Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Maria Werpachowska (spr.), Ewa Kwiecińska, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 listopada 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Ministra Cyfryzacji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 16 czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2015 r. Stowarzyszenie [...], dalej Stowarzyszenie, na podstawie art. 21 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 2016 poz. 352), dalej ustawa o ponownym, zwróciło się drogą elektroniczną do Ministra Cyfryzacji o udostępnienie informacji sektora publicznej w postaci:

- kalendarza spotkań Ministra Cyfryzacji w okresie od 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji

- księgi wejść i wyjść gości (rejestru wejść/wyjść gości) do Ministerstwa od 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji.

Stowarzyszenie poinformowało, że zamierza je wykorzystać w celach niekomercyjnych do artykułów i analiz na swoich stronach internetowych i porównywania spotkań Ministra oraz gości Ministerstwa z innymi Ministrami/ Ministerstwami.

W odpowiedzi na wniosek Minister Cyfryzacji w piśmie z dnia [...] czerwca 2016 r. wezwał Stowarzyszenie, na podstawie art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz, 23 ze zm.), dalej K.p.a., w zw. z art. 21 ust. 3 i ust. 6 oraz art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez jego własnoręczne podpisanie z podaniem imienia i nazwiska osób/osoby upoważnionej do reprezentowania Stowarzyszenia bądź opatrzenie wniosku złożonego w postaci elektronicznej bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Wskazał, że nieusunięcie ww. braku wniosku w zakreślonym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania.

Jednocześnie poinformował, że zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, stosowanym per analogiom także w odniesieniu do ustawy o ponownym, we wszystkich przypadkach, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna, bezwzględnie wymagany jest własnoręczny podpis wnioskodawcy (podpis elektroniczny) na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 K.p.a. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2009 r., o sygn. I OSK 1002/09).

W dniu 1 lipca 2016 r. Stowarzyszenie wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Ministra Cyfryzacji, w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r., zarzucając naruszenie art. art. 54 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 2 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 2, art. 21 ust. 3 i 5 ustawy o ponownym poprzez nieudostępnienie informacji sektora publicznego i wniosło o zobowiązanie Ministra Cyfryzacji do wykonania wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie wskazało, że iż stanowisko Organu jest błędne i nie ma oparcia w obowiązujących przepisach prawa.

Wolność pozyskiwania i rozpowszechniania informacji została zagwarantowana w art. 54 ust. 1 Konstytucji RP. Jako realizację tej wartości Konstytucyjnej należy również uznać prawo do ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego. Ma ono na celu uwolnienie danych publicznych oraz umożliwienie obywatelom dalsze rozpowszechnianie tych zasobów. Zdaniem Stowarzyszenia organ nie tylko w sposób nieuprawniony wezwał do uzupełnienia braków formalnych pisma, ale również niezasadnie zastosował przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym w zakresie nieuregulowanym ustawą do decyzji o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego oraz do decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania lub o wysokości opłat za ponowne wykorzystywanie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Brzmienie językowe tego przepisu jednoznacznie wskazuje na obowiązek stosowania Kodeksu postępowania administracyjnego po wydaniu decyzji, natomiast takiego obowiązku nie ma przedtem. Zwrot do decyzji jest identyczny jak w pokrewnej ustawie o dostępie do informacji publicznej, na gruncie której została sformułowana jednolita linia orzecznicza stwierdzająca możliwość stosowania przepisów tego kodeksu tylko po wydaniu decyzji w przedmiocie dostępu do informacji publicznej. Podkreśliło, że także w zakresie postępowania o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego kodeks ten winien być stosowany wyłącznie po wydaniu decyzji administracyjnej o odmowie ponownego wykorzystania informacji, co potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2015 r. sygn. akt I OSK 2409/14.

Stowarzyszenie podniosło, że obowiązku wskazanego przez Ministra Cyfryzacji nie da się wysnuć z treści ustawy o ponownym. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 3 pkt. 2 tej ustawy wniosek powinien zawierać w szczególności informacje o wnioskodawcy, w tym imię i nazwisko albo nazwę oraz adres umożliwiający dostarczenie odpowiedzi do wnioskodawcy albo pełnomocnika tego wnioskodawcy w sposób lub w formie wskazanych we wniosku. Z kolei ust. 5 tego przepisu wskazuje, że wniosek wnosi się w postaci papierowej albo elektronicznej.

Nie budzi wątpliwości, iż sformułowanie w postaci elektronicznej uprawnia do wysłania wniosku za pomocą poczty e-mail. Tym bardziej, iż w poprzednim stanie prawnym forma wniosku była uregulowana w sposób odmienny w uchylonym rozdziale 2 a ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nowo przyjęta w tym zakresie ustawa, poprzez sformułowanie w postaci elektronicznej, zawiera złagodzone i uproszczone wymogi wobec wniosku, co świadczy o chęci uproszczenia i odformalizowania postępowania.

W odpowiedzi na skargę Minister Cyfryzacji wniósł o jej oddalenie w całości.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że w dniu [...] czerwca 2016 r. przekazano na wskazany przez wnioskodawcę adres poczty elektronicznej, na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. w związku z art. 21 ust. 3 i ust. 6 oraz art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, wezwanie do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez jego własnoręczne podpisanie z podaniem imienia i nazwiska osób/osoby upoważnionej do reprezentowania Stowarzyszenia bądź opatrzenie wniosku złożonego w postaci elektronicznej bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Pomimo upływu wskazanego w wezwaniu 7-dniowego terminu na uzupełnienie braku formalnego wniosku Stowarzyszenie nie uzupełniło wniosku, zatem wniosek został pozostawiony, zgodnie z przepisami K.p.a., bez rozpoznania, zatem organ nie pozostaje w bezczynności, bowiem w przedmiotowej sprawie podjął wszelkie działania przewidziane przepisami prawa.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze organ wskazał, iż przepisy ustawy o ponownym są przepisami wprowadzonymi w czerwcu 2016 r. zatem orzecznictwo w zakresie stosowania ustawy jest ubogie. Wydaje się jednak, iż podobieństwo przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej do nowej ustawy o ponownym pozwala na przyjęcie dotychczasowego orzecznictwa per analogiam.

Dalej organ wskazał, że rację ma skarżący twierdząc, iż ustawa o ponownym odformalizowała wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego zarówno w stosunku do wcześniejszych uregulowań prawnych znajdujących się w ustawie o dostępie do informacji publicznej, jak również w stosunku do podań składanych w postępowaniu administracyjnym. To odformalizowanie wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego, przejawia się m.in. tym, iż wniosek taki nie musi zawierać podpisu wnoszącego. Istotnym jest, aby spełniał on wymagania ustanowione w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o ponownym.

W ocenie organu wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego, podobnie jak wniosek o dostęp do informacji publicznej, nie wszczyna postępowania administracyjnego. Nie ulega zatem wątpliwości, iż przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie mają zastosowania do czynności materialno-technicznej jaką jest udostępnienie informacji publicznej na gruncie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej czy też przekazanie informacji sektora publicznego na gruncie ustawy o ponownym. Orzecznictwo w tym zakresie, odnoszące się do ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest jednolite. Na jedno z tych orzeczeń powołuje się także Stowarzyszenie w skardze do sądu. Organ zgodził się z postawianą orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 sierpnia 2015 r. sygn. akt I OSK 846/15 tezą, iż do czynności materialnotechnicznej, jaką jest udostępnienie informacji publicznej nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i przyjął ją jako akceptowalną na gruncie ustawy o ponownym.

Natomiast nie zgodził się z argumentacją Stowarzyszenia odnośnie wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku Organ poinformował bowiem Stowarzyszenie, iż w sprawie będzie zmierzał do wydania decyzji o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego. Tym samym przekazał w sposób pośredni informację o tym, iż wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego nie zakończy się czynnością materialno-techniczną jaką jest przekazanie informacji, ale zakończy się czynnością prawną - odmową wydaną w drodze decyzji. Do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego należy zarówno na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak też ustawy o ponownym, sięgać dopiero wówczas, gdy w sprawie ma zostać wydana decyzja odmowna.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, w zakresie nieregulowanym tą ustawą do decyzji o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego oraz do decyzji o warunkach ponownego wykorzystania lub o wysokości opłat za ponowne wykorzystanie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ mając na uwadze powołany powyżej przepis ustawy o ponownym stwierdził, że w sprawie uaktualnił się ustanowiony przepisem art. 63 K.p.a. obowiązek podpisania wszelkich pism (w tym przypadku wniosku) wnoszonych do organu administracji publicznej.

Zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym, m.in. ww. postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2015 r., Kodeks postępowania administracyjnego ma zastosowanie do sytuacji, kiedy organ zamierza wydać decyzję odmowną w trybie art. 16 ust. 1 ustawy, bądź też umorzyć postępowanie na mocy art. 14 ust. 2 ustawy. Zatem dopiero gdy organ zamierza odmówić udostępnienia informacji publicznej należy wymagać od wnioskodawcy usunięcia braku formalnego, np. w postaci podpisu. W konsekwencji tylko w ściśle określonych sytuacjach procesowych organ może żądać działań naprawczych, o których mowa w art. 64 § 2 K.p.a., a przy ich nieskuteczności, stosować sankcję przewidzianą w art. 64 § 1 K.p.a.

W konsekwencji Minister Cyfryzacji wskazał, że zastosował przepisy ustawy Kodeks postępowania administracyjnego zgodnie z dyspozycją art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, po uznaniu, iż zachodzą przesłanki do wydania decyzji administracyjnej. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego, który wskazywał na jednolitą linię orzeczniczą stwierdzającą możliwość stosowania przepisów K.p.a. tylko po wydaniu decyzji w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej. Zdaniem organu orzecznictwo sądów administracyjnych w zakresie stosowania przepisów ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, wydaje się być jednolite ale odmienne od prezentowanego w skardze. Sądy przyjmują, iż w przypadku gdy organ zmierza do wydania decyzji administracyjnej w zakresie odmowy udostępnienia informacji publicznej wniosek winien spełniać warunki formalne określone przepisami ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (orzeczenia: NSA z 16 grudnia 2009 r. I OSK 1002/09, z 16 marca 2009 r. I OSK 1277/08, WSA w Warszawie z 16 grudnia 10014 r. II SA/Wa 2167/14).

Po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę Stowarzyszenie w piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2016 r. stwierdziło, że iż organ jedynie w sposób pośredni wskazał, iż zamierza wydać akt administracyjny. Skoro już na tym etapie postępowania uznano, że należy stosować przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego to organ winien prowadzić postępowania w zgodzie z podstawowymi jego zasadami wyrażonymi w art. 7 i 9 K.p.a. Aby uczynić zadość ww. zasadom organ powinien wprost wskazać, iż zamierza ze względu na określone przesłanki faktyczne i prawne wydać decyzję administracyjną odmawiającą wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego i z tego powodu wzywa stowarzyszenie do podpisania wniosku.

Skarżący stoi jednak na stanowisku, iż również wezwanie do uzupełnienia braków formalnych w sytuacji gdy organ jedynie zmierza do wydania decyzji jest nieuzasadnione. Użyte przez ustawodawcę w sformułowanie w art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym do decyzji nie pozostawia wątpliwości co do zasadności jego stosowania dopiero po wydaniu decyzji administracyjnej.

Nie można zgodzić się z organem, iż orzecznictwo na gruncie art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jednolicie wskazuje obowiązek wzywania do uzupełnienia wniosku o podpisy, gdy organ zmierza do wydania decyzji. Stanowisko przeciwne, do którego zdecydowanie przychyla się Stowarzyszenie było wielokrotnie przedstawiane przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz Wojewódzkie Sądy Administracyjne (np. w orzeczeniach: NSA z dnia 24 maja 2006 r. I OSK 601/05, z 10 kwietnia 2015 r. I OSK 1084/14, WSA w Krakowie z dnia 7 lutego 2014 r. II SAB/KR 316/13).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej: P.p.s.a., odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy.

W sprawie niniejszej, z uwagi na przedmiot zaskarżenia, należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, która określa zasady i tryb udostępniania i przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania, podmioty, które przekazują te informacje, warunki ponownego wykorzystywania oraz zasady ustalania opłat za ponowne wykorzystywania. (art. 1 ustawy o ponownym).

Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 4 i 8 P.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 25 ust. 2 ustawy o ponownym.

Stosownie do treści art. 149 § 1 P.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności, lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W myśl art. 149 § 2 P.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego podlega rozpatrzeniu w drodze czynności materialno-technicznej, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. lub decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 P.p.s.a.). Oczywistym zatem jest, że w przypadku niepodjęcia przez adresata wniosku takich prawnych form działania, strona może zwalczać stan jego opieszałości w drodze skargi na bezczynność w trybie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez nią do ponownego wykorzystywania informacje sektora publicznego są takimi informacjami i powinny być jej udzielone w trybie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego.

W przypadku skargi, sąd dokonuje kwalifikacji żądanych do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego i w zależności od ich charakteru, podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynności organu w przedmiocie ponownego wykorzystywania informacji publicznej, ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosku, zapewniając stronie niezbędną ochronę sądową w zakresie udostępniania i przekazywania informacji sektora publicznego.

Przystępując do rozpoznania niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że pomiędzy stronami postępowania bezsporne jest, że Minister Cyfryzacji jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania i przekazywania informacji sektora publicznego, a stowarzyszenie było uprawnione do złożenia wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w nim określonych. Natomiast przedwczesna jest ocena czy informacja zawarta we wniosku podlega udostępnieniu i przekazaniu przez podmiot zobowiązany, czy też podlega ograniczeniu na zasadach określonych w art. 6 ustawy o ponownym.

Istota niniejszej sprawy sprowadza się do rozważenia stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie nieuregulowanym ustawą o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego.

Na wstępie należy zgodzić się ze stanowiskiem obu stron postępowania, że ustawa o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego w stosunku do uregulowań zawartych rozdziale 2a uprzednio obowiązującej ustawy o dostępie do informacji publicznej odformalizowała wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego. Przepis art. 21 ust. 3 ustawy o ponownym określa warunki formalne wniosku, które muszą być spełnione przez wnioskodawcę, aby wniosek ten podlegał rozpatrzeniu przez podmiot zobowiązany. W przypadku niespełnienia tych warunków wzywa się wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wraz z pouczeniem, że ich nieusunięcie w terminie 7 dni spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania – ust. 6 wskazanego powyżej przepisu. Warunki formalne, których spełnienie umożliwia rozpatrzenie wniosku nie obejmują podpisu wnioskodawcy. Oznacza to, że wniosek o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego nie musi zawierać podpisu, co świadczy o znacznym jego odformalizowaniu.

Reasumując skoro ustawa o ponownym nie stanowi o obowiązku podpisania wniosku to w zakresie udostępnienia i przekazania informacji sektora publicznego, które następuje w formie czynności materialno-technicznej nie znajduje odpowiedniego zastosowania art. 63 k.p.a., gdyż ustawa o ponownym zawiera własną regulację w art. 21 ust. 6 w zakresie usuwania braków formalnych wniosku.

Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego należy stosować dopiero przy wydaniu decyzji. Zgodnie bowiem z treścią art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym w zakresie nieuregulowanym ustawą do decyzji o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego oraz do decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania lub o wysokości opłat za ponowne wykorzystywanie stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Podobną regulację zawiera przepis art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który w ust. 2 stanowi do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Na tle tego uregulowania ukształtowało się orzecznictwo sądowoadministracyjne, które znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Dotyczy ono m.in. kwestii spornej w sprawie tj. w jaki sposób należy interpretować zwrot "do decyzji" użyty zarówno w art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, jaki i w art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Orzecznictwo to przyjmuje, że Kodeks postępowania administracyjnego ma zastosowanie do sytuacji, kiedy organ zamierza wydać decyzję odmowną w trybie art. 16 ust. 1 ustawy, bądź też umorzyć postępowanie na mocy art. 14 ust. 2 ustawy. Zatem dopiero gdy organ zamierza odmówić udostępnienia informacji publicznej należy wymagać od wnioskodawcy usunięcia braku formalnego np. w postaci podpisu (orzeczenia: NSA z dnia 16.03.2009 r. sygn. akt I OSK 1277/08, z dnia 16.12.2009 r. sygn. akt 1002/ 09, orzeczenia WSA: II SA/Wa 2167/14 z dnia 16 grudnia 2014, dostępne w CBOSA).

Sąd podziela również pogląd przedstawiony w Komentarzu Sergiusza Szustera LEX/el 2003, wprawdzie odnoszący się do art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ale mający zastosowanie do przepisu art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, że wykładnia tej normy, nakazująca stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego do decyzji wskazanych w ww. przepisie prowadzi do wniosku, iż pod pojęciem "stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego do decyzji" nie należy rozumieć jedynie wymogu stosowania przepisów wprost odnoszących się do tej formy działania administracji publicznej (np. art. 107 § 1 K.p.a.), ale także nakaz stosowania wszelkich przepisów pozostających w związku z wydaniem decyzji (zwrot "do decyzji" oznacza "do wydania decyzji"). Są to w szczególności przepisy regulujące procedurę, która kończy się wydaniem decyzji, oraz przepisy, które normują dalsze postępowanie w sprawie zakończonej wydaniem decyzji. Oznacza to, iż od decyzji wskazanych w art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym przysługują wnioskodawcy przewidziane na gruncie Kodeksu postępowania administracyjnego środki prawne.

Skoro przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego mają w pełni zastosowanie do decyzji określonych w art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym to organ prawidłowo, na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. w zw. z art. 21 ust. 3 i ust. 6 oraz art. 25 ust. 1 wezwał skarżącego pismem z [...] czerwca 2016 r. do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez jego własnoręczne podpisanie bądź opatrzenie wniosku złożonego w postaci elektronicznej bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pouczył też, że nieusunięcie braków formalnych wniosku spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania.

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 64 K.p.a. podanie pozostawia się bez rozpoznania, jeżeli w piśmie tym nie wskazano adresu wnoszącego i nie ma możliwości ustalenia tego adresu na podstawie posiadanych danych (§ 1). Jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, jak w niniejszej sprawie, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie 7 dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania (§ 2).

Wezwanie wystosowane w trybie art. 64 § 2 K.p.a. powinno zatem służyć wyłącznie usunięciu braków formalnych wynikających ze ściśle określonych przepisów i nie może zmierzać do merytorycznej oceny przedstawionego wniosku oraz jego załączników (wyrok NSA z 23 stycznia 1996 r. II SA 1473/94). Tym samym błędny jest pogląd przedstawiony przez skarżącego, że organ w wezwaniu powinien wprost wskazać, że zamierza ze względu na określone przesłanki faktyczne i prawne wydać decyzję odmawiającą wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego. Informacje te organ wyrazić może dopiero w sentencji i uzasadnieniu wydanej decyzji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o ponownym rozpatrzenie wniosku następuje niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. W niniejszej sprawie wniosek o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego wpłynął do organu [...] czerwca 2016 r. Organ [...] czerwca 2016 r., zatem w terminie do rozpatrzenia wniosku, wezwał Stowarzyszenie drogą elektroniczną do usunięcia braków formalnych wniosku przez jego podpisanie. Natomiast skarga na bezczynność Ministra Cyfryzacji w zakresie rozpatrzenia wniosku została nadana w placówce pocztowej 1 lipca 2016 r. tj. 15 dnia od złożenia wniosku, stąd uznać należy, że jest dopuszczalna. Stowarzyszenie kwestionuje w niej między innymi zasadność tego wezwania. Zdaniem Sądu Minister Cyfryzacji nie pozostawał w bezczynności, bowiem w terminie określonym w art. 22 ust. 1 ustawy o ponownym skorzystał z prawnej formy działania - wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. w zw. z art. 21 ust. 3 i ust. 6 oraz art. 25 ust. 1 ustawy o ponownym, co zostało omówione powyżej. Minister Cyfryzacji nie mógł dalej procedować w przedmiocie wezwania do usunięcia braków formalnych wniosku tj. pozostawić wniosek bez rozpoznania i powiadomić o tym wnioskodawcę w przypadku nie podpisania wniosku, bądź podjąć dalsze czynności w przypadku jego podpisania, bowiem Stowarzyszenie, jak wcześniej wskazano, już 1 lipca 2016 r. złożyło skargę na bezczynność, którą organ zobligowany był przekazać do Sądu wraz z aktami sprawy.

Mając powyższe na uwadze, wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w zw. z art. 119 pkt 4 P.p.s.a. oddalił skargę.