Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Ciechomska-Florek Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Izabella Janson (spr.) Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Powiatu Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 490/16 w sprawie ze skargi Powiatu Z. na decyzję Wojewody L. z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości kwoty dotacji celowej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 490/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 718, obecnie Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej p.p.s.a.) oddalił skargę Powiatu Z. (dalej też: "strona", "skarżący", "Powiat") na decyzję Wojewody Lubelskiego (dalej też: "organ II instancji", "Wojewoda") z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] lutego 2016 r., w sprawie określenia wysokości zobowiązania Powiatu Z. wobec Miasta Z. z tytułu dotacji celowej na współfinansowanie kosztów funkcjonowania Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w II półroczu 2015 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny z którego wynikało, że w dniu [...] stycznia 2016 r. zostało wszczęte przez Miasto Z. postępowanie administracyjne w sprawie określenia zobowiązania Powiatu Z. z tytułu dotacji celowej na współfinansowanie kosztów funkcjonowania Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w II półroczu 2015 r.

Po wszczęciu postępowania Powiat Z. podtrzymał stanowisko w sprawie konieczności zawarcia porozumienia w sprawie dofinansowania działalności Powiatowego Urzędu Pracy w Z. za 2015 r., proponując ustalenie dotacji za II półrocze 2015 r. w wysokości 499.655,49 zł. Podkreślił, że powinien mieć wpływ na ogólny poziom kosztów funkcjonowania Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w danym roku budżetowym, a brak konsultacji i uzgodnień powoduje nadmierne obciążenia finansowe samorządu powiatowego, nieadekwatne do faktycznego wpływu na funkcjonowanie urzędu. Stwierdził, że forsowany przez Miasto Z. algorytm ustalania wysokości dotacji powiatu według tzw. wskaźnika ludnościowego w połączeniu z jednostronnym określeniem planowanych wydatków urzędu pracy jest zaprzeczeniem współpracy pomiędzy samorządami.

Odnosząc się do tych zarzutów, Prezydent Miasta Z. wyjaśnił Powiatowi przyczyny wzrostu wydatków budżetowych Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w II półroczu 2015 r.

Po zawiadomieniu o zakończeniu postępowania administracyjnego w sprawie, Powiat Z. nie zgodził się z zamiarem wydania decyzji ustalającej wysokość dotacji za okres II półrocza 2015 r. z powodu braku porozumienia, ponowił propozycję ustalenia dotacji w wysokości 499.655,49 zł i zażądał wyłączenia z ogólnej sumy roszczenia środków przekazanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej na finansowanie kosztów nagród specjalnych i składek na ubezpieczenie społeczne pracowników Powiatowego Urzędu Pracy w Z. oraz przedstawienia informacji o ostatecznej wysokości otrzymanych przez Miasto Z. środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy.

Decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. Prezydent Miasta Z. określił wysokość zobowiązania Powiatu Z. wobec Miasta Z. z tytułu dotacji celowej na współfinansowanie kosztów funkcjonowania Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w II półroczu 2015 r., na kwotę 1 488.396,07 zł.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] lutego 2016 r.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że wysokość roszczenia przysługującego Miastu Z. została wyliczona w oparciu o poniesione przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. w II półroczu 2015 r. koszty, udokumentowane znajdującymi się w aktach sprawy sprawozdaniami [...]. Kwota ta wyniosła 2 536.791,68 zł.

Podał, że według danych Głównego Urzędu Statystycznego na dzień 31 grudnia 2014 r. liczba ludności Powiatu Z. stanowiła 108.777, a liczba ludności Miasta Z. 65.055, tj. ogółem 173.832. Zatem, wskaźnik procentowy ludności dla Powiatu Z. wynosił 62.58 %, dla Miasta Z. 37,42%.

Wyjaśnił, że obliczona na podstawie tych danych wysokość należnej dotacji przed odliczeniem kwoty refundacji za II półrocze 2015 r. na realizację projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego, o których mowa w art. 9 ust, 2d wyniosła 1.587.524,23 zł. Po odliczeniu kosztów refundacji (99.128,16 zł) -1.488.396,07 zł.

Organ odwoławczy stwierdził, że wysokość roszczenia przysługującego Miastu Z. z tytułu dotacji celowej w II półroczu 2015 r, wyliczona została prawidłowo, zgodnie z art. 9a ust. 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 149, ze. zm., dalej - u.p.z.i.r.p), z powodu nie zawarcia porozumienia. Żądanie wyłączenia z kwoty dotacji środków finansowych przekazanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej na sfinansowanie kosztów nagród specjalnych i składek na ubezpieczenie społeczne pracowników Powiatowego Urzędu Pracy w Z. uznał za bezzasadne, gdyż powyższe środki finansowe stanowią koszty bieżące Powiatowego Urzędu Pracy w Z., które zostały poniesione w II półroczu 2015 r. Przy wyliczeniu wysokości roszczenia przysługującego powiatowi prowadzącemu, zgodnie z art. 9a ust. 4 u.p.z.i.r.p., udział w całości poniesionych kosztów pomniejszany jest tylko o kwotę refundacji, o której mowa w art. 9 ust. 2d.

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Powiatu Z. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] kwietnia 2016 r.

WSA wskazał, że zgodnie z treścią art. 9a ust. 1 u.p.z.i.r.p., powiatowy urząd pracy realizujący zadania, o których mowa w art. 9 ust. 1, obejmujący obszarem swojego działania kilka powiatów, jest współfinansowany z budżetów tych powiatów. Powiat, którego jednostką organizacyjną jest powiatowy urząd pracy, o którym mowa w ust. 1, zwany dalej "powiatem prowadzącym", otrzymuje dotacje celowe na wydatki bieżące z budżetów innych powiatów, których zadania realizuje, zwanych dalej "powiatami dotującymi" (ust. 2 art. 9a). Dotacje takie mają charakter obligatoryjny, choć w ramach ustalenia ich wysokości priorytet ma wzajemne porozumienie stron. Powiaty dotujące oraz powiaty prowadzące zawierają bowiem dwustronne porozumienia, określające wysokość, terminy i zasady przekazywania dotacji celowej na współfinansowanie kosztów funkcjonowania powiatowego urzędu pracy, z uwzględnieniem zmniejszenia dotacji o kwotę refundacji ze środków Funduszu Pracy, o której mowa w art. 9 ust. 2d, na realizację przez powiat prowadzący projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego (ust. 3 art. 9a).

WSA wyjaśnił, że w myśl ust. 4 art. 9a ustawy, w przypadku nie zawarcia porozumienia, o którym mowa w ust. 3, wysokość roszczenia przysługującego powiatowi prowadzącemu jest ustalana jako udział w całości poniesionych kosztów, w tym inwestycji i zakupów inwestycyjnych, równy ilorazowi liczby mieszkańców z terenu powiatu dotującego do łącznej liczby mieszkańców z całego obszaru działania powiatowego urzędu pracy według stanu na koniec roku poprzedzającego rok budżetowy, w którym koszty zostały poniesione pomniejszony o kwotę refundacji, o której mowa w art. 9 ust. 2d, na realizację przez powiat prowadzący projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego.

Zdaniem WSA w rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że pomiędzy Miastem Z. a Powiatem Z. nie doszło do zawarcia porozumienia. W toku postępowania w tej sprawie (i wcześniej) skarżący proponował zawarcie takiego porozumienia, określając wysokość kwoty przeznaczonej na dotację za II półrocze 2015 r. w wysokości 499.655,49 zł.

W ocenie WSA organ pierwszej instancji prawidłowo dokonał obliczenia należnej mu od Powiatu dotacji, a odnosząc się do zarzutu wyłączenia z kwoty dotacji środków finansowych przekazanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej na sfinansowanie kosztów nagród specjalnych i składek na ubezpieczenie społeczne pracowników Powiatowego Urzędu Pracy w Z., podzielił stanowisko organu, że środki te nie podlegają wyłączeniu podczas obliczania roszczenia przysługującego powiatowi prowadzącemu. Zdaniem Sądu I instancji takiemu wyłączeniu podlega jedynie refundacja, o której mowa w art. 9 ust. 2d u.p.z.i.r.p., na realizację przez powiat prowadzący projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik Powiatu Z. na podstawie art. 173 i art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 1270 ze zm. zwanej dalej p.p.s.a.) zarzucił naruszenie:

Przepisów postępowania przed sądami administracyjnymi: 

a) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 8 i 11 k.p.a. poprzez dokonanie merytorycznej oceny kontrolowanego aktu wobec ustalenia dokonanego przez sąd, że organ wydający decyzję prawidłowo naliczył należną mu od powiatu dotację jednocześnie nie wyjaśniając, jakie przesłanki skłoniły sąd pierwszej instancji do dokonania takiej oceny;

b) naruszenie zasady pogłębiania zaufania oraz przekonywania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tym samym Sąd winien był, sprawując kontrolę legalności, zastosować środek określony w ustawie i uchylić zaskarżoną decyzję na zasadzie art. 145 § 1 pkt lit c) p.p.s.a;

c) naruszenie art. 7 k.p.a. i 80 k.p.a. poprzez nie odniesienie się do stawianego zarzutu w trakcie postępowania przez skarżącego, który wskazał, że powiat prowadzący uzyskuje roszczenie o zwrot wydatków dopiero w momencie poniesienia ich na realizację zadań ustawowych mieszkańców powiatu nieuczestniczącego w porozumieniu.

Ze względu na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. przez Naczelny Sąd Administracyjny, zaś w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przed odniesieniem się do jej zarzutów przypomnieć należy, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia, którego elementy konstrukcyjne i treściowe wyznaczają granice jej rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zgodnie, bowiem z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w tej sprawie nie występuje.

Granice skargi kasacyjnej są wyznaczone przez podstawy i wnioski. Stosownie zaś do art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. podstawy kasacyjne powinny być uzasadnione. Oznacza to, że autor skargi kasacyjnej nie może ograniczyć się tylko do wskazania przepisu prawa, który w jego ocenie został naruszony, ma bowiem obowiązek uzasadnić w czym upatruje uchybienia temu przepisowi. Uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno być skonstruowane w taki sposób, aby można było powiązać je z konkretnymi przepisami prawa, uznanymi przez autora skargi kasacyjnej za naruszone. Winno ono też być na tyle precyzyjne, aby pozwalało na sformułowanie zwrotu stosunkowego o zgodności bądź niezgodności zaskarżonego wyroku z prawem.

Zasada związania granicami skargi kasacyjnej determinuje zakres kontroli instancyjnej, jaką Naczelny Sąd Administracyjny powinien podjąć w celu stwierdzenia ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega więc na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz na kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie wskazanym w zarzutach przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach powołanych podstaw kasacyjnych.

Omówienie zasad formułowania zarzutów skargi kasacyjnej i ich uzasadniania było konieczne, z uwagi na sposób sporządzenia skargi kasacyjnej w rozpoznawanej sprawie. Zgodnie z treścią art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy - p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

Skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych określonych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., jednakże wskazano w niej jedynie na naruszenie przepisów postępowania. Wprawdzie wadliwość rozpoznawanej skargi kasacyjnej nie daje podstaw do odrzucenia tego środka prawnego, gdyż możliwa była rekonstrukcja przez Naczelny Sąd Administracyjny treści zarzutów na podstawie skonfrontowania ich treści z treścią uzasadnienia skargi kasacyjnej (por. uchwałę NSA z dnia 26 października 2009r., sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA nr 1/2010, poz. 1), ale brak precyzyjnie wskazanych podstaw kasacyjnych oraz niepełność uzasadnienia w zakresie wyjaśnienia istoty podnoszonych naruszeń, spowodowały znaczne ograniczenie zakresu kontroli zaskarżonego wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługują na uwzględnienie.

Zauważyć należy, że o zakresie postępowania dowodowego decyduje treść przepisów prawa materialnego mających zastosowanie w danej sprawie. Niezbędne dowody przeprowadza się w celu ustalenia okoliczności, które rzeczywiście mogą mieć znaczenie prawne dla sprawy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2019 r. II OSK 1273/18, LEX nr 2690610).

Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2019 r., sygn. akt I OSK 2221/2018 LEX nr 2682103).

W pierwszej kolejności wskazać należy, że określone w art. 9 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zadania samorządu powiatu realizowane są przez powiatowe urzędy pracy wchodzące w skład powiatowej administracji zespolonej. Stosownie do treści art. 9a ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy powiatowy urząd pracy realizujący zadania, o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy na obszarze kilku powiatów, jest współfinansowany z budżetów tych powiatów. Powiat prowadzący, a więc taki którego jednostką organizacyjną jest powiatowy urząd pracy, z mocy ustawy jest uprawniony do otrzymywania dotacji celowych na wydatki bieżące z budżetów innych powiatów - "powiatów dotujących". Ustawodawca przewidując obowiązek współpracy powiatów w zakresie współfinansowania wskazanych zadań przewiduje, iż podstawę tej współpracy stanowią zawierane między powiatami dwustronne porozumienia. Stronami tego porozumienia są powiaty, a jego celem jest współfinansowanie kosztów funkcjonowania powiatowego urzędu pracy, który wykonuje zadania wszystkich powiatów biorących udział w tym porozumieniu. Istotą tych porozumień jest udział w wymiarze finansowym powiatów dotujących polegający na przekazywaniu powiatowi prowadzącemu urząd pracy określonych środków finansowych w postaci dotacji celowej na wydatki bieżące związane z realizacją zadań.

W przypadku nie zawarcia porozumienia, o którym mowa w art. 9a ust. 3 w/w ustawy, zastosowanie znajduje regulacja prawna zawarta w treści ust. 4 art. 9a ustawy. "Roszczenie", o którym mowa w powołanym przepisie art. 9a ust. 4 ustawy posiada administracyjny charakter. Uprawnienie, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie prawa odnosi się do ustalenia wysokości kosztów poniesionych przez "powiat prowadzący" na działalność bieżącą powiatowego urzędu pracy za powiat, który jest zobowiązany do współfinansowania tych kosztów stosownie do zasad określonych w art. 9a ust. 2, ust. 3 i ust. 4 w/w ustawy. Skoro ustawodawca wskazuje, że "roszczenie" odnosi się do kosztów, które zostały poniesione, to tym samym odnosi te koszty do tych które były niezbędne w związku z realizacją zadań nałożonych i realizowanych przez powiatowy urząd pracy na terenie powiatu, który tych kosztów nie poniósł.

Zgodnie z art. 8 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Realizacja tej zasady uzależniona jest od przestrzegania reguł postępowania przyjętych w kodeksie postępowania administracyjnego, poczynając od zasad ogólnych, przez rozwiązania przyjęte w przepisach szczególnych. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że prowadzenie postępowania zgodnie z przepisami prawa procesowego oraz prawidłowe stosowanie przepisów prawa materialnego jest działaniem zgodnym z wyrażoną w art. 8 k.p.a. zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa. W myśl art. 11 k.p.a. organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy.

Podnosząc zarzuty niezebrania w sposób wyczerpujący, nierozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz nie dokonania oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona skarżący wskazał, iż opisane one zostały szczegółowo w skardze Powiatu Z. na decyzję Wojewody Lubelskiego w Lublinie z dnia [...] grudnia 2016r. nr [...].Tym samym jak podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego został pominięty przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie skutkując naruszeniem art. 7 oraz 80 kodeksu postępowania administracyjnego.

Należy wskazać, że warunkiem zastosowania dyspozycji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. jest spełnienie hipotezy w postaci uwzględnienia skargi, tj. stwierdzenia przez sąd naruszenia przepisów prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego. Jeśli z wyroku wynika, że sąd pierwszej instancji dopatrzył się naruszenia prawa, uzasadniającego wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego, a mimo to oddalił skargę, to Naczelny Sąd Administracyjny mógłby mu zarzucić naruszenie omawianego przepisu. Podnosząc zarzut należałoby zatem wykazać, że w sprawie doszło do naruszenia prawa, którego sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, a w konsekwencji brak było podstaw do oddalenia skargi.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z zarzutów skargi kasacyjnej nie wynika na czym w ocenie autora skargi kasacyjnej, polega wpływ wytkniętych organom uchybień na wynik postępowania. Merytoryczna kontrola rozstrzygnięć organów i zawarta w uzasadnieniu Sądu I instancji ich ocena, jako poprawnych jurydycznie, nie budzi zastrzeżeń.

Mając powyższe na uwadze uznać należy za zasadne stanowisko Sądu I instancji, że organy przeprowadziły postępowanie wyjaśniające, poprzedzające wydanie kwestionowanych decyzji, odpowiadające warunkom określonym w art. 7, art. 8, art. 11 i art. 80 k.p.a., za nietrafny uznać zaś należy wskazany w skardze kasacyjnej zarzut niezebrania w sposób wyczerpujący, nierozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz nie dokonania oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona w oparciu o zarzuty podniesione w skardze Powiatu Z. na decyzję Wojewody Lubelskiego w Lublinie z dnia [...] grudnia 2016r. nr [...] nie będącą przedmiotem postępowania w sprawie.

WSA w pełni zgodził się ze stanowiskiem organów, że wysokość roszczenia przysługującego Miastu Z. została wyliczona w oparciu o poniesione przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. w II półroczu 2015 r. koszty, udokumentowane znajdującymi się w aktach sprawy sprawozdaniami [...]. Kwota ta wyniosła 2 536.791,68 zł. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego na dzień 31 grudnia 2014 r. liczba ludności Powiatu Z. stanowiła 108.777, a liczba ludności Miasta Z. 65.055, tj. ogółem 173.832. Zatem, wskaźnik procentowy ludności dla Powiatu Z. wynosił 62.58 %, dla Miasta Z. 37,42%.

Tym samym Sąd I instancji prawidłowo zaakceptował stanowisko organów, że obliczona na podstawie tych danych wysokość należnej dotacji przed odliczeniem kwoty refundacji za II półrocze 2015 r. na realizację projektów współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy dotyczących powiatu dotującego, o których mowa w art. 9 ust, 2d wyniosła 1.587.524,23 zł., a po odliczeniu kosztów refundacji (99.128,16 zł) - kwotę 1.488.396,07 zł.

Skarga kasacyjna nie zawiera zatem adekwatnego do objętych zarzutami kasacyjnymi przepisów uzasadnienia, co oznacza, iż nie wykazuje ona również trafności ich naruszenia w kontekście konsekwencji z nich płynących w zakresie obowiązków Sądu I instancji. Ponadto ponownie należy podkreślić, że skarga kasacyjna nie zawiera obligatoryjnego elementu, jakim jest wykazanie wpływu zarzucanego naruszenia na wynik rozstrzygnięcia sprawy w zaskarżonym wyroku. Okoliczność ta już czyni tę skargę nieskuteczną.

W konsekwencji, ponieważ żaden z zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej nie okazał się zasadny, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę tę oddalił.