Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant ref. staż. Bartłomiej Grzybowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2015 r. sprawy ze skargi P. Z. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 7 pkt 1 lit. b, § 7 pkt 3 lit. h, § 7 pkt 4 lit. h, § 7 pkt 5 lit. g, § 7 pkt 6, 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części określonej w punkcie 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Miasta [...] na rzecz skarżącego P. Z. kwotę 557 zł (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pan P. Z. powołując się na art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2013r. Nr 594 ze zm. ) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...] lutego 2009 r., Nr [...] w sprawie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] w rejonie ulicy [...]- część II (dalej jako "Uchwała") domagając się stwierdzenia nieważności § 7 pkt 4 h tej Uchwały z uwagi na to, że jest ona niezgodna z:

- art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż narusza zasadę legalizmu;

- art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z uwagi na to, że przekracza upoważnienia zawarte w ustawie;

- art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ponieważ ogranicza uprawnienia właścicielskie bez podstawy prawnej;

- art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, w zw. z art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i art. 15 ust. 2 pkt 4 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż przekracza delegację ustawową i dowolnie ustala zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że jest właścicielem nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...], obręb [...], położonej w W. przy ul. [...], dla której Sąd Rejonowy W. [...] prowadzi księgę wieczystą [...], na dowód czego przedłożył odpis z tej księgi.

Ponadto podniósł, że w uchwalonym w dniu [...] lutego 2009 r. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obejmującym obszar, na którym znajduje się stanowiąca jego własność nieruchomość został umieszczony w §7 pkt. 4 lit h w brzmieniu: Ustala się następujące zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej: dla budynków wpisanych do ewidencji zabytków, zachowanych w stanie bliskim pierwotnego z wtórnymi przekształceniami, przyporządkowanymi w planie do grupy 2-giej, ustala się obowiązek uzgadniania z właściwym konserwatorem wszelkich robót budowlanych w tym także wymiany stolarki okiennej.

Zamieszczenie tegoż zapisu w akcie prawa miejscowego zdaniem skarżącego ogranicza jego uprawnienia właściciela do korzystania z nieruchomości mimo, że zgodnie z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. takie ograniczenia mogą być wprowadzane jedynie w drodze ustawy. Tymczasem przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami nie znają procedury takiego uzgodnienia. Na podstawie tej ustawy można wszcząć jedynie procedurę uzyskania pozwolenia w wypadkach określonych w art. 36 nin. ustawy. Uzgodnienia dokonuje natomiast organ administracji budowlanej z wojewódzkim konserwatorem zabytków w trybie art. 106 k.p.a na etapie prowadzonego postępowania o wydanie pozwolenia na budowę, zgodnie z art. 39 Prawa budowlanego. Nie tylko więc plan wprowadza normy o charakterze procesowym, to dodatkowo odwołuje się do nieistniejącej w przepisach prawa materialnego procedury. Działanie takie narusza zdaniem skarżącego przepisy właściwych ustaw, oraz pozostaje w kolizji z przyjętymi w państwie gwarancjami konstytucyjnymi. Niedopuszczalne jest w szczególności naruszenie zasady legalizmu, która nakazuje działać na podstawie i w granicach prawa. Wykroczenie poza zakres delegacji do tworzenia aktu prawa miejscowego i odwołanie do nieistniejącej procedury stanowi istotne naruszenie tej podstawowej zasady.

Z tego względu na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym pismem z dnia 19 września 2014 r. skarżący wezwał Miasto W. do niezwłocznego usunięcia naruszenia poprzez wykreślenie § 7 pkt 4 h uchwały Rady Miasta W. z dnia [...] lutego 2009 r., NR [...] w sprawie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] w rejonie ulicy [...]- część II, pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego.

Wezwanie zostało doręczone adresatowi w dniu 24 września 2014 r. Pomimo upływu terminu do załatwienia sprawy organ nie ustosunkował się do treści wezwania, jak również nie dokonał usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami - art. 7 Formami ochrony zabytków są ustalenia ochrony wpisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się, w szczególności ochronę innych zabytków nieruchomych, znajdujących się w gminnej ewidencji zabytków.

Sporny Budynek jest charakterystyczny dla tej części [...] i stanowi wzór budownictwa realizowanego w ramach historycznego założenia [...].

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. wskazuje obiekty i obszary zabytkowe, stanowiące historyczne układy i zespoły przestrzenne do ochrony prawem miejscowy, w których uwzględnia się zalecenia konserwatorskie. Strefą ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego objęty został układ urbanistyczny, zespoły zabudowy [...] w granicach którego znajduje się działka nr [...] obręb [...]. Studium nakazuje ochronę tego zespołu poprzez ochronę rozplanowania, ograniczenie gabarytów, ochronę stanu istniejącego fortu, ograniczenie sposobu użytkowania miejsca, dla obszarów stosuje się analogiczne zasady ochrony jak dla obszarów wpisanych do rejestru zabytków w stosunku do wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego określonych na podstawie odrębnych opracowań.

Podkreślono, że zapisy planu miejscowego były przedmiotem uzgodnień z konserwatorem zabytków.

Na potrzebę sporządzenia przedmiotowego planu miejscowego zostało także wykonane opracowanie pn. "Wytyczne dla budynków w projektowanej gminnej ewidencji zabytków". Z opracowania wynika, iż budynek przy ul. [...] zachował się w stanie bliskim do pierwotnego i zaleca się m.in. odtworzenie pierwotnej formy elewacji powtórzonej tego budynku oraz uzgodnienie z konserwatorem zabytków wymiany stolarki okiennej (wytyczne w załączniku). W opracowaniu tym dopuszcza się adaptację parteru budynku na funkcję usługową, co zostało uwzględnione w planie miejscowym. W świetle możliwości dostosowania parteru budynku do innej funkcji i zachowania historycznego wyglądu budynku, tym bardziej wydaje się zasadna współpraca z konserwatorem zabytków na etapie wszelkich robót budowlanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. ( Dz.U. 2013 Nr 594 j.t. ze zm.), każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (dwa ostatnie punkty stanowią wymogi formalne dopuszczalności skargi).

Nie budzi wątpliwości, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Również pozostałe wymogi formalne do wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zostały spełnione, albowiem skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, które zostało przesłane do organu. W przedmiotowej sprawie został również zachowany 60- dniowy termin do wniesienia skargi.

Przed przystąpieniem do oceny merytorycznej skargi, Sąd jest obowiązany także do sprawdzenia, czy zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżącego, co dawałoby mu legitymację do jej wniesienia.

W tym miejscu wskazać należy, że legitymacja do wniesienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego do sądu administracyjnego przysługuje nie temu kto ma w tym interes prawny, ale temu czyj interes prawny został naruszony skarżonym rozstrzygnięciem. Naruszenie interesu prawnego składającego taką skargę musi mieć przy tym charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, muszą więc naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego. Wskazać należy, iż w wyroku z dnia 4 listopada 2003 r., sygn. akt SK 30/02 (OTK-A 2003 nr 8, poz. 4) Trybunał Konstytucyjny zauważył, że skarga na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem. Podstawą zaskarżenia jest bowiem równocześnie naruszenie konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy, ewentualnie innego podmiotu, który jest mieszkańcem danej gminy lub jest z tą gminą w inny sposób prawnie związany. W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, że każdy skarżący, składając skargę w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżoną przezeń uchwałą, to znaczy, iż zachodzi związek polegający na tym, że uchwała narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) jego interes prawny lub uprawnienie, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02, OSNP 2004/7/114).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Interes prawny skarżącego, co do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego.

Podsumowując stwierdzić należy, iż przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność uchwały z zakresu administracji publicznej kształtowany jest na innych zasadach, aniżeli w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami Kpa. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania (oceny) zaskarżonej uchwały. Ocena ta zaś dotyczy rodzaju naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego i w zależności od tego skarga może lub nie może być uwzględniona.

Jak wynika z akt sprawy zarówno wezwanie jak i skarga złożone zostały przez skarżącego, który jest właścicielem nieruchomości - działki nr [...] położonej w W. przy ul. [...], która znajduje się w granicach obszaru objętego zaskarżoną Uchwałą, a ponadto ww. Uchwała w ocenie skarżącego narusza jego uprawnienia właścicielskie, skarżący wskazał na okoliczności, mające uzasadniać jego stanowisko - tym samym Skarżący posiada legitymację (interes prawny) do zaskarżenia Uchwały do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Sąd uznał także, że w sprawie spełniony został również warunek wykazania naruszenia interesu prawnego skarżącego. Wskazać jednak należy, że naruszenie interesu prawnego lub prawa dające stronie prawo do zaskarżenia uchwały z zakresu administracji publicznej nie oznacza automatycznego uwzględnienia skargi. Musi zostać wykazane, że naruszenie interesu prawnego skarżącego wiązane jest z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego (np. wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2012 r., II OSK 796/12, CBOSA). W przypadku kwestionowania uchwały w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego uwzględnienie skargi nastąpi, gdy naruszenie przepisów przekroczy granice tzw. władztwa planistycznego. Wskazane władztwo planistyczne stanowi kompetencję gminy do samodzielnego i zgodnego z interesem publicznym kształtowania polityki przestrzennej. Obejmuje ono samodzielne ustalenie przez gminę przeznaczenia terenów, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy (art. 3 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 ustawy planistycznej). W zakres władztwa planistycznego wchodzi również, z mocy art. 6 ust. 1 ustawy planistycznej, ustalenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości. Koncepcja władztwa planistycznego oznacza przy tym, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów skarżących w sposób odbierany przez nich jako niekorzystny, natomiast nie musi z tym być powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego. Prawo własności jest co prawda najsilniejszym prawem podmiotowym, korzystającym z najszerszych gwarancji ustawowych i ponadustawowych, jednak nie ma charakteru absolutnego i nieograniczonego. Ograniczenia te dopuszcza Konstytucja RP w art. 64 ust. 3, zgodnie z którym własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności.

Koncepcja władztwa planistycznego zakłada więc nie tylko samodzielność gminy, ale i możliwość ingerencji w prawa prywatne (w granicach określonych prawem). Oznacza zatem, że zainteresowane podmioty (w tym właściciele nieruchomości położonych w granicach planu) nie mogą oczekiwać, że rada gminy nie będzie korzystała z przysługujących jej uprawnień w ramach władztwa z powodu niezgodności ustaleń planu z żądaniami właścicieli nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem lub w bezpośrednim sąsiedztwie (Z. Niewiadomski "Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz", Warszawa 2006, s. 197 – 198, powoływany już wyrok NSA z 26 lutego 2008 r. sygn. akt II OSK 1765/07, wyrok WSA w Lublinie z 2 października 2008 r. sygn. akt II SA/Lu 342/08, CBOSA).

Taka sytuacja skorzystania z samodzielności gminy i ingerencji w prawo własności skarżącego występuje w sprawie niniejszej.

Jak wynika z akt sprawy główny powód niezadowolenia skarżącego wynika z tego, że zapisy planu nakładają na niego obowiązek uzgadniania z właściwym konserwatorem wszelkich robót budowlanych w tym także wymiany stolarki okiennej. Dokonując zatem oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały należy udzielić odpowiedzi, czy gmina miała podstawy prawne do wprowadzenia w planie spornego zapisu. Wskazać zatem należy, że do zadań własnych gminy należy bez wątpienia kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) - zwanej dalej u.p.z.p.). Zgodnie z obowiązującymi w dacie uchwalenia zaskarżonego planu przepisami. W planie miejscowym określa się także obowiązkowo m.in. zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej (art. 1 ust. 2 pkt 4 i art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p.), np. poprzez ustalenie, w zależności od potrzeb, ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków (art. 7 pkt 4 i art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.) - zwanej dalej u.o.z.).

Przyznana radzie gminy kompetencja w zakresie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz samodzielność kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na terenie gminy nie oznacza jednak zupełnej dowolności. Akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego stanowiony jest na podstawie upoważnienia ustawowego i winien być sporządzany tak, by przyjęte w oparciu o to upoważnienie normy uzupełniały wydane przez inne podmioty przepisy powszechnie obowiązujące kształtujące prawa i obowiązki ich adresatów. Ustawodawca formułując określoną delegację do wydania aktu wykonawczego przekazuje upoważnienie do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą o charakterze powszechnie obowiązującym w celu ukształtowania stanu prawnego uwzględniającego m.in. specyfikę, możliwości i potrzeby ternu, do którego właściwy akt wykonawczy jest skierowany. Akty te nie mogą zatem wykraczać poza jakiekolwiek unormowania ustawowe, czynić wyjątków od ogólnie przyjętych rozwiązań ustawowych, a także powtarzać kwestii uregulowanych w aktach prawnych hierarchicznie wyższych. Muszą zawierać sformułowania jasne, wyczerpujące, uniemożliwiające stosowanie niedopuszczalnego, sprzecznego z prawem luzu interpretacyjnego. Należy zwrócić uwagę, że tylko w ustawie dozwolone jest ustalenie obowiązków i praw obywateli oraz określenie wyjątków władczej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowane prawa obywateli. Również tylko w ustawie dopuszczalne jest określenie kompetencji organów administracji publicznej. Zakres upoważnienia winien być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły - zakazane jest dokonywanie wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2005 r. IV SA/Wr 807/04,publ. OSA z 2005 r. Nr 2, poz. 43 ).

W świetle powyższego wprowadzenie przez Radę Gminy zaskarżonej uchwale obowiązku uzgadniania z właściwym konserwatorem zabytków w zamach ustalenia zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej stanowi Sądu naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Tak sformułowany obowiązek pozbawiony jest bowiem podstawy prawnej i należy uznać go za niezgodną z prawem modyfikację postanowień ustawowych oraz nieuzasadnione rozszerzenie kompetencji konserwatora zabytków.

Zakres kompetencji organu nadzoru konserwatorskiego, form współdziałania tegoż organu z organami administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego, obowiązki podmiotów zamierzającego dokonać określonych czynności w stosunku do zabytków zostały bowiem kompleksowo uregulowane przez ustawodawcę, przede wszystkim w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (np. art. 36) oraz w ustawie Prawo budowlane (np. art. 2 ust. 2 pkt 3, art. 39).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wymaga:

1) prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru;

2) wykonywanie robót budowlanych w otoczeniu zabytku;

3) prowadzenie badań konserwatorskich zabytku wpisanego do rejestru;

4) prowadzenie badań architektonicznych zabytku wpisanego do rejestru;

5) prowadzenie badań archeologicznych;

6) przemieszczanie zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru;

7) trwałe przeniesienie zabytku ruchomego wpisanego do rejestru, z naruszeniem ustalonego tradycją wystroju wnętrza, w którym zabytek ten się znajduje;

8) dokonywanie podziału zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru;

9) zmiana przeznaczenia zabytku wpisanego do rejestru lub sposobu korzystania z tego zabytku;

10) umieszczanie na zabytku wpisanym do rejestru urządzeń technicznych, tablic, reklam oraz napisów, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1;

11) podejmowanie innych działań, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru.

Stosownie zaś do art. 39 ustawy prawo budowlane, prowadzenie robót budowlanych przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków lub na obszarze wpisanym do rejestru zabytków wymaga, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, uzyskania pozwolenia na prowadzenie tych robót, wydanego przez właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków (ust. 1).

Pozwolenie na rozbiórkę obiektu budowlanego wpisanego do rejestru zabytków może być wydane po uzyskaniu decyzji Generalnego Konserwatora Zabytków działającego w imieniu ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o skreśleniu tego obiektu z rejestru zabytków (ust. 2).

W stosunku do obiektów budowlanych oraz obszarów niewpisanych do rejestru zabytków, a objętych ochroną konserwatorską na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego wydaje właściwy organ w uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków (ust.3).

Przytoczone powyżej przepisy wskazują formę oraz zakres działania organów konserwatorskich. I o ile niewątpliwie ustalenia ochrony zabytków w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego są zgodnie z art. 7 pkt 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami - jedną z form i sposobów ochrony zabytków, jednak przyjęta w zapisach planu ochrona nie może zastępować lub modyfikować istniejącej regulacji ustawowej, a ponadto musi znajdować swoje uzasadnienia w przepisach upoważniających organ uchwałodawczy gminy do jej ustanowienia. Istotne jest również, że ustalenia zawarte w zakwestionowanym przez skarżącego fragmencie zaskarżonego aktu w sposób nieuprawniony wprowadzają dodatkowe obowiązki na uczestników procesu inwestycyjnego tj. uzyskanie uzgodnienia wszelkich robót budowlanych w tym wymiany stolarki okiennej. Ponadto rozszerzają one w sposób nieuprawniony katalog czynności określonych w art. 36 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, oraz 39 ustawy prawo budowlane, dla których za wyjątkiem wskazanym w art. 39 ust. 3 ustawy prawo budowlane wymagane jest pozwolenie na prowadzenie robót, a nie uzgodnienie. Tym samym wobec przedstawionych powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając stwierdzone naruszenie prawa za istotne uwzględnił skargę oraz opierając się o art. 134 p.p.s.a, z urzędu dokonał także kontroli zaskarżonej uchwały w zakresie szerszym niż zarzuty skargi i orzekł o stwierdzeniu nieważności pozostałych zapisów planu (wymienionych w sentencji) w których wprowadzono także dodatkowy obowiązek uzyskania uzgodnienia z właściwym konserwatorem zabytków niezgodnie z przywołanymi powyżej przepisami ustawowymi. Powyższe prowadziło do stwierdzenia nieważności na podstawie art. 147 p.p.s.a zaskarżonej uchwały w zakresie wskazanym w pkt. 1 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.