Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Siedlecka (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Natalia Galewicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 lipca 2016 r. sprawy ze skargi B. M., P. M. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia 29 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wprowadzenia zmian do operatu ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Decyzją z dnia 25 listopada 2015 r. (nr [...]) Starosta W. odmówił wprowadzenia zmian do operatu ewidencji gruntów i budynków , zgodnie z wnioskiem B. i P. M., w zakresie zmiany powierzchni użytkowej lokalu nr 2, wpisanego do księgi wieczystej nr [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w W. IV Wydział Ksiąg Wieczystych.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że zmiana powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego w ewidencji gruntów i budynków, określonego w § 2 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków – jako samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali – następuje w trybie tych samych przepisów co ustanowienie lokalu, z zachowaniem przepisów prawnych ustawy o samodzielności lokali.

W razie wyodrębnienia własności samodzielnego lokalu mieszkalnego właścicielowi przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu. W przypadku rozbudowy takiego lokalu następuje zmiana udziału w nieruchomości wspólnej. Dlatego niezbędne jest ustanowienie odrębnej własności lokalu (już rozbudowanego) w drodze umowy lub też jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o powstaniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego a do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

W niniejszej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

W odwołaniu od powyższej decyzji, działający w imieniu wnioskodawców pełnomocnik profesjonalny zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 199 k.c., art. 7 ustawy o własności lokali art. 23 ust. 7 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne. W związku z powyższym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie orzeczenia w przedmiocie wprowadzenia zmian do operatu ewidencji gruntów i budynków w zakresie zmiany powierzchni użytkowej lokalu nr 2, położonego przy ul. I. [...] w W..

Decyzją z dnia 29 stycznia 2016r. (nr [...]) D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ przedstawił stan faktyczny sprawy wskazując, że wnioskiem z dnia 28 września 2015 r. B. i P.M. wystąpili do Starosty W. o "ujawnienie w ewidencji gruntów i budynków obrębu 001 W., w jednostce ewidencyjnej [...], W. –M., zmian wynikających z zawiadomienia z dnia 19 lipca 2010 r., a dotyczących powierzchni użytkowej lokalu nr 2, położonego przy ul. I.[...]". Do wniosku dołączone zostało pismo "Zmiana zawiadomienia z dnia 21.05.2010r." PINB w W. z dnia 19 lipca 2010 r. nr [...]. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego przez organ I instancji i uzyskaniu - na zapytanie organu ewidencyjnego – informacji o tym, że Starostwo Powiatowe w W. nie wydało zaświadczenia o samodzielności lokalu nr 2, uzyskano następnie z PINB kopie dokumentacji z akt sprawy nr [...] (pozwolenie na budowę z 1982 r., plan sytuacyjny z 2010 r., projekt architektoniczno- budowlany pt. "Rozbudowa domu jednorodzinnego".

W swoich rozważaniach organ odwoławczy wskazał, że podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2015 r., poz. 520 ze zm.). Następnie przytoczył przepisy art. 7d ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 23 ust. 1, 3 i ust. 7, art. 24 ust. 2b powołanej ustawy a także przepisy § 12 ust. 1, § 44 ust. 2, § 47 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, ponadto art. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2015 r., poz. 1892).

Organ II instancji wyjaśnił dalej, że stan faktyczny i prawny nieruchomości ustalił na podstawie dokumentów szczegółowo wymienionych na stronie 8 -12 zaskarżonej decyzji.

W niniejszej sprawie, stosownie do obowiązujących przepisów dotyczących prowadzenia ewidencji gruntów i budynków, dane ewidencyjne dotyczące lokalu nr 2 zostały ujawnione w ewidencji gruntów i budynków, na podstawie danych wynikających z aktu notarialnego Repertorium A nr [...] z dnia 29 września 1972 r. Na podstawie tej samej czynności prawnej, oprócz nabycia prawa własności lokalu, nastąpiło również nabycie udziału we współużytkowaniu wieczystym nieruchomości, przekształconym następnie w prawo własności tej nieruchomości. Mając to na uwadze, organ odwoławczy stwierdził, że w świetle ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne oraz aktów wykonawczych do niej, nie ma uprawnień do zmiany danych ewidencyjnych dotyczących jedynie powierzchni użytkowej lokalu, gdyż skutkiem tego jest zmiana udziału właściciela w częściach wspólnych budynku oraz udziału we współwłasności gruntu, a co za tym idzie również udziałów właścicieli lokalu nr 1, a taka czynność wymaga zachowania formy aktu notarialnego oraz wpisu do księgi wieczystej.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, organ odwoławczy wyjaśnił, że :

1) Zarzut naruszenia art. 199 k.c. "poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy rozbudowa lokalu mieszkalnego skarżących została dokonana na powierzchni nieruchomości wspólnej, za zgodą pozostałych współwłaścicieli" nie zasługuje na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy dotyczące prowadzenia ewidencji gruntów i budynków, w szczególności § 47 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, mówiący o tym, że przy aktualizacji operatu ewidencyjnego, w celu zapewnienia wewnętrznej spójności, jednocześnie dokonuje się aktualizacji rzeczowych praw związanych a w szczególności : własności lokalu oraz udziału we współwłasności gruntu a także własności lokalu oraz udziału we współwłasności budynku. Na poparcie swoich racji organ powołał wyrok WSA we Wrocławiu (sygn. II SA/Wr 598/10) wskazując, że samodzielność albo niesamodzielność lokalu należy do sfery faktów zaś byt lokalu jako wyodrębnionego przedmiotu stosunków prawno-rzeczowych jest kategorią prawa.

2) Zarzut naruszenia art. 7 ustawy o własności lokali, w ocenie organu również nie zasługuje na uwzględnienie. Cytując dalej kolejny fragment powołanego w pkt 1) wyroku, organ tym samym w istocie wyjaśnił, że wniosek o zmianę powierzchni lokalu, wiążę się z innym określeniem przedmiotu własności a zatem wymagałby odpowiedniej dokumentacji w postaci umowy lub orzeczenia sądu, której skarżący nie posiada. Poprzez żądanie zmian w ewidencji gruntów nie można dochodzić ani udowadniać swoich praw właścicielskich.

3) Zarzut naruszenia art. 23 ust. 7 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne także nie jest trafny. Organ wyjaśnił, że zgodnie z przepisami starosta niezwłocznie , nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1-3 oraz wyciągów z operatów szacunkowych, o których mowa w art. 158 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wpisuje dane z nich wynikające do ewidencji gruntów i budynków oraz do rejestru cen i wartości nieruchomości w zakresie wynikającym z tej ewidencji lub rejestru. Dokument "Zmiana zawiadomienia z dnia 21.05.2010 r." PINB w W. z dnia 19 lipca 2010 r. nr [...] mieści się w katalogu dokumentów , o których mowa w art. 23 ust. 1-3 , jednakże nie stanowi podstawy do aktualizacji danych w zakresie własności lokalu oraz udziału we współwłasności gruntu a także własności lokalu oraz udziału we współwłasności budynku.

W budynkach, w których wyodrębnione zostały lokale jako odrębne nieruchomości, zmiany danych dotyczących powierzchni użytkowej lokali i pomieszczeń przynależnych lokali, mogą być wprowadzone, jeżeli wszyscy zainteresowani dokonają w odrębnej umowie nowego ustanowienia wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej. Taki dokument stanowi podstawę wpisów w księgach wieczystych i aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków. W niniejszym przypadku wobec braku takiego dokumentu wniosek B. i P.M. nie może być pozytywnie załatwiony.

W skardze na powyższą decyzję, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, działający w imieniu B. i P. M. pełnomocnik zgłosił identyczne jak w odwołaniu zarzuty naruszenia prawa:

1. art. 199 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy rozbudowa lokalu mieszkalnego skarżących została dokonana na powierzchni nieruchomości wspólnej, za zgodą pozostałych współwłaścicieli,

2. art. 7 ustawy o własności lokali, poprzez jego niewłaściwą wykładnię, skutkującą przyjęciem, że po każdorazowej rozbudowie lokalu będącego już przedmiotem odrębnej własności, mimo uzyskania koniecznych zezwoleń administracyjnych i braku sprzeciwu współwłaściciela części wspólnej nieruchomości

a tym samym

3. art. 23 ust. 7 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, poprzez jego niezastosowanie i brak zrealizowania ciążącego na Staroście Powiatowym obowiązku aktualizacji wpisu w ewidencji gruntów i budynków mimo przedstawienia przez skarżących dokumentacji wymienionej w art. 23 ust. 1 do 3 rzeczonej ustawy, co sam organ w zaskarżonej decyzji przyznaje,

4. § 44 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, poprzez jego niewłaściwą wykładnię skutkującą brakiem utrzymania operatu ewidencyjnego w stanie aktualności mimo posiadania ku temu właściwej dokumentacji.

W związku z powyższym skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Argumentując skargę wskazali, że każda rozbudowa ich lokalu mieszkalnego poprzedzona była uzyskaniem zgody od pozostałych właścicieli części wspólnej budynku oraz zatwierdzona przez właściwy organ administracji. Zatem rozbudowa lokalu mieszkalnego nastąpiła w sposób w pełni legalny. Podnoszą, że w przedmiotowej sprawie "zmiana wpis zmian do operatu ewidencji gruntów i budynków ma charakter wtórny" (inaczej niż w sprawie o sygn. akt II SA/Wr 598/10). Okoliczności te były przedstawione zarówno we wniosku do Starostwa Powiatowego, jak i w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

Organ błędnie zinterpretował przepis art. 7 uwl, gdyż odrębna własność lokalu nr 2 została bowiem określona w drodze decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w W. z dnia 11 lipca 1972r. (sprawa nr [...]). Rozbudowując ten lokal na powierzchni nieruchomości wspólnej nastąpiło w sposób legalny, za zgodą pozostałych współwłaścicieli nieruchomości wspólnej. Złożenie oświadczenia woli przez współwłaścicieli nieruchomości wspólnej jest wystarczające do wprowadzenia odpowiednich zmian do ewidencji gruntów i budynków, co potwierdza w ocenie pełnomocnika przytoczony w skardze fragment uzasadnienia zawarty w uchwale SN z dnia 3 kwietnia 1986 r., III CZP 5/86 ( OSNCP 1987, nr 2-3, poz. 29).

W przedmiotowej sprawie skarżący nie musieli występować do Sądu o uzyskanie zgody na rozbudowę powierzchni kosztem niezabudowanej działki stanowiącej współwłasność właścicieli lokali, ponieważ uzyskali oni każdorazowo zgodę na dokonanie tej czynności. Dlatego też, nie sposób uznać, że do aktualizacji wpisu dotyczącego nie zmiany własności, a jedynie powierzchni lokalu, jest wymagane zawarcie odrębnej umowy w formie aktu notarialnego, co dodatkowo prowadziłoby do znacznego przedłużenia postępowania i nieuzasadnionego ekonomicznie powiększenia jego kosztów.

W odpowiedzi na skargę D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, polega zatem na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Badając zgodność zaskarżonej decyzji z tymi przepisami Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa, które mogłoby skutkować uchyleniem względnie stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu. Sąd nie dopatrzył się również takiego naruszenia przepisów prawa formalnego, które mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy.

Stan faktyczny sprawy ustalony przez organy obydwu instancji w świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości.

W niniejszej sprawie, podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (j.t.: Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454).

Podstawą wpisów w ewidencji gruntów i budynków są przepisy art. 20 ust. 1 i 2 oraz art. 22 ustawy. Regulacje te stanowią, że aktualizacja operatu ewidencji gruntów następuje przez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu, którymi mogą być prawomocne orzeczenia sądowe, akty notarialne, ostateczne decyzje administracyjne, akty normatywne. Postępowanie aktualizacyjne ma na celu utrzymanie takiego stanu operatu ewidencyjnego, aby dane w nim zawarte były zgodne zarówno z okolicznościami faktycznymi jak i stanem prawnym. Ewidencja zawiera informacje dotyczące gruntów i budynków, a także właścicieli tych nieruchomości. Aktualizacja wpisów w ewidencji gruntów i budynków ma charakter materialno-techniczny, deklaratoryjny, czyli wtórny wobec już zaistniałych zdarzeń prawnych. Organy ewidencyjne rejestrują wiec stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające.

W szczególności § 10 cytowanego wyżej rozporządzenia stanowi, że ewidencja obejmuje dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków oraz lokali (pkt 1), nadto (w pkt 2) - dane dotyczące właścicieli nieruchomości. Oprócz nich w ewidencji uwidacznia się także inne dane. W świetle § 44 pkt 2 i 6 rozporządzenia do zadań właściwego organu związanych z prowadzeniem ewidencji należy między innymi utrzymanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi oraz okresowa weryfikacja danych ewidencyjnych. Po myśli § 45 ust. 1 aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje poprzez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych.

Organy ewidencyjne rejestrują zatem w swych zbiorach jedynie stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne właściwe organy orzekające. Ujawniony w ewidencji gruntów stan prawny musi być oparty na odpowiednich dokumentach i tym samym zgodny z tymi dokumentami, a to prawomocnymi orzeczeniami sądowymi, ostatecznymi decyzjami administracyjnymi, jak i z treścią czynności prawnych dokonanych w formie aktów notarialnych, spisanymi umowami i ugodami w postępowaniu sądowym i administracyjnym lub innymi dokumentami posiadającymi moc dowodową dla ustalenia prawa własności. Postępowanie ewidencyjne nie służy zatem kreowaniu stanu prawnego i organy ewidencyjne nie mogą we własnym zakresie rozstrzygać kwestii praw do gruntu, czy też budynku lub lokalu, a zatem w postępowaniu dotyczącym wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów nie można dochodzić swych praw właścicielskich czy uprawnień do władania nieruchomością. W tej materii jednoznacznie i wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyroki NSA z dnia 18 marca 1999 r., sygn. akt II Sa 1728/98, LEX nr 46224, z dnia 20 sierpnia 1998 r., sygn. II SA 766/98, LEX nr 41298, z dnia 10 lutego 2003 r., II SA 1907/01, LEX nr 156364). Podmioty zgłaszające zmiany w ewidencji gruntów są obowiązane dostarczyć właściwe dokumenty, niezbędne do wprowadzenia żądanych zmian.

Aktualizacja danych może więc nastąpić, gdy uzasadnia to aktualny stan prawny, który ewidencja gruntów ma odzwierciedlać, a nie tworzyć.

Skarżący i ich profesjonalny pełnomocnik żądają wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów i budynków, polegającego na zwiększeniu powierzchni nieruchomości lokalowej nr 2 o powierzchnię rozbudowaną na części wspólnej nieruchomości, w oparciu o zawiadomienie Powiatowego Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 19 lipca 2010 r., a więc na podstawie dokumentu organu nadzoru budowlanego o niewniesieniu sprzeciwu do zawiadomienia o zakończeniu rozbudowy budynku mieszkalnego ( a nie lokalu mieszkalnego nr 2). Dokument ten oznaczony jako "Zawiadomienie" nie jest ani decyzją administracyjną, ani też nie ma formy postanowienia, nie jest więc żadnym orzeczeniem. Oznacza to, że nie przyznaje stronom żadnych praw. Zawiadomienie o niewniesieniu sprzeciwu oznacza tylko i wyłącznie, że określone w pozwoleniu na budowę roboty budowlane (rozbudowa budynku a nie lokalu mieszkalnego) wykonane zostały zgodnie z tym pozwoleniem i zatwierdzonym projektem budowlanym, a więc legalnie, co oznacza w konsekwencji, że można przystąpić do użytkowania rozbudowanej części budynku.

Według § 25 ust. 1 rejestr lokali jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych, wymienionych w § 70 ust. 1 i 2, dotyczących lokali stanowiących odrębne nieruchomości, zgrupowanych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych lokali. Rejestr lokali zawiera ponadto m.in. dane określające udziały właścicieli lokali w nieruchomościach wspólnych związanych z lokalami (§ 25 ust. 2 pkt 2). Natomiast według § 70 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia, danymi ewidencyjnymi są m.in. pole powierzchni użytkowej lokalu.

Analiza przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego oraz rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy nakazuje rozróżnić aktualizację danych ewidencyjnych dotyczących lokali w zależności do tego, jakie dane mają zostać zmodyfikowane i na tej to dopiero podstawie organ ewidencyjny dokonuje badania przedłożonych dokumentów, czy są właściwe i wystarczające do wprowadzenia określonych zamian. O ile nie są to dokumenty właściwe, organ odmawia wprowadzenia żądanych zmian, jak słusznie miało to miejsce w badanej sprawie.

I tak:

- jeśli aktualizacja ma dotyczyć wyłącznie danych wymienionych w § 25 ust. 2 rozporządzenia tj. danych określających: właścicieli lokali oraz ich udziały w prawie własności, trwałych zarządców lokalu oraz ich udziały w trwałym zarządzie, udziały właścicieli lokalu w nieruchomościach wspólnych związanych z lokalami, identyfikatory działek ewidencyjnych, które wchodzą w skład nieruchomości wspólnych związanych z lokalami, identyfikatory budynków, których części wspólne wchodzą w skład nieruchomości wspólnych związanych z lokalami – to dokumentami stanowiącymi podstawę prawną wprowadzenia zmian ewidencyjnych mogą być wyłącznie dokumenty wymienione w art. 23 prawa geodezyjnego i kartograficznego odnoszące się do zmian w zakresie praw do lokalu tj. odpisy prawomocnych orzeczeń sądowych, zawiadomienia o nowych wpisach w działach I i II księgi wieczystej, odpisy aktów notarialnych, aktów poświadczenia dziedziczenia, odpisy ostatecznych decyzji administracyjnych wraz załącznikami stanowiącymi ich integralną część, odpisy odpowiednich dokumentów wymaganych przez prawo budowlane lub zawiadomienia o zmianie danych zawartych w ewidencji ludności;

- jeśli zaś aktualizacja ma dotyczyć danych ewidencyjnych lokalu wymienionych w §70 ust. 1 rozporządzenia (identyfikator lokalu, numer porządkowy lokalu w budynku, rodzaj lokalu (mieszkalny, niemieszkalny), liczba izb, liczba i rodzaje pomieszczeń przynależnych, numer kondygnacji, pole powierzchni użytkowej, pole powierzchni pomieszczeń przynależnych, adres lokalu, dane dotyczące pomieszczeń przynależnych) – może się ona odbyć na wniosek właściwych podmiotów (w tym właścicieli lokalu) na podstawie doręczonych przez nich dokumentów opracowanych zgodnie z zasadami określonymi w art. 2 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (rzuty odpowiednich kondygnacji budynku) oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 2 ust. 3 tej ustawy (zaświadczenie o samodzielności lokalu mieszkalnego), z tym jednakże zastrzeżeniem, że wymienione dokumenty mogą być dokumentami źródłowymi wyłącznie, gdy podlegające zmianie dane z § 70 ust. 1 rozporządzenia nie są zawarte w dokumentach wymienionych w art. 23 prawa geodezyjnego i kartograficznego.

Skoro zatem w sprawie niniejszej nowy stan faktyczny spowodowany rozbudową budynku, odmienny niż stan prawny lokalu nr 2 wynikający z aktu notarialnego dotyczącego przedmiotowego lokalu i określonej procentowo współwłasności w części wspólnej nieruchomości i jej księgi wieczystej nie wynikał z przedłożonych organom ewidencyjnym właściwych dokumentów, aktualizacja nie mogła zostać dokonana. Organ odwoławczy prawidłowo wyjaśnił stronom na stronie 13 zaskarżonej decyzji, że "nie ma uprawnień do zmiany danych ewidencyjnych dotyczących jedynie powierzchni użytkowej lokalu, gdyż skutkiem tego jest zmiana udziału właściciela w częściach wspólnych budynku oraz udziału we współwłasności gruntu, a co za tym idzie również udziałów właścicieli lokalu nr 1, a taka czynność wymaga zachowania formy aktu notarialnego oraz wpisu do księgi wieczystej."

Dodatkowo Sąd wskazuje, że podobny problem w sensie jego istoty, z którym mamy do czynienia w badanej sprawie, został rozstrzygnięty uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 65/11, gdzie na pytanie prawne Sądu Okręgowego w Szczecinie brzmiące:

"Jaki skutek wywołuje przebudowanie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność przez przyłączenie do niego powierzchni, która wchodziła w skład części wspólnych nieruchomości, w szczególności:

- czy w takim wypadku powstaje nowy lokal i konieczne jest ustanowienie odrębnej własności lokalu powstałego w następstwie przebudowy,

- czy przyłączona na skutek przebudowy do już wyodrębnionego lokalu część wspólna nieruchomości wchodzi w skład tego lokalu, powodując zmianę powierzchni lokalu i związanego z nim udziału w nieruchomości wspólnej oraz zmianę wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej właścicieli pozostałych wyodrębnionych lokali?"

Sąd Najwyższy udzielił następującej odpowiedzi: " Przebudowanie samodzielnego lokalu mieszkalnego przez przyłączenie do niego części wspólnych nieruchomości może prowadzić do powstania nowej nieruchomości lokalowej i zmiany dotychczasowych udziałów w nieruchomości wspólnej członków wspólnoty stosownie do art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn.tekst: Dz.U. Nr 80, poz.903 ze zm.".

Z taką zbliżoną właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, gdzie organy słusznie odmówiły wprowadzenia zmian do ewidencji gruntów i budynków na podstawie "Zmiany zawiadomienia z dnia 21.05.2010r." (pismo PINB w W. z dnia 19 lipca 2010r. Nr [...]) z tej to przyczyny, że na skutek rozbudowy budynku mieszkalnego (w efekcie lokalu mieszkalnego nr 2) na części wspólnej nieruchomości, po pierwsze powstała nowa nieruchomość lokalowa (dotychczas niewyodrębniona), po drugie nastąpiła zmiana wysokości udziałów w częściach wspólnych nieruchomości poszczególnych właścicieli. Organy prawidłowo przy tym wyjaśniły jakie dokumenty stanowią podstawę do wprowadzenia zaistniałych zmian, a których to dokumentów strony nie przedłożyły, gdyż ich nie posiadają.

Tymczasem strony twierdzą, że wystarczające jest samo zmienione zawiadomienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. o niewniesieniu sprzeciwu do zawiadomienia o zakończeniu rozbudowy budynku mieszkalnego (z dnia 19 lipca 2010 r.) dotyczące legalnie przeprowadzonych robót budowlanych w tymże budynku mieszkalnym jednorodzinnym dwulokalowym przy ul. I. [...] w W., dz. nr [...] AM-21.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że bezsporny fakt legalnie prowadzonej rozbudowy i przebudowy budynku mieszkalnego (a nie lokalu mieszkalnego nr 2) przy ul. I. [...], nie mógł wywołać żadnych skutków w rejestrach ewidencji gruntów i budynków w zakresie zmian odnoszących się do lokalu nr 2. Prace budowlane podjęte na podstawie zgody pozostałych członków wspólnoty mieszkaniowej, polegające na rozbudowie i przebudowie budynku na nieruchomości wspólnej, doprowadziły w rzeczywistości do powstania nowego niewyodrębnionego lokalu mieszkalnego, w którego skład wchodzą wyodrębniona nieruchomość lokalowa nr 2 oraz powierzchnia rozbudowana budynku na części wspólnej nieruchomości.

W tej sytuacji, po zakończeniu robót budowlanych polegających na rozbudowie budynku mieszkalnego, który to budynek nie stanowił wyłącznej własności właściciela lokalu nr 2, musi dojść do przeniesienia na właściciela samodzielnego lokalu mieszkalnego pozostałego udziału w nieruchomości wspólnej odpowiadającego rozbudowanej i zajętej przez niego powierzchni nieruchomości wspólnej oraz do wpisu ustanowionej odrębnej własności samodzielnego lokalu powstałego w wyniku rozbudowy – w miejsce wygasającego, a przysługującego mu dotychczas prawa odrębnej własności lokalu nr 2 - oraz do zmiany dotychczasowych udziałów członków wspólnoty mieszkaniowej w nieruchomości wspólnej, stosownie do art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali.

Innymi słowy, właściciele lokalu nr 2 jeżeli uzyskają do rozbudowanej części budynku właściwy tytuł prawny, to powierzchnia ta stanie się częścią ich nieruchomości lokalowej. W takim wypadku trzeba na nowo wyodrębnić własność powiększonego lokalu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.