Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Protokolant Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi P. D. na bezczynność Marszałka Województwa w przedmiocie udzielenia informacji publicznej zobowiązać Marszałka Województwa do załatwienia wniosku P. D. o udzielenie informacji publicznej z dnia 23 lutego 2011 r. w zakresie określonym w punkcie 1 z wyłączeniem punktu a i b oraz w zakresie określonym w punktach 2,3,4,5,6 tego wniosku w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku.

P. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Marszałka Województwa w sprawie udostępnienia informacji publicznej. Skarżący, na podstawie art. 37 Kodeksu postępowania administracyjnego, wniósł o wyznaczenie Marszałkowi Województwa terminu do udostępnienia wnioskowanych informacji oraz wniósł o zarządzenie wyjaśnienia przyczyn nie załatwienia sprawy w terminie.

W uzasadnieniu skargi P. D. wyjaśnił, że pismem z dnia [...] r. zwrócił się do Marszałka Województwa o udzielenie informacji publicznej i do tej pory nie otrzymał wnioskowanych informacji, ani decyzji administracyjnej odmawiającej tego dostępu, co ogranicza konstytucyjne prawo skarżącego do dwuinstancyjności postępowania przed organami samorządu terytorialnego.

W aktach sprawy znajduje się pismo z dnia [...] r., w którym powołując się na art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia

6 września 2001 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198), P. D. zwrócił się do Marszałka Województwa z wnioskiem o udostępnienie informacji

w następującym zakresie:

1. informacji o egzaminach na przewodników turystycznych, jakie zostały przeprowadzone w latach [...] przez Urząd Marszałkowski na mocy przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.), a w szczególności podaniu:

a). daty i miejsca przeprowadzonych egzaminów,

b). rodzaju przeprowadzonych egzaminów, w tym zakresu uprawnień przewodnickich;

oraz dla każdego z egzaminów wymienionych powyżej:

2. treści testów wraz z wzorcowym kluczem odpowiedzi wraz z jednoznacznym określeniem w trakcie których egzaminów pisemnych były wykorzystywane,

3. treści zestawów pytań egzaminacyjnych zadawanych kandydatom w trakcie egzaminów ustnych, wraz z jednoznacznym określeniem w trakcie, których egzaminów były wykorzystywane;

4. opisu zadań jakie były wykonywane przez kandydatów w trakcie egzaminu praktycznego oraz kryteria ich oceny, wraz z jednoznacznym określeniem, w trakcie których egzaminów były wykonywane,

5. treści pytań jakie były zadawane kandydatom w trakcie egzaminu praktycznego oraz kryteria ich oceny, wraz z jednoznacznym określeniem, w trakcie których egzaminów były zadawane,

6. tras egzaminów praktycznych w podziałem na część autokarową, część pieszą

i określeniem, jakie obiekty były zwiedzane w trakcie egzaminu, wraz

z jednoznacznym określeniem daty egzaminu, na którym dana trasa była wykorzystywana.

P. D. wniósł jednocześnie o przekazanie powyższych informacji w formie plików elektronicznych i przesłanie ich pocztą elektroniczną na adres: [...].

Marszałek Województwa , w odpowiedzi na wniosek P. D., w piśmie z dnia [...] r., poinformował zainteresowanego, o ilości przeprowadzonych w latach [...], egzaminów dla kandydatów na przewodników turystycznych terenowych i przewodników turystycznych miejskich. Natomiast daty, rodzaj, zakres uprawnień i miejsce przeprowadzenia egzaminów przedstawione zostały w formie tabeli. Ponadto, Marszałek powołał przepisy, na podstawie których przeprowadzone zostały wszystkie egzaminy wyżej przytoczone i to zarówno w części teoretycznej, jaki i praktycznej. Organ wskazał w punktach, zakres tematyczny części testowej i ustnej egzaminu dla kandydatów na przewodników turystycznych oraz opisał rodzaj zadań części praktycznej, postawionych kandydatom na przewodników turystycznych. Na koniec Marszałek poinformował P. D., że na podstawie § 26 Regulaminu Pracy Komisji Egzaminacyjnej dla Przewodników Turystycznych Miejskich oraz § 26 Regulaminu Pracy Komisji Egzaminacyjnej dla Przewodników Turystycznych Terenowych, treść pytań egzaminacyjnych, opracowanych przez Komisje nie jest udostępniana oraz publikowana.

W piśmie z dnia [...]r. P. D. wezwał Marszałka Województwa do bezzwłocznego usunięcia naruszenia prawa polegającego na udostępnieniu informacji publicznej. Wyjaśnił, że odmówiono mu dostępu do informacji dotyczącej testów, kluczy odpowiedzi oraz zestawów pytań egzaminacyjnych. Skarżący powołał się na charakter publiczny nie udostępnionych mu danych oraz wskazał, że powoływane przez organ, w piśmie z dnia [...]r., rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 stycznia 2006r., utraciło moc z dniem 17 grudnia 2010r. i nie ma obecnie podstaw prawnych do funkcjonowania komisji egzaminacyjnych, co w szczególności oznacza, że ich regulaminy należy uznać za nieobowiązujące.

W piśmie z dnia [...]r. Marszałek Województwa , udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa

i poinformował P. D., iż nie znalazł podstaw do ujawnienia żądanych przez skarżącego informacji.

Następnie w piśmie z dnia [...] r., P. D. zwrócił się do Marszałka o wskazanie, jaka klauzula i przez kogo nadana, uniemożliwia udostępnienie informacji, o które wnosił w piśmie z dnia [...].; do wskazania na jakich zasadach są te dane udostępniane oraz określenia faktycznych klauzul nadanych spornym informacjom.

Marszałek Województwa , w piśmie z dnia [...]r., podtrzymał swoje stanowisko o niemożności udostępnienia informacji w spornym zakresie, a ponadto wezwał P. D. do sprecyzowania żądania zawartego we wniosku z dnia [...]r., poprzez określenie żądania wskazującego szczegółowo dokumenty, odrębnie dla wniosków objętych tym żądaniem, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpoznania.

Wnioskodawca, w piśmie skierowanym do Marszałka z dnia [...] r. poinformował organ, że jego wezwanie do sprecyzowania treści wniosku z dnia [...] r. jest bezzasadne, gdyż pismo strony to nie stanowiło odrębnego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a zadane w tym piśmie pytania wnioskodawcy, wynikały wprost z treści dotychczas prowadzonej korespondencji z organem.

Pismem z dnia [...] r., Marszałek Województwa , wezwał P. D., na podstawie art. 64 § 2 Kpa do sprecyzowania - w terminie siedmiu dni - wszystkich wniosków kierowanych dotychczas do organu, przez wykazanie szczególnego istotnego znaczenia dla interesu publicznego udostępnienia mu informacji przetworzonej, pod rygorem pozostawienia tych wniosków bez rozpoznania.

Odpowiadając na powyższe pismo, P. D. w dniu [...]r. za pomocą poczty elektronicznej./, poinformował Marszałka Województwa, iż ten pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanych informacji, czym narusza art. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Marszałek Województwa udzielając odpowiedzi na skargę P. D., wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie (w przypadku nie uwzględnienia zarzutu braku podstaw do jej złożenia), wniósł o oddalenie skargi. Organ wskazał, że wbrew twierdzeniom skarżącego, uzyskał on już część informacji, o które wnioskował w swoim piśmie. Organ wyjaśnił dalej, że skarżący w kolejnych pismach żądał od organu przedstawienia bliżej nieokreślonych danych i z tego względu prowadzona była z wnioskodawcą korespondencja, mająca na celu sprecyzowanie żądania zawartego w licznych wnioskach. Marszałek wskazał ponadto, że żądane informacje, poza tymi, które już zostały udostępnione, należy uznać za informacje przetworzone w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ miał zatem podstawy do wezwania skarżącego do wykazania, że informacje, które zamierza uzyskać, nie dotyczą wyłącznie indywidualnego interesu skarżącego, ale dotyczą interesu publicznego, a ponadto, że informacje te mają szczególne znaczenie dla funkcjonowania organów samorządu terytorialnego. Wobec braku wskazań powołanego wyżej interesu, o które skarżący wystąpił we wszystkich swoich wnioskach, udzielenie informacji o żądanej treści nie mogło nastąpić.

Działanie własne w tej sprawie, organ uznał za zgodne z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego. Z ostrożności, organ wskazał na art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wyjaśniając, że dopełnił procedury wynikającej z powyższego przepisu, tj. poinformował wnioskodawcę o braku możliwości udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem i jego przyczynach, oraz wskazał, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja żądana może być udostępniona.

Na koniec organ zaprezentował stanowisko, iż w sprawie o udostępnienie informacji publicznej, P. D. nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu w trybie art. 37 Kpa, gdyż ustawodawca nie dokonał takiego odesłania w ustawie o dostępie do informacji publicznej, które umożliwiałoby wniesienia zażalenia, o którym mowa w powołanym przepisie Kodeksu postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Skarga P. D. okazała się zasadna. Dla jasności wywodu podkreślić trzeba na wstępie, że przedmiotem zarzucanej skargą bezczynności jest nierozpatrzenie przez Marszalka Województwa w pełnym zakresie wniosku z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej, bowiem informacja udostępniona dotyczyła informacji określonych w pkt 1lit. a i b, zaś wniosek dotyczył informacji wymienionych w pkt. 1-6 pisma skarżącego.

Wobec powyższego zakreślenia granic skargi, przedmiotem oceny Sądu były okoliczności faktyczne i prawne związane z wnioskiem z dnia [...] r., a nie wnioski formułowane przez skarżącego w jego kolejnych pismach procesowych adresowanych do Marszałka Województwa, te bowiem stanowiły konsekwencję korespondencji jaka się wywiązała między organem

a wnioskodawcą i nie były przedmiotem skargi, o czym świadczy jednoznacznie jej treść. Dlatego dla rozstrzygnięcia sprawy wywołanej wniesioną do Sądu skargą bez znaczenia są wywody odpowiedzi na skargę dotyczące działań organu wzywającego stronę do sprecyzowania dalszych wniosków.

Podstawę właściwości sądu administracyjnego do dokonania kontroli działalności Marszałka Województwa w zakresie zarzucanej bezczynności stanowi art. 3 § 2 pkt 8 w związku z art. 3 § 2 pkt 1 i pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej określanej jako p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów określonych w pkt 1-4a.

Artykuł 3 § 2 w pkt. 1-4a wymienia natomiast:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Z bezczynnością w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. mamy do czynienia wówczas, gdy właściwy organ (lub podmiot zobowiązany) nie wydaje aktu (decyzji lub postanowienia) albo nie podejmuje czynności z zakresu administracji publicznej innych niż określone w pkt 1-3 dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających

z przepisów prawa, do wydania których jest zobligowany przepisami prawa w terminie określonym tymi przepisami.

Mieć trzeba jednak na względzie, że w rozpatrywanej sprawie nie chodzi

o klasyczny rodzaj bezczynności wynikający z naruszenia art. 35 lub art. 36 Kodeksu postępowania administracyjnego, lecz chodzi o bezczynność podmiotu posiadającego informację publiczną i zobowiązanego do jej udostępnienia ustawą z dnia 6 września 2001 r. o udostępnieniu informacji publicznej ((Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) dalej określanej jako u.d.i.p.

Specyfika tej ustawy przejawia się między innymi w tym, że uregulowany nią tryb postępowania w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej tylko w bardzo wąskim zakresie przewiduje stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, które ogranicza się wyłącznie do przypadków wydania decyzji określonych w art. 16 ust. 1 i w art. 17 ust. 1. Wykluczone jest zatem stosowanie art. 37 § 1 kpa, co w konsekwencji prowadzi do nie istnienia wymogu poprzedzenia skargi na bezczynność wnoszonej do sądu administracyjnego wyczerpaniem środków zaskarżenia, o których mowa w art. 52 p.p.s.a. W takiej bowiem sytuacji, można wnieść skargę na bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej bezpośrednio do sądu administracyjnego (podobnie: wyrok NSA z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I OSK 601/05, LEX Nr 236545).

Zgodnie z art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.),

Z powyższych rozważań wynika bezpodstawność zawartego w odpowiedzi na skargę wniosku o odrzucenie skargi.

Niezasadny jest również wniosek o oddalenie skargi.

Po pierwsze, to do organu, do którego wpłynął wniosek o udostępnienie informacji publicznej należy ustalenie czy wskazana informacja posiada charakter informacji publicznej. Udostępnieniu podlega bowiem wyłącznie informacja publiczna, a nie jakakolwiek informacja.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym wielokrotnie było wyjaśniane, a skład Sądu orzekający w niniejszej sprawie stanowisko to podziela, że pytania egzaminacyjne, testy i zadania egzaminacyjne oraz ustanowione zasady ich oceny, nawet jeśli były przygotowane przez podmiot zewnętrzny, ale zostały użyte podczas egzaminu przeprowadzonego przez organ władzy publicznej w ramach wykonywania jego zadań stanowią informację publiczną, podlegającą udostępnieniu, o ile nie zachodzą okoliczności ustawowe ograniczające prawo do dostępu do tych informacji (por. wyroki NSA z dnia 21.07.2011r., I OSK 678/11, postanowienie NSA z dnia

21 grudnia 2010r. I OSK 1975/10).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej jest wyrazem realizacji Konstytucyjnej (art. 61 ust. 1 Konstytucji RP) zasady prawa do informacji publicznej i jako taka nie może być ograniczana przez wewnętrzne regulacje prawne takie jak różnego rodzaju regulaminy urzędowania czy regulaminy egzaminacyjne. Wobec tego wyjaśnienia zawarte w udzielonej przez Marszałka odpowiedzi na wniosek, że z § 26 Regulaminu Pracy Komisji Egzaminacyjnej wynika niejawność pytań i testów egzaminacyjnych są chybione.

Tak więc rzeczą Marszałka Województwa jako organu władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust.1 pkt 1 u.d.i.p. było zakwalifikowanie każdej z wymienionych w pkt 1-6 wniosku informacji i odpowiednio do wyniku tej kwalifikacji udostępnienie żądanych informacji publicznych, a w razie stwierdzenia, że część z nich nie stanowi informacji publicznej lub ustalenia, że organ takiej informacji nie posiada – poinformowanie wnioskodawcy o tych faktach pismem.

Po drugie, w przypadku ustalenia, że określona we wniosku informacja jest informacją publiczną i znajduje się w posiadaniu organu będącego adresatem wniosku jednakże zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 5 u.d.i.p. ograniczające dostęp do informacji publicznej, załatwienie wniosku powinno polegać na wydaniu na podstawie art. 16 ust. u.i.d.p. decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej z wyraźnym wskazaniem w uzasadnieniu decyzji rodzaju tajemnicy, ze względu na którą odmówiono udostępnienia, bowiem od rodzaju tej tajemnicy zależą środki prawne przysługujące stronie na decyzję ostateczną (skarga do sądu administracyjnego lub pozew do sądu powszechnego), co wynika wprost z art. 22 u.d.i.p.

Po trzecie, udostępnienie informacji publicznej na wniosek zainteresowanej strony stanowiące czynność materialno-techniczną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a i powinno nastąpić- jak przewiduje to art. 13 ust. 1 bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni od złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Zgodnie z art. 13 ust. 2 Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W myśl zaś art. 15 ust. 2 podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku

w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Wyjaśnić przy tym trzeba, że kwestia pobrania kosztów ma charakter wtórny bowiem nie warunkuje sama w sobie udostępnienia informacji publicznej, gdyż jej udostępnienie co do zasady jest bezpłatne. Dlatego podmiot zobowiązany do udostępnienia nie jest uprawniony ani do odmowy udostępnienia ani do pozostawienia wniosku bez rozpoznania w przypadku braku reakcji strony na zawiadomienie o kosztach udostępnienia informacji. Kwestia zaś ściągnięcia poniesionych przez organ dodatkowych kosztów w związku ze sposobem udostępnienia określonym we wniosku należy do odrębnego postępowania.

Po czwarte, w świetle przepisów ustawy o udostępnieniu informacji publicznej nie można uznać podnoszonych w odpowiedzi na skargę okoliczności dotyczących zakwalifikowania przedmiotowej informacji jako informacji przetworzonej za usuwające stan bezczynności Marszałka Województwa.

Mianowicie, z pisma organu z dnia [...] r. znajdującego się w aktach administracyjnych przedstawionych Sądowi wraz z odpowiedzią na skargę nie wynika, które konkretnie informacje organ zakwalifikował jako informacje przetworzone w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt ustawy o dostępie do informacji publicznej, skoro w piśmie tym mowa jest o informacjach wskazanych "w dotychczasowej korespondencji", a nie informacjach określonych we wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Wezwanie przez organ wnioskodawcy w oparciu o art. 64 § 2 kpa "do usunięcia braków wszystkich zgłoszonych przez Pana wniosków z dnia w terminie siedmiu dni poprzez wskazanie szczególnie istotnego znaczenia dla interesu publicznego udostępnienia Panu informacji przetworzonej, pod rygorem pozostawienia wniosków bez rozpoznania" wskazuje na przyjęcie przez marszałka Województwa trybu postępowania sprzecznego z ustawą.

Jak już była o tym mowa wyżej, w postępowaniu opartym na przepisach ustawy

o dostępie do informacji publicznej zastosowanie przepisów Kodeksu Postępowania administracyjnego jest ograniczone. W szczególności nie ma tu zastosowania ani

art. 64 § 2 Kpa, ani nie jest dopuszczalny rygor pozostawienia wniosku bez rozpoznania w przypadku nieusunięcia braków wniosku, których przepis ten dotyczy.

Tryb postępowania w przypadku uznania, że wniosek dotyczy informacji publicznej przetworzonej ( czego nie należy mylić z przekształceniem informacji, którego dotyczy art. 15 ust.1 u.d.i.p.) wynika z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. W piśmiennictwie wskazuje się, że "Informacja przetworzona jest informacją nową, nieistniejacą dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są dokumenty (materiały ) znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego. Przetworzenie przybiera postać czynności wymagających przeprowadzenia gruntownych analiz dokumentów znajdujących się

w posiadaniu zobowiązanego podmiotu, jak również takich, które sprowadzają się do sporządzenia różnego rodzaju porównań, ostatecznych wyliczeń, odniesień do innych okresów, a także zestawień danych, a nie są wynikiem działań sprawozdawczych wynikających z przepisów prawa" (M. Jabłoński, konstrukcja prawna tak zwanych kosztów dodatkowych w ustawie o dostępie do informacji publicznej, Przegląd Prawa i Administracji Nr 65 z 2005 r., str. 272). Ustawodawca nie przewidział poniesienia przez wnioskodawcę kosztów przekształcenia informacji, nałożył jedynie nań obowiązek wykazania dlaczego, jego zdaniem przetworzenie i udostępnienie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Jeśli wnioskodawca nie wykazał tego we wniosku, organ jest nie tylko uprawniony ale i zobowiązany do zażądania od wnioskodawcy wyjaśnienia tej kwestii materialno-prawnej. Wykazanie szczególnie uzasadnionego interesu publicznego stanowi bowiem przesłankę materialnoprawną prawa do informacji publicznej przetworzonej, a nie jest elementem formalnym wniosku o jej udostępnienie. Stąd w przypadku nie wykazania przez wnioskodawcę w zakreślonym terminie istnienia tej przesłanki zobowiązany organ powinien wydać decyzję odmawiającą udostępnienia tej informacji (por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. I OSK 1938/10, LEX nr 741347).

W sytuacji, gdy Marszałek nie sprecyzował w jakim zakresie, w jego przekonaniu, informacje określone we wniosku z dnia [...] r., a dotychczas nieudostępnione są informacjami publicznymi przetworzonymi, Sąd pozbawiony jest możliwości jakiegokolwiek odniesienia się do tej kwestii. Poza tym byłoby to przedwczesne z punktu widzenia granic orzekania i kompetencji sądu, skoro organ właściwy do rozpatrzenia wniosku - jak zostało to wywiedzione wyżej - pozostaje bezczynny w jego załatwieniu w zakresie szerszym niż ujęty w pkt 1 lit. a i b pisma strony z dnia [...] r.

W świetle powyższych rozważań stan bezczynności Marszałka Województwa jest oczywisty. Nieudostępnienie bowiem na wniosek strony przez zobowiązany podmiot posiadanej informacji publicznej w sposób i w terminie wskazanych wyżej lub nie wydanie decyzji o odmowie udostępnienia stanowi przejaw bezczynności podmiotu zobowiązanego i prowadzi do uwzględnienia skargi.

W tym stanie sprawy, należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zawarty w skardze wniosek

o nakazanie wyjaśnienia przez organ przyczyn przewlekłości nie znajduje podstawy prawnej w powyższym przepisie, a zatem jest bezprzedmiotowy. Sąd nie dopatrzył się podstaw do orzeczenia, że stwierdzona bezczynność Marszałka Województwa ma charakter rażącego naruszenia prawa, bowiem zarówno

z faktu fragmentarycznego udostępnienia informacji publicznej na wniosek skarżącego, jak i z treści wywodów organu zawartych w pismach do strony i do Sądu wynika z jednej strony brak złej woli organu, a z drugiej strony ujawniają się trudności zobowiązanego podmiotu w stosowaniu przepisów rozpatrywanej ustawy, które

do prostych nie należą.

Wyjaśnić też trzeba, że zawarty w sentencji wyroku zwrot: "w terminie 14 dni

od uprawomocnienia się wyroku" należy rozumieć tak jak wynika to z art. 286 p.p.s.a., a więc wyznaczony Marszałkowi Województwa termin 14 dni do załatwienia sprawy liczy się od dnia doręczenia temu organowi prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi.