drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę, II SA/Ol 381/12 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2012-06-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ol 381/12 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2012-06-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-05-22
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Adam Matuszak
Bogusław Jażdżyk
Marzenna Glabas /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1269 art.1 par.1 i 2
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych.
Dz.U. 2012 poz 270 art.134 par.1, art.133 par.1,art.151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2010 nr 243 poz 1623 art.3 pkt 1, 5 i 7,art.28 ust. 1, art.29 ust. 1 pkt 12, art. 30 ust. 1 pkt 1, art.48 ust. 1,2 i 3;
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - tekst jednolity.
Sentencja

Dnia 26 czerwca 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2012 roku sprawy ze skargi G. C. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie usunięcia obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]’ Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w M. nakazał G. C. rozbiórkę obiektu budowlanego - domku rekreacyjnego, tzw. " domku holenderskiego" (oznaczonego jako nr 1), ustawionego na działce o nr ewid. "[...]", obręb M. przy ulicy K. 67 w M. bez wymaganego pozwolenia na budowę. Organ podniósł, iż w toku postępowania stwierdzono, że na wskazanej działce wybudowany (ustawiony) jest domek rekreacyjny, zwany "domkiem holenderskim" o wymiarach 10,75x3,07m z dobudowanym drewnianym tarasem zadaszonym o wymiarach ok.2,18mx6,4m (minus 0,68x1,35m). Jak ustalono przedmiotowy obiekt budowlany ustawiony jest na słupkach betonowych i dwóch kołach, a także zostały doprowadzone do niego przyłącza wodno - kanalizacyjne i elektryczne z istniejącego budynku mieszkalnego. Zaznaczono przy tym, iż na przedmiotowej działce usytuowane są jeszcze dwa inne domki holenderskie. Obecna w trakcie kontroli, przeprowadzonej w dniu 18 lipca 2011 r., G. C., będąca inwestorem, oświadczyła, że domek holenderski, stanowiący przedmiot niniejszego postępowania, ustawiła na działce wraz z dobudowanym tarasem w maju 2011 roku i na jego ustawienie nie uzyskiwała zezwolenia we właściwym organie, tj. Starostwie Powiatowym w M., gdyż od sprzedawcy domku powzięła informację, że tego rodzaju obiekty nie wymagają urzędowych zezwoleń na ich ustawienie na działce. W ocenie organu zgodnie z przepisami Prawa budowlanego należy przyjąć, że "domek holenderski" jako obiekt budowlany spełnia wymagania definicji obiektu tymczasowego, o którym mowa w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesieni w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Obiekt budowlany będący domkiem holenderskim zgodnie z przywołaną definicją jest obiektem tymczasowym jako, że nie jest trwale połączony z gruntem. Ponadto jak ustalono w toku postępowania, inwestor nie zamierzał ustawić domku holenderskiego na okres do 120 dni, licząc od dnia rozpoczęcia budowy, gdyż nie dokonał zgłoszenia właściwemu organowi o tym zamiarze, stosownie do treści art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego. Wskazana okoliczność w ocenie organu stanowi podstawę do stwierdzenia, że na budowę (ustawienie) "domku holenderskiego" wraz z drewnianym tarasem i przyłączami wodno - kanalizacyjnymi i elektrycznym - jako obiektu budowlanego tymczasowego - wymagane było uzyskanie pozwolenia na budowę w myśl art. 28 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 12 i art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 28 ust. 1 roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. G. C. rozpoczynając budowę przedmiotowego obiektu nie uzyskała decyzji o pozwoleniu na budowę, czym naruszyła art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego. W tej sytuacji postanowieniem z dnia "[...]" zobowiązano inwestora do uzyskania zaświadczenia burmistrza M. o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i przedstawienia razem z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz czterema egzemplarzami projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi w terminie do dnia "[...]". W związku z tym, iż G.C. nie spełniła w wyznaczonym terminie obowiązków nałożonych powyższym postanowieniem, organ zobowiązany jest do zastosowania przepisu art. 48 ust. 1 i nakazania rozbiórki obiektu budowlanego w związku z niespełnieniem w wyznaczonym terminie nakazanych obowiązków. Jednocześnie zaznaczono, iż strony nie skorzystały z możliwości zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranych dowodów i materiałów w sprawie.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła G. C., reprezentowana przez adwokata A. W. U. Strona odwołująca się podniosła zarzut naruszenia art. 3 pkt 5 i art. 48 ust.1 ustawy Prawo budowlane, polegające na zaliczeniu obiektu do kategorii domku letniskowego, podczas gdy jest to przyczepa kempingowa, stojąca aktualnie częściowo na kołach i wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu pełnomocnik strony odwołującej się podniósł, że bezsporne jest w niniejszej sprawie, że kontrolowany obiekt tak, jak i przyczepa oznaczona nr 2, nie jest trwale z gruntem związany, nie został na gruncie wybudowany czy wzniesiony, ale jest po prostu przyczepą kempingową o wymiarach 10,75m x 3,07m. Wyposażenie w koła i brak jakichkolwiek fundamentów świadczą o tym, że są to obiekty ruchome. Nie mogą być zatem uznane ani za obiekty budowlane, ani też nie są one obiektami budowlanymi o charakterze tymczasowym. Przyczepy kempingowe nie wyczerpują znamion ustawowych obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Z tych samych względów nie stanowią również tymczasowych obiektów budowlanych. Podniesiono, iż nadal pełnią one swoją funkcję transportowo – rekreacyjną i w każdej chwili mogą zmienić miejsce swego położenia. Ponadto w przepisach Prawa budowlanego nie zdefiniowano tego typu obiektu, zatem Prawo budowlane nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, a tym samym, zatrzymanie przyczepy kempingowej na własnym podwórzu nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani też nie może być orzeczony nakaz jej rozbiórki. W ocenie strony odwołującej się dokonana przez organ interpretacja przepisów Prawa budowlanego jest jego nadinterpretacją, jak również nie bez znaczenia jest fakt przystąpienia przez gminę M. do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym znajduje się działka z przedmiotową przyczepą kempingową.

Decyzją z dnia "[...]" W. – M. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. uchylił zaskarżoną decyzję w części orzeczenia i nakazał G. C. na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy Prawo budowlane usunięcie obiektu budowlanego - domku rekreacyjnego tzw. "domku holenderskiego" (oznaczonego jako nr 1) ustawionego bez wymaganego pozwolenia na budowę na działce o nr ewid. "[...]" obręb M. przy ulicy K. 67 w M., zaś w pozostałej części pozostawił decyzję bez zmian. Podniesiono, iż prowadzone postępowanie zmierza do likwidacji samowoli budowlanej poprzez doprowadzenie zaistniałej sytuacji do stanu zgodnego z przepisami. Zaznaczono przy tym, iż w toku postępowania wyjaśniającego w dniu "[...]" G. C. złożyła do protokołu oświadczenie, że podejmie wszystkie działania, aby zalegalizować domki holenderskie ustawione na jej działce. Tym samym, nie można zgodzić się ze stroną odwołującą, że przedmiotowy obiekt budowlany to przyczepa kempingowa i organ sam określił go domkiem holenderskim. Potwierdza to również dokumentacja fotograficzna. Jednocześnie organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31, przy czym budynki użytkowane letniskowo nie są zwolnione z konieczności uzyskania pozwolenia na budowę. Jak wynika z akt sprawy organ pierwszej instancji na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane postanowieniem z dnia "[...]" nałożył na G. C. obowiązek przedstawienia w terminie do dnia "[...]" dokumentów dotyczących spornego obiektu budowlanego, jednakże w związku z nieprzedłożeniem przez wymienioną wskazanych dokumentów, organ zobligowany był przepisami ustawy do nakazania jego rozbiórki w trybie art. 48 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy Prawo budowlane. W związku z powyższym, organ odwoławczy, biorąc pod uwagę ustawienie obiektu budowlanego – bez względu na jego nazwę, orzekł jego usunięcie. Zaznaczono przy tym, iż prowadzone postępowanie nie pozbawia odwołującej się działki, a w przypadku zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym zlokalizowana jest działka objęta postępowaniem, inwestor będzie mógł przystąpić do realizacji inwestycji po uprzednim uzyskaniu stosownego pozwolenia na budowę.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniosła G. C., reprezentowana przez pełnomocnika adwokata A. W. U., podnosząc zarzut naruszenia art. 3 pkt 5 i art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez błędne uznanie przyczepy kempingowej stojącej częściowo na kołach za obiekt budowlany kategorii domek rekreacyjny, tzw. "domek holenderski", wymagający zezwolenia na budowę i, wobec jego braku, nakazanie usunięcia obiektu, a także naruszenie przy załatwianiu sprawy wskazanego w art. 7 kpa słusznego interesu strony. Jednocześnie wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu strona skarżąca przedstawiła argumentację zawartą w złożonym uprzednio odwołaniu. Podniesiono, iż zmiana decyzji przez organ odwoławczy dotyczyła jedynie zastąpienia słowa "rozbiórka" słowem "usunięcie" i tym samym, nadal jest to decyzja niesłuszna, wydana z obrazą wskazanych przepisów Prawa budowlanego. Podkreślono, iż sporny obiekt budowlany nie jest trwale z gruntem związany, nie został na gruncie wybudowany, czy wzniesiony, lecz jest przyczepą kempingową, a wyposażenie w koła i brak jakichkolwiek fundamentów świadczą o tym, że jest to obiekt ruchomy. Nie może być on zatem uznany ani za obiekt budowlany, ani też nie jest on obiektem budowlanym o charakterze tymczasowym, jak uznał to organy. Przyczepa kempingowa nie wyczerpuje znamion ustawowych obiektu budowlanego, którego definicji ustawa nie zawiera, a wylicza tylko co nim jest (art.3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane), bowiem nie jest ona ani budynkiem (obiekt trwale związany z gruntem), ani też budowlą, czy obiektem małej architektury. Z tych samych względów nie jest ona tymczasowym obiektem budowlanym, bowiem nie została wymieniona w art. 3 pkt 5 cytowanej ustawy). Nadal pełni swoją funkcję transportowo – rekreacyjną, w każdej chwili może zmienić miejsce swojego położenia. Należy zatem stwierdzić, iż przepisy ustawy Prawo budowlane nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, a tym samym parkowanie przyczepy kempingowej na własnym podwórzu nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani też nie może być orzeczony nakaz jej rozbiórki, czy usunięcia. Zaznaczono przy tym, iż producent wyposażył obiekt w koła i zapewnił nabywcę, że parkowanie takiego obiektu – przyczepy nie wymaga zezwolenia na budowę, czy też jakiegokolwiek zgłoszenia.

W odpowiedzi na skargę W. – M. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy wskazał, iż do spornego obiektu budowlanego, nazywanego domkiem holenderskim i użytkowanego letniskowo, co potwierdziła własnoręcznym podpisem skarżąca w protokołach z dnia "[...]" i "[...]", zostały podłączone przyłącza wodociągowe, kanalizacyjne i energetyczne. Ponadto organ nadzoru umożliwił skarżącej zalegalizowanie przedmiotowej samowoli budowlanej, jednakże inwestor nie wykonał nałożonych obowiązków i tym samym, organ zobligowany był do nakazania rozbiórki, a zdaniem organu odwoławczego – usunięcia obiektu i dlatego w tej części zmieniono zaskarżoną decyzję. Podkreślono, iż organy nadzoru budowlanego nie pozbawiają strony postępowania działki, lecz zmierzają do doprowadzenia zaistniałej samowoli budowlanej do stanu zgodnego z prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest jedynie sprawdzenie, czy zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z przepisami prawa materialnego oraz czy przy jej podejmowaniu nie zostały naruszone w sposób istotny przepisy postępowania administracyjnego.

Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270), zwanej w dalszej części uzasadnienia p.p.s.a., w myśl którego sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji w świetle powołanych wyżej kryteriów oraz w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż kwestionowana decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają prawa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż stosownie do art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz.U. z 2010r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) obiektem budowlanym jest: budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi (lit. a), budowla stanowiącą całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (lit. b) oraz obiekt małej architektury (lit. c). Przy czym jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 6 listopada 2007 r., sygn. akt II SA/Bk 506/07, (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl), pojęcie "budowla" nie oznacza, że ma to być budynek wzniesiony od podstaw i trwale związany z gruntem, lecz jest to każdy inny obiekt wolnostojący, służący m.in. do sezonowego zamieszkiwania i użytkowany jako domek letniskowy.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Należy przy tym zaznaczyć, iż tymczasowe obiekty budowlane nie stanowią odrębnej kategorii obiektów budowlanych, lecz mieszczą się jednocześnie w definicji obiektu budowlanego art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Zatem w rozumieniu powołanego wyżej przepisu tymczasowym obiektem budowlanym może być zarówno budynek, budowla, jak i obiekt małej architektury (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 13 września 2005 r., sygn. akt II SA/Lu 359/05, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy również podnieść, iż brak trwałego połączenia z gruntem obiektu budowlanego sam przez się nie decyduje o tym, czy obiekt ten wymaga pozwolenia na budowę, zgłoszenia, bądź może być zwolniony z tych rygorów ustawy Prawo budowlane (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 sierpnia 2003 r., sygn. akt IV SA 2977/01, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jak wynika ze zgromadzonego w rozpoznawanej sprawie materiału dowodowego, w tym podpisanych własnoręcznie przez skarżącą protokołów kontroli, na działce o nr ewidencyjnym "[...]", położonej przy ulicy K. 67 w M. w maju 2011 r. ustawiono przyczepę kempingową, do której dobudowano zadaszony drewniany taras, a także podłączono przyłącza energetyczne, wodociągowe i kanalizacyjne. Nie budzi zatem wątpliwości, iż przedmiotowa przyczepa kempingowa pełni funkcję mieszkalno – letniskową. Należy przy tym zaznaczyć, iż ustalenia te nie były kwestionowane przez stronę skarżącą na żadnym etapie postępowania.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę sposób użytkowania przyczepy i przystosowanie jej do zamieszkiwania letniskowego, jak i okres jej funkcjonowania na działce należy stwierdzić, iż jest to obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane.

Należy zauważyć, iż kwestia charakteru prawnego przyczepy kempingowej w świetle przepisów Prawa budowlanego była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa sądowoadministracyjnego , które jednoznacznie uznaje ustawione na gruncie przyczepy kempingowe, nie spełniające w danej chwili swojej pierwotnej funkcji transportowo – komunikacyjnej, za obiekty budowlane (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 384/11, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zatem posadowienie przyczepy kempingowej wymagało stosownie do treści art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane uzyskania pozwolenia na budowę. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem roboty budowlane, czyli w myśl art. 3 pkt 7 cytowanej ustawy: budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego, można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 – 31 powołanej ustawy.

Jednocześnie pozwolenia na budowę nie wymaga budowa tymczasowych obiektów budowlanych, niepołączonych trwale z gruntem i przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, ale nie później niż przed upływem 120 dni od rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu (art. 29 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo budowlane). W takich przypadkach budowa tymczasowych obiektów budowlanych wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi (art. 30 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy).

W niniejszej sprawie skarżąca posadowiła przedmiotową przyczepę na okres dłuższy niż 120 dni, co spowodowało konieczność uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Jednakże skarżąca nie wykazała się wymaganym pozwoleniem na budowę, dlatego też organ nadzoru budowlanego wdrożył procedurę legalizacyjną, określoną w art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane i postanowieniem z dnia "[...]" zobowiązał inwestora do uzyskania zaświadczenia burmistrza M. o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i przedstawienia razem z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz czterema egzemplarzami projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi w terminie do dnia "[...]". W związku z tym, iż skarżąca nie wykonała nałożonych obowiązków, umożliwiających legalizację samowoli budowlanej, organ na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane nakazał rozbiórkę przedmiotowego obiektu budowlanego.

Należy przy tym zauważyć, iż pojęcie "rozbiórka obiektu budowlanego" nie jest tożsame z rozebraniem na poszczególne części obiektu zrealizowanego w innym miejscu i jedynie ustawionego na danym terenie, a takim obiektem jest niewątpliwie przyczepa kempingowa. W takim wypadku wykonanie rozbiórki polega na usunięciu (wywiezieniu) obiektu z terenu, na którym został nielegalnie posadowiony (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 1504/10, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w powoływanym wyżej wyroku z dnia 24 maja 2012 r. ustawienie tymczasowych obiektów budowlanych, w tym przyczepy kempingowej, mieści się w pojęciu " budowa" i obiekty takie mogą być objęte nakazem rozbiórki na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Reasumując, Sąd stwierdził, iż organy nadzoru budowlanego rozpoznające niniejszą sprawę trafnie uznały, iż usytuowana przez skarżącą przyczepa kempingowa wymagała pozwolenia na budowę i prawidłowo wdrożyły procedurę legalizacyjną wskazaną w art. 48 ustawy Prawo budowlane, a następnie po zaistnieniu ustawowych przesłanek, nakazały usunięcie obiektu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę jako pozbawioną uzasadnionych podstaw oddalił.



Powered by SoftProdukt