Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Maciej Kurasz, sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant starszy referent Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2013 oddala skargę

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. Wójt Gminy P. ustalił J.M. (dalej "Skarżący") wysokość wymiaru łącznego zobowiązania podatkowego na rok 2013 w wysokości 1 715 zł wskazując, iż opodatkowane zostały grunty oraz budynek mieszkalny.

Od powyżśzej decyzji Skarżący wniósł odwołanie, po rozpatrzeniu którego Wójt Gminy P., na podstawie art. 226 Ordynacji podatkowej, decyzją z dnia 1 marca 2013 r. uchylił własną decyzję w całości i ustalił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego na rok 2013 w tej samej wysokości 1 715 zł, choć Organ inaczej zakwalifikował poszczególne przedmioty opodatkowania.

Skarżący w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o stwierdzenie jej nieważności zarzucając, że decyzja została wydana w oparciu o błędne dane ewidencyjne.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. utrzymało w mocy decyzję Organu I instancji z dnia 1 marca 2013 r. Organ odwoławczy wyjaśnił, że przy wymiarze podatku organy podatkowe są zobowiązane do kierowania się art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), z którego wynika, że organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku i innej klasyfikacji gruntu lub budynku niż te, które zostały wskazane w ewidencji. SKO wskazało, iż Organ I instancji ustalił wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2013 na podstawie danych zawartych w zawiadomieniu Starostwa Powiatowegho w P. z dnia 15 stycznia 2008 r. Zmiany zostały wprowadzone na podstawie operatu geodezyjnego nr 027.0276-101/2007 z dnia 22 listopada 2007 r. - założenie ewidencji budynków i weryfikacja zabudowanych użytków gruntowych.

SKO wyjaśniło, że z danych zawartych w ewidencji wynika, iż Skarżący jest właścicielem działek o nr ew. 200/18 o pow. 1, 6389 ha, nr 200/19 o pow. 0, 1038 ha, nr 207/2 o pow. 0, 0371 ha, nr 207/4 o pow. 0, 0381 ha, położonych w miejscowości Pogorzelec. Organ wskazał, że część działki nr 200/18, o pow. 0,2717 ha, sklasyfikowana jako użytki rolne oraz grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, korzysta z ustawowego zwolnienia od podatku rolnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.), dalej zwanej "upr". Natomiast, stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz.U. Nr 200, poz. 1682 ze zm.), również część działki nr 200/18 o pow. 1, 1294 ha, zwolniona jest z podatku leśnego z uwagi na wiek lasu, który nie osiągnął jeszcze 40 lat.

SKO wyjasniło, że pozostała część działki nr 200/18 sklasyfikowana jako tereny mieszkaniowe "B", działka nr 200/19 o pow. 0, 1038 ha sklasyfikowana jako inne tereny zabudowane "Bi", działka nr 207/2 o pow. 0, 0371 ha sklasyfikowana jako drogi "dr" oraz działka nr 207/4 o pow. 0, 0381 ha sklasyfikowana jako drogi "dr", zostały opodatkowane podatkiem od nieruchomości jako grunty pozostałe. Podatkiem od nieruchomości został opodatkowany także budynek mieszkalny zlokalizowany na działce o nr 200/18.

Grunty pozostałych działek nr 207/2 i 207/4 zostały sklasyfikowane jako drogi "dr", co oznacza, że również podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Organ odwoławczy podkreśłił, że powyższe zawiadomienie Starostwa Powiatowego w P. informuje o założeniu ewidencji budynków. Dane zawarte w ewidencji potwierdzają, że Skarżący jest właścicielem budynku zlokalizowanego na działce o nr ew. 200/18. Ewidencja określa funkcję tego budynku jako "mieszkalny". Budynek ten podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 z dnia 12 stycznia 1991r.o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej zwanej "upol", przy zastosowaniu stawki dotyczącej budynków mieszkalnych. Podstawę opodatkowania budynków stanowi ich powierzchnia użytkowa, co wynika z treści art. 4 ust. 1 pkt 2 upol.

SKO podkreśliło, że Organ I instancji dwukrotnie wzywał Skarżącego do złożenia Informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych, w której podatnik powinien podać m.in. powierzchnię użytkową budynku istniejącego na działce nr 200/18, jednakże Skarżący żądanej Informacji nie złożył. W związku z powyszym Organ I instancj przyjął do opodatkowania podatkiem od nieruchomości powierzchnię budynku wskazaną przez Skarżącego w zeznaniu podatkowym w sprawie spadku po zmarłej matce Skarżącego.

Organ wyjaśnił ponadto, że wymiar podatku został dokonany przy zastosowaniu stawek określonych uchwałą Rady Gminy w P. z dnia 30 października 2012 r. nr XXII1/117/2012. Do opodatkowania gruntu ma zastosowanie stawka w wysokości 0, 40 zł/m2, natomiast do budynków mieszkalnych stawka w wysokości 0, 60 zł/m2.

Konkludując SKO stwierdziło, że Organ I instancji prawidłowo dokonał wymiaru podatku od nieruchomości, w związku z czym brak było podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżący wniósł o "unieważnienie" zaskarżonej decyzji wyjaśniając, iż nabył spadek po matce M.M., która była właścielem działek nr 200/10 i 200/18. Powierzchnia działek wynosiła łącznie 7, 41 ha, co dokumentuje akt własności ziemi z 1973 r. Decyzja wymiarowa została wydana na podstawie zawiadomienia Starostwa Powiatowego w P. z dnia 15 stycznia 2008 r., które podaje mniejszą powierzchnię gruntu - 1, 8 ha, co powoduje wadliwość decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

Skarżący podniósł, że Organ, pomimo zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego błędów w ewidencji gruntów, nie ocenił, jaki wpływ ma ta okoliczność na wymiar podatku. Zdaniem Skarżącego SKO nie zabezpieczyło także umowy Nr 57/06 zawartej pomiędzy Powiatem P., a Przedsiębiorstwem Usług Geodezyjnych A. Przedmiotem umowy nr 57/06 jest założenie przez wykonawcę na rzecz zamawiającego ewidencji budynków z aktualizacją użytków gruntowych terenów zabudowanych oraz opracowanie numerycznej mapy zasadniczej obrębów: G., D., P., gm. P..

W ocenie Skarżącego występuje sprzeczność pomiędzy danymi wprowadzonymi przez wykonawcę do operatu, a materiałem źródłowym, jakim jest istniejący na dzień 4 listopada 1971 r. stan co do opisu nieruchomości nr 200/18 i 200/10.

Skarżący zarzucił także Organom podatkowym naruszenie zasady zawartej w art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez brak zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a także brak odniesienia się do zarzutów odwołania, co stanowi naruszenie art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę SKO w C. wniosło o oddalenie skargi podtrzymując zaprezentowane wcześniej stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Ocenie sądu podlega zgodność aktów, w tym decyzji administracyjnych, zarówno z przepisami prawa materialnego, jak i procesowego. Zgodnie natomiast z art. 134 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Jak jednoznacznie stanowi art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, "Podstawę [...] wymiaru podatków [...] stanowią dane zawarte w ewidencji...". Przepis ten wprowadza zatem zasadę, że dane ujawnione w ewidencji wiążą organ podatkowy w zakresie stanu faktycznego ustalanego dla potrzeb postępowania podatkowego. W ocenie Sądu zasada ta nie oznacza bezwzględnego, bezwarunkowego i całkowitego związania organów podatkowych elementami podmiotowymi ewidencji gruntów i budynków, gdyż pogląd byłby trudny do pogodzenia z podstawowymi zasadami postępowania podatkowego, tj. zasadą prawdy materialnej i zasadą praworządności (art. 187 § 1, art. 120 Ordynacji podatkowej). Wymiar podatku powinien opierać się bowiem na danych rzeczywistych, a nie jedynie udokumentowanych, zaewidencjonowanych w jakimkolwiek rejestrze urzędowym, jeśli istnieją wystarczające przesłanki, że te udokumentowane, zaewidencjonowane dane są nieprawdziwe. Przykładem braku związania podmiotowymi danymi z ewidencji jest sytuacja, kiedy osoba widniejąca w niej jako właściciel już nie żyje – wyklucza to oczywiście skierowanie decyzji do takiej osoby. Ewidencja gruntów i budynków ma jednak formalny walor wiążący zawsze w odniesieniu do elementów przedmiotowych gruntu, tj. powierzchni, klasyfikacji, zabudowy, klasy. Z art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego wynika bowiem, że ewidencja jest przydatna w postępowaniu podatkowym w zakresie podstawy opodatkowania. Inna z kolei wartość ewidencji polega na ścisłym powiązaniu jej treści z konkretnymi przepisami podatkowego prawa materialnego. Przykładowo – jeśli np. z definicji zawartej w art. 1 ust. 2 ustawy o podatku leśnym wskazano, że lasem są grunty sklasyfikowane jako las w ewidencji gruntów, to ewidencja staje się wówczas jedynym, miarodajnym źródłem klasyfikacji podatkowej przedmiotu opodatkowania. Gdyby więc z innych dowodów, np. z dokonanych oględzin, wynikało jednoznacznie i bezspornie, że dany grunt nie jest lasem, gdyż jest w całości zabudowany albo stanowi grunt orny, to jednak de iure jest nadal lasem. Dopiero dokonana zmiana w ewidencji pozwoliłaby przyjąć inny charakter tego gruntu.

Skarżący konsekwentnie podtrzymywał stanowisko, że prowadzona dla potrzeb jego nieruchomości ewidencja prowadzona przez Starostwo Powiatowe w P. zawiera dane nieprawdziwe. Podobny pogląd został zaprezentowany w piśmie pełnomocnika Skarżącego stanowiącym załącznik do protokołu rozprawy. W tym ostatnim piśmie powołano się nadto na pogląd m.in. NSA, zawarty wyroku o sygn. II FSK 1471/06, iż dopuszczalny jest przeciwdowód wobec danych urzędowych, wynikających z decyzji administracyjnej. Otóż Sąd zgadza się z tym poglądem NSA, ale zauważa, że nie może on być zastosowany w niniejszej sprawie, gdyż został on sformułowany na gruncie proceduralnego przepisu art. 194 Ordynacji podatkowej. Tymczasem art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego jest jednoznaczny i bezwarunkowy (w zakresie elementów przedmiotowych), toteż nie uprawnia on do analogicznego kwestionowania danych z ewidencji, jak ma to miejsce w przypadku innych danych urzędowych – np. wynikających z ostatecznej decyzji administracyjnej. Omawiany przepis Prawa geodezyjnego i kartograficznego wprowadza bowiem do procedury podatkowej zasadę prawdy formalnej, która jest generalnie obca polskiemu prawu procesowemu, ale w niektórych, nielicznych przypadkach Ustawodawca ją dopuszcza.

Ponowić więc należy uwagę, iż dopiero zmiana w ewidencji gruntów stanowić dla Skarżącego podstawę żądania zweryfikowania - w postępowaniu nadzwyczajnym - wydanej w niniejszej sprawie decyzji Wójta Gminy P.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę. Zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.