Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas (spr.), Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędzia WSA Andrzej Wieczorek, Protokolant referent stażysta Aneta Kardas po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2020 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowa wypłaty świadczenia mieszkalnego oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2020 r., nr [...] Prezes Agencji Mienia Wojskowego (dalej także: "Prezes AMW" lub "organ odwoławczy"), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm. - dalej: "k.p.a.") oraz art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (tekst jednolity Dz. U. z 2018, poz. 2308) i art. 21 ust. 1, 2 i 3, art. 21 ust. 6 pkt 4 oraz art. 48d ust. 12 ustawy z 22.06.1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz. U. z 2018 r. poz. 2356 ze zm.), dalej ustawa o zakwaterowaniu, po rozpatrzeniu odwołania K. K. (dalej także: "skarżący" lub "strona skarżąca") od decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] (dalej także: "Dyrektor " lub "organ pierwszej instancji") z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...], w sprawie odmowy wypłaty skarżącemu świadczenia mieszkaniowego – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Zaskarżona decyzja Prezesa Agencji Mienia Wojskowego wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym :

Skarżący jest żołnierzem w służbie stałej, wyznaczonym z dniem [...] sierpnia 2019 r. na stanowisko służbowe w Jednostce Wojskowej Nr [...] w [...], który w dniu [...] sierpnia 2019 r. wystąpił do Dyrektora o wypłatę świadczenia mieszkaniowego.

Dyrektor w toku rozpoznawania wniosku ustalił, że ww., będąc funkcjonariuszem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (dalej: ABW), na podstawie decyzji Szefa ABW nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. otrzymał jednorazową pomoc finansową w wysokości 14 943,00 zł, z przeznaczeniem na uzyskanie lokalu mieszkalnego w [...] przy ul. [...]. Ponadto w związku ze zwolnieniem funkcjonariusza Pana K. K. ze służby przed upływem 10 lat służby Szef ABW decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2016 r. zobowiązał ww. do zwrotu kwoty 4 482,90 zł.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2019 r. Dyrektor odmówił Panu K. K. wypłaty świadczenia mieszkaniowego.

Skarżący nie zgodził się z powyższym rozstrzygnięciem i wywiódł od niego odwołanie.

W uzasadnieniu wskazanej na wstępie decyzji organ II instancji powołując się na art.21 ustawy o zakwaterowaniu wskazał ,że bezspornym jest, że Pan K. K. przed powołaniem do zawodowej służby wojskowej był funkcjonariuszem ABW i otrzymał pomoc finansową z przeznaczeniem na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Zdaniem organu II instancji istota sprawy, w tak ustalonym stanie faktycznym, sprowadza się w praktyce do wykładni przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 w związku z art. 21 ust. 1-3 ustawy o zakwaterowaniu. Przepis ten zawiera zakaz realizacji prawa do zakwaterowania, w tym do wypłaty świadczenia mieszkaniowego, gdy żołnierz zawodowy otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia 31.12.1995 r. na podstawie przepisów ustawy z 20.05.1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 ze zm.). Ustawa ta określała, że pomoc finansowa przysługiwała żołnierzom pełniącym zawodową służbę wojskową jako służbę stałą i była przyznawana ze środków budżetu Państwa. Przyznanie pomocy finansowej miało na celu pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych żołnierza i jego rodziny i było, obok przydziału kwatery stałej, trwałą realizacją prawa do zakwaterowania.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podzielił zapatrywanie organu I instancji, co do tego, że osoba, która "zrealizowała" już prawo do lokalu mieszkalnego przy pomocy Państwa (w rozpatrywanym przypadku ABW) nie może ponownie, po wstąpieniu do innej formacji (np. Sił Zbrojnych) ubiegać się o realizację tego prawa. Ustawy pragmatyczne traktują pełnienie służby przez funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych jako równorzędne i gwarantują osobom zmieniającym rodzaj wykonywanej służby ciągłość należnych uprawnień.

Organ odwoławczy dodał, że uprawnienia dedykowane funkcjonariuszom i żołnierzom zawodowym oparte są na wspólnych założeniach systemowych, ich charakter jest zbliżony ze względu na cel jakiemu służą, tj. umożliwiają zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, zapewniając tym samym należyte wykonywanie obowiązków służbowych z zakresu obrony bezpieczeństwa i porządku publicznego kraju. Dlatego też odmienne traktowanie pomocy finansowej określonej w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu i łączenie jej tylko ze świadczeniem, wypłacanym żołnierzowi zawodowemu, doprowadziłoby do sytuacji, w której funkcjonariusz zmieniający formację służb mundurowych, dwukrotnie otrzymywałby wsparcie Państwa na ten sam cel, jakim jest zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych, a zatem byłby w pozycji uprzywilejowanej w stosunku nie tylko do innych żołnierzy zawodowych, ale także innych funkcjonariuszy, co stoi w sprzeczności z zasadami równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej, o których mowa w art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Skoro więc w rozpatrywanej sprawie droga służbowa skarżącego rozpoczęła się w ABW i jest kontynuowana w Siłach Zbrojnych RP, okoliczności te mają wpływ na ustalenie prawa do zakwaterowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 4 w zw. art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu przydział lokalu nie może nastąpić gdy żołnierz zawodowy otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995r. na podstawie przepisów ustawy z 20 maja 1976r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992r. Nr 5, poz. 19 ze zm.). Ustawa określała, że pomoc finansowa przysługiwała żołnierzom pełniącym zawodową służbę wojskową jako służbę stałą i była przyznawana ze środków budżetu Państwa. Przyznanie pomocy miało na celu pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych żołnierza i jego rodziny i było obok przydziału kwatery stałej trwałą realizacją prawa do zakwaterowania. Określenie ww. cezury do 31 grudnia 1995r. wynikało z faktu, że od 1 stycznia 1996r. wprowadzono ustawę o zakwaterowaniu i zastąpiono pomoc finansową - ekwiwalentem pieniężnym w zamian za rezygnację z kwatery. Przy kolejnej nowelizacji w 2004r. ustawy o zakwaterowaniu, zrezygnowano z wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z kwatery. Wówczas wprowadzono kolejną formę finansowego zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych, przysługującą żołnierzowi po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej - odprawę mieszkaniową.

Zdaniem Prezesa rozwiązania przyjętych w ustawie o zakwaterowaniu oraz w ustawie o ABW oraz AW mają spójny sens i cel, tj. realizację obowiązku Państwa wobec osób ze służb mundurowych w zabezpieczaniu im potrzeb mieszkaniowych i stanowią podstawę uznania, że realizacja przez Państwo tych uprawnień na rzecz żołnierza czy funkcjonariusza w formie określonej tymi przepisami, następuje tylko raz.

Uwzględniając specyfikę sprawy, organ II instancji wskazał, że żołnierz, który otrzymał pomoc w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31.12.1995 r. na podstawie przepisów ustawy z 20.05.1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 ze zm.) nie jest uprawniony do otrzymania innej formy wsparcia finansowego ze Skarbu Państwa, tak samo jak funkcjonariusz ABW, który otrzymał pomoc finansową na podstawie ustawy o ABW oraz AW. Zważywszy na powyższe Prezes uznał, że w sprawie istnieje podstawa do zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu z zastosowaniem wskazanej wykładni celowościowej, historycznej i systemowej, polegającego na tym, że Pan K. K. nie może otrzymać ponownego wsparcia ze Skarbu Państwa, na ten sam cel, obecnie w formie wypłaty świadczenia mieszkaniowego. Dlatego ograniczenie się tylko do literalnego zastosowania ww. przepisu, o co faktycznie wnosi strona, powodowałoby zaprzeczenie celu ww. norm prawnych.

Organ podkreślił ,że Pan K. K. skorzystał już z przysługujących mu uprawnień wynikających z ustawy o ABW i AW w formie wypłaty pomocy finansowej. Świadczenie to należy uznać za świadczenie równorzędne świadczeniu, o jakim mowa w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, co powoduje, że ponowna realizacja prawa do zakwaterowania byłaby nadużyciem pomocy - ze środków budżetu Państwa - na ten sam cel. Wypłata pomocy finansowej przyznanej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oznacza bowiem, że na gruncie ustawy o ABW i AW funkcjonariusz ten traktowany jest jako osoba, której potrzeby zostały docelowo zaspokojone, co wyklucza ponowne skorzystanie z realizacji prawa do zakwaterowania.

Organ II instancji podkreślił ,że uprawnienia dedykowane funkcjonariuszom i żołnierzom zawodowym oparte są na wspólnych założeniach systemowych, gdyż charakter tych uprawnień jest zbliżony ze względu na cel jakiemu służą, tj. umożliwiają zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, zapewniając tym samym należyte wykonywanie obowiązków służbowych z zakresu obrony bezpieczeństwa i porządku publicznego kraju. Dlatego też odmienne traktowanie pomocy finansowej określonej w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu doprowadziłoby do sytuacji, w której funkcjonariusz (dobrowolnie) zmieniając, czy kontynuując służbę w strukturach wojskowych, dwukrotnie otrzymywałby wsparcie Państwa na ten sam cel, a zatem byłby w pozycji uprzywilejowanej w stosunku nie tylko do innych żołnierzy zawodowych, ale także innych funkcjonariuszy, co stoi w sprzeczności z zasadami równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej, o których mowa w art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Stąd przyjąć należy, że kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania" oraz ogólne określenie negatywnych przesłanek realizacji prawa do zakwaterowania, z uwzględnieniem celowościowej i systemowej interpretacji ww. przepisów pozwala na wniosek, że tak wyjątkowe prawo, jak prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych żołnierza (rodziny żołnierza) można wykorzystać tylko jeden raz. Zamierzeniem ustawodawcy w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu było bowiem wyłączenie z powyższego uprawnienia osób, które już skorzystały z pomocy Państwa (ze środków publicznych) na cele mieszkalne. Organ wskazał, że powyższe stanowisko prezentuje również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku o sygn. akt II SA/Wa 690/19 z dnia 18 września 2019 r. (dostępny w bazie orzeczeń sądów administracyjnych) oraz o sygn. akt II SA/Wa 2075/19 z dnia 5 grudnia 2019 r. (niepublikowany).

Skargę na powyższe rozstrzygniecie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wywiódł skarżący. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. Naruszenie określonych w art. 2, art. 7, art. 32 Konstytucji RP konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawa, zasady praworządności stanowiącej, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa a także zasady równości wobec prawa, z której wynika, że wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne i nikt nie może być z jakiejkolwiek przyczyny w życiu dyskryminowany.

2. Naruszenie art. 6 k.p.a — zasady praworządności - polegającej na tym, że organ nie przestrzega obowiązku ścisłego działania na podstawie i w granicach prawa przy rozstrzyganiu obowiązków jednostki, których ograniczenie może nastąpić tylko w przypadku bezpośredniego ich wyrażenia w przepisach ustawy. Organ przy wydawaniu tej decyzji stosuje rozstrzygnięcie wbrew tej zasadzie dokonując interpretacji przy zastosowaniu niedozwolonej, w tym przypadku, analogii, dywagacji i domniemań, których skutkiem jest błędna i niedopuszczalna nadinterpretacja wymienionych w decyzji przepisów prawa materialnego, prowadząca do tego, iż funkcjonariuszowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego który po zwolnieniu się ze służby, zwrocie pomocy finansowej i podjęciu służby w siłach zbrojnych RP z chwilą wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej nie przysługuje prawo, w trybie art. 21 ust 1,2 i 3 ustawy z dnia 22.06.1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż zdaniem organu zachodzi przesłanka negatywna wynikająca z art 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, do wypłaty świadczenia mieszkaniowego.

3. Naruszenie zasady prawdy obiektywnej wynikającej z art. 7 k.p.a. polegającej na nie dążeniu do dokładnego wyjaśnienia wszelkich okoliczności stanu faktycznego i prawnego z uwzględnieniem słusznego interesu strony przez to, że organ w swojej decyzji uwzględniał jedynie interes społeczny, nazywając go publicznym, poprzez stosowanie niedozwolonej i nieuzasadnionej analogii, dywagacji i domniemań i na tej podstawie w sposób dowolny dokonał rozszerzania interpretacji przepisów, których brak jest w regulacji ustawowej, przez co działał z wyraźnym pokrzywdzeniem strony. Podnieść należy, że wbrew zasadom prawa organ dokonał własnej interpretacji przepisów, że byłemu funkcjonariuszowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, który podjął służbę zawodową w wojsku nie przysługuję taka sama pomoc jak żołnierzom, którzy w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego nie służyli.

4. Naruszenie zasady określonej w art. 8 k.p.a. przez prowadzenie postępowania w taki sposób, że nie budzi ono zaufania do organy, albowiem organ w swoim działaniu nie kierował się zasadą bezstronności i równego traktowania stron nadużywając swojej uprzywilejowanej pozycji przez interpretację prawa jedynie na korzyść iluzorycznego w tym przypadku interesu społecznego. Naruszenie art. 7a § 2 Kpa i art. 81 a k.p.a. przez ich niewłaściwe zastosowanie i podjęcie decyzji na niekorzyść strony przez dowolne przywoływanie w uzasadnieniu decyzji interesu publicznego i interesu państwa wynikającego z art. 7a § 2 k.p.a. i art. 81 a k.p.a., i w ten sposób sugerowanie wyłączenia ze stosowania art. 7a § 1 k.p.a., tj. zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony, w sytuacji gdy wyłączenie to nie dotyczy procedowanej sprawy, a więc przy jej rozpatrywaniu organ winien niewątpliwie stosować zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść strony wynikającą z treści art. 7a § 1 k.p.a. jak również art. 81 a § 1 k.p.a.

5. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 21 ust 1, 2, 3 ustawy o zakwaterowaniu, przez ich niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy z literalnego brzmienia aktu prawnego, a więc ex lege nie wynika zakaz udzielenia byłemu funkcjonariuszowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, który wstąpił do zawodowej służby wojskowej i spełnia przesłanki pomocy wynikającej z ustawy o zakwaterowaniu, w tym m.in. zwrócił pomoc uzyskaną w tym zakresie od Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a jasne, precyzyjne i enumeratywne wyliczenie przesłanek negatywnych stanowiące katalog zamknięty nie dają możliwości odmowy udzielenie takiej pomocy. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, zgodnie z obowiązującymi i przywołanymi w treści odwołania zasadami, w tym również podnoszonej przez organ wykładni, z którą oczywiście pełnomocnik się nie zgadza, organ nie może, w razie braku konkretnych uregulowań ustawowych, przy zastosowaniu niedozwolonej analogii, dywagacje i domniemania, czy też interpretacji rozszerzających, do których stosowania nie jest uprawniony, odmówić przyznania prawa do zakwaterowania uzasadniając je argumentami pozaustawowymi, które de lege ferenda mogą stanowić jedynie projekt niewiążących propozycji założeń do nowelizacji ustawy, a nie być przedmiotem uzasadnienia odmowy prawa do otrzymania pomocy z ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Domagał się uchylenie w całości decyzji Prezesa Agencji Mienia Wojskowego w [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 2019r. i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] nr [...] z dnia [...].10.2019 r. oraz zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W skardze rozwinął poszczególne jej zarzuty.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Z przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu wynika, że żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania jeśli otrzymał on pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36).

Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszym składzie, skoro będąc funkcjonariuszem ABW otrzymał pomoc finansową od Skarbu Państwa przy nabyciu lokalu mieszkalnego, to należało uznać, że uprawniona była dokonana przez organy obu instancji wykładnia systemowa i celowościowa przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu. Sytuacja związana z koniecznością zwrotu część tej pomocy nie wpływa w ocenie Sądu na fakt jej otrzymania. W tym miejscu należy ponadto wskazać, że skarżący nie zmienił miejsca zamieszkania i nadal zamieszkuje przy ul. [...] w [...].

Trafnie Prezes AMW wyjaśnił, że pomoc finansowa przysługująca żołnierzom pełniącym zawodową służbę wojskową, jako służbę stałą była przyznawana ze środków budżetu Państwa. Analogicznie było w przypadku funkcjonariuszy ABW. Przyznanie pomocy zarówno na podstawie ustawy o zakwaterowaniu, jak również ustawy ABW i AW. miało na celu pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych funkcjonariuszy i ich rodziny.

Prawidłowo też Prezes AMW podniósł, że określenie w przepisie art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu cezury "do 31 grudnia 1995r." wynikało z tego, że doszło do zmiany od 1 stycznia 1996r. tej ustawy przez zastąpienie pomocy finansowej ekwiwalentem pieniężnym za rezygnację z kwatery. Przy kolejnej nowelizacji ww. ustawy - w 2004 r. zrezygnowano z wypłaty ekwiwalentu na rzecz odprawy mieszkaniowej, która przysługiwała żołnierzowi po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, o ile nabył prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej. Prawo do pomocy Państwa funkcjonariuszom ABW wynikało zaś z ustawy o ABW i AW, w której również przewidziano ograniczenia w uzyskaniu pomocy, m.in. gdy: nastąpił przydział lokalu mieszkalnego, czy wypłata pomocy finansowej.

Sąd zwraca również uwagę na kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania", jak również na ogólne określenie przez ustawodawcę przesłanek negatywnych realizacji prawa do zakwaterowania.

Sąd, mając powyższe na względzie aprobuje wniosek organu administracyjnego – Prezesa AMW - płynący z interpretacji ww. przepisów, a także art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu w sposób systemowy i celowościowy, że w okolicznościach faktycznych sprawy skorzystanie przez funkcjonariusza ABW z pomocy Skarbu Państwa w zakresie realizacji potrzeb mieszkaniowych, powoduje niemożliwość pozytywnego rozpatrzenia kolejnego wniosku tej osoby, która stała się żołnierzem kontraktowym, o przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. Ww. przepis znajdzie zastosowanie, gdy Skarb Państwa udzielił już raz pomocy finansowej, która przyczyniła się do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych konkretnej osoby, bez względu na to, jaki mundur przywdziała w związku z wykonywaniem służby na rzecz Państwa po udzieleniu ww. pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 listopada 2018 r. sygn. akt I OSK 1418/18 stwierdził, że "nie można zgodzić się z poglądem skarżącego, że z ustawy o zakwaterowaniu nie wynika zakaz korzystania z pomocy w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych przez Państwo więcej niż raz w życiu. Owszem taki zakaz nie jest wyrażony wprost, tym niemniej wynika on z sensu przepisów obowiązujących wcześniej i obecnie.(...) Jak słusznie argumentuje organ, zaakceptowanie poglądu skarżącego byłoby równoznaczne z uznaniem, że każdy podmiot, w tym również ten który skorzystał z pomocy państwa z racji pełnienia służby w innej niż siły zbrojne formacji mundurowej, będzie mógł, w przypadku powołania do zawodowej służby wojskowej – kolejny raz otrzymać pomoc Państwa w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Taka interpretacja przepisów art. 21 ust. 6 ustawy stoi w sprzeczności z ich treścią oraz funkcją jaka miały pełnić, czyli wykluczenia możliwości parokrotnego korzystania z pomocy Państwa (...)".

Organ odwoławczy mógł więc dla wzmocnienia swojej argumentacji na gruncie wykładni art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu powołać się na ww. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, choć dotyczyło ono art. 21 ust. 6 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu. Z ww. orzeczenia NSA wynika bowiem, że wykładnia funkcjonalna art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu wyklucza parokrotne korzystanie z pomocy Państwa przez podmiot, który skorzystał z pomocy państwa z racji pełnienia służby w innej niż siły zbrojne formacji mundurowej. Prezes AMW w uzasadnieniu zaskarżonej powołał się ponadto na wykładnie systemową i celowością ww. przepisu art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu, wyjaśniając dlaczego należało wziąć je pod rozwagę.

Dla wyrażonej przez Sąd oceny nie może mieć znaczenia podnoszona przez Wnioskodawcę okoliczność, że pomoc w zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych pozostaje w związku z aktualnie pełnioną służbą. Wobec tego bez znaczenia miałyby być zdarzenia, gdy Wnioskodawca służył w innej formacji mundurowej -ABW. Argumentacja taka pomija istotną okoliczność. Otóż pomoc na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, dla osób pełniących służbę w formacjach mundurowych, jest świadczona przez Państwo zasadniczo w dwóch formach: wsparcia przy uzyskaniu własnego lokalu albo pomocy przy korzystaniu z lokalu cudzego (zapewnienie lokalu z zasobów służb bądź dopłata to kosztów najmu). Istnieje więc alternatywa i skorzystanie z jednej formy pomocy – np. na nabycie własnego lokalu - zamyka możliwości uzyskania innej – np. przydziału lokalu (od reguły tej istnieją tylko pewne wyjątki - np. art. 21 ust. 10 ustawy o zakwaterowaniu). Ponieważ dane reguły są analogiczne w różnych służbach mundurowych zmiana rodzaju formacji nie może mieć wpływu na możliwość skorzystania z alternatywnych form pomocy, przewidzianej dla wszystkich funkcjonariuszy służb mundurowych. W tym kontekście bez znaczenia jest, że określony funkcjonariusz (jak Wnioskodawca) - po przejściu do innej służby - nie może korzystać z należnej żołnierzom pomocy mieszkaniowej w formie przydział lokalu, co służyłoby zapewnieniu jego aktualnych potrzeb. Z pomocy takiej nie mogą korzystać także inni żołnierze, o ile uzyskali już wsparcie przy nabyciu lokalu mieszkalnego w trakcie pełnionej służby w Siłach Zbrojnych.

Dla takiej oceny nie może mieć znaczenia, że pomoc przewidywana dla żołnierzy i np. funkcjonariuszy ABW w ramach poszczególnych form wsparcia nie jest identyczna. Musi to uwzględnić osoba decydująca się na zmianę rodzaju służby.

Reasumując, co do meritum sprawy - skoro organ administracji trafnie odkodował treść normatywną przepisu, zakreślającego negatywne przesłanki przydzielenia Wnioskodawcy lokalu a jednocześnie istotne okoliczności faktyczne sprawy nie są sporne - chybione są zarzuty skargi naruszenia przepisów prawa materialnego jak i procesowego.

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących wskazanych w niej naruszeń poszczególnych przepisów postępowania należy uznać, że nie są one zasadne ponieważ organ zgromadził w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy materiał dowodowy prawidłowo dokonał tez jego oceny nie naruszając przy tym ogólnych zasad postępowania administracyjnego wyrażonych w k.p.a.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania - zaskarżony akt jest zgodny z prawem. Zarówno argumentacja skargi, jak i analiza akt sprawy, nie ujawniły wad tego rodzaju, które mogłyby prowadzić do jego uchylenia.

Z przedstawionych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), oddalił skargę.