Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak (sprawozdawca), Sędzia NSA Anna Dumas, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1302/09 w sprawie ze skargi W. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 29 czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie skargi na czynności egzekucyjne. oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1302/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę W. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 29 czerwca 2009 r. w przedmiocie skargi na czynności egzekucyjne.

W uzasadnieniu orzeczenia podano, że na podstawie tytułów wykonawczych z dnia 9 października 2008 r., obejmujących swym zakresem egzekucję należności pieniężnych w postaci zaległości podatkowych w podatku od nieruchomości za lata 1998-2002, po uprzednim upomnieniu zobowiązanego, Prezydent Miasta K., działający w sprawie zarówno jako organ egzekucyjny jak i wierzyciel, dokonał w dniu 5 grudnia 2008 r. zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u innego dłużnika zajętej wierzytelności niż pracodawca, organ rentowy lub bank – czynszu z tytułu najmu garażu uiszczanego przez M. S.

Na opisaną czynność egzekucyjną zarówno M. S., jak i zobowiązany W. K. złożyli skargi twierdząc, że nie istnieje prawo majątkowe, przeciwko któremu skierowano zajęcie, bowiem z dniem 1 listopada 2008 r. umowa najmu została rozwiązana i należności z niej wynikające uregulowane. Ponadto pismem z dnia 5 stycznia 2009 r. zobowiązany zwrócił uwagę na to, że zawiadomienie o zajęciu wierzytelności zostało sporządzone niezgodnie z wzorem określonym w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ponieważ nie zawierało stosownego pouczenia o możliwości wniesienia skargi na czynności egzekucyjne w terminie 14 dni od dnia dokonania zakwestionowanej czynności egzekucyjnej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. potraktowało wniesioną przez zobowiązanego skargę jako skargę na czynności egzekucyjne, o której mowa w art. 54 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) i wobec jej bezzasadności postanowieniem z dnia 5 lutego 2009 r. ją oddaliło. Po rozpoznaniu zażalenia strony, Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 29 czerwca 2009 r. utrzymało w mocy powyższe rozstrzygnięcie.

Organ wywodził, że w ramach skargi na czynności egzekucyjne można podnosić wyłącznie kwestie formalne dotyczące prawidłowości postępowania organu egzekucyjnego, badanej przez pryzmat przepisów regulujących sposób oraz formę dokonania czynności egzekucyjnych. Analizując przebieg oraz formę doręczenia zawiadomienia dłużnikowi zobowiązanego – M. S. – Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. nie dopatrzyło się uchybień formalnych. Zawiadomienie zawierało wszystkie niezbędne elementy, zostało skutecznie doręczone dłużnikowi zobowiązanego w dniu 5 grudnia 2008 r., a odpis zawiadomienia doręczono W. K. Czynność egzekucyjna polegająca na zastosowaniu środka egzekucyjnego opisanego powyżej została dokonana zgodnie z art. 89 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Dla oceny prawidłowości dokonania opisanej czynności nie miało znaczenia, czy okazała się ona skuteczna.

W odniesieniu do zarzutu braku pouczenia, jako elementu niezbędnego zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego zobowiązanego u dłużnika zajętej wierzytelności stwierdzono, że zawiadomienie zawierało wszystkie niezbędne elementy, o których mowa w art. 67 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i zostało sporządzone na druku określonym w załączniku nr 16 do rozporządzenia z dnia 22 listopada 2001 r. Mimo że nie zawierało ono pouczenia o prawie wniesienia przez zobowiązanego skargi na czynność egzekucyjną organu egzekucyjnego, to brak ten nie stanowił istotnej wady, skoro W. K. wniósł skargę w terminie przewidzianym w art. 54 § 4 cytowanej ustawy.

W skardze do sądu administracyjnego W. K. domagał się uchylenia postanowień Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., zarzucając naruszenie art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, art. 28, art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11, art. 12 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 138 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 54 § 1 i 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, oddalając skargę, na wstępie przywołał treść art. 1a pkt 12 lit. a tiret 5, art. 1a pkt 2, art. 89 § 1, § 2 i § 3 oraz art. 54 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Sąd potwierdził, że w ramach skargi na czynności egzekucyjne można jedynie podnosić zarzuty formalnoprawne, dotyczące prawidłowości postępowania organu egzekucyjnego bądź egzekutora w świetle przepisów regulujących sposób i formę dokonywania czynności egzekucyjnych w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym. Mając na względzie powyższą zasadę oraz brzmienie przytoczonych przepisów Sąd pierwszej instancji uznał, że organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny bez istotnych uchybień. Zastosował bowiem środek przewidziany w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dla egzekucji należności pieniężnych (zajęcie wierzytelności pieniężnej u innego dłużnika zajętej wierzytelności niż pracodawca, organ rentowy lub bank, na gruncie niniejszej sprawy czynszu należnego z umowy najmu garażu - art. 1a pkt 12 lit. a ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji) z zachowaniem procedury przewidzianej w art. 89 powołanej ustawy. Wystosował do dłużnika zobowiązanego stosowne zawiadomienie o zajęciu, o którym mowa w art. 89 § 1 cytowanej ustawy, jednocześnie wzywając dłużnika do złożenia oświadczenia w trybie art. 89 § 3 pkt 1 tej ustawy oraz zawiadomił zobowiązanego, że nie wolno mu zajętej kwoty odebrać ani też rozporządzać nią lub ustanowionym dla niej zabezpieczeniem, co odpowiada dyspozycji art. 89 § 3 pkt 2 tej ustawy.

Skład orzekający podkreślił, że sam fakt uzyskania późniejszej informacji o nieistnieniu powyższej wierzytelności nie świadczy o wadliwości postępowania organu egzekucyjnego, który nie ma obowiązku wcześniejszego badania jej istnienia i wymagalności. W celu zweryfikowania powyższych okoliczności ustawodawca przewidział w art. 89 § 3 cytowanej ustawy tryb polegający na wezwaniu dłużnika zajętej wierzytelności do złożenia oświadczenia dotyczącego m. in. tego, czy uznaje zajętą wierzytelność zobowiązanego i czy przekaże organowi egzekucyjnemu z zajętej wierzytelności kwoty na pokrycie należności lub z jakiego powodu odmawia tego przekazania. Na powyższe wezwanie jednak dłużnik ma obowiązek odpowiedzieć w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej, co oznacza, że weryfikacja kwestii związanych z istnieniem i wymagalnością wierzytelności podlega badaniu już po dokonaniu czynności zmierzających do jej zajęcia. W przypadku stwierdzenia jej nieistnienia ustawa egzekucyjna w żadnym przepisie nie przewiduje obowiązku uchylenia czynności egzekucyjnej - czy to przez organ egzekucyjny, czy też przez organ nadzoru. Zajęcie w tej sytuacji staje się po prostu bezskuteczne, a zatem nie wywiera skutków prawnych, co oznacza, że nie mogą być z jego tytułu realizowane i podejmowane czynności określone w art. 89 cytowanej ustawy.

Nie zasługiwał też – zdaniem Sądu - na uwzględnienie zarzut skarżącego dotyczący naruszenia przez organ nadzoru art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z powyższego przepisu wynika, że o ile przepisy ustawy egzekucyjnej nie stanowią inaczej, rozstrzygnięcie i zajmowane przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia. Wprawdzie słusznie skarżący zauważył, że art. 17 § 1 cytowanej ustawy odnosi się do organów egzekucyjnych oraz wierzycieli, natomiast Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. działało w sprawie jako organ nadzoru, jednakże przyjąć należy, że z cytowanego przepisu wynika ogólna zasada określająca formę działania w postępowaniu egzekucyjnym, ustanawiając domniemanie formy postanowienia. Przepis ten nie stanowi natomiast samoistnej podstawy prawnej do wydania postanowienia, nie zawiera zatem normy kompetencyjnej. Powołanie przez organ w podstawie prawnej zaskarżonego orzeczenia powyższego przepisu nie stanowi w konsekwencji uchybienia, które miałoby wpływ na treść rozstrzygnięcia i skutkowałoby koniecznością jego wyeliminowania z obrotu prawnego. Organ działając w niniejszej sprawie podejmował rozstrzygnięcia we właściwej formie (tj. w formie postanowienia), zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę treść art. 54 § 5 cytowanej ustawy, powołanego w podstawie prawnej zaskarżonego orzeczenia, z którego wynika, że w sprawie skargi na czynności egzekucyjne organ nadzoru wydaje zaskarżalne w drodze zażalenia postanowienie.

Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się ponadto naruszenia wskazywanych w skardze art. 10 i art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego. Skład orzekający zwrócił uwagę, że – wbrew sugestiom skarżącego - Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. nie wydało orzeczenia na podstawie orzecznictwa sądowego, czy poglądów doktryny, a jedynie nawiązało do tych poglądów oraz orzecznictwa w procesie interpretacji przepisów prawnych, w których zawarte zostały normy mające zastosowanie w niniejszej sprawie. Zabieg taki jest uzasadniony, choćby z punktu widzenia realizacji wymogu odnoszącego się do prawidłowego uzasadnienia, zawartego w art. 107 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego nakazującego wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, jak również z uwagi na konieczność zachowania zasady jednolitości orzecznictwa. Takie działania organów administracji publicznej zatem w niczym nie naruszają przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności wskazanych w skardze jej art. 7 i 87.

Ustosunkowując się do zarzutu skarżącego o bezpodstawnym skierowaniu zaskarżonego postanowienia do M. S., Sąd wyjaśnił, że dłużnik zajętej wierzytelności lub prawa majątkowego, mimo iż nie jest uczestnikiem postępowania egzekucyjnego, to jednak z uwagi na obciążenie go w art. 89 § 3 pkt 1 i art. 91 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji określonymi obowiązkami i sankcjami za ich niewykonanie powoduje, że ma prawo wnosić środek prawny w postaci skargi na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego i egzekutora w trybie art. 54 cytowanej ustawy. Zatem będzie też uczestnikiem postępowania zainicjowanego taką skargą przez zobowiązanego, albowiem wynik postępowania w tym zakresie ma wpływ na zakres jego obowiązków.

Jeżeli chodzi o brak stosownego pouczenia w zawiadomieniu o zajęciu prawa majątkowego (odnośnie do przysługującego prawa wniesienia skargi na czynności egzekucyjne), Sąd stwierdził, że uchybienie to nie miało żadnego wpływu na przebieg postępowania i na wynik sprawy, albowiem zarówno skarżący, jak i dłużnik złożyli skargi w terminie określonym w art. 54 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a zatem mieli świadomość i wiedzę o przysługujących im uprawnieniach w toku egzekucji.

W skardze kasacyjnej W. K. wniósł o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu, na podstawie art. 174 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zarzucono:

1/ naruszenie przepisów postępowania, to jest:

a/ art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez nieuwzględnienie skargi, mimo naruszenia przez organ administracji publicznej przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a więc:

1. art. 124 (w związku z art. 107) Kodeksu postępowania administracyjnego przez przyjęcie, że skarżone postanowienie zostało sporządzone zgodnie z wymogami określonymi przez przepisy prawa,

2. art. 17 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez przyjęcie, że przepis ten stanowi samodzielną podstawę wydania aktu administracyjnego przez organ nadzoru (Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.), bez konieczności powołania art. 18 powołanej ustawy, gdy tymczasem art. 17 odnosi się wyłącznie do organów egzekucyjnych i wierzycieli,

3. art. 54 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez przyjęcie, że przedmiotem skargi mogą być tylko i wyłącznie zarzuty formalno-prawne, gdy tymczasem przepis ten nie zawiera żadnych ograniczeń w tym zakresie.

b/ art. 145 § 1 pkt 2 i 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez nieuwzględnienie skargi, mimo naruszenia przez organ administracji publicznej przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

- art. 156 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez pominięcie okoliczności, że skarżony akt administracyjny obarczony jest wadą nieważności, gdyż pismo to zostało skierowane do osoby nie będącej stroną postępowania.

Zgodnie z dyspozycją określoną w art. 154 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wydanie aktu administracyjnego z rażącym naruszeniem prawa stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia.

c/ art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z pkt 2 i 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nieuwzględnienie skargi w wyniku pominięcia naruszenia przepisów art. 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 15 i innych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, jakich w toku postępowania egzekucyjnego dopuściły się organy pierwszej i drugiej instancji, a polegające na:

- przyjęciu, że organ egzekucyjny i organ nadzoru nie mają obowiązku stosowania się do obowiązujących przepisów prawa i mogą dopasowywać istniejące przepisy do sposobu swojego działania,

- wprowadzanie strony postępowania w błąd poprzez nieprawidłowe i nieaktualne powoływanie orzeczeń sądowych,

- braku poszukiwania dowodów służących ustaleniu prawdy obiektywnej, a tym samym uchylanie się od wszechstronnego działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co prowadzi z kolei do orzeczeń wydawanych na podstawie fikcyjnego "stanu faktycznego",

- nierozpatrzeniu przez organy pierwszej i drugiej instancji pełnego materiału dowodowego, w tym wnoszonych zastrzeżeń przez stronę postępowania,

- przekroczeniu przez organy pierwszej i drugiej instancji granic swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy oceny dowolnej i w sposób oczywisty sprzecznej ze zgromadzonym materiałem dowodowym,

- dopuszczeniu bezzasadnej odmowy informowania strony postępowania,

- braku uzasadnienia prawnego i faktycznego wydanych przez organy pierwszej i drugiej instancji rozstrzygnięć, które mają charakter czysto sprawozdawczy, a które to miały istotny wpływ na wynik postępowania.

d/ art. 106 § 3 oraz art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez pominięcie podnoszonych dowodów bez wskazania w uzasadnieniu zaskarżanego wyroku przyczyn ich pominięcia,

e/ art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 133 § 1 oraz art. 141 § Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez bezkrytyczne przyjęcie ustaleń poczynionych w postępowaniu administracyjnym, z pominięciem oceny ustaleń kwestionowanych przez stronę postępowania i brak w uzasadnieniu wyroku odniesienia się przez Sąd pierwszej instancji do argumentacji skarżącego.

f/ art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269) w związku z art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na braku wykonania obowiązku konstytucyjnego zbadania aktu administracyjnego pod kątem jego zgodności z prawem.

g/ art. 135 w związku z art. 134 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wpływ tego naruszenia na wynik postępowania polega na tym, że nie stosując środków przewidzianych w art. 135, Sąd wydał orzeczenie sprzeczne z prawem.

h/ prawa procesowego, polegającego na obrazie art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

2/ naruszenie prawa materialnego, to jest:

a/ art. 54 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie z uwagi na bezzasadne zawężenie jego brzmienia, gdy tymczasem przepis ten nie zawiera żadnych ograniczeń wyznaczonych przez ustawodawcę.

b/ art. 17 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez nieprawidłowe zastosowanie w stosunku do organu nadzoru (Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.), gdy przepis ten dotyczy wyłącznie organów egzekucyjnych i wierzycieli.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd pierwszej instancji utrzymał w mocy rozstrzygnięcie oparte na nieprawidłowo zastosowanych przepisach prawnych, tj. art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a ponadto zbagatelizował okoliczność, że doręczone stronie zawiadomienie o zajęciu wierzytelności nie zawierało pouczenia o przysługującym prawie do wniesienia skargi, do czego obligowało organ rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Skarżący zwrócił uwagę, że w zaskarżonym wyroku nie odniesiono się do naruszenia art. 124 w związku z art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz zasad określonych w art. 9 i art. 18 Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji.

W ocenie skarżącego, pismo M. S. zostało nieprawidłowo zakwalifikowane jako skarga na czynności egzekucyjne, a jego samego błędnie uznano za stronę postępowania, skoro w chwili doręczenia zawiadomienia o zajęciu wierzytelności (5 grudnia 2008 r.) nie istniał między stronami żaden stosunek prawny, bowiem umowa najmu została rozwiązana w dniu 1 listopada 2008 r. Skarżący wskazał także, że podstawą wniesienia skargi na czynności egzekucyjne może być jakiekolwiek uchybienie w postępowaniu egzekucyjnym, a nie tylko – jak przyjął organ i Sąd – wady formalne tego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Stwierdzić przede wszystkim należy, że skarga kasacyjna zawiera tylko zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Wymienione bowiem w pkt 2 osnowy skargi zarzuty, określone przez jej autora jako naruszenia prawa materialnego, nie są nimi w rzeczywistości, gdyż zarówno art. 17 jak i art. 54 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji są przepisami proceduralnymi.

Wedle treści art. 174 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisów postępowania konieczne jest wykazanie, że przedstawione w skardze kasacyjnej uchybienia takim przepisom, mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby zatem uchybienia te nie wystąpiły, to rozstrzygnięcie sprawy mogłoby być odmienne. Zdaniem składu orzekającego, w skardze kasacyjnej nie wykazano, aby zaskarżony w sprawie wyrok Sądu pierwszej instancji taką wadą był obarczony.

Organ egzekucyjny zastosował w sprawie środek egzekucyjny, przewidziany w art. 89 ustawy o postępowaniu, polegający na zajęciu u dłużnika wierzytelności pieniężnej zobowiązanego (skarżącego). Zajęcie takiej wierzytelności następuje z chwilą doręczenia dłużnikowi wierzytelności zawiadomienia o jej zajęciu. Przesłanie zatem M. S. zawiadomienia o zajęciu wierzytelności zobowiązanego W. K. nie uchybiało art. 89 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, stanowiąc niezbędny warunek ustawowy dla przeprowadzenia tego rodzaju egzekucji. Powołanie się zatem na art. 156 § 1 pkt 4 Kpa i wywodzenie, że zawiadomienie zostało skierowane do osoby nie będącej stroną postępowania jest bezzasadne i prowadzi do wniosku o niezrozumieniu podstawowych zasad instytucji zajęcia wierzytelności pieniężnej, uregulowanej w powołanym wyżej przepisie ustawy egzekucyjnej.

Podkreślenia wymaga także i to, że taki sposób działania organu egzekucyjnego w sprawie niniejszej nie byłby konieczny, gdyby skarżący uregulował dobrowolnie ciążące na nim zaległości w podatku od nieruchomości.

Organowi egzekucyjnemu nie była znana okoliczność, że w dniu doręczenia zawiadomienia dłużnikowi przedmiotowa wierzytelność już wygasła. Potwierdza to porównanie dat znajdujących się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy. I tak zawiadomienie o zajęciu wierzytelności nosi datę 5 grudnia 2008 r. i zostało doręczone jej dłużnikowi w dniu 9 grudnia 2008 r. Natomiast na dokumencie nazwanym "rozwiązanie umowy najmu lokalu" widnieje odcisk pieczęci wpływu tego dokumentu do Urzędu Miasta K. z datą 15 grudnia 2008 r. W świetle powyższych dokumentów, jawi się jako gołosłowne twierdzenie autora skargi kasacyjnej, że skarżący poinformował o wygaśnięciu wierzytelności organ egzekucyjny przed wysłaniem zawiadomienia o jej zajęciu.

Podzielić należy pogląd Sądu pierwszej instancji, że w ramach skargi na czynności egzekucyjne mogą być podnoszone zarzuty dotyczące prawidłowości postępowania egzekucyjnego bądź egzekutora w świetle przepisów regulujących sposób i formę przeprowadzania czynności egzekucyjnych. Na takie rozumienie art. 54 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wskazuje wykładnia systemowa wewnętrzna przepisów tej ustawy. Nieograniczony zakres skargi na czynności egzekucyjne prowadziłby bowiem do powielenia środków zaskarżenia istniejących w ramach postępowania egzekucyjnego, np. zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego przewidzianych w art. 33 ustawy egzekucyjnej.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji znajduje też wsparcie w doktrynie, czego przykładem są poglądy wyrażone przez Dariusza Jankowiaka w komentarzu Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Unimex. Wrocław 2005, str. 390.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty dotyczące pominięcia przez Sąd pierwszej instancji naruszeń przepisów art. 6-12 i art. 15 Kodeksu postępowania administracyjnego. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd ustosunkował się do wymienionych zarzutów i to w sposób zasługujący na aprobatę. Dokonując oceny stanowiska wyrażonego w zaskarżonym wyroku nie można pominąć okoliczności, że przedmiotem skargi było postanowienie wydane w toku toczącego się postępowania egzekucyjnego. Postępowanie to ma szczególny charakter, gdyż ukierunkowane jest na szybkość i skuteczność wyegzekwowania zaległości podatkowych ciążących na zobowiązanym, którym w rozpoznanej sprawie był skarżący. Specyfika postępowania egzekucyjnego umożliwia jedynie odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Wyrazem tego jest treść art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wskazać także należy na brzmienie regulacji zawartej w art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepis ten nakłada na organ egzekucyjny obowiązek badania z urzędu jedynie dopuszczalności egzekucji administracyjnej. Pozbawia natomiast organ prawa do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W tej sytuacji prawnej wymienione w skardze kasacyjnej zarzuty odnoszące się do naruszenia wymienionych wyżej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie są uzasadnione.

Niezamieszczenie w zawiadomieniu o zajęciu wierzytelności pouczenia o prawie skarżącego (zobowiązanego) do wniesienia skargi na czynności egzekucyjne, nie może stanowić podstawy do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. Brak ten nie miał istotnego wpływu na wynik sprawy, gdyż mimo tego uchybienia skarżący wniósł w terminie stosowną skargę.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 17 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Treść zaskarżonego postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. nie potwierdza tezy autora skargi kasacyjnej, że powołany wyżej przepis ustawy stanowił samodzielną podstawę wydania tego aktu. Został on powołany jedynie w związku z art. 54 § 1 i 5 ustawy egzekucyjnej, a ten przepis stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia przez organ nadzoru, którym było w sprawie niniejszej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.

Pozbawione podstaw są zarzuty zawarte w pkt 1 lit. d – g osnowy skargi kasacyjnej dotyczące wymienionych w nich przepisów Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Prawa o ustroju sądów administracyjnych oraz Konstytucji RP. W zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji dokonał kontroli zaskarżonego postanowienia, zgodnie z wymogiem określonym w art. 1 § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych, a więc pod względem jego zgodności z prawem. Okoliczność, że kontrola ta nie spełniła oczekiwań skarżącego w zakresie twierdzeń co do niezgodności z prawem zaskarżonego postanowienia, nie może stanowić wystarczającej podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Analogicznie należało ocenić zarzuty skargi kasacyjnej poświęcone, jak to stwierdzono, bezkrytycznemu przyjęciu przez Sąd ustaleń poczynionych w postępowaniu administracyjnym. Przeczy tym wywodom treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym w sposób wnikliwy i trafny ustosunkowano się do wywodów skargi wniesionej przez skarżącego do Sądu pierwszej instancji.

Nie jest usprawiedliwiony zarzut naruszenia w zaskarżonym orzeczeniu art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 134 tego Prawa. Jest to zarzut ogólnikowy, w którym nie sprecyzowano na czym polegać by miało to naruszenie. Wywód, że nie stosując środków przewidzianych w art. 135 wymienionej ustawy, Sąd wydał orzeczenie sprzeczne z prawem jest co najmniej niewystarczający.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.