Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak- Kolczyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost- Durchowska po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 273/15 w sprawie ze skargi Gminy Z. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz Gminy Z. kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 lipca 2015 r. oddalił skargę Gminy Z. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] listopada 2014 r. w przedmiocie ustalenia odszkodowania.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Decyzją Wojewody Mazowieckiego z [...] grudnia 2013 r. oraz decyzją Ministra Infrastruktury z [...] czerwca 2014 r. nieruchomość oznaczona jako działka nr ew. [...] o pow. 1,0203 ha, położona w gminie Z., została przeznaczona pod budowę fragmentu drogi ekspresowej nr [...]. W decyzji Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] grudnia 2013 r. zawarto rozstrzygnięcie o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Decyzją z [...] czerwca 2014 r. Wojewoda ustalił odszkodowanie w wysokości [...] zł za przejęcie na rzecz Skarbu Państwa powyższej nieruchomości, w pkt 2 zaś odmówił Gminie Z. powiększenia odszkodowania

o kwotę równą 5% wartości tej nieruchomości. Jednocześnie zobowiązał Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty ustalonego odszkodowania w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna.

Odwołanie od wskazanej decyzji w zakresie pkt 2 wniosła Gmina Z. zarzucając dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że strona pismem z [...] maja 2014 r. złożyła oświadczenie, że sporna nieruchomość nie została wydana inwestorowi. Oświadczenie owo zostało złożone przez osobę nieuprawnioną, a ponadto działającą pod wpływem błędu. Podano dalej, że Gmina

w ustawowym terminie złożyła inwestorowi oświadczenie o gotowości przekazania nieruchomości, co miało miejsce w dniu [...] lipca 2014 r. Przy odwołaniu złożono dokumenty, których domagano się włączenia jako dowody w sprawie.

Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z [...] listopada 2014 r. utrzymał

w mocy decyzję organu I instancji. Przywołał brzmienie m. in. art. 18 ust. 1e ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687 ze zm.; dalej: "specustawa drogowa"), art. 134 ust. 1-4 oraz art. 154 ust. 1-3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.

o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518; dalej: "u.g.n."). Wskazał, iż w niniejszej sprawie podstawę dla ustalenia wysokości odszkodowania za przejęcie z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w gminie Z. stanowił operat szacunkowy sporządzony na zlecenie Wojewody Mazowieckiego w dniu [...] marca 2014 r. przez rzeczoznawcę majątkowego. Autor operatu szacunkowego ustalił, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta Z., zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy Z. nr [...]. przedmiotowa działka położona jest na obszarze oznaczonym symbolem P1 – zabudowa produkcyjna, magazyny i inna oraz zaplecza z dopuszczeniem urządzeń dystrybucji paliw wyłącznie gazowych. Do celów wyceny biegły przeprowadził szczegółową analizę cen gruntów drogowych i cen gruntów budowlanych z przeznaczeniem usługowym, przemysłowym i produkcyjno-usługowym. Biegły stwierdził, że cel wywłaszczenia nie zwiększa wartości nieruchomości, gdyż ceny nieruchomości drogowych są niższe od cen nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę usługową, przemysłową i produkcyjno-usługową.

Analizując poprawność sporządzenia operatu szacunkowego, mając na uwadze przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U. z 2004r. Nr 207, poz. 2109 ze zm.), Minister stwierdził, iż operat szacunkowy w przedmiotowej sprawie został sporządzony prawidłowo. Wskazał, że rzeczoznawca majątkowy określił wartość spornej działki w oparciu o treść § 36 ust. 1-4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r.

W kwestii natomiast powiększenia odszkodowania o 5% wartości nieruchomości Minister stwierdził, że w sprawie nie zaistniały podstawy do powiększenia przyznanego odszkodowania w warunkach art. 18 ust. 1e specustawy drogowej. Fakt wydania nieruchomości uzasadniający przyznanie powiększonego odszkodowania powinien być na tyle uzewnętrzniony, że dla przeciętnego odbiorcy nie będzie budzić wątpliwości interpretacyjnych. Zdaniem organu jedynym dokumentem potwierdzającym wydanie działki jest protokół zdawczo-odbiorczy, a dalej oświadczenie właściciela skierowane do zarządcy drogi. W niniejszej sprawie Wojewoda pismem z dnia [...] maja 2014 r. wezwał zarówno inwestora, jak i Gminę Z. do przedłożenia dowodów potwierdzających wydanie nieruchomości inwestorowi. W odpowiedzi obydwie strony zgodnie potwierdziły, że nieruchomość nie została przekazana inwestorowi. W imieniu Gminy Z. oświadczenie złożył Z. W. z upoważnienia zastępcy burmistrza. Zdaniem organu, Z. W. nie składał oświadczeń woli w imieniu Gminy, lecz jedynie udzielił informacji zgodnej ze stanem faktycznym. W odwołaniu Gmina powołała się na pismo z dnia [...] lipca 2014 r. skierowane do inwestora, w którym wyrażała gotowość wydania omawianej działki. Organ uznał jednak, że powyższe pismo zostało złożone z uchybieniem 30 dniowego terminu, o którym mowa w art. 18 ust. 1e pkt 1 specustawy drogowej, ze względu na to, że decyzji Wojewody Mazowieckiego z [...] grudnia 2013 r. został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Z tego względu termin 30 dni na wydanie nieruchomości biegnie od dnia doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji, o której mowa w art. 17 ustawy. Tymczasem w takim terminie Gmina nie podjęła działań, które można by traktować jako wydanie nieruchomości.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie od powyższej decyzji Ministra wniosła Gmina Z. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w zakresie odmowy powiększenia odszkodowania o kwotę równą 5% wartości nieruchomości i zasądzenia zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi wskazano, że Gmina Z. dwukrotnie złożyła oświadczenie inwestorowi w sprawie wydania działki – z dnia [...] i [...] stycznia 2014 r. oraz z dnia [...] lipca 2014r. Wojewoda Mazowiecki w dniu [...] stycznia 2014 r. wydał obwieszczenie o wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej i posiadającej rygor natychmiastowej wykonalności. Dnia [...] stycznia 2014r. doręczono Gminie pismo firmy [...] sp. z o.o., która w imieniu inwestora dokonywała ustalenia stanu nieruchomości i jej opisu. W dniu [...] stycznia 2014 r. doszło do ustalenia tego stanu. Wobec powyższego nieruchomość została udostępniona inwestorowi w tym terminie.

W związku z wydaniem decyzji przez Ministra Infrastruktury z [...] czerwca 2014 r. i zmiany terminu wydania nieruchomości, Gmina ponownie tj. w dniu [...] lipca 2014 r., złożyła w trybie art. 18 ust. 1e pkt 3 specustawy drogowej oświadczenie dotyczące wydania nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za nieuzasadnioną.

Sąd podkreślił, że art. 18 ust. 1e odczytywany w powiązaniu z art. 16 specustawy drogowej, przewidującym, co do zasady termin wydania nieruchomości nie krótszy niż 120 dni od dnia w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, wskazuje, że podwyższenie odszkodowania o 5% wartości nieruchomości przysługuje za skrócenie terminu wydania nieruchomości co najmniej do dni 30, liczonych od dat zdarzeń objętych poszczególnymi punktami.

W świetle przytoczonego przepisu oraz przepisu art. 17, określającego konsekwencje opatrzenia decyzji rygorem natychmiastowej wykonalności, z nadaniem decyzji rygoru wiąże się obowiązek niezwłocznego wydania nieruchomości przejętej pod realizację inwestycji. Wywiązanie się zaś z powyższego obowiązku uprawnia właściciela nieruchomości (użytkownika wieczystego) do uzyskania podwyższonego o 5% odszkodowania. Z tego względu – w ocenie Sądu - nie ma znaczenia, jeśli wskutek odwołania zostanie zmieniona decyzja wojewody zezwalająca na realizację inwestycji drogowej w zakresie terminu wydania nieruchomości, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Istota bowiem podwyższonego odszkodowania i liczenia terminu do wydania nieruchomości koncentruje się na decyzji wydanej przez wojewodę, jeśli zostanie ona zaopatrzona w rygor natychmiastowej wykonalności. Wynika to z normy art. 18 1e pkt 1, który należy wykładać w powiązaniu z art. 17 specustawy. Ostatnio powołany przepis nadaje uprawnienie do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności w sytuacji, gdy jest to uzasadnione interesem społecznym lub gospodarczym. W niniejszej sprawie, co pozostaje poza sporem, decyzja realizacyjna została zaopatrzona w rygor natychmiastowej wykonalności i termin do wydania nieruchomości należało liczyć wyłącznie w oparciu o normę art. 18 ust. 1e pkt 1. Zatem w terminie 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji możliwe było wydanie działki. Nie mają żadnego znaczenia dla biegu tego terminu późniejsze modyfikacje treści rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy terminu wydania nieruchomości. O rozpoczęciu biegu do ubiegania się o podwyższone odszkodowanie decyduje wyłącznie wydanie decyzji przez organ I instancji zaopatrzonej w rygor natychmiastowej wykonalności, a dokładnie data doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji. Stąd oświadczenie datowane na dzień [...] lipca 2014 r. stanowiące – zdaniem skarżącego – dowód na zachowanie terminu do wydania nieruchomości, w ocenie Sądu, nie może skutkować przyjęciem, że termin 30 dni został zachowany.

Sąd podkreślił, że jak wynika z art. 11 f ust. 3 specustawy drogowej wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych doręczają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wnioskodawcy oraz zawiadamiają o jej wydaniu pozostałe strony w drodze obwieszczeń, odpowiednio w urzędzie wojewódzkim lub starostwie powiatowym oraz w urzędach gmin właściwych ze względu na przebieg drogi, na stronach internetowych tych gmin, a także w prasie lokalnej. Ponadto wysyłają zawiadomienie o wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dotychczasowemu właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu na adres wskazany w katastrze nieruchomości. Jako zatem zasadniczą dla rozpoczęcia biegu terminu 30 dni należy potraktować datę zawiadomienia o wydaniu decyzji realizacyjnej. Generalnie zawiadomień dokonuje się w formie obwieszczeń, natomiast w przypadku właścicieli oraz użytkowników – poprzez zawiadomienie na piśmie. Sąd zauważył, że organ nie ustalił daty początkowej biegu terminu, ale brak w tym przedmiocie ustaleń faktycznych uznał w konsekwencji za nieposiadający żadnego wpływu na wynik sprawy. Bezspornie bowiem organy miały obowiązek ustalić od jakiej daty biegnie termin 30 dni na wydanie nieruchomości, czego nie wykonały. Niemniej celem regulacji zawartej w art. art. 11 f ust. 3 specustawy drogowej jest poinformowanie, zwłaszcza właścicieli i użytkowników o wydaniu decyzji realizacyjnej. Zatem również innymi dowodami możliwe będzie ustalenie w jakiej dacie strona powzięła informację o wydaniu decyzji, co uruchamia jej uprawnienie do zgłoszenia roszczenia o podwyższone odszkodowanie, czemu służy wydanie nieruchomości. Wskutek bowiem wydania otrzymuje ona premię za współpracę z inwestorem. Za takową datę w okolicznościach sprawy należało przyjąć datę doręczenia do Urzędu Miejskiego w dniu [...] stycznia 2014 r. zawiadomienia spółki [...] sp. z o.o. W tej dacie bezspornie Gmina miała wiedzę, że została wydana decyzja realizacyjna, co oznacza, że licząc od tej daty 30 dni - mogła w tym okresie wydać sporną działkę. Sąd zaznaczył, że gdyby organ ustalił, w jakiej dacie skarżąca otrzymała zawiadomienie o wydaniu decyzji realizacyjnej, wówczas nie byłoby potrzeby przyjmować pewnych hipotez na ustalenie początku biegu 30 dni.

Sąd uznał również za niemające decydującego znaczenia dla ustalenia podwyższonego odszkodowania oświadczenia inwestora i strony co do porozumienia w kwestii wydania działki. Organ zwrócił się o tę informację i uzyskane dane wykorzystał do podjęcia rozstrzygnięcia. Nie był jednak związany tymi oświadczeniami, gdyż w sytuacji posiadania innych dowodów na okoliczność wydania nieruchomości miałby obowiązek uwzględnić te dowody, nie zaś oświadczenia stron.

Uznając za niezasadny zarzut naruszenia art. 18 ust. 1e specustawy drogowej, Sąd przyznał rację organowi, że w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające podwyższenie odszkodowania o 5% z tytułu wydania nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawili żadnych dowodów potwierdzających okoliczność wydania nieruchomości, twierdząc jedynie w odwołaniu, że oświadczenie złożone przez pracownika Z. W. nie miało wiążącego charakteru, gdyż nie jest to osoba uprawniona do składania tego rodzaju oświadczeń wiedzy i woli, w ocenie Sądu, organ odwoławczy trafnie ocenił działania tej osoby jako nie mające znaczenia dla sprawy, jak również nie znalazł w sprawie żadnych okoliczności wskazujących, iż skarżący uzewnętrznił choćby wyraźną wolę wcześniejszego natychmiastowego przekazania działki inwestorowi.

W odniesieniu do nowych dowodów złożonych przy skardze, Sąd wskazał, że nie mogą zostać potraktowane jako potwierdzające zachowanie terminu do wydania nieruchomości. Pismo firmy [...] sp. z o.o. stanowi jedynie dowód, że podmiot ten przygotowywał procedurę zmierzającą do ustalenia stanu działek przejętych pod realizację drogi oraz dokonania ich opisu. Nie sposób z niego wywodzić jakiejkolwiek aktywności skarżącego co do woli przekazania inwestorowi nieruchomości. Zaakceptowanie działania tej firmy w związku z realizacją zadania polegającego na opisie działek, co było skutkiem tego pisma, nie jest tożsame z wolą natychmiastowego przekazania działki inwestorowi.

Przez wydanie nieruchomości, o którym stanowi art. 18 ust. 1e specustawy drogowej, w ocenie Sądu, rozumie się nie tylko przeniesienie posiadania w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego (art. 348 kc.), ale także realne zaoferowanie i zapewnienie inwestorowi możliwości jej odebrania i to niezależnie od tego, czy w sposób faktyczny przyjął on ją do swojej dyspozycji. Istotne jest tutaj dobrowolność działania właściciela oraz wykazanie własnym zachowaniem, że nie jest zainteresowany dalszym posiadaniem gruntu. Skoro zaś skarżąca nie wyraziła swojej woli wydania gruntu poprzez pismo skierowane do inwestora, to nie ma podstaw ubiegania się o 5% dodatek. Natomiast pismo Gminy Z. z dnia [...] lipca 2014 r. oświadczające gotowość wydania działki Sąd uznał za złożone z uchybieniem terminu. Stąd też zdaniem Sądu I instancji uprawniona była ocena organów, że do wydania nieruchomości (rozumianego jako akceptacja wejścia inwestora na teren nieruchomości w celu realizacji zamierzenia wskazanego w decyzji realizacyjnej), powinno było dojść z dniem przewidzianym w art. 18 ust. 1e pkt 1 powołanej ustawy, co oznacza, że trzydziestodniowy termin do wydania nieruchomości liczony od dnia otrzymania tego zawiadomienia, warunkujący przyznanie bonifikaty, nie został dochowany.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Gmina Z., reprezentowana przez radcę prawnego, podniosła następujące zarzuty:

I. naruszenie przepisów postępowania, a to:

1. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez uznanie, że stwierdzone przez Sąd I instancji naruszenie przez organ przepisów dotyczących prowadzenia postępowania dowodowego nie miało znaczenia dla wyniku postępowania, co doprowadziło do oddalenia skargi i braku zastosowania (naruszenia) przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., a także do dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zawiadomienia przez organ o wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej oraz daty udostępnienia przez Gminę nieruchomości do dyspozycji inwestora;

2. art. 11f ust. 3 specustawy drogowej poprzez przyjęcie, że zawiadomienie właściciela o wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej na podstawie tej ustawy może nastąpić poprzez czynności dorozumiane, a nie poprzez doręczenie stosownego zawiadomienia przez organ wydający decyzję;

3. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 8 i 9 k.p.a. poprzez oddalenie skargi przez Sąd pomimo braku ustalenia przez organy, czy nastąpiło zgodne z przepisami zawiadomienie przez organ o wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej oraz braku poinformowania przez organ o konsekwencjach niewydania nieruchomości w terminie 30 dni od wydania decyzji z rygorem natychmiastowej wykonalności;

4. art. 17 ust. 1 i 3 specustawy drogowej w zw. z art. 8 i 9 k.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż zmiana terminu wydania nieruchomości w decyzji Wojewody Mazowieckiego nie wprowadziła strony w błąd co do kwestii, czy rygor natychmiastowej wykonalności nadal obowiązuje.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1e specustawy drogowej poprzez błędną jego wykładnię, względnie jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarżąca nie uzewnętrzniła swojej woli niezwłocznego wydania działki inwestorowi, podczas gdy za takowe należy wskazać czynności Gminy ze stycznia 2014 r.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody Mazowieckiego z [...] czerwca 2014 r. w zakresie pkt 2. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto wniesiono o przeprowadzenie dowodu z dokumentu, tj. pisma Prezesa Zarządu [...] Sp. z o.o. Pana A.C. z [...] września 2015 r. na okoliczność potwierdzenia, że Spółka ta jako podwykonawca działała na zlecenie inwestora tj. Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Kontrolowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w przedstawionej sprawie decyzja Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] listopada 2014 r. zakwestionowana została w zakresie, w jakim odmawiała powiększenia ustalonego odszkodowania o 5 % wartości nieruchomości stanowiącej własność Gminy Z. oznaczoną jako działka nr [...] z obrębu [...], przejętej pod realizację inwestycji drogowej w oparciu o decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] grudnia 2013 r.

o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. W tej kwestii zastosowanie znajduje art. 18 specustawy drogowej, który w ust. 1e ustalając warunki dla możliwości powiększenia wysokości odszkodowania przewiduje, że nieruchomość ta powinna być wydana niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, która została opatrzona rygorem natychmiastowej wykonalności. Istotne zatem jest ustalenie początku biegu terminu, z upływem którego ustawa wiąże utratę możliwości powiększenia kwoty odszkodowania.

Dokonując kontroli zaskarżonej w rozpoznawanej sprawie decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w tym zakresie uznał, że - choć organy nie dokonały w tej kwestii żadnych ustaleń - tym niemniej wystarczającym dowodem co do wiedzy właściciela nieruchomości o wydanej decyzji jest zawiadomienie podwykonawcy robót - [...] Sp. z o.o. upoważnionej do sporządzenia opisu nieruchomości z [...] stycznia 2014 r. (data prezentaty) o terminie spotkania, celem ustalenia stanu przejmowanych pod realizację inwestycji działek, w którego treści przywołano decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] grudnia 2013 r. Poglądu tego nie sposób podzielić. Kwestia dokonania zawiadomienia o wydaniu decyzji dotychczasowemu właścicielowi nie może być aktem dorozumianym. Jest to bowiem pisemne utrwalenie czynności procesowej, z którą ustawa - w tym przypadku specustawa drogowa - wiąże doniosłe skutki prawne, tu: w zakresie obliczenia kwoty należnego odszkodowania. Zobowiązanym zaś do dokonania czynności zawiadomienia jest organ. Skoro zatem w świetle art. 18 ust. 1e specustawy drogowej, możliwość powiększenia odszkodowania powiązana została z doręczeniem zawiadomienia o wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, to kontrola zgodności z prawem zaskarżonej w rozpoznawanej sprawie decyzji wymagała weryfikacji dokonanych przez organ ustaleń co do upływu opisanego tym przepisem terminu. W tym celu za niewystarczające należy uznać posłużenie się przez Sąd datą wpływu pisma wystosowanego do Urzędu Miasta Z. przez Spółkę będącą podwykonawcą robót inwestycyjnych zawierającego informację o wyznaczonym terminie spotkania celem dokonania stosownych ustaleń i przywołującego decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydanej przez Wojewodę Mazowieckiego w dniu [...] grudnia 2013 r. Pismo to bowiem nie miało charakteru zawiadomienia uczestników postępowania o wydanej decyzji, ponadto nie było wystosowane przez organ, na którym obowiązek ten spoczywa.

W tym zakresie należy uznać za uzasadnione wywody skargi kasacyjnej odnoszące się do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania tj. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., art. 11f ust. 3 specustawy drogowej oraz art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 8 i art. 9 k.p.a.

W tej sytuacji na uwzględnienie zasługiwał również zarzut naruszenia art. 18 ust. 1e specustawy drogowej. Dopiero bowiem zweryfikowanie obiegu pism oraz ustalenie daty doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pozwoli na dokonanie oceny, czy zachodziły przewidziane tym przepisem przesłanki do powiększenia kwoty odszkodowania o 5% wartości nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny – działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.