Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Mirosław Trzecki po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Z. S. na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 421/15 w zakresie pozostawienia bez rozpoznania wniosku Z. S. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie z kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi Z. S. na decyzję Zarządu Województwa Małopolskiego z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu dofinansowania ze środków z budżetu Unii Europejskiej postanawia: oddalić zażalenie.

Zarządzeniem z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 421/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie pozostawił bez rozpoznania wniosek Z. S. o przyznanie prawa pomocy, na podstawie art. 257 w związku z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej p.p.s.a.).

Sąd stwierdził, że wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy został podpisany przez jego pełnomocnika – A.M. (jego żonę), więc pełnomocnik Z. S. – zarządzeniem z 1 kwietnia 2015 r. – została wezwana do uzupełnienia braku formalnego wniosku poprzez jego podpisanie przez skarżącego. Powyższe wezwanie pełnomocnik strony odebrała 8 kwietnia 2016 r. i w wyznaczonym terminie brak ten nie został uzupełniony.

Skarżący, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył zażalenie na powyższe zarządzenie. Wniósł o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Pełnomocnik strony podniosła, że z uwagi na jego poważną chorobę onkologiczną męża, wyłączającą jego świadomość, toczące się postępowanie powinno zostać zawieszone.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera uzasadnionych zarzutów.

Stosownie do treści art. 252 § 1 p.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Zgodnie z art. 252 § 1a p.p.s.a., wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie, które składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli o treści: "Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia". Klauzula ta zastępuje pouczenie sądu o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

Z akt sprawy wynika, że pełnomocnik skarżącego została prawidłowo wezwana do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy podpisanego osobiście przez Z. S. W wezwaniu tym wskazany został poprawnie rygor nieuzupełnienia w terminie braku podpisu skarżącego, tj. pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Mimo tego skarżący nie złożył w przepisanym terminie osobiście podpisanego wniosku o przyznanie prawa pomocy ani też nie złożył oświadczenia, o którym mowa w art. 252 § 1a p.p.s.a. W tej sytuacji Sąd I instancji zobligowany był pozostawić wniosek bez rozpoznania na podstawie art. 257 p.p.s.a.

Jedynie na marginesie stwierdzić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska A. M., że zaszły podstawy do zawieszenia postępowania sądowego. Pełnomocnik skarżącego, pomimo tego, że zarządzeniem z 8 lipca 2016 r. została wezwana do przesłania informacji, czy w związku z "brakiem świadomości" męża zostały podjęte działania zmierzające do powołania jego opiekuna lub kuratora, nie przedstawiła dokumentów świadczących o takich działaniach. Powyższe uniemożliwia Sądowi podjęcie rozstrzygnięcia w przedmiocie zawieszenia postępowania.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zaskarżone zarządzenie odpowiada prawu i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 i art. 198 p.p.s.a. orzekł, jak w postanowieniu