Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz ( spr. ) Sędziowie Sędzia NSA Wiesław Kisiel Sędzia del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 28 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. J. i W. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Gd 329/08 w sprawie ze skargi I.J i W J na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 329/08, oddalił skargę I. J. oraz W. J. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] marca 2008r., nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. decyzją z dnia [...] listopada 2006r., na podstawie art. 104 k.p.a., oraz art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), po rozpoznaniu wniosku Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w L., orzekł o braku podstaw do zastosowania art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane, wobec zrealizowanego przez Urząd Miejski w Ł. ogrodzenia, na działkach nr [...] , [...] , [...] , [...] obręb [...] w Ł..

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 4 maja 2004 r. Urząd Miasta Ł. zgłosił zamiar budowy obiektów małej architektury oraz muru usytuowanego wzdłuż granicy z działką nr [...] obręb [...] w Ł.. W zgłoszeniu inwestor określił rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót, oraz termin ich rozpoczęcia. Do zgłoszenia dołączono oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością, oraz szkice i rysunki wskazujące na planowany zakres robót na skwerze pomiędzy ulicami K., W. P. i M.. Powyższe prace zostały zrealizowane.

Pismem z dnia 19 września 2006r. Spółdzielnia Ogrodniczo-Pszczelarska w L., współwłaściciel działki nr [...] , wystąpiła o nakazanie przymusowej rozbiórki przedmiotowego ogrodzenia w trybie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Organ nadzoru budowlanego wszczął postępowanie administracyjne i ustalił, że przed rozpoczęciem prac inwestor zawiadomił organ architektoniczno-budowlany S. L. o zamiarze ich przeprowadzenia. Zgłoszenie wpłynęło do Starostwa Powiatowego w L. w dniu [...] maja 2004r., a planowany termin rozpoczęcia robót określono na dzień [...] czerwca 2004 r.

W dniu [...] października 2006r. dokonano oględzin przedmiotowego ogrodzenia i stwierdzono, że inwestor wykonał obiekt zgodnie ze zgłoszeniem, na podstawie dołączonych szkiców. Prace rozpoczęto w czerwcu 2004r., według oświadczenia obecnego w dniu kontroli przedstawiciela Gminy Miejskiej Ł., co potwierdzają dostarczone dowody w postaci umów na wykonanie robót z tego okresu.

Podsumowując, organ wskazał, że stosownie do przepisu art. 29 ust. 1 pkt 22 ustawy Prawo budowlane, budowa obiektów małej architektury nie wymaga uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę. Natomiast budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m wymaga zgłoszenia właściwemu organowi na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli I. i W. J., współwłaściciele działki nr [...], żądając uchylenia zaskarżonej decyzji.

Uzasadniając swoje stanowisko odwołujący wskazali na naruszenie przepisów art. 7 i 77 k.p.a., poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W ich ocenie mur o długości 46,60 m oraz wysokości 5-6 m nie jest obiektem małej architektury. Podniesiono, że załączony do zgłoszenia szkic nie zawierał wymiarów muru. Odwołujący się wywodzili, że skoro przedmiotowy mur w rozumieniu art. 3 Prawa budowlanego jest obiektem budowlanym, a nie jest budynkiem ani obiektem małej architektury, to jest budowlą, której budowa wymagała wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Dodatkowo wskazali także, że realizacja przez inwestora obiektów takich jak: kwietniki, ławki, pergole, czyli obiektów małej architektury w miejscu publicznym wymaga stosownie do art. 30 ust 4 ustawy Prawo budowlane dołączenia do zgłoszenia obiektu, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 projektu zagospodarowania działki lub terenu, wykonanego przez projektanta posiadającego uprawnienia budowlane. Brak takiego dokumentu w aktach niniejszej sprawy, w ocenie odwołujących się stanowi poważne naruszenie prawa. Zarzucono również naruszenie art. 10 § 1 k.p.a., oraz art. 107 § 1 k.p.a.

Pomorski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G., decyzją z dnia [...] marca 2008 r., na podstawie 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) uchylił zaskarżoną decyzję, oraz odmówił nakazania rozbiórki przedmiotowego ogrodzenia.

W uzasadnieniu wyjaśniono, że sentencja zaskarżonej decyzji była niewłaściwie sformułowana. W związku z powyższym organ odwoławczy, mając na uwadze art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł o odmowie rozbiórki w trybie art. 48 ustawy Prawo budowlane z 1994r. Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu wskazano, że przedmiotowe ogrodzenie imitujące fasady domów spełniało wymogi art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, zatem można było wybudować je na podstawie zgłoszenia.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi I. i W. J. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, w której zaskarżonej decyzji zarzucono:

1. obrazę przepisu prawa materialnego - art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane poprzez błędną wykładnię, polegającą na uznaniu przedmiotowego obiektu budowlanego imitującego fasady budynków za ogrodzenie, oraz stwierdzenie, że jego wzniesienie wymaga jedynie zgłoszenia,

2. obrazę przepisu prawa materialnego - art. 28 ust. 1 w związku z art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane poprzez błędną jego wykładnię, polegająca na nie uznaniu przedmiotowego obiektu budowlanego za budowlę w rozumieniu w rozumieniu powyższego przepisu i tym samym stwierdzeniu, że jego wzniesienie nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę,

3. obrazę przepisu prawa materialnego - art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane poprzez nie nakazanie w drodze decyzji administracyjnej rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego, pomimo zaistnienia przesłanek,

4. obrazę przepisów procedury - art. 6, 7, 77 § 1, 80 i 107 k.p.a. poprzez rozstrzygnięcie sprawy bez dostatecznego wyjaśnienia okoliczności sprawy, bez uzyskania informacji o wymiarach przedmiotowej budowli i sposobu jej wzniesienia.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu skargi uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił ją.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że istota niniejszej sprawy sprowadza się do oceny, czy wzniesiony przez inwestora, na podstawie dokonanego zgłoszenia, obiekt określony w owym zgłoszeniu jako ogrodzenie imitujące fasady budynków od południowo-wschodniej strony skweru pomiędzy ulicami K., W. P. i M. w Ł. stanowi obiekt budowlany, którego realizacja, jak twierdzą skarżący, wymaga pozwolenia na budowę.

W myśl przepisu art. 29 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane, powoływanej w dalszej części uzasadnienia jako "ustawa", budowa ogrodzeń co do zasady zwolniona jest z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Jedynie budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych, oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m wymaga zgłoszenia właściwemu organowi (art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy).

W dniu 7 maja 2004r. do Starosty L. wpłynęło zgłoszenie Burmistrza Miasta Ł. w o zamiarze przystąpienia do realizacji budowy obiektów małej architektury. Przedmiotem prac miała być między innymi budowa ogrodzenia i imitującego fasady budynków od południowo-wschodniej strony skweru pomiędzy ulicami K., W. P. i M. w Ł.. Organ nie zgłosił sprzeciwu, w związku z czym inwestor przystąpił do prac budowlanych.

Z akt sprawy wynika, w szczególności z kosztorysu skróconego, że przedmiotowe ogrodzenie ma wysokość powyżej 2,20 m, oraz znajduje się w miejscu publicznym. Mając zaś na względzie jego przeznaczenie, stwierdzić należy że pełni on rolę muru odgradzającego sąsiadujące nieruchomości. Inwestor zatem zobowiązany był do zgłoszenia przedmiotowych robót właściwemu organowi, co też uczynił.

Sąd uznał, że organy prawidłowo przyjęły, że w sprawie nie zachodzą podstawy do wydania decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego. Skoro zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 budowa ogrodzenia wymaga zgłoszenia właściwemu organowi, to stosownie do powołanego przepisu dopiero brak takiego zgłoszenia oznacza prowadzenie robót w warunkach samowoli budowlanej, co uzasadnia ingerencję organów nadzoru budowlanego. Podkreślono, że każdy właściciel działki ma prawo postawić na niej ogrodzenie pod warunkiem zachowania wymogów określonych w przepisach prawa.

Dokonując wykładni przepisów ustawy, Sąd wskazał, że rozróżniania się ogrodzenia na te, które stanowią urządzenia budowlane i te, które należą do obiektów budowlanych, w zależności od charakteru działki (zabudowane i niezabudowane).

Pod pojęciem urządzenia budowlanego należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, tak jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9). Za obiekt budowlany uznać można ogrodzenie, które w świetle regulacji art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego jest urządzeniem budowlanym związanym z obiektami budowlanymi (vide: wyrok NSA z dnia 9 lipca 1999r. sygn. akt IV SA 1129/97, Lex 47827).

Nie każde jednak ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, możliwe jest bowiem również przyjęcie, że ogrodzenie służy wydzieleniu nieruchomości od otoczenia i stanowi samodzielny obiekt budowlany, nie będąc urządzeniem związanym z jakimkolwiek innym obiektem budowlanym (por. wyrok NSA z dn. 30 kwietnia 1999 r., sygn. IV SA 1851/96).

Powyższe rozważania nie zmieniają jednakże ustalenia, że budowa przedmiotowego ogrodzenia wymagała jedynie zgłoszenia.

Kontrolując przebieg przeprowadzonego przez organy postępowania Sąd nie stwierdził również naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego wymienionych w skardze - art. 6, 7, 77 § 1, 80 i 107 k.p.a., a zwłaszcza takiego ich naruszenia, które mogło mieć jakikolwiek wpływ na wynik sprawy. Ponadto dodać należy, że organy obu instancji w sposób właściwy przeprowadziły postępowanie dowodowe, w trakcie którego ustalono stan faktyczny sprawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego I. i W. J. i zaskarżając go w całości zarzucili:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 3 § 1, art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 3 ust. 9 i art. 30 ust. 1 pkt 3) ustawy Prawo budowlane poprzez wynikającą z wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego błędną jego wykładnię, polegająca na uznaniu przedmiotowego obiektu budowlanego, znajdującego się nie na granicy, ale w odległości niemal 1 m od granicy działki, posiadającego całkowicie przekraczającą potrzeby zwykłego ogrodzenia wysokość do ok. 6 m, a nadto - nie spełniającego żadnych funkcji praktycznych (np. odgrodzenie itp.), obiektu imitującego fasady budynków, czyli spełniającego jedynie funkcje estetyczne i nie związane i powiązane w żaden sposób z innym obiektem budowlanym - za ogrodzenie i urządzenie budowlane, bez wskazania, z jakim obiektem budowlanym urządzenie to miałoby być związane i wobec jakiego obiektu pełni ono rolę służebną

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 133 § 1, 134 § 1 i 135 oraz art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nie ustosunkowanie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu skargi wszystkich zarzutów skargi, w szczególności pominięcie i nie ustosunkowanie się do głównego problemu podniesionego w skardze, tj rzeczywistego charakteru postawionego przez Urząd Miasta w Ł. obiektu (z niczym nie związany, pełniący funkcje estetyczne, nie odgradzający żadnego obiektu) i nie uwzględnienie przez to głównego zarzutu skargi - obrazy art. 30 ust. 1 pkt 3) w zw. z art. 3 pkt. 9 ustawy Prawo budowlane poprzez błędną jego wykładnię, polegająca na uznaniu przedmiotowego obiektu budowlanego imitującego fasady budynków za ogrodzenie (owo ogrodzenie miałoby odgradzać park miejski) oraz tym samy stwierdzenie, że jego wzniesienie wymaga jedynie zgłoszenia właściwemu organowi, co również nie znalazło odzwierciedlenia w uzasadnieniu wyroku.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd, kontrolując prawidłowość wydanej decyzji, winien był przeanalizować rzeczywistą funkcję postawionego obiektu, której w żaden sposób nie można utożsamiać z ogrodzeniem czegokolwiek. Ów bowiem mur (imitacja fasad) został postawiony nie na granicy działki, ale w odległości niemal 1 m od geodezyjnej granicy - nie można więc uznać, że ów obiekt cokolwiek od kogokolwiek odgradza. Obiekt ten jest również posadowiony pomiędzy ogólnie dostępnym parkiem miejskim (znajdującym się na tej samej działce, co kwestionowany obiekt), a nieruchomościami skarżących i S. O.- P. Sposób postawienia tego muru spowodował, że do nieruchomości skarżących i do prowadzonej przez nich działalności (smażalnia ryb) nie ma aktualnie rzeczywistego dostępu od strony parku - który istniał wcześniej. Obiekt ów nie jest związany z żądnym innym obiektem budowlanym, ponieważ stanowi samodzielną całość. Jak wynika ze zgromadzonego materiału -miał on pełnić jedynie funkcje estetyczne, a nie użytkowe (ogrodzenie). Cały czas określa się go jako imitacja zabudowy starej Ł.

Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny ograniczył rozważania w zakresie określenia charakteru prawnego przedmiotowego obiektu jedynie do stwierdzenia, że jest on ogrodzeniem, tj. w rozumieniu ustawy Prawo budowlane urządzeniem budowlanym i ze względu na umiejscowienie, na mocy art. 30 ust. 1 pkt 3) wymaga jedynie zgłoszenia, a nie wydania pozwolenia na budowę. Z dorobku orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że sąd administracyjny nie musi w swoim orzeczeniu odnosić się do wszystkich zagadnień podniesionych w skardze, zwłaszcza tych. które mają charakter uboczny i nie rzutują na rozstrzygnięcie.

Natomiast w ramach rozpatrywania skargi na sądzie administracyjnym ciąży obowiązek dokładnego rozpatrzenia wszystkich tych zarzutów, które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2005r. LEX nr 173345).

Biorąc pod uwagę zarzuty zawarte w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w żaden sposób nie można stanąć na stanowisku, że nie mają one istotnego znaczenia dla końcowego wyniku kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Skarżący w sposób jednoznaczny wskazali, że analizując okoliczności dotyczące przedmiotowego obiektu, tj. wymiary jak i wygląd, nie ma podstaw do uznania obiektu imitującego fasady budynków za ogrodzenie.

W ocenie skarżących poza wszelkimi wątpliwościami, przedmiotowy obiekt nie jest urządzeniem budowlanym pod pojęciem którego rozumie się m.in. ogrodzenie. Przede wszystkim inwestycja ta nie jest związana z obiektem budowlanym, ani też nie zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Ponadto podniesiono, że pomimo przykładowego wyliczenia budowli, jakie zostało zawarte w art. 3 pkt 3) ustawy Prawo budowlane, nie jest ono kompletne i nie stanowi zamkniętego katalogu, ale ma jedynie ułatwić kwalifikację określonego obiektu do kategorii budowli w sytuacji, gdy obiekt ten posiada cechy tożsame lub znacznie zbliżone do jednego z wymienionych w tym przepisie. Wyliczenie to nie jest kompletne i nie stanowi zamkniętego katalogu, ale ma ułatwić kwalifikację określonego obiektu do kategorii budowli. Jak wynika ze stanowiska doktryny, do zakwalifikowania danego obiektu do kategorii budowli w rozumieniu Prawa budowlanego decydujące znaczenie ma ocena, czy nie może on zostać przypisany do kategorii budynków albo obiektów małej architektury (Białończyk Wojciech, Cieślik Ziemowit, Komentarz do art.3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Natomiast w ocenie skarżących, cechy konstrukcyjne nie pozwalają zaliczyć jej ani do budynku, ani do obiektu małej architektury, którym są zazwyczaj obiekty niewielkie, łatwe do posadowienia czy przeniesienia w inne miejsce, ani też do urządzenia budowlanego.

W skardze kasacyjnej zwrócono także uwagę, że do zakwalifikowania danego obiektu do kategorii budowli w rozumieniu Prawa budowlanego decydujące znaczenie ma ocena, czy nie może on zostać przypisany do kategorii budynków albo obiektów małej architektury (Białończyk Wojciech, Cieślik Ziemowit, Komentarz do art.3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane).

Zauważono, iż na konieczność badania funkcji postawionego obiektu w kontekście prawidłowej kwalifikacji tego obiektu wskazuje również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Chociażby w wyroku z dnia 21 marca 2006r. (II OSK 667/05) wskazano, iż "mur, który pełni również funkcję konstrukcji oporowej (...) nie jest ogrodzeniem, bowiem bez względu na to, czy znajduje się na granicy z nieruchomością sąsiednią, czy tej w innym miejscu, nie ma charakteru ogrodzenia, jako obiektu odgradzającego poszczególne części terenu. Nie jest tej obiektem małej architektury".

Podobnie w niniejszym postępowaniu - mur, który nie ma charaktery odgrodzenia jako obiektu odgradzającego poszczególne części terenu, a jedynie funkcje estetyczne ogromnej gabarytowo budowli, nie jest odrodzeniem.

Sąd co prawda w uzasadnieniu zauważył, że nie każde ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, powołując nawet stosowne orzecznictwo, niemniej wątku tego w żaden sposób nie odniósł do realiów przedmiotowej sprawy - co powoduje również, że tok rozumowania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie jest możliwy do kontroli.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę tylko nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 cytowanej wyżej ustawy tym samym sprawa ta mogła być rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłącznie w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Natomiast skarga kasacyjna analizowana pod tym katem nie zasługiwała na uwzględnienie albowiem nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów.

Podstawowe znacznie dla rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawy ma określenie charakteru inwestycji zrealizowanej w ramach dokonanego dnia 4 maja 2004r. przez Urząd Miasta Ł. zgłoszenia .

W zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji uznał , że obiekt określony w owym zgłoszeniu jest ogrodzeniem imitującym fasady budynków od południowo-wschodniej strony skweru pomiędzy ul. K. W. P. M. w Ł., natomiast zdaniem skarżących nie ustalono rzeczywistego charakteru spornego obiekt budowlany.

Dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, iż sporne zamierzenie inwestycyjne będące przedmiotem rozpoznania w tym postępowaniu dotyczy ogrodzenia co także przyznał Sąd pierwszej instancji w motywach zaskarżonego wyroku.

W zgłoszeniu dokonanym dnia 4 maja 2004 r. w wykazie prac przy modernizacji i przebudowie skweru w Ł. w siedmiu punktach ujęto wykaz tych prac w szczególności wykazując w pkt. 5 – wykonanie ogrodzenia w postaci imitującej fasady budynków od południowo-wschodniej strony skweru pomiędzy ul. K., W. P. , M. według załączonego rysunek tego ogrodzenia imitującego fasady typowych starych budynków Ł. Niespornym jest ,że ogrodzenie to ma długości 42 m i wysokość 2, 60 -2,50 m w tym na przestrzeni tego ogrodzenia zrealizowano cztery elementy imitujące fasady budynków o wysokości 4,60 m., 5,50 m., 3 m. i 5,50 m. Potwierdza to również dokumentacja fotograficzna załączona do akt sprawy. Ogrodzenie to znajduje się na terenie należącym do Gminy Ł. w odległości około 60 cm. od granicy z działka , której współwłaścicielami są skarżący.

Mimo, że Sąd pierwszej instancji nie przedstawił wyczerpującej argumentacji w tym zakresie to sporna inwestycja w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego pełni funkcję ogrodzenia jak zasadnie uznano to w zaskarżonym wyroku, odgradzając część parku od pozostałej części miasta. Takiej funkcji nie przeczy to, że tylko część parku została oddzielona a nie cały od zabudowań miejskich jak też to, iż nie zrealizowano tego zamierzenia w ostrej granicy działki. Ogrodzenie to jak pokazuj materiał dowodowy stanowi samodzielną konstrukcję przestrzenną i służy wydzieleniu części parku od zwartej zabudowy miasta. Można nawet uznać, że stanowi w istocie przegrodę wygłuszającą, oddzielając część parkową od zabudowań miejskich.

Mając natomiast na uwadze konstrukcję spornej inwestycji przedstawioną w materiale dowodowym sprawy uznać należy, iż nie pełni ona funkcji muru oporowego. Niewątpliwie mur oporowy to pionowy element konstrukcyjny w postaci przedłużenia filara przyściennego, o ukośnie ściętym lub uskokowym boku zewnętrznym służącym do zabezpieczenia, wzmocnienia ściany budynku lub skarpy. Mur oporowy przenosi napór zabezpieczanego obiektu budowli na podłoże Natomiast w okolicznościach rozpoznawanej sprawy ogrodzenie to niczego nie zabezpiecza jak też nie wzmacnia lecz pełni funkcje odgradzającą część parku od zabudowań miejskich.

Tak więc należało w tym zakresie podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w rozpoznawanej spawie doszło do zgłoszenia realizacji ogrodzenia.

Tym samym mając to ustalenie na uwadze podkreślić należy, iż ogrodzenie działki już zabudowanej niewątpliwie jest urządzeniem technicznym, związanym z istniejącymi na działce zabudowaniami zgodnie z definicją urządzenia zawartą w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, ale jest też budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego wchodzącą w zakres szerokiego pojęcia obiektu budowlanego. Aby urządzenie budowlane, o jakim mowa w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, podlegało regulacjom tego prawa, musi ono stanowić bądź to część obiektu budowlanego, z którym jest związane, bądź stanowić samodzielny obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego ogrodzenie działki już zabudowanej jest urządzeniem budowlanym, zaś niezabudowanej - obiektem budowlanym ( porównaj wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2009r. sygn. akt II OSK 1781/07 – niepublikowany ). Niezależnie jednak czy będzie ono uznane za urządzenie budowlane czy obiekt budowlany - zgodnie z art. 30 ust 1 pkt 3 Prawa budowlanego - wymaga zgłoszenia. Artykuł wyżej cytowany określa, iż zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych oraz o wysokości powyżej 2,20m. Sporne ogrodzenie niewątpliwie zrealizowane zostało w miejscu publicznym ( park służy ogółowi i dostępny jest dla wszystkich) a jego wysokość wynosi ponad 2,20m. Zatem wykonanie ogrodzenia w miejscu publicznym odgradzającym część parku od zabudowań miejskich wymagało dokonania zgłoszenia. Takie w tej sprawie zgłoszenie zostało dokonane a organ nie wniósł w wyznaczonym terminie sprzeciwu . Zatem w tych okolicznościach sprawy niespornym pozostaje to, że nie można było nakazać rozbiórki tego ogrodzenia czego domagają się skarżący.

Jedynie informacyjnie podnieść należy, że gdyby nawet teoretycznie uznać, iż w sprawie wymagane by było pozwolenie na budowę dla spornego zamierzenia to brak sprzeciwu i wykonanie spornej inwestycji nie pozwalało wprost na zastosowanie konstrukcji prawnej z art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlanej a więc nakazu rozbiórki. Zaniechanie wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ na skutek zgłoszenia budowy lub wykonanie robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę z woli ustawodawcy, wyrażonej w przepisie art. 50 ust.1 pkt. 3 Prawa budowlanego powoduje konieczność zastosowania trybu przewidzianego w art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane.

Dotychczasowe rozważania pozwalają przyjąć w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, że nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 3 § 1 , art. 133 §1 i art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 3 ust. 9 i art. 30 ust.1 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, skoro prawidłowo uznano w tej sprawie, że przedmiotowe postępowanie dotyczyło ogrodzenia. Sąd pierwszej instancji niewątpliwie orzekał w tej sprawie na podstawie akt sprawy ( art. 133 § 1 ustawy procesowej) , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi i powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 ustawy procesowej). Oddalając wniesioną skargę Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował przepis art. 151 ustawy procesowej to tym samym brak było podstaw do zastosowania wskazanego przepisu art. 135 ustawy procesowej stanowiącego o głębokości orzekania. Przesłanką zastosowania tego unormowania jest natomiast stwierdzenie naruszenie prawa materialnego lub procesowego nie tylko w zaskarżonym akcie ale także w aktach je poprzedzających, lecz takiego uchybienia nie stwierdzono w zaskarżonych decyzjach.

Nie można także uznać , że doszło w tej sprawie do naruszenia normy art. 141 § 4 ustawy procesowej, która stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazanie co do dalszego postępowania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji poddał prawidłowej ocenie niezbędne aspekty sprawy, w których są wątpliwości. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd przeanalizował zasadnicze zarzuty zamieszczone w skardze, konfrontując je z ustaleniami organu i materiałem dowodowym sprawy. Uzasadnienie to wbrew zarzutom skargi kasacyjnej odpowiada wymogom art. 141 § 4 ustawy procesowej i nie budzić wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że kwestionowany wyrok został podjęty po prawidłowej analizie akt sprawy oraz, że wątpliwości występujące na etapie postępowania administracyjnego zostały wyjaśnione.

Niezależnie od powyższego podnieść należy, że wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia nie musi szczegółowo odnosić się do wszystkich argumentów powołanych w skardze jeżeli argumentacja Sądu przesądza łącznie o ich bezzasadności (porównaj wyrok NSA z dnia 13 III 2007 r. sygn. akt II GSK 326/06 niepublikowany). W rozpoznawanej sprawie to cała argumentacja przedstawiona w zaskarżonym wyroku przesadzała właśnie o bezzasadności wniesionej skargi.

Konkludując więc uznać należy , iż skarga kasacyjna jako nie zawierająca usprawiedliwionych podstaw nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.