Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA del. Jan Grzęda, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3044/10 w sprawie ze skargi P. [...] O. S.A. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 13 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz P. [...] O. S.A. z siedzibą w P. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3044/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę P.[...] O. S.A. z siedzibą w P., (dalej: ,,Strona’’ lub ,,Skarżący’’) na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 13 sierpnia 2010 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Sąd pierwszej instancji przyjął, że Strona, złożyła w dniu 27 maja 2010 r., wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu.

W przedmiotowej sprawie, Spółka przedstawiła następujące zdarzenie przyszłe:

Skarżący stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – (Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) – zwanej dalej: "u.p.d.o.p.", prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

W stosowanych przez niego standardach rachunkowości niektóre kwestie zostały uregulowane w sposób odmienny, niż wynika to z przepisów u.p.d.o.p. W związku z tym, Skarżący prowadzi ewidencję pozabilansową w sposób umożliwiający spełnienie przez niego wymogów wynikających z u.p.d.o.p., w tym z ww. przepisu art. 9 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 55 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) Skarżący w swojej sprawozdawczości stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości, Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłaszane w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (zwane dalej: "MSR"). Konsekwencją tego jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób wskazany w MSR, a jedynie w zakresie nieuregulowanym przez MSR stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości oraz przepisów wykonawczych do niej - w myśl art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości, ze stosowanych w praktyce Skarżącego standardów jest MSR 16 - "Rzeczowe aktywa trwałe". Wymaga on, aby części składowe aktywów były identyfikowalne dla celów ujmowania kosztów ich wymiany oraz usuwania z bilansu. Tym samym zostały one odróżnione od kosztów bieżącego utrzymania składnika aktywów. Standard wprowadza również kategorię "znaczących części składowych" (zastępującą kategorię "komponentów" obowiązującą w poprzedniej wersji Standardu), tj. części, których wartość jest znacząca w stosunku do całkowitej wartości składnika aktywów. Stosownie do paragrafu 43 MSR 16, każda część składowa pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia jest istotny w porównaniu z ceną nabycia lub kosztem wytworzenia całej pozycji jest amortyzowana osobno. Jednakże części o tym samym okresie użytkowania i metodzie amortyzacji mogą być grupowane w celu ustalenia odpisu amortyzacyjnego (paragraf 45 MSR 16). Powyższej zasadzie podlegają również wydatki dotyczące wymiany znaczących części składowych, na którą składają się zarówno cena nabycia lub wytworzenia tych części, jak również koszt samej wymiany (zwane dalej: "remontem komponentowym"), a okres ich amortyzacji ustalany jest jako okres do następnej planowanej wymiany. W zakres remontów komponentowych mogą wchodzić również wymiany elementów pomocniczych, które zużywają się podczas codziennej, intensywnej eksploatacji środków trwałych. Zaznaczył, iż wymieniane elementy oraz części składowe nie są kompletne i zdatne do użytku, a stanowią każdorazowo element większego urządzenia, maszyny lub budowli. Ponadto wskazał, iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu komponentowego bardzo często odbiega od rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia. Jest to podyktowane zarówno występującymi awariami oraz wykorzystaniem postojów instalacji. Instalacje funkcjonujące w Spółce stanowią system naczyń połączonych. Awaria/remont/postój jednej instalacji powoduje często konieczność wyłączenia drugiej instalacji. Takie sytuacje, ze względów ekonomicznych (każdy postój wiąże się ze stratą finansową dla Skarżącego), wykorzystywane są do przesunięcia terminu przeprowadzenia remontu komponentowego na instalacjach będących w fazie postoju. W sytuacji zatem zmiany okresu przeprowadzenia remontu komponentowego, zmianie również ulega okres, w jakim dany składnik jest amortyzowany bilansowo w ewidencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Skarżący uznał, iż wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia. Wskazał również, iż remonty komponentowe znaczących części składowych nie mogą być na gruncie u.p.d.o.p., uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji. Zdaniem Skarżącego, z treści art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika, iż zamysłem ustawodawcy było uznanie wydatku wynikającego z faktury (rachunku) lub innego dowodu za koszt uzyskania przychodów w momencie, w którym wydatek (koszt) ten zostanie ujęty (zaksięgowany) w księgach rachunkowych. Ze względu na niemożność przypisania przychodu, który odpowiadałby kosztowi dotyczącemu remontu komponentowego, wydatki dotyczące jego przeprowadzenia, w ocenie Skarżącego, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty pośrednie, w związku z czym, w ocenie Skarżącego, zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4e u.p.d.o.p., powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodu jednorazowo w momencie ich poniesienia.

Minister Finansów w dniu 13 sierpnia 2010 r., wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego uznającą stanowisko przedstawione przez Skarżącego w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków remontowych w koszty uzyskania przychodu za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ stwierdził, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi MSR są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to - zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Skarżący w dniu 30 sierpnia 2010 r., wezwał organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa.

Minister Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 23 września 2010 r., stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 13 sierpnia 2010 r., Skarżący w dniu 27 października 2010 r., złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z powodu jej niezgodności z prawem. Zaskarżonej interpretacji zarzucił naruszenie następujących przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania:

- art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., poprzez nakazanie ustalania dochodu w oparciu o rachunkowe odpisy amortyzacyjne naruszające ten przepis,

- art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez ograniczenie autonomii prawa podatkowego w stosunku do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

- art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., poprzez nieuprawnione przyjęcie, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym,

- art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej jako: "O.p." poprzez zajęcie przez Ministra Finansów w interpretacji stanowiska sprzecznego z zamieszczonym na jego ogólnodostępnej stronie internetowej.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga jest zasadna, gdyż zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, co dawało podstawy do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

W ramach uzasadnienia swojego stanowiska Sąd wskazał, że sporny pomiędzy stronami pozostaje moment zaliczenia wydatków remontowych (remonty komponentowe) w poczet kosztów podatkowych.

Na wstępie swoich rozważań tyczących się przedmiotu sprawy Sąd wskazał, że w momencie wejścia w życie z dniem 1 stycznia 1995 r., ustawy o rachunkowości nastąpiło rozgraniczenie prawa bilansowego od prawa podatkowego. Odnosi się to zwłaszcza do ksiąg rachunkowych, których głównym celem jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, a zapisy dokonywane w nich nie mogą tworzyć ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego oraz rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów.

Sąd wskazał, iż w przepisach będących przedmiotem interpretacji, tj. art. 15 ust. 4 e, jak i art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., nie ma żadnego odesłania podatników do przepisów ustawy o rachunkowości. Również zawarcie w tekście interpretowanej normy prawnej zwrotu "dzień, na który ujęto koszt w księgach podatkowych (zaksięgowano) na podstawie..." , który to ustawodawca zaczerpnął z ustawy o rachunkowości, w świetle tych rozważań, nie mógł w ocenie składu orzekającego w sprawie stanowić podstawy do możliwości uznania, że przepisy podatkowe odsyłają do zastosowania w sprawie przepisów prawa bilansowego (por.wyrok NSA z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 1440/09).

Sąd dokonując interpretacji art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., posłużył się wykładnią systemową wewnętrzną wskazując, że z dniem 1 stycznia 2007 r., na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589) dokonano nowelizacji ustępu 4 w art. 15 u.p.d.o.p. , dodając również ust. 4b-4e. Zgodnie z art. 15 ust. 1 w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast stosownie do treści będącego przedmiotem interpretacji art. 15 ust. 4e, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Sąd zwrócił uwagę na dwa rodzaje kosztów. Pierwsze z nich to koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodów, a więc poniesione w celu osiągnięcia przychodu oraz koszty pośrednie, do których można zaliczyć koszty w celu zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów, a więc związane z funkcjonowaniem podmiotu, czyli wydatki ogólnoadministracyjne.

Podkreślono przy tym, że koszty bezpośrednie są potrącalne od przychodów w roku, którego dotyczą, natomiast koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d).

Sąd dokonując wykładni art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. zaakcentował, iż ustawodawca w sposób niebudzący wątpliwości określił moment poniesienia kosztu. Jest to dzień, w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w razie jej braku.

Mając na uwadze powyższe Sąd uchylił zaskarżoną interpretację.

Minister Finansów, działający przez organ upoważniony, tj. Dyrektora Izby Skarbowej w W., na podstawie art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- dalej: ,,p.p.s.a.’’) zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), tj. art. 15 ust. 4e w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez nieprawidłową interpretację i w konsekwencji niezasadne przyjęcie, iż momentem poniesienia kosztu jest dzień w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu podczas, gdy z treści art. 15 ust. 4e jednoznacznie wynika, iż momentem poniesienia kosztu jest dzień ujęcia go w księgach jako kosztu- czyli dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ, po przytoczeniu treści art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e u.p.d.o.p. stwierdził, że nie można zgodzić się z poglądem Sądu pierwszej instancji o braku podstaw prawnych do stosowania przepisów ustawy o rachunkowości w odniesieniu do rozliczenia kosztów podatkowych, gdy literalne brzmienie art. 15 ust 4e uznaje za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury. W ocenie organu interpretacyjnego, z treści art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Z powyższego organ wyprowadził wniosek, że jeżeli na podstawie przepisów o rachunkowości Spółka nie ma prawa do ujęcia jako koszt rachunkowy wydatków na nabycie części zamiennych w dacie, na którą została zaksięgowana faktura na zakup tych części, nie ma także prawa do uznania w tej dacie poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Przy tak sformułowanych zarzutach Strona składająca skargę kasacyjną wniosła na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 2 tej ustawy, o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny;

- zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Spółka nie wniosła prawidłowo sporządzonej odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a zatem podlega oddaleniu. Sformułowane w niej zarzuty oparte zostały wyłącznie na podstawie kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "p.p.s.a." Obrazy przepisów prawa materialnego strona skarżąca upatruje w błędnej wykładni art. 15 ust. 4e w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p.

Istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia problemu, czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe Spółki (na tzw. remonty komponentowe) stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia. Polemika między stronami postępowania sądowoadministracyjnego koncentruje się na kwestii ustalenia momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Organ interpretacyjny konsekwentnie prezentuje przy tym pogląd, że : moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Sąd pierwszej instancji, dokonując wykładni art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., uznał natomiast, że momentem poniesienia kosztu jest dzień, w którym zaksięgowano wydatek na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dokumentu w razie jej braku.

Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, nie aprobując tym samym poglądu prezentowanego przez organ interpretacyjny.

W punkcie wyjścia przypomnieć wypada, że zainicjowane skargą Spółki postępowanie sądowoadministracyjne dotyczyło oceny legalności wydanej interpretacji indywidualnej. Specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, prowadzonego na podstawie art. 14b – 14h Ordynacji podatkowej, polega między innymi na tym, że organ interpretacyjny jest uprawniony do poruszania się tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. W orzecznictwie zauważa się, że sądy administracyjne kontrolując prawidłowość indywidualnych interpretacji prawa podatkowego nie mogą wykroczyć poza granice danej sprawy, które wyznaczają: (a) stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego, (b) stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz (c) zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy (por. wyrok NSA z dnia 16 września 2011 r., sygn. akt II FSK 497/10). Skoro zatem ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, a także z treści zadanego przez wnioskodawcę pytania jednoznacznie wynika, że przedmiotem oceny ma być wydatek poniesiony na remont środka trwałego, to celu poniesienia tego wydatku nie można inaczej kwalifikować. Z kolei nie ulega wątpliwości, że wydatek poniesiony na remont środka trwałego może zostać przez podatnika jednorazowo zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia. Wniosek taki można wyprowadzić wprost z treści art. 15 ust. 4d zd. pierwsze u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za słuszne przy tym uznać należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wydatki Spółki dotyczące remontu komponentowego stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tj. koszty pośrednie). Organ interpretacyjny, formułując zarzuty skargi kasacyjnej, nie podniósł zarzutu naruszenia art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Poza sporem pozostaje też kwestia związku ocenianego wydatku z przychodami Spółki (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów), w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe konkluzje stanowią w istocie wyczerpującą odpowiedź na zadane przez Spółkę we wniosku pytanie.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela również stanowiska Autora skargi kasacyjnej, odnośnie rozumienia użytego w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. sformułowania "dzień poniesienia kosztu". Stosownie do unormowania art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., zarzut naruszenia której to regulacji strona podniosła w skardze kasacyjnej, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W ocenie rozpatrującego sprawę składu orzekającego NSA, z przywołanego przepisu żadną miarą nie wynika, że momentem poniesienia kosztu jest – jak postrzega to organ interpretacyjny - dzień ujęcia go w księgach jako kosztu, tj. dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości. Na wniosek taki nie może naprowadzać też treść art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. (Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu [straty], podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m).

Wypada zgodzić się z tezą zaprezentowaną m.in. w wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1091/10, że pogląd jakoby w świetle art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy. Okoliczność, że w ostatnim z wymienionych przepisów posłużono się zwrotem "[...] uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych [...]", a nie określeniem "[...] uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych [...]" potwierdza zasadność przyjętego przez sąd administracyjny pierwszej instancji rozumowania, obalając tym samym podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty. Skoro tak, należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. Uznanie za zasadne racji prezentowanych w skardze kasacyjnej byłoby równoznaczne z aprobatą stanowiska, że o jednym z najistotniejszych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego decydowałby akt prawny, który nie mieści się w systemie prawa podatkowego, a nie ustawa podatkowa.

Uznając zatem, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny – działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w pkt 1 sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.