Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Miziołek (spr.), Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Urszula Opara, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 marca 2013r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach sprawy ze skargi B. R. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie zmian w rejestrze ewidencji gruntów i budynków oddala skargę.

Decyzją z dnia Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., uchylił decyzję Starosty z dnia [...] wydaną w przedmiocie zmian w ewidencji gruntów i odmówił wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków [...] w odniesieniu do nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...] w zakresie przebiegu granic pomiędzy tymi działkami.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 25 czerwca 2012r., uzupełnionym w dniu 17 lipca 2012r., T. M. domagał się od Starosty "(...) dokonania weryfikacji map z zasobu geodezyjnego Starostwa Powiatowego co do działki nr [...], własność B. R. i mojej nr [...] ze stanem faktycznym oraz ze stanem w księgach wieczystych". W uzasadnieniu wskazano, że Starostwo Powiatowe w tym samym czasie wydało dwie różne mapy (wyrysy), przy czym L. R. otrzymał wyrys niezgodny ze stanem faktycznym i ze stanem wynikającym z ksiąg wieczystych, natomiast wnioskodawca otrzymał wyrys prawidłowy. W efekcie doprowadziło to do sporu granicznego pomiędzy właścicielami sąsiadujących nieruchomości.

Pismem z dnia 18 lipca 2012r. Starosta poinformował wnioskodawcę, że zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010r. nr 193, poz. 1287 ze zm.), starosta jest organem prowadzącym ewidencję gruntów, a stan ewidencji gruntów w zakresie jej treści zależny jest przede wszystkim od przedstawienia przez stronę wniosku o dokonanie zmian w ewidencji gruntów z obowiązkiem przedłożenia stosownych dokumentów ilustrujących stan prawny i geodezyjny działki.

W odpowiedzi z dnia 30 lipca 2012r. T. M. wniósł o przywrócenie w ewidencji gruntów poprzedniego stanu, argumentując, że "sfałszowanie dokumentów przez pracownika Starostwa" doprowadziło do dokonania bezpodstawnych zmian w ewidencji – w wyniku których L. R. naruszył jego własność. W takiej sytuacji, zdaniem strony, zbędne było żądanie od niego wniosku o dokonanie zmian w ewidencji gruntów wraz z dokumentacją.

Decyzją z dnia [...] Starosta orzekł o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków obrębu Boszczynek, gmina Skalbmierz w odniesieniu do nieruchomości oznaczonych jako:

- działka nr 88/2, stanowiąca własność T. M. i nieruchomości oznaczonej jako działka nr 87, będącej własnością B. R., w zakresie przebiegu granicy pomiędzy tymi działkami biegnącej "(...) w linii prostej, na całej długości, od drogi, oznaczonej jako działka nr [...] do działki nr [...], zgodnie z pierworysem sporządzonym w 1959r. oraz dokumentacją będącą podstawą działu spadku znajdującą się w aktach Sądu Rejonowego w Kazimierzy Wielkiej, sygn. akt [...]."

- działka nr [...]i nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], stanowiącej własność J. O., w zakresie przebiegu granicy pomiędzy tymi działkami na podstawie "(...) dokumentacji znajdującej się w aktach postępowania uwłaszczeniowego w Urzędzie Gminy , oraz w aktach Księgi wieczystej Nr [...], założonej w 1974r. na podstawie wyników zakończonego uwłaszczenia".

W podstawie prawnej powołano art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) oraz § 46 ust. 1 i § 47 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. nr 38, poz. 454).

Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ I instancji powołał się na zgromadzony w aktach administracyjnych materiał dowodowy, w tym opracowaną przez uprawnionego geodetę na zlecenie organu opinię z dnia 7 sierpnia 2012r. w sprawie określenia granic pomiędzy działkami nr [...] na numerycznej i analogowej mapie ewidencyjnej obrębu [...]. Jak ustalił bowiem organ I instancji w trakcie prac związanych z określeniem przebiegu granic pomiędzy działkami nr [...] nie było możliwe jednoznaczne ustalenie położenia punktów określających przebieg granic przedmiotowych działek z powodu braku materiałów źródłowych, które po wcześniejszym ustaleniu stanu posiadania, stanowiły w latach 1959-1963 podstawę do założenia ewidencji gruntów i opracowania operatu ewidencji gruntów przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego pod numerem ewidencyjnym 259/6/123/63.

W odwołaniu od ww. rozstrzygnięcia T. M. zarzucił zaskarżonej decyzji:

- niezgodność z prawem poprzez oparcie się przede wszystkim na dokumentacji sprzed uwłaszczenia działek [...] i poczynienie ustaleń sprzecznych z ich treścią, a tym samym niezgodnych ze stanem własnościowym, które decyzje te ukształtowały;

- pominięcie, że faktyczne, wieloletnie użytkowanie działek [...] było do momentu wydania L. R. wyrysu niesporne i odmienne od ustalonej w decyzji granicy działek – a zgodne z twierdzeniami wnioskodawcy.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, wydając wymienioną na wstępie decyzję, podkreślił że zgłoszone przez wnioskodawcę żądanie dotyczy w istocie rozstrzygnięcia sporu granicznego pomiędzy T. M. a właścicielem działki nr [...]. Organ odwoławczy, przytaczając przepisy § 12 ust. 1, § 44 oraz § 46 ust. 2 pkt 1 i 2 ww. rozporządzenia, podkreślił że starosta jako organ I instancji w sprawach ewidencji gruntów i budynków rejestruje stany podmiotowe i przedmiotowe zmieniające się w czasie w oparciu o stosowne kolejno powstające dokumenty prawne. W rezultacie ewidencja gruntów nie tworzy stanów prawnych, lecz je rejestruje. Mając na uwadze treść ww. przepisów wskazano, że sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy opinia geodety uprawnionego nie jest dokumentem, mogącym stanowić podstawę do dokonania zmiany w ewidencji gruntów i budynków. Natomiast Starosta, orzekając na jej podstawie – wbrew przepisom rozporządzenia – o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków, rozstrzygnął o zasięgu prawa własności. Organ ten nie był do tego uprawniony, jako że sprawy w tym przedmiocie należą do właściwości sądów powszechnych. Jednocześnie brak jest materiałów źródłowych do jednoznacznego określenia położenia punktów załamania granic pomiędzy działkami nr [...], zaś dokumenty powołane przez Starostę w uzasadnieniu decyzji, stanowiące według organu podstawę do modyfikacji granic przedmiotowych działek, nie zawierają żadnych danych będących podstawą do jednoznacznego określenia położenia punktów załamania granic działek nr [...]. Podkreślono przy tym, że w trakcie prowadzonego postępowania żadna ze stron nie przedstawiła dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierającej wykaz zmian danych ewidencyjnych – która mogłaby być podstawą do wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów i budynków. Dokumentacji takiej nie opracował również organ prowadzący postępowanie. W rezultacie brak jest dokumentów uprawniających do wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów i budynków, polegającej na modyfikacji spornych granic działek. Dodatkowo organ odwoławczy wskazał na okoliczność, że decyzja Starosty nie zawiera uzasadnienia prawnego, przez co nie spełnia wymogów art. 107 § 1 K.p.a.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach B. R. zarzuciła decyzji organu odwoławczego:

I. naruszenie przpisów postępowania, mogące wpływać na treść wydanego orzeczenia, a to:

- art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez wydanie decyzji kasacyjnej, odmawiającej wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków w zakresie przebiegu granic pomiędzy działkami, uniemożliwiając tym samym możliwość udziału w dwuinstancyjnym postępowaniu administracyjnym osobie skarżącego,

- art. 136 K.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów bądź zlecenia przeprowadzenia tego postępowania organowi, który wydał decyzję, pomimo, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że w trakcie prac związanych z określeniem przebiegu granic pomiędzy działkami, nie było możliwe jednoznaczne ustalenie położenia punktów określających przebieg granic z powodu braku materiałów źródłowych.

II. naruszenie prawa materialnego, a to:

- art. 29 ust. 1, 2 i 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz

- § 3, 4, 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 kwietnia 1999r. w sprawie rozgraniczania nieruchomości (Dz. U. nr 45, poz. 453) poprzez uznanie, że rozgraniczenie nieruchomości dokonane przez geodetę z upoważnienia burmistrza czy wójta może być dokonane jedynie na podstawie planów geodezyjnych znajdujących się w księgach wieczystych – podczas gdy wypisy z ksiąg wieczystych stanowią jeden z wielu dokumentów w oparciu, o które należy dokonać ustalenia granic nieruchomości.

- art. 27 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001r. nr 124, poz. 1361 ze zm.) poprzez przyjęcie, że dane zawarte w dziale I księgi wieczystej objęte są zasadą rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, podczas gdy wpisy w dziale I księgi wieczystej nie są chronione tą zasadą,

- art. 27 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez pominięcie zasady, że podstawą do ustalenia niezgodności oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej z danymi wynikającymi z ewidencji gruntów i budynków – są właśnie dane z tej ewidencji, bowiem tylko one, wykorzystane następnie w postępowaniu wieczystoksięgowym, mogą doprowadzić do ustalenia cech charakterystycznych dla indywidualizacji nieruchomości,

- art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez odrzucenie tezy, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej, przy czym wpis w dziale pierwszym nie jest objęty domniemaniem prawdziwości ani też objęty rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych – co oznacza, że zgodnie z treścią wyżej cytowanego art. 27 ustawy o księgach wieczystych, stwierdzenie nadrzędności danych ewidencyjnych dokonywać się może z urzędu na skutek zawiadomienia jednostki organizacyjnej prowadzącej ewidencję gruntów, która ma prawo orzec o elementach geodezyjnych działki, również dla celów przyszłego postępowania sądowego.

Mając na uwadze powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji, bądź uchylenie tej decyzji oraz decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem decyzja organu odwoławczego odpowiada przepisom prawa.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270), zwanej dalej ustawą P.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną.

Rozpatrując skargę w ramach tak zakreślonej kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia bądź stwierdzenia nieważności zakwestionowanego rozstrzygnięcia.

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszej sprawie jest reformatoryjna decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego – wydana w trybie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. Rozstrzygnięciem tym uchylono decyzję Starosty o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków w zakresie przebiegu granicy pomiędzy działkami nr [...] – odmawiając ostatecznie wprowadzenia przedmiotowych zmian. U podstaw wydania zaskarżonej decyzji legło stanowisko organu odwoławczego o tym, że w prowadzonym postępowaniu nie można było rozstrzygnąć o zasięgu prawa własności ww. nieruchomości – zwłaszcza z uwagi na brak dokumentów uprawniających do wprowadzenia takiej zmiany.

W świetle poczynionych poniżej rozważań nie budzi wątpliwości Sądu prawidłowość tak wydanej decyzji.

Odnosząc się do kompetencji organu odwoławczego do zastosowania instytucji reformacji i orzeczenia co do istoty sprawy (art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a.) wskazać trzeba, że istnieją one wówczas, gdy dokonujący kontroli instancyjnej organ II instancji nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego i nie stwierdził potrzeby dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie. Takie okoliczności – wbrew zarzutom skargi – miały miejsce w rozpatrywanej sprawie, albowiem zreformowanie przez organ odwoławczy decyzji z dnia [...] sprowadzało się w istocie do odmiennej oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego. W świetle powyższego brak było podstaw do przeprowadzenia przez ten organ dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie, bądź też zlecenia jego przeprowadzenia Staroście w trybie art. 136 K.p.a. – co zarzuca skarżąca.

W tym miejscu wskazać trzeba, że postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte na wniosek T. M. w sprawie wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków obrębu [...], polegającego na określeniu przebiegu granic pomiędzy działkami nr [...] na numerycznej mapie ewidencyjnej obrębu [...] (zawiadomienie – K-I-18). Podstawę wydania decyzji Starosty z dnia [...] (K-I-132) stanowiły przepisy art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), nakładające na starostów obowiązek prowadzenia ewidencji gruntów i budynków, oraz § 46 ust. 1 i § 47 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. nr 38, poz. 454), zwanego dalej rozporządzeniem. Zgodnie z treścią przepisu § 46 ust. 1 rozporządzenia, dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 i 11. Z kolei stosownie do § 47 ust. 3 rozporządzenia w przypadku gdy aktualizacja operatu ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta przeprowadza w sprawie tej aktualizacji postępowanie administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 ustawy. Z kolei z treści art. 20 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wynika, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie zbiorem informacji o gruntach i budynkach. Co do gruntów zawiera ona dane o ich położeniu, granicach, powierzchni, rodzajach użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ich ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, właścicielach i władających.

Na gruncie przywołanych regulacji zarówno orzecznictwo sądowoadministracyjne, jak i doktryna akcentują wyłącznie techniczno-deklaratoryjny charakter zapisów w ewidencji gruntów. Podkreślić przy tym trzeba, że zmiany w ewidencji gruntów w zakresie tytułów własności dokonuje się wyłącznie na podstawie dokumentów urzędowych. Ewentualne zaś kwestionowanie tych dokumentów może odbywać się wyłącznie w przepisanym trybie i nie należy do organów ewidencji gruntów. Konsekwencją tego jest uznanie, że wpis w rejestrze określonej osoby jako właściciela nie przesądza absolutnie o jej prawach do danej nieruchomości w zakresie powierzchni lub granic. Wpis ewidencyjny co do osoby właściciela danej nieruchomości ani nie korzysta z domniemania prawdziwości (jak odpowiednie wpisy w księdze wieczystej), ani też nie mówi się o rękojmi wiary publicznej tych wpisów (w przeciwieństwie do rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych). Z tego też względu za pomocą zmian w ewidencji gruntów w zakresie tytułów prawnych do konkretnych działek nie można dochodzić i udowadniać praw właściciela. Moc wiążącą zarówno dla obywateli, jak i dla organów państwowych mają tylko dane dotyczące opisu gruntów (ich położenia, konkretnych granic, rodzaju użytków i ich jakości - klasy bonitacyjnej). Ewidencja służy nie ochronie praw poszczególnych podmiotów do gruntów, ale polityce fiskalnej państwa, prawu budowlanemu, ochronie gruntów rolnych, scalaniu, gospodarce przestrzennej itp. W rolnictwie pełni w tym zakresie funkcję informacyjną i dokumentacyjną. Natomiast do ochrony i rejestracji praw podmiotowych na nieruchomościach służą księgi wieczyste, a spory na tle własności mogą być dochodzone przed sądami powszechnymi – nie zaś administracyjnymi. W rezultacie decyzja w przedmiocie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów nie może rozstrzygać żadnej kwestii spornej związanej z ustaleniem tytułu własności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 1993r., sygn. akt II SA 1155/92, ONSA 1994/2/61, Lex nr 10448). Odnosząc się do obszernej argumentacji zawartej w skardze należy wyjaśnić skarżącej, że wszelkie spory zaistniałe w wyniku przeprowadzonych zmian ewidencyjnych dotyczące między innymi przebiegu granic nie mogą być rozstrzygane w postępowaniu z zakresu ewidencji gruntów – a jedynie w postępowaniu cywilnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 1996r., sygn. II SA 1824/95, Lex nr 654736) – co przesądza o całkowitej nietrafności zarzutów podniesionych w pkt II skargi. Granica nieruchomości wyznacza zasięg przysługiwania do niej prawa własności, dlatego też spór o tę granicę jest w istocie sporem o zasięg prawa własności, którego rozstrzygnięcie nie należy do postępowania ewidencyjnego, lecz rozgraniczeniowego w sposób określony przez ustawodawcę w art. 29 i nast. ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lipca 2011r., sygn. akt I OSK 1347/10, Lex nr 950515). Ustosunkowując się do argumentacji przedstawionej w skardze zasadnym jest wskazanie, że do czasu rozstrzygnięcia sporu i uzgodnienia treści ksiąg wieczystych oraz sporządzenia dokumentacji, która w myśl powołanych poniżej przepisów mogłaby stanowić podstawę do wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków, stan wykazany w tej ewidencji powinien pozostać nie zmieniony.

W opisanym powyżej rozumieniu sporu granicznego – jako sporu o zasięg prawa własności – organ odwoławczy prawidłowo zinterpretował przepis § 12 ust. 1 rozporządzenia, jako określający dokumenty mogące stanowić podstawę ujawnienia w ewidencji gruntów i budynków stanu prawnego obejmującego przebieg granic nieruchomości wyznaczających zasięg przysługiwania prawa własności. Jak wynika z tego przepisu zmian w ewidencji gruntów w zakresie przebiegu granic dokonuje się tylko na podstawie dokumentów urzędowych. Mogą nimi być wpisy w księgach wieczystych, prawomocne orzeczenia sądowe, akty notarialne, ostateczne decyzje administracyjne, czy dyspozycje zawarte w aktach normatywnych. Natomiast ewentualne kwestionowanie tych dokumentów może odbyć się w przepisanym trybie i nie należy do organów ewidencji gruntów (por. ww. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 1993r., sygn. II SA 1155/92). Przez zmiany danych objętych ewidencją gruntów rozumie się m. in. zmianę granic działek wchodzących w skład jednostki rejestrowej i ich powierzchni. Jak już to wyżej zaznaczono zmiany w operacie ewidencji gruntów wprowadza się m. in. w wyniku zgłoszenia osób zainteresowanych, które są obowiązane dostarczyć dokumenty geodezyjne, kartograficzne i inne niezbędne do wprowadzenia tych zmian.

Nie budzi przy tym wątpliwości, że T. M., jako właściciel działki nr [...] był uprawniony do złożenia wniosku o zmianę przebiegu granic ww. działki. Jednak, aby taki wniosek mógł zostać przez organ prowadzący ewidencję uwzględniony, niezbędne było przedstawienie jednego z dokumentów, o jakich mowa w cyt. powyżej przepisie § 12 ust. 1 rozporządzenia. Tymczasem w niniejszej sprawie brak jest takiego dokumentu, nie może go także zastąpić sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy opinia geodezyjna w sprawie określenia granic pomiędzy działkami nr [...] – albowiem nie mieści się ona w zamkniętym katalogu określonym w § 12 rozporządzenia. Z tego też względu w stanie faktycznym niniejszej sprawy Starosta – pomimo braku wymaganej dokumentacji – w sposób niedopuszczalny rozstrzygnął o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków w zakresie przebiegu granicy między ww. działkami. Na powyższe okoliczności właściwą uwagę zwrócił organ II instancji, uchylając zakwestionowaną odwołaniem decyzję z dnia [...] oraz orzekając reformatoryjnie o odmowie wprowadzenia przedmiotowych zmian –

w trybie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. Prawidłowo zauważono przy tym, że decyzja organu I instancji nie spełnia wymogów uzasadnienia prawnego, określonych w art. 107 § 1 K.p.a. Podejmowane przez organy administracji decyzje winny spełniać wymogi wskazane w art. 107 § 1 K.p.a., w tym muszą zawierać powołanie podstawy prawnej oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. Zgodnie z § 3 omawianego przepisu prawa, uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Z jej uzasadnienia winno wynikać, z jakich przyczyn organ uwzględnił wnioskowane żądanie, bądź odmówił uwzględnienia. Tych elementów brak jest w uzasadnieniu decyzji wydanej w pierwszej instancji.

Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak sentencji wyroku – na podstawie art. 151 ustawy P.p.s.a.