Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. NSA Grzegorz Jankowski po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Rz 23/20 w sprawie ze skargi M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] października 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zwolnienia z opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 25 lutego 2020 r., sygn.. akt II SA/Rz 23/20, oddalił skargę M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] października 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zwolnienia z opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej.

W motywach rozstrzygnięcia Sąd wyjaśnił, że stan faktyczny sprawy ustalono prawidłowo, stosując się do reżimów statuowanych przepisami K.p.a. Również podstawa prawna kwestionowanej decyzji została zrekonstruowana prawidłowo, a wywiedzione na jej podstawie skutki prawne są adekwatne do poczynionych ustaleń. Następnie Sąd podał, że decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r. SKO uchyliło decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2015 r. w całości i ustaliło odpłatność za pobyt K.S. w DPS. Zgodnie z tą decyzją skarżący, jako wstępny (dziadek) K.S. zobowiązany jest do poniesienia następujących opłat: 1) od dnia 2 stycznia 2014 r. do dnia 31 stycznia 2014 r. w kwocie 652,49 zł; 2) od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 31 stycznia 2015 r. w kwotach po 674,24 zł miesięcznie; 3) od dnia 1 lutego 2015 r. do dnia 30 września 2015 r. w kwotach po 706,39 zł miesięcznie; 4) od dnia 1 października 2015 r. do dnia 31 października 2015 r. w kwocie 532,39 zł. Kwestia wysokości zobowiązania skarżącego nie jest przedmiotem niniejszego postępowania i została już prawomocnie zakończona – wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II SA/Rz 914/17.

W niniejszej sprawie organy rozpoznawały wniosek skarżącego o częściowe umorzenie odpłatności za pobyt wnuka w DPS i rozłożenie na raty pozostałej części.

Organy swoją decyzję oparły o art. 64 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 – dalej "u.p.s."), choć organ pierwszej instancji powołał w podstawie prawnej swojej decyzji również art. 104 ust. 4 u.p.s. Słusznie SKO zauważyło, że było to działanie błędne, gdyż wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o art. 104 ust. 4 u.p.s. byłoby dopuszczalne jedynie po uprzednim wydaniu decyzji ustalającej wysokość podlegających zwrotowi opłat za pobyt wnuka w DPS zastępczo poniesionych przez gminę. Taka decyzja na kanwie niniejszej sprawy nie została wydana, stąd też wyłączną podstawą prawną decyzji rozstrzygającej merytorycznie wniosek skarżącego mógł być art. 64 u.p.s. Jednocześnie Sąd podkreślił, że art. 64 u.p.s. nie przewiduje możliwości rozłożenia na raty ustalonej opłaty za pobyt w DPS. Możliwość taką daje natomiast art. 104 ust. 4 u.p.s., który nie mógł mieć jednak w sprawie zastosowania. Z tego też względu postępowanie w tym zakresie wniosku skarżącego, który dotyczył rozłożenia nieumorzonej części opłaty na raty powinno ulec umorzeniu, jako bezprzedmiotowe. Niemniej jednak Sąd tego uchybienia nie uznał za istotne, aby rodziło konieczność eliminacji decyzji z obrotu prawnego. Niezależnie od tego, czy organ umorzyłby postępowanie w zakresie dotyczącym rozłożenia na raty części opłaty, czy odmówił rozłożenia na raty tej części opłaty, ostateczny skutek prawny pozostaje ten sam: wniosek skarżącego w zakresie rozłożenia nieumorzonej części opłaty na raty nie zostałby uwzględniony.

Przechodząc meriti do oceny decyzji w zakresie dotyczącym częściowego zwolnienia z opłaty za pobyt wnuka skarżącego w DPS, Sąd odwołał się do treści art. 64 ust. 1 u.p.s. Skarżący w toku całego postępowania powoływał się na okoliczności świadczące o jego trudnej sytuacji zdrowotnej, majątkowej i dochodowej. Skarżący zwracał uwagę na swój wiek, choroby, wydatki związane z koniecznością zakupu leków, dojazdów do lekarzy, utrzymaniem domu, zapewnieniem sobie opieki, etc., co wskazuje, że domagał się zwolnienia z opłaty na podstawie art. 64 pkt 2 u.p.s., w myśl którego: "osoby wnoszące opłatę lub obowiązane do wnoszenia opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej można zwolnić z tej opłaty częściowo lub całkowicie, na ich wniosek, po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego, w szczególności jeżeli występują uzasadnione okoliczności, zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć członka rodziny, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej lub innych zdarzeń losowych." Cytowany przepis przewiduje zatem koncesję od obowiązku ponoszenia opłat za pobyt w DPS przez małżonka, wstępnych i zstępnych – art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.s. Skorzystanie z takiego zwolnienia jest jednak dopuszczalne jedynie, gdy "występują uzasadnione okoliczności". Ustawodawca w powołanym przepisie posłużył się tzw. klauzulą generalną, a więc odesłaniem do kwantyfikatora pozaprawnego – okoliczności dotyczących osoby wnioskującej o zwolnienie, które podlegają wartościowaniu w kontekście uzasadnienia rezygnacji przez państwo (jednostkę samorządu terytorialnego) domagania się zwrotu wydatków poniesionych na udzielone świadczenie (pobyt w DPS). Decyzja w przedmiocie zwolnienia z obowiązku ponoszenia opłaty z pobyt w DPS, ma charakter uznaniowy, co oznacza, że organ pomimo ustalenia okoliczności – in casu – z art. art. 64 ust. 1 pkt 2 u.p.s. może przedmiotowego zwolnienia odmówić. Przy ocenie legalności takiej decyzji Sąd weryfikuje jedynie, czy organ właściwie ustalił i rozważył stan faktyczny, czy wydane rozstrzygnięcie mieści się w granicach uznania administracyjnego – wyraża jeden z wariantów przewidzianych w dyspozycji normy uznaniowej - i czy należycie sparametryzowano interes społeczny z interesem indywidualnym – art. 7 k.p.a.

W efekcie, wydanie decyzji uwzględniającej wniosek o zwolnienie z opłaty za pobyt w DPS powinno mieć charakter zupełnie wyjątkowy, wyłącznie w takim skonfigurowaniu, w którym sytuacja zdrowotna, rodzinna, życiowa i losowa wnioskującego reprezentuje taki ładunek aksjologiczny, który przełamuje fiskalizm państwa. Sąd zwrócił przy tym uwagę na fakt, że zwolnienie, o którym mowa w art. 64 u.p.s. co do zasady nie opiera się na okolicznościach kształtujących sytuację majątkową wnioskującego. Ta podlegała bowiem badaniu na etapie ustalania samej opłaty za pobyt w DPS i została zweryfikowana na tyle pozytywnie, że do takiego ustalenia doszło. Dochody i wydatki zobowiązanego mogą zostać uwzględnione wyłącznie przez pryzmat jego stanu zdrowia, sytuacji życiowej, rodzinnej i losowej.

W sprawie nie ma sporu co do tego, że skarżący ma 88 lat, mieszka samotnie, nie ma nikogo na utrzymaniu. Osiąga stały miesięczny dochód w wysokości 3.456,48 zł., który znacznie przekracza 300% kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, o którym mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 lit. a u.p.s. (obecnie jest to kwota 2.103 zł). Poniesienie przez skarżącego obciążających go opłat miesięcznych, nawet tych ustalonych w najwyższej wysokości po 706,39 zł. nie powodowało nawet zbliżenia się skarżącego do owego progu – skarżącemu i tak pozostawałaby kwota ok. 2.750 zł. Skarżący nie ma orzeczonego stopnia niepełnosprawności w stopniu znacznym. Potrzeby skarżącego w zakresie zakupów, czynności domowych, dowozu do lekarzy, zaspokajają członkowie rodziny. Czynności higieniczne skarżący wykonuje samodzielnie. W ostatnim czasie skarżący był kilkukrotnie hospitalizowany, aktualnie używa cewnika. Skarżący jako osoba starsza, cierpiąca na przewlekłe schorzenia urologiczne, niewątpliwie wymaga zaopatrzenia w leki, suplementy i wyroby medyczne. Bezsprzecznie musi również często korzystać z porad lekarzy specjalistów. Wysokość wykazanych przez skarżącego kosztów w tym zakresie wskazuje na kwotę 200 zł miesięcznie. Sąd – podobnie jak i organy – nie przeczy, iż faktycznie skarżący może na ten cel przeznaczać wyższe kwoty, co nie zmienia ogólnej oceny, iż przy jego dochodach, jest on w stanie ponieść takie wydatki i jednocześnie ponieść opłatę za pobyt wnuka w DPS. Rację ma SKO, gdy wywodzi, że rekompensata pieniężna za udzielaną pomoc przez członków najbliższej rodziny, w sytuacji gdy są oni ustawowo zobowiązani do alimentacji i pomocy skarżącemu nie stanowi "uzasadnionych okoliczności", o których mowa w art. 64 pkt 2 u.p.s. Okoliczności takich nie stanowi również konieczność ponoszenia wydatków związanych z: utrzymaniem mieszkania, wykupem obiadów, leków, opłatami za media, zapłatą podatków, utrzymaniem samochodu (niezależnie od tego kto i w jakim celu z niego korzysta), wizytami u lekarzy, etc. Art. 64 pkt 2 u.p.s. w kwestii wydatków wpływających na sytuację osoby wnoszącej o zwolnienie z opłaty za pobyt w DPS odwołuje się do takiego zdarzenia jak "straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej", co dowodzi, iż chodzi tu o okoliczności nadzwyczajne, nieprzewidziane, wymuszające poniesienie znacznych i nieplanowanych wydatków. Każdy powołany przez skarżącego ekspens do tej kategorii się nie zalicza. I wreszcie ustalenie kluczowe, poczynione w oparciu o wyjaśnienia skarżącego – oświadczenia z dnia 24 czerwca 2019 r. i 8 lipca 2019 r.: skarżący dobrowolnie, w okresie poprzedzającym wydanie decyzji w niniejszej sprawie, a już po wydaniu przez SKO decyzji z dnia [...] czerwca 2017 r. o ustaleniu opłaty za pobyt wnuka w DPS, pomagał członkom swojej rodziny finansowo przeznaczając dla: syna A.K. kwotę 600 złotych miesięcznie w okresie od stycznia do czerwca 2019 r., wnuka K.S. kwotę 150 zł. miesięcznie, B.S. kwotę 200 zł miesięcznie do kwietnia 2019 r. Z powołanych okoliczności wynika zatem, iż mimo wszystkich wykazywanych przez skarżącego wydatków był on w stanie wygospodarować miesięcznie znaczne kwoty na dobrowolną pomoc członkom rodziny. Potwierdza to zatem przyjętą ocenę, że skarżącego nie dotyczą "uzasadnione okoliczności", o których mowa w art. 64 pkt 2 u.p.s.

Wszystkie powołane okoliczności i ich oceny prawne prowadzą do wniosku, że skarga jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.").

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się M.K., który wniósł skargę kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 64 u.p.s. poprzez błędne przyjęcie i powielenie stanowiska organów I i II instancji, polegających na przyjęciu, że sytuacja zdrowotna w jakiej znajduje się skarżący nie uzasadnia zwolnienia z ponoszenia opłat w DPS, podczas gdy w rzeczywistości sytuacja ta wypełnia znamiona długotrwałej choroby, o której mowa w art. 64 u.p.s. Co więcej stan zdrowia skarżącego ulega znacznemu pogorszeniu. Do skarżącego coraz częściej jest wzywane pogotowie z uwagi na powtarzające się utraty przytomności i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Z uwagi na stan zdrowia orzeczeniem z dnia 30 kwietnia 2020 r. skarżący uzyskał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu znacznym. Wynika z niego również, iż wymaga on stałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W konsekwencji nie zastosowano art. 64 u.p.s. uzasadniającego zwolnienia z opłaty za pobyt w DPS, pomimo istnienia przesłanek jakimi są w przypadku niniejszej sprawy długotrwała choroba.

2. naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik zaskarżonego orzeczenia, tj.: art. 7 i art. 77 k.p.a., poprzez dokonanie oceny stanu faktycznego w sposób dowolny, podczas gdy z akt sprawy wynika okoliczność długotrwałej choroby skarżącego uzasadniająca orzeczenie zwolnienia z opłaty za pobyt w DPS. W szczególności z przedstawionej bogatej dokumentacji medycznej skarżącego wynika, iż posiada on szereg chorób. Co więcej wykazywano kolejnymi dokumentami medycznymi znaczne pogorszenie się stanu zdrowia. Sytuacja zdrowotna pociąga za sobą coraz to większe koszty leczenia, w tym osoby sprawującej opiekę. W dniu wydania orzeczenia skarżący uzyskał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu znacznym. Orzeczenie to wskazuje, iż skarżący kasacyjnie wymaga pomocy innej osoby w związku z ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji. Dlatego też dokument ten nie został dołączony do akt sprawy w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie. Również w sposób dowolny dokonano ustalenia sprzecznego z przedstawioną dokumentacją medyczną, iż skarżący jest w stanie samodzielnie wykonywać czynności higieniczne. Nie jest również zgodne z przedstawionymi dokumentami, iż członkowie rodziny zaspokajają czynności domowe, dowóz do lekarzy, czy też robienie zakupów. Syn A.K., o którym mowa w uzasadnieniu nie jest w stanie bezpłatnie opiekować się ojcem, gdyż podejmuje się dorywczych prac żeby zapewnić sobie podstawowe potrzeby życiowe takie jak jedzenie, opłata za mieszkanie. Uznanie, iż członkowie rodziny mają sprawować całodobową opiekę nad schorowanym skarżącym bez konieczności zapewnienia sobie środków utrzymania do swoich podstawowych potrzeb jest błędne. Również ustalenie, iż wydatki związane z leczeniem, zakupem obiadów, utrzymanie mieszkania, opłatami za media nie są "uzasadnionymi okolicznościami". Skarżący wskazuje, iż okolicznościami tymi jest fakt długotrwałej choroby oraz niepełnosprawność. Natomiast fakt związku przyczynowego pomiędzy stanem zdrowia, a kosztami jakie ta sytuacja generuje winno mieć znaczenie przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, w szczególności przedkładać się na ocenę całokształtu materiału dowodowego, którego prawidłowa ocena winna skutkować ustaleniem, iż istnieją przesłanki uzasadniające udzielenie zwolnienia z opłaty za pobyt w DPS.

Dlatego też nie sposób zgodzić się z oceną zawartą w zaskarżonym orzeczeniu, a dotyczącą, iż skarżącego nie dotyczą "uzasadnione okoliczności" o których mowa w art. 64 pkt 2 u.p.s.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozstrzygnięcia oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zarzutów wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 182 § 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. W niniejszej sprawie przesłanki te zaistniały.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że obowiązek ponoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej wprowadza art. 60 u.p.s. Jedną z zasad wyrażonych w tej ustawie jest zasada finansowania pomocy społecznej ze środków publicznych. Państwo i samorządy terytorialne nie tylko mają obowiązek wykonywania zadań pomocy społecznej, ale muszą również ponosić związane z tym obciążenia finansowe. Jest to jedna z podstawowych cech odróżniających pomoc społeczną od ubezpieczeń społecznych, które w znacznej części finansowane są ze składek. Uzupełnieniem powyższej zasady jest zasada odpłatności, określająca udział beneficjentów w pokrywaniu kosztów świadczeń pomocy społecznej. (Sierpowska I., Pomoc społeczna. Komentarz, wyd. IV, WKP 2017). Zauważa się tutaj, że obowiązki rodzinne wyprzedzają powinności państwa. Jeżeli zatem istnieją osoby, które zgodnie z obowiązkiem alimentacji mogą dostarczyć osobie potrzebującej niezbędnych środków utrzymania, to ich powinności wyprzedzają świadczenia z pomocy społecznej. (tak: Sierpowska I., Pomoc społeczna jako administracja świadcząca. Studium administracyjnoprawne. WKP 2012).

Osoby zobowiązane do ponoszenia opłat z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej wymienia art. 61 u.p.s.

W myśl natomiast art. 64 u.p.s., osoby wnoszące opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej można zwolnić, na ich wniosek, częściowo lub całkowicie z tej opłaty, w szczególności jeżeli:

1) wnoszą opłatę za pobyt innych członków rodziny w domu pomocy społecznej, ośrodku wsparcia lub innej placówce;

2) występują uzasadnione okoliczności, zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć członka rodziny, straty materialne powstałe w wyniku klęski żywiołowej lub innych zdarzeń losowych;

3) małżonkowie, zstępni, wstępni utrzymują się z jednego świadczenia lub wynagrodzenia;

4) osoba obowiązana do wnoszenia opłaty jest w ciąży lub samotnie wychowuje dziecko.

W doktrynie podkreśla się, że z uwagi na to, że uiszczanie opłat na dom pomocy społecznej stanowi dla osoby zobowiązanej obciążenie finansowe, głównym powodem zastosowania zwolnienia powinna być sytuacja materialna zobowiązanego. Zwolnienie nie powinno nastąpić, jeżeli pomimo zaistnienia wskazanych w art. 64 u.p.s. okoliczności osoba jest w stanie płacić za pobyt w placówce (np. utrzymuje się z jednego, ale wysokiego wynagrodzenia). Stosowanie odmiennych zasad godzi w idee i cele pomocy społecznej. Niezasadne zwolnienie jest sprzeczne z zasadą pomocniczości, przerzuca bowiem na jednostki samorządu terytorialnego i obywateli koszty utrzymania osób, które są samowystarczalne pod względem finansowym lub mogą być utrzymywane przez swoich krewnych. (...) Należy pamiętać, że ustawodawca nie uzależnił obowiązku ponoszenia opłat przez krewnych (wstępnych i zstępnych) od okoliczności subiektywnych, takich jak wzajemne stosunki w rodzinie.

W niniejszej sprawie wniosek o częściowe zwolnienie z uiszczania opłat nie został przez organy obu instancji uwzględniony wobec stwierdzenia, że wnioskodawca nie wykazał, aby wystąpiły szczególne okoliczności uzasadniające pozytywne rozpatrzenie jego wniosku. Organy zgodnie stwierdziły, że wskazywane przez skarżącego wydatki (opłaty za mieszkanie, media, podatki, obiady, opłaty za użytkowanie samochodu czy opłaty za leki) należą do normalnych wydatków gospodarstwa domowego i nie uzasadniają pozostawania przez wnioskodawcę w szczególnej sytuacji. Zaś sytuacja finansowa wnioskodawcy uzasadnia obciążenie go w całości ustaloną dotychczas opłatą. Organ podkreślił przy tym, że okoliczności uzasadniające zwolnienie z opłat muszą cechować się wyjątkowością i winny mieć charakter losowy. Stanowisko to zaakceptował Sąd pierwszej instancji dokonując kontroli zgodności wydanych decyzji z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd wskazał, że miesięczny dochód skarżącego (3.456,48 zł) znacznie przekracza 300% kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, o którym mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 lit. a u.p.s., a zatem poniesienie przez niego obciążających go opłat miesięcznych, nawet tych ustalonych w najwyższej wysokości pozostawało w granicach możliwości płatniczych skarżącego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew zarzutom skargi kasacyjnej organy w sposób nie budzący wątpliwości ustaliły istotne okoliczności związane ze stanem zdrowia skarżącego kasacyjnie, jego sytuacją rodzinną i finansową dla potrzeb rozważenia możliwości zwolnienia go częściowo z odpłatności za pobyt wnuka w domu pomocy społecznej. Stwierdzić należy, że zgromadzone przez organy w toku postępowania dokumenty pozwalały - wbrew stanowisku skarżącego - na dokonanie pełnej oceny jego możliwości finansowych celem wywiązania się z nałożonego obowiązku. Ustalona miesięczna kwota płatności za pobyt wnuka w domu pomocy społecznej pozostawała w granicach jego możliwości płatniczych. Ustalenia te prawidłowo zostały ocenione przez Sąd pierwszej instancji jako niewystarczające do przyjęcia, że na tle ustalonego stanu faktycznego zaistniały szczególnie uzasadnione okoliczności, które przemawiałyby za zwolnieniem skarżącego z obowiązku ponoszenia kosztów pobytu wnuka w domu pomocy społecznej.

Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że przedstawione orzeczenie o niepełnosprawności skarżącego kasacyjnie może być ewentualnie podstawą wszczęcia kolejnego postępowania administracyjnego w sprawie zwolnienia od ponoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty naruszenia art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 64 u.p.s. były niezasadne, z tych też względów skargę kasacyjną oddalił.