Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: NSA Anna Szkodzińska NSA Joanna Tuszyńska (spr.) Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2012 r. sprawy ze skarg J.J. , K.H. i [...] sp. z o. o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia 19 listopada 2008 r. nr LVII/733/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park..." I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Rady Miasta K. na rzecz skarżących: J.J. , K.H. i [...] sp. z o. o. w K. kwoty po 760 zł (siedemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynęły trzy, niezależne skargi na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r., Nr LVII/733/08 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry": J. J., K. H. i Konsorcjum Inwestycyjnego "[...]" Sp. z o.o. w K.. Skargi te zostały zarejestrowane pod trzema różnymi sygnaturami.

Na rozprawie w dniu 13 października 2010 r. Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia skargi K. H. i Konsorcjum Inwestycyjnego "[...]" Sp. z o.o. w K. Następnie na mocy zarządzenia z dnia 27 czerwca 2012 r. sprawa ze skarg K. H. i Konsorcjum Inwestycyjnego "[...]" Sp. z o.o. w K. została połączona do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą ze skargi J. J..

K. H. wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r., Nr LVII/733/08 w dniu 21 stycznia 2009 r., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Skarżący podał, iż jest właścicielem oraz współwłaścicielem działek nr "1", "2", "3", "4" obręb [...] oraz działek nr: " 5" – "14" obręb [...] w K. objętych ustaleniami zaskarżonego miejscowego planu. Skarżący oświadczył, że postanowienia przedmiotowej uchwały uniemożliwiają mu zagospodarowanie działek stanowiących jego własność poprzez całkowite wykluczenie zabudowy, co spowodowało naruszenie jego interesu prawnego.

Skarżący w kwestii naruszenia procedury uchwalania kwestionowanej uchwały sformułował następujące zarzuty:

- niewystąpienie o opinię do regionalnego dyrektora ochrony środowiska zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. c) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.);

- nieuzgodnienie projektu planu z właściwym organem ochrony granic zgodnie z art. 17 pkt 7 lit. e) ww. ustawy tj. Komendantem Karpackiego Oddziału Straży Granicznej z siedzibą w N.;

- niepodjęcie przez Radę Miasta Krakowa uchwały o zgodności projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przed uchwaleniem planu stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy;

- brak przeprowadzenia przez Radę Miasta Krakowa indywidualnych głosowań nad uwagami do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

Skarżący sformułował następnie zarzuty dotyczące naruszenia prawa przez przedmiotową uchwałę, wskazując na:

1) Niezgodność treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa tj:

- teren po zachodniej stronie ul. Jerzmanowskiego, w planie miejscowym został przeznaczony pod teren sportu i rekreacji (2US - 0% powierzchni zabudowy), choć w studium jest to teren do zabudowy i zainwestowania,

- teren na północ od ulicy Ćwiklińskiej w planie został określony jako teren zieleni urządzonej z usługami (1ZPU- 20% powierzchni zabudowy, wysokość obiektów do 12m), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej (system zieleni i parków rzecznych),

- teren pomiędzy ulicą Jerzmanowskiego a Potokiem Bieżanowskim w planie został określony jako teren zieleni urządzonej z usługami (2ZPU- 5% powierzchni zabudowy, wysokość obiektów do 7m), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej,

- teren pomiędzy ulicą Jerzmanowskiego a Potokiem Bieżanowskim w planie został określony jako tereny parkingów (3KP- z możliwością zabudowy), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej,

- teren przy skrzyżowaniu ulicy Jerzmanowskiego z ulicą Bieżanowską w planie miejscowym został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (1MN, 2MN), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej (system zieleni i parków rzecznych),

- teren przy skrzyżowaniu ulicy Wielickiej z ulicą Podłęską w planie miejscowym został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (MW), choć w studium oznaczono go jako tereny zieleni publicznej.

2) "Zamrożenie" prawa własności poprzez zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry". Skarżący wskazał, iż zapisy planu przewidują - między innymi - realizację ogólnodostępnego parku, mającego charakter publiczny (rozdział 1 § 2 uchwały) na terenach należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia. Ponadto w budżecie Gminy Kraków brak jest środków na wykup gruntów przeznaczonych - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - pod realizację parku. Skarżący podniósł, że zapisy planu przewidują - między innymi - realizację ciągu pieszego (1KDX, 2KDX) na terenach w części należących do osób prywatnych, choć Gmina Kraków nie będzie mogła przeprowadzić na tych terenach wywłaszczenia z uwagi na okoliczność, że realizacja ciągu pieszego nie jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

3) Niedopuszczalne zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pozwalające innym podmiotom na indywidualne uzgadnianie odstępstw od planu, poprzez zawarcie w poszczególnych przepisach norm otwartych tj:

- § 5 ust. 1 pkt. 8, w którym wskazano, że ilekroć w planie jest mowa o głównych ścieżkach rowerowych należy przez to rozumieć trasy wyznaczone w ramach terenów wyznaczonych w planie, trasy o orientacyjnym przebiegu wskazane na Rysunku Planu do szczegółowego ustalenia lokalizacji na etapie wydawania decyzji administracyjnych przy uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego;

- § 15 ust. 1 lit d, w którym wskazano, że w projektach przebudowy i budowy układu drogowego uwzględniać należy potrzeby w zakresie budowy układu ścieżek rowerowych z wykorzystaniem układu komunikacyjnego i towarzyszącej zieleni. Nadto wskazano, że w procedurach dotyczących przygotowania inwestycji i remontów, które mogłyby mieć wpływ na układ komunikacji rowerowej, jednostki Urzędu Miasta Krakowa są zobowiązane poddać ich rozwiązania ocenie zgodnie z przepisami prawa miejscowego;

- § 16 ust. 2 pkt 2, w którym wskazano, że utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci;

- § 16 ust. 3-8, w których dopuszczono możliwość rozbudowy poszczególnych mediów nie określając ich planowanego przebiegu;

- § 16 ust. 6 pkt 4, pkt 5 i pkt 6, w których nie określono szerokości stref kontrolowanych dla gazociągów;

- § 25 ust. 2 pkt 6, w którym wskazano, że nie wyznaczono na rysunku planu mostków i kładek pieszo-rowerowych.

4) Niewłaściwe wskazanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" konkretnej branży działalności handlowej, która może występować na poszczególnych terenach co ma miejsce w § 22 ust 1 i § 36 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego.

5) Niejednoznaczne określenie linii zabudowy w kwestionowanej uchwale - w § 10 pkt 6 uchwały przy wyznaczeniu pasów ochronnych (linie zabudowy) użyto słowa "min.", co pozwala na dowolne zmiany tej odległości, przy zachowaniu minimalnej szerokości i jest sprzeczne z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

6) Wadliwy sposób wyznaczenia linii zabudowy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W § 18 ust. 2 uchwały wskazano, że zasady sytuowania zabudowy w wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy; w przypadku niewyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu, obowiązują przepisy odrębne. Takie postanowienie jest – w ocenie skarżącego – sprzeczne z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

7) Określenie przeznaczenia terenów nieobjętych zakresem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry". Skarżący wskazał, iż plan obejmuje tylko część ul. Aleksandry. Natomiast w § 15 ust. 1 lit a uchwały znajduje się zapis odnoszący się do całej długości ulicy Aleksandry, której tylko odcinek znajduje się w obszarze objętym planem, a to: układ drogowy podstawowy obejmuje: drogę publiczną klasy Z (zbiorcza) KDZ ul. Bieżanowska w jej fragmentarycznym przebiegu w obszarze objętym planem; drogę publiczną klasy Z (zbiorcza) z tramwajem oraz planowanym szybkim tramwajem KDZ+T ul. Mieczysławy Ćwiklińskiej w jej fragmentarycznym przebiegu w obszarze objętym planem; drogę publiczna klasy L (lokalna) KDL ul. Aleksandry; drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. Jerzmanowskiego, położoną w bezpośrednim sąsiedztwie, poza obszarem objętym planem; drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. Telimeny, położoną w bezpośrednim sąsiedztwie, poza obszarem objętym planem.

8) Rozbieżność pomiędzy treścią miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry", a załącznikiem graficznym do planu.

Skarżący wskazał na szereg rozbieżności w tym zakresie. W planie miejscowym w części tekstowej w § 13 pkt 1 lit a, b, c, d, e jako przestrzeń publiczną określono tereny oznaczone symbolami: KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1ZC, 2ZC, ZPU, ZP, WS. Natomiast na rysunku planu (załącznik nr 1,2), będącego integralną częścią uchwały, obszar przestrzeni publicznej (oznaczenie graficzne - szare prostopadłe kratki) wyznaczono jedynie w części terenu 1ZPU (na północ od ul. Ćwiklińskiej). Skarżący podkreślił, iż przestrzeń określana jako publiczna powinna być dostępna dla wszystkich, tymczasem obejmuje ona także tereny działek osób prywatnych, które na podst. art. 140 KC mogą korzystać ze swojej własności z wyłączeniem innych osób.

W planie miejscowym "Park Aleksandry", w § 16 znalazły się zapisy o rozbudowie sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, gazowej, elektroenergetycznej oraz wyznaczeniu stref technicznych dla tych sieci istniejących i planowanych (w przypadku sieci gazowej wyznaczenie stref technicznych tylko dla sieci gazowej planowanej), natomiast na rysunku planu zaznaczono jedynie przebieg sieci istniejącej, nie wyznaczając przebiegu i strefy technicznej sieci planowanej; podobnie w planie znalazły się zapisy wyznaczające strefy techniczne dla sieci kanalizacji opadowej istniejącej i planowanej, podczas gdy na rysunku planu zaznaczono jedynie przebieg kanalizacji opadowej już istniejącej, ten sam zarzut wysunięto pod adresem stref technicznych wzdłuż ciepłociągów.

Dalej skarżący zauważył, że w części graficznej (załącznik nr 2), zaznaczono jako istniejącą linię elektroenergetyczną napowietrzną 15kV, choć ani podczas prac nad planem ani podczas jego uchwalania taka linia nie istniała, nie istnieje ona również obecnie. Błędne wyznaczenie przebiegu infrastruktury wiąże się z dotkliwymi konsekwencjami dla właścicieli terenu poprzez wyznaczenie stref technicznych zakazujących zabudowy wzdłuż przebiegu sieci (łącznie 16 m, licząc po 8 m od osi linii).

9) Wewnętrzna sprzeczność zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry".

Skarżący podał, iż w § 10 ust. 11 zawarto zakaz realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz powodujących szczególne uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko, z wyjątkiem rodzajów inwestycji szczegółowo wymienionych w powołanym ustępie. Natomiast zgodnie z § 24 ust. 2 pkt. 1,§ 25 ust. 2 pkt. 4 dopuszcza się realizację między innymi trasy narciarstwa biegowego wraz z niezbędną infrastrukturą. Inwestycja taka jest wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko jako mogąca znacząco oddziaływać na środowisko.

W planie miejscowym "Park Aleksandry" w § 9 ust. 2 pkt 1 zawarto zapis wykluczający lokalizację nowej zabudowy kubaturowej poza istniejącymi i ustalonymi w planie terenami zespołów mieszkaniowych, usługowych, garażowych i parkingowych. Tymczasem zapisy planu przewidują możliwość realizacji zabudowy na terenach 1ZC, 2ZC, 1US, SUS, 1ZPU, 2ZPU, KT, G, E. Ponadto w załączniku graficznym nie określono linii rozgraniczających "terenów otwartych o wybitnych walorach krajobrazowych", choć niewątpliwie są to tereny o różnych zasadach zagospodarowania (poprzez wyłączenie zabudowy).

W § 5 ust. 1 pkt 4 planu zawarto definicję przeznaczenia podstawowego, jednocześnie określając iż powinny być mu podporządkowane inne sposoby użytkowania określone jako dopuszczone, uzupełniające i wzbogacające. Tymczasem na terenie z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę usługowo mieszkaniową wielorodzinną wraz z garażami w § 21 ust. 2 pkt. 1 (poza podstawowym przeznaczeniem) dopuszcza się lokalizację zespołu Pogotowia Ratunkowego.

Ponadto przy planowaniu celów publicznych, poza zasadami określonymi w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Gmina Kraków powinna kierować się również zasadą gospodarności. W przypadku zainwestowania terenu zgodnie z przeznaczeniem podstawowym, a następnie realizacji na tym terenie zespołu Pogotowia Ratunkowego, Gmina Kraków zmuszona będzie do wypłaty odszkodowań (których wartość może przekroczyć koszt samej inwestycji).

10) Niewyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego powierzchni zabudowy, powierzchni biologicznie czynnej, geometrii dachu dla terenów dopuszczających zabudowę, co jest niezgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 4 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym zawarto między innymi wymóg podania powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu oraz wymóg określenia geometrii dachu. Tymczasem w planie miejscowym "Park Aleksandry" dla terenów parkingów oznaczonych symbolami 1KP, 2KP, 3KP dopuszczających zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenów 1KP, 2KP nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej.

Dla terenów cmentarza, oznaczonych symbolami 1ZC, 2ZC dopuszczających zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu a także nie określono geometrii dachu. Ponadto dla terenu 2ZC nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej oraz maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy.

Dla terenu obsługi komunikacji - pętla autobusowa Bieżanów Nowy, oznaczonego symbolem KT dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano wymaganej powierzchni biologicznie czynnej a także nie określono geometrii dachu.

Dla terenu infrastruktury gazowniczej, oznaczonego symbolem G dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu.

Dla terenu infrastruktury elektroenergetycznej, oznaczonego symbolem E dopuszczającego zabudowę nie wyznaczono powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, nie podano maksymalnej wysokości dopuszczonej zabudowy a także nie określono geometrii dachu.

11) Niewyznaczenie w kwestionowanej uchwale granic terenów służących organizacji imprez masowych niezgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W planie miejscowym w § 24 ust. 2 pkt 4 zawarto zapis dopuszczający organizację imprez masowych, natomiast w załączniku graficznym do planu nie wyznaczono granic terenu dla organizacji imprez masowych.

12) Ominięcie obowiązujących przepisów prawa. Skarżący podał, że podczas uchwalania miejscowego planu "Park Aleksandry" obowiązek uzyskania zgody na przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne wynikał z regulacji zawartej w art. 17 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne zwartego obszaru gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klasy IV o powierzchni przekraczającej 1 ha wymagało uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po uzyskaniu opinii izby rolniczej. Zdaniem skarżącego, aby uniknąć powyższej procedury w planie, ze zwartego obszaru położonego na gruntach oznaczonych w rejestrze gruntów jako użytek RIV (o powierzchni około 130 ar) wyznaczono teren pod uprawy rolne - oznaczony jako ZR - (o powierzchni 36 ar), tak by pozostały obszar, który wymagałby zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne nie przekraczał powierzchni 1 ha (wynosi on około 94 ar). Skarżący zaznaczył, że wprawdzie gmina posiada "władztwo planistyczne", lecz przy określaniu funkcji dla danego terenu obowiązana jest uwzględniać szereg wymagań wynikających z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, między innymi wymagania ładu przestrzennego i walory ekonomiczne przestrzeni. Brak jest zatem jakichkolwiek racjonalnych argumentów - z wyjątkiem ominięcia procedury odrolnieniowej - uzasadniających przeznaczenie skrawka terenu pod uprawy rolne w sąsiedztwie obszaru wysoce zurbanizowanego, przeznaczonego w planie pod tereny cmentarza, zieleni urządzonej, sportu i rekreacji.

W odpowiedzi na skargę, Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie z powodu niewykazania przez skarżącego naruszenia jego interesu prawnego ewentualnie o jej oddalenie wobec bezzasadności skargi.

Organ wskazał, iż działki nr "1" – "4" obręb [...] oraz działki nr "5" – "14" obręb [...] w K., których współwłaścicielem lub właścicielem jest skarżący, znajdują się na obszarach, które w planie miejscowym objęte są przeznaczeniem oznaczonym jako: 1 KDX, 4 ZP, 2 US oraz 1 ZPU. Przy czym:

- tereny 1 KDX przeznaczone są pod ciąg pieszy wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia (§33 uchwały),

- tereny 4 ZP przeznaczone są pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku - park potoku Bieżanowskiego,

- tereny 2 US przeznaczone są pod obiekty i urządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji (§ 23 uchwały),

- tereny 1ZPU przeznaczone są pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku Potoku Bieżanowskiego, w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego (§ 25 uchwały).

Dla skutecznego wniesienia skargi konieczne jest wykazanie, które konkretnie postanowienia zaskarżonego planu miejscowego, w jakim zakresie i dlaczego naruszają interes prawny lub uprawnienie skarżącego. Zdaniem organu żaden zarzut wskazany w skardze nie odnosi się w istocie do jakichkolwiek ustaleń planu miejscowego dotyczących nieruchomości, których właścicielem jest skarżący. Tym samym w zakresie zarzutów podniesionych w przedmiotowej skardze nie przysługuje skarżącemu legitymacja skargowa.

W kwestii nieuzyskania wymaganej opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, organ wskazał, że z art. 17 pkt. 6 lit. c upzp wynika obowiązek zaopiniowania projektu planu miejscowego przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska, a takiej opinii nie uzyskano. Podniesiono w związku z tym, że norma art. 17 pkt. 6 lit. c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. została dodana przez art. 147 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r., nr 199, poz. 1227), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. W przeprowadzonej procedurze sporządzania przedmiotowego planu miejscowego nie uzyskano opinii o projekcie planu miejscowego. Jednakże ustawa z dnia 3 października 2008 r. weszła w życie 15 listopada 2008 r., a uchwała w sprawie miejscowego planu została podjęta w dniu 19 listopada 2008 r., a więc 4 dni po wejściu w życie ustawy. Jakkolwiek zgodnie z literą prawa powinien działać już regionalny dyrektor ochrony środowiska, to jednak faktycznie do dnia 19 listopada 2008 r. nie wykonywał swoich kompetencji z powodów - jak można mniemać - czysto technicznych. Tym samym nie było realnej możliwości przedłożenia temu organowi projektu planu miejscowego. Ponadto zdaniem organu obowiązek zaopiniowania projektu planu miejscowego przez organ regionalnego dyrektora ochrony środowiska występuje tylko w tych przypadkach, w których procedura sporządzania planu miejscowego w chwili wejścia w życie planu znajdowała się co najwyżej na etapie opiniowania projektu planu miejscowego. Uzyskanie bowiem opinii na etapie późniejszym byłoby jawnym złamaniem normy art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ podał, że zarzut naruszenia art. 17 pkt 7 lit. e ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest bezzasadny, albowiem organ sporządzający projekt konkretnego planu nie jest automatycznie zobowiązany do dokonania uzgodnień ze wszystkimi podmiotami wymienionymi w art. 17 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Obszar zaskarżonego planu nie znajduje się ani w strefie nadgranicznej, jak również nie obejmuje przejść granicznych co musi prowadzić do konkluzji, że brak było podstaw do wystąpienia o uzgodnienie projektu planu z właściwym miejscowo Komendantem Oddziału Straży Granicznej.

Ponadto organ uczynił zadość wymogowi określonemu w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem § 1 ust. 1 przedmiotowej uchwały stanowi wyraźnie, że rada gminy stwierdziła zgodność planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. Podnoszona przez skarżącego konieczność dokonania wyżej wskazanej czynności w drodze podjęcia odrębnej uchwały nie wynika wprost z przepisów prawa. Przepisy regulujące proces sporządzania planu nie wprowadzają również wymogu indywidualnych głosowań nad zgłoszonymi uwagami.

W kwestii zarzutu niezgodności ze studium organ wskazał, że dla przeważającej części obszaru planu "Park Aleksandry" to obszary zieleni publicznej oznaczone symbolem ZP. Tereny przeznaczone do zainwestowania usytuowane są na pograniczu z istniejącym zainwestowaniem przy granicy opracowania planu lub poza jego granicami - w ramach terenów zieleni publicznej ZP - w ramach terenów o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności - MW.

Organ podał, iż teren po zachodniej stronie ul. Jerzmanowskiego w planie został przeznaczony pod urządzenia sportu i rekreacji (2US) - o wskaźniku zabudowy - 0%. W Studium jest to teren wskazany do zabudowy i zainwestowania w obrębie części parku określonej w Studium jako park rzeczny. Przyjęte przeznaczenie tego terenu pod urządzenia sportu i rekreacji jest zgodne z ustaleniami Studium. Ustalając jego zainwestowanie bez wprowadzenia zabudowy kubaturowej kierowano się miedzy innymi ukształtowaniem terenu i trudnymi dla budownictwa złożonymi warunkami gruntowymi (stoki o nachyleniu powyżej 10 zagrożone erozją) oraz walorami przyrodniczymi tej części parku.

Organ wskazał, że teren położony na północ od ul. Ćwiklińskiej określono jako teren UM oraz teren 2 U na pograniczu z oś. Bieżanów Nowy. Aktualnie jest to teren zainwestowany, w związku z tym projektowane w jego obrębie inwestycje o funkcji usługowo - mieszkaniowej, nie uszczuplą terenów zielonych parku, podniosą natomiast jego wartość estetyczną i uporządkują przestrzeń. Teren na północ od ul. Ćwiklińskiej w planie określono jako teren zieleni z usługami 1ZPU -20% pow. zabudowy, wysokość obiektów do 12 m, a pomiędzy ul. Jerzmanowską i potokiem Bieżanowskim 2 ZPU - 5% pow. zabudowy, wysokość obiektów 7 m. W Studium natomiast są to tereny zieleni publicznej. Teren parku został zaliczony do obszarów zieleni, które pełnią i pełnić będą rolę nie tylko przyrodniczą, ale przede wszystkim publiczną o charakterze ogólnomiejskim. Dla realizacji tego celu, tereny ZPU to ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej parku w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza socjalnego, co jest zgodne z ustaleniami Studium. Przy ustalaniu wskaźników zainwestowania uwzględniono m. in. położenie terenów w obszarze parku, nawiązanie do zagospodarowania przyległych terenów.

Ustalenie na terenie 3 KP parkingu pomiędzy ul. Jerzmanowską a potokiem Bieżanowskim jest zgodne z ustaleniami Studium, gdyż stanowi zabezpieczenie obsługi ludności w zakresie miejsc parkingowych, zarówno korzystającej z parku jak i odwiedzających istniejący cmentarz znajdujący się w granicach planu, tj. na obrzeżu planowanego parku.

Przeznaczenie terenów 1MN i 2MN jest zgodne z obecnym zainwestowaniem. Jest to istniejąca zabudowa mieszkaniowa, którą plan utrzymuje i zmienia jej funkcję w części na służącą obsłudze parku i sąsiedniego cmentarza.

Tereny przy skrzyżowaniu ul. Wielickiej z ul. Podłęską przeznaczone są w planie pod MW mimo, że w studium oznaczone są jako tereny ZP. Jest to zgodne z wydaną decyzją o pozwoleniu na budowę.

W odniesieniu do zarzutu "zamrożenia" prawa własności przez zapisy zaskarżonego planu organ wskazał, że jest on również niezasadny. Art. 6 ust. 1 omawianej ustawy stanowi, że plan miejscowy kształtuje wraz z innymi przepisami prawo własności nieruchomości. Organ nadmienił, że rada gminy kreując plan miejscowy decyduje o przeznaczeniu konkretnego terenu, co jest zgodne z brzmieniem art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustalenie przeznaczenia terenu pod określone funkcje pozostaje we właściwości organów gminy. Stanowi to istotę władztwa planistycznego gminy. Organ dodał, iż nie można wywodzić z istoty prawa własności uprawnienia zabudowy nieruchomości - jako immanentnego elementu tego prawa. Jakkolwiek prawo własności stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, to jednak nie daje właścicielowi pełni władzy nad rzeczą. Organ zwrócił również uwagę na treść art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Co do zarzutu oznaczonego nr 3 organ podał, że użyte w treści § 5 ust. 1 pkt 8 zaskarżonej uchwały wyrażenie "główne ścieżki rowerowe" oznacza, że należy przez to rozumieć trasy wyznaczone w ramach terenów wyznaczonych w planie, trasy o orientacyjnym przebiegu wskazane na Rysunku Planu do szczegółowego ustalenia lokalizacji na etapie wydawania decyzji administracyjnych przy uwzględnieniu przepisów prawa miejscowego. Tego typu zapis nie oznacza wymogu dokonywania dodatkowych uzgodnień jak również, indywidualnych odstępstw od planu przez jakiekolwiek podmioty. Odsyła jedynie do innych obowiązujących przepisów prawa. Podobnie zapis § 15 ust. 1 lit. d odsyła jedynie do innych obowiązujących przepisów prawa.

Zgodnie z treścią § 16 ust. 2 pkt 2 uchwały "utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci", a w dalszych ustępach dopuszczono m. in. możliwość rozbudowy poszczególnych mediów nie określając ich przebiegu; nie określono szerokości stref kontrolowanych dla gazociągów, w § 25 ust.2 pkt. 6 wskazano, że nie wyznaczono na rysunku planu mostków i kładek pieszo- rowerowych. Organ podał, że zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej. Ustalenia planu w zakresie infrastruktury technicznej to m.in. określenie magistralnych i głównych sieci i urządzeń infrastruktury - tworzących systemy infrastruktury, oraz zapisy w tym: utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci.

Ponieważ w obszarze planu utrzymuje się istniejący system infrastruktury, bez jego rozbudowy o magistralne sieci, wprowadzono zapis:

- w obszarze objętym opracowaniem planu dopuszcza się realizację oraz przebudowę sieci i urządzeń infrastruktury technicznej w sposób nie kolidujący z innymi ustaleniami planu, zachowując warunki przepisów odrębnych, który umożliwi realizację sieci rozdzielczej i podłączeń projektowanych w obszarze inwestycji, do istniejącego uzbrojenia. Tego typu inwestycje nie tworzą systemu, a jedynie go uzupełniają. Szerokość stref kontrolowanych plan reguluje zapisami:

- dla istniejących gazociągów przy ustalaniu lokalizacji obiektów i dróg należy zachować odległości podstawowe zgodnie z obowiązującymi przepisami odrębnymi;

- dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia należy ustalić strefy kontrolowane, w których nie należy wznosić budynków, urządzać stałych składów i magazynów, sadzić drzew oraz podejmować żadnej działalności mogącej zagrozić trwałości gazociągu; szerokość stref kontrolowanych, których linia środkowa pokrywa się z osią gazociągu, dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia powinna być zgodna zobowiązującymi przepisami odrębnymi, co zgodne jest z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zapis w § 25 ust. 2 pkt. 6 dotyczy dopuszczenia poza podstawowym przeznaczeniem w terenach ZPU "nie wyznaczonych na Rysunku planu mostków i kładek pieszo – rowerowych". Organ podniósł, że dla tego typu inwestycji nie ma obowiązku wskazywania w planie ich lokalizacji czy przebiegu.

W kwestii zarzutu nr 4 organ wskazał, że tereny zabudowy usługowej (1 U i 2 U), zajmują jedynie niewielkie fragmenty tego obszaru, który stanowi ważny element systemu przyrodniczego miasta - dolina potoku Bieżanowskiego. Okoliczność ta nie jest bez znaczenia, gdyż wszelkie zapisy planu miejscowego należy odczytywać w tym właśnie kontekście. Wskazanie w § 22 uchwały na usługi gastronomii miały na celu dostosowanie funkcji obiektów usługowych projektowanych w obszarze parku do jego podstawowej funkcji. Zdaniem organu dopuszczenie wszelkich usług komercyjnych czy też handlowych mogłoby wprowadzić funkcje sprzeczne z celami, dla których tworzone są parki.

Niezależnie od powyższego organ wskazał, że zgodnie z § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie w § 22 uchwały przeznaczenia pod usługi komercyjne gastronomii jest niczym innym jak ograniczeniem w użytkowaniu obiektów, które mogą być posadowione na terenach 1 U i 2 U. W związku z tym natomiast, że takie ograniczenie jest podyktowane koniecznością dostosowania do podstawowej funkcji parku, to o przekroczeniu przepisów nie może być mowy.

Organ podniósł – ustosunkowując się do zarzutów określonych w punkcie 5 i 6, że zgodnie z treścią § 10 pkt 6 zaskarżonej uchwały "obowiązuje ochrona doliny potoku Bieżanowskiego wraz z jej obudową biologiczną, z zapewnieniem pasów ochronnych wzdłuż linii potoku o szerokości min. 10 m od linii brzegowej wyłączonych z zabudowy i zainwestowania, w tym także z wykluczeniem ogrodzeń. Dopuszcza się regulację koryta potoku, na zasadach określonych w przepisach odrębnych". Organ podkreślił, że nie można utożsamiać pasów ochronnych z linią zabudowy. Pasy ochronne mają na celu ochronę doliny potoku, nie określa się ich żadną linią rozgraniczającą ani linią zabudowy. Powyższy zapis wynika jedynie z uzgodnień z służbami ochrony środowiska oraz przepisów odrębnych. Określenie minimalnej szerokości 10 m nie jest uchybieniem, gdyż możliwość zachowania większych pasów pozwala spełniać lepiej funkcję ochronną cieku.

Z kolei treść § 18 ust. 2 pkt 6 zaskarżonej uchwały brzmi: "Zasady sytuowania zabudowy na wyznaczonych terenach określają nieprzekraczalne linie zabudowy. W przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy na Rysunku planu, obowiązują przepisy odrębne." Art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiera zapis, że projekt miejscowego, sporządza się zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. W przypadku nie wyznaczenia linii zabudowy obowiązują przepisy odrębne w tym np. o drogach publicznych. Ustawa o drogach publicznych wraz z aktami wykonawczymi reguluje kwestie lokalizacji nowej zabudowy.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego z pkt 7, że w przedmiotowym planie określono oznaczenie terenów nieobjętych zakresem planu zagospodarowania przestrzennego, organ wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Systemy komunikacji, o których mowa w tym przepisie to w istocie pewien zespół i układ dróg, których istnienie zapewnia prawidłową realizację przeznaczenia zawartego w planie miejscowym. Wskazanie w zapisach planu miejscowego na układ drogowy, który obejmuje między innymi drogę publiczną klasy L (lokalna) ul. Aleksandry nie oznacza ustalenia przeznaczenia terenu nieobjętego planem miejscowym, lecz stanowi wypełnienie powołanej normy.

Organ podniósł, że plan miejscowy powinien zawierać również zasady docelowej obsługi komunikacyjnej terenu nieobjętego planem miejscowym. Organ zaznaczył, że powołany w skardze zapis planu miejscowego zawarty został w Rozdziale II Ustalenia Ogólne i wskazuje on jedynie ogólne normy dotyczące zasad obsługi obszaru planu przez docelowy układ drogowy, w skład którego wchodzi droga publiczna klasy (L) KDL ul. Aleksandry. Już samo usytuowanie tego przepisu świadczy jednoznacznie, że nie dokonano w nim określenia przeznaczenia tego terenu a jedynie wskazania elementów układu drogowego. Przeznaczenie pod teren drogi publicznej klasy L (lokalnej) oznaczony na rysunku planu symbolem KDL zostało ustalone w § 32 ust. 1 przedmiotowej uchwały, w którym wyraźnie wskazano, że obejmuje on teren oznaczony na rysunku planu KDL.

W kwestii zarzutów podniesionych w punkcie 8 organ wskazał, że w części tekstowej określono tereny przestrzeni publicznej i ustalono zasady ich zagospodarowania. Zasady te dla poszczególnych terenów wyznaczonych na rysunku planu i oznaczonych symbolami, a zaliczonych do przestrzeni publicznej - zostały w zapisach szczegółowych uściślone, § 3 ust. 3 określa "łącznie obowiązywanie" ustaleń całej uchwały w jej części tekstowej jak i graficznej. Na rysunku planu została oznaczona graficznie (kratką) ta część przestrzeni publicznej, dla której określono obowiązek konkretnego zainwestowania w formie placu ogólnodostępnego małą architekturą (pomnik, fontanna). W § 25 ust. 3 pkt 6 zapisano jednoznaczne odniesienie do oznaczenia na rysunku planu, co nie jest w sprzeczności z pozostałymi ustaleniami planu. Tym samym podniesiona przez skarżącego rozbieżność pomiędzy treścią planu a załącznikiem graficznym nie występuje. Treść planu w § 16 zawiera ogólne zasady dotyczące uzbrojenia terenu. Plan zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej. Ustalenia planu w zakresie infrastruktury technicznej to m.in. określenie magistralnych i głównych sieci i urządzeń infrastruktury - tworzących systemy infrastruktury, oraz zapisy w tym, że "utrzymuje się przebiegi i lokalizację istniejących sieci, urządzeń i obiektów infrastruktury technicznej, za wyjątkiem magistrali ciepłowniczej, zlokalizowanych w obszarze objętym planem, w tym obsługujących obszar nie objęty planem, zapewniając możliwość ich rozbudowy, modernizacji i zmiany średnic sieci". Ponieważ w obszarze planu utrzymuje się istniejący system infrastruktury, bez jego rozbudowy o magistralne sieci wprowadzono zapis, że "w obszarze objętym opracowaniem planu dopuszcza się realizację oraz przebudowę urządzeń infrastruktury technicznej w sposób niekolidujący z innymi ustaleniami zachowując warunki przepisów odrębnych, który umożliwi realizację sieci rozdzielczej i podłączeń projektowanych w obszarze inwestycji, do istniejącego uzbrojenia." Tego typu inwestycje nie tworzą systemu, a jedynie go uzupełniają. Szerokość stref kontrolowanych plan reguluje zapisami:

- dla istniejących gazociągów przy ustalaniu lokalizacji obiektów i dróg należy zachować odległości podstawowe zgodnie z obowiązującymi przepisami odrębnymi;

- dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia należy ustalić strefy kontrolowane, w których nie należy wznosić budynków, urządzać stałych składów i magazynów, sadzić drzew oraz podejmować żadnej działalności mogącej zagrozić trwałości gazociągu;

- szerokość stref kontrolowanych, których linia środkowa pokrywa się z osią gazociągu, dla planowanych gazociągów średniego ciśnienia powinna być zgodna z obowiązującymi przepisami odrębnymi.

Powyższe zapisy są zgodne z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ podniósł, że podnoszona przez skarżącego rozbieżność pomiędzy treścią planu a załącznikiem graficznym nie występuje. Treść planu w § 16 ust. 8 zawiera zapisy ogólne bez wymieniania poszczególnych linii elektroenergetycznych. Organ podał, że zaznaczona w załączniku graficznym planu napowietrzna linia elektroenergetyczna 15 kV została w ostatnich latach przebudowana na linię kablową i zdemontowana. Strefa techniczna jest ograniczeniem w użytkowaniu terenu wynikającym z istnienia linii i urządzeń infrastruktury. W przypadku likwidacji linii ustają też ograniczenia w użytkowaniu terenu. Nie występują zaś, jak twierdzi skarżący, dotkliwe konsekwencje dla właścicieli terenu w postaci zakazu zabudowy w pobliżu zlikwidowanej linii elektroenergetycznej. Takie ograniczenia zostały wprowadzone ustaleniami planu wzdłuż linii istniejących.

Co do zarzutu nr 9 organ podał, że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. uwzględniono w grupie przedsięwzięć mogących wymagać sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko "trasy narciarskie, bobslejowe, wyciągi narciarskie oraz urządzenia towarzyszące". Organ podkreślił, iż w terenie ZP i ZPU plan dopuszcza realizację jedynie tras narciarstwa biegowego wraz z niezbędną infrastrukturą. Trasy narciarstwa biegowego nie powodują ingerencji w środowisko tak jak ma to miejsce w przypadku tras narciarskich czy bobslejowych.

Organ wskazał, że zgodnie z treścią § 9 ust. 2 pkt 1 zaskarżonej uchwały wykluczona została lokalizacja nowej zabudowy kubaturowej poza istniejącymi i ustalonymi w planie terenami zespołów mieszkaniowych, usługowych garażowych i parkingowych.

Zapisy planu przewidujące możliwość realizacji zabudowy kubaturowej w terenach 1 ZC, 2 ZC, 1US, 3 US, 1 ZPU, 2 ZPU i KT są zgodne z zapisem § 9 ust. 2 pkt 1, gdyż są to tereny usługowe wyznaczone w planie, natomiast w terenach G i E, istnieją już obiekty infrastruktury technicznej i tu nie planuje się realizacji nowych obiektów. Organ podał, że w zaskarżonej uchwale nie wyznaczono "terenów o wybitnych walorach krajobrazowych" liniami rozgraniczającymi, gdyż wyznaczono poszczególne funkcje parku i usług towarzyszących oraz określono zasady zagospodarowania generalnie chroniące jego obszar. Funkcje szczegółowe mają tu najważniejsze znaczenie - zostały określone dla właściwego zagospodarowania "terenów o wybitnych walorach krajobrazowych".

Organ podkreślił, że lokalizację zespołu Pogotowia Ratunkowego w zabudowie usługowo - mieszkaniowej wielorodzinnej, zgodnie z zapisami planu, tj. § 21 ust.2 pkt. 1, należy traktować jako dopuszczalną. Ponadto tego typu inwestycja usługowa uzupełnia i wzbogaca zespół usługowo - mieszkaniowy wielorodzinny zgodnie z oczekiwaniami społecznymi zgłoszonymi w okresie opracowywania projektu planu.

W kwestii dalszych zarzutów organ podał, że dla terenów 1 KP, 2 KP i 3 KP nie wyznaczono procentowej powierzchni zabudowy, gdyż umieszczając lokalizację obiektów obsługi parkingu określono powierzchnię zabudowy do 10 m2 - co jest wystarczającym wskaźnikiem zabudowy. Zdaniem organu bezprzedmiotowe było wyznaczanie powierzchni biologicznie czynnej, gdyż poza parkingiem 3 KP urządzonym zielenią, powierzchnia pozostałych w maksymalnym stopni wykorzystana będzie pod miejsca parkingowe. Ze względu zaś na wielkość obiektu i usytuowanie na terenie parkingu niecelowe było określono geometrii dachu.

Dla terenów 1 ZC określono powierzchnię grzebalną - 70 %, powierzchnię biologicznie czynną 20%. Zatem 10% powierzchni cmentarza może być wykorzystana pod dopuszczone obiekty, alejki, place. Ze względu na charakter miejsca, nie określono parametrów dla obiektów dopuszczonych, które stanowią niewielkie kubatury. Teren 1ZC to stara zabytkowa część cmentarza. Ustalenia zawarte w ust. 3 mają na celu jego ochronę.

Teren 2 ZC to nowa cześć cmentarza, dla której brak ustaleń analogicznych jak dla terenu 1 ZC. Plan pozwala na wykorzystanie tej części cmentarza w stopniu niezbędnym dla potrzeb miasta, szczególnie w sytuacji braku dużych rezerw takich terenów w mieście. Uchwała w § 3 ust. 4 nakazuje "rozpatrywać i stosować" łącznie z przepisami odrębnymi i odsyła w tym przypadku do aktu nadrzędnego, jakim jest ustawa z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych regulująca nakazy i zakazy w terenach cmentarnych. Na etapie opiniowania służby ochrony środowiska jak i inspekcji sanitarnej zaopiniowały pozytywnie, bez uwag, przedstawiony dokument wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Dla terenów KT z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej nie określono powierzchni zabudowy, gdyż dopuszczając lokalizację obiektów obsługi klientów przedsiębiorstw określono powierzchnię zabudowy do 50 m2. Nie wyznaczono powierzchni biologicznie czynnej, dopuszczono realizację zieleni urządzonej w obrębie terenu KT. Ze względu na wielkość obiektu i usytuowanie na terenie pętli nie określono geometrii dachu.

Organ wskazał, że tereny oznaczone symbolami G i E są zainwestowane. W ich obrębie znajdują się urządzenia infrastruktury gazowej i energetycznej. Z uwagi na techniczny charakter zabudowy jak również brak konieczności budowania nowej - określanie wskaźników jak dla zabudowy mieszkaniowej czy usługowej jest bezcelowe.

Co do zarzutu nr 11 organ podał, że w § 24 ust. 2 pkt 4 uchwały dopuszczono organizację imprez masowych w ramach terenu 7ZP. Organ wyjaśnił, że czymś innym jest zapis dopuszczający organizację imprez masowych, a czymś innym wyznaczenie takiego terenu dla tej funkcji - jako podstawowej. W planie został wyraźnie wskazany teren, w którym takie imprezy mogą być dopuszczone, a skoro cały teren to teren parku ogólnodostępnego brak jest podstaw do zawężania miejsca do konkretnej działki czy obszaru.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu skargi (nr 12) organ wskazał, że teren zieleni oznaczony symbolem ZR w sąsiedztwie potoku Bieżanowskiego został wyznaczony jako element naturalnego filtra biologicznego, niezbędnego dla ochrony wód powierzchniowych. W trakcie inwentaryzacji urbanistycznej (sierpień 2007 r.) ten fragment zielonych użytków rolnych był wykoszony i zadbany. Ponadto w opracowaniu ekofizjograficznym sporządzonym do planu Park Aleksandry (wrzesień 2007 r.), teren ten jest wskazany do utrzymania w dotychczasowym użytkowaniu bez wprowadzania zadrzewień, z uwagi na jego położenie w terenach zagrożonych zalewaniem w czasie wezbrań powodziowych cieku. Tym samym zarzut skarżącego w tym zakresie należy uznać za bezzasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 8 września 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 265/09 oddalił skargę K. H.. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 403/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu Sądu I instancji, że skarżący nie wykazał spełnienia wymaganej przepisem art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zdaniem NSA skarżący wykazał, że na objętym zaskarżonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenie znajdują się działki stanowiące jego własność, zaś ich przeznaczenie w planie, polegające na tym, że w pewnym zakresie w ogóle nie będą mogły być zabudowane, zaś w pozostałym - sposób zagospodarowania i zabudowy nie odpowiada zamierzeniom skarżącego jako właściciela, tym samym spełnił przesłankę określoną w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym naruszenia jego interesu prawnego zaskarżonym aktem gminny. Przeciwne stanowisko Sądu pierwszej instancji narusza natomiast ten przepis oraz pozostałe, wymienione przepisy prawa materialnego, godząc w interesy właścicielskie skarżącego, chronione w szczególności normami konstytucyjnymi.

Konsorcjum Inwestycyjne "[...]" Sp. z o.o. w K. wniosło skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa Nr LVII/733/08 z dnia 19 listopada 2008 r. w dniu 25 listopada 2009 r., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Strona skarżąca wskazała, że jest współwłaścicielem nieruchomości położonych w Krakowie, utworzonych z działek ewid. nr "12", "13" obr. [...], które chce zabudować i zainwestować. Wskazała, że wystąpiła między innymi o uzyskanie pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego - budowa garażu dwupoziomowego wielostanowiskowego z funkcją uzupełniającą komercyjną – hotelem, którego nie uzyskała z uwagi na uchwalanie miejscowego planu. Ponadto wystąpiono z wnioskami o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Po odmowach wydanych przez organy I i II instancji, prawomocnymi wyrokami z dnia 25 lutego 2008 r.(II SA/Kr 933/07) oraz z dnia 10 kwietnia 2008 r. (II SA/Kr 935/07) Sąd stwierdził, iż istnieje możliwość zabudowy przedmiotowej nieruchomości zabudową mieszkalną wielorodzinną na zasadzie kontynuacji parametrów zabudowy zlokalizowanej po przeciwnej stronie ul. Jerzmanowskiego. Ponadto Spółka uzyskała decyzje dotyczące budowy sieci: wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji opadowej, energetycznej, c.o. oraz dojazdu do planowanej zabudowy na działkach Spółki. Strona skarżąca podniosła, że przedmiotowa nieruchomość stanowi obszar tylko częściowo znajdujący się sąsiedztwie rowu melioracyjnego zwanego "Potokiem Bieżanowskim" i jest od niego oddzielona pasem terenu składającym się z dwóch działek, co oznacza, że nie dotyczą przedmiotowej nieruchomości ograniczenia wynikające z art. 27 i 28 ustawy Prawo wodne. Podjęcie dalszych kroków zmierzających do zabudowy i zagospodarowania terenu zostało przerwane uchwaleniem przedmiotowego planu, co spowodowało zmianę w sytuacji prawnej, dotyczącej nieruchomości Spółki. Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe nieruchomości znajdują się w obszarze oznaczonym ZP, US. Przeznaczenie to, dokonane przy przekroczeniu "władztwa planistycznego" gminy narusza prawo własności Spółki do wymienionych nieruchomości.

Dalsze zarzuty skargi stanowią powtórzenie argumentacji przedstawionej w skardze K. H..

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, przedkładając uzasadnienie tożsame z uzasadnieniem odpowiedzi na skargę w sprawie ze skargi K. H..

J. J. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rada Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r., Nr LVII/733/08 w dniu 23 października 2009 r., domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w części, w zakresie zapisów dotyczących obszaru oznaczonego w zaskarżonej uchwale symbolem 7ZP - teren zieleni urządzonej oraz zasądzenia kosztów sądowych.

Skarżąca zarzuciła zaskarżonej uchwale naruszenie:

- art. 1 ust. 2 pkt 1-5 i pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tymi przepisami, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

- art. 15 ust. 2 pkt 6 upzp poprzez brak zawarcia w planie regulacji wymaganych w tym przepisie, naruszenie art. 16 upzp przez nieczytelne sporządzenie załącznika graficznego do uchwały;

- art. 17 pkt 6 c upzp poprzez brak uzgodnienia projektu planu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska;

- art. 6 ust. 2 upzp poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tym przepisem, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności;

- art. 140 kc, polegające na nieuprawnionym ograniczeniu właścicieli w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że jest współwłaścicielem działek nr "15" i "16" obr [...] jedn. ewid. [...] w K., które znajdują się na terenie oznaczonym w planie symbolem 7ZP - tereny zieleni urządzonej. W § 2 ust. 1 plan miejscowy stanowi, że wyznacza się tereny zieleni urządzonej, oznaczone na Rysunku planu symbolami 1ZP, 2ZP, 3ZP, 4ZP, 5ZP, 5ZP, 7ZP i 8ZP z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku park potoku Bieżanowskiego. Poza podstawowym przeznaczeniem dopuszcza się szereg inwestycji uzupełniających. Naruszenie interesu prawnego skarżącej polega na niezgodnym z prawem ograniczeniu prawa własności poprzez nieuzasadnione przeznaczenie jej działek pod tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku - park potoku Bieżanowskiego. Uchwalenie planu miejscowego pozbawiło skarżącą możliwości zabudowy nieruchomości pomimo posiadania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wskazała również, że inni współwłaściciele uzyskali decyzję o ustaleniu warunków i zagospodarowania terenu z dnia 20 grudnia 2005 roku dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z urządzeniami towarzyszącymi i infrastrukturą techniczną. Jakkolwiek obecnie decyzja ta z uwagi na upływ czasu nie wywołuje skutków prawnych to jednak wskazuje to, że z punktu widzenia zasad kształtowania polityki przestrzennej możliwe było podjęcie uchwały, której treść nie wyłączałaby możliwości lokalizacji inwestycji planowanej przez skarżącą. Istotne jest również i to, że jej działki sąsiadują bezpośrednio z obszarem znaczonym w planie miejscowym symbolem - MW - teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Z treści zaskarżonej uchwały nie wynika jaki interes ogólnospołeczny sprzeciwiał się innemu przeznaczeniu powyższych działek, który umożliwiłby chociaż w niewielkim stopniu lokalizację inwestycji kubaturowej na tym terenie. Z treści załącznika graficznego oraz z treści uchwały nie wynika jaką motywacją kierowała się Rada Miasta Krakowa wyznaczając przebieg linii rozgraniczającej obszary o symbolu 7ZP oraz MW. Organ gminy podejmując uchwałę przekroczył w powyższym zakresie posiadane władztwo planistyczne.

Ponadto skarżąca zarzuciła, że dla obszarów o symbolu ZP Rada Miasta Krakowa nie określiła w treści planu wskaźnika intensywności zabudowy, mimo, że przewidziano także możliwość realizacji zabudowy w ramach przeznaczenia dopuszczalnego tj. lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu takich jak koncerty muzyczne, cyrków lub wesołych miasteczek, a także na działkach "17", "18", "19" boiska wielofunkcyjnego. W związku z powyższym, Rada Miasta Krakowa naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia w treści planu miejscowego wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych planem miejscowym.

Kolejnym uchybieniem jakiego dopuścił się organ jest brak uzyskania uzgodnienia projektu planu miejscowego z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

W odpowiedzi na tę skargę Wojewoda Małopolski wniósł o jej oddalenie. W pierwszej kolejności organ podniósł, że skarżąca nie wykazała dostatecznie naruszenia interesu prawnego. Istotą uniemożliwienia korzystania z prawa własności jest w ocenie skarżącej brak możliwości zabudowy działek nr "15" i "16". Wskazywana przez skarżącą decyzja o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 20 grudnia 2005 r. w terenie obejmującym m.in. działki skarżącej, wydana została z uwagi na ówczesny brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na tym terenie. Zgodnie z art. 140 KC prawo własności przysługuje w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. Granice znaczone przez te dwa elementy nie stanowią i nie mogą stanowić ograniczenia własności. Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określają wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności. Wbrew sugestiom skarżącej nie można z substratu prawa własności wywodzić prawa zabudowy - jako nieodzownego elementu tego prawa. W planie nieruchomości wskazane przez skarżącą znalazły się w obszarze o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej. Powyższe przeznaczenie jest zgodne z ustaleniami Studium, a także odpowiada celowi uchwalenia planu miejscowego "Park Aleksandry" jako planu o charakterze ochronnym, obejmującego obszar włączony do systemu parków rzecznych i miejskich.

Nadto organ podniósł, że wskaźnik zabudowy dla terenów ZP nie został określony, gdyż zgodnie z art. 24 ust. 3 pkt 4 zaskarżonej uchwały w terenach tych nie dopuszcza się zabudowy kubaturowej. Dla obsługi terenu Parku Aleksandry zabezpieczono odpowiednią ilość miejsc parkingowych poprzez wyznaczenie parkingów na obrzeżach parku, spełniając tym wymóg stawy. Dopuszczone w terenie 7ZP boisko sportowe stanowi urządzenie terenowe, które można realizować na bardzo ograniczonym terenie trzech działek ewidencyjnych, co stanowi wystarczające ograniczenie zastępujące wskaźnik. Organ wyjaśnił, że w uchwale w § 5 ust. 1 pkt 7 zdefiniowano pojęcie elementów wyposażenia parku wskazując jedynie elementy niekubaturowego zainwestowania eliminując nawet wiaty zadaszenia. Rada Miasta Krakowa nie naruszyła art. 15 ust.2 pkt. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem tereny, w których przewiduje się zabudowę posiadają określone maksymalne wskaźniki zabudowy.

W kwestii naruszenia art. 17 pkt. 6 lit. c upzp poprzez nieuzyskanie opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska organ przedstawił argumentację jak w odpowiedzi na skargę K. H..

Wyrokiem z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 1679/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. J.. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. II OSK 273/11 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd stwierdził, że przedmiotowa uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru naruszyła interes prawny J. J. jako właścicielki nieruchomości objętej planem.

Ponadto za zasadny uznał zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 17 pkt 6 lit. c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przejawiającą się w błędnym uznaniu, że w sprawie tej nie było konieczne uzyskanie opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie planu. Ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U Nr 199, poz. 1227) dodano do art. 17 punkt 6c zgodnie z którym wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego uzyskuje opinie o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Ustawa ta weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. Tym samym w dniu 19 listopada 2008 roku, gdy Rada Miasta Krakowa podejmowała decyzję w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" uzyskanie opinii o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska przed podjęciem przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego było obligatoryjne. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że będąca przedmiotem kontroli sądów administracyjnych uchwała Rady Miasta Krakowa podejmowała decyzję w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" podjęta została z naruszeniem procedury planistycznej, przy czym naruszenie trybu sporządzania planu było na tyle istotne, że w świetle art. 28 ust. 1 ustawy powodowało nieważność tejże uchwały.

Sąd wskazał, że dla oceny skutków niedopełnienia przez organ obowiązku wynikającego z treści art. 17 pkt 6c u.p.z.p. nie może mieć znaczenia to, że przedmiotową uchwałę podjęto w 4 dni po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. wprowadzających obowiązek uzyskania tych opinii, albowiem ustawa zmieniająca o której mowa przewidywała odroczony termin wejścia w życie zawartych w niej zapisów, umożliwiający także organowi zapoznanie się z jego treścią. Odstąpienie od zachowania kolejności czynności procedury planistycznej mogłoby być uzasadnione wprowadzeniem już w trakcie prowadzenia procedury planistycznej zmian prawnych nakładających obowiązek uzyskania dodatkowych opinii. Takie naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogłoby uzasadniać stanowisko, że nie jest to naruszenie istotne w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p., a w konsekwencji o braku podstaw do stwierdzenia nieważności takiej uchwały w jakimkolwiek zakresie. Niemniej jednak zaniechanie uzyskania opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, wymaganej przepisem art. 17 pkt 6c u.p.z.p. powoduje nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Wreszcie Sąd stwierdził, że nie doszło do naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., z uwagi na fakt, że w § 24 ust. 3 pkt 4 uchwały przewidziano, że dla terenów oznaczonych symbolem "ZP" nie dopuszcza się zabudowy kubaturowej, zatem określenie wskaźnika zabudowy stało się zbędnym.

Ponownie rozpoznając skargę J. J. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1216/11 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 52/12 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że dokonana w wyroku z dnia 19 kwietnia 2011r. wykładnia NSA nie obejmuje tego, jakie znaczenie prawne w tej sprawie może mieć przedstawienie przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska pozytywnej opinii co do uchwalonego już planu, w sytuacji gdy poprzednio właściwy organ (wojewoda) przedstawił również pozytywną opinię do projektu planu. Zagadnienie to nie było przedmiotem oceny NSA, gdyż ujawniło się dopiero w toku ponownego rozpoznawania sprawy przez Sąd pierwszej instancji. Sąd wskazał, że w toku ponownego rozpoznawania sprawy organ przedstawił opinię Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2011 r., w której organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie (uchwale Rady Miasta Krakowa z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry") i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego. W związku z tym konieczne było dokonanie oceny, czy w tych okolicznościach naruszenie trybu sporządzania planu, polegające na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, ma charakter istotnego naruszenia w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sąd pierwszej instancji przyjął jako podstawę rozstrzygnięcia założenie, że wydany w tej sprawie wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2011 r. przesądza o tym, że zaskarżona uchwała jest nieważna, podczas gdy z tego wyroku wynika jedynie, że brak opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska stanowi istotne naruszenie trybu sporządzania planu, co nie jest równoznaczne z oceną, że naruszenie trybu sporządzenia planu będzie także istotne, gdy przedstawiona zostanie opinia (stanowisko) regionalnego dyrektora ochrony środowiska po sporządzeniu planu.

Kwestia czy naruszenie trybu sporządzania planu jest istotne, czy nie jest istotne wymaga oceny, na czym polega to naruszenie oraz skutków tego naruszenia. Naruszenie trybu sporządzania planu, które wyraża się w naruszeniu przepisów określających tzw. procedurę planistyczną, jest zdarzeniem, które następuje w określonym czasie w toku postępowania planistycznego. Natomiast ocena, czy naruszenie to jest istotne, może uwzględniać okoliczności nie tylko z czasu tego zdarzenia, ale także okoliczności, które powstały wcześniej lub później. W okolicznościach rozpoznawanej spawy, jeżeli pozytywną opinię w zakresie ochrony środowiska do projektu planu przedstawił wojewoda, który był organem właściwym w czasie przedstawiania tej opinii, a następnie, po sporządzeniu planu, opinię tę potwierdził regionalny dyrektor ochrony środowiska, który przejął kompetencje w tym zakresie, to okoliczności te mają znaczenie prawne w toku oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu było istotne. W skardze kasacyjnej trafnie podniesiono, że okoliczności te przemawiają za dokonaniem oceny, że naruszenie nie było istotne i z tego powodu nie można stwierdzić nieważności planu.

Ponadto NSA wytknął, że uwzględniając skargę Sąd pierwszej instancji w ogóle nie odniósł się do zarzutów podnoszonych przez skarżącą, które w jej ocenie, wskazują na naruszenie postanowieniami planu jej interesu prawnego jako właścicielki nieruchomości objętej planem. Podkreślił, że w przypadku uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu, sąd ten rozpoznaje sprawę ponownie w pełnym zakresie będąc jedynie związany wykładnią prawa w tej sprawie dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Pismem z dnia 12 lipca 2012 r. skarżąca J. J. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości. Dodatkowo zarzuciła, że:

- na rysunku planu nie wyznaczono linii zabudowy dla terenów 1U, 2ZPU, 3US, KT, 2 KP, G, E,

- nie określono parametrów wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu dla obszaru E, G, 2 KP, 1 ZC, 2ZC,

- nie określono wymaganych parametrów dróg przez niewprowadzenie w tekście planu dla terenów KDZ+T, KDZ, KDX, KDW i KDL zapisów dotyczących szerokości w liniach rozgraniczających,

- na rysunku planu wyznaczono jako przestrzeń publiczną jedynie teren 1ZPU, gdy w tekście uchwały jako przestrzeń publiczną ustalono obszary KDZ+T, KDZ, KDL, KDX, 1 ZC, 2ZC, ZPU, ZP i WS.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. W świetle zaś art. 1 § 2 tejże ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwana dalej w skrócie "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej obejmuje m.in. (art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.) orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "u.p.z.p.").

Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego aktu regulacje ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.z.p., kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie powinna dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ograniczać się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej.

Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Wskazać również należy, że zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy. Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd bierze pod uwagą okoliczności, które z akt tych wynikają i które legły u podstaw zaskarżonego aktu. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał dowodowy zgromadzony przez organ administracji publicznej w toku postępowania. Przepisy nie nakładają na sąd obowiązku zgromadzenia kompletnych akt postępowania w sprawie toczącej się przed nim, a tylko dokonanie oceny na podstawie akt przesłanych przez organ, a wyjątkowo uzupełnianych dodatkowymi istotnymi dowodami z dokumentów. Sąd oczywiście może wezwać organ do uzupełnienia akt sprawy, jeśli przez niedopatrzenie organu akta zawierają braki, ale to uzupełnienie dotyczy tych akt, które organ posiadał wydając rozstrzygnięcie. Uzupełnienie to nie może natomiast oznaczać kompletowania przez sąd akt znajdujących się poza organem, gdyż to nie należy do obowiązków sądu, ale organu. (I OSK 58/09, wyrok NSA W-wa z dnia 23.10.2009 r., LEX nr 573288).

Zauważyć zatem należy, że przesyłając Sądowi skargę wraz z odpowiedzią na skargę K. H. (pierwotna sygn.II SA/Kr 265/09), Rada Miasta Krakowa przedstawiła akta planistyczne w postaci jednej teczki zawierającej zebrane luzem dokumenty oraz tekst zaskarżonej uchwały.

Na rozprawie w dniu 13.10.2010 r. organ został wezwany o uzupełnienie akt planistycznych. Dołączono wówczas tekst i kopię rysunku studium na formacie A-4, opracowanie ekofizjograficzne z aktualizacją, inwentaryzację urbanistyczną, przyrodniczą i syntezę uwarunkowań (dwie białe teczki).

Wobec dalszych braków akt wezwaniem z dnia 24 lipca 2012 r. wezwano Radę Miasta Krakowa o przedłożenie szeregu dokumentów. Pismem z dnia 1.08.2012 r. pełnomocnik organu poinformował Sąd, że oryginały dokumentacji planistycznej zostały dostarczone do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę K. H.. Organ dołączył przy tym piśmie nowe dokumenty, a to: kserokopię Dziennika Polskiego z dnia 6 lipca 2007 r., dowody wywieszenia na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta Krakowa obwieszczenia o przystąpieniu do sporządzania przedmiotowego planu zagospodarowania przestrzennego, kserokopie wniosków złożonych do planu, kserokopię prognozy finansowej z aktualizacją, kserokopie wszystkich opinii o projekcie planu, kserokopie uzyskanych uzgodnień, kserokopię Tygodnika Grodzkiego z dnia 9 maja 2008 r., dowody wywieszenia na tablicach informacyjnych UMK obwieszczenia o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu, kserokopie uwag do projektu planu, kserokopię protokołu LVII sesji Rady Miasta Krakowa z dnia 19.11.2008 r., plansze studium U1 – U7 i K1-K5.

Analiza przedłożonych dokumentów pozwoliła stwierdzić, że oprócz opracowania ekofizjograficznego w procedurze planistycznej sporządzona była również prognoza oddziaływania na środowisko (listopad 2007 r., aktualizowana w marcu 2008 r. Dokumentów tych nadal brak w przedłożonych aktach. Nadto, z protokołu sesji Rady Miasta Krakowa z dnia 19.11.2008 r. wynika, że pierwsze czytanie projektu uchwały odbyło się w dniu 5 listopada 2008 r, a rada zapoznawała się z drukiem Nr 868 Prezydenta Miasta Krakowa, poddanym pod głosowanie. Również tego dokumentu brak jest w aktach sprawy. Z przedłożonych materiałów nie wynika zatem, czy i w jaki sposób rozstrzygnięto o nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagach do projektu planu.

Podkreślenia zatem wymaga, że to właśnie w materiałach planistycznych należy poszukiwać uzasadnienia przyjętych ustaleń w zaskarżonym planie.

Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej P.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia prawa obejmuje zarówno prawo materialne, jak i prawo procesowe.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. sygn. II OSK 403/10 Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że skarżący K. H. ma legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g.

Z kolei wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. II OSK 273/11 Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że skarżąca J. J. ma legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g.

Dlatego też należało ocenić tylko legitymację skargową strony skarżącej - Konsorcjum Inwestycyjnego [...] Sp. z o.o. w K..

Uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Skarga złożona na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ma bowiem charakteru actio popularis, a więc do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonego zarządzenia, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1437/04, LEX 151236; z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04, ONSA/2005/1/2). Dopiero zatem ustalenie przez sąd administracyjny, że nastąpiło naruszenie zaskarżoną uchwałą interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi czyli do badania, czy do naruszenia tego doszło jednocześnie z istotnym naruszeniem prawa. Podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się zatem do ustalenia związku o charakterze materialno - prawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu, związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kwestionowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracji. U podstaw legitymacji skargowej leży aktualny interes prawny. Podstawą zaskarżenia jest bowiem niezgodność uchwały (zarządzenia) z prawem i równocześnie naruszenie przez nią konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy. Powyższym zagadnieniem dwukrotnie zajmował się Trybunał Konstytucyjny, który w uzasadnieniu wyroków z dnia 4 listopada 2003 r., (sygn. SK 30/02, OTK ZU 8/A/2003/84) i z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SK 76/06, OTK-A 2008/7/121) podzielił interpretację przyjmowaną przez sądy administracyjne, zgodnie z którą prawo do zaskarżania uchwał na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przysługuje tym, którzy wykażą się konkretnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. Podkreśla się również, że źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest zawsze norma prawna ogólna i abstrakcyjna (akt normatywny) lub jednostkowa i konkretna (decyzja), mająca źródło w przepisach prawa materialnego (nie tylko prawa administracyjnego materialnego). Podstawę legitymacji procesowej strony musi zatem stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się zatem do ustalenia związku o charakterze materialno - prawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 1996 r., II SA 74/96 (ONSA 1997/2/89) interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, że podmiot ten działa bezpośrednio, we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Kryterium "interesu prawnego" ma zatem charakter materialno - prawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kwestionowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracji. To zaś oznacza, że przymiot strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym, toczącym się na podstawie art. 101 u.s.g. ma ten czyj interes prawny (uprawnienie) zostały naruszone zaskarżoną uchwałą (zarządzeniem) organu gminy (por. A. Kabat [ w:] B.Dauter, B.Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2002, s.135; J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2004, s. 89 ). O statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje zatem posiadanie interesu prawnego lub uprawnienia, przy czym dopiero naruszenie tego interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę na uchwałę rady gminy otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi.

Nieruchomości strony skarżącej, obejmujące działki nr "12" i "13" obr. [...], znajdują się w granicach obszaru objętego ustaleniami planu. Uchwała reguluje zatem sytuację prawną strony skarżącej jako współwłaściciela nieruchomości objętej planem miejscowym. Interes prawny strony skarżącej wynika z przysługującego jej prawa własności nieruchomości, podlegającego ochronie prawnej na podstawie art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP. Zgodnie z ustaleniami planu nieruchomość skarżącej znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem "4ZP" i "2US" W myśl zapisu § 24 ust.1 uchwały teren "ZP" został przeznaczony pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej z elementami wyposażenia parku. Zgodnie zaś z § 23 ust.1 uchwały teren oznaczony symbolem "US" przeznaczony został pod obiekty i rządzenia z zakresu sportu, turystyki, rekreacji, oświaty i edukacji. Ustalenia planu nie dopuszczają na tym terenie innej zabudowy. Powyższe wyłącza możliwość swobodnego zagospodarowania nieruchomości przez stronę skarżącą, w tym budowy obiektów budowlanych Uznać zatem należy, że [...] Konsorcjum Inwestycyjne [...] Sp. z o.o. w K. wykazało legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g. Dodatkowo wskazać należy, że współwłaścicielem nieruchomości składających się z działek nr "12" i "13" jest K. H., odnośnie którego Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że ma legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 u.s.g.

Dlatego też Sąd uprawniony był do merytorycznej kontroli zaskarżonej uchwały również ze skargi tej strony.

Rozwijając przedstawioną już wyżej zasadę, wynikającą z art.134 p.p.s.a., wskazać należy, że brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza, że Sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem zaskarżonego aktu. W uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r., sygn. I OPS 10/09, Sąd podkreślił, że niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ma prawo, a jednocześnie obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Sąd nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, przytoczonymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami (ONSAiWSA 2010/1/1).

Uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest wyrazem tzw. władztwa planistycznego, które posiada gmina. Może ona samodzielnie decydować o sposobie zagospodarowania terenu, wprowadzając do planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego bądź to precyzyjne regulacje, bądź też postanowienia ogólne dla poszczególnych terenów. Wszelkie jednak czynności gminy, także o charakterze publicznoprawnym, muszą odznaczać się legalnością, gdyż gmina jest obowiązana działać zgodnie z prawem.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 u.p.z.p.) uchwalanym przez organ stanowiący gminy. Zasady sporządzania planu miejscowego są rozumiane, jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń. W przypadku naruszenia zasad sporządzania planu ustawodawca wymaga, aby przedmiotowe naruszenie miało charakter istotny, co oznacza, że każde naruszenie zasad i trybu sporządzania planu miejscowego będzie skutkować stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części (zob. Z. Niewiadomski (red.), Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 253-254). Jedną z podstawowych zasad sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest przestrzeganie zgodności treści tego planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (por. wyrok NSA z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 114/08, LEX nr 497581). Obowiązek zgodności postanowień planu z ustaleniami studium wynika z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. (w brzmieniu obowiązującym w dniu uchwalenia przedmiotowej uchwały). Studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy określa strukturę przestrzenną gminy i lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie poszczególnych obszarów gminy, wstępną lokalizację przestrzeni publicznych i infrastruktury technicznej. W studium określa się w szczególności: kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów (art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy (pkt 2), obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i uzdrowisk; (pkt 3).

Stopień związania planów ustaleniami studium zależy w dużym stopniu od brzmienia ustaleń studium. Jednym z założeń polityki przestrzennej gminy jest stopień związania planowania miejscowego przez ustalenia studium, który może być, w zależności od szczegółowości ustaleń studium - silniejszy lub słabszy. Pojęcie "zgodności" uchwalonego planu ze studium oznacza silniejszy stopień związania niż we wcześniej używanych terminach "spójność" czy "niesprzeczność" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 114/08, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt II OSK 1028/07, opubl. w LEX nr 384313).

Realizacja ustaleń studium następuje poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, których ustalenia muszą być zgodne z ustaleniami studium, co wynika wprost z przepisu art. 9 ust. 4 u.p.z.p. Przejawia się to w szczególności w obowiązku dokonania oceny zgodności projektów planów miejscowych przez organy stanowiące gmin, przy czym dokonanie oceny tej zgodności jest obligatoryjnym elementem uchwalenia planu. Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w u.p.z.p. składają się na swego rodzaju system, w którym studium, jako akt o wyższym stopniu ogólności od miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno organy władzy publicznej, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów ich zagospodarowania i zabudowy. W studium dokonuje się zatem kwalifikacji poszczególnych obszarów gminy i ich przeznaczenia. I chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to jako akt planistyczny określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Określone obszary gminy mogą być zatem przeznaczone w planie miejscowym pod zabudowę danego rodzaju, jeśli wcześniej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmina wskaże te obszary jako przewidziane pod taką zabudowę. Ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów studium (II OSK 329/12). Podkreślić należy, iż rada gminy uchwalając określonej treści studium sama decyduje o zakresie ( szczegółowości ) związania, o jakim mowa w art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zakres i sposób tego związania uzależniony jest od ustaleń zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a mianowicie od zakresu i szczegółowości ustaleń w części tekstowej studium a także stopnia powiązania części tekstowej z częścią graficzną - "rozdziału" ustaleń pomiędzy część tekstową i część graficzną. W ramach uprawnień wynikających z władztwa planistycznego gmina może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów gminy, ale tylko w granicach zakreślonych ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Natomiast zmiany w planie miejscowym przeznaczenia terenów nie przewidzianych w studium do takiej zmiany gmina może dokonać po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane (art. 27 u.p.z.p.).

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. przesłankami stwierdzenia nieważności uchwały w całości lub w części są: 1) naruszenie zasad sporządzenia planu miejscowego; 2) istotne naruszenie trybu sporządzania planu 3) naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Przywołany przepis ustanawia zatem dwie przesłanki zgodności z prawem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego: materialnoprawną – uwzględnienie zasad sporządzania planu; formalnoprawną – zachowanie procedury sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie (tak NSA w wyroku z dnia 11 września 2008 r. II OSK 215/08). Nie budzi wątpliwości, że przesłanka materialnoprawna (naruszenie zasad) wywołuje dalej idące konsekwencje, gdyż podstawę dla unieważnienia uchwały daje w tym przypadku każde naruszenie prawa.

Zasady sporządzania planu w doktrynalnym ujęciu interpretowane są jako wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawniony organ. Dotykają one problematyki związanej ze sporządzaniem planu, a więc zawartości aktu planistycznego (część tekstowa i graficzna, inne załączniki – art. 15 ust. 1, art. 17 pkt 4 i art. 20 ust.1), zawartych w nim ustaleń lub inaczej - przedmiotu planu (art. 15 ust. 2 i ust. 3), a także standardów dokumentacji planistycznej tj. materiałów planistycznych, skali opracowania kartograficznego, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobów dokumentowania prac planistycznych (rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu zagospodarowania przestrzennego; zob. też: Z. Niewiadomski [red.]: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa C.H. Beck 2005, s. 253-254).

Przyznane gminie uprawnienie do samodzielnego kształtowania polityki przestrzennej (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.) nie ma charakteru arbitralnego, a przepisy prawa powszechnie obowiązującego nie zezwalają na dowolność ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowana. Ustawodawca szczegółowo uregulował bowiem tryb prowadzenia prac najpierw nad studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy a następnie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Doprecyzował również zakres tematyczny ustaleń, które obowiązkowo powinny się znaleźć w uchwale zawierającej plan miejscowy. W art. 15 ust. 2 u.p.z.p. zawarto bowiem obowiązkową materię podlegającą regulacji w planie miejscowym. Niewątpliwie rada gminy związana jest tym zakresem. Mając zatem na względzie, że przepis art. 15 ust. 2 stanowi normę o charakterze ius cogens, organ planistyczny, podejmujący uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie może pominąć żadnego z elementów określonych tym przepisem, o ile na terenie objętym planem zachodzą okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Ujęcie w planie miejscowym obowiązkowych ustaleń wymienionych w art. 15 ust. 2 wymaga ustosunkowania się do każdego zagadnienia wymienionego w pkt 1 -12 tego przepisu, a w przypadku braku uwarunkowań dotyczących któregokolwiek z tych punktów, w treści projektu powinna znaleźć się odpowiednia o tym informacja (por. LEX: Komentarz do art. 15 [w:] T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz. Zakamycze 2004).

Tryb postępowania odnosi się do sekwencji czynności jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia studium, czy też planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium lub planu a skończywszy na uchwaleniu studium lub planu.

Niezachowanie procedury sporządzania planu miejscowego może prowadzić do określonych ustawą sankcji. Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 27 omawianej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie trybu postępowania oraz właściwości organów powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W tym miejscu zwrócić uwagę należy, że nie każde naruszenie trybu postępowania powoduje nieważność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale tylko naruszenie istotne. Interpretując przesłankę istotności naruszenia trybu, w doktrynie zauważa się, że dla jej ustalenia decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść planu. Przez istotne naruszenie trybu należy bowiem rozumieć takie naruszenie, które prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w których przyjęte ustalenia planistyczne są odmienne od tych, które zostałyby podjęte, gdyby nie naruszono trybu sporządzania aktu planistycznego. Ocena zaistnienia tej przesłanki wymaga zatem odrębnych rozważań w każdym indywidualnym przypadku, uwzględniających przede wszystkim, że celem omawianej regulacji jest zagwarantowanie praw podmiotów, które mogą zostać naruszone w wyniku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. (Z. Niewiadomski (red.) Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz. Warszawa 2005, s. 250-251). Skoro zarówno plan miejscowy ( art. 20 ust. 1 u.p.z.p.) jak i studium (art. 12 ust. 1 u.p.z.p.) składają się z części tekstowej i graficznej to w celu zbadania zgodności planu miejscowego ze studium konieczne jest nie tylko porównanie tekstu planu z tekstem studium, ale i odniesienie się do części graficznej (rysunku) planu i studium. Prawidłowa wykładnia przepisu art. 9 ust. 4 u.p.z.p. oznacza konieczność badania, czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia z "innym" przeznaczeniem terenu w rozumieniu podobne, pokrewne, zbliżone do ustalonego w studium, co w określonych przypadkach mogłoby uzasadniać przyjęcie tezy o nieistotnym naruszeniu prawa, czy też z przeznaczeniem terenu w planie miejscowym całkowicie odmiennym od przyjętego w studium ( por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 32/08, II OSK 33/08, II OSK 34/08; z dnia 26 maja 2011r. II OSK 412/11; z dnia 31 maja 2010 r. II OSK 575/10 ). Podkreślić należy, iż wymóg stwierdzenia zgodności planu ze studium, o jakim mowa w art. 20 ust. 1 u.p.z.p., jest wymogiem bezwarunkowym i nie jest to wymóg jedynie formalny. A zatem, nawet, jeśli rada stwierdzi w uchwale taką zgodność, to i tak kwestia zgodności planu miejscowego z ustaleniami studium podlega ocenie sądu administracyjnego w razie zaskarżenia uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Przenosząc dotychczasowe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należy, że brak jest zgodności zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania oraz, że w sposób istotny naruszono tryb postępowania.

W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała z dnia 16 kwietnia 2003 r.) podkreślono, że zawiera ono "ustalenia, które muszą być uwzględniane przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego" oraz że "obliguje gminę do realizowania określonej w studium polityki przestrzennej. Zawarte w nim ustalenia są na tyle precyzyjne, aby mogły stanowić merytoryczną podstawę podejmowanych decyzji".

Na stronie 130 studium określono, że w studium zostaje wyznaczona granica terenów przeznaczonych do zabudowy, rozgraniczająca tereny otwarte od zabudowanych i przeznaczonych do zainwestowania oraz określająca dopuszczalny ich zasięg. Granica ta ma charakter orientacyjny, a jej ostateczny przebieg zostanie ustalony w planach miejscowych.

Na stronie 138 studium wskazano, że w celu wzmocnienia krystalizacji struktury przestrzennej i funkcjonalnej miasta wyznaczone zostają kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania.

Granice kategorii tych terenów, uwidocznione na rysunku K 1 należy traktować jako orientacyjne, a ich skorygowany przebieg określony będzie w planach miejscowych, zgodnie z zasadami określającymi spójność planów z polityką zawartą w studium.

W myśl zaś tych ostatnich zasad (str.212 studium) dopuszczono korekty granicy między terenami otwartymi a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii, jednakże pod warunkiem realizacji zasad zrównoważonego rozwoju i kształtowania ładu przestrzennego określonych dla Krakowa w studium, a w szczególności nienaruszalności najcenniejszych elementów systemu przyrodniczego, nierozpraszania zabudowy i tworzenia zwartych zespołów zabudowy, integralności zagospodarowania przestrzennego oraz infrastruktury drogowej i technicznej, respektowania ustaleń dla stref określonych w studium.

Wśród zasad zrównoważonego rozwoju wymieniono na stronie 7 studium zasadę intensyfikacji istniejącego zainwestowania w strefie miejskiej, a poza nią zapobieganie rozpraszaniu zabudowy i tworzenie zwartych zespołów zabudowy.

Wymienione w studium kategorie terenów o zróżnicowanych kierunkach zagospodarowania to m.in.: MW – o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności, MN – o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, MU - o przeważającej funkcji mieszkaniowo-usługowej, ZP – tereny zieleni publicznej, ZO – tereny otwarte (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna). W terenach MW główne kierunki zagospodarowania przestrzennego określono jako kształtowanie zespołów intensywnej zabudowy mieszkalnej wyposażonej w program usług publicznych, utrwalenie istniejących lub ukształtowanie nowych lokalnych przestrzeni publicznych. Warunki i standardy wykorzystania terenu określono jako 1,0 – 1,9 w strefie miejskiej i śródmiejskiej.

Podkreślenia również wymaga, że według legendy rysunku studium tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wysokiej intensywności oznaczone zostały wyłącznie symbolem literowym "MW". Niezależnie w legendzie studium kolorem ciemnoszarym oznaczono tereny już zabudowane i zainwestowane, a kolorem jaśniejszym – tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania. Obydwa te rodzaje terenów przypisane są do obszaru MW.

Dla terenów oznaczonych ZP podano: główne funkcje to ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego wymieniono: ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych, rolnicze użytkowanie zespołów łąkowych i terenów rolnych pełniących jednocześnie funkcje zieleni publicznej, kształtowanie łączności przestrzennej ciągów pieszych i rowerowych terenów ZP i ZO, ze szczególnym uwzględnieniem zieleni nadrzecznej w obrębie parków rzecznych (nie wymieniono parku nad rowem bieżanowskim). Wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych.

Park rzeczny zgodnie z rysunkiem studium K 1 zaprojektowano na północ od ul. Ćwiklińskiej do ul. Bieżanowskiej. Według studium teren zamykający się w granicach przedmiotowego planu położony był w strefie miejskiej. Teren obejmował w przeważającej części obszar ZP (tereny zieleni publicznej), ale również tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania. W studium (w granicach planu "Park Aleksandry) cały teren między ul. Wielicką i ul. Ukieli położony był w strefie kształtowania systemu przyrodniczego, za wyjątkiem fragmentów przeznaczonych do zabudowy i zainwestowania. Żaden fragment tego terenu nie był określony jako zieleń naturalna (tereny otwarte i rolnicza przestrzeń produkcyjna). Teren ten nie znajdował się również w obszarach cennych przyrodniczo proponowanych do ustalenia form ochrony (rys. K 2), ani też w strefie ochrony i kształtowania krajobrazu (rys. K 2) .

Powyższe wskazuje, że korekta granic między terenami otwartymi a przeznaczonymi do zabudowy i zainwestowania, a także linii rozgraniczających tereny różnych kategorii jaka została dokonana w planie zagospodarowania przestrzennego "Park Aleksandry" nie była dopuszczalna.

I tak, wyznaczenie w planie obszaru MW (teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną) przy ul. Wielickiej i ul. Podleskiej, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "1" , który w studium określony był jako ZP (tereny zieleni publicznej z funkcją ogólnodostępnych terenów otwartych w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych wyposażonych w ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji, z wykluczeniem wszystkich form użytkowania obniżających wartość i wielkość zasobów przyrodniczych) nastąpiło w sprzeczności ze studium. Zmiany w planie miejscowym przeznaczenia terenów nie przewidzianych w studium do takiej zmiany gmina może dokonać po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane (art. 27 u.p.z.p.).

Wyznaczenie obszaru 3 US (tereny sportu i rekreacji - kubaturowe obiekty o funkcji sportowo - rekreacyjnej, w tym: sauny, sale kręglarskie, bilardowe, siłownie) przy ul. Aleksandry, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "2" narusza ustalenia studium, według którego teren ten przeznaczony był do zabudowy i zainwestowania w ramach symbolu MW (widoczne to jest na dużym powiększeniu mapy studium w www.bip.krakow.pl).

Obszar oznaczony w planie jako KT (teren obsługi komunikacji - pętla autobusowa Bieżanów Nowy, z podstawowym przeznaczeniem pod pętlę autobusową oraz plac postojowy dla pojazdów komunikacji zbiorowej wraz z urządzeniami odwodnienia i oświetlenia, z dopuszczeniem lokalizacji obiektów obsługi klientów przedsiębiorstw komunikacji zbiorowej z ograniczeniem do 50 m2 powierzchni zabudowy), przy ul. Aleksandry, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "3" - w studium określony był jako teren MW (widoczne to jest na dużym powiększeniu mapy studium w www.bip.krakow.pl).

Wyznaczenie tego obszaru nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Obszar wyznaczony w planie 1U (tereny zabudowy usługowej z podstawowym przeznaczeniem pod usługi komercyjne gastronomii, z dopuszczeniem lokalizacji zadaszeń oraz obiektów małej architektury związanych z przeznaczeniem podstawowym), na zachód od ul. Aleksandry, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "4" - w studium określony był jako MW, przeznaczony do zainwestowania (widoczne to jest na dużym powiększeniu mapy studium w www.bip.krakow.pl).

Wyznaczenie obszaru 1U nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium. Wyznaczony w planie obszar 2 ZI (teren zieleni izolacyjnej, z dopuszczeniem realizacji ciągów pieszych), który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "7" – w studium został określony jako MW, przeznaczony do zainwestowania (widoczne to jest na dużym powiększeniu mapy studium w www.bip.krakow.pl).

Wyznaczenie tego obszaru nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Obszar UM (teren zabudowy usługowo-mieszkaniowej z podstawowym przeznaczeniem pod zabudowę usługowo-mieszkaniową wielorodzinną wraz z garażem, z dopuszczeniem lokalizacji zespołu Pogotowia Ratunkowego, obiektów małej architektury oraz zadaszeń, realizacji ciągów pieszych i pieszo-jezdnych oraz parkingów do obsługi usług i mieszkańców) wyznaczony w planie, położony w klinie między ul.Ćwiklińskiej i ul. Telimeny, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "9" - w studium określony był w części jako ZP i w części jako MW, przeznaczony do zabudowy. Obszar MW stanowił teren w kształcie prostokąta przylegającego dłuższym bokiem do ul.Telimeny.

Obszar wyznaczony planem 1 ZPU (tereny zieleni urządzonej z usługami, z podstawowym przeznaczeniem pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej wraz z usługami komercyjnymi służącymi obsłudze funkcji rekreacyjnej park potoku Bieżanowskiego w szczególności gastronomii, wypożyczalni sprzętu sportowego i zaplecza sportowo-socjalnego), położony w klinie między ul.Ćwiklińskiej i ul. Telimeny, na południe i zachód od obszaru UM, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "10" - w studium określony był jako ZP. Południowa część tego obszaru położona przy ul. Ćwiklińskiej, na zachód od linii stanowiącej przedłużenie granicy parku biegnącej prostopadle do ul. Ćwiklińskiej, znajdowała się według studium poza terenem przeznaczonym do zabudowy. Zważywszy, że w studium wykluczono wszystkie formy użytkowania obniżające wartość i wielkość zasobów przyrodniczych, dopuszczając jedynie wyposażenie tego obszaru w ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp., wyznaczenie części tego obszaru nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Z kolei obszar oznaczony symbolem planu 2 ZPU, położony między ul. Jerzmanowskiego a Rowem Bieżanowskim, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "11" - według studium znajdował się w obszarze MW przewidzianym do zabudowy. Określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Obszar określony symbolem planu 1 MN (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej), przylegający od północy do ul. Bieżanowskiej, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "13" - w studium położony był w terenie ZP oraz poza linią koloru niebieskiego wyznaczającą granice terenów przeznaczonych do zabudowy w ramach obszarów MW. Wyznaczenie tego obszaru nastąpiło w sprzeczności ze studium. Zmiany w planie miejscowym przeznaczenia terenów nie przewidzianych w studium do takiej zmiany gmina może dokonać po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego – z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane (art. 27 u.p.z.p.).

Obszar określony symbolem planu 2 MN, położony na południe od ul. Bieżanowskiej i na wschód od Potoku Bieżanowskiego, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "14" - według studium miał przeznaczenie ZP i znajdował się na terenie parku rzecznego. Położony był poza linią koloru niebieskiego wyznaczającą granice terenów przeznaczonych do zabudowy w obszarach MW. Określenie przeznaczenia tego obszaru nastąpiło sprzecznie ze studium.

Obszar o symbolu planu 1 US (tereny sportu i rekreacji - boiska sportowe z zapleczem techniczno-sanitarnym z obiektami kubaturowymi do wysokości 6 m), położony na południe od ul. Udzieli, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "15" - w studium określony był jako ZP.

Teren wyznaczony w planie symbolem 2 US (tereny sportu i rekreacji - pod terenowe urządzenia w formie przeszkód do wyczynowych zjazdów rowerowych wraz z niezbędną infrastrukturą), położony na północ od ul. Ćwiklińskiej i na wschód od ul.Jerzmanowskiego, po wschodniej stronie potoku, który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "16" - zgodnie ze studium mieścił się w granicach obszaru MW, a w ramach tego obszaru – w granicach terenów poznaczonych do zabudowy (oznaczonych niebieską linią). Określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Teren oznaczony symbolem planu 1 KP (tereny parkingów, z dopuszczeniem lokalizacji obiektów obsługi parkingu, realizacji zieleni urządzonej i lokalizacji obiektów małej architektury), który Sąd oznaczył na kopii rysunku planu liczbą "17" - w studium oznaczony był jako obszar ZP, położony poza terenem przeznaczonym do zainwestowania. Określenie przeznaczenia tego terenu nastąpiło sprzecznie z ustaleniami studium.

Obszar oznaczony w planie symbolem ZR, położony na północ od ul. Bieżanowskiej, na wschód od potoku, wyznaczony został w studium jako teren ZP. Według § 27 ust. 1 planu symbol ZR określa teren z podstawowym przeznaczeniem pod zielone użytki rolne. W granicach tego terenu obowiązuje zakaz: 1) zadrzewiania, 2) realizacji zabudowy kubaturowej, trwale związanej z gruntem oraz 3) lokalizacji ogrodzeń trwałych. Wszystkie podejmowane przedsięwzięcia w zakresie zagospodarowania terenu wyznaczonego w ust. 1 należy stosować łącznie z ustaleniami zawartymi w rozdziale II tekstu planu, czyli ustaleniami ogólnymi. Zgodnie zaś z § 7 ust.3 ustaleń ogólnych planu na terenie objętym planem obowiązuje zakaz lokalizacji tymczasowych obiektów oraz tymczasowego zagospodarowania za wyjątkiem przypadku, o którym mowa w § 9 ust. 3 pkt 1 lit. c oraz organizacji placu budowy dla realizacji inwestycji ustalonych w planie. Według tego ostatniego przepisu ustalony został w zakresie zasad lokalizacji obiektów budowlanych na działce budowlanej zakaz lokalizacji obiektów tymczasowych, za wyjątkiem przekryć namiotowych i powłok pneumatycznych przekrywających elementy urządzenia parku typu urządzenia rozrywkowe, zgodnie z przepisami odrębnymi. Powyższe oznacza, że teren ZR może być wykorzystywany inaczej aniżeli tylko pod zielone użytki rolne. Obszar ten położony jest na glebach R IV b. Zgodnie z ustaleniami studium teren ten oznaczony był symbolem ZP - tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich, ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji, cieki i zbiorniki wodne. Jako główne kierunki zagospodarowania przestrzennego wymieniono: ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej). Obszar ten nie był przeznaczony w studium do rolniczego użytkowania.

Zgodnie z legendą studium rolnicza przestrzeń produkcyjna przewidziana była w obszarze oznaczonym symbolem RO. Tak więc również w tym przypadku wyznaczenie tego obszaru nie jest zgodne z ustaleniami studium.

O konsekwencjach wyznaczenia w planie tego obszaru będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Jak z powyższego wynika zaskarżona uchwała, odmienne od uchwalonego w obowiązującym studium, ustaliła sposoby zagospodarowania terenu objętego planem miejscowym "Plan Aleksandry". Tymczasem, wobec znacznej szczegółowości studium, inne ustalenie przeznaczenia terenów mogło nastąpić dopiero po uprzedniej zmianie odpowiednich zapisów studium. Plan miejscowy jest uchwalany po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Obiektywny brak takiej zgodności oznacza nie tylko błędne jej stwierdzenie, ale również i to, że sama uchwała o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego narusza prawo w sposób istotny. Nieważne są w związku z tym te części miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które są sprzeczne z wiążącymi ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jeżeli jednak uchybienia w sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczą znacznej części jednostek planistycznych konieczne jest stwierdzenie nieważności miejscowego planu w całości.

Przechodząc do oceny naruszeń trybu postępowania, przypomnieć należy, że Sąd rozpoznający sprawę związany był oceną dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. W wyroku tym stwierdzono, że konieczne było dokonanie oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu, polegające na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska co do projektu planu, w sytuacji, gdy w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 28 lipca 2011 r., wydanej po uchwaleniu planu, organ ten stwierdził, że pozytywnie opiniuje wszystkie rozwiązania zawarte w uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" i podtrzymuje pozytywną opinię o projekcie tego planu przedstawioną przez Wojewodę Małopolskiego - ma charakter istotnego naruszenia w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dalej Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że kwestia, czy naruszenie trybu sporządzania planu jest istotne, czy nie jest istotne wymaga oceny, na czym polega to naruszenie oraz skutków tego naruszenia. Jeżeli pozytywną opinię w zakresie ochrony środowiska do projektu planu przedstawił wojewoda, który był organem właściwym w czasie przedstawiania tej opinii, a następnie, po sporządzeniu planu, opinię tę potwierdził regionalny dyrektor ochrony środowiska, który przejął kompetencje w tym zakresie, to okoliczności te mają znaczenie prawne w toku oceny, czy naruszenie trybu sporządzania planu było istotne.

Zauważyć w związku z tym należy, że w opinii z dnia 17.1.2008 r. Wojewoda nie zawarł stwierdzenia, że projekt planu opiniuje pozytywnie. Wskazał w niej natomiast, że "zagospodarowanie obszaru mpzp winno uwzględniać głównie jego ochronę przed zainwestowanie kubaturowym, a w szczególności zainwestowaniem nie związanym z funkcją rekreacyjną terenu. Ustalenia planu winny uwzględniać wszystkie wskazania i wnioski wynikające z opracowania ekofizjograficznego. Wniósł o uwzględnienie w projekcie planu realizacji boiska sportowego (najlepiej o powierzchni trawiastej) w dolnej części terenu 7ZP (w kierunku ul. Podleskiej), rezygnację z wyznaczenia obszaru 2 ZPU (z dopuszczeniem usług) i włączenie go do obszaru 8 ZP, rezygnację z wyznaczenia obszaru 2 US i pozostawienie go jako terenu ZPU, uwzględnienie w rysunku planu rzeczywistego przebiegu granic cmentarza komunalnego a w przypadku jego poszerzenia o wykazanie, że teren przeznaczony na poszerzenie cmentarza komunalnego spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r.

Uwagi Wojewody zostały uwzględnione tylko częściowo. Zaplanowano urządzenie boiska na działkach "17" – "19" ale bez określenia jego nawierzchni, widząc potrzebę zapewnienia miejsca do sportu o odpowiedniej jakości. Boisko nie zostało zaplanowane w dolnej części terenu 7 ZP. Jak wynika z rysunku planu (co jest widoczne w dużym powiększeniu na stronie internetowej – www.bip.krakow.pl ) działki nr "17" – "19" nie znajdują się w dolnej części terenu 7ZP w kierunku ul. Podleskiej, a na nieco powyżej na zachód od obszarów oznaczonych symbolami 1U i 2 ZI. Działki te w części są położone na terenie oznaczonym na rysunku planu przerywaną linią koloru czerwonego (wewnątrz czerwone kropki) – stoki o nachyleniu powyżej 10 stopni zagrożone erozją i denudacją.

Utrzymano obszar 2 ZPU z powołaniem się, że według studium teren ten znajduje się w zasięgu terenów przeznaczonych do zainwestowania. Nie uwzględniono również opinii co do rezygnacji z wyznaczenia obszaru 2 US, uzasadniając to faktem, że w tym terenie przewiduje się jedynie lokalizację urządzeń terenowych. Nie została uwzględniona również uwaga dotycząca wykazania, że teren przeznaczony na poszerzenie cmentarza komunalnego spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r.

Opinia RDOŚ w Krakowie z dnia 28 lipca 2011 r. wydana została na podstawie art.54 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Zgodnie z tym przepisem organ opracowujący projekt dokumentu, o którym mowa w art. 46 lub 47, poddaje projekt, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, opiniowaniu przez właściwe organy, o których mowa w art. 57 i 58. Przy piśmie zawierającym prośbę o wyrażenie opinii przedłożono RDOŚ w Krakowie m.in. opinię Wojewody Małopolskiego z dnia 17.01.2008 r., zaskarżoną uchwałę, prognozę oddziaływania na środowisko. Organowi nie przedłożono natomiast opracowania ekofizjograficznego, na które powoływał się w swojej opinii Wojewoda Małopolski.

W opinii powołano się na pozytywną opinię Wojewody Małopolskiego z dnia 17 stycznia 2008 r., która zawierać miała jedynie sugestie drobnych korekt.

Jak wyżej wskazano, nie była to opinia jednoznacznie pozytywna, a poczynione w niej uwagi, przynajmniej w części, nie są jedynie sugestiami dokonania drobnych korekt.

Nadto, Wojewoda Małopolski wydawał opinię w dniu 17.01.2008 r., podczas gdy prognoza oddziaływania na środowisko była aktualizowana w marcu 2008 r. Również opracowanie ekofizjograficzne zaktualizowane zostało w marcu 2008 r.

Skoro Wojewoda Małopolski w opinii z dnia 17.01.2008 r. uczynił zastrzeżenie, że ustalenia planu winny uwzględniać wszystkie wskazania i wnioski wynikające z opracowania ekofizjograficznego, to opinia RDOŚ w Krakowie z dnia 28 lipca 2011 r., wydana bez znajomości tego opracowania, nie może zastąpić opinii wydanej przed uchwaleniem planu przez niewłaściwy organ.

Wreszcie, stosownie do treści art.46 pkt 1) ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały) projekty planów zagospodarowania przestrzennego wymagały przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. W ramach zaś strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, zgodnie z art.53 ustawy, organ opracowujący projekt dokumentu, o którym mowa w art. 46 lub 47, winien uzgodnić z właściwymi organami, o których mowa w art. 57 i 58, zakres i stopień szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko. Jeżeli zatem w stosunku do planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego po dniu 15 listopada 2008 r., nie przeprowadzono strategicznej oceny oddziaływania na środowisko zgodnie z przepisami Działu IV ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, procedura nie będzie spełniać wymogów wynikających z jej przepisów. We wszystkich przypadkach rozpoczętej procedury sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego, a niezakończonej przed dniem wejścia w życie przywołanej ustawy podjęciem uchwały, konieczne jest przeprowadzenie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. Tak więc w rozpoznawanej sprawie uchybienie wymogom procedury planistycznej polegało nie tylko na braku opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, ale na nieprzeprowadzeniu strategiczej oceny oddziaływania na środowisko. Stosownie do treści art. 72 ust.4 ustawy z dnia 3 października 2008 r., w planach zagospodarowania przestrzennego, wymagania zapewniające warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, określa się na podstawie opracowań ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju sporządzanego dokumentu, cech poszczególnych elementów przyrodniczych i ich wzajemnych powiązań. Przez opracowanie ekofizjograficzne rozumie się dokumentację sporządzaną na potrzeby studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz planu zagospodarowania przestrzennego województwa, charakteryzującą poszczególne elementy przyrodnicze na obszarze objętym studium lub planem i ich wzajemne powiązania (ust.5). Dlatego też opisane naruszenie trybu należy uznać za istotne, skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały.

Stosownie do art.7 ust.2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały) przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas IV, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha, wymagał uzyskania zgody marszałka województwa wyrażanej po uzyskaniu opinii izby rolniczej.

W przedłożonych aktach znajduje się jedynie kserokopia pisma, nie opatrzonego datą, zatytułowanego "Uzasadnienie braku konieczności wykonania wniosku rolnego dla terenu objętego projektem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" w Krakowie (opatrzonego pieczęcią M. P.) oraz mapa "Park Aleksandry. Analiza obszarowa gruntów". W dokumencie tym podano, że w północno-wschodniej części Parku Aleksandry występują gleby R IV o łącznej powierzchni 1,28 ha, z czego R IV b stanowi – 1,07 ha. Wyjaśniono, że na terenie występowania gleb klasy IV w projekcie planu przewidziano na cele nierolnicze obszar 1 ZP – 0,55 ha i obszar 1 US – 0,40. W rolniczym użytkowaniu pozostawiono obszar oznaczony symbolem ZR o powierzchni 0,33 ha. Wobec powyższego stwierdzono, że nie jest wymagane wykonanie wniosku o zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. M. P. była głównym projektantem dokumentu "Uwarunkowania. Synteza uwarunkowań. Wytyczne i wskazania do projektu planu w obszarze "Park Aleksandry" w Krakowie" z września 2007 r. W dokumencie tym podano, że ewentualna zmiana przeznaczenia na cele nierolnicze kompleksu gleb klasy IV będzie wymagać uzyskania zgody Marszałka Województwa Małopolskiego.

W związku z treścią tego pisma zauważyć należy, że w opracowaniu ekofizjograficznym (str.15) z daty wrzesień 2007 r. podano, że na lewym brzegu Rowu Bieżanowskiego na obszarze 1,4 ha występują gleby brunatne IV klasy bonitacyjnej. To samo stwierdzono w aktualizacji opracowania z marca 2008 r.

Jak wynika z rysunku planu obszar ZR położony jest między obszarami 1 ZC, 2 ZC, 2 ZP i 1 US. Symbolem ZR określono teren z podstawowym przeznaczeniem pod zielone użytki rolne.

Zgodnie z treścią § 2 zaskarżonej uchwały podstawowym celem planu jest ochrona środowiska przyrodniczego doliny potoku Bieżanowskiego oraz stworzenie podstaw do zachowania terenów zieleni i realizację inwestycji związanych z funkcjami służącymi celom rekreacji i wypoczynku osiedli Nowy Prokocim i Nowy Bieżanów. Ustalenia planu określają granice i sposób zainwestowania i zagospodarowania terenów o wartościach przyrodniczych i krajobrazowych z uwzględnieniem ich użytkowego (w tym publicznego) wykorzystywania dla rekreacji i wypoczynku oraz zapewnienia niezbędnej infrastruktury technicznej i rekreacyjnej, służącej ww. celom.

Realizacja celu planu obejmuje zapisane w jego ustaleniach działania dotyczące w szczególności: 1) uwzględnienia istniejących wartości przyrodniczych i krajobrazowych w rozwiązaniach przestrzennych celem zachowania indywidualnego charakteru obszaru, 2) zapewnienia publicznego charakteru obszaru, w tym warunków jego dostępności i atrakcyjności.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z ustaleniami planu obszar ZR może być wykorzystywany inaczej, aniżeli tylko pod zielone użytki rolne. Nadto, pozostawienie w parku terenu do rolniczego użytkowania jest sprzeczne z celami parku. Tak więc wyznaczenie tego terenu jest w istocie pozorne i służy, jak się wydaje, wyłącznie zwolnieniu z obowiązku uzyskania zgody o jakiej mowa w art.17 pkt 8) ustawy.

Zdaniem Sądu, wyznaczenie terenu ZR wymagało uzyskania zgody w trybie art.7 ust.2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a jej brak powoduje istotne naruszenie trybu skutkujące koniecznością stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Zaskarżona uchwała jest również wewnętrznie sprzeczna. W przepisie § 12 pkt 1/ ustalono, że dla ochrony i kształtowania krajobrazu w terenach przeznaczonych do zainwestowania, oznaczonych symbolem MW, MN, UM, U, US, ZPU, KT i KP ochronę wartości krajobrazu zapewnia się poprzez regulację gabarytów zabudowy oraz nieprzekraczalne linie zabudowy. Dla terenów MW, MN, UM, U, US i ZPU nie określono jednakże gabarytów dopuszczalnej tam zabudowy. Natomiast w rysunku planu nie oznaczono linii zabudowy dla obszaru KT i KP.

Wskazać również należy, że stosownie do treści art. 15 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planie miejscowym określa się obowiązkowo: 1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania; 2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; 3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; 4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; 5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych; 6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy; 7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych; 8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym; 9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy; 10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej; 11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów; 12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.

Przepis art.15 ust.2 pkt 6 ustawy znajduje uszczegółowienie w § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., nr 164, poz. 1587), na mocy którego ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu.

Jak wynika z rysunku uchwalonego planu nieprzekraczalne linie zabudowy zostały wyznaczone jedynie dla terenów: MW, UM, 1 MN, 2 MN i 1 US. Tymczasem również na terenach oznaczonych symbolem planu 1U i 2U przewidziano budowę budynków o wysokości do 10 m i do 20 m - bez określenia linii zabudowy. Zabudowę obiektami kubaturowymi zaplanowano także na terenie 1 US (do wysokości 6 m) i 3 US (do wysokości 10 m), 1 ZPU (do wysokości 12 m), 2 ZPU (do wysokości 7 m), 1 ZC.1 (do wysokości 4,5 m), w terenach 1 KP, 2 KP, 3 KP (do wysokości 4 m) i nie określono linii zabudowy.

Powyższe przesądza o naruszeniu zaskarżoną uchwałą art.15 ust.2 pkt 6 ustawy.

Dla terenów oznaczonych symbolem MW, 1 MN, 2 MN, 1 U,2 U, 1 US, 1 ZPU, 2 ZPU nie określono, sprzecznie z podanymi wyżej przepisami gabarytów projektowanej zabudowy. W ustaleniach przewidzianych dla tych obszarów wskazano, co prawda, maksymalne wskaźniki zabudowy i wskaźniki terenów biologicznie czynnych, ale określenie tych cech nie ustala jeszcze gabarytów obiektów.

Zgodnie z art.15 ust.3 pkt 5) ustawy w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb m.in. granice terenów służących organizacji imprez masowych. W § 24 ust.2 pkt 4) uchwały dopuszczono lokalizację obiektów tymczasowych w terenie 7 ZP dla organizacji imprez masowych na wolnym powietrzu. Uznać zatem należy, że zapisy planu przewidują na obszarze planu organizację imprez masowych. W planie nie wyznaczono jednakże granic terenów służących organizacji imprez masowych. Omawiany przepis uchwały nie wyznacza granic tego terenu w ramach obszaru 7 ZP, skoro przepis ten stanowi wyłącznie o dopuszczeniu na tym obszarze lokalizacji obiektów tymczasowych.

W istocie zatem, sprzecznie z art. 15 ust.3 pkt 5) ustawy w planie miejscowym nie określono granice terenów służących organizacji imprez masowych.

Nadto stwierdzić należy, że uchwała w części tekstowej musi określać parametry dróg objętych rysunkiem planu i nie wystarczy odesłanie do przepisów odrębnych. Zgodnie z treścią § 3 pkt 3) rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. (Dz.U. nr 43, poz.430) przez linie rozgraniczające drogę rozumie się granice terenów przeznaczonych na pas drogowy ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W myśl § 5 rozporządzenia usytuowanie drogi oznacza umieszczenie jej elementów w pasie terenu wyznaczonym liniami rozgraniczającymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w trybie określonym w przepisach o zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy § 6 i 7 rozporządzenia określają zasady określania szerokości dróg i ich minimalne szerokości. Rysunek planu jako znak graficzny nie może wiązać bezpośrednio, nie spełnia bowiem wymogów normy prawnej z jej klasyczną budową: hipoteza, dyspozycja, sankcja. Rysunek planu w procesie stosowania prawa może być uwzględniony tylko w takim zakresie, w jakim jest "opisany" w tekście planu. Wreszcie, skoro przepisy odrębne określają wyłącznie minimalne szerokości poszczególnych kategorii dróg, brak określenia szerokości linii rozgraniczających obszary KDZ+T, KDZ, KDL,1KDX i 2 KDX narusza art.15 ust.2 pkt 6) oraz § 4 pkt 9) lit. a) rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r.

Powyższe rozważania dotyczą już większości zgłoszonych zarzutów.

Ustosunkowując się do skarg K. H. i Konsorcjum "[...]", stwierdzić należy, że zarzuty dotyczące nieuzgodnienia projektu planu z właściwym organem ochrony granic, niepodjęcia przez Radę Miasta Krakowa uchwały o zgodności projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przed uchwaleniem planu, braku przeprowadzenia przez Radę Miasta Krakowa indywidualnych głosowań nad uwagami do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry", "zamrożenia" prawa własności poprzez zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry", niedopuszczalności zapisów pozwalających innym podmiotom na indywidualne uzgadnianie odstępstw od planu poprzez zawarcie w poszczególnych przepisach norm otwartych, niewłaściwego wskazania w § 22 ust 1 i § 36 ust. 2 pkt 2 uchwały konkretnej branży działalności handlowej, która może występować na poszczególnych terenach oraz niejednoznacznego określenia linii zabudowy w § 10 pkt 6 uchwały są niezasadne. Sąd podziela w tym zakresie argumentacją przedstawioną w odpowiedzi na skargę.

Zdaniem Sądu nie zachodzi również sprzeczność pomiędzy § 5 ust.1 pkt 4) i § 21 ust.2 pkt 1) uchwały. Sąd zgadza się z argumentacją przedstawioną w odpowiedzi na skargę. To część tekstowa planu zagospodarowania przestrzennego zawiera normy prawne. Rysunek planu obowiązuje więc tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to część tekstowa planu.

Za zasadny uznać należy zarzut skargi dotyczący rozbieżności pomiędzy tekstem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry", a załącznikiem graficznym do planu. Jeżeli bowiem w planie miejscowym w części tekstowej w § 13 pkt 1 jako przestrzeń publiczną określono m.in. tereny oznaczone symbolami: ZPU (tereny zieleni urządzonej z usługami) i ZP (tereny zieleni urządzonej, przy czym zgodnie z definicją zawartą w § 5 pkt 10) zielenią urządzoną są również publicznie dostępne zespoły zieleni zagospodarowane w sposób kompleksowy), a na rysunku planu, obszar przestrzeni publicznej (oznaczenie graficzne - szare prostopadłe kratki) wyznaczono jedynie w części terenu 1ZPU (na północ od ul. Ćwiklińskiej), to zachodzi sprzeczność między tekstem a rysunkiem planu. Jak podano w § 2 ust.2 pkt 2/ uchwały realizacja celu planu obejmuje zapewnienie publicznego charakteru obszaru, w tym warunków jego dostępności i atrakcyjności Przestrzeń określana jako publiczna powinna być dostępna dla wszystkich, tymczasem obejmuje ona także tereny działek osób prywatnych, które na podst. art. 140 KC mogą korzystać ze swojej własności z wyłączeniem innych osób.

Ustosunkowując się do zarzutów skargi wniesionej przez J. J. stwierdzić należy, że z przyczyn wskazanych już wcześniej, zasadny jest zarzut naruszenia art.17 pkt 6 c) ustawy i częściowo - art.15 ust.2 pkt 6) ustawy. Zarzut skarżącej, że Rada Miasta Krakowa naruszyła art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak określenia w treści planu miejscowego wskaźnika zabudowy dla wszystkich terenów objętych planem miejscowym, jest niezasadny, gdyż przepis ten, wykładany z uwzględnieniem jego funkcji i innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy odczytywać w ten sposób, że obowiązkiem organu planistycznego jest określenie parametrów i wskaźników zabudowy, gdy plan miejscowy w danym terenie zabudowę przewiduje. Skoro zaskarżony uchwała nie przewiduje zabudowy na wszystkich obszarach objętych planem, w odniesieniu do obszarów, co do których wyłączono możliwość zabudowy, określanie wskaźników zabudowy jest zbędne. Odnośnie pozostałych zarzutów, dotyczących naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 1-5 i pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 ust. 2 ustawy i art.140 kc. Sąd podzielił argumentację przedstawioną w odpowiedzi na skargę. Zgodnie z art. 64 ust.3 Konstytucji własność może być ograniczona w drodze ustawy. W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Tak więc miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może, co do zasady, w istotny sposób ograniczać prawo własności. Zadaniem Sądu jest dokonanie oceny, czy gmina nie nadużyła przysługującego jej władztwa planistycznego. W zaskarżonym planie nieruchomości wskazane przez skarżącą znalazły się w obszarze o podstawowym przeznaczeniu pod ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej. Powyższe przeznaczenie jest zgodne z ustaleniami Studium, a także odpowiada celowi uchwalenia planu miejscowego "Park Aleksandry" jako planu o charakterze ochronnym, obejmującego obszar włączony do systemu parków rzecznych i miejskich. Tak więc wyznaczając obszar 7 ZP i ustalając jego przeznaczenie Rada Miasta Krakowa nie przekroczyła granic władztwa planistycznego.

Wobec powyższego, na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały. Przedmiotowa uchwała jest aktem prawa miejscowego, a zatem dla dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności nie ma znaczenia upływ czasu, zgodnie z regulacją art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.).

O kosztach orzeczono na podstawie art.200 P.p.s.a