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.) wystąpił z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz popierał skargę, dołączając opinie prof. dr hab. [...]na temat zgodności z Konstytucją RP art. 94a p.f.

Wojewódzki Sąd Administracyjny [...] postanowieniem z dnia 23 maja 2016 r. dopuścił Z. z siedzibą [...] do udziału w postepowaniu w charakterze uczestnika.

W piśmie z dnia [...] maja 2016 r. K. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wystąpiła z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz popierała skargę.

W piśmie z dnia [...] maja 2016 r. O. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wystąpiła z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz popierała skargę.

W piśmie z dnia [...] maja 2016 r. F. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wystąpiła z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz popierała skargę.

W piśmie z dnia [...]czerwca 2016 r. Z. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wystąpił z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz popierał skargę.

W piśmie z dnia [...] czerwca 2016 r. N. z siedzibą [...] na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. wystąpiła z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika oraz wnosiła o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 7 czerwca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny [...] postanowieniami dopuścił do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika N. i nie dopuścił do udziału w sprawie: Z. z siedzibą [...], Z. z siedzibą [...], Z. [...], O. [...].

Po rozpatrzeniu zażaleń Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniami z dnia 14 lutego 2017 r. uchylił zaskarżone postanowienia i dopuścił do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika: F., [...]. Natomiast oddalił zażalenie K. [...].

Pismo procesowe w dniu 18 maja 2017 r. złożyła F. [...] wnosząc o uwzględnienie skargi bądź wydanie wyroku jak w sprawie VI SA/Wa 559/15.

Obecni na rozprawie w dniu 22 maja 2017 r. pełnomocnicy skarżącej, organu, uczestników postępowania podtrzymali swoje stanowiska.

Wojewódzki Sad Administracyjny [...] zważył, co następuje:

Skarga C. Sp. z o.o. z siedzibą we W. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanych przepisów cyt. ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto wymaga podkreślenia, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016, poz. 718 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a.").

Zgodnie z przepisem art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., decyzja lub postanowienie podlegają uchyleniu, jeżeli sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Ustawodawca nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem naruszenia prawa, które miało wpływ na wynik sprawy. Należy przyjąć, że chodzi o naruszenie nie tylko norm prawa administracyjnego materialnego, ale i innych dziedzin prawa, które organ administracyjny powinien zastosować w procesie wydawania decyzji.

Uchylenie decyzji z powodu naruszenia prawa materialnego doznaje ograniczeń z dwóch stron. Z jednej strony może nastąpić jedynie, gdy naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Należy przez to rozumieć związek przyczynowy między treścią ukształtowanego w decyzji stosunku administracyjno-prawnego materialnego lub procesowego a naruszeniem norm prawa materialnego. Z drugiej strony, w pojęciu naruszenie prawa materialnego nie mieszczą się takie naruszenia, które można uznać za "rażące", w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i które dają podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji (vide: T. Woś /w:/ T. Woś, H. Knysiak- Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, s. 458).

Odnosząc się do najdalej idących zarzutów skargi, tj. nieważności obu kwestionowanych decyzji: GIF i utrzymanej nią w mocy decyzji [...]WIF z powodu wady określonej w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. wydania ich z rażącym naruszeniem prawa, skład orzekający nie podzielił tego stanowiska.

W ocenie Sądu rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o niedopuszczalne przekroczenie prawa, dodatkowo w sposób jasny i niedwuznaczny. W grupie tej nie mieści się błędna interpretacja przepisów składających się na podstawę prawną czy zastosowanie jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa o niejednoznacznej treści (por. M. Jaśkowska, Komentarz aktualizowany do art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX/el.2016 i powołane tam orzecznictwo). Mając chociażby na uwadze, że w omawianej kategorii spraw zapadły już wyroki WSA [...], np. o sygn. VI SA/Wa 559/16 i VI SA/Wa 558/16, o odmiennych uzasadnieniach i do tego różniące się od stanowiska prezentowanego przez skład w niniejszej sprawie, brak jest podstaw do twierdzenia, że doszło do rażącego naruszenia prawa przez organy Inspekcji Farmaceutycznej. Zauważyć przy tym należy, że wszystkie składy podzielają stanowisko organu, że brak było podstaw do zmiany zezwolenia w zakresie żądanym przez stronę (spółkę przejmującą), z tym że różnią się w argumentacji, która doprowadziła do oddalenia skarg w tamtych, jak i w niniejszej sprawie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd w niniejszej sprawie była decyzja GIF z dnia [...] października 2015 r., którą to decyzją organ utrzymał w mocy decyzję [...]WIF, wydaną po rozpatrzeniu wniosku C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.o zmianę zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej [...]przy [...] w zakresie zmiany nazwy apteki z [...]na [...]oraz podmiotu uprawnionego do prowadzenia apteki z [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] na C.Sp. z o.o. z siedzibą we W., którą to decyzją dokonano zmiany zezwolenia na prowadzenie tejże apteki w zakresie jej nazwy, a odmówiono zmiany zezwolenia co do podmiotu uprawnionego do prowadzenia tej samej apteki.

Istota problemu w niniejszej sprawie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi, czy w wyniku zaistniałego połączenia (przejęcia spółek): C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.(spółka przejmująca), [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] (spółka przejmowana) doszło do przekazania przez spółkę przejmowaną uprawnień wynikających z zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej na spółkę przejmującą.

Jak wynika z akt sprawy skarżąca domagała się zmiany zezwolenia z uwagi na połączenie spółki C.Sp. z o.o. z siedzibą we W.z [...]Sp. z o.o. z siedzibą [...] w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. poprzez przeniesienie całego majątku spółki wspomnianej [...]Sp. z o.o. na spółkę C.Sp. z o.o. z siedzibą we W..

Okoliczność ta pozostawała bezsporna.

Podobnie bezsporny był fakt, że wskutek przejęcia [...]Sp. z o.o. przez C.Sp. z o.o. na terenie województwa[...], grupa kapitałowa, do której przynależy C. , prowadziłaby co najmniej [...] aptek ogólnodostępnych (przy ujęciu aptek prowadzonych przez jedynego udziałowca C.- [...]Sp. z o.o. z siedzibą we W.– liczba ta wynosiłaby [...], str.-2 decyzji, pismo [...]WIF z dnia [...] stycznia 2015 r., w aktach adm.). W porównaniu z [...] aptekami działającymi na terenie tego województwa, oznaczałoby to, że grupa kapitałowa, której członkiem pozostaje C. , przekroczyłaby dopuszczoną przez przepis art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. granicę 1% koncentracji aptek.

Z tej okoliczności organy Inspekcji Farmaceutycznej wywiodły, że nie można było dokonać zmiany zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej w zakresie zmiany podmiotu uprawnionego do jej prowadzenia, gdyż przepis art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. jest przepisem szczególnym względem art. 494 k.s.h. i mającym zastosowanie nie tylko w przypadku ubiegania się przez podmiot o zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, ale i w przypadku połączenia (przejęcia) spółek uregulowanego przez art. 494 k.s.h. Przepis art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. stoi na przeszkodzie przejściu zezwolenia na mocy prawa czyli sukcesji uniwersalnej. Oznaczałoby to, że w efekcie istnienia uregulowania art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. w przypadku każdego przejęcia (połączenia) spółek w trybie art. 494 k.s.h. organ bada przesłanki z art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. i wydaje, w zależności od ustaleń, decyzję pozytywną bądź odmowną w przedmiocie zmiany zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Jednakże stanowisko organu nie było konsekwentne, skoro dopuścił możliwość zmiany nazwy apteki na podstawie wniosku spółki przejmującej, a odmówił zmiany podmiotu uprawnionego do prowadzenia apteki na podstawie tego samego wniosku i okoliczności podanych przez wnioskodawcę.

Zdaniem Sądu opisana niekonsekwencja organów Inspekcji Farmaceutycznej nie miała wpływu na wynik postępowania w rozumieniu art. 145 § 1 p.p.s.a. Nie stwierdzono bowiem nieważności kwestionowanych decyzji (pkt 2 powołanego przepisu). Wydanie zaś orzeczenia na niekorzyść skarżącej (uchylającego rozstrzygnięcia organów wyrażające zgodę na zmianę nazwy apteki) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. nastąpiłoby z naruszeniem art. 134 § 2 p.p.s.a. (Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść oskarżonego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu).

Przechodząc do oceny powołanych przez organy przepisów, art. 494 § 1 k.s.h. stanowi, że spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. W myśl § 2 tego art. na spółkę przejmującą albo spółkę nowozawiązaną przechodzą z dniem połączenia w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, które zostały przyznane spółce przejmowanej albo którejkolwiek ze spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej.

W niniejszej sprawie chodzi o przejęcie spółki na podstawie art. 494 § 1 k.s.h., która prowadziła aptekę ogólnodostępną na podstawie zezwolenia na prowadzenie tejże apteki, wydanego na podstawie przepisów Prawa farmaceutycznego.

Przepis art. 99 ust. 1 p.f. stanowi, że apteka ogólnodostępna może być prowadzona tylko na podstawie uzyskanego zezwolenia na prowadzenie apteki. Według ust. 2 tego art. udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana, cofnięcie lub stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki należy do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego. Na podstawie art. 37ar p.f. zaś przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi zezwalającemu wszelkie zmiany danych określone w zezwoleniu. Z kolei na podstawie art. 99 ust. 3 p.f. zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie wydaje się, jeżeli podmiot ubiegający się o zezwolenie:

1) prowadzi lub wystąpił z wnioskiem o wydanie zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, lub zajmuje się pośrednictwem w obrocie produktami leczniczymi lub;

2) prowadzi na terenie województwa więcej niż 1 % aptek ogólnodostępnych albo podmioty przez niego kontrolowane w sposób bezpośredni lub pośredni, w szczególności podmioty zależne w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, prowadzą łącznie więcej niż 1 % aptek na terenie województwa;

3) jest członkiem grupy kapitałowej w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, której członkowie prowadzą na terenie województwa więcej niż 1 % aptek ogólnodostępnych.

Ponadto na mocy art. 101 pkt 4 p.f. wojewódzki inspektor farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, gdy wnioskodawca nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Z kolei na mocy

art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f. organ zezwalający cofa zezwolenie, w przypadku gdy przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.

Należy zauważyć, że pojęcie rękojmi należytego prowadzenia apteki nie ma definicji ustawowej. W doktrynie wskazuje się, że dla określenia pojęcia "rękojmi należytego prowadzenia apteki" można skorzystać z dorobku orzecznictwa odnoszącego się do rękojmi należytego wykonywania zawodu, tym bardziej, że także Naczelny Sąd Administracyjny kilkakrotnie stwierdzał, iż orzecznictwo dotyczące poszczególnych zawodów, w których wymagana jest rękojmia prawidłowego wykonywania zawodu, znajduje zastosowanie ogólnie do pojęcia "rękojmi", z uwzględnieniem cech szczególnych danego zawodu (chodzi nie tylko o wiedzę i wysokie kwalifikacje, ale o sumienność i rzetelność)" (por. M. Kulesza, Opinia prawna odnośnie do rękojmi należytego prowadzenia apteki, Biuletyn Informacyjny, Okręgowa Izba Aptekarska [...], luty 2004 r., s. 27; wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1999 r., sygn. akt II SA 879/99). Pojęcie rękojmi należy odnieść do pojęcia przedsiębiorcy. Skoro rękojmia stanowi ogół cech pozytywnych predystynujących do wykonywania określonej działalności gospodarczej, to prowadzenie działalności sprzecznie z prawem stanowi o utracie rękojmi (por. wyrok NSA z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 1833/15 akceptujący pogląd WSA [...] w wyroku z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 1076/14, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl). W myśl art. 99 ust. 4 p.f. prawo do uzyskania zezwolenia na prowadzenie apteki posiada osoba fizyczna, osoba prawna oraz niemająca osobowości prawnej spółka prawa handlowego.

Zatem dawanie rękojmi należytego prowadzenia apteki należy odnosić do samego wnioskodawcy. Natomiast przesłanki określone w art. 99 ust. 3 pkt 2 i 3 p.f. odnoszą się do już wykonywanej działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu aptek ogólnodostępnych.

Również według art. 75 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonywanie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016r., poz. 1829 z późn. zm.) w zakresie regulowanym ustawą - Prawo farmaceutyczne, w tym prowadzenie apteki, wymaga uzyskania zezwolenia (art. 99 ust. 1 p.f.). Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie zawiera definicji legalnej zezwolenia. Przyjmuje się, że jest to indywidualny akt prawny (decyzja administracyjna), wydawany na wniosek zainteresowanego podmiotu (przedsiębiorcy) w celu uzyskania zgody na podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej. Zezwolenie usuwa w sposób zindywidualizowany ustawowy zakaz podjęcia działalności gospodarczej, a tym samym daje prawo do korzystania z konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej. Zezwolenia jako akty wydawane przez organy administracji publicznej są źródłem uzyskania przez przedsiębiorcę uprawnień w sferze stosunków publicznoprawnych. Z tej przyczyny co do zasady nie stanowią one przedmiotu obrotu, w szczególności dokonywanego w drodze czynności cywilnoprawnych (D.R. Kijowski: Pozwolenie w administracji publicznej. Studium z teorii prawa administracyjnego, Białystok 2000, wyrok, NSA z dnia 20 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 350/06, opubl. Lex nr 344/615, czy uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. akt II GPS 6/08, ONSAiWSA z 2009 r., z. 3, s. 45, w której też stwierdził, że w bardzo szerokim zakresie zmiany w sferze podmiotowej stosunków administracyjnoprawnych przewidziano w przepisach dotyczących transformacji spółek, np. art. 494 § 2 k.s.h., nie rozwijając jednakże tego wątku).

Zatem, w ocenie Sądu, pozwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej jest ściśle powiązane z konkretnym podmiotem, który ma dawać rękojmię należytego prowadzenia apteki i nie tylko, gdy ubiega się o udzielenie zezwolenia, ale i przez cały czas prowadzenia działalności. Oznacza to, że z chwilą zakończenia bytu prawnego przez ten podmiot, np. poprzez przejęcie (połączenie) następuje brak uprawnionego podmiotu do zezwolenia. Spółka przejmująca albo spółka nowozawiązana wskutek połączenia się spółek, które posiadały zezwolenia na prowadzenie aptek ogólnodostępnych nie jest już tym podmiotem – wnioskodawcą, który dawał rękojmię należytego prowadzenia apteki i któremu udzielono zezwolenia na prowadzenie tejże apteki. Ponadto mogłoby dojść do połączenia spółek, wśród których byłaby spółka, która prowadzi lub wystąpiła z wnioskiem o wydanie zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, lub zajmuje się pośrednictwem w obrocie produktami leczniczymi (art. 99 ust. 3 pkt pkt 1 p.f.) lub co do której cofnięto zezwolenie, o którym mowa w art. 101 pkt 2 p.f. W postępowaniu o zmianę zezwolenia brak jest podstaw do prowadzenia postępowania czy wnioskodawca spełnia wymogi z art. 101 pkt 4 p.f. (daje rękojmię należytego prowadzenia apteki), mając na uwadze treść cytowanego wyżej art. 37ar p.f. w zw. 102 pkt 1 p.f. (Zezwolenie na prowadzenie apteki powinno zawierać nazwę i siedzibę podmiotu, na rzecz którego zostało wydane zezwolenie, a w przypadku podmiotu będącego osobą fizyczną - imię, nazwisko i adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza.) w zw. z art. 99 ust. 2 p.f. w zw. z art. 108 ust. 4 pkt 4 lit. a) p.f. w zw. z art. 61 k.p.a.

Mając na uwadze argumentację skarżącej i uczestników postępowania, którzy popierają jej stanowisko: Z. [...],Z. z siedzibą [...] należałoby zaś przyjąć, że po stronie spółki przejmującej należałoby domniemywać istnienie rękojmi należytego prowadzenia tejże apteki, z racji przejęcia spółki, co do której rękojmi w tym zakresie nie podważono, choć w skrajnej sytuacji rękojmia spółki przejmującej mogłaby nie podlegać sprawdzaniu, jeżeli występowałaby tylko o zmianę zezwolenia na prowadzenie apteki, wcześniej nie ubiegając się o wydanie takowego zezwolenia na swoją rzecz..

Skarżąca strona sugeruje, że w przypadku niespełniania warunków do prowadzenia apteki organ może cofnąć decyzję na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Jednakże żaden z przepisów art. 103 p.f. nie daje podstawy do cofnięcia omawianego zezwolenia. Brak jest podstaw do zastosowania art. 120 ust. 1 p.f. nakazującego przez organ usunięcie stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie, gdyż wezwanie to nie może dotyczyć zmiany danych (por. wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1322/13, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ponadto, bez względu na charakter naruszenia, cofnięcie zezwolenia powodowałoby, że wnioskodawca w okresie 3 lat od cofnięcia zezwolenia nie uzyskałby nowego zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej (art. 101 pkt 2 p.f.). Byłaby to chyba nadmiernie surowa i częstokroć nieuzasadniona sankcja w odniesieniu do zjawiska koncentracji aptek. Przy tym sporne pozostawałoby, od którego momentu spółka przejmująca utraciła uprawnienia do zezwolenia na prowadzenie apteki udzielonego spółce przejętej.

W ocenie Sądu omówione wyżej przepisy, jak i przedstawione argumenty prowadzą do wniosku, że w niniejszej sprawie wyłączone jest stosowanie art. 494 § 2 k.s.h. W konsekwencji zezwolenie wygasa wskutek przejęcia lub zawiązania nowej spółki wskutek połączenia spółek. Przepis art. 104 ust. 1 p.f. potwierdza, że zezwolenie na prowadzenie apteki jest związane z podmiotem, który je uzyskał, skoro wygasa w przypadku śmierci podmiotu (osoby fizycznej), który jest posiadaczem zezwolenia na prowadzenie apteki (pkt 1), rezygnacji z prowadzonej działalności (pkt 2), likwidacji osoby prawnej posiadającej zezwolenie na prowadzenie apteki, pod warunkiem że odrębne przepisy nie stanowią inaczej (pkt 3). Należy przy tym zauważyć, że ustawodawca w pkt 3 nie odwołuje się do likwidacji osoby prawnej według jakichś szczególnych uregulowań. Zdaniem Sądu należy to rozumieć jako utratę bytu prawnego przez ten podmiot. Przedstawione rozumienie "likwidacji" potwierdza art. 45 ust. 5 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 700), w którym jest mowa, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, w przypadku przekształcenia, łączenia lub podziału podmiotu skutkującego jego likwidacją, wykreślenie podmiotu oraz wpis informacji, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 4 (informacje o połączeniu z innymi podmiotami, podziale lub przekształceniu podmiotu w inny sposób), następuje z urzędu. Sąd rejestrowy wpisujący skutki przekształcenia, łączenia lub podziału zawiadamia o tym sąd rejestrowy właściwy dla podmiotu podlegającego przekształceniom, przesyłając odpisy odpowiednich postanowień o wpisie do Rejestru.

W tej sytuacji, jak w niniejszej, w przypadku przejęcia [...]przez C. , skutkującego wykreśleniem spółki przejmowanej z Krajowego Rejestru Sądowego (bezsporne) nastąpiła likwidacja spółki przejmowanej w rozumieniu art. 104 pkt 3 p.f. Dlatego należało uznać, że zezwolenie dla [...]Sp. z o.o z siedzibą [...] na prowadzenie apteki ogólnodostępnej wygasło.

Stanowisko Sądu potwierdza ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1015), w której w art. 1 pkt 1 lit. a) dodano ust. 2a do art. 99 p.f., w którym generalnie wyłączono stosowanie m.in. art. 494 § 2 k.s.h. W uzasadnieniu projektu tejże ustawy (druk sejmowy VIII.1126) stwierdzono, że podstawowe uzasadnienie dla wyłączenia stosowania 494 § 2 k.s.h. do zezwoleń na prowadzenie aptek ma norma prawna zawarta w art. 101 pkt 4 p.f. stanowiąca, że udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej uzależnione jest od dawania przez podmiot ubiegający się o zezwolenie rękojmi należytego prowadzenia apteki. Zasada, że podjęcie i wykonywanie działalności polegającej na prowadzeniu apteki ogólnodostępnej wymaga po stronie zezwoleniobiorcy rękojmi należytego prowadzenia apteki, uniemożliwia przyjęcie wniosku, że zezwolenia wydane na rzecz spółek przejmowanych lub łączonych, powinno z mocy prawa, tj. zgodnie z art. 494 § 2 k.s.h. przechodzić na rzecz spółki przejmującej albo spółki nowo zawiązanej. Okoliczność, że każda z przejmowanych spółek samodzielnie daje rękojmię należytego prowadzenia apteki, nie oznacza, że taką rękojmię daje podmiot, który powstał w wyniku połączenia spółek.

Wymaga zauważenia, że przepis art. 101 pkt 4 p.f. w takim samym brzmieniu obowiązuje od daty wejścia Prawa farmaceutycznego w życie, tj. od dnia 1 października 2002 r.

Zatem, mimo braku wyraźnego wcześniejszego wyłączenia w Prawie farmaceutycznym stosowania art. 494 § 2 k.s.h., istnienie wymogu legitymowania się rękojmią należytego prowadzenia apteki przez wnioskodawcę uniemożliwiało sukcesję zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej.

Przy takiej wykładni nie powstaje problem nierównego traktowania podmiotów, które ubiegają się o uzyskanie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej i podmiotów, które nabyłyby zezwolenia w trybie art. 494 § 2 k.s.h. Równocześnie przepis art. 99 ust. 3 pkt 2 i 3 p.f. byłby interpretowany zgodnie z oczekiwaniami strony, jako odnoszący się do etapu ubiegania się o zezwolenie.

Przedstawione rozumienie art. 99 ust. 3 pkt 3 p.f. nie pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody działalności gospodarczej, gdyż według art. 86 ust. 1 p.f. apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne, o których mowa w ust. 2. Nadto według art. 68 ust. 1 p.f. apteki ogólnodostępne to podstawowe podmioty uprawnione do prowadzenia obrotu detalicznego produktami leczniczymi. Mimo braku definicji ustawowej obrotu detalicznego nie ulega wątpliwości, iż jego zasadniczą cechą jest bezpośrednie zaopatrywanie ludności (art. 87 ust. 2 pkt 1 p.f.). Zatem cecha ta determinuje zakres działalności, do której uprawniona jest apteka. Nie jest to więc punkt sprzedażowy, w którym prowadzona jest działalność pozwalająca na pełną realizację konstytucyjnej zasady działalności gospodarczej.

Z drugiej zaś strony przedsiębiorca chcący przejąć inny podmiot posiadający zezwolenie na prowadzenie apteki mógłby ubiegać się o przyrzeczenie wydania zezwolenia czyli tzw. promesę uregulowaną w art. 37an p.f. Takie działanie także powinno wpisywać się w strategię rozwoju tego przedsiębiorcy.

Ponadto zakazy koncentracji aptek określone w art. 99 ust. ust. 3 pkt 2 i 3 p.f. w sposób ilościowy (nie więcej niż 1 % aptek ogólnodostępnych) oraz z odniesieniem się do miejsca (na terenie województwa) nie są sprzeczne z zasadami unijnymi swobody przedsiębiorczości i swobody przepływu kapitału, np. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt C-531/06, Lex nr 491772), w którym stwierdził, że ograniczenia swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu kapitału, stosowane bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, mogą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, o ile są one właściwe do zapewnienia realizacji wyznaczonego celu i nie wykraczają poza to, co jest niezbędne dla jego osiągnięcia (pkt 49). Zauważył też, że ochrona zdrowia publicznego należy do nadrzędnych względów interesu ogólnego, które mogą uzasadnić ograniczenia swobód przepływu zagwarantowanych w traktacie, takich jak swoboda przedsiębiorczości (zob. w szczególności ww. wyrok w sprawie Hartlauer, pkt 46) i swobodny przepływ kapitału (pkt 51). W szczególności ograniczenia wspomnianych swobód przepływu mogą być uzasadnione celem polegającym na zapewnieniu pewnego i należytej jakości zaopatrzenia ludności w produkty lecznicze (pkt 52). Z kolei w wyroku z dnia 19 maja 2009 r.,

sygn. akt C-171/07, opubl Lex nr 491758) TSUE wyjaśnił, że w świetle zagrożeń dla zdrowia publicznego i dla równowagi finansowej systemów zabezpieczenia społecznego państwa członkowskie mogą nałożyć na osoby zajmujące się detaliczną dystrybucją produktów leczniczych ścisłe wymogi dotyczące między innymi sposobów sprzedaży tych produktów i osiągania zysków. W szczególności mogą co do zasady zastrzec prawo do detalicznej sprzedaży produktów leczniczych dla farmaceutów ze względu na gwarancje, jakie oni powinni zapewniać, i informacje, które powinni być w stanie przekazać konsumentom. Dlatego, zważywszy na przyznane państwom członkowskim kompetencje w zakresie podejmowania decyzji o poziomie ochrony zdrowia publicznego, państwa członkowskie mogą wymagać, aby produkty lecznicze były dystrybuowane przez apteki korzystające z rzeczywistej niezależności zawodowej. Mogą także podjąć środki prowadzące do wyeliminowania lub zmniejszenia zagrożenia naruszenia takiej niezależności, jako że takie naruszenie może mieć wpływ na pewność i jakość zaopatrzenia ludności w produkty lecznicze.

Podobne stanowisko TSUE zajął także w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., sygn. akt C-570/07, opubl. Lex nr 578277).

Kierując się powyższym Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt