Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Bogdan Lubiński, WSA del. Anna Dumas, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "M. F." sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 3472/08 w sprawie ze skargi "M. F." sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 26 września 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę kasacyjną.

I. Stan sprawy przedstawiał się następująco:

1. We wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej "M." Sp. z o.o. z siedzibą w W. podała, że zakupuje prawa do filmów, które następnie przeznaczone są do sprzedaży stacjom telewizyjnym.

Umowa podpisana z firmą zagraniczną, od której skarżąca spółka nabywa prawa do filmów dotyczy kilkudziesięciu tytułów filmowych, z których każdy ma określoną, jednostkową cenę zakupu oraz 3-letni okres, w którym można film emitować w telewizji. Data rozpoczęcia możliwości emisji zaczyna się od jednego miesiąca do dwudziestu miesięcy od daty podpisania umowy, a kończy się po upływie 3 lat.

Zapisy dotyczące dat emisji przeniesione są do umowy sprzedaży podpisanej ze stacją telewizyjną. Przed emisją filmu spółka ma obowiązek dostarczenia do telewizji tzw. materiałów wyjściowych, z których jest możliwa emisja filmu. Z chwilą ich dostarczenia po stronie skarżącej spółki zostają wykonane wszystkie świadczenia, jednak korzystanie z prawa jest możliwe w terminie wynikającym z umowy. Cały kontrakt jest płatny w 7 ratach. Przed datą płatności każdej raty spółka wystawia dla nabywcy faktury VAT. Również firma zagraniczna, od której są nabywane prawa wystawia spółce faktury kosztowe, zgodne z harmonogramem płatności. Procentowy harmonogram płatności w umowach zakupu filmów i ich sprzedaży jest identyczny.

Tak przedstawiając stan faktyczny skarżąca spółka zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, czy zakupione prawa należy traktować jako towary, czy jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji w okresie 2 lat oraz w jakim momencie w spółce powstaje przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem spółki "M." prawa telewizyjne zostały zakupione w celu odprzedaży, mają one charakter towarów i nie podlegają amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedstawiając pogląd dotyczący momentu powstania przychodu spółka wywodziła, że w opisanej sytuacji zbycie prawa majątkowego następuje nie wcześniej niż w dacie możliwości skorzystania z niego przez nabywcę. Przychód w wysokości opłaty licencyjnej dla poszczególnych filmów powstaje w dacie spełnienia wszystkich warunków umowy, a więc dostarczenia materiałów wyjściowych i rozpoczęcia okresu licencyjnego. Materiały wyjściowe są dostarczane zarówno przed datą rozpoczęcia okresu licencyjnego, jak i po tej dacie. Wystawiane przez "M." faktury ratalne są rozliczane proporcjonalnie do ceny na wszystkie tytuły filmowe objęte umową, w związku z czym kwoty dotyczące filmów, na które nie rozpoczął się okres licencyjny lub nie zostały dostarczone materiały wyjściowe stanowią otrzymane zaliczki i nie są przychodem do opodatkowania. Koszt uzyskania przychodu stanowi całkowita cena dotycząca danego filmu, wynikająca z umowy zakupu podpisanej z firmą zagraniczną i powstaje w miesiącu sprzedaży. Otrzymane przez skarżącą spółkę faktury zakupowe ratalne są rozliczane proporcjonalnie do ceny na wszystkie tytułu filmowe objęte umową, w związku z czym kwoty dotyczące filmów, na które nie rozpoczął się okres licencyjny lub nie zostały dostarczone materiały wyjściowe nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

2. Minister Finansów uznał stanowisko spółki dotyczące oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za prawidłowe w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej obrotu prawami do filmów oraz za nieprawidłowe w przedmiocie określenia momentu powstania przychodu i kosztu uzyskania przychodu.

W uzasadnieniu Minister Finansów stwierdził, że przychód należny powstaje w dniu zbycia prawa majątkowego, a więc w dacie zawarcia umowy o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną. Dla ustalenia daty powstania przychodu nie mają znaczenia okres trwania umowy licencyjnej na dany tytuł filmowy, data dostarczenia materiałów wyjściowych oraz forma płatności określona w umowie. W ocenie organu, do opisanego stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy dotyczące należności określonych w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz.U. z 2000 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Z przedstawionego przez spółkę stanu faktycznego nie wynika, aby otrzymane przez nią płatności miały charakter zwrotny i dotyczyły praw majątkowych, których zbycie nastąpi w przyszłości. Zgodnie z treścią wniosku wysokość płatności otrzymanych przez skarżącą w trakcie realizacji kontraktu jest ściśle określona w umowie.

Odnosząc się do zagadnienia momentu powstania kosztów uzyskania przychodu, organ stwierdził, że wydatki na nabycie praw do korzystania z utworów audiowizualnych są kosztami bezpośrednimi związanymi ze zbyciem tych praw majątkowych. Zatem stanowisko spółki, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów kwoty odnoszące się do filmów, na które nie rozpoczął się okres licencyjny lub nie zostały dostarczone materiały wyjściowe, organ uznał za nieprawidłowe.

3. W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa spółka "M." Sp. z o.o. wniosła o zmianę interpretacji w zakresie momentu powstania przychodu (pytania drugiego).

4. Odpowiadając na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji.

5. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca spółka wniosła o uchylenie w całości interpretacji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej interpretacji zarzuciła naruszenie:

a) przepisów o postępowaniu: art. 14h w związku z art. 169 § 1 i art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

b) przepisów prawa materialnego:

- art. 12 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64, art. 67 ust. 1 Prawa autorskiego, poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że "dniem zbycia prawa majątkowego" i w konsekwencji dniem uzyskania z tego tytułu przychodu należnego z działalności gospodarczej jest data zawarcia umowy o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną". Prawidłowa wykładnia powołanych przepisów powinna, zdaniem spółki, polegać na uznaniu, że "dniem zbycia prawa majątkowego" jest dzień zawarcia umowy przenoszącej to prawo na inną osobę (np. umowa sprzedaży autorskich praw majątkowych do filmu), a nie dzień zawarcia umowy o korzystanie z tego prawa (np. umowy licencyjnej upoważniającej do czasowego korzystania z autorskich paw majątkowych do filmu),

- art. 12 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64, art. 67 ust. 1 Prawa autorskiego przez niewłaściwe zastosowanie. Organ podatkowy wadliwie bowiem przyjął, że stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację odpowiada hipotezom art. 12 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji uznał, że "za datę zbycia prawa majątkowego należy uznać datę zawarcia umowy o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną".

6. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za niezasadną i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.

W uzasadnieniu wyroku podano, że w sprawie organ w wydanej interpretacji jednoznacznie stwierdził, iż prawo do korzystania z utworu audiowizualnego należy zakwalifikować jako prawo majątkowe. Uznanie, że skarżąca spółka w ramach prowadzonej działalności obraca (dystrybuuje) takimi prawami oznacza, że w przedstawionym stanie faktycznym prawa te mają charakter towarów, a w konsekwencji przepisy dotyczące amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych nie mają w tym przypadku zastosowania. Minister Finansów dokonał więc jednoznacznej kwalifikacji prawnopodatkowej opisanego prawa w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a odpowiedź na kolejne pytania została powiązana z kwalifikacją powstałą na gruncie udzielania odpowiedzi na pytanie pierwsze. Sąd pierwszej instancji podniósł, że skarżąca spółka nie kwestionowała wydanej interpretacji w zakresie dokonanej kwalifikacji prawnej przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (interpretacja w tym zakresie pozostała zgodna ze stanowiskiem spółki przedstawionym we wniosku).

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 12 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64, art. 67 ust. 1 Prawa autorskiego, Sąd pierwszej instancji wskazał, że prawa do korzystania z określonych w umowie filmów w określonych polach eksploatacji (emisja telewizyjna w okresie trzyletnim) są przedmiotem obrotu gospodarczego (kupna i sprzedaży). Sąd podzielił ocenę organu, że przychód ze sprzedaży praw do korzystania z utworów audiowizualnych jest przychodem z działalności gospodarczej określonym w art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zawierając umowę o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną skarżąca spółka zbyła prawa do emisji filmów (prawa majątkowego pokrewnego - prawa do korzystania z utworu audiowizualnego). Zbycie to ma charakter definitywny w rozumieniu prawa podatkowego, a w konsekwencji przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstał w dacie podpisania umowy. Utwory audiowizualne (w tym filmowe) stanowią osobny przedmiot prawa autorskiego (art. 1 ust. 2 pkt 9 Prawa autorskiego), a prawo do nadań telewizyjnych zostało zakwalifikowane do odrębnego katalogu - praw pokrewnych wynikających z unormowań poświęconych ochronie własności intelektualnej.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił stanowiska spółki, że prawidłowa wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących zagadnienia powstania przychodu powinna polegać na uznaniu, że "dniem zbycia prawa majątkowego" jest dzień zawarcia umowy przenoszącej to prawo na inny podmiot w sposób definitywny (np. umowy sprzedaży autorskich praw majątkowych do filmu), a nie dzień zawarcia umowy upoważniającej do korzystania z tego prawa (np. umowy licencyjnej upoważniającej do czasowego korzystania z autorskich praw majątkowych do filmu). Odróżnić należy moment zbycia prawa majątkowego od czasu realizacji tego prawa, a więc wykorzystywania filmu w określonych polach eksploatacji. W konsekwencji dla ustalenia daty powstania przychodu nie mają znaczenia ani okres trwania umowy licencyjnej na dany tytuł filmowy, ani data dostarczenia materiałów wyjściowych, ani forma płatności określona w umowie.

7. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła spółka "M.". Wyrok zaskarżyła w całości, zarzucając mu naruszenie:

a) art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez oddalenie skargi, pomimo naruszenia przez Ministra Finansów przepisów art. 14h w związku z art. 169 § 1 i art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Zdaniem spółki Sąd pierwszej instancji naruszył wymienione wyżej przepisy błędnie uznając za bezpodstawny zarzut "niepodjęcia przez Ministra Finansów czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego." Stwierdzenie, że "skarżący nie może (...) domagać się, aby organ wydający interpretację definiował umowę i oceniał ją w świetle innych niż przepisy prawa podatkowego uregulowań" oparte jest na nieporozumieniu. Podatnik nie domagał się ani "zdefiniowania umowy", ani ocenienia jej "w świetle innych niż przepisy prawa podatkowego uregulowań", ani tym bardziej przeprowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie. W skardze do Sądu pierwszej instancji spółka zarzucała jedynie, że w kontekście zadanych przez nią pytań i przedstawionego stanowiska, opis stanu faktycznego podany we wniosku był niejednoznaczny i niewystarczający. W konsekwencji, Minister Finansów powinien był wezwać Podatnika do uzupełnienia tego opisu, tym bardziej, że do wniosku dołączono umowę licencyjną. Nie czyniąc tego, Minister Finansów naruszył przepisy o postępowaniu. W zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł tego naruszenia przepisów o postępowaniu i nie uchylił zaskarżonej interpretacji.

b) art. 141 § 4 ppsa polegające na przedstawieniu stanu sprawy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku niezgodnie ze stanem rzeczywistym, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Naruszenie tego przepisu miało istotny i bezpośredni wpływ na wynik sprawy, ponieważ w konsekwencji błędnego uznania, że zawierając umowę o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną spółka zbyła prawa majątkowe. Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że w sprawie miał zastosowanie art. 12 ust 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

c) przepisów prawa materialnego:

- art. 12 ust. 3 i ust 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64 i art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006r., Nr 90, poz. 631 ze zm.), zwanym dalej Prawo autorskie, przez błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, tak jak Minister Finansów, że "dniem zbycia prawa majątkowego" i - w konsekwencji – dniem uzyskania z tego tytułu przychodu należnego z działalności gospodarczej, jest "data zawarcia umowy o korzystanie z utworów audiowizualnych ze stacją telewizyjną." Prawidłowa wykładnia tych przepisów powinna polegać na uznaniu, że "dniem zbycia prawa majątkowego" jest dzień zawarcia umowy przenoszącej to prawo na mną osobę (np. umowy sprzedaży autorskich praw majątkowych do filmu), a nie dzień zawarcia umowy o korzystanie z tego prawa (np. umowy licencyjnej upoważniającej do czasowego korzystania z autorskich praw majątkowych do filmu),

- art. 12 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64 i art. 61 ust. 1 Prawa autorskiego przez niewłaściwe zastosowanie. Zdaniem skarżącej spółki Sąd pierwszej instancji, podobnie jak Minister Finansów, błędnie uznał, że stan faktyczny opisany we wniosku odpowiada hipotezom przepisów art. 12 ust. 3 oraz ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazując na powyższe podstawy wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Następnie pismem z dnia 21 stycznia 2010 r. pełnomocnik skarżącej spółki przedstawił nowe uzasadnienie zarzutu naruszenia art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez oddalenie skargi, pomimo naruszenia przez Ministra Finansów art. 14h w związku z art. 169 § 1 i art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

II. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, przeto uwzględniona być nie może.

W zakresie naruszenia przepisów postępowania, skarżąca spółka zarzuca zaskarżonemu wyrokowi uchybienie art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przez oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra Finansów art. 14h w związku z art. 169 § 1 i art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej oraz art. 141 § 4 wymienionego Prawa. Uzasadniając zarzuty naruszenia przepisów proceduralnych, autor skargi kasacyjnej wywodzi, że opis stanu faktycznego podany we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji był niejednoznaczny i niewystarczający. Autor skargi kasacyjnej twierdzi dalej, że w następstwie takiej treści wniosku Minister Finansów powinien wezwać spółkę do uzupełnienia tego opisu, w zaskarżonym zaś wyroku Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł tego uchybienia i nie uchylił zaskarżonej interpretacji.

W piśmie procesowym z dnia 21 stycznia 2010 r. nadto podnosi się, że Minister Finansów obowiązany był wezwać spółkę do usunięcia braku złożonego wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji, polegającego na niedołączeniu do wniosku wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego, w którym określone zostały osoby uprawnione do reprezentacji spółki.

Z kolei zarzut naruszenia art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sprowadza się do twierdzenia, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji przedstawił stan sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym.

Ustosunkowując się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, w pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że treść przepisów zawartych w dziale II rozdziale Ia Ordynacji podatkowej wskazuje na to, iż celem instytucji interpretacji przepisów podatkowych jest ochrona interesów podatnika, który interpretację taką uzyskał. Wynika to chociażby z regulacji zawartej w art. 14k Ordynacji podatkowej. Dlatego to na podatniku spoczywa obowiązek przedstawienia we wniosku o wydanie interpretacji zaistniałego stanu faktycznego w sposób wyczerpujący. Taki wymóg przewiduje art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 10 marca 2010 r. sygn. akt II FSK 1557/08 – niepublik.) został wyrażony pogląd, który skład orzekający w sprawie niniejszej podziela, zgodnie z którym brzmienie art. 14b i nast. Ordynacji podatkowej oraz wnioskowy charakter postępowania o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzą do konkluzji, że organ wydający interpretację jest związany merytorycznym zakresem problemu prawnego jaki strona przedstawiła we wniosku. Nadto normy prawne regulujące interpretacje przepisów prawa podatkowego nie nadają organowi wydającemu interpretację uprawnienia do uzupełnienia takiego wniosku o elementy stanu prawnego i faktycznego. Celowi temu nie może służyć przepis art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowy regulacji w nim zawartej (por. B. Adamiak – w Ordynacja podatkowa. Komentarz 2010. Wyd. Unimex, str. 753 i nast.).

Przepisy działu II rozdział Ia Ordynacji podatkowej nie dają organowi wydającemu interpretację uprawnienia do ustalania i weryfikowania stanu faktycznego opisanego we wniosku ani też do udzielania jej w zakresie regulacji prawnych nie przedstawionych we wniosku podatnika co do podatkowej kwalifikacji danego stanu faktycznego.

Na gruncie rozpoznanej sprawy istotne znaczenie dla oceny zasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania ma ustalenie czy wniosek skarżącej spółki spełniał warunki przewidziane w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, a w więc czy wyczerpująco przedstawiał zaistniały stan faktyczny. Przy czym przez spełnienie opisanych prawem warunków wniosku należy rozumieć sytuację, gdy przedstawiony stan faktyczny pozwala organowi na wydanie żądanej interpretacji, a więc przede wszystkim, czy pozwala na prawnopodatkową jego ocenę.

Treść art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej prowadzi do stwierdzenia, że oceny tej dokonuje Minister Finansów. Skoro zatem organ ten uznał, że wniosek skarżącej spółki, a w szczególności przedstawiony w nim stan faktyczny, dawał podstawę do wydania interpretacji indywidualnej i ocena ta oparta jest o zgromadzony materiał dowodowy (wniosek), brak jest podstaw do uznania, iż Minister Finansów wydając w sprawie interpretację w oparciu jedynie o wniosek spółki, bez jego uzupełnienia, uchybił przepisom postępowania wskazanym w skardze kasacyjnej.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut odnoszący się do niewezwania skarżącej spółki do usunięcie braku polegającego na niedołączeniu do wniosku o wydanie interpretacji wypisu z Krajowego Rejestru Spółek, określającego między innymi osoby uprawnione do reprezentowania spółki.

Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że zarzut ten nie był podnoszony ani w postępowaniu przed organem wydającym interpretację ani w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa nie kwestionowano uprawnień osoby, która podpisała przedmiotowy wniosek, do reprezentowania skarżącej spółki ani też nie podważano stanu faktycznego przedstawionego we wniosku; kwestionowano jedynie jego prawnopodatkową ocenę i to w ograniczonym zakresie. Ponadto, aby omawiany zarzut mógłby być uznany za podlegający uwzględnieniu powinien być poprawny formalnie. W przedstawionym stanie sprawy dla spełnienia tego wymogu konieczne byłoby wskazanie w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, czego jednak autor skargi kasacyjnej nie uczynił.

W następstwie powyższych ustaleń nie może zasługiwać na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż zarówno Sąd pierwszej instancji jak i w swoich rozstrzygnięciach Minister Finansów stan faktyczny przedstawił zgodnie z treścią wniosku skarżącej spółki o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Nie są zasadne zawarte skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego w zaskarżonym wyroku.

W rozpoznanej sprawie nie jest sporne, że umowa z dnia 19 grudnia 2007 r. stanowi element działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą spółkę. Z umowy tej oraz z wniosku skarżącej spółki o wydanie interpretacji wynika, że przedmiotem tej działalności jest między innymi udzielanie licencji na emisję filmów w określonych kanałach telewizyjnych. Prawo do emisji filmów zostało nabyte przez spółkę w celu jego odprzedaży (patrz wniosek o wydanie interpretacji). Ma ono charakter materialny, co nie może budzić wątpliwości w świetle brzmienia postanowień umowy zawartej przez skarżącą spółkę w dniu 19 grudnia 2007 r.

W spornych w sprawie przepisach art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca podał definicję przychodów z działalności gospodarczej oraz określił datę powstania przychodu z tego tytułu. Za przychody związane z działalnością gospodarczą ustawodawca uznaje więc także należne przychody, choćby jeszcze nie zostały faktycznie otrzymane, za datę powstania przychodu z tej działalności uważa się zaś dzień zbycia, jak w rozpoznanej sprawie prawa majątkowego. Mając powyższe na względzie a także uwzględniając stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji przepisów podatkowych, skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego nie znalazł podstaw do uznania, że zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji jest obarczony wadami błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przywołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Sąd bowiem prawidłowo zrozumiał treść norm prawnych zawartych w wymienionych przepisach ustawy podatkowej a także dokonał właściwej subsumcji hipotez tych norm prawnych do stanu faktycznego przedstawionego przez skarżącą spółkę we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych.

Jako niezrozumiałe należało ocenić powołanie w skardze kasacyjnej przepisów Prawa autorskiego, to jest art. 41 ust. 1 pkt 1, art. 64 i art. 67 ust. 1 z uwagi na przedmiot regulacji prawnej przepisami tymi objęty. Treść tych przepisów wskazuje na to, że pozostają one w luźnym związku z przedmiotem rozstrzygnięcia objętym zaskarżonym wyrokiem. Nadto w rozpoznanej sprawie pierwszoplanową rolę pełni jej aspekt prawnopodatkowy.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.