Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.) Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk Andrzej Góraj Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2011 r. sprawy ze skargi K. D. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych oddala skargę

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 12 pkt 2, art. 22 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) oraz w związku z art. 159 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), po rozpoznania wniosku [...] S.A. o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej skargi P. J., K. D. oraz B. Sp. z o.o. z siedzibą w W., na odmowę udostępnienia przez [...] S.A. danych osobowych abonenta, który w dniu [...] stycznia 2010 r. miał przydzielony numer IP [...], uchylił zaskarżoną decyzję i odmówił uwzględnienia skargi.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że do jego Biura wpłynęła skarga P. J., K. D. oraz B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na odmowę udostępnienia przez [...] S.A. z siedzibą w W., danych osobowych abonenta, który w dniu [...] stycznia 2010 r. miał przydzielony numer IP [...].

Skarżący podał, że zamierza wystąpić na drogę sądową w celu dochodzenia zadośćuczynienia za naruszone dobra osobiste na podstawie art. 24 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w związku z wpisami dokonanymi na forach internetowych przez użytkownika posługującego się pseudonimem "[...]". Spółka odmówiła udostępnienia danych osobowych, o które ww. wnosili w piśmie z dnia [...] kwietnia 2010 r.

W takiej sytuacji wnieśli o "nakazanie Operatorowi udostępnienie żądanych danych osobowych oraz wszelkich danych umożliwiających pełną identyfikację osoby celem wystąpienia przeciwko niej o ochronę dóbr osobistych skarżących".

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych przeprowadził w sprawie postępowanie wyjaśniające i ustalił, że:

1. W dniu [...] stycznia 2010 r. o godzinie [...] na forum internetowym serwisu [...] został zamieszczony przez użytkownika posługującego się pseudonimem "[...]" wpis o treści: "Poszukuję osób pokrzywdzonych przez firmy B. Sp. z o.o., e., H. Sp. z o.o., K. To te same firmy tzn. właścicielami są te same osoby: P. J. i K. D. [...] Moje gg [...]".

Wpisy o identycznej treści zostały zamieszczone również na innych forach internetowych.

Właściciel serwisu [...] udostępnił skarżącym informację o adresie IP [...], z którego dokonano wpisu na forum.

2. Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. skarżący wystąpili do Spółki z żądaniem "niezwłocznego udostępnienia danych osobowych oraz wszelkich informacji, umożliwiających pełną identyfikację abonenta, który w dniu [...] stycznia 2010 r. posługiwał się numerem IP [...]". W powyższym piśmie wskazano, że w dniu [...] stycznia 2010 r. o godzinie [...] na stronach forum internetowego należącego do serwisu [...] użytkownik posługujący się pseudonimem "[...]" w toku toczącej się dyskusji dokonał wpisu obrażającego skarżących. Poinformowano Spółkę o zamiarze podjęcia przez skarżących decyzji o wystąpieniu na drogę postępowania sądowego w celu dochodzenia zadośćuczynienia za naruszone dobra osobiste na podstawie art. 24 Kodeksu cywilnego, do czego elementem niezbędnym, warunkującym skuteczność wszczęcia postępowania o ochronę dóbr osobistych, jest jednoznaczne określenie osoby, przeciwko której postępowanie to jest kierowane wraz ze wskazaniem miejsca zamieszkania, na który to adres będą doręczane pisma procesowe.

3. W odpowiedzi Spółka pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. odmówiła udostępnienia danych osobowych, wskazując, że zgodnie z art. 159 ust. 1 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, dane dotyczące użytkownika (abonenta) stanowią tajemnicę telekomunikacyjną, a jej ujawnienie (art. 159 ust. 3) narusza obowiązek zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej. W myśl art. 159 ust. 4 ustawy, dane objęte tajemnicą telekomunikacyjną mogą być ujawnione postanowieniem sądu, prokuratora lub na podstawie przepisów odrębnych – w przedmiotowej sprawie na podstawie pisma nie można przekazać danych.

4. Spółka przetwarza dane osobowe osoby korzystającej w dniu [...] stycznia 2010 r. o godz. [...] z adresu IP [...] w zakresie imienia, nazwiska, adresu e-mail, numeru telefonu, serii i numeru dokumentu tożsamości oraz numeru PESEL w Zbiorze Abonentów Usług Telekomunikacyjnych w celu świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Dalej organ wskazał, że zgodnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Zgodnie z art. 23 Kodeksu cywilnego dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Stosownie do art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Zgodnie z art. 24 § 2 kc poszkodowany może żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Na podstawie art. 448 kc, w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone, odszkodowanie.

W myśl art. 43 kc przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych.

Sporządzenie pozwu do sądu cywilnego w związku z naruszeniem dóbr osobistych wymaga podania danych osobowych osoby pozwanej, a więc niezbędne jest wniesienie do sądu pisma, które spełniać będzie warunki określone w art. 187 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296 ze zm.) - zwanej dalej kpc. Natomiast w myśl art. 126 § 1 pkt 1 kpc pismo procesowe powinno zawierać oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników. Zgodnie z art. 126 § 2 kpc, gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sporu.

Z powyższego wynika, iż niezbędnym elementem pozwu jest oznaczenie imienia, nazwiska i miejsca zamieszkania osoby, przeciwko której jest skierowane w pozwie żądanie.

Z treści wniosku skarżących o udostępnienie danych wynika, że w ich ocenie doszło do naruszenia dóbr osobistych, uzasadnionym jest zatem dochodzenie ochrony przed wystąpieniem z powództwem do sądu, wobec autora wpisu na forum, którego adres IP wskazuje, iż może nim być osoba będąca stroną umowy cywilnoprawnej ze Spółką o świadczenie usług dostępu do sieci Internet.

Artykuł 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych stanowi, że dane osobowe, z wyłączeniem danych, o których mowa w art. 27 ust. 1, mogą być udostępnione w celach innych niż włączenie do zbioru, innym osobom i podmiotom niż wymienione w ust. 1, jeżeli w sposób wiarygodny uzasadniają potrzebę posiadania tych danych, a ich udostępnienie nie naruszy praw i wolności osób, których dane dotyczą. Według powyższego przepisu do udostępnienia danych osobowych koniecznym jest wiarygodne uzasadnienie potrzeby posiadania tych danych, który to warunek niewątpliwie został przez skarżących wypełniony.

Dalej organ podkreślił, że prawo do wystąpienia z powództwem o ochronę dóbr osobistych, nie może być ograniczone bez wyraźnej podstawy prawnej. Takiej podstawy nie może stanowić art. 159 ustawy - Prawo telekomunikacyjne w związku z naruszeniem tajemnicy telekomunikacyjnej przez ujawnienie niezbędnych do wystąpienia z pozwem danych osoby, która dokonała wpisu na forum internetowym. Artykuł 159 ustawy - Prawo telekomunikacyjne mimo, że generalnie zabrania przetwarzania treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu wprowadza również wyjątki od przedmiotowego zakazu. Stosownie do ust. 2 pkt 4 art. 159 przetwarzanie przedmiotowych danych może nastąpić, gdy będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi. W ocenie organu przesłanka ta została spełniona w przedmiotowej sprawie – udostępnienie żądanych przez skarżących danych ma na celu realizację przysługującego im prawa do wystąpienia z powództwem o zadośćuczynienie za naruszone dobra osobiste.

W ocenie organu, żądanie skarżących wypełnia dyspozycję art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych i Spółka odmawiając udostępnienia danych naruszyła art. 29 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, na podstawie art. 104 § 1 kpa oraz art. 12 pkt 2, art. 22, art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, nakazał [...] S.A. z siedzibą w W. udostępnienia imienia, nazwiska i adresu abonenta, który w dniu [...] stycznia 2010 r. o godzinie [...] miał przydzielony numer IP [...].

Spółka złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz umorzenie postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, nie może być podstawą wydania zaskarżonej decyzji nakazującej udostępnienie danych osobowych. Zgodnie z cytowanym przepisem, potrzeba posiadania danych osobowych musi być wiarygodnie uzasadniona, a dane mogą zostać udostępnione, jeżeli udostępnienie nie naruszy praw i wolności osób, których dane dotyczą.

Podniesiono, że Spółka nie posiada kompetencji do oceny wiarygodności uzasadnionej potrzeby posiadania danych, jak również w ocenie Spółki takich kompetencji nie posiada GIODO.

Podkreślono również, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych niezasadnie powołał się w zaskarżonej decyzji na art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, gdyż przepis ten zezwala na przekazywanie danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną w sytuacji, gdy jest to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi, a w przedmiotowej sprawie trudno uznać za konieczne przekazanie danych osobowych, gdy konieczność ta uzależniona jest od uprzedniej oceny wiarygodności potrzeby posiadania danych.

Organ uznał, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zasługuje na uwzględnienie i podzielił stanowisko spółki, iż udostępnienie wnioskowanych danych mogłoby prowadzić do naruszenia tajemnicy telekomunikacyjnej, do przestrzegania której Spółka jest zobowiązana. Artykuł 159 ust. 1 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, wyraźnie stanowi, że tajemnica komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych, zwana dalej "tajemnicą telekomunikacyjną" obejmuje:

1. dane dotyczące użytkownika,

2. treść indywidualnych komunikatów,

3. dane transmisyjne, które oznaczają, dane przetwarzania dla celów przekazywania komunikatów w sieciach telekomunikacyjnych lub naliczania opłat za usługi telekomunikacyjne, w tym dane lokalizacyjne, które oznaczają wszelkie dane przetwarzane w sieci telekomunikacyjnej wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych,

4. dane o lokalizacji, które oznaczają dane lokalizacyjne wykraczające poza dane niezbędne do transmisji komunikatu lub wystawienia rachunku,

5. dane o próbach uzyskania połączenia między zakończeniami sieci, w tym dane o nieudanych próbach połączeń, oznaczających połączenia między telekomunikacyjnymi urządzeniami końcowymi lub zakończeniami sieci, które zostały zestawione i nie zostały odebrane przez użytkownika końcowego lub nastąpiło przerwanie zestawianych połączeń.

Zgodnie z ust. 2 przepisu zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że:

1. będzie to przedmiotem usługi lub będzie to niezbędne do jej wykonania,

2. nastąpi za zgodą nadawcy lub odbiorcy, których dane dotyczą,

3. dokonanie tych czynności jest niezbędne w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transakcji handlowej lub celów łączności w działalności handlowej,

4. będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi.

W okolicznościach sprawy niniejszej nie zaszły, zdaniem organu, żadne przesłanki uprawniające lub zobowiązujące Spółkę do udostępnienia danych osobowych objętych tajemnicą telekomunikacyjną, w szczególności nie będzie miała tu zastosowania przesłanka określona w art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, gdyż przepis ten jest lex specialis względem art. 29 ustawy.

Artykuł 29 ust. 2 ustawy stanowi, że dane osobowe z wyłączeniem danych, o których mowa w art. 27 ust. 1, mogą być udostępnione w celach innych niż włączenie do zbioru, innym osobom i podmiotom niż wymienione w ust. 1, jeżeli w sposób wiarygodny uzasadniają potrzebę posiadania tych danych, a ich udostępnienie nie naruszy praw i wolności osób, których dane dotyczą. Z powyższego wynika, że na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych mogą być udostępnione dane, co nie jest równoznaczne z obowiązkiem ich udostępnienia przez administratora danych. Zatem możliwość udostępnienia określonych danych na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy nie jest równoznaczna z koniecznością ich udostępnienia, o której mowa jako wyjątku dopuszczającym naruszenie tajemnicy komunikacyjnej.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi K. D. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów.

Decyzji zarzucił naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, poprzez przyjęcie, iż decyzja GIODO wydana na podstawie przepisów o ochronie danych osobowych nie stanowi podstawy dla zwolnienia administratora danych z obowiązku przestrzegania tajemnicy telekomunikacyjnej, o której mowa w art. 159 ustawy – Prawo telekomunikacyjne.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powołując argumenty jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. –Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

W sprawie niniejszej wskazać należy, że art. 159 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) stanowi, że tajemnica komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych, zwana dalej "tajemnicą telekomunikacyjną" obejmuje:

1. dane dotyczące użytkownika,

2. treść indywidualnych komunikatów,

3. dane transmisyjne, które oznaczają dane przetwarzania dla celów przekazywania komunikatów w sieciach telekomunikacyjnych lub naliczania opłat za usługi telekomunikacyjne, w tym dane lokalizacyjne, które oznaczają wszelkie dane przetwarzane w sieci telekomunikacyjnej wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych,

4. dane o lokalizacji, które oznaczają dane lokalizacyjne wykraczające poza dane niezbędne do transmisji komunikatu lub wystawienia rachunku,

5. dane o próbach uzyskania połączenia między zakończeniami sieci, w tym dane o nieudanych próbach połączeń, oznaczających połączenia między telekomunikacyjnymi urządzeniami końcowymi lub zakończeniami sieci, które zostały zestawione i nie zostały odebrane przez użytkownika końcowego lub nastąpiło przerwanie zestawianych połączeń.

Zgodnie z ust. 2 przepisu zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że:

1. będzie to przedmiotem usługi lub będzie to niezbędne do jej wykonania,

2. nastąpi za zgodą nadawcy lub odbiorcy, których dane dotyczą,

3. dokonanie tych czynności jest niezbędne w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transakcji handlowej lub celów łączności w działalności handlowej,

4. będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi.

W okolicznościach sprawy niniejszej nie zaszły żadne przesłanki uprawniające lub zobowiązujące Spółkę do udostępnienia danych osobowych objętych tajemnicą telekomunikacyjną w szczególności nie będzie miała tu zastosowania przesłanka określona w art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, gdyż przepis ten jest lex specialis względem art. 29 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Natomiast obowiązujący w czasie rozstrzygania sprawy art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, przewidywał, że dane osobowe, z wyłączeniem danych, o których mowa w art. 27 ust. 1, mogą być udostępnione w celach innych niż włączenie do zbioru, innym osobom i podmiotom niż wymienione w ust. 1, jeżeli w sposób wiarygodny uzasadnią potrzebę posiadania tych danych, a ich udostępnienie nie naruszy praw i wolności osób, których dane dotyczą. Przepis ten zezwalał zatem na udostępnienie danych, z wyjątkiem danych wrażliwych, w innych przypadkach niż włączenie do zbioru. Dane osobowe bez zgody osoby, której dotyczą, mogły być udostępnione na wniosek innych odbiorców niż osoby lub podmioty uprawnione do ich otrzymania na mocy przepisów prawa. Było to jednak możliwe tylko wówczas, gdy odbiorca danych w sposób wiarygodny uzasadnił potrzebę ich posiadania oraz gdy nie naruszało to praw i wolności osoby, której dane dotyczą. Odwołanie się w art. 29 ust. 2 ustawy do wiarygodnej potrzeby posiadania danych oznacza, że zasadnicza przesłanka udostępniania danych osobowych na tej podstawie została sformułowana w postaci pojęcia nieostrego, niedookreślonego. Ustawa nie definiuje bowiem zwrotu "uzasadnionej potrzeby posiadania danych", ani nie zawiera jednoznacznych dyrektyw pozwalających na odkodowanie zakresu znaczeniowego powyższego wyrażenia. Jednakże takie określenie przedmiotowego warunku pozwala przyjąć, że wnioskodawca powinien przynajmniej uprawdopodobnić, że wnioskowane dane są mu potrzebne dla realizacji własnych interesów, także faktycznych. W rachubę wchodzić przy tym mogą tylko takie interesy wnioskodawcy, które w świetle obowiązującego prawa można uznać za usprawiedliwione. Samo powołanie się na takie cele jeszcze nie wystarcza do prawidłowego stosowania art. 29 ust. 2 ustawy. Konieczne jest bowiem dokonanie także oceny, czy dla realizacji takich zamierzeń wnioskodawcy niezbędne jest mu przekazanie żądanych danych, mimo braku na to zgody osoby, której dane te dotyczą. Ocena taka wymaga też wyważenia racji i interesów z jednej strony wnioskodawcy, a z drugiej strony osoby, której dane dotyczą, mającej objęty ochroną prawną interes, aby jej dane nie były przetwarzane bez jej zgody. Wyważenie tych interesów jest warunkiem koniecznym przy stosowaniu powołanego przepisu, z uwzględnieniem rangi tych interesów w realiach konkretnej sprawy. Jest to szczególnie ważne, ponieważ konflikt ten dotyczy ochrony prywatności osoby, której dane są przetwarzane, a więc wartości, która ma szczególnie wysoką rangę, także w systemie wartości konstytucyjnych. Analiza zasadności potrzeb wnioskodawcy powinna być przeprowadzona ponadto z uwzględnieniem dyrektywy kierunkowej przewidzianej w art. 7 kpa, czyli "mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli". Tak więc oceniając "uzasadnioną potrzebę posiadania danych", należy zbadać, czy chodzi o jej "słuszność" w porównaniu z interesem społecznym. Dopiero rozważenie wszystkich tych okoliczności pozwala na ustalenie, czy spełnione zostały ustawowe przesłanki, o jakich mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

W przedmiotowej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych zasadnie, na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, odmówił uwzględnienia skargi na odmowę [...] S.A. udostępnienia wnioskodawcom imienia, nazwiska i adresu abonenta, który w dniu [...] stycznia 2010 r. o godzinie [...] miał przydzielony numer IP [...].

Wnioskodawcy uzasadniali swoją prośbę, zamiarem wniesienia do sądu pozwu o ochronę dóbr osobistych.

Zgodnie z art. 187 w zw. z art. 126 § 2 kpc pozew powinien wskazywać między innymi miejsce zamieszkania pozwanych osób fizycznych.

Jednak w ocenie Sądu do wiarygodnego uzasadnienia potrzeby posiadania danych osobowych abonenta o przyznanym IP [...] nie wystarczy sam hipotetyczny zamiar wytoczenia przeciwko niemu powództwa cywilnego. Takie stanowisko, zdaniem Sądu, prowadziłoby do błędnej wykładni art. 29 ust. 2 ustawy i oznaczałoby w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tej normy w rozpoznawanej sprawie.

Osoba, która czuje się pokrzywdzona poprzez naruszenie dóbr osobistych ma niewątpliwie prawo dochodzenia przysługujących jej z tego tytułu roszczeń. Takie uprawnienia gwarantuje jej Konstytucja RP (art. 45 ust. 1) oraz przepisy Kodeksu cywilnego. Zatem jeżeli zdecyduje się na podjęcie na drodze sądowej stosownych kroków, to należy rozważyć zasadność udostępnienia jej adresu takiego abonenta, gdyż brak takich danych nie może ograniczać jej prawa do merytorycznego rozpoznania sprawy przez sąd powszechny. Niewskazanie przez powoda miejsca zamieszkania pozwanego wprawdzie nie wyklucza dopuszczalności złożenia pozwu, ale uniemożliwia nadanie mu prawidłowego biegu, a tym samym może skutkować podjęciem przez przewodniczącego czynności przewidzianych w art. 130 § 2 kpc. W toku zaś wszczętego procesu przedmiotowy brak może stanowić przesłankę do zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 kpc. Dlatego należy przyjąć, że uzasadniona potrzeba posiadania danych adresowych abonenta, który naruszył dobra prawem chronione w znaczeniu przewidzianym w art. 29 ust. 2 cyt. ustawy, mogła ewentualnie zachodzić, ale dopiero po wszczęciu przez poszkodowanego procesu.

Odmienna sytuacja ma miejsce wówczas, gdy przeciwko abonentowi nie toczy się jeszcze żadne postępowanie sądowe. Dlatego sama deklaracja dotycząca zainicjowania w przyszłości procesu omawianej przesłanki nie spełnia. Taki hipotetyczny zamiar nie musi być w ogóle zrealizowany.

Mając powyższe względy na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu i dlatego też, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.