Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Elwira Brychcy Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2015 r. sprawy ze skargi D.D. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Niepubliczne Przedszkole "A" na decyzję Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2015 r. Nr [...] w przedmiocie nakazów z zakresu nadzoru sanitarnego; I. uchyla zaskarżoną decyzją, II. zasądza od Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżącej kwotę 200,- (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Decyzją z dnia [...] 2015 r., znak [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w S.(dalej PPIS w S.) nałożył na Przedszkole Niepubliczne "A" w S. obowiązek dostosowania placu zabaw do wymaganej normy w terminie do 31 marca 2015 r.

Jako podstawę prawną wydania powyższej decyzji organ wskazał art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r., nr 212, poz. 1263 ze zmianami), § 2 i § 9 ust.3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r., nr 6, poz. 69 ze zm.) oraz art. 104 K.p.a. decyzja doręczona została Dyrektorowi Niepublicznego Przedszkola "A".

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, iż w wyniku przeprowadzonej w dniu 5 czerwca 2014 r. kontroli sanitarnej w Przedszkolu Niepublicznym "A" ul. H. [...]. Stwierdzono, że urządzenia na placu zabaw, to jest zjeżdżalnia KS, domek miejski, małpi gaj, teren zabaw 8 w 1, góra wspinaczkowa, Domek Floralie, przeplotnia i miniwieża przygody nie spełniają wymogów określonych w § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz.U.2003 Nr 6, poz.69 ze zm.), stanowiącego, że szkoły i placówki nabywają wyposażenie posiadające odpowiednie atesty lub certyfikaty.

Dalej organ wskazał, iż wyżej wymienione urządzenia nie są zgodne z normą PN-EN 1176, spełniają tyko normę PN-EN 71-8:P i są przeznaczone do użytku domowego.

W związku z powyższym zakreślony został termin usunięcia przedmiotowych nieprawidłowości na dzień 31 sierpnia 2014 r. Pomimo powyższego nie zastosowano się do wyżej wymienionego terminu. W związku z ponownym rozpatrzeniem sprawy, przeprowadzono kontrolę w dniu 7 stycznia 2015 r., w wyniku której potwierdzone zostały wcześniejsze nieprawidłowości wyartykułowane w punkcie IV protokółu nr ON.HD-466-2-1/15 z dnia 7 stycznia 2015 r.

Zdaniem organu przedmiotowe nieprawidłowości stanowią naruszenie przepisów § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach stanowiącego, że szkoły i placówki nabywają wyposażenie posiadające odpowiednie atesty lub certyfikaty oraz § 2 tego samego rozporządzenia, stanowiącego, iż dyrektor zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pobytu w szkole lub placówce, a także bezpieczne i higieniczne warunki uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez szkołę lub placówkę poza obiektami należącymi do tych jednostek.

Organ I instancji wskazał nadto, że w dniu 14 stycznia 2015 r. zostały złożone zastrzeżenia do wyżej wymienionego protokółu, jednakże zdaniem organu przedmiotowe zastrzeżenia nie mają odzwierciedlenia w obowiązującym stanie prawnym.

Z decyzja powyższą nie zgodziła się D. D. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczne Przedszkole A, która w terminie prawem przewidzianym wywiodła od niej odwołanie.

W odwołaniu tym strona skarżąca zarzuciła:

- bezprawne powołanie się w decyzji z dnia [...] 2015 r. na Polską Normę, podczas gdy zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji (dz. U. Nr 169, poz. 1386 ze zm.) stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne, zaś stosowanie do art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP normy nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa;

- wydanie decyzji z dnia [...] 2015 r., znak [...] w sprawie, w której funkcjonuje już w obrocie prawnym decyzja znak [...]z dnia [...] 2014 r.;

- naruszenie art. 7, art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 K.p.a. poprzez nie uwzględnienie w decyzji całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i nieodniesienie się do podniesionych przez stronę zastrzeżeń i co za tym idzie brak właściwego uzasadnienia decyzji;

- naruszenie § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach poprzez błędne przyjęcie, że urządzenia placu zabaw nie spełniają wymogów określonych w tym przepisie, w sytuacji gdy zabawki te posiadają odpowiednie atesty lub certyfikaty bezpieczeństwa, a nadto są zgodne z Dyrektywą Bezpieczeństwa Zabawek 2009/48/WE i rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek.

Na potwierdzenie swoich twierdzeń strona dołączyła do odwołania kserokopię deklaracji "B" Sp. z o.o. w S. z dnia 19 sierpnia 2011 r., w której zawarto informację, iż wszystkie wyroby Little Tikes produkowane przez firmę "B" są zgodne z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 5 kwietnia 2011 r. wprowadzającym w życie wymogi zawarte w Dyrektywie Zabawkowej 2009/48/WE.

Decyzją z dnia [...] 2015 r., znak [...] Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej WPWIS) po rozpoznaniu odwołania D. D. - dyrektora Niepublicznego Przedszkola A w S. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i nakazał usunąć z placu zabaw przy Niepublicznym Przedszkolu A w S. urządzenia nieposiadające odpowiedniego certyfikatu z terminem wykonania do dnia 31 sierpnia 2015 r.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ II instancji odnosząc się do zarzutów odwołania wskazał, że decyzja PPIS w S. z dnia [...] 2014 r. znak [...] została uchylona poprzez decyzję WPWIS z dnia [...] 2014 r., znak [...] w związku z czym nie funkcjonuje w obrocie prawnym. Jednocześnie WPWIS wskazał, iż zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, co oznacza, że PPIS w S. jako organ I instancji zobowiązany decyzją wydaną przez organ II instancji do ponownego rozpatrzenia sprawy zgodnie z przepisami prawa ponownie rozpatrzył sprawę i wydał nową decyzję.

Dalej organ odwoławczy wskazał, że nie przychyla się także do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7, art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 K.p.a., gdyż z akt sprawy wynika, iż w postępowaniu uwzględniono wszystkie fakty i materiały dowodowe niezbędne do wydania decyzji.

Rozpatrując zarzut bezprawnego powołania się na Polską Normę WPWIS stwierdził, że nakaz zawarty w zaskarżonej decyzji PPIS w S. z dnia 26 stycznia 2015 r. został niewłaściwie sformułowany, bowiem skoro przepis § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach wskazuje, że szkoły i placówki nabywają wyposażenie posiadające odpowiednie atesty lub certyfikaty, to organy państwowej inspekcji sanitarnej na tej podstawie nie mogą nakazać "dostosowania placu zabaw do odpowiedniej normy'", gdyż to nie plac zabaw ma spełniać odpowiednie normy, a jedynie wyposażenie nabywane przez szkoły i placówki musi posiadać odpowiednie atesty lub certyfikaty.

Odnosząc się do twierdzeń odwołującej się, iż wymienione w decyzji zabawki posiadają odpowiednie atesty lub certyfikaty bezpieczeństwa w zakresie właściwości mechanicznych i fizycznych, palności i migracji określonych pierwiastków oraz są zgodne z Dyrektywą Bezpieczeństwa Zabawek 2009/48/WE i rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek, WPWIS wskazął, iż zgodnie z art. 2 ust. 2 lit. a Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa zabawek (Dz.Urz.UE.L Nr 170, str. 1) cytowana dyrektywa nie ma zastosowania do sprzętu przeznaczonego do publicznego użytku na placach zabaw, jak również zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek (Dz. U. Nr 83, poz. 454) przepisów rozporządzenia nie stosuje się do sprzętu do publicznego używania na placach zabaw. Zabawki, które są zgodne z normą PN-EN 71-8 "Bezpieczeństwo zabawek - Część 8: Zabawki aktywizujące przeznaczone do użytku domowego" również nie są przeznaczone dla użytku publicznego, gdyż z zakresu tej normy wykluczono m.in. sprzęt na placach zabaw do użytku publicznego stosowany zgodnie z normą EN 1176.

Dalej organ odwoławczy stwierdził, że odpowiednim wyposażeniem placu zabaw w przedszkolu jest wyposażenie posiadające certyfikat potwierdzający zgodność z normą PN-EN 1176 "Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie", która przedstawia ogólne wymagania bezpieczeństwa dotyczące wyposażenia publicznych placów zabaw i ich nawierzchni. W myśl z § 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach obowiązkiem dyrektora placówki jest bowiem zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków dzieciom przebywającym w obiekcie, a tym samym nabywanie właściwego wyposażenia a nie jakiegokolwiek. Urządzenia posiadające certyfikat zgodności z normą PN-EN 1176 są przeznaczone dla publicznych placów zabaw, którym zdaniem organu bez wątpienia jest plac zabaw w przedszkolu.

Skargę na powyższą decyzje w terminie prawem przewidzianym wywiodła D. D. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczne Przedszkole A.

W skardze zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie art. 8 K.p.a. w zw. z art. 7 i art. 77 K.p.a. oraz wydanie decyzji bez podstawy prawnej i wniosła o uchylenie tej decyzji w części nakazującej usunięcie z placu zabaw przy Niepublicznym Przedszkolu A ul. H. [...] w S. urządzeń nieposiadających odpowiedniego certyfikatu z terminem wykonania do dnia 31 sierpnia 2015 r. oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi D. D. podniosła, że w sprawie będącej przedmiotem skargi organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykazują zmienność oceny i kwalifikacji prawnej przy niezmieniającym się stanie faktycznym i prawnym. Protokół kontroli przeprowadzonej przez PPIS w S. z dnia 5 maja 2011 r., znak ON-HD-466/2-22/11 wskazuje bowiem, w pkt III. 1, że zarówno sprzęt na palcu zabaw jak i wewnątrz budynku w 100% posiada certyfikaty i atesty, zaś w punkcie IV, że w trakcie kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości oraz nie wskazano przepisów prawa, które naruszono. Również protokół kontroli przeprowadzonej przez PPIS w S. z dnia 30 kwietnia 2012 r., znak ON-HD-466/2-26/12 stwierdza w punkcie III. 1. że: Meble edukacyjne, zabaw ki, urządzenia na placu zabaw posiadają atesty i certyfikaty, a w punkcie IV, że w trakcie kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości oraz nie wskazano przepisów prawa, które naruszono. W protokole kontroli przeprowadzonej przez PPIS w S. w dniu 3 kwietnia 2013 r., znak ON-HD-466/2-20/13 stwierdzono, iż wyposażenie placu zabaw posiada certyfikat, a w trakcie kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości oraz nie wskazano przepisów prawa, które naruszono. Wreszcie w protokole kontroli przeprowadzonej przez PPIS w S.w dniu 5 czerwca 2014 r., znak ON-HD-466/2-39/14 także wskazano, że w trakcie kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości.

Skarżąca podkreśliła, że wyżej wymienione protokoły nie zostały wzięte pod uwagę w przez WPWIS w zaskarżonej decyzji z dnia 29 lipca 2015 r., a organ oparł się wyłącznie na ustaleniach z protokołu z dnia 7 stycznia 2015 r., znak ON-HD-466-2-1/15., którego ustalenia jako jedyne z pośród wszystkich wcześniejszych stwierdzają uchybienie przepisów § 9 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach. Skoro zaś organ wydający decyzje nie uwzględnił wyników wcześniejszych kontroli, to oznacza to, iż nie wypełni zebrał i nie rozpatrzył wnikliwie materiału dowodowego w sprawie, czym obraził art.7 w związku z art. 77 K.p.a. Organ nie wskazał, dlaczego zmieniła się ocena prawna tego samego stanu faktycznego czym naruszył zasadę wyrażoną w art. 8 K.p.a.

Skarżąca podniosła, że po tym jak prowadzone przez nią przedszkole czterokrotnie przeszło pozytywnie kontrolę dotyczącą między innymi placu zabaw, odmienne ustalenia piątej kontroli, przy nie zmieniającym się stanie faktycznym i prawnym podważają zaufanie obywatela do organów państwa, w sytuacji gdy w aktach sprawy brak jest wskazania co spowodowało zmianę oceny prawnej stanu faktycznego. Nie wskazano również dlaczego w ocenie organu urządzenia na placu zabaw posiadały stosowne certyfikaty w 2011 r., w 2012 r.. w 2013 r. i w 2014 r., a później te same urządzenia stosownych certyfikatów nie posiadają. Dalej podkreśliła, że wielokrotne kontrolowanie tego samego stanu faktycznego, w tym samym podmiocie niewątpliwe jest sprzeczne z zobowiązaniem organów państwa do zakładania domniemania uczciwości obywatela, co wynika z art. 8 K.p.a.

Argumentując kolejne zarzuty skarżąca podniosła, iż uzyskała od firmy "B" Sp. z o.o. w S., będącej dystrybutorem i producentem zabawek, informację zawierającą atesty potwierdzające bezpieczeństwo zabawek będących przedmiotem sporu. Powyższe zdaniem skarżącej oznacza, iż kwestionowana decyzja administracyjna została wydana bez podstawy prawnej gdyż zgodnie z § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6 poz. 69 wraz z pózn. zm.) skarżąca posiada odpowiednie atesty poświadczające bezpieczeństwo zabawek. Atesty te potwierdzają zgodność zabawek z Norma europejską EN 71, która określa wymogi bezpieczeństwa dla zabawek.

Skarżąca powołała się także na informację od dostawcy zabawek, w której wskazano, iż w sprawie będącej przedmiotem skargi organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykazują zmienność oceny i kwalifikacji prawnej w zależności od regionu Polski, przy czym niektórzy inspektorzy sanepidów lub oddziały sanepidu (szczególnie z Wielkopolski) oczekują dokumentów na zgodność z norma komercyjna PN EN 1176, co dal autora pisma jest niezrozumiałe, bowiem nie można porównywać dużych placów zabaw ustawianych na osiedlowych trawnikach do stosunkowo małych zabawek typu Przeplotnia czy Małpi Gaj gdzie jednocześnie bawi się 2-3 dzieci, przy czym takich małych zabawek z tworzywa sztucznego nie da sie zaprojektować i zrobić w zgodności z normą komercyjną.

Skarżąca powołała się także na odpowiedź sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia - z upoważnienia ministra - na interpelację poselską nr 25450 w sprawie interpretacji przepisów rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach, zgodnie z którą właściwa interpretacja przepisu § 9 ust. 3 przedmiotowego rozporządzenia wynika wprost z treści przepisu: wyposażenia nabywane przez szkoły lub placówki powinny mieć atesty lub certyfikaty, a przedłożenie przez wykonawcę wyłącznie atestów nie narusza § 9 ust. 3 rozporządzenia ministra edukacji i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach.

W odpowiedzi na skargę WPWIS wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ wskazał, że nietrafny jest zarzut naruszenia art. 8 K.p.a. oraz art. 7 w związku z art. 77 K.p.a. poprzez nierozpatrzenie całości zgromadzonego materiału dowodowego i nieuwzględnienie wyników wcześniejszych kontroli, albowiem to w wyniku bieżącej kontroli, przeprowadzonej przez upoważnionego przez PPIS w S. pracownika (protokół kontroli nr ON.HD-466-2-1/15 z dnia 7 stycznia 2015 r.), stwierdzono nieprawidłowości i podano przepis prawa, który został naruszony. Jednocześnie organ zauważył, iż wcześniejsze protokoły kontroli z dnia 5 maja 2011 r., 30 kwietnia 2012 r. i 3kwietnia 2013 r. nie wskazują, które urządzenia placu zabaw posiadające certyfikaty, zostały skontrolowane. Natomiast w protokole kontroli Nr ON.HD-466-2-39/14 z dnia 5 czerwca 2014 r. stwierdzono, iż urządzenia na placu zabaw, to jest zjeżdżalnia KS, domek miejski, małpi gaj, teren zabaw 8 w 1, góra wspinaczkowa, domek Floralie, przeplotnia, miniwieża przygody nie spełniają wymogów określonych w § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach oraz że nie posiadają certyfikatu potwierdzającego zgodność z normą PN-EN 1176, natomiast spełniają normę PN-EN 71-8:P i są przeznaczone do użytku domowego.

Dalej organ wskazał, że raporty badań, na które powołuje się skarżąca, nie mogą być uwzględnione, gdyż nie są dokumentacją opracowaną w języku polskim, a skarżąca do chwili wydania decyzji przez organ II instancji nie przedstawiła innych dokumentów niż wskazanych w protokole kontroli nr ON.HD-466-2-1/15 z dnia 7 stycznia 2015 r., co potwierdza pismo D. D. z dnia 1 czerwca 2015 r., a przetłumaczony raport otrzymany przez skarżącą w dniu 31 sierpnia 2015 r., który wpłynął do Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Poznaniu w dniu 2 września 2015 r. jako uzupełnienie do skargi, wskazuje wyłącznie, iż badany przedmiot "Małpi gaj dla maluchów" spełnia wymagania dla zabawek w zakresie właściwości mechanicznych i fizycznych, palności i migracji określonych pierwiastków.

Organ wskazał także, iż w swojej decyzji szczegółowo wyjaśnił dlaczego zabawki znajdujące się przy Niepublicznym Przedszkolu A, tj. zjeżdżalnia KS, domek miejski, małpi gaj, teren zabaw 8 w 1, góra wspinaczkowa, domek Floralie, przeplotnia, miniwieża przygody, nie są odpowiednim wyposażeniem placu zabaw w przedszkolu oraz podkreślił, iż urządzenia placu zabaw nie są zabawkami, w związku z czym odpowiednim wyposażeniem placu zabaw w przedszkolu spełniającym wymogi prawa jest wyposażenie posiadające certyfikat potwierdzający zgodność z normą PN-EN 1176 "Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie", która przedstawia ogólne wymagania bezpieczeństwa dotyczące wyposażenia publicznych placów zabaw i ich nawierzchni.

W koljenym pismie procesowym z dnia 10 listopada 2015 r. skarżaca powotorzyął swoje dotychczasowe stanowisko odnośnie zmiany przez organ pogladów prawnych co do treści prawidlowoych rozstrzygnięć kierowanych do tego samego adresata oraz wskazał, iz skoro jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 § 1 K.p.a.), to zasadne jest dopuszczenie dowodu z dokumentu obcojęzycznego, przy czym to organie procesowym spoczywa także obowiązek uzyskania tłumaczenia takiego "materiału" i w konsekwencji również jego włączenia do akt sprawy, albowiem to na tym podmiocie procesowym ciąży bowiem ogólny obowiązek podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 7 K.p.a.), konkretyzowany obowiązkiem zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 K.p.a.). To również organ obowiązany jest do zapewnienia, by wszelkie czynności urzędowe dokonywane były w języku polskim. Reasumując skarżąca wskazała, iż nie jest prawdą jak wnosi Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny, że raporty badań, na które powołuje się skarżąca, nie mogą być uwzględnione, gdyż nie są dokumentacją opracowaną w języku polskim, a co więcej uchybienie obowiązkowi uzyskania tłumaczenia spowodowało, że organ po raz kolejny uchybił art. 7 w związku z art. 77 K.p.a.

Występujący na rozprawie pełnomocnik skarżącej wnosił i wywodził jak w skardze oraz wyjaśnił, iż przedmiotowe zabawki znajdują się na placu zabaw przeznaczonym tylko dla wychowanków przedszkola, który jest ogrodzony i zamknięty.

Pełnomocnik organu wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasowe stanowisko, a nadto na pytanie sądu wyjaśnił, że organ nie jest w stanie wskazać konkretnego przepisu, z którego wynikałoby, iż odpowiednie urządzenia to urządzenia posiadające certyfikaty zgodności z normą PN-EN-1176.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, to jest kontrolę zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. W myśl przepisu art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie i orzeka o ich uchyleniu w sytuacji, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a.), lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.).

Należy również zaznaczyć, że stosownie do treści z art. 134 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Powyższe oznacza, iż sąd obowiązany jest dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Rozpatrując sprawę w tak zakreślonej kognicji Sąd uznał, iż skarga zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek nie można zgodzić się z całością argumentacji w niej podniesionej. Zaskarżona decyzja wydana bowiem został z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż dokonanie właściwej wykładni prawa materialnego i jego należytego zastosowania jest możliwe jedynie wtedy, gdy stan faktyczny sprawy jest niewadliwie ustalony.

Powyższe nakłada na organy administracji obu instancji obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całości materiału dowodowego (art. art. 7 i art. 77 K.p.a.) z zachowaniem wszelkich reguł i zasad określonych w przepisach K.p.a.

Przeprowadzenie niepełnego postępowania dowodowego i niedostatecznie wnikliwe ocenienie jego wyników, jak również dokonanie ustaleń faktycznych bez odpowiedniego oparcia się na całokształcie okoliczności sprawy, stanowi zaś naruszenie wyżej przywołanych przepisów postępowania. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, rzutując na określenie wymogów jakim winno odpowiadać wyposażenie placu zabaw w kontrolowanej placówce oświatowej.

Zauważyć bowiem należy, iż jak wynika z uzasadnienia decyzji organu II instancji, kluczową dla organu okolicznością faktyczną sprawy uzasadniającą przyjęcie, że zabawki użytkowane na placu zabaw niepublicznego przedszkola prowadzonego przez D. D. muszą spełniać wymogi określone w normie EN 1176, a jednocześnie nie stosuje się do nich przepisów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa zabawek (Dz.U.UE.L.2009.170.1 ze zm., dalej w niniejszym uzasadnieniu Dyrektywa zabawkowa) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek (Dz. U. Nr 83, poz. 454, dalej w niniejszym uzasadnieniu rozporządzenie w sprawie zabawek) było ustalenie, że plac zabaw w przedszkolu prowadzonym przez skarżącą jest publicznym placem zabaw. Jednocześnie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stanowiska tego w żaden sposób nieuargumentowano ograniczając się do stwierdzenia, że jest tak bez wątpienia.

Stanowisko organu uznać w tym zakresie należy za co najmniej przedwczesne i na dzień orzekania pozbawione oparcia w materiale dowodowym sprawy.

W pierwszym rzędzie przypomnieć należy, iż zgodnie z definicją legalną zawartą w § 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zabawek, zabawka to wyrób zaprojektowany lub przeznaczony do zabawy oraz wyrób, który ze względu na swoje cechy charakterystyczne lub wygląd może być użyty do zabawy przez dzieci w wieku poniżej 14 lat, zaś zabawka ruchowa to zabawkę przeznaczoną do użytku domowego, której konstrukcja nośna pozostaje nieruchoma w trakcie zabawy i która jest przeznaczona do wspinania się, skakania, huśtania, zjeżdżania, kołysania, obracania, raczkowania, pełzania lub kombinacji tych czynności.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż powoływana przez organ Dyrektywa zabawkowa w art. 2 ust. 2 lit. a stanowi, że nie ma ona zastosowania między innymi do sprzętu do publicznego użytku na placach zabaw, zaś rozporządzenie w sprawie zabawek określa w § 3 pkt 1, że jego przepisów nie stosuje się do sprzętu do publicznego używania na placach zabaw.

Zarówno dyrektywa zabawkowa, jak i rozporządzenie w sprawie zabawek nie zawierają przy tym definicji legalnych pojęć publicznego użytku, względnie publicznego używania.

W takiej sytuacji prawnej dla zdefiniowania zakresu tych pojęć należy się odwołać do ogólnie przyjętych metod wykładni, czego orzekające w sprawie organy administracji nie uczyniły ograniczając się jedynie do gołosłownego stwierdzenia, że plac zabaw w przedszkolu prowadzonym przez skarżącą jest publicznym placem zabaw.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż żaden z przywołanych wyżej aktów prawnych nie posługuję się przy tym pojęciem publicznego palcu zabaw, a jedynie odmiennymi pojęciami sprzętu publicznego użytku, względnie sprzętu do publicznego użytkowania. Powyższe wyraźnie wskazuje, że okolicznością mającą w myśl tych regulacji znaczenie prawne nie jest posiadanie cechy publiczności przez plac zabaw, na jakim zabawki są wykorzystywane, lecz czynienie publicznego użytku z samych zabawek. Orzekający w sprawie WPWIS nie wykazał zaś w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji w oparciu o jakie metody wykładni utożsamił cechę publicznego użytkowania sprzętu na placach zabaw z cechą posiadania przez dany plac zabaw przymiotu publiczność. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie można jedynie domyślać się, iż zdaniem organu charakter placu zabaw jako publicznego placu zabaw przesądza o tym, iż do użytkowanych na nim zabawek nie stosuje się przepisów Dyrektywy zabawkowej oraz rozporządzenia w sprawie zabawek, bowiem zabawki wykorzystywane na publicznym placu zabaw stają się zabawkami przeznaczonymi do publicznego użytku (użytkowania). Powyższego toku rozumowania organ wprawdzie nie wyraził expressis verbis w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ale które jak się wydaje stanowiło ono przesłankę powziętego rozstrzygnięcia.

Zauważyć jednakże trzeba, iż nawet przyjmując za prawidłowe to stanowisko organu otwartą pozostaje kwestia w oparciu o jakie przesłanki uznał on plac zabaw w przedszkolu prowadzonym przez skarżącą za publiczny plac zabaw.

Analogicznie jak w przypadku zabawek przeznaczonych do publicznego użytkowania, również w przypadku publicznego placu zabaw brak jest w polskim systemie prawnym definicji legalnej tegoż pojęcia, co oznacza, iż wymaga ono odkodowania w drodze wykładni.

Zgodnie z zasadniczym znaczeniem słowa plac oznacza ono dużą wolną przestrzeń w mieście powstała najczęściej przy zbiegu ulic, zwykle otoczoną budynkami. Inne znaczenie pojęcia placu to teren wydzielony pod zabudowę oraz teren wokół zabudowy. W języku potocznym słowo plac w połączeniu z odpowiednim przymiotnikiem odnosi się także do różnych wydzielonych, w różny sposób zagospodarowanych, miejsc, takich jak na przykład plac budowy, czy plac zabaw.

W ten ostatni sposób, to jest jako wydzielone zagospodarowane miejsce przeznaczone do zabawy rozumieć należy plac zabaw.

Publiczny plac zabaw jest to zatem rodzaju wydzielone, zagospodarowane miejsce przeznaczone do zabawy mające charakter publiczny. Wobec braku definicji ustawowej pojęcia miejsce publiczne, pojęciu temu należy zaś nadawać takie znaczenie, jakie ma ono w języku polskim. Zdaniem orzekającego w sprawie sądu, "miejscem publicznym" jest zaś miejsce ogólnodostępne, otwarte, a więc miejsce, z którego korzystać może nieograniczona liczba osób, niezależnie od tego komu przysługuje tytuł prawny (obligacyjny bądź rzeczowy) do danej nieruchomości.

Co za tym idzie w ustalaniu czy dany plac zabaw jest placem zabaw o publicznym charakterze nie jest dopuszczalny jakikolwiek automatyzm, lecz w każdym przypadku należy ustalić czy do danego miejsca dostęp może mieć każdy, czy tylko ograniczona liczba osób np. właściciele określonej nieruchomości, czy też wyłącznie użytkownicy danego zakładu oświatowego, w tym przypadku przedszkola niepublicznego.

Na gruncie niniejszej sprawy powyższa różnica pomiędzy publicznym, a niepublicznym placem zabaw jest przy tym szczególnie istotna, albowiem oczywistym jawi się, że inne wymogi dotyczyć winny placów zabaw dostępnych dla nieograniczonej liczby osób, z których legalnie korzystać może nieograniczona liczba dzieci, w tym pozbawionych opieki osób dorosłych, a inna placów zabaw o charakterze niepublicznym, z których korzystają wyłącznie użytkownicy placówek oświatowych pozostający w tym czasie pod opieką odpowiedzialnych za nich pracowników danej placówki oświatowej, względnie administratora danego niepublicznego placu zabaw (o ile dopuszcza on pozostawianie na nim dzieci przez rodziców i bez ich bieżącego nadzoru).

Jakichkolwiek rozważań dotyczących powyższej istotnej prawnie okoliczności faktycznej zabrakło zaś w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu kontroli nie wynika by okoliczność publicznego, bądź niepublicznego charakteru placu zabaw przy niepublicznym przedszkolu prowadzonym przez skarżącą była w ogóle przedmiotem badania ze strony kontrolujących. W aktach sprawy brak także jakiegokolwiek innego dokumentu pozwalającego na poczynienie jakichkolwiek ustaleń w zakresie dostępu do przedmiotowego placu zabaw.

Ustaleń tych nie mogły zastąpić informacje podane na rozprawie sądowoadministracyjnej przez pełnomocnika skarżącej, albowiem nie były one znane organom orzekającym w sprawie i co za tym idzie nie zostały procesowo zweryfikowane w toku postępowania administracyjnego i nie stanowiły podstawy rozstrzygnięcia.

Reasumując WPWIS nie zebrał w sprawie kompletnego materiału dowodowego oraz nie wskazał dowodów na jakich się oparł ustalając, że plac zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez skarżącą jest publicznym placem zabaw, jak również nie wyjaśnił w tym zakresie podstawy prawnej swojej decyzji, a wiec naruszył art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 140 K.p.a., które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem poczynione ustalenia co do publicznego charakteru placu zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez skarżącą miały jak wynika z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego, kluczowe znaczenie dla powziętego przezeń rozstrzygnięcia.

W świetle art. 145 § 1 pkt 1 li. c P.p.s.a. stwierdzone uchybienie samodzielnie uzasadniało uchylenia zaskarżonej decyzji.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż WPWIS dopuścił się w niniejszej sprawie także szeregu innych – pozostających ze sobą w ścisłym związku - uchybień proceduralnych, w tym nie odniósł się do wszystkich podniesionych w odwołaniu argumentów oraz nie wyjaśnił podstawy prawnej decyzji, wraz z przytoczeniem przepisów prawa oraz skonstruował sentencję decyzji w wadliwy sposób.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż WPWIS w zaskarżonej decyzji orzekł o nałożeniu na D. D. obowiązku usunięcia z placu zabaw przy Niepublicznym Przedszkolu A ul. H. [...] Ś. urządzeń nieposiadających odpowiedniego certyfikatu z terminem wykonania do dnia 31 sierpnia 2015 r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika przy tym, iż przez urządzenia posiadające odpowiedni certyfikat organ II instancji rozumie urządzenia posiadające certyfikat potwierdzający zgodność z normą PN-EN 1176 "Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie", która przedstawia ogólne wymagania bezpieczeństwa dotyczące wyposażenia publicznych placów zabaw i ich nawierzchni.

Jednocześnie zarówno z z sentencji przedmiotowej decyzji, jak i jej uzasadnienia nie wynika w żaden sposób jakie konkretnie zabawki znajdujące się na placu zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez D. D. organ uznaje za niespełniające wymogów i wymagające usunięcia. Co za tym idzie tak skonstruowanej decyzji nie sposób uznać za konkretyzację obowiązków ciążących na stronie z mocy prawa, lecz stanowi ona w praktyce ogólne zobowiązanie adresata do przestrzegania wiążących go w ocenie organu regulacji. Przypomnieć zaś należy, iż rozstrzyganie w postępowaniu administracyjnym polega na zastosowaniu obowiązującego prawa do ustalonego stanu faktycznego sprawy administracyjnej. W ten sposób organ administracji publicznej realizuje cel postępowania administracyjnego, jakim jest urzeczywistnienie obowiązującej normy prawnej w zakresie stosunków administracyjno-prawnych, gdy stosunki te tego wymagają, a takiego celu nie spełnia jedynie wskazanie jakim wymogom winny odpowiadać zabawki na placu zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez skarżącą. Podkreślić w tym miejscu trzeba, iż wobec uchylenia przez organ II instancji w całości decyzji PPIS w S. Nie można dla ustalenia treści rozstrzygnięcia WPWIS odwołać się do treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji gdzie faktycznie wyliczono urządzenia (zabawki) użytkowanie, których na przyprzedszkolnym placu zabaw zostało przez organ inspekcji sanitarnej zakwestionowane.

Dalej wskazać należy, iż organ II instancji w żaden sposób nie odniósł się w uzasadnieniu swojej decyzji do zawartego w odwołaniu zarzutu, iż w decyzji PPIS w S. bezprawnie powołano się na Polską Normę, w sytuacji gdy zdaniem odwołującego się z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji wynika, że stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne, zaś stosowanie do art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP normy nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Jednocześnie organ w uzasadnieniu swojej decyzji zawarł stanowisko, że przez urządzenia posiadające odpowiedni certyfikat rozumieć należy urządzenia posiadające certyfikat potwierdzający zgodność z normą PN-EN 1176 "Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie". Organ odwoławczy dokonał zatem w tym zakresie tak samo jak organ I instancji zastosowania postanowień zawartych w Polskiej Normie jako przepisów prawa nie odnosząc się żaden sposób do kwestionującego to stanowisko zarzutu odwołania.

Podkreślić w tym miejscu trzeba, że powyższego stanowiska, że przez urządzenia posiadające odpowiedni certyfikat rozumieć należy w realiach niniejszej sprawy urządzenia posiadające certyfikat potwierdzający zgodność z normą PN-EN 1176 WPWIS w żaden sposób pozytywnie nie uargumentował. Organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji podjął bowiem jedynie próbę wyjaśnienia dlaczego uznał, że do urządzeń, w tym zabawek na placu zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez skarżącą nie stosuje się przepisów Dyrektywy zabawkowej i rozporządzenia w sprawie zabawek, lecz jednocześnie w jakikolwiek sposób nie uargumentował powodów przyjęcia, iż dla urządzeń tych istnieje prawny obowiązek spełniania wymogów określonych Polską Normą PN-EN 1176.

Taki sposób procesowania przez organ II instancji stanowił oczywiste naruszenie szeregu przepisów postępowania, w tym w szczególności, art. 6 K.p.a., art. 8 K.p.a., art. 11 K.p.a. i art. 107 § 3 K.p.a..

Naczelnymi zasadami postępowania administracyjnego są bowiem zawarte w art. 6 i art. 7 K.p.a. - zasada praworządności oraz dochodzenia prawdy obiektywnej. Nakładają one na organy prowadzące postępowanie obowiązek wszechstronnego zbadania sprawy tak pod względem faktycznym jak i prawnym, w celu ustalenia rzeczywistego stanu sprawy.

Zgodnie zaś z art. 107 § 3 K.p.a. decyzja powinna być należycie uzasadniona, z podaniem m.in. dowodów, na podstawie których określone fakty organ orzekający przyjął za udowodnione, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówiono wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienie prawidłowo wydanej powinno w sposób wyczerpujący informować stronę o motywach, którymi kierował się organ rozstrzygając sprawę. Strona może, bowiem skutecznie bronić swych interesów tylko w sytuacji, gdy znane są jej przesłanki powziętej decyzji. Zgodnie z art. 107 § 3 K.p.a. uzasadnienie decyzji składa się z uzasadnienia faktycznego, zawierającego w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, a także przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił mocy dowodowej oraz uzasadnienia prawnego zawierającego wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów, które zadecydowały o treści decyzji. Przepis art. 107 K.p.a. na podstawie art. 140 K.p.a. znajduje przy tym zastosowanie również w stosunku do decyzji organów II instancji.

Organ musi, zatem zająć stanowisko wobec całego materiału dowodowego oraz uzasadnić jasno i należycie swoje zdanie, w tym poprzez wskazanie przepisów prawa i przedstawienie procesu wykładni, który doprowadził do ustalenia określonego stanu prawnego sprawy skutkującego nałożeniem na stronę obowiązków. Pominięcie w uzasadnieniu decyzji ustalenia okoliczności prawnych, mogących mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, stwarza przesłankę do uznania naruszenia przez organ przepisów o postępowaniu administracyjnym w stopniu wywierającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Obowiązek sporządzenia uzasadnienia wiąże się także z wyrażoną w art. 11 K.p.a. zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, zwłaszcza tych, które nakładają na strony określone nakazy lub zakazy. Strony mają prawo znać argumenty i przesłanki podejmowanych decyzji, bowiem w przeciwnym wypadku nie mają one możliwości obrony swoich słusznych interesów przed organem odwoławczym, jak i przed sądem administracyjnym. W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż uzasadnienie decyzji ma szczególne znaczenie nie tylko przy ocenie prawidłowości decyzji przez organ wyższego stopnia, ale także daje stronie niezadowolonej z rozstrzygnięcia zawartego w decyzji możliwość polemiki ze stanowiskiem organu i to zarówno, jeśli idzie o ustalenia faktyczne poczynione w sprawie, jak i dokonaną przez organ wykładnię przepisów prawa będących podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Nieuzasadnienie zaś decyzji w sposób właściwy narusza uprawnienia strony i podstawowe zasady postępowania administracyjnego (art. 7 - 10 K.p.a.), a tym samym stanowi podstawę do uchylenia takiej decyzji (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: 25 listopada 2009 r., sygn. I OSK 558/09 publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, z dnia 16 marca 1998 r., II SA 96/98 - Lex nr 41681; z dnia 28 października 1998 r., I SA/Gd 1651/96; z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 497/88 - ONSA 1989, nr 2, poz. 68, Lex nr 10079; z dnia 8 maja 1998 r.).

Także spełnienie normy wynikającej z przepisu art. 8 K.p.a. wymaga prowadzenia postępowania administracyjnego w taki sposób, aby w szczególności w uzasadnieniu decyzji przekonać stronę, że jej stanowisko zostało poważnie wzięte pod uwagę, a jeżeli zapadło inne rozstrzygnięcie, to przyczyną tego są istotne powody, ewidentnym pogwałceniem powyższych zasad jest brak jakiekolwiek odniesienia przez organ odwoławczy do argumentów prawnych strony podnoszonych w środku zaskarżenia.

Brak jakiegokolwiek odniesienia się przez organ II instancji do zarzutów naruszenia prawa materialnego podniesionych przez stronę w odwołaniu (a tak należy kwalifikować argumenty D. D. dotyczące niedopuszczalności nakładania na stronę obowiązków w związku z treścią Polskich Norm) uniemożliwia przy tym sądowi administracyjnemu merytoryczną kontrolę zaskarżonej decyzji w tym zakresie, albowiem dokonanie przez sąd oceny trafności tegoż zarzutu odwołania prowadziłoby do zastąpienia organu administracji w rozpoznaniu sprawy administracyjnej. Rolą sądów administracyjnych jest zaś wyłącznie kontrola organów administracji publicznej, polegająca - między innymi - na stwierdzeniu, czy wydawane przez te organy decyzje lub inne akty są zgodne z prawem. Warunkiem umożliwiającym taką kontrolę jest zabranie przez organ administracji kompletnego materiału dowodowego oraz prawidłowe i kompletne uzasadnienie decyzji, gdyż tylko ono wskazuje na przesłanki, jakimi kierował się organ przy jej wydaniu, którym to wymogom nie sprostało uzasadnienie zaskarżonej decyzji Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego.

Na obecnym etapie postępowania sąd może zatem jedynie stwierdzić, iż nawet ustalenie, że do urządzeń (zabawek) na danym przyprzedszkolnym placu zabaw nie stosuje się regulacji zawartych w Dyrektywie zabawkowej i rozporządzeniu w sprawie zabawek samo w sobie nie przesądza o tym, iż odpowiednie atesty lub certyfikaty jakie tego rodzaju urządzenia winny posiadać to wyłącznie certyfikaty potwierdzające zgodność z Polską Normą PN-EN 1176 "Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie".

Pamiętać bowiem należy o wynikającej z art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej generalnej zasadzie, iż organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Z regulacji tej wynika, że w sferze stosowania prawa przez organy władzy publicznej, w tym w szczególności władczego rozstrzygania o prawach i obowiązkach obywateli do działalności organów administracji publicznej nie stosuje się zasady, że "dozwolone jest to co nie jest zabronione", lecz regułę, że "dozwolone jest tylko to co prawo wyraźnie przewiduje". W realiach niniejszej sprawy powyższe oznacza, iż o ile organy w ramach prowadzonego postępowania administracyjnego zamierzają pozbawić stronę prawa do wykorzystywania w ramach prowadzonej przez nią legalnej działalności gospodarczej stanowiących jej własność rzeczy ruchomych to winny wskazać przepisy prawa powszechnie obowiązującego, z których wynika zakaz stosowania tych konkretnych przedmiotów (ze względu na posiadane cechy, czy też ze względu na brak innych cech – np. atestów lub certyfikatów) w określonej działalności.

Takiej podstawy prawnej nie stanowi samodzielnie § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach albowiem stanowi on jedynie, iż szkoły i placówki nabywają wyposażenie posiadające odpowiednie atesty lub certyfikaty, nie wskazując przy tym jakie atesty lub certyfikaty uznać w tym zakresie należy za odpowiednie.

Dokonując wykładni tegoż przepisu w kontekście § 2 tego samego rozporządzenia, zgodnie z którym dyrektor zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pobytu w szkole lub placówce, a także bezpieczne i higieniczne warunki uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez szkołę lub placówkę poza obiektami należącymi do tych jednostek dojść należy do wniosku, że te odpowiednie atesty lub certyfikaty, to atesty lub certyfikaty potwierdzające, że wyposażenie szkół i placówek oświatowych zapewnia minimalne wymogi bezpieczeństwa i higieny.

Przepisy te nie określają przy tym, kto, w jakim trybie i w oparciu o jakie przesłanki szczegółowe uprawniony jest do wystawiania tychże atestów lub certyfikatów.

Okoliczności te winny zaś zostać wyjaśnione przez orzekające w danej sprawie organy, które w oparciu o akty prawa powszechnie obowiązującego winny każdorazowo rozstrzygnąć czy dokumentacja przedstawiona przez stronę odnośnie każdego z urządzeń spełnia wymóg posiadania przez urządzenie odpowiedniego atestu lub certyfikatu, w tym co należy rozumieć w świetle przepisów powszechnie obowiązujących za odpowiedni certyfikat.

Inaczej rzecz ujmując i odnosząc się wprost do zaskarżonej decyzji wskazać należy, że o ile organ ustala, iż dla danego urządzenia odpowiedni atest lub certyfikat to certyfikat zgodności z określoną Polską Normą, to winien wskazać podstawę prawną takowego ustalenia, w tym w szczególności przepis prawa powszechnie obowiązującego wprost nakładającego dla określonego urządzenia obowiązek jego zgodności z tą właśnie Polską Normą, względnie przedstawić proces wykładni, w wyniku którego doszedł do wniosku, iż z systemu przepisów prawnych da się odkodować treść normy prawa powszechnie obowiązującego ustanawiającej obowiązek zgodności z daną Polską Normą nakładającej, czego jednakże w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabrakło.

Powyższe także uzasadniało uchylenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa procesowego, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ II instancji winien rozpoznać odwołanie strony uwzględniając oceny prawne zawarte w niniejszym uzasadnieniu.

W szczególności organ winien uzupełnić materiał dowodowy sprawy w zakresie niezbędnym dla ustalenia czy plac zabaw przy przedszkolu prowadzonym przez skarżąca posiada charakter publicznego placu zabaw, czy też przymiotu publiczności jest pozbawiony.

W zależności od poczynionych ustaleń organ winien rozstrzygnąć sprawę pamiętając o prawidłowym i jednoznacznym sformułowaniu sentencji decyzji, zaś wydane rozstrzygnięcie winno posiadać uzasadnienie odpowiadające wymogom określonym w art. 107 § 3 K.p.a., zarówno odnośnie uzasadnienia faktycznego, jak i prawnego sprawy, przy czym organ winien szczegółowo odnieść się do wszystkich argumentów strony podniesionych w odwołaniu..

Biorąc pod uwagę niewątpliwie wyskoki stopień prawnego skomplikowania niniejszej sprawy i gwoli przyśpieszenia jej załatwienia przez organ Sąd pragnie w tym miejscu jedynie zasygnalizować, iż dla prawidłowego odkodowania treści normy prawnej określonej między innymi w przepisie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. przydatnym może okazać się sięgnięcie do regulacji zawartych w:

- ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności w zakresie w jakim reguluje ona proces i przesłanki certyfikacji i dokonywania oceny zgodności z zasadniczymi wymaganiami;

- ustawie z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów, w przypadku ustalenia, że do przedmiotowych urządzeń nie stosują się przepisy odrębne określające szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa, w tym w szczególności przepisy dotyczące bezpieczeństwa zabawek, w sytuacji gdy brak jest przepisów szczególnych dotyczących wyposażenia publicznych i niepublicznych placów zabaw, w zakresie w jakim określa ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru,

- ustawie z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji w zakresie w jakim reguluje ona zagadnienia związane z charakterem prawnym Polskich Norm i ich stosowaniem.

Nie wchodząc w tym miejscu w przedwczesne szczegółowe rozważania wskazać jedynie należy, iż zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów domniemywa się, że produkt spełniający wymagania wynikające z norm krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej, będących transpozycją norm europejskich uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jest produktem bezpiecznym w zakresie wymagań objętych tymi normami. Jednocześnie w myśl ust. 3 w przypadku braku przepisów, o których mowa w ust. 1, lub norm, o których mowa w ust. 2, albo jeżeli produkt nie jest zgodny z tymi normami, bezpieczeństwo produktu ocenia się w szczególności z uwzględnieniem:

1) spełniania przez produkt wymagań wynikających z dobrowolnych norm krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej będących transpozycją norm europejskich innych niż normy uznane przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów;

2) spełniania przez produkt Polskich Norm;

3) zaleceń Komisji Europejskiej określających wskazówki co do oceny bezpieczeństwa produktu;

4) obowiązujących w danym sektorze zasad dobrej praktyki odnoszących się do bezpieczeństwa produktów;

5) aktualnego stanu wiedzy i techniki;

6) uzasadnionych oczekiwań konsumentów co do bezpieczeństwa produktu.

Zgodnie zaś z art. 6 ust. 4 Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego ogłasza dwa razy w roku, według stanu na dzień 30 czerwca i 31 grudnia każdego roku, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", numery i tytuły Polskich Norm, będących transpozycją norm europejskich, uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Regulacje powyższe w powiązaniu z regulacjami zawartymi w art. 5 ustawy z z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji z jednej strony wskazują na charakter Polskich Norm, a także wprowadzają instytucję Polskich Norm, będących transpozycją norm europejskich, uznanych przez Komisję Europejską. Powyższe rodzi po stronie orzekającego w sprawie organu obowiązek zweryfikowania czy dana Polska Norma, na którą zamierza się powołać nie tylko jest transpozycją normy europejskiej, lecz także czy została wskazana w aktualnym obwieszczeniu Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego jako będąca transpozycją normy europejskiej, uznanej przez Komisję Europejską za zgodną z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do której odniesienie Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Odnosząc się zaś do podniesionego w skardze zarzutu, iż organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykazują zmienność oceny i kwalifikacji prawnej przy niezmieniającym się stanie faktycznym i prawnym uznać należy, iż zarzut ten był oczywiście bezzasadny. Przedmiotem kontroli orzekającego w niniejszej sprawie Sądu jest bowiem wyłącznie objęta skargą decyzja, a nie prawidłowość wcześniejszych działań kontrolnych organów inspekcji sanitarnej. Ujmując rzecz nieco kolokwialnie zauważyć bowiem należy, że z faktu, iż organ być może uprzednio popełnił błąd nie wyciągając w stosunku do strony w następstwie wcześniejszych kontroli odpowiednich konsekwencji nie sposób wyprowadzać wniosku, iż obowiązany jest w tymże błędzie tkwić.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 P.p.s.a.