Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys (spr.), Sędziowie sędzia NSA Mieczysław Markowski,, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant referent stażysta Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 lutego 2016 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę.

II SA/Bk 676/15

UZASADNIENIE

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r. znak [...] utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Starosty K. z dnia [...] lipca 2015 r. znak [...], którą cofnięto S. S. uprawnienia diagnosty nr [...] wydane przez tego Starostę w dniu [...] grudnia 2004 r. na wykonywanie badań technicznych pojazdów. W podstawie prawnej decyzji wskazano art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), dalej jako p.r.d.

Decyzja SKO wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. VII Zamiejscowy Wydział w K. z dnia [...] lutego 2015 r. w sprawie [...] S. S. został skazany za to, że pracując jako diagnosta stacji kontroli pojazdów, będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu, poświadczył nieprawdę w elektronicznym rejestrze badań technicznych pojazdów oraz w dowodzie rejestracyjnym pojazdu stanowiącego własność Urzędu Gminy w M. w ten sposób, że wbił w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu pieczęć stwierdzającą fakt przeprowadzenia takich badań, podczas gdy w rzeczywistości żadne badania pojazdu nie zostały przeprowadzone i stan techniczny pojazdu nie został zweryfikowany. Wyrok został organowi przekazany przez sąd, bowiem w jego punkcie IV orzeczono środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych pojazdów na okres jednego roku. Wobec powyższego Starosta wszczął w urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia S. S. uprawnień diagnosty. W oparciu o wyrok organ ustalił, że postępowanie diagnosty uprawnia do zastosowania przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.

Odwołanie od tej decyzji złożył S. S. Zarzucił:

- brak oznaczenia w decyzji organu ją wydającego, bowiem w nagłówku umieszczono pieczęć "Starostwo Powiatowe w K." które nie jest organem, a upoważnienie do wydania decyzji nie podaje "którego Starosty dotyczy";

- bezzasadne wszczęcie postępowania z urzędu – na podstawie informacji z sądu;

- naruszenie art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako k.p.a.) poprzez brak zapewnienia czynnego udziału w postępowaniu, w którym uniemożliwiono przedstawienie dowodów;

- naruszenie art. 7, 77, 80 k.p.a. przez brak własnego postępowania dowodowego;

- naruszenie art. 84 ust. 3 p.r.d. przez niedokonanie kontroli pojazdów w trybie ustawowym a zastosowanie sankcji ustawowej.

Odwołujący się dowodził, że "w sytuacji cofnięcia mu uprawnienia diagnosty w wyroku karnym w postaci środka karnego brak było podstawy prawnej do orzekania w postępowaniu administracyjnym". Negował wyrok sądu karnego jako kłamliwy i wątpliwy.

Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, SKO w Ł. nie podzieliło zarzutów odwołania. Wyjaśniło, że mimo zamieszczenia pieczęci "Starostwo Powiatowe w K." zamiast "Starosta Powiatowy w K." fatycznie wydający decyzję organ jest niewątpliwy, decyzję podpisano "z upoważnienia Starosty" i w aktach takie upoważnienie się znajduje. Minimum wymaganych elementów decyzja zawiera, stąd zamieszczenie w nagłówku pieczęci Starostwa nie może dyskredytować orzeczenia.

Organ odwoławczy wyłożył przesłanki zastosowania przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. wskazując, że zostały one w sprawie spełnione. Nieprawidłowe działanie diagnosty zostało stwierdzone wyrokiem karnym, co skutkowało cofnięciem uprawnień. Dowód w postaci wyroku sądu karnego nie budził wątpliwości organów i uzasadniał zastosowanie przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2. Nie uchybiono zasadom procedury administracyjnej. Także wyłożono, że cofnięcie przez Starostę uprawnień diagnosty nie jest sankcją karną, a odpowiedzialnością administracyjną niezależną od odpowiedzialności karnej.

W skardze do WSA w Białymstoku od powyższej decyzji S. S. zarzucił naruszenie:

art. 8 k.p.a. i art. 156 §1 pkt 2 w związku z art. 107 §1 k.p.a. poprzez nieprowadzenie postępowania w sposób budzący zaufanie do władzy publicznej, tj. przytoczenie w treści zaskarżonej decyzji nazwy organu I instancji "Starosta K.", która to nazwa nie była w ogóle użyta w decyzji "Starostwa", od której wniósł odwołanie. Zdaniem skarżącego, jest to samowolne oznaczenie organu, który nie wydawał decyzji w sprawie. Ponadto SKO nie zauważyło, w jego ocenie, że organ I instancji wszczął postępowanie z urzędu nie mając do tego podstaw - brak było wniosku uprawnionego w myśl art. 182 k.p.a. organu tj. prokuratora o wszczęcie takiego postępowania i brak było kontroli stacji diagnostycznej dla wszczęcia samodzielnie postępowania z urzędu. SKO nie stwierdziło nieważności decyzji, mimo że obligował je do tego przepis art. 156 §1 pkt 2 w zw. z art. 107 §1 i art. 182 k.p.a.;

2. art. 7, art. 77 i 80 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i błędne wnioskowanie w oparciu o już zgromadzony, niepełny materiał dowodowy. Jak wskazał skarżący, organ nie przesłuchał go jako strony, orzekał wyłącznie na mocy wyroku w sprawie [...] z dnia [...] lutego 2015 r., cofnął uprawnienia nie przeprowadzając kontroli stacji, czego wymaga przepis art. 84 ust. 3 p.r.d., nie wskazano w uzasadnieniu faktycznym decyzji (naruszenie art. 107 k.p.a.) w jakich dniach i w stosunku do jakich pojazdów skarżący przeprowadził badania techniczne niezgodnie z prawem i na czym jego niewłaściwe postępowanie polegało;

3. art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. i art. 2 Konstytucji, poprzez wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień diagnosty bez dokonania kontroli stacji kontroli pojazdów w trybie ustawowym a także beż wniosku Prokuratora o wszczęcie postępowania, co uniemożliwiało skuteczne cofnięcie uprawnień. Nadto, zdaniem skarżącego, organ orzekł w zakresie cofnięcia uprawnień, których wcześniej pozbawił go sąd powszechny prawomocnym wyrokiem w sprawie [...] co stanowi naruszenie art. 84 ust. 3 p.r.d. w związku z art. 39 pkt 2 Kodeksu karnego. Wskazał, że jest to podwójne ukaranie za jeden czyn zabronione według art. 2 Konstytucji. Powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2008 r. w sprawie P 26/02.

Wnosił o uchylenie decyzji obydwu instancji i zasądzenie od SKO kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi powtórzył twierdzenia i podnoszone wcześniej w odwołaniu argumenty.

Odpowiadając na skargę SKO wnosiło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa zarówno materialnego, jak i przepisów postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zatem kontrola sądowoadministracyjna sprowadza się do zbadania, czy organy wydając zaskarżony akt nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez sąd w niniejszej sprawie z punktu widzenia kryterium legalności jest zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] sierpnia 2015 r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty K. z dnia [...] lipca 2015 r., którą cofnięto skarżącemu uprawnienia diagnosty nr [...] wydane przez tego Starostę w dniu [...] grudnia 2014 r. na wykonywanie badań technicznych pojazdów.

Podstawę prawną decyzji stanowi art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), dalej p.r.d., zgodnie z którym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Wskazać należy, że przywołany przepis ma kategoryczne brzmienie. W przypadku ustalenia nieprawidłowego działania diagnosty starosta nie ma wyboru i jest zobowiązany cofnąć uprawnienia do wykonywania badań technicznych. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji (vide wyrok z dnia 9 kwietnia 2015 r., II SA/Ke 2002/13; z dnia 28 sierpnia 2014 r., II GSK 928/13; z dnia 14 maja 2014 r., II SA/Bk 13/14, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA). Kluczowe jest zatem dokonanie bezspornego i niebudzącego wątpliwości ustalenia, że diagnosta wydał zaświadczenie lub dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. W ocenie składu orzekającego, wymaganiu temu organy w sprawie niniejszej sprostały, co zobowiązywało je do cofnięcia skarżącemu uprawnień.

Z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. wynika, że stwierdzenie nieprawidłowego działania diagnosty powinno wynikać z przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 p.r.d. Co prawda przepis art. 83 ust. 6 p.r.d. został uchylony z dniem 21 sierpnia 2004 r. (ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. nr 173, poz. 1808 ze zm.), ale nie został przez ustawodawcę usunięty z treści art. 84 ust. 3 p.r.d., co budziło wątpliwości oraz rozbieżności w orzecznictwie. Rozstrzygnęła je uchwała NSA z dnia 12 marca 2012 r. w sprawie II GSP 2/11, w której wskazano, że sformułowanie "w wyniku przeprowadzonej kontroli" należy rozumieć jako wystąpienie podstaw faktycznych do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień. NSA wyjaśnił, że wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnień może nastąpić zarówno wówczas, gdy wynik kontroli przeprowadzonej u prowadzącego stację kontroli wykaże niezgodne z prawem działanie diagnosty, jak i wówczas, gdy informacje o takim działaniu organ poweźmie z innych źródeł np. podczas analizy akt innej sprawy lub uzyska je od innych organów. Chodzi bowiem o to, aby od czynności diagnostycznych odsunięci zostali diagności nierzetelni, których działanie może mieć bezpośredni (negatywny) wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Niejednolite wcześnie orzecznictwo sądów administracyjnych od podjęcia tejże uchwały pozostaje zgodne z jej treścią (vide wyroki z dnia 20 czerwca 2013 r., III SA/Łd 428/13; z dnia 14 maja 2014 r., II SA/Bk 13/14, CBOSA).

W sprawie niniejszej podstawą wszczęcia postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnień stało się uzyskanie informacji o prawomocnym wyroku karnym w sprawie [...], którym skazano skarżącego za przestępstwo fałszu intelektualnego (poświadczenie nieprawdy w elektronicznym rejestrze badań technicznych oraz w dowodzie rejestracyjnym pojazdu). Wszczęcie postępowania administracyjnego znajdowało zatem uzasadnione podstawy i organy nie dopuściły się naruszenia prawa, jak niezasadnie zarzuca skarga. Wskazany wyrok był również głównym dowodem w sprawie, bowiem na jego podstawie orzeczono przedmiotowe cofnięcie uprawnień, kwestionowane przez skarżącego. Istotnie, jak zarzucił skarżący, nie przeprowadzono innych czynności dowodowych. Zaniechanie to nie nastąpiło jednak z naruszeniem przepisów procesowych, tj. art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. oraz z naruszeniem przepisów powołanych w skardze.

Podać należy, że zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód dopuścić należy wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zgodnie zaś z art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Z regulacji tych wynika, że kluczowe w postępowaniu wyjaśniającym toczącym się na podstawie przepisów k.p.a. jest przeprowadzenie nie każdego (jakiegokolwiek) dowodu, ale takiego, który dotyczy okoliczności istotnych w sprawie, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia. Tę interpretację potwierdza przepis art. 78 § 1 kp.a., zgodnie z którym żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy. Również zasada ekonomii postępowania wymaga, aby organ dążył do załatwienia sprawy najprostszymi środkami (art. 12 k.p.a.), co należy rozumieć także jako przeprowadzenie tylko takich dowodów, które służą wyjaśnieniu sprawy. Oznacza to w konsekwencji, że nie ilość zebranych dowodów decyduje o prawidłowości przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, ale znaczenie ocenionych dowodów dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok z dnia 17 kwietnia 2013 r., II SA/Bk 1197/13 oraz powoływany wyrok w sprawie II SA/Bk 13/14, obydwa dostępne w CBOSA). Powyższym zasadom organy w sprawie niniejszej nie uchybiły.

Nie ulega zdaniem sądu wątpliwości, że prawomocny wyrok karny, którego odpis włączono do akt postępowania administracyjnego i w którym skazano skarżącego za przestępstwo fałszu intelektualnego, jest wystarczającym dowodem na okoliczność spełnienia przesłanek cofnięcia diagnoście uprawnień (art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.). Bezspornie bowiem potwierdza on, że diagnosta dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego oraz systemu elektronicznego niezgodnie ze stanem faktycznym a w konsekwencji i z prawem. W tych okolicznościach organy trafnie oceniły o braku podstaw do przedłużania postępowania i przeprowadzania innych niż wyrok skazujący dowodów, skoro dowód główny i przesądzający o konieczności cofnięcia uprawnień na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. znajdował się już w aktach sprawy. Zresztą skarżący, po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania i udzieleniu 7-dniowego terminu, żadnych wniosków dowodowych nie złożył. Obecne podważanie prawomocnego wyroku sądu karnego nie może odnieść zamierzonego skutku uchylenia zaskarżonej decyzji. Dodać należy, że wyrok sądu karnego był poddany kontroli instancyjnej i Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia [...] maja 2015 r. w sprawie [...] utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że stanowisko prezentowane w sprawie niniejszej jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak wskazał WSA w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawie VIII SA/Wa 913/10, prawomocny wyrok skazujący za poświadczenie nieprawdy o wykonaniu badań technicznych bez faktycznego ich wykonania należy ocenić tak, jak wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, czego konsekwencją jest cofnięcie uprawnień do wykonywania badań technicznych (także: wyrok z dnia 11 maja 2012 r., III SA/Łd 28/12; z dnia 19 lutego 2014 r., III SA/Po 1222/13; z dnia 27 lutego 2014 r., II SA/Go 59/14, CBOSA). W świetle powyższego skład orzekający w sprawie niniejszej za bezzasadne uznaje zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, 77 § 1 i art. 8 k.p.a.

W świetle powyższych rozważań za bezzasadny należy uznać także zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 84 ust. 3 p.r.d. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że skazujący wyrok karny stanowi obiektywną przesłankę do cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych, które to cofnięcie może nastąpić bez wymogu odrębnej kontroli stacji kontroli pojazdów – w trybie wskazanym w p.r.d.

Powtórzyć należy, że zgodnie z tym przepisem wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, każdorazowo skutkuje cofnięciem uprawień do wykonywania badań technicznych. Jest to obowiązek organu niezależny od jego uznania. Przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. ma bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący i ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji oraz nie daje organowi możliwości miarkowania konsekwencji, co oznacza, że uchybienia o dużym ciężarze gatunkowym są traktowane na równi z uchybieniami o mniejszych skutkach (vide wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r., II GSK 60/12, CBOSA). Celem takiej regulacji jest wielokrotnie wskazywane w orzecznictwie, odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów celem zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Bezzasadny jest zarzut skargi podwójnego ukarania, a powoływane przez skarżącego orzeczenia są nieaktualne. Jak wyjaśnił NSA w wyroku z dnia 28 sierpnia 2014 r. w sprawie II GSK 928/13, czy w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012 r. w sprawie II GSK 260/11, a także jak wyłożono w orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych (np. w wyroku z dnia 18 stycznia 2014 r., II SA/Łd 987/13, CBOSA) – niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta co do zasady powinien ponosić odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień, ponieważ są to dwie niezależne od siebie i niekonkurencyjne ze sobą sankcje.

W identycznym jak w sprawie niniejszej stanie faktycznym jednoczesnego uprzedniego orzeczenia wobec diagnosty przez sąd karny, na podstawie art. 41 Kodeksu karnego, środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego i następnie cofnięcia uprawnień na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 16 maja 2014 r. w sprawie II GSK 1231/14. Wskazał tam, że: "decyzja o cofnięciu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów jest wyłącznie decyzją administracyjną, a nie rozstrzygnięciem w przedmiocie odpowiedzialności danej osoby za czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jej popełnienia. Należy również zauważyć, że przedmiotowa decyzja o cofnięciu uprawnień może być związana z czynami, które nie podlegają odpowiedzialności karnej. Nie sposób podzielić zapatrywania, że zastosowanie przepisów art. 84 ust. 3 i 4 p.r.d. do osoby skazanej już przez sąd karny na tej samej podstawie faktycznej za popełnienie przestępstwa narusza zasadę państwa prawa wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP poprzez złamanie zakazu ne bis in idem [...]. Skazanie diagnosty przez sąd prawomocnym wyrokiem nie stoi na przeszkodzie wszczęciu czy kontynuowaniu postępowania administracyjnego, którego wynik skutkuje inną aniżeli karną odpowiedzialnością - odbywa się, bowiem na odmiennej, niezależnej płaszczyźnie. Ich podmiotowa i przedmiotowa bliskość nie oznacza tożsamości. Zatem niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta, co do zasady ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień. Cofnięcie takie jest bezterminowe, a ponowne wydanie uprawnień diagnosty nie może nastąpić wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu uprawnień stała się ostateczna". Dodać można, że Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanej wcześniej uchwale siedmiu sędziów II GPS 2/11 podkreślił, że sąd karny nie zastępuje organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z normy administracyjnego prawa materialnego. Orzeczenie środka karnego z art. 41 § 1 Kodeksu karnego jest uprawnieniem sądu karnego wynikającym ze sformułowania "sąd może". Obligatoryjne cofnięcie uprawnień w postępowaniu administracyjnym jest zaś samodzielną czynnością administracyjną. Skład orzekający w sprawie niniejszej w całości podziela zaprezentowaną wyżej linię orzeczniczą. Powoływany w odwołaniu wyrok tutejszego sądu w sprawie II SA/Bk 41/09, jak wyżej zauważono, pozostaje nieaktualny wobec późniejszej uchwały NSA. Wbrew nieuprawnionym stwierdzeniom skargi, wyroki w sprawach II SA/Bk 13/14 oraz II SA/Bk 14/14 stanowią przykład nie wyjątku, a obecnie ujednoliconej linii orzeczniczej, także prezentowanej przez tutejszy sąd (np. wyrok z dnia 10 lutego 2015 r., II SA/Bk 1065/14; z dnia 17 kwietnia 2014 r., II SA/Bk 1197/13, CBOSA).

Niezasadny pozostaje także zarzut naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w postaci nieoznaczenia w decyzji pierwszoinstancyjnej organu, który decyzję wydał. Bezspornie zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.p.a. decyzja powinna zawierać m.in. oznaczenie organu, który ją wydał. W sprawie niniejszej jako organ pierwszoinstancyjny w nagłówku decyzji figuruje pieczęć nie Starosty K. a pieczęć "Starostwa Powiatowego w K.", przy czym decyzję z upoważnienia Starosty podpisał Naczelnik Wydziału Komunikacji i Transportu (pieczęć oraz podpis). Powyższe nie daje żadnych powodów do uznania, że ta nieprawidłowość skutkowała – jak oczekuje skarżący – nieważnością badanego orzeczenia z powodu rażącego naruszenia prawa. Przede wszystkim nie może nasuwać jakichkolwiek problemów ocena (ustalenie) organu, od którego decyzja pochodzi, bowiem niespornie organem tym pozostaje Starosta K. Podpisany na decyzji Naczelnik Wydziału Komunikacji i Transportu jest upoważniony do wydawania takich aktów administracyjnych, co wynika z upoważnienia Starosty z dnia [...] grudnia 2014 r. (k. 11 akt adm.). Co prawda posłużenie się pieczęcią Starostwa Powiatowego w K. było nieprawidłowe, ale ta nieprawidłowość nie kwalifikuje się do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa oraz do wniosku prezentowanego przez skarżącego, że decyzja nie pochodzi od organu administracji publicznej. W tym miejscu powołać się można na stanowisko zaprezentowane w wyroku z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie II SA/Kr 1288/12, w którym sąd stwierdził, że w sytuacji, gdy kompetencja do podjęcia aktu administracyjnego nie budzi wątpliwości, dokument pochodzący od administracji publicznej jest decyzją administracyjną, jeżeli spełnia "minimalne" formalne kryteria uznania danej czynności za akt administracyjny wydany w postępowaniu administracyjnym. Nie ulega wątpliwości, że decyzja pierwszoinstancyjna w sprawie niniejszej zawiera wszystkie wymagane kryteria uznania jej za akt administracyjny i nie budzi wątpliwości kompetencja osoby, która ją podpisała, do wydania decyzji w imieniu organu jakim pozostaje Starosta K.

Dodać można, że cechą rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest to, że treść decyzji pozostaje w wyraźnej sprzeczności z treścią przepisu przez ich proste zestawienie ze sobą, przy czym nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, a o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Charakter tego naruszenia powoduje, iż owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Z uwagi na fakt, że stwierdzenie nieważności decyzji jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych, może mieć ono miejsce tylko wtedy, gdy decyzja w sposób niewątpliwy dotknięta jest przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Z tego też powodu wykładnia tych przesłanek winna mieć charakter ścieśniający. Instytucję stwierdzenia nieważności zalicza się do nadzwyczajnych trybów wzruszania decyzji i stanowi ona odstępstwo od ogólnej zasady trwałości decyzji administracyjnych określonej w przepisach k.p.a. Oznacza to, że nie każdy (nawet uzasadniony) zarzut naruszenia prawa może być skuteczną podstawą wzruszenia decyzji w tym trybie (vide wyroki z dnia 10 grudnia 2014 r., I OSK 2010/13; z dnia 10 marca 2015 r., I OSK 1534/13; z dnia 18 marca 2015 r., I SA/Wa 1747/14; z dnia 26 lutego 2015 r., I SA/Wa 2904/14, CBOSA).

Zdaniem sądu, nieprawidłowości w oznaczeniu organu w decyzji pierwszoinstancyjnej w sprawie niniejszej nie stanowiły podstawy do uznania, iż decyzja nie zawiera wskazania organu od którego pochodzi, bowiem w najmniejszym stopniu nie ma wątpliwości – skoro podpisano ją "z upoważnienia Starosty" – że organem wydającym był Starosta. Stąd zarzut naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. także nie mógł zostać uwzględniony.

Jedynie na marginesie zauważyć można, że w identyczny sposób oznakowana została decyzja z dnia [...] grudnia 2004 r. nadająca skarżącemu uprawnienia diagnosty i tej nie kwestionował, a stanowiła podstawę do wykonywania czynności diagnosty.

Z wyżej przytoczonych powodów skarga jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym sąd orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.