drukuj    zapisz    Powrót do listy

6559, Środki unijne, Zarząd Województwa, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 234/13 - Wyrok NSA z 2013-03-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 234/13 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-03-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-02-14
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Henryk Wach
Ireneusz Fornalik
Magdalena Bosakirska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6559
Hasła tematyczne
Środki unijne
Sygn. powiązane
III SA/Kr 1212/12 - Wyrok WSA w Krakowie z 2012-12-17
Skarżony organ
Zarząd Województwa
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U.UE.L 2008 nr 214 poz 3 art. 12 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) - d)
Rozporządzenie Komisji (WE) NR 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) - Tekst mający znaczenie dla EOG
Dz.U. 2009 nr 84 poz 712 art. 26 ust. 1 pkt 4 i ust. 2, art. 30c ust. 3 pkt 1, art. 30d ust. 1, art. 30e
Ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju - tekst jednolity
Dz.U. 2006 nr 90 poz 631 art. 41, art. 50
Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Magdalena Bosakirska (spr.) Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia del. WSA Ireneusz Fornalik Protokolant Michał Stępkowski po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Zarządu Województwa M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 17 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Kr 1212/12 w sprawie ze skargi V. Spółki z o.o. w J. na rozstrzygnięcie Zarządu Województwa M. z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Zarządu Województwa M. na rzecz V. Spółki z o.o. w J. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wyrokiem z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Kr 1212/12, po rozpoznaniu sprawy ze skargi V. sp. z o.o. w J. na rozstrzygnięcie Zarządu Województwa Małopolskiego z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej w pkt 1/ stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, w pkt 2/ zasądził od organu na rzecz skarżącej spółki koszty postępowania.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

V. sp. z o.o. (zwana dalej Spółką) przystąpiła do Konkursu ogłoszonego w ramach realizacji Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, II Oś priorytetowa "Gospodarka regionalnej szansy", Działanie 2.1. "Rozwój i podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstw", Schemat A "Bezpośrednie wsparcie MŚP". W dniu [...] stycznia 2012 r. do Małopolskiego Centrum Przedsiębiorczości wpłynął wniosek Spółki o dofinansowanie realizacji projektu pn. "Przygotowanie V. sp. z o.o. do uruchomienia nowych usług, związanych z udostępnianiem materiałów audio-wideo" ze środków dotacji rozwojowej w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 (dalej zwany MRPO).

Pismem z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...], Zastępca Dyrektora Małopolskiego Centrum Przedsiębiorczości poinformował Spółkę, że wniosek został odrzucony na etapie I oceny formalnej ze względu na fakt niespełnienia kryterium "Kompletność i poprawność wniosku". Organ wyjaśnił, że zgodnie z treścią pkt 16.1. lit. b) Podręcznika kwalifikowania wydatków objętych dofinansowaniem w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 (dalej zwanego "Podręcznikiem kwalifikowania wydatków"), wydatek na zakup wartości niematerialnej i prawnej może zostać uznany za wydatek kwalifikowany, jeśli wartość ta będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji.

Organ stwierdził, że wydatek na zakup licencji na eksploatację materiałów audio-wideo nie spełnia wymogów kwalifikowalności wydatku na zakup wartości niematerialnej i prawnej określonych w Podręczniku kwalifikowania wydatków ze względu na fakt niespełnienia warunku odnoszącego się do wykorzystywania przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej przez nabywcę. Wartość ta nie będzie wykorzystywana przez Spółkę, lecz de facto stanowi zakup towaru (materiału), który po poddaniu go stosownej obróbce, tj. edycji i przygotowaniu do dystrybucji w stosownej wersji, będzie następnie dystrybuowany poprzez wskazane przez Spółkę kanały (do telewizji, kin studyjnych i lokalnych, mediatekom, na nośnikach DVD/Blue-Ray). Planowany wydatek na zakup licencji na eksploatację materiałów audio-wideo stanowi jedynie początkowy "składnik/materiał" tego procesu i jedynie ze względu na swój charakter, może być stosowany w nieograniczonej liczbie planowanych do realizacji nowych usług. Skoro tak, to wydatek na licencje na eksploatację materiałów audio-wideo nie będzie wykorzystywany przez Spółkę.

Organ zwrócił przy tym uwagę, że wymóg, iż wartość będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji, należy rozumieć w ten sposób, że w każdym przypadku, niezależnie czy nabywca będzie udzielał, czy nie będzie udzielał sublicencji, wymagane jest, aby Spółka korzystała z zakupionej wartości niematerialnej lub prawnej w swoim przedsiębiorstwie. Taka sytuacja nie będzie miała miejsca w omawianym stanie faktycznym, gdyż Spółka co prawda będzie udzielała sublicencji, jednakże nie będzie korzystała z zakupionej wartości lecz jedynie ją edytowała i dystrybuowała.

Z uwagi na powyższe wydatek na licencje na eksploatacje materiałów audio-wideo w liczbie ]...] sztuk w łącznej kwocie [...] zł nie może zostać zaliczony do kosztów kwalifikowanych projektu. Ujęcie tego wydatku wśród kosztów niekwalifikowanych powoduje obniżenie wysokości kosztów kwalifikowanych do kwoty [...] zł tj. poniżej minimalnej kwoty wsparcia, co skutkuje niespełnieniem warunku z § 18 pkt 7 Regulaminu konkursu dotyczącego minimalnej kwoty wsparcia. Z tego powodu projekt podlega odrzuceniu na etapie l oceny formalnej.

Spółka wniosła protest. Zarzuciła, że ocena kryterium "Kompletność i poprawność wniosku" została przeprowadzona w sposób naruszający prawo. Zdaniem Spółki w żadnym razie nie jest możliwe potraktowanie zakupu licencji jako "de facto zakupu towaru (materiału)". Wartości niematerialne i prawne (licencje), ze względu na swoją istotę są bowiem czymś całkowicie odmiennym niż materiały/składniki, które – gdy przetworzone – mogą np. nieodwracalnie zmienić swój charakter. Nie można mylić licencji z jej przedmiotem. Wnioskodawca będzie edytować nie licencję tylko jej przedmiot. Edycja utworu stanowi korzystanie z niego, zaś zakres licencji określa zakres korzystania z utworu, którego ta licencja dotyczy. Spółka wskazała, że po to chce dokonać zakupu licencji, aby z niej korzystać w sposób opisany we wniosku i w biznesplanie. W świetle danych z wniosku i biznesplanu jasne jest, że Spółka będzie niekiedy jedynym podmiotem, który będzie korzystał z planowanej do zakupu licencji. W zależności od stopnia ingerencji w konkretny utwór, na jego podstawie będzie opracowywane dzieło zależne, przeznaczone do dystrybucji na podstawie sublicencji. Nieprawdziwe jest twierdzenie, że Spółka będzie dystrybuować zakupione wartości niematerialne i prawne. Zakup licencji stanowi więc wydatek kwalifikowany w konkursie.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2012 r. Zarząd Województwa Małopolskiego poinformował Spółkę o negatywnym rozpatrzeniu protestu.

Zarząd Województwa Małopolskiego wskazał, że zapisy pkt 16.1. Podręcznika kwalifikowania wydatków są pochodną uregulowań wspólnotowych tj. art. 12 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) – Dz. U. UE z dnia 9 sierpnia 2008 r. L 214, s. 3) dalej powoływanego jako "rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008". Powołany przepis stanowi, że aby wartości niematerialne i prawne zostały uznane za koszt kwalifikowany muszą m.in. spełniać warunek, że korzysta się z nich wyłącznie w przedsiębiorstwie otrzymującym pomoc. Organ uznał, że fakt udzielania licencji na korzystanie z utworu zależnego (audiowizualnego) z wykorzystaniem sublicencji udzielonej na podstawie licencji planowanej do nabycia w ramach regionalnej pomocy inwestycyjnej (na utwór sceniczny) oznacza, iż wartość niematerialna i prawna (licencja na utwór pierwotny, sceniczny) nie będzie wykorzystywana wyłącznie w jednostce otrzymującej pomoc. Skoro bowiem sublicencja jest "pochodną" licencji (planowanej do nabycia w ramach projektu) i będzie wykorzystywana poza jednostką otrzymującą pomoc, to i licencja główna w pewnym zakresie określonym w sublicencji będzie wykorzystywana poza jednostką otrzymującą pomoc.

Zarząd Województwa Małopolskiego stwierdził, że organ I instancji prawidłowo odczytał charakter wykorzystania kwestionowanej wartości niematerialnej i prawnej (a w zasadzie utworu). W jego ocenie utwór nie będzie wykorzystywany jak środek pracy (narzędzie), a będzie przedmiotem "przetwórstwa" z uwzględnieniem specyfiki, która sprawi, że – odmiennie od typowych materiałów/składników – po "przetworzeniu" sam utwór nie zmieni nieodwracalnie swego charakteru.

Organ odwoławczy wyjaśnił również, że wykładnia systemowa treści Podręcznika kwalifikowania wydatków – dotyczącej wykorzystania wartości niematerialnej i prawnej "wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji" – prowadzi do wniosku, że chodzi o takie wartości niematerialne i prawne, które będą wykorzystywane jako środki pracy (narzędzia), gdyż w ramach pomocy dla przedsiębiorstw nie są w żadnym wypadku dofinansowywane wydatki na materiały i surowce. Nie ma podstaw by przyjąć, że w odniesieniu do wartości niematerialnej i prawnej zasady kwalifikowalności są odmienne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. Spółka wniosła o stwierdzenie, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez właściwą instytucję, jak też zasądzenie kosztów postępowania. Zarzuciła naruszenie pkt 16.1. lit. c) w związku z pkt 16.2. lit. a) Podręcznika kwalifikowania wydatków przez błędną wykładnię, że wydatek na licencję nie może być uznany za wartość, która będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę.

Według skarżącej nabyta wartość niematerialna i majątkowa – licencje na korzystanie z utworów audio-wideo będących nagraniami spektakli teatralnych – będzie wykorzystywana wyłącznie w przedsiębiorstwie nabywcy, tj. skarżącej. Z uwagi na poszanowanie praw twórców utworów pierwotnych, przy dokonywaniu dystrybucji utworów zależnych zasadnym będzie zawarcie elementów sublicencyjnych z zainteresowanymi podmiotami, ale w pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków taka możliwość została przewidziana explicite. Skoro autorskie prawa majątkowe oraz licencje są uznawane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu pkt 16.2. Podręcznika i można ubiegać się o uznanie wydatku na nie za kwalifikowany, to uznanie udzielenia sublicencji za wykluczające możliwość ubiegania się o uznanie wydatku za kwalifikowany spowodowałoby ograniczenie – praktycznie całkowite – możliwości ubiegania się o dofinansowanie zakupu licencji w ramach konkursu. Skarżąca podkreśliła, że licencja główna będzie wykorzystywana wyłącznie u wnioskodawcy, zaś podmioty zewnętrzne będą korzystać wyłącznie z utworów opracowanych przez Spółkę na mocy umów o odmiennym zakresie pól eksploatacji.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Województwa Małopolskiego wniósł o oddalenie skargi. Podtrzymał stanowisko, że dofinansowaniu podlega koszt zakupu wartości niematerialnych i prawnych, tylko wtedy jeśli jej przedmiot (utwór, a nie licencja do utworu) będzie wykorzystywany przez wnioskodawcę. Chodzi o to, aby zakupione przez beneficjenta przedmioty licencji (a nie same licencje) były przez niego wykorzystywane jako środek pracy (narzędzie), a nie stanowiły jedynie podstawy do przeróbki, która następnie podlega sprzedaży innym podmiotom.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że ocena projektu została dokonana z naruszeniem prawa i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że poza ustawą z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.) dalej "u.z.p.p.r." i przepisami prawa unijnego, dokumentami wiążącymi Spółkę składającą wniosek był Regulamin Konkursu do naboru wniosków o dofinansowanie projektów mikroprzedsiębiorstw ze środków Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 w ramach II Osi priorytetowej "Gospodarka regionalnej szansy" oraz Podręcznik Instytucji Zarządzającej Małopolskim Regionalnym Programem Operacyjnym na lata 2007-2013, wersja nr 10 (uchwała nr 706/12 Zarządu Województwa Małopolskiego z dnia 26 czerwca 2012 r.). Przedmiotem sporu była ocena formalna projektu w zakresie spełniania kryterium "Kwalifikowalność projektu".

Sąd pierwszej instancji uznał, że pkt 16.1. lit. c) w związku z pkt 16.2. lit. a) Podręcznika kwalifikowania wydatków został przez organ nieprawidłowo zastosowany, na skutek dokonania jego błędnej wykładni.

Zdaniem Sądu, spór między stronami dotyczy wyłącznie kwalifikowalności wydatków na licencje, nie ma bowiem wątpliwości co do spełniania przez stronę skarżącą pozostałych warunków wymaganych przez art. 12 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 oraz pkt 16 Podręcznika kwalifikowania wydatków, to jest: nabycia od osoby trzeciej na warunkach rynkowych, ujęcia w ewidencji księgowej beneficjenta oraz amortyzowania zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Sąd uznał, że argumentacja Zarządu Województwa Małopolskiego jest nieprawidłowa, bowiem została oparta na braku rozróżnienia praw wynikających z zawarcia umowy licencyjnej od przedmiotu tych praw, jakim jest utwór. Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) dalej powoływana jako "ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych" wprowadza rozróżnienie pomiędzy samym utworem a umowami dotyczącymi autorskich praw majątkowych do tego utworu. Wartością niematerialną i prawną, co do której skarżąca Spółka domaga się uznania wydatku jako kwalifikowanego, są licencje na korzystanie z utworów. Zarówno w treści wniosku, jak i w biznesplanie w sposób jednoznaczny i niebudzący żadnych wątpliwości wskazała, że zamierza uzyskać uprawnienia wynikające z umów licencyjnych do tzw. utworów pierwotnych, którymi mają być utwory audio-wizualne w formie nieopracowanych nagrań spektakli teatralnych. Udzielone licencje, czyli zakupione w ramach projektu wartości niematerialne i prawne miały upoważniać skarżącą do przygotowywania własnych utworów audiowizualnych (opracowania cudzych utworów), a następnie dystrybuowania ich kanałami określonymi we wniosku (TVP Kultura, DVD, Blue-Ray, mediateki), a więc rozpowszechniania tzw. utworów zależnych utworzonych przez skarżącą za zezwoleniem autorów pierwotnych (art. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Ze sformułowania zarówno wniosku konkursowego, jak i załączonego do niego biznesplanu wyraźnie wynika, że skarżąca Spółka będzie podmiotem wyłącznie uprawnionym do korzystania z nabywanych licencji. Z dokumentów tych nie wynika zamiar Spółki przenoszenia na inne podmioty uprawnień wynikających z nabywanych licencji, ani korzystania z nabywanych licencji wspólnie z innym podmiotem lub korzystania w toku prowadzonych prac nad utworami z pomocy innych podmiotów. Zgodnie z zamierzeniem skarżącej, nabyte w ramach projektu wartości niematerialne i majątkowe, czyli licencje na korzystanie z utworów audio-wideo będących nagraniami spektakli teatralnych polegające na ich opracowaniu, miałyby być wykorzystywane wyłącznie w przedsiębiorstwie skarżącej, a po wytworzeniu przez nią nowych utworów z wykorzystaniem nabytej licencji (tzw. utworów zależnych), miałyby być dystrybuowane dalej, za zezwoleniem twórców utworów pierwotnych. Trafnie jednak podkreśla skarżąca, że te umowy z podmiotami zewnętrznymi dotyczyłyby nie utworu pierwotnego (który był przedmiotem nabytej licencji) lecz utworów opracowanych przez skarżącą, a zakres pól ich eksploatacji byłby inny niż w umowach licencyjnych będących przedmiotem nabycia – podmioty zewnętrzne nie będą mogły w żaden sposób opracowywać utworów skarżącej. Zatem nie ma podstaw do wyprowadzenia wniosku, że nie został spełniony wymóg przewidziany w art. 12 ust. 2 lit a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008, a także pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków. Odmienna interpretacja wymienionych przepisów doprowadziłaby do powstania niespójności w treści Podręcznika kwalifikowania wydatków pomiędzy punktem 16.1. lit. c) a punktem 16.2. lit. a), a także do ograniczenia możliwości realizacji celów określonych w cyt. rozporządzeniu.

Sąd pierwszej instancji zważył, że organ w sposób nieuprawniony rozszerzył wymóg wynikający z pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków, dokonując jego błędnej wykładni. Jasne i niebudzące żadnych wątpliwości literalne brzmienie tego przepisu nie upoważnia do jego odczytywania w sposób proponowany przez organ. Przepis ten wyraźnie i jednoznacznie odwołuje się do wartości niematerialnej i prawnej, które w innej części tego samego Podręcznika zostały zdefiniowane, nie ma więc wątpliwości jak je należy rozumieć. Nieuprawnione jest zatem stanowisko organu, motywowane koniecznością wykładni celowościowej, że przepis ten, mimo jego wyraźnego literalnego brzmienia, dotyczy jednak samego utworu a nie licencji, i że powinien być odnoszony jedynie do takich wartości niematerialnych i prawnych, które będą wykorzystywane jako środki (narzędzia) pracy, albowiem co do zasady pomocy nie udziela się na zakup materiałów i surowców. Szeroki wywód organu na ten temat w końcowej części zaskarżonego rozstrzygnięcia nie znajduje podstaw prawnych.

W konkluzji Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, że organ, dokonując nieuzasadnionego rozszerzenia przesłanek uniemożliwiających uznanie danego wydatku za kwalifikowany i tamując w ten sposób uprawnionym dostęp do otrzymania należnej pomocy finansowej, naruszył art. 26 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 u.z.p.p.r, przewidujący równy dostęp do pomocy przez wszystkie kategorie beneficjentów w ramach programu oraz zapewniający przejrzystość reguł stosowanych przy ocenie projektów. Naruszono też art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r., wprowadzający wymóg rzetelności i bezstronności oceny projektu dokonywanej przez organ.

Formułując wskazania co do dalszego postępowania Wojewódzki Sąd Administracyjny polecił organowi uwzględnienie powyższych wywodów i wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z prawem.

II

Skargę kasacyjną złożył Zarząd Województwa Małopolskiego.

Wyrok zaskarżył w całości. Wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Wnoszący skargę kasacyjną na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej powoływanej jako "p.p.s.a." zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

– naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. polegające na stwierdzeniu, że ocena formalna projektu pn. "Przygotowanie V. Sp. z o.o. do uruchomienia nowych usług, związanych z udostępnieniem materiałów audio-wideo", została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia, w sytuacji gdy przy ocenie projektu i rozpatrywaniu złożonego protestu nie naruszono żadnych przepisów prawa, w szczególności zaś wskazanego w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków;

– naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków polegającą na przyjęciu, że koszt nabycia licencji w ramach przedmiotowego projektu stanowi koszt kwalifikowany wobec faktu, że wyżej wymieniona licencja będzie wykorzystywana wyłącznie w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Uzasadniając zarzuty wnoszący skargę kasacyjną stwierdził, że Sąd pierwszej instancji nie zauważył, że Spółka wnioskująca o pomoc, korzystając z licencji, będzie udzielała sublicencji na wytworzone przez siebie utwory, a takiego działania nie przewidują dokumenty programowe przedmiotowego konkursu, zatem wydatkiem kwalifikowanym nie może być zakup licencji celem dalszego udzielania przez Spółkę sublicencji. Nabywane licencje nie będą wykorzystywane na potrzeby realizacji projektu. Dla wykonania opracowania cudzego utworu zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych niepotrzebna jest licencja

W odpowiedzi na skargę kasacyjną V. sp. z o.o. wniosła o jej oddalenie powtarzając dotychczasową argumentację.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Choć wnoszący skargę kasacyjną podzielił zarzuty kasacyjne na procesowe i materialnoprawne, to w istocie oba zarzuty dotyczą dokonania przez Sąd pierwszej instancji błędnej wykładni pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków a następnie błędnego zastosowania powołanego przepisu i uznania, że zakupione licencje mogą stanowić wydatek kwalifikowany, bowiem będą wykorzystywane wyłącznie w przedsiębiorstwie wnioskodawcy.

Omawiany zarzut jest nieusprawiedliwiony, a pogląd wnoszącego skargę kasacyjną na temat wykładni pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków jest nietrafny.

Cytowane wyżej rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 w art. 12 określa warunki mające zastosowanie do pomocy inwestycyjnej. Warunki te muszą być respektowane w uregulowaniach krajowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. a) powołanego rozporządzenia kosztem kwalifikowanym może być koszt nabycia wartości niematerialnych i prawnych m.in. związany z rozbudową istniejącej jednostki poprzez wprowadzenie nowych produktów. Zgodnie z art. 12 ust. 2, aby wartości niematerialne i prawne mogły stanowić koszt kwalifikowany muszą spełniać łącznie następujące warunki:

a) korzysta się z nich wyłącznie w przedsiębiorstwie otrzymującym pomoc;

b) traktuje się je jako aktywa podlegające amortyzacji;

c) nabywane są od osób trzecich na warunkach rynkowych (przy czym kupujący nie sprawuje kontroli nad sprzedającym ani odwrotnie);

d) w przypadku pomocy dla MŚP wchodzą one w skład aktywów przedsiębiorstwa przez przynajmniej 3 lata.

Powyższe uregulowania unijne znalazły odbicie w treści Regulaminu Konkursu, w którym zgłoszony został sporny projekt. Zgodnie z § 17 pkt 2 lit. d) Regulaminu Konkursu w projekcie inwestycyjnym dotyczącym realizacji nowej inwestycji do wydatków kwalifikowanych można zaliczyć m.in. wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych związanych m.in. z nabyciem licencji, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

– będą wykorzystywane wyłącznie w ramach przedsiębiorstwa, które otrzymało pomoc,

– będą podlegać amortyzacji zgodnie z przepisami o rachunkowości,

– będą nabyte od osób trzecich na warunkach rynkowych,

– będą stanowić aktywa przedsiębiorcy co najmniej przez okres 3 lat.

Podręcznik kwalifikowania wydatków, którego treść jest dla wnioskodawców wiążąca, w pkt 16.1. precyzuje cechy kwalifikowalnych wydatków na wartości niematerialne i prawne. Uregulowania te są zbieżne z cytowanymi wyżej uregulowaniami unijnymi oraz z Regulaminem Konkursu.

Zgodnie z pkt 16.1. cytowanego Podręcznika, wydatek na zakup wartości niematerialnej i prawnej jest wydatkiem kwalifikowanym jeżeli wartość ta:

a) zostanie zakupiona od strony trzeciej na warunkach rynkowych,

b) zostanie ujęta w ewidencji księgowej beneficjenta,

c) będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji,

d) podlega amortyzacji zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Dodać należy, że zgodnie z pkt 16.2. Podręcznika kwalifikowania wydatków za wartości niematerialne i prawne uznaje się [...] zaliczane do aktywów trwałych prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, w szczególności autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje.

Z powołanych wyżej uregulowań unijnych i polskich wynika, że nabywane wartości niematerialne i prawne mają być wykorzystywane wyłącznie przez nabywcę z wyjątkiem sytuacji, kiedy przedmiotem nabycia jest także sublicencja. Brzmienie powyższego uregulowania jest jasne i wynika z niego, że jeżeli przedmiotem nabycia jest także sublicencja, to nabywane prawo może być wykorzystywane nie tylko przez nabywcę wnioskującego o pomoc unijną, przy zachowaniu rynkowych warunków nabycia, ujęcia w księgowości beneficjenta, amortyzacji, trwałości. Gdyby przyjąć pogląd wnoszącego skargę kasacyjną, nabycie prawa do udzielenia sublicencji dyskwalifikowałoby wydatek na nabycie licencji, a przepis pozostałby martwy.

Trafny jest zatem pogląd Sądu pierwszej instancji, że proponowana przez organ wykładnia pkt 16.1. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków jest nieuprawniona i wprowadza dodatkowe, nieprzewidziane przepisami ograniczenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że z wyżej powołanych przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 wynika, iż wstępnym warunkiem uznania wydatków na wartości niematerialne i prawne za kwalifikowalne, jest cel w jakim te wartości zostają nabyte. Co do zasady, kwalifikowalne są wydatki związane z rozbudową jednostki, dywersyfikacją produktu poprzez wprowadzanie nowych dodatkowych produktów, o ile przedmiot tych wydatków spełnia warunki określone w art. 12 ust. 2. lit. a) - d) rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008. W powołanych przepisach brak jednak uzasadnienia dla poglądu, że określenie "wykorzystywanie wartości niematerialnej" użyte w pkt 16.2. lit. c) Podręcznika kwalifikowania wydatków, powinno być rozumiane jako "wykorzystywanie w charakterze narzędzia". Ekonomiczne pojęcia "narzędzi" i "surowców" nie przystają do materii uregulowanej prawem autorskim, a próba kwalifikowania licencji uprawniającej do korzystania z utworu na określonych polach eksploatacji, jako surowca, jest chybiona. Jak wynika z załączonego do wniosku biznesplanu, nabyta wartość niematerialna i prawna (licencja) ma umożliwić specjalne przygotowanie nagrań spektakli teatralnych i ich dystrybucję za pośrednictwem mediatek, telewizji, kin, oraz DVD/Blue-Ray. Chodzi zatem o przygotowanie utworu, nadającego się do prezentacji w wybranych technikach i do dystrybucji w określonych kanałach. Tak określona licencja wykorzystywana będzie tylko przez Spółkę, gdyż tylko ona będzie korzystać z uprawnienia do eksploatacji utworu będącego przedmiotem licencji na określonych w licencji polach eksploatacji (przetwarzania zakupionych nagrań, edycji, nagrywania i rozpowszechniania na nośnikach DVD/Blue-Ray, dystrybucji itd.). Daleko idącym i nieuprawnionym uproszczeniem jest pogląd, że Spółka będzie dalej dystrybuować nabyte licencje, bowiem przedmiotem dystrybucji będą utwory, jakie powstaną w wyniku działania Spółki, do którego to działania Spółka będzie uprawniona na mocy nabytych licencji.

W świetle powyższego uznać należy, że zarzut błędnej wykładni pkt 16.1. Podręcznika kwalifikowania wydatków jest nieuzasadniony, bowiem w świetle powołanego przepisu wydatek na wartości niematerialne i prawne, spełniający kryteria w nim zawarte, jest kwalifikowalny bez dodatkowych zastrzeżeń, co do roli jaką ma spełniać licencja w przedsiębiorstwie beneficjenta (surowiec czy narzędzie). O tej roli decyduje łączne spełnienie kryteriów z pkt 16.1. lit. a), b), c) i d) Podręcznika kwalifikowania wydatków. Jeżeli te kryteria są spełnione, to wydatek jest kwalifikowalny, a jak wynika z pkt 16.1. lit. c) nabycie licencji wraz z prawem udzielenia sublicencji nie dyskwalifikuje wydatku. Jeżeli wątpliwości organu budziło zagadnienie wyłącznego wykorzystywania nabytych wartości niematerialnych i prawnych przez wnioskodawcę, to należało dokonać precyzyjnych ustaleń, co będzie przedmiotem nabycia, a co przedmiotem dystrybucji i ewentualnej sublicencji.

Nie jest także uzasadniony zarzut naruszenia art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. przez stwierdzenie, że ocena projektu została dokonana z naruszeniem prawa. Sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że przy ocenie projektu doszło do naruszenia prawa zarówno przez błędną wykładnię uregulowań dotyczących kwalifikowalności wydatków jak i naruszenie zasady dokonania wyboru projektu w oparciu o ustalone kryteria oraz zasady równego dostępu do pomocy oraz zapewnienia przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 u.z.p.p.r. Wyprowadzanie przez organ oceniający dodatkowych kryteriów kwalifikowalności, ponad te które wynikają z literalnego brzmienia przepisów, narusza reguły przejrzystości i równego dostępu do pomocy, gdyż uczestnicy konkursu nie znając tych kryteriów na etapie przystąpienia do konkursu, nie mogą ich spełnić. Wszelkie luzy interpretacyjne w zakresie treści kryteriów oceny projektów zawartych w Regulaminie konkursu oraz "twórcza interpretacja" zapisów Podręcznika kwalifikowania wydatków są niedopuszczalne właśnie z tego względu, że te "źródła prawa", na których stosowanie strona godzi się przystępując do konkursu, tylko wtedy mogą stanowić zgodny z prawem wzorzec oceny, gdy są zgodne z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Zatem, ich niejednoznaczność powoduje, że ocena projektu jest przeprowadzona w sposób naruszający prawo, bowiem prawo powszechnie obowiązujące tj. u.z.p.p.r. wymaga równego dostępu do pomocy i przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie. Ustalanie przez organ oceniający treści reguł stosowanych przy ocenie w drodze wykładni właściwie wyklucza uznanie, że są one przejrzyste.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że na etapie oceny formalnej, na którym to etapie niespełnienie kryteriów skutkuje odrzuceniem wniosku, Regulamin Konkursu w § 19 pkt 5 i pkt 6 przewiduje możliwość wezwania wnioskodawcy do złożenia wyjaśnień. Możliwość ta powinna być wykorzystywana przez organ w sytuacji, kiedy projekt jest nietypowy a jego ocena z uwagi na skomplikowaną materię prawną nastręcza trudności. W sytuacji, gdy projekt jest nowatorski związany ściśle z uregulowaniami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jego ocena powinna być szczególnie wnikliwa. Oceniając wniosek oraz badając, czy wydatek na zakup licencji może stanowić koszt kwalifikowalny organ powinien mieć na względzie treść art. 41 i art. 50 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz fakt, że licencja na korzystanie z cudzego utworu obejmuje pola eksploatacji w niej wymienione. Istotne mogło być zatem ustalenie, jaki zakres pól eksploatacji obejmą nabywane licencje, jaki zakres działań podejmie Spółka na mocy licencji oraz jakie licencje będą przedmiotem dystrybucji.

Odrzucenie projektu bez wniknięcia w jego specyfikę i bez podjęcia próby wyjaśnienia wątpliwości potwierdza trafność rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, że ocena projektu została dokonana z naruszeniem prawa.

Na marginesie jedynie należy zauważyć, że same organy oceniające projekt miały wątpliwości, co do jego oceny w świetle pkt 16 Podręcznika kwalifikowania wydatków. Organ oceniający wniosek po raz pierwszy uznał, że nie spełnia on kryterium oceny formalnej określonego w § 19 pkt 4 lit. d) Regulaminu Konkursu – kompletność i kwalifikowalność wniosku, z uwagi na fakt, że wydatek na zakup licencji jest niekwalifikowalny, zatem wydatki kwalifikowane nie osiągają wymaganego poziomu. Zarząd Województwa Małopolskiego rozpoznając protest, ten sam fakt ocenił jako niespełnienie kryterium oceny formalnej określonego w § 19 pkt 4 lit. c) Regulaminu Konkursu – kwalifikowalność projektu. Wskazana swoboda w stosowaniu przez organy kryteriów oceny formalnej wniosku może podważać zaufanie do ich kompetencji.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznał wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej za nieusprawiedliwione i działając na podstawie art. 30d ust. 1 i 30e u.z.p.p.r. i art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt