Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi M. P. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Wojewodę [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] roku; 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) oddala wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny; 4) zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M.P. pismem z dnia [...] wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na bezczynność Wojewody [...] w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Skarżący zarzucił naruszenie art. 13 ust. 1, i 2 oraz art. 16 ust. 1 ustawy oraz domagał się zobowiązania tego organu do udostępnienia informacji, ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy, a nadto wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 tej ustawy i zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że w dniu [...] złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej, tj.:

1. dokumentów (kopii) wniosków Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli działającego przy Wojewodzie [...] w sprawie postępowania dyscyplinarno- wyjaśniającego obwinionej T.B. wraz z uzasadnieniem,

2. orzeczeń Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...] o wymierzeniu nauczycielom kar dyscyplinarnych w latach 2012 - 2014 (kopii wraz z uzasadnieniem).

Do dnia złożenia skargi organ nie udostępnił żądanej informacji ani nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Wojewody [...] wniósł o jej oddalenie. Podniósł, że w dniu [...] Wojewoda w piśmie przekazanym drogą elektroniczną (zgodnie z żądaniem zawartym we wniosku), poinformował skarżącego o przekazaniu jego wniosku do załatwienia organowi właściwemu. Nadto stwierdził, że z informacji uzyskanych przez Wojewodę wynika, że pismem z dnia [...] Przewodnicząca Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...], powołując się na art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazała, że nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia żądanej informacji. Dalej argumentowano, że komisja dyscyplinarna dla nauczycieli ani jej przewodniczący nie są żadnym z trzech kategorii podmiotów obowiązanych do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a orzeczenia komisji dyscyplinarnej nie stanowią informacji publicznej, gdyż informacji, którą dysponują podmioty niemające obowiązku jej udostępnienia, nie można uznać za informację publiczną. Na poparcie tego stanowiska rozważono charakter organizacyjny komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli oraz jej przewodniczącego w kontekście przepisów ustawy Karta Nauczyciela oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1988 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli trybu postępowania dyscyplinarnego. Nadto wskazano, że postępowanie dyscyplinarne dla nauczycieli jest częścią ich spraw pracowniczych, na które składają się m.in. dokumenty prywatne. Zaznaczono, że informacje dotyczące spraw pracowniczych, jako należących do dóbr osobistych, są tajne i chronione przez przepisy prawa, a dostęp do nich jest możliwy jedynie za zgodą osoby, której dotyczą lub wówczas, gdy szczególny przepis prawa upoważnia dany podmiot do jej uzyskania.

Zważywszy na stan faktyczny i prawny sprawy stwierdzono, że nie można mówić o bezczynności Wojewody, ponieważ skarżący uzyskał odpowiedź Wojewody w krótkim czasie, a następnie uzyskał merytoryczną odpowiedź organu właściwego do załatwienia sprawy.

Skarżący w piśmie z dnia [...] podniósł, że nigdy nie otrzymał żadnego dokumentu związanego z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej oraz nie zna treści pisma organu z dnia [...]. Nie otrzymał również żadnej korespondencji od Przewodniczącej Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...], w tym pisma z dnia [...] (taka data w piśmie).

Na wezwanie Sądu organ nadesłał pismo z dnia [...] z załącznikami, z których wynikało, że wniosek skarżącego został przekazany Kuratorowi Oświaty w K., jednakże bez urzędowego poświadczenia jego doręczenia na adres (ePUAP) wskazany we wniosku oraz urzędowe poświadczenie doręczenia na wskazany adres pisma Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej do spraw Nauczycieli z dnia [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, przy czym kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 a.

Z kolei stosownie do treści art. 149 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, a nadto rozstrzyga w kwestii, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1). W przypadku, o którym mowa w § 1, Sąd może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2). Natomiast w świetle omówionego przepisu sąd administracyjny nie posiada kompetencji do nakazywania organom wszczęcia postępowania dyscyplinarnego i ukarania pracowników tych organów.

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest natomiast zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Dla uznania bezczynności organu konieczne jest zatem ustalenie, że był on zobowiązany na podstawie obowiązujących przepisów prawa do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi. Ocena co do bezczynności organu dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu oraz wynikających z przepisów uprawnieniach i obowiązkach.

Skoro skarżący wniósł skargę na bezczynność polegającą na niezałatwieniu jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, to prawem materialnym, na podstawie którego należy ocenić postępowanie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej, jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 782), zwana dalej "u.d.i.p."

Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje zagadnienie dostępu do informacji publicznej, określa zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej.

W myśl przepisów tej ustawy, realizacja prawa do informacji publicznej jest uzależnione od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek:

- adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej na zasadach tej ustawy winien być podmiot zobowiązany do jej udostępnienia, tj. zgodnie z art. 4 ust. 1 są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a ponadto organizacje związkowe i pracodawców oraz partie polityczne (ust. 2);

- przedmiotem żądania udostępnienia informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 2;

- obowiązane do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 3 są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2 będące w posiadaniu tejże informacji.

Nie ulega wątpliwości, że Wojewoda [...] jest organem władzy publicznej i mieści się w zakresie podmiotowym stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, wynikającym z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym jest on podmiotem zobowiązanym, w rozumieniu ww. przepisu ustawy, do udzielenia informacji publicznej.

Pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało natomiast w art. 1 ust. 1 i art. 6 tejże ustawy. Zgodnie z powołanymi przepisami informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6. Analiza art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret 1 u.d.i.p. wykazuje, że udostępnieniu podlega treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Wnioskiem może być zatem objęte pytanie o określone fakty lub o stan określonych zjawisk, czyli o każdą czynność i zachowanie organu wykonującego zadania publiczne. Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane lub posiadane przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, ale także wszystko to co wiąże się z działaniem takiego podmiotu, w zakresie spraw publicznych (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 19.11.2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 200/1300). Jednocześnie prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (por. art. 5 u.d.i.p.).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że informacjom związanym z publicznoprawną sferą postępowania dyscyplinarnego należy przypisać walor informacji publicznej. Z faktu, że nauczyciel jest zatrudniony w jednostce organizacyjnej, która wykonuje zadania publiczne w zakresie edukacji można wywieść, iż dotyczące go postępowanie dyscyplinarne pozostaje w określonym związku z wykonywaniem zadań publicznych. Wykonywana funkcja publiczna wymaga ochrony godności danego zawodu lub służby oraz zachowania niezbędnego zaufania społecznego. Jednym ze sposobów osiągnięcia tych zamierzeń jest dyscyplinowanie i kontrola osób wykonujących funkcje publiczne oraz określenie wymagań w zakresie standardów zawodowych i etycznych. Informacje dotyczące postępowania dyscyplinarnego dotyczą zatem "sprawy publicznej" w rozumieniu art.1 ust. 1 u.d.i.p., pozostają bowiem w ścisłym związku z realizacją zadań publicznych (np. wyrok NSA z dnia 11 marca 2015 r. sygn. akt I OSK 912/14 i podane tam orzecznictwo, wyrok NSA z 13 maja 2015 r. sygn. akt I OSK 1256/14).

Natomiast w rozpatrywanej sprawie kwestią sporną jest, czy Wojewoda [...], do którego strona skarżąca skierowała wniosek o udzielenie informacji publicznej, jest podmiotem właściwym do jej udostępnienia, a więc czy organ ten taką informacją dysponuje. Obowiązane do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 3 są bowiem podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 będące w posiadaniu tejże informacji. Natomiast skarżący domagał się kopii wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli działającego przy Wojewodzie [...] w sprawie dyscyplinarnej dotyczącej wskazanej przezeń osoby wraz z jego uzasadnieniem oraz kopii orzeczeń Komisji Dyscyplinarnej dla nauczycieli przy Wojewodzie [...] o wymierzeniu nauczycielom kar dyscyplinarnych w latach 2012-2014 wraz z ich uzasadnieniem.

Zdaniem składu orzekającego, Wojewoda [...] jest podmiotem, o którym stanowi art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 u.d.i.p., zobowiązanym i dysponującym żądaną informacją, czyli treścią wnioskowanych dokumentów. Nie można bowiem, jak zresztą słusznie stwierdził pełnomocnik organu, przyporządkować Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...], czy też Rzecznika Dyscyplinarnego tejże Komisji do żadnej z kategorii podmiotów, o jakich mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p.

Pozycja przewodniczącego komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli przy wojewodzie, jak i rzecznika dyscyplinarnego ma swoje oparcie w delegacji ustawowej zawartej w art. 85 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 191, w rozdziale 10 zatytułowanym "Odpowiedzialność dyscyplinarna"), zwana w skrócie "KN". Natomiast szczegółowy zakres ich zadań określony został w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego (Dz. U. nr 15, poz. 64), zwanym dalej w skrócie: "rozporządzeniem". Podkreślenia przy tym wymaga, że rozporządzenie to zgodnie z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2011 r., III PZP 1/11, nie utraciło mocy obowiązującej po upływie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela (Dz. U. nr 19, poz. 239), co oznacza, że akt ten nadal obowiązuje (por. postanowienie NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1831/12, Lex Nr 1328085).

Przepis art. 77 ust. 1 KN stanowi, że w sprawach dyscyplinarnych nauczycieli orzekają w pierwszej instancji komisje dyscyplinarne przy wojewodach dla nauczycieli wszystkich szkół na terenie województwa. Również organ, przy którym została powołana komisja, a więc wojewoda wyznacza w drodze zarządzenia dla każdej komisji dyscyplinarnej - rzecznika dyscyplinarnego i odpowiednią liczbę jego zastępców z grona podległych sobie pracowników (art. 79 ust. 1KN). Postępowanie dyscyplinarne wszczyna komisja dyscyplinarna na wniosek rzecznika dyscyplinarnego. Komisje dyscyplinarne wydają orzeczenia po przeprowadzeniu rozprawy oraz po wysłuchaniu głosów rzecznika dyscyplinarnego i obwinionego lub jego obrońcy (art. 80 KN). Powyższa regulacja oznacza, że postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej składa się niejako z dwóch faz postępowania, czyli podejmowania i prowadzenia określonych czynności przez rzecznika dyscyplinarnego oraz postępowania prowadzonego przez komisję dyscyplinarną przy wojewodzie.

Wskazać przy tym należy na przepis § 13 ust. 2 rozporządzenia, w myśl którego do zadań rzecznika należy między innymi prowadzenie postępowania wyjaśniającego (pkt 1) oraz składanie do komisji wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego (pkt 2). Jednocześnie po myśli § 7 ust. 3 rozporządzenia członków komisji dyscyplinarnej, w tym przewodniczącego i jego zastępców, powołuje, odwołuje i ustala ich liczbę oraz funkcje, wojewoda lub właściwy minister, przy którym ta komisja działa, zwani dalej "organem, przy którym działa komisja", w porozumieniu ze związkami zawodowymi zrzeszającymi nauczycieli. Z kolei zgodnie z § 11 ust.1 rozporządzenia komisja dyscyplinarna pierwszej instancji orzeka w składzie trzyosobowym, gdzie przewodniczącym składu orzekającego jest przewodniczący komisji albo wyznaczony przez niego zastępca (ust. 3). Istotny jest przy tym przepis § 12 rozporządzenia, który stanowi, że przewodniczący komisji kieruje pracami komisji, a w szczególności zaznajamia się z każdą sprawą wpływającą do komisji (pkt 1), ustala składy orzekające, powołuje przewodniczącego składu, jeżeli sam nie przewodniczy składowi, oraz wyznacza termin pierwszego posiedzenia składu (pkt 2), zapewnia szybki i sprawny przebieg postępowania dyscyplinarnego, a także zgodność postępowania z obowiązującymi przepisami (pkt 3). Także do zadań przewodniczącego komisji należy w myśl § 22 ust. 1 rozporządzenia wyznaczanie składu orzekającego, jak i zawiadamianie o terminie rozprawy rzecznika dyscyplinarnego oraz wzywanie na rozprawę obwinionego, jego obrońcę oraz świadków i biegłych (§ 26 ust.1 rozporządzenia).

Istotne jest, że o wszczęciu postępowania wyjaśniającego rzecznik dyscyplinarny zawiadamia również organ, przy którym działa komisja (§ 18 ust. 1 rozporządzenia), jak też po ogłoszeniu orzeczenia sam przewodniczący składu orzekającego doręcza w formie pisemnej orzeczenie wraz z uzasadnieniem organowi, przy którym działa komisja (§ 38 ust. 5 rozporządzenia). Tym samym organ, przy którym działa komisja dysponuje zarówno wynikami postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez rzecznika dyscyplinarnego, jak i jego wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego (§ 19-21 rozporządzenia) oraz samym orzeczeniem komisji, które zobowiązany jest przechowywać przez 30 lat od zakończenia postępowania dyscyplinarnego (§ 55 w zw. z § 53 ust. 1 rozporządzenia). Przytoczone wyżej uregulowania określające uprawnienia i kompetencje, w jakie wyposażony został rzecznik dyscyplinarny, jak też przewodniczący komisji dyscyplinarnej przy wojewodzie nie pozwalają, w ocenie Sądu, na przyjęcie, że podmioty te są władne występować we własnym imieniu na zewnątrz z informacjami w sprawach objętych postępowaniem dyscyplinarnym, w tym zwłaszcza wydawać we własnym imieniu decyzje, bądź inne akty.

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela tym samym stanowisko przyjęte w orzecznictwie sądów administracyjnych, że podmiotem obowiązanym do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej wytworzonej przez rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli w związku z realizowanymi przez niego zadaniami publicznymi jest wojewoda(por. wyrok NSA z 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2318/12, dostępny w bazie orzeczeń CBOIS por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I OSK 2034/12; z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2318/12 - dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA), jak również, że komisja dyscyplinarna dla nauczycieli przy wojewodzie ani przewodniczący tej komisji nie są podmiotami o jakich mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., (por: wyroki NSA z dnia 7 maja 2015 r. sygn. akt I OSK 1271/14 dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA).

Wobec powyższego należało stwierdzić, że to Wojewoda [...], jako organ władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., jest podmiotem, do którego właściwie zostało skierowane żądanie skarżącego o udostępnienie wnioskowanych informacji, dysponującym uprawnieniami pozwalającymi we własnym imieniu i w przypisanej formie występować na zewnątrz. Do niego też należało przechowywanie żądanych przez stronę skarżącą informacji. Zatem organ ten był zobowiązany do załatwienia wniosku skarżącego.

Natomiast Wojewoda [...], powołując się ogólnie na przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, przekazał sprawę do rozpoznania wg właściwości Kuratorowi Oświaty. W tym miejscu należy stwierdzić, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie przewidują stosowania art. 65 k.p.a. Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 16 ust. 2 stanowi, że przepisy k.p.a. ze wskazanymi odmiennościami stosuje się do decyzji administracyjnej wydanej w oparciu o ust. 1, a nie co do całego postępowania wywołanego wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Jeżeli natomiast organ nie dysponuje żądaną informacją winien powiadomić wnioskodawcę, że nie jest w posiadaniu takiej informacji. Niemniej jednak, z wyżej wskazanych już powodów, w rozpoznawanej sprawienie było podstaw do przyjęcia takiego stanowiska.

Jednocześnie należy wskazać, że w świetle art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) przez kuratora oświaty należy rozumieć kierownika kuratorium oświaty jako jednostki organizacyjnej wchodzącej w skład zespolonej administracji rządowej w województwie. Stosownie do art. 30 ust. 1 tej ustawy kuratora oświaty powołuje i odwołuje wojewoda, za zgodą ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania. W myśl zaś art. 31 ust. 1 zdanie pierwsze cyt. ustawy kurator oświaty, w imieniu wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w zakresie oświaty określone w ustawie i przepisach odrębnych na obszarze województwa. Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt I OSK 1256/14, zgodnie z którym "mając na uwadze powyższe przepisy określające relację ustrojową między wojewodą a kuratorem (tzw. relacja kierownictwa) należy stwierdzić, że wojewoda posiada instrumentarium prawne, aby pozyskać informacje znajdujące się w posiadaniu kuratora oświaty. A zatem nawet jeśli żądane przez skarżącego dokumenty wskazane w jego wniosku znajdują się fizycznie w posiadaniu kuratora oświaty, to wojewoda jako organ znajdujący się w strukturze organizacyjnej administracji nad kuratorem ma dostęp do tych dokumentów i tym samym może rozpoznać wniosek o udostępnienie informacji publicznej, złożony w niniejszej sprawie. Można zatem stwierdzić, że poprzez podlegającego mu kuratora oświaty jest w posiadaniu żądanych informacji"(tak też w wyroku NSA z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 974/14).

Wobec powyższego stwierdzić należało, że Wojewoda [...], jest w sprawie podmiotem zobowiązanym do załatwienia wniosku skarżącego. Natomiast wniosek skarżącego, choć skierowany do podmiotu właściwego, nie został przez niego rozpoznany.

W orzeczeniu tut. Sądu nie można określić, w jaki sposób wniosek ten powinien być rozpatrzony, bowiem art. 149 P.p.s.a. nakazuje jedynie zobowiązanie do ich załatwienia w formie określonej w u.d.i.p. i we właściwym terminie (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Tak więc, rozpatrzenie złożonego wniosku może polegać na udzieleniu żądanych informacji w drodze czynności materialno-technicznej, bądź wydaniu decyzji w trybie art. 16 u.d.i.p..

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Konsekwencją tego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność ponownego załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 286 § 2 P.p.s.a.). Jednocześnie Sąd stwierdził w punkcie 2, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, bowiem organ niezwłocznie podjął czynności w związku z wpływem wniosku, błędnie jednak stojąc na stanowisku, że nie jest właściwy do jego załatwienia. Natomiast odnosząc się do wniosku o wymierzenie organowi grzywny zauważyć przyjdzie, że nie wiąże on Sądu, o czym stanowi teść art. 149 § 2 P.p.s.a. Przepis ten przewiduje możliwość wymierzenia grzywny w przypadku stwierdzenia bezczynności organu, jednakże następuje to w przypadkach, gdy bezczynność organu przybiera postać celowego działania lub poważnego zaniedbania Tymczasem w kontrolowanym postępowaniu taka sytuacja nie miała miejsca, a okoliczności związane z bezczynnością, jak wyżej wskazano, nie były tego rodzaju, aby można je zakwalifikować jako naruszenie prawa w stopniu rażącym, co w ocenie Sądu nie daje podstaw do wymierzenia organowi grzywny, co skutkować musiało oddaleniem wniosku w tym zakresie. O kosztach postępowania sądowego, na które składa się wpis od skargi, orzeczono w punkcie 4 sentencji, na podstawie art. 200 i art. 205 P.p.s.a.