Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Artykuł 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie stanowi podstawy do zawieszenia przez wojewódzki sąd administracyjny z urzędu postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie tego samego rodzaju, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Prezes Izby Finansowej Marek Zirk - Sadowski, Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędzia NSA Krystyna Nowak (współsprawozdawca), , Protokolant Krzysztof Kołtan, z udziałem Prokuratora Prokuratury Krajowej W. G. po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2008 r. na posiedzeniu jawnym w Izbie Finansowej wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o podjęcie w trybie art. 264 § 2 w zw. z art. 15 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchwały wyjaśniającej: "Czy art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) może stanowić podstawę do zawieszenia przez sąd z urzędu postępowania w sprawie tego samego rodzaju, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego?" podjął następującą uchwałę: Artykuł 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie stanowi podstawy do zawieszenia przez wojewódzki sąd administracyjny z urzędu postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie tego samego rodzaju, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2008 r. Rzecznik Praw Obywatelskich złożył na podstawie art. 264 § 2 w związku z art. 15 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie: "p.p.s.a.", wniosek o rozstrzygnięcie przez Naczelny Sąd Administracyjny następującego zagadnienia prawnego: czy art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. może stanowić podstawę do zawieszenia przez sąd z urzędu postępowania w innej sprawie tego samego rodzaju do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego ?

W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że zgodnie z treścią art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jego zdaniem, na tle zawartej w tym przepisie prejudycjalnej przyczyny zawieszenia postępowania ujawniły się rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych. Sądy te prezentują dwa odmienne stanowiska w kwestii zawieszenia postępowania w sytuacji, gdy w innej sprawie o tożsamym stanie faktycznym i prawnym zostało wydane wcześniej orzeczenie, które strona zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Prezentując pierwszy z tych poglądów, wnioskodawca wskazał, że w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego sam fakt tożsamości stanu faktycznego i prawnego obu spraw nie może powodować zawieszenia postępowania. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest bowiem niezbędny do stwierdzenia, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Nie będzie też miał dla jej rozstrzygnięcia mocy wiążącej. Z tego względu rozstrzygnięcie skargi kasacyjnej w innej, podobnej sprawie, nie jest na tyle istotne, aby uznać je za niezbędne do rozstrzygnięcia o zasadności skargi. Niezależnie od tego, wstrzymanie biegu postępowania sądowoadministracyjnego może rodzić obawę, że wojewódzki sąd administracyjny zrezygnuje z dokonania samodzielnej kontroli administracji publicznej. Powieli natomiast rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji, mimo że nie jest ono dla niego wiążące, a ponadto jest ono ograniczone zakresem postępowania kasacyjnego.

Pogląd taki Rzecznik Praw Obywatelskich wywodzi z dwóch postanowień Naczelnego Sądu Administracyjnych: z dnia 16 maja 2006 r. (sygn. akt I FZ 154/06, Lex nr 238605) oraz z dnia 22 listopada 2007 r. (sygn. akt II FZ 547/07).

Odmienne zapatrywanie wynika – w opinii wnioskodawcy – z postanowień wojewódzkich sądów administracyjnych, wydanych później, aniżeli przywołane wyżej orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Składy orzekające sądów pierwszej instancji przyjmowały, iż rozstrzygnięcia skarg kasacyjnych od wyroków w analogicznych sprawach będą miały istotne znaczenie dla zawisłych przed tymi sądami spraw. Argumentowały przy tym, że od wyrażenia przez Sąd drugiej instancji poglądu prawnego co do interpretacji i stosowania danego przepisu zależy w istocie wynik prowadzonych przez nie postępowań. W konsekwencji zawieszały te postępowania, powołując się również na potrzebę zapewnienia jednolitej wykładni prawa.

Takie stanowisko prezentowane jest w postanowieniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu: z dnia 6 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Po 896/07) oraz z dnia 18 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Po 1737-1739/07). Opowiedział się za nim także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w postanowieniu z dnia 28 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Gl 1030/07).

W powyższym kontekście Rzecznik Praw Obywatelskich stwierdził, że wystąpiła niewątpliwa rozbieżność pomiędzy orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego a orzecznictwem wojewódzkich sądów administracyjnych. Taka rozbieżność nie zawsze musi być rozstrzygnięta w drodze uchwały podjętej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Cel ten Sąd drugiej instancji może również osiągnąć poprzez rozpoznawanie środków odwoławczych od postanowień wojewódzkich sądów administracyjnych w przedmiocie zawieszenia postępowania. Jednakże w tym wypadku nie doprowadziło to do ujednolicenia orzecznictwa, ponieważ w dalszym ciągu zapadają orzeczenia stojące w opozycji do poglądów prawnych, zawartych w postanowieniach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podjęcie uchwały jest więc zasadne, gdyż dotychczasowe orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego nie spełniło swojej funkcji ujednolicenia orzecznictwa.

Wnioskodawca podniósł także, że na przeszkodzie w podjęciu uchwały nie stoi fakt, iż przedmiotowa rozbieżność istnieje pomiędzy orzecznictwem wojewódzkich sądów administracyjnych a orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zawarty w art. 15 ust. 1 pkt 2 p.p.s.a. zwrot "w orzecznictwie sądów administracyjnych" ma bowiem szeroki zakres, obejmując także tego rodzaju rozbieżności.

Odnosząc się do istoty przedstawionego zagadnienia, Rzecznik Praw Obywatelskich zauważył, że art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. uprawnia sąd administracyjny do zawieszenia postępowania ze względu na prejudycjalność innego toczącego się postępowania, którego wynik będzie miał wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W jego ocenie, zastosowanie tego przepisu będzie usprawiedliwione wówczas, gdy zawieszenie postępowania następuje z uwagi na skierowanie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, na tle innej sprawy zawisłej przed sądem lub rozbieżności występujących w orzecznictwie, zagadnienia prawnego w celu podjęcia uchwały. Podjęcie uchwały sprawia, że skład orzekający sądu administracyjnego nie może dokonywać wykładni prawa odmiennej od tej, którą przyjął poszerzony skład Naczelnego Sądu Administracyjnego. Odstąpienie od stanowiska zajętego w uchwale, bez zachowania trybu określonego w art. 269 § 1 p.p.s.a., należy zaś uznać za naruszenie prawa w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a. W konsekwencji, wynik postępowania w sprawie podjęcia uchwały przez skład rozszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego ma wpływ na rozstrzygnięcie sprawy przez zwykły skład sądu administracyjnego.

Inne stanowisko wnioskodawca przedstawił w odniesieniu do kwestii zawieszania postępowania z powodu oczekiwania na rozpoznanie skargi kasacyjnej, wniesionej w innej sprawie o analogicznym stanie faktycznym i prawnym. Zauważył bowiem, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w innej sprawie, choćby o analogicznym stanie faktycznym i prawnym, będzie wiązał na podstawie art. 190 p.p.s.a. jedynie w sprawie, w której został wydany. Nie występuje zatem ścisły i oparty na przepisach prawa związek pomiędzy wynikiem toczącego się postępowania kasacyjnego, a postępowaniem zawisłym przed wojewódzkim sądem administracyjnym w innej, jakkolwiek rodzajowo jednorodnej sprawie. W rezultacie nie zachodzi ustawowa przesłanka, uzasadniająca zawieszenie postępowania na postawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Zawieszenie postępowania, mimo że jego wynik nie zależy od innego toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego, może być też uznane za naruszenie prawa strony do rozpoznania jej sprawy bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP).

Pismem z dnia 18 listopada 2008 r. ([...]) prokurator Prokuratury Krajowej wniósł o podjęcie uchwały, że art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie może stanowić podstawy do zawieszenia przez sąd z urzędu postępowania w sprawie tego samego rodzaju do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Uzasadniając swoje stanowisko, prokurator przywołał argumenty zbieżne z twierdzeniami wnioskodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów zważył, co następuje:

Rację ma wnioskodawca, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zarysowała się rozbieżność, dotycząca stosowania art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w sytuacji, gdy w innej sprawie tego samego rodzaju zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wprawdzie orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego jest w przedmiotowym zakresie jednolite, wykluczając możliwość zawieszenia postępowania (zob. też: postanowienia NSA: z dnia 14 maja 2008 r., sygn. akt II FZ 151/08 oraz z dnia 26 marca 2008 r., sygn. akt I FZ 122/08, oba dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na www.nsa.gov.pl, zwanej dalej w skrócie: "CBOSA"), lecz wojewódzkie sądy administracyjne kontestują je w niektórych sprawach, wyrażając odmienne poglądy (zob. też postanowienie WSA w Krakowie z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 1503/07 oraz postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2008 r., sygn. akt I SA/Sz 109/08, oba dostępne w CBOSA). Uzasadnia to podjęcie uchwały wyjaśniającej treść art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zwłaszcza że składy orzekające wojewódzkich sądów administracyjnych stosują nawet zawieszenie postępowania "... do czasu wypracowania jednolitego poglądu w niniejszej sprawie." (zob. cyt. wyżej postanowienie WSA w Krakowie).

Bez szerszego odniesienia się należy natomiast pozostawić uwagi Rzecznika Praw Obywatelskich na temat możliwości zawieszenia postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. z uwagi na skierowanie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, na tle innej sprawy zawisłej przed sądem lub rozbieżności występujących w orzecznictwie, zagadnienia prawnego w celu podjęcia uchwały. Wykracza to bowiem poza ramy niniejszego wniosku, a Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny podjąć w tej materii działalności uchwałodawczej z urzędu (por. A. Kabat [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydanie II, Zakamycze 2006, s. 591, teza 7). Wypada zatem jedynie nadmienić, że kwestia ta nie jest jednolicie rozstrzygana w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. np. postanowienia NSA: z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. akt II FZ 746/06 oraz z dnia 5 lutego 2008 r., sygn. akt I OZ 41/08, oba dostępne w CBOSA).

Przechodząc do istoty sprawy, trzeba podkreślić, że art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. umożliwia sądowi administracyjnemu zawieszenie postępowania, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy (podkr. NSA) od wyniku innego toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego. Kluczowe w tym przepisie jest więc słowo "zależy", według którego, jeśli coś zależy od danej sytuacji, to ona decyduje o tym lub ma na to decydujący wpływ (Inny Słownik Języka Polskiego, praca zbiorowa pod red. M. Bańki, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2000, Tom P – Ż, s. 1231). Nie chodzi przy tym o jakikolwiek wpływ, ale o wpływ przewidziany prawem, a nie np. o wpływ wynikający z autorytetu Naczelnego Sądu Administracyjnego. W konsekwencji, zawieszenie postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym może mieć miejsce wtedy, gdy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany w innej sprawie ma decydujący wpływ na rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem pierwszej instancji. Chodzi więc o sytuację, w której sąd nie jest władny samodzielnie rozstrzygnąć zagadnienia wstępnego, które powstało lub wyłoniło się w toku postępowania sądowego. Tylko wówczas zawieszenie postępowania może okazać się konieczne (B. Dauter, Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Wydanie 1, Warszawa 2008, s. 206).

Przykładem – na gruncie prawa podatkowego – może być następująca sytuacja: rozstrzygnięcie wojewódzkiego sądu administracyjnego o legalności decyzji podatkowej określającej podatnikowi podatek dochodowy od osób fizycznych za dany rok na zasadach ogólnych zależy od uprzedniego prawomocnego przesądzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny, czy względem tego samego podatnika za ten sam rok podatkowy zaistniały przesłanki do orzeczenia przez organy podatkowe o wygaśnięciu decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej (zob. art. 40 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – Dz.U. nr 144, poz. 930 ze zm.).

Wpływu, o którym wyżej mowa, nie ma natomiast orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane w innej sprawie tego samego rodzaju, jak ta zawisła przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Przyczyną tego stanu rzeczy są obowiązujące w postępowaniu przed sądami administracyjnymi uregulowania dotyczące mocy wiążącej orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przepisami proceduralnymi, które normują tę kwestię, są art. 170 i art. 171 p.p.s.a., stosowane przed Naczelnym Sądem Administracyjnym na mocy odesłania z art. 193 p.p.s.a. Przewidują one, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby (art. 170 p.p.s.a.). Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia (art. 171 p.p.s.a.). Ponadto, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany w danej sprawie wiąże sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania (art. 190 zdanie pierwsze p.p.s.a.).

Z przedstawionych wyżej regulacji wynika, że moc wiążąca wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego rozciąga się jedynie na sprawę, w której wyrok ten został wydany. Dowodzi tego przede wszystkim treść art. 171 p.p.s.a., który zakreśla przedmiotowe granice powagi rzeczy osądzonej. Są one wyznaczane poprzez zakres rozstrzygnięcia zawarty w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2005, s. 521). Rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji dotyczy zaś jedynie sprawy zawisłej przed nim, a nie innej, choć podobnej, będącej przedmiotem postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym.

Z tym twierdzeniem koresponduje treść art. 190 zdanie pierwsze p.p.s.a., który znajduje zastosowanie, gdy doszło do orzeczenia, o którym mowa w art. 185 § 1 p.p.s.a., a mianowicie, gdy zaszła konieczność ponownego rozpoznania sprawy przez wojewódzki sąd administracyjny. W takiej sytuacji sąd ten związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd drugiej instancji (por. B. Gruszczyński [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydanie II, Zakamycze 2006, s. 450). A contrario – związanie wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny nie rozciąga się na inną sprawę rozpoznawaną przez wojewódzki sąd administracyjny, choćby była ona podobna.

Dlatego nie ma podstaw do formułowania poglądu o związaniu stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wojewódzkiego sądu administracyjnego orzekającego w innej, aczkolwiek analogicznej rodzajowo, sprawie. A zatem brak jest także uzasadnienia prawnego dla zawieszenia postępowania przez wojewódzki sąd administracyjny w oczekiwaniu na prawomocne rozstrzygnięcie analogicznej sprawy przez Sąd drugiej instancji.

W tym kontekście chybione są argumenty przytaczane przez wojewódzkie sądy administracyjne na poparcie tezy o konieczności zawieszenia postępowania w rozpatrywanej sytuacji. W szczególności dotyczy to rzekomego istnienia stosunku zależności pomiędzy orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego a rozstrzygnięciem sprawy przez sąd pierwszej instancji. Niezasadnie wojewódzkie sądy administracyjne powołują się również na potrzebę zapewnienia jednolitości orzecznictwa. Pomijają bowiem to, że czasami poglądy Naczelnego Sądu Administracyjnego na pewne kwestie prawne ulegają zmianie, np. w wyniku podjęcia uchwały przez skład powiększony. Z tego też powodu, zawieszenie postępowania "... do czasu wypracowania jednolitego poglądu w niniejszej sprawie.", jak to uczynił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, jest niecelowe, gdyż zakładany przez ten Sąd skutek może nigdy nie nastąpić. Niezależnie od tego, żadna interpretacja art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie pozwala przyjąć takiej podstawy zawieszenia postępowania.

Należy również zwrócić uwagę na treść art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiącego, że sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Na gruncie tego przepisu w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwaliło się przekonanie, że instytucja pytań prawnych prowadząca do związania sądów niższych instancji w danej sprawie poglądem Sądu Najwyższego, jest wyjątkiem od konstytucyjnej zasady podległości sędziów tylko Konstytucji oraz ustawom. Ze względu na tę wyjątkowość, powinna być zatem stosowana w sposób ścisły, bez żadnych koncesji na rzecz argumentów o nastawieniu celowościowym lub utylitarnym (uchwała SN z dnia 30 marca 1999 r., sygn. akt III CZP 62/98, OSNC 1999, nr 10, poz. 166, Lex nr 35532 oraz postanowienie tego Sądu z dnia 19 stycznia 2007 r., sygn. akt III CZP 135/06, Lex nr 272469).

Pogląd Sądu Najwyższego należy podzielić także w odniesieniu do orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Artykuł 178 ust. 1 Konstytucji RP zawiera skierowany do sędziów nakaz samodzielnego rozstrzygania wszystkich zagadnień faktycznych i prawnych, związanych z rozpoznawaną sprawą. Skoro więc pytanie prawne i podjęta w jego efekcie uchwała są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady niezawisłości sędziowskiej, to ten wyjątek nie może być interpretowany rozszerzająco, w kierunku objęcia nim także "zwykłych" rozstrzygnięć najwyższej instancji sądowej w danej kategorii spraw. W odniesieniu do spraw sądowoadministracyjnych oznacza to, iż sędziowie wojewódzkich sądów administracyjnych zobowiązani są samodzielnie rozstrzygać wszystkie związane ze sprawą dylematy faktyczne i prawne. Oczekiwanie przez nich na rozstrzygnięcie spornego zagadnienia przez Naczelny Sąd Administracyjny jest zatem działaniem wbrew dyspozycji art. 178 ust. 1 Konstytucji RP.

Końcowo trzeba odnotować jeszcze jeden aspekt rozważanego zagadnienia. Zawieszenie postępowania wiąże się z nieuchronną zwłoką w załatwieniu sprawy, co ma niebagatelne znaczenie w świetle konstytucyjnego nakazu rozpoznawania spraw bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) oraz zasady szybkości postępowania sądowoadministracyjnego (art. 7 p.p.s.a.). Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym wyżej orzecznictwie niejednokrotnie podkreślał obowiązek respektowania wyżej wskazanych norm przy podejmowaniu decyzji o zawieszeniu postępowania sądowego. Wypada więc tylko zreasumować jego wcześniejsze wywody, wskazując, że przywołane wyżej przepisy sprzeciwiają się zawieszeniu postępowania z przyczyn celowościowych, gdy brak ku temu rzeczywistej podstawy wskazanej w art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Z przytoczonych względów, na podstawie art. 15 § 1 pkt 2 p.p.s.a., podjęto uchwałę o treści jak na wstępie.