Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Protokolant sekr. sąd. Malwina Tomiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2013 r. sprawy ze skargi J.C. na decyzję Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wwóz odpadów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez wymaganego zezwolenia I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Placówki Straży Granicznej z dnia [...] r., nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Komendanta Oddziału Straży Granicznej na rzecz skarżącej J.C. – C. kwotę 530 (pięćset trzydzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie.

Decyzją z dnia [...] maja 2013r. nr [...] Komendant Placówki Straży Granicznej nałożył na J.C. – C., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Usługi "C", karę pieniężną w kwocie 10. 000, 00 zł za wwóz odpadów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Decyzja wydana została na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 6, lp. 4.5 załącznika nr 3 do ustawy i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( DZ.U. z 2012 r. poz. 1265) - dalej ustawa.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w trakcie kontroli drogowej pojazdu marki [...] nr rej. [...] wraz z przyczepą marki [...] nr rej [...], których kierowcą był Z.M., przeprowadzonej w dniu [...] pażdziernika 2010 r. przez funkcjonariuszy Placówki Straży Granicznej na drodze krajowej nr [...], stwierdzono przewóz używanych pojazdów z terenu Francji. Podmiotem wykonującym przewóz drogowy była firma J.C. – C. Usługi "C". Dalej organ wskazał, że w przyczepie znajdowały się uszkodzone pojazdy marki [...] nr rej. [...] oraz [...] nr ej. [...], a w nich uszkodzone części samochodowe, które wzbudzały podejrzenie, że mogą zostać sklasyfikowane jako złom samochodowy. Kierowca kontrolowanego pojazdu, na żądanie funkcjonariuszy, nie okazał dokumentów zgłoszenia i przesyłania transgranicznego przemieszczania odpadów oraz odpowiedniego zezwolenia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na wwóz pojazdów na terytorium RP.

Na podstawie przeprowadzonych oględzin inspektorzy Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska stwierdzili, że przewożone pojazdy osobowe marki [...] nr rej. [...] oraz [...] nr rej. [...] stanowią odpady sklasyfikowane pod kodem 16 01 04*, jako pojazdy zużyte i nienadające się do użytkowania (zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów, DZ. U. Nr 112 poz. 1206). Dalej organ wskazał, że na podstawie art. 87 ust. 1 pkt 3 lit. f ustawy podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto dokumenty wymagane przy przewozie odpadów: załącznik I A - dokument zgłoszenia transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów, załącznik I B dokument transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów. Art. 4 Rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (DZ. Urz. UE.L. 2006 r., Nr 190, poz. 1) nakłada obowiązek uprzedniego pisemnego zgłoszenia właściwemu organowi wysyłki, przez zgłaszającego, który zamierza dokonać transgranicznego przemieszczenia odpadów określonych w art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia. Na podstawie art. 63 ust.2 Rozporządzenia (WE) Nr 1013/2006 z dnia 31 grudnia 2012 r. w sprawie przemieszczania odpadów do dnia 31 grudnia 2012 r. wszelkie przemieszczenia wyszczególnionych w załączniku III odpadów przeznaczonych do odzysku, kierowane do Polski, podlegają procedurze uprzedniego, pisemnego zgłoszenia i zgody, przewidzianej w przepisach tytułu II.

Organ stwierdził, że rozstrzygnięcie czy dany towar jest odpadem należy do kompetencji Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (GIOŚ). Równolegle przed wskazanym organem, w stosunku do C.S., właściciela uszkodzonych pojazdów toczyło się postępowanie dotyczące nielegalnego międzynarodowego przemieszczania odpadów o kodzie 16 01 04*. W związku z tamtym postępowaniem, niniejsza sprawa administracyjna została zawieszona.

W toku postępowania GIOŚ ustalił, że przewożony ładunek stanowił odpad, przewożony był bez wymaganych dokumentów, tj. bez wymaganej zgody GIOŚ oraz zgłoszenia transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów i transgranicznego przesyłania/przemieszczania odpadów.

Zgodnie z art. 92 a ustawy, podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 10. 000, 00 zł za każde naruszenie. Organ wskazał, że wymierzając karę uwzględnił treść art. 10 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (DZ.U. z 2011 r. Nr 244, poz. 1454).

Od powyższej decyzji J.C. – C. wniosła odwołanie. Zaskarżonej decyzji strona zarzuciła, że została wydana z naruszeniem art. 10 § 1, art. 79 § 1, art. 9, art. 8, art. 77 § 4 kpa. W ocenie strony organ nie zapewnił jej prawa udziału -jako stronie - w postępowaniu administracyjnym, jakie toczyło się przed Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska, nadto nie informował o podjętych w tym postępowaniu czynnościach procesowych oraz o istotnych dla rozstrzygnięcia okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy. Strona wskazała, że ustalenia jakie zostały poczynione w postępowaniu prowadzonym przez GIOŚ miały zasadnicze znaczenie w sprawie o nałożenie kary pieniężnej za wwóz odpadów niebezpiecznych na teren RP.

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] Komendant Oddziału Straży Granicznej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy w całości podtrzymał argumentację zawartą w decyzji pierwszej instancji. Nadto organ wskazał, że w postanowieniu z dnia [...] lutego 2013 r. GIOŚ, jednoznacznie stwierdził, że przedmiotowy ładunek stanowi odpad o kodzie 16 01 04* i zobowiązał właściciela odpadu do oddania go przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania postanowienia. Dlatego skarżąca nie będąc właścicielem odpadów, a jedynie przewożnikiem, nie mogła być stroną postępowania prowadzonego przez GIOŚ, a tym samym nie mogła złożyć zażalenia na postanowienie GIOŚ. Dalej organ wskazał, że rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji w sprawie uzależnione było od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego w przedmiocie przemieszczania odpadów, które leżało w kompetencji GIOŚ. Jako niezasadny uznał organ zarzut nieinformowania strony o podejmowanych czynnościach w sprawie i przysługujących jej prawach. Zdaniem organu od przedsiębiorcy będącego profesjonalistą wymaga się należytej znajomości podstawowych przepisów dotyczących działalności jaką wykonuje. Wobec ustalenia, że przewożony ładunek stanowi odpad, a kierowca nie posiadał wymaganych dokumentów, nałożenie kary w ustalonej wysokości było zasadne.

Od powyższej decyzji J.C. – C. wniosła skargę. W skardze skarżąca wskazała te same zarzuty oraz przytoczyła tę samą argumentację, jakie zostały zawarte w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z treścią art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DZ.U. z 2002r. nr 153 poz. 1270 ze zm. - dalej p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny, w zakresie swej właściwości, ocenia zatem zaskarżoną decyzję administracyjną pod względem jej zgodności z prawem materialnym i procesowym, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania orzeczenia.

Sąd uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie w sytuacji, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, jeżeli miało ono wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądż naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 p.p.s.a.).

Skarga okazała się zasadna, aczkolwiek z innych przyczyn aniżeli zawarte w niej zarzuty.

Okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie jest, że w dniu [...] pażdziernika 2010r. została przeprowadzona kontrola samochodu [...] nr rej. [...] wraz z przyczepą marki [...] nr rej [...] w wyniku której, stwierdzono przewóz używanych pojazdów z terenu Francji. Podmiotem wykonującym przewóz drogowy była firma J.C. – C. Usługi "C". W przyczepie znajdowały się uszkodzone pojazdy marki [...] nr rej. [...] oraz [...] nr ej. [...]. Kierowca kontrolowanego pojazdu, na żądanie funkcjonariuszy, nie okazał dokumentów zgłoszenia i przesyłania transgranicznego przemieszczania odpadów oraz odpowiedniego zezwolenia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na wwóz pojazdów, jako odpadów, na terytorium RP. Powyższe ustalenia zostały potwierdzone w protokole przeprowadzonej kontroli. W toku postępowania prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska wyżej wskazane pojazdy zakwalifikowane zostały jako odpad rodzaju - zużyte lub nie nadające się do użytkowania pojazdy, o kodzie 16 01 04*. GIOŚ stwierdził, że pojazdy powinny być zakwalifikowane do kategorii Q2 –"produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym, określonych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. Organ wskazał, że z dokumentów przewozowych CMR dla przedmiotowych pojazdów wynika, że zostały one zakupione we francuskiej firmie S, będącej odpowiednikiem polskiej stacji demontażu pojazdów. Przedmiotowe pojazdy nie posiadają dokumentów rejestracyjnych oraz dowodów własności na podstawie których, pojazdy te po ich ewentualnej naprawie mogłyby być ponownie zarejestrowane na terenie Polski. W ocenie GIOŚ przedmiotowe pojazdy w chwili nabycia spełniały ustawową definicję "odpadu" określoną w art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach. Powyższe okoliczności wynikają z treści postanowień GIOŚ z dnia [...] stycznia 2011 r. oraz z dnia [...] lutego 2013 r. (w aktach administracyjnych sprawy).

Wyrokiem z dnia [...] lipca 2011 r., w sprawie [...] Sąd Rejonowy – Zamiejscowy Wydział Karny, uznał winnych Z.S. i C.S. tego, że w dniu [...] pażdziernika 2010 r. na przejściu granicznym działając wspólnie i w porozumieniu, za pośrednictwem firmy Usługi "C", wbrew przepisom przywieżli z Francji do Polski odpady niebezpieczne w postaci dwóch wraków pojazdów marki [...] nr rej. [...] oraz [...] nr ej. [...], bez uzyskania wymaganej decyzji Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, formularza zgłoszeniowego oraz formularza śledzenia przesyłki tj. o czyn z art. 183 § 5 kk. Wyrok ten jest prawomocny.

Wszystkie powyżej wskazane okoliczności dowodzą, że przedmiotowe pojazdy słusznie zakwalifikowano jako odpady, na którego wwiezienie do kraju konieczne jest legitymowanie się stosownym zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, którego podmiot dokonujący przewóz nie posiadał. Wobec tego organ administracyjny uznał, że w sprawie zachodzą przesłanki wskazane w art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy i decyzją z dnia [...] maja 2013 r. wymierzył skarżącej karę w wysokości 10.000,00 zł, za podstawę wskazując Lp. 4.5 załącznika do ustawy.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym została zmieniona ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (DZ.U. z 2011 r. nr 244 poz. 1454), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 r. Zgodnie z z art. 10 ustawy nowelizującej przepisy o transporcie drogowym, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie. Według przepisów znowelizowanych, obowiązujących po dniu 1 stycznia 2012 r. naruszenie którego dopuściła się J.C. – C., tj. wwóz odpadów na terytorium RP bez wymganego zezwolenia, obwarowane jest karą pieniężną w wysokości 10. 000, 00 zł (Lp. 4.5. załącznika do ustawy), a więc karą surowszą niż ta, którą przewidywały przepisy ustawy o transporcie drogowym przed nowelizacją (6. 000, 00 zł), a zatem w okresie gdy skarżąca dopuściła się stwierdzonego naruszenia. Nowe przepisy jednak znalazły tu zastosowanie z uwagi na treść art. 10 ustawy nowelizującej przepisy ustawy zgodnie z którym, przepisy w ich nowym brzmieniu nadanym tą ustawą, stosuje się w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie.

Trzeba zwrócić uwagę, że konstytucyjność przepisu art. 10 wskazanej ustawy stanowiła przedmiot postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, który wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt P 36/12, stwierdził jego niezgodność z art. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim – w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia tej ustawy w życie – nakazuje stosowanie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (DZ.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ) w brzmieniu nadanym wyżej powołaną ustawą z 16 września 2011 r. przewidujących wyższe kary pieniężne niż kary przewidziane w przepisach obowiązujących w chwili wystąpienia zdarzenia powodującego odpowiedzialność administracyjną.

Trybunał wskazał, że zakwestionowany przepis, jako przepis intertemporalny, wyznacza czasowy zakres zastosowania przepisów prawa administracyjnego, związany z wymierzeniem kar finansowych, a zatem powinien być odczytywany ściśle. Powołał się na ugruntowane w swym orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym przepisy działające wstecz można wyjątkowo uznać za zgodne z zasadą demokratycznego państwa prawnego o je zastosować, jeżeli:

- nie są to przepisy prawa karnego ani regulacje zakładające podporządkowanie jednostki państwu (np. prawo daniowe);

- mają rangę ustawową;

- ich wprowadzenie jest konieczne (niezbędne) do realizacji lub ochrony innych, ważniejszych i konkretnie wskazanych wartości konstytucyjnych;

- spełniona jest zasada proporcjonalności, czyli wyrażne są argumenty konstytucyjne przemawiające za retroaktywnością, równoważące negatywne skutki;

- nie powodują one ograniczenia praw lub zwiększenia obowiązków adresatów norm prawnych, a przeciwnie – poprawiają sytuację prawną niektórych adresatów danej normy prawnej (ale nie kosztem pozostałych adresatów tej normy);

- problem rozwiązywany przez regulacje nie był znany ustawodawcy wcześniej i nie mógł być rozwiązany z wyprzedzeniem bez użycia przepisów działających wstecz.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że zasada niedziałania prawa wstecz jest dyrektywą legislacyjną skierowaną do organów stanowiących prawo, jak również dyrektywą interpretacyjną dla organów stosujących prawo, dokonujących wykładni przepisów prawnych. Zasada ta, chociaż nie została wprost wyrażona w Konstytucji, stanowi podstawową zasadę porządku prawnego w państwie, opartego na założeniu, że "każdy przepis normuje przyszłość, nie zaś przeszłość". W wyjątkowych okolicznościach dopuszcza się pewne odstępstwa od zasady lex retro non agit, jeżeli przemawia za tym konieczność realizacji innej zasady konstytucyjnej, a jednocześnie realizacja jej nie jest możliwa bez dopuszczenia wstecznego działania prawa.

W przedmiotowej sprawie, zdarzenie polegające na wwozie odpadu na terytorium RP, które nastąpiło w dniu [...] pażdzernika 2010 r., bez wątpienia miało charakter jednorazowy, ograniczony miejscowo oraz ramami czasowymi, które zostało ujawnione w treści protokołu kontroli. Nie zachodzi zatem sytuacja, w której naruszenie nastąpiło pod rządami uprzednio obowiązujących przepisów i trwało jeszcze po 1 stycznia 2012 r., czyli po dacie wejścia w życie nowych przepisów. Zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Utrata mocy obowiązującej przepisu z powodu jego niezgodności z Konstytucją oznacza, że przepis ten nie może być stosowany poczynając od daty jego uchwalenia. Wyrok Trybunału ma skutki retroaktywne, a przez to zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem już niekonstytucyjnego przepisu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 lutego 2013 r. sygn. akt III AUa 1121/12, Lex nr 1280625). Skutkiem utraty domniemania konstytucyjności ustawy w konsekwencji wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku stwierdzającego niezgodność jej przepisu z Konstytucją, jest obowiązek zapewnienia przez sądy orzekające w sprawach, w których przepis ten ma zastosowanie, stanu zgodnego z Konstytucją wynikającego z wyroku Trybunału Konstytucyjnego (por. wyrok SN z 18 maja 2010 r., sygn. akt III UK 2/10, Lex nr 1037192). Stąd też Sąd – na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz art. 135 p.p.s.a. – uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą.

Odnosząc się do zarzutów skargi wyjaśnić należy, że zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości ocena i kwalifikacja spornych pojazdów jako odpadów. Odpady – w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (DZ.U. Nr 39 poz. 251) - oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do ich pozbycia się jest obowiązany. Przepis ten ustanawia więc dwie przesłanki przemawiające za przyjęciem, że dany przedmiot jest odpadem; po pierwsze zaliczenie do jednej z kategorii odpadów Q1 – Q16 określonych w załączniku nr 1 do ustawy; po wtóre stwierdzenie, że posiadacz pozbył się przedmiotu (substancji), przy czym obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie.

W świetle powyższego, mając za podstawę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – na co zwrócono uwagę już wcześniej – prawidłowo zostało ustalone, że przywiezione przez skarżącą z Francji do Polski pojazdy były w stanie znacznego uszkodzenia. Zostały zakupione w firmie będącej odpowiednikiem polskiej stacji demontażu pojazdów. Przedmiotowe pojazdy nie posiadają dokumentów rejestracyjnych oraz dowodów własności na podstawie których, pojazdy te po ich ewentualnej naprawie mogłyby być ponownie zarejestrowane na terenie Polski. Słusznie zatem zakwalifikowano pojazdy do jednej z kategorii odpadów, a dokładnie do kategorii Q2 – produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym oraz uznano, że wola właściciela było pozbycie się pojazdów.

Dalej wskazać przyjdzie, że przedmiotem postępowania jakie toczyło się przed Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska, było zobowiązanie odbiorcy odpadów do określonego postępowania z opadami. Postępowanie to toczyło się w oparciu o przepis art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (DZ. U Nr 124 poz. 859). Ustalenia jakie poczynił organ w tamtym postępowaniu oraz wynik tego postępowania, miały znaczenie w sprawie o nałożenie kary pieniężnej za wwóz odpadów na teren kraju bez wymaganego zezwolenia, albowiem GIOŚ dokonał kwalifikacji przedmiotowych pojazdów jako odpady, a w konsekwencji nałożył na ich odbiorców stosowne obowiązki związane z ich przechowywaniem. Jednak przedmiotem badania Sądu w niniejszej sprawie jest prawidłowość prowadzenia postępowania, którego przedmiotem jest nałożenie kary pieniężnej za wwóz odpadów na teren RP. Sąd w tym postępowaniu nie badał legalności postępowania prowadzonego przez GIOŚ, gdyż nie taki był przedmiot zaskarżenia. Zarzuty dotyczące prawidłowości prowadzenia tamtego postępowania, w pierwszej kolejności winny być skierowane do organu, który to postępowanie prowadził. Trzeba w tym miejscu ponownie zwrócić uwagę, że uwzględnieniu przez sąd podlegają jedynie te uchybienia przepisom prawa procesowego, które mogą mieć istotny wpływ na końcowy wynik sprawy. A zatem nawet, w sytuacji gdy sąd stwierdzi, że w toku postępowania doszło do naruszenia procedury administracyjnej, ale końcowe rozstrzygnięcie jest zgodne z przepisami prawa, brak jest podstaw do uchylenia takiego orzeczenia organu administracyjnego.

W analizowanej sprawie, Sąd nie stwierdził, aby doszło do naruszenia wynikającej z art. 10 kpa zasady zapewnienia stronie czynnego udziału w toczącym się postępowaniu administracyjnym. Nie informowanie skarżącej o wszystkich podejmowanych w toku postępowania czynnościach procesowych, nie można zakwalifikować jako naruszenia naczelnych zasad postępowania administracyjnego, i to o takim znaczeniu, aby wpłynęły na wynik sprawy.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu zawartego w uzupełnieniu skargi, zawartym w piśmie skarżącej z dnia [...] pażdziernika 2013 r., przyjdzie wyjaśnić, że przepis art. 92c ustawy w wersji obecnie obowiązującej, wszedł w życie z dniem 18 sierpnia 2013 r., a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji, nie mógł zatem stanowić podstawy orzekania. Stosownie do treści art. 92c ust. 1 nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:

1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub

2) za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ lub

3) od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i 135 p.p.s.a. Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą. Na podstawie art. 152 Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. O kosztach orzeczono w oparciu o przepisy art. 200 i 205 p.p.s.a.