drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej, II SA/Wa 1888/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2017-03-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 1888/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2017-03-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-11-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Danuta Kania
Ewa Marcinkowska /przewodniczący/
Iwona Maciejuk /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6480
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 1616/17 - Wyrok NSA z 2019-05-24
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 23 art. 156 par. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Danuta Kania, Iwona Maciejuk (spr.), Protokolant starszy specjalista Małgorzata Plichta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na decyzję partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość z dnia [...] września 2016 r. w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] sierpnia 2016 r., 2. zasądza od partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 9 sierpnia 2016 r. Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. zwróciło się do partii politycznej Prawo

i Sprawiedliwość w formie elektronicznej (e-mail) o udostępnienie informacji publicznej

o wydatkach jakie poniosła partia w ramach Funduszu Eksperckiego od roku 2010.

We wniosku wskazano, że informacje powinny zawierać minimalnie: przedmiot wydatku, kwotę, z kim była zawarta umowa/na czyją rzecz dokonano zapłaty, datę zawarcia umowy/dokonania zapłaty.

Pismem (w formie e-mail) z dnia 23 sierpnia 2016 r. adresat wniosku poinformował wnioskodawcę, iż wniosek dotyczy udzielenia informacji przetworzonej

i wezwał Stowarzyszenie do wykazania w terminie 14 dni od dnia doręczenia pisma,

że uzyskanie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Pismem (e-mail) z dnia 24 sierpnia 2016 r. wnioskodawca odmówił wykazania, że uzyskanie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, wskazując, że żąda informacji prostej.

W dniu [...] sierpnia 2016 r. wydana została decyzja, na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1, podpisana przez Dyrektora Finansowego partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 9 sierpnia 2016 r., którą odmówiono udostępnienia wnioskowanej informacji przetworzonej.

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskowane informacje stanowią informację przetworzoną, albowiem taka informacja w partii nie istnieje. Wniosek sprowadza się do wyselekcjonowania, zweryfikowania pod kątem zgodności z wnioskiem, a następnie przetworzenia, zestawienia i zredagowania w postaci zgodnej z kryteriami wniosku setek informacji z 6,5 roku. Sporządzenie żądanej informacji wymagałoby przynajmniej kilkudniowego zaangażowania służb księgowych partii, co naruszałoby normalne funkcjonowanie tej komórki organizacyjnej, a w konsekwencji partii w całości. Wskazano, że partia nie dostrzegła szczególnie istotnego interesu publicznego w sporządzeniu i udostępnieniu informacji przetworzonej. Praktyka działania wnioskodawcy, dotychczasowy sposób wykorzystywania udostępnionych informacji w żadnej mierze nie uprawdopodobniły, że wnioskowane informacje zostaną realnie wykorzystane w celu ochrony interesu publicznego lub usprawnienia funkcjonowania organów państwa.

Po rozpoznaniu wniosku Stowarzyszenia o ponowne rozpatrzenie sprawy Dyrektor Finansowy partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość decyzją z dnia [...] września 2016 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] sierpnia 2016 r. o odmowie udostępnienia wnioskowanej informacji przetworzonej.

W uzasadnieniu podniesiono, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy

nie zawiera żadnych elementów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wnioskodawca ograniczył się do powtórzenia tezy, iż wnioskowana informacja stanowi informację prostą. Wskazano, że wygenerowanie zestawienia kilkuset danych o zobowiązaniach finansowych z okresu ponad 6,5 roku, według wskazanych przez wnioskodawcę parametrów, nie sprowadza się wyłącznie do podjęcia czynności technicznych (kserowania, kopiowania, skanowania czy wydruku). Stworzenie przedmiotowego zestawienia, wymaga zaangażowania intelektualnego służb księgowych,

tj. w szczególności wygenerowania informacji o każdym wydatku z zakreślonego okresu, ewentualnej anonimizacji, tudzież odmowy udzielenia informacji przez wzgląd na prywatność osób fizycznych czy też tajemnicę przedsiębiorstwa. Kolejno, tak wyselekcjonowane dane należy zestawić i zredagować według kryteriów podanych przez wnioskodawcę. Nie ma zatem wątpliwości, iż zestawienie takie nie istnieje aktualnie. Jego stworzenie wymaga znacznych nakładów pracy i zaangażowania pracowników, którzy w normalnym toku organizacji pracy, takich zadań nie wykonują. Informacja ma zatem charakter informacji przetworzonej.

Wobec niespełnienia przesłanki z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., mając na względzie brak nowych okoliczności w sprawie oraz ograniczenie treści wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy do powielenia stanowiska wnioskodawcy, bez uzasadnienia prawnego w tym zakresie, utrzymano w mocy decyzję z dnia 26 sierpnia 2016 r.

Pismem z dnia 21 października 2016 r. Stowarzyszenie [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość z dnia [...] września 2016 r. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji skarżący zarzucił naruszenie: art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędne przyjęcie, że przedmiotem wniosku było udostępnienie informacji przetworzonej.

Stowarzyszenie nie zgodziło się z poglądem, co do uznania przedmiotu wniosku za informację przetworzoną. W ocenie skarżącego wniosek dotyczył udostępnienia informacji prostych, w których posiadaniu znajduje się partia. Informacja przetworzona została unormowana w z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a jej udostępnienie uzależnione jest od spełnienia przesłanki "szczególnej istotności dla interesu publicznego". W związku

z tym uznawanie, przez podmiot zobowiązany, żądanej informacji za informację przetworzoną, stanowi de facto ograniczenie prawa do informacji. Ograniczenie prawa do informacji musi spełniać warunki z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. Uznanie przedmiotu wniosku złożonego przez Stowarzyszenie za informację przetworzoną nie realizowało jakichkolwiek wartości z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP i w żaden sposób nie było konieczne.

Partia polityczna Prawo i Sprawiedliwość, reprezentowana przez radcę prawnego, w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz Prawa i Sprawiedliwości kosztów postępowania,

z uwzględnieniem kosztów zastępstwa, według norm przepisanych. Pełnomocnik wskazał, że po stronie wnioskodawcy nie występuje przesłanka szczególnej istotności dla interesu publicznego. Wnioskodawca, nie tylko nie podjął próby wykazania istnienia rzeczonej przesłanki, ale także nie zaprzeczył jej braku, wdając się w spór jedynie,

co do charakteru wnioskowanej informacji. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 61 ust. 1 Konstytucji RP wskazano, że przepis ten nie obejmuje swoją treścią działalności partii politycznych. Równie nieuzasadnione jest twierdzenie skarżącego o oparciu decyzji partii na przesłankach z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, co niewątpliwie

i obiektywnie nie miało miejsca. Partie polityczne nie sprawują władzy publicznej -

a contrario art. 10 ust. 2 Konstytucji RP; partie polityczne nie wykonują zadań publicznych - nie wykonują w sposób trwały określonych obowiązków lub uprawnień

w zakresie sprawowania władzy publicznej. Pełnomocnik powołując się na poglądy prezentowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym podniósł, że co do zasady, jeżeli podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie dysponuje w dacie wniesienia żądania gotową informacją, a jej udostępnienie wymaga dodatkowych czynności po sięgnięciu do dokumentacji źródłowej (np. zestawień, obliczeń, analiz), wówczas wytworzenie dokumentacji żądanej treści wymagać będzie przetworzenia, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy. Pełnomocnik podkreślił, że wnioskowana informacja - w żądanej treści i formie - nie istnieje w zasobach partii.

Pismem z dnia 16 marca 2017 r. Sąd wezwał pełnomocnika partii politycznej do udzielenia informacji, czy Dyrektor Finansowy partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość T. S. podpisując wydane w sprawie decyzje działała z upoważnienia osób uprawnionych do reprezentacji partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość. W przypadku pozytywnej odpowiedzi należało przedłożyć dokument upoważnienia.

Pismem z dnia 17 marca 2017 r. pełnomocnik partii politycznej Prawo

i Sprawiedliwość poinformował, że nie istnieje dokument w postaci upoważnienia dla T. S. do podpisania decyzji z dnia [...] sierpnia 2016 r. i z dnia [...] września 2016 r. W skazano, że wymieniona, jako Dyrektor Finansowy Prawa i Sprawiedliwości, kieruje bieżącą pracą Biura Organizacyjnego (centrali partii) w zakresie dokumentacji

i informacji finansowych. Wskazał, że jest ona Skarbnikiem Prawa i Sprawiedliwości – jedną z osób upoważnionych do składania w imieniu Prawa i Sprawiedliwości (łącznie

z inną osobą) oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych oraz finansowych (wynika to z załączonego do akt sprawy wyciągu z księgi ewidencji partii politycznych). Pełnomocnik wskazał, że w ramach wewnętrznego podziału kompetencji

i obowiązków, T. S. udziela odpowiedzi na wnioski o udostępnienie informacji publicznej w zakresie swoich kompetencji. Podział ten wynika z wewnętrznych ustaleń władz Prawa i Sprawiedliwości i organizacji pracy w ramach centrali partii.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 21 marca 2017 r. reprezentujący skarżącego radca prawny poparł skargę wnosząc

o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Pełnomocnik partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna, albowiem w sprawie tej zarówno zaskarżona decyzja,

jak i poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] sierpnia 2016 r. zostały wydane przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość na zewnątrz, jak również nieupoważnioną do wydania decyzji w imieniu osoby uprawnionej do reprezentowania partii na zewnątrz. Zarówno decyzja z dnia [...] września 2016 r., jak i z dnia [...] sierpnia 2016 r. wydane zostały zatem z naruszeniem przepisów

o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.), które to naruszenie skutkuje koniecznością wyeliminowania wskazanych decyzji ze skutkiem

ex tunc.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są m.in. partie polityczne.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest jednolity pogląd,

że udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialnotechniczną (v. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SAB/Wa 501/12, wyrok NSA z dnia 15 października 2013 r. sygn. akt I OSK 1094/13, orzeczenia.nsa.gov.pl). Zatem, gdy chodzi o samo udostępnienie żądanej informacji publicznej, nie jest konieczne wykazywanie uprawnień do działania w imieniu partii politycznej przez osobę udostępniającą tę informację. Udostępnienie żądanej informacji publicznej przez jakąkolwiek osobę w imieniu partii politycznej będzie udostępnieniem tej informacji przez partię polityczną. Inaczej jednak wygląda sytuacja, gdy partia polityczna odmawia udostępnienia żądanej informacji publicznej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p., do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania w sprawie o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio.

Stosownie zaś do art. 16 ust. 1 u.d.i.p., odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Oznacza to, że odmowa udostępnienia informacji publicznej przez partię polityczną dokonywana jest – tak jak przez każdy inny podmiot obowiązany na gruncie u.d.i.p., zarówno będący, jak i niebędący organem władzy publicznej – w kwalifikowanej formie prawnej decyzji.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym, że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Stosownie zaś do art. 17 ust. 2 u.d.i.p., wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.

Decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej stanowi zatem autorytatywną konkretyzację normy prawa materialnego, która wywiera skutki prawne na zewnątrz, w stosunku do podmiotu wnioskującego. Podmiot ten ma zaś następnie prawo kwestionowania podjętego przez adresata wniosku rozstrzygnięcia, tak w postępowaniu przed tym podmiotem obowiązanym (a w przypadku organów administracji publicznej przed organem wyższego stopnia), jak i następnie przed sądem administracyjnym. Decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej jest zatem władczym oświadczeniem woli partii politycznej, a zatem musi posiadać wymagane przepisem art. 107 k.p.a. elementy, w tym m.in. podpis z podaniem imienia i nazwiska osoby upoważnionej do wydania decyzji.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 155, poz. 924 ze zm.), statut partii politycznej określa jej cele, strukturę i zasady działania, a w szczególności: organy partii, w tym m.in. organy reprezentujące partię na zewnątrz. Partia polityczna nabywa osobowość prawną z chwilą wpisania do ewidencji (art. 16 powołanej ustawy).

W świetle art. 15 ust. 2 pkt 1 statutu Prawa i Sprawiedliwości (znajdującego

się na stronie internetowej www.pis.org.pl), reprezentowanie PiS na zewnątrz należy do kompetencji Prezesa PiS, z zastrzeżeniem art. 47.

Przepis art. 47 statutu dotyczy składania oświadczeń woli w zakresie praw

i obowiązków majątkowych i finansowych, do czego upoważniony jest Komitet Polityczny.

Sprawa niniejsza dotyczy dostępu do informacji publicznej i nie jest sprawą z zakresu praw i obowiązków majątkowych i finansowych partii. Kwestie majątkowe, finansowe partii politycznej nie są regulowane materią ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skoro, w świetle statutu partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość, partię na zewnątrz reprezentuje Prezes PiS, oznacza to, że Prezes partii jest osobą uprawnioną do wydawania w imieniu partii decyzji w zakresie odmowy udostępnienia informacji publicznej, aktu wywierającego skutki prawne na zewnątrz.

Oczywiście istnieje możliwość upoważnienia przez Prezesa Prawa

i Sprawiedliwości innych osób do podpisywania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej w jego imieniu (art. 268a k.p.a.), jednakże z taką sytuacją

nie mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie.

Dyrektor Finansowy partii politycznej (Skarbnik, jak wynika z pisma pełnomocnika partii z dnia 17 marca 2017 r.) podpisując decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej nie powołał się na stosowne upoważnienie udzielone przez Prezesa, tj. osobę uprawnioną do reprezentowania partii, a nadto, jak ustalono w postępowaniu sądowoadministracyjnym, upoważnienie takie nie istniało

w chwili wydawania decyzji. Sąd administracyjny dokonuje zaś kontroli zgodności

z prawem zaskarżonej decyzji i postępowania poprzedzającego jej wydanie, na dzień wydania decyzji.

Biorąc pod uwagę, że partia polityczna opiera swoją działalność na pracy społecznej członków, a do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników (art. 3 ustawy o partiach politycznych), w ocenie Sądu upoważnienie do wydawania decyzji w przedmiocie dostępu do informacji publicznej może być udzielone przez Prezesa partii nie tylko pracownikowi, ale także każdemu członkowi partii.

Wskazania wymaga przy tym jednocześnie, że w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej zastosowanie znajduje także przepis art. 24 k.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 września 2016 r. sygn. akt I OSK 230/15 wskazał, że w orzecznictwie sadów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, w myśl którego instytucja wyłączenia pracownika ma odpowiednie zastosowanie do pracownika podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej, który nie jest organem administracji publicznej, jeżeli pracownik ten wydawał w imieniu tego podmiotu decyzję objętą wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy (orzeczenia.nsa.gov.pl). Pogląd ten nie traci w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na aktualności także w przypadku, gdy decyzja podpisana zostałaby z upoważnienia Prezesa partii przez członka tej partii.

Dodatkowo Sąd wskazuje, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej

nie musi odpowiadać żadnym szczególnym wymogom (także formalnym), albowiem nie stanowi on podania w rozumieniu art. 63 k.p.a. i na tym etapie, na jakim następuje udostępnienie informacji publicznej, a zatem dokonanie czynności materialno-technicznej, nie stosuje się przepisów k.p.a. (v. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 czerwca 2014 r. sygn. akt II SAB/Gd 50/14). Jednakże, wówczas, gdy podmiot zobowiązany na gruncie u.d.i.p., zmierza do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, a zatem zamierza wydać akt administracyjny, do którego stosuje się k.p.a., obowiązany jest zbadać, czy wniosek wszczynający to postępowanie jest podpisany i czy nie zawiera innych braków formalnych. Odmowa udostępnienia informacji publicznej wiąże się z koniecznością dysponowania przez organ wnioskiem, który spełnia wymogi formalne, w tym zawiera podpis (art. 63 § 3, § 3a k.p.a.). Sąd podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 1002/09, iż Kodeks postępowania administracyjnego ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o dostęp do informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji (orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 64 § 2 k.p.a., jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Brak spełnienia wymagań podania określonych w art. 63 k.p.a. (czy to wniesionego osobiście, drogą pocztową, czy też w formie dokumentu elektronicznego), oczywiście po wezwaniu przez podmiot rozpatrujący wniosek o udostępnienie informacji publicznej do jego uzupełnienia

w wyznaczonym terminie, powoduje, że podmiot zobowiązany nie ma podstaw do wydania kwalifikowanego aktu administracyjnego na podstawie art. 16 u.d.i.p. Decyzję administracyjną, o której mowa w art. 16 u.d.i.p. można bowiem wydać tylko wówczas, gdy podmiot zobowiązany dysponuje podaniem spełniającym wymogi określone w art. 63 k.p.a. Tylko wówczas uzasadnione jest – z punktu widzenia istoty dostępu do informacji oraz na gruncie procedury administracyjnej – wydanie kwalifikowanego aktu, jakim jest decyzja. W sytuacji bowiem, gdy udostępnienie informacji publicznej może nastąpić niezwłocznie (art. 10 ust. 2 u.d.i.p.) ustawodawca nie wymaga nawet pisemnego wniosku. Odmowa jednak udostępnienia informacji publicznej wiąże

się z koniecznością dysponowania przez organ wnioskiem, który spełnia wymogi formalne, w tym zawiera podpis (art. 63 § 3, § 3a k.p.a.).

Powyższe zostało wskazane w sprawie jedynie dodatkowo. Jednakże,

w przypadku, gdy w ocenie partii Prawo i Sprawiedliwość żądane informacje stanowią informację przetworzoną i partia zmierzać będzie ponownie do wydania decyzji

o odmowie udostępnienia żądanych informacji, rozpatrując sprawę należy zbadać,

czy wniosek Stowarzyszenia [...] z dnia 9 sierpnia 2016 r. spełnia wymogi formalne, a w przypadku stwierdzenia braków wezwać wnioskodawcę do ich uzupełnienia.

Wobec wydania zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej przez osobę nieupoważnioną do działania w imieniu partii politycznej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), orzekł jak w punkcie 1 wyroku. W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 powołanej ustawy.



Powered by SoftProdukt