drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, I SA/Rz 596/11 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2011-10-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Rz 596/11 - Wyrok WSA w Rzeszowie

Data orzeczenia
2011-10-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-09-01
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie
Jacek Surmacz /sprawozdawca/
Kazimierz Włoch
Małgorzata Niedobylska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2010 nr 95 poz 613 art. 2 ust. 3 pkt 4
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA. Małgorzata Niedobylska Sędziowie WSA Kazimierz Włoch NSA Jacek Surmacz /spr/ Protokolant ref. st. Eliza Kaplita po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 października 2011r. spraw ze skarg A Spółka Europejska Oddział w Polsce, K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. 1. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2004r. i odmowy stwierdzenia nadpłaty w tym podatku za ten rok 2. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2005r. i odmowy stwierdzenia nadpłaty w tym podatku za ten rok 3. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006r. i odmowy stwierdzenia nadpłaty w tym podatku za ten rok 1) uchyla zaskarżone decyzje i utrzymane nimi w mocy decyzje Prezydenta Miasta M. z dnia [...] lutego 2011 r. nrnr : [...];[...],[...], 2) określa, że uchylone decyzje wymienione w pkt. 1) nie podlegają wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz strony skarżącej A Spółka Europejska Oddział w Polsce, K. kwotę 10.006,00 zł (słownie: dziesięć tysięcy sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

I SA/Rz 596/11

Uzasadnienie

Przedmiotem skarg są decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] maja 2011r. o nr nr: [...], [...]i [...], którymi organ odwoławczy, po rozpatrzeniu odwołań A. Spółka Europejska Oddział w Polsce z siedzibą w K. (dalej: Spółka) od decyzji Prezydenta Miasta M. z dnia [...] lutego 2011r. o nr nr [...],[...],[...], w przedmiocie - odpowiednio:

- określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2004r. w kwocie 59.587,00zł i odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2004r. w wysokości 30.032,06zł,

- określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2005r. w kwocie 65265,60zł i odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2005r. w wysokości 33.550,39zł,

- określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006r. w kwocie 65.288,00 zł i odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006r. w wysokości 33.550,39zł,

utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

W uzasadnieniu swoich decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. (dalej SKO) wskazało, że Spółka, wnioskiem z dnia 29 grudnia 2010r. wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2004-2009, dołączając skorygowane deklaracje podatkowe.

Prezydent Miasta M. , po ponownym rozpatrzeniu spraw, opisanymi powyżej decyzjami z dnia [...] lutego 2011r., orzekł jak wyżej przytoczono.

Odwołania od decyzji Prezydenta Miasta M. z dnia [...] lutego 2011r. wniosła Spółka, zarzucając naruszenie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010r., Nr 95, poz. 613 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa z 1991r.) w brzmieniu obowiązującym w okresie od 9 grudnia 2003r. do 31 grudnia 2006r.

Podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie spraw do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji ewentualnie orzeczenie co do istotny sprawy, zgodnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Argumentacja odwołań w istocie sprowadza się do tezy, że dane z ewidencji gruntów i budynków właściwego organu nie powinny być brane pod uwagę jako dowód w sprawie i podstawa rozstrzygnięcia; Spółka twierdzi że drogi wewnętrzne w latach 2004, 2005 i 2006 nie podlegały opodatkowaniu od nieruchomości.

SKO, rozpatrując sprawy w postępowaniu odwoławczym, wskazało, że stosownie do art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r. - w brzmieniu obowiązującym od 9 grudnia 2003r. do 31 grudnia 2006r. - został rozszerzony katalog dróg korzystających z wyłączenia spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości, bowiem opodatkowaniu tym podatkiem nie podlegają również pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. W ewidencji gruntów i budynków w jednostce rejestrowej G.1178 i G.2414 odnotowano: - jednostka ewidencyjna M. obręb [...], występują działki gruntu nr nr: [...] - zapisane jako grunty zabudowane z symbolem "B" i działki nr nr: [...] oznaczone jako pastwiska trwałe z symbolem "PS V" klasa, o łącznej powierzchni 0,4102 ha.

Według SKO wyłączeniu od opodatkowania podatkiem od nieruchomości podlegają pasy drogowe, a więc wydzielone liniami granicznymi grunty wraz z będącymi budowlami drogowymi oraz obiektami budowlanymi, przy czym grunt zajęty pod pas drogowy musiał być wyodrębniony geodezyjnie i oznaczony w ewidencji gruntów i budynków symbolem użytku gruntowego "dr" (art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne Dz.U. z 2010r., Nr 193, poz. 1287). Takie stanowisko, że nie jest istotne rzeczywiste przeznaczenie gruntu, lecz jego sklasyfikowanie i stosowne oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków było prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Skoro w ewidencji gruntów sporne tereny nie były oznaczone symbolem "dr", zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 7 lit. a rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, to w tej sytuacji nie ma znaczenia, że grunty te faktycznie wykorzystywane są i służą komunikacji wewnętrznej, stanowiąc jednak drogi prywatne podatnika. Zapłacony przez Spółkę podatek od nieruchomości jest należny i nie stanowi nadpłaty.

Sprawą odrębną jest opodatkowanie podatkiem od nieruchomości urządzeń informacyjnych zaliczonych przez organ I instancji do budowli. W ocenie SKO zarówno urządzenia usytuowane przy wjeździe do stacji, zawierające informację o aktualnych cenach paliw na tej stacji oraz urządzenia zlokalizowane na terenie stacji, zawierające informacje o dostępności na stacji innych obiektów związanych z obsługą podróżnych i pojazdów (np. myjnia, bankomat, kawiarnia), jak i betonowy fundament, na którym urządzenia te są posadowione, będące własnością Spółki, stanowią całość techniczno-użytkową niezbędną do przekazania informacji na nich zawartych. Tego typu urządzenia są traktowane jako budowla i powinny podlegać opodatkowaniu. Stąd też nie sposób podzielić stanowiska Spółki, który uzależnia opodatkowaniem przedmiotowych urządzeń informacyjnych od zakwalifikowania ich jako: "urządzeń reklamowych i trwałego ich połączenia z gruntem".

Skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2011r. wniosła Spółka - reprezentowana przez doradcę podatkowego i zarzuciła naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r., w brzmieniu obowiązującym w okresie od 9 grudnia 2003r. do 31 grudnia 2006r., poprzez błędną jego interpretację i stwierdzenie, że wyłączenie z opodatkowania wskazanemu w tym przepisie podlegają jedynie pasy drogowe i budowle drogowe położone na gruncie oznaczonym w ewidencji gruntów i budynków symbolem "dr".

Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu skarg skarżąca podniosła, że zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007r., Nr 19, poz. 115), ani w żadnym innym akcie prawnym nie wyodrębniono innych rodzajów dróg jak drogi publiczne i drogi wewnętrzne i w związku z tym nieprawidłowe jest stanowisko SKO, że przedmiotowe drogi to drogi prywatne podatnika. W ocenie skarżącej w zgodzie z przepisami cytowanej ustawy o drogach publicznych za drogę wewnętrzną należy uznać każdą drogę, która nie została zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych. Znajdujące się na stacji paliw drogi stanowią złożony układ dróg wewnętrznych, służący komunikacji na terenie stacji paliw i łączy teren stacji z sąsiadującą drogą publiczną. Organ I instancji podzielił stanowisko skarżącego, że kwalifikacja powierzchni jezdni znajdujących się na terenie stacji benzynowej jako dróg wewnętrznych jest zasadna.

Skarżący podkreślił, że aktualna treść art. 4 pkt 1 cyt. ustawy o drogach publicznych wskazuje, że pojęcie pasa drogowego jest obecnie rozumiane z punktu widzenia funkcji, celu i roli jaką pełni tj. zapewnianie prowadzenia, zabezpieczenia i obsługi ruchu drogowego, a nadto zarządzania drogą będącą jego częścią. Pas drogowy rozumiany jest przestrzennie jako wydzielona granicami bryła geometryczna.

Art. 21 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne jest przepisem o charakterze ogólnym i nie może stanowić samodzielnej podstawy rozstrzygnięć dotyczących podatku od nieruchomości.

Ustawodawca nie wskazał wyraźnie w ustawie z 1991r. że przez pas drogowy należy rozumieć grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako "dr". Oznacza to, że opodatkowanie powinno wynikać z rzeczywistego stanu faktycznego. Oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków symbolem "dr" nie może determinować czy na danym gruncie znajduje się wyłączony z opodatkowania podatkiem od nieruchomości pas drogowy i droga w rozumieniu ustawy z 1991r. Definicja zawarta w rozporządzeniu ewidencyjnym została określona jedynie na potrzeby prowadzenia ewidencji gruntów i budynków i nie stanowi legalnej definicji drogi. Pojęcie drogi przyjęte w cytowanej ustawie o drogach publicznych jest szersze i winno stanowić podstawę dla ustaleń w zakresie podatku od nieruchomości.

Skarżąca Spółka powołała szereg orzeczeń sądów administracyjnych i stanowiska prezentowane w literaturze przedmiotu dla poparcia swoich twierdzeń.

W odpowiedziach na skargi SKO w T. wniosło o ich oddalenie i podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Skargi zasługują na uwzględnienie.

Problemem spornym w niniejszych sprawach jest interpretacja przepisu art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy z 1991r. w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawach, a z mocy tego przepisu wyłączono z opodatkowani podatkiem od nieruchomości pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Przepis ten w brzmieniu poprzednio obowiązującym nie pozostawił wątpliwości, iż opodatkowaniu nie podlegały budowle jedynie dróg publicznych oraz zajęte pod nie grunty.

Art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym w okresie od 9 grudnia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2006 r., objął wyłączeniem od podatku od nieruchomości trzy kategorie przedmiotów opodatkowania:

1. pasy drogowe,

2. drogi,

3. obiekty budowlane związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu.

Ustawa z 1991r. nie zawiera definicji legalnej żadnej z w/w kategorii, zatem należy udzielić odpowiedzi na pytanie, czy ustawodawcy chodziło o potoczne znaczenie tych wyrażeń, czy też zawarte w języku tekstów prawnych.

Problem był przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, w tym np. wyrok WSA w Rzeszowie z 22 września 2011r. I SA/Rz 451/11, w którym Sąd powołał się na pogląd zawarty w wyroku NSA z dnia 20 października 2005 r., FSK 2198/04 (publik. ONSAiWSA 2006, Nr 5, poz. 149), w którym Sąd, dokonując wykładni tych samych pojęć, odwołał się do ich rozumienia na gruncie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Stanowisko to uznać należy za ugruntowane, wynika bowiem także z innych orzeczeń NSA, w tym m.in. z wyroku NSA z dnia 17 kwietnia 2003 r., SA/Gd 1058/02 (ONSA 2004, Nr 2, poz. 65).

Znaczenia pojęć użytych w akcie prawnym bez ich zdefiniowania poprzez definicję legalną należy szukać - w ramach wykładni językowej - przede wszystkim w języku prawnym. Potoczne znaczenie pojęcia drogi nie daje bowiem jednoznacznych rezultatów i nie odpowiada siatce pojęć, przyjętej w ustawie z 1991r. Pojęcie drogi i pasa drogowego zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. W art. 4 pkt 1 tej ustawy pas drogowy zdefiniowano jako wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym zlokalizowane są droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Drogę zdefiniowano jako budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Z porównania tych regulacji z regulacjami zawartymi w ustawie z 1991r. wynika, że nie można utożsamiać pojęć: "droga", "pas drogowy" oraz "grunt".

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości są grunty, budynki lub ich części oraz budowle i ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1 ustawy z 1991r.). Zwolnieniu z opodatkowania podlegały w latach podatkowych 2004-2006 m.in. pasy drogowe. Organy uznały, że w/w zwolnienie obejmowało tylko te grunty zajęte na pasy drogowe, które w ewidencji gruntów oznaczone zostały symbolem "dr". Zdaniem Sądu wykładnia językowa art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r., prowadzi do wniosku, że przepis ten swym zakresem obejmuje pasy drogowe wszelkich dróg oraz wszelkiego rodzaju drogi, także drogi wewnętrzne i grunty zajęte na te drogi. Czy zatem nieoznaczenie gruntu zajętego na pas drogi wewnętrznej symbolem "dr" w ewidencji gruntów i budynków przesądza o niemożności zastosowania w/w przepisu, czy też w takiej sytuacji, należy przyjąć za podstawę rozstrzygnięcia stan faktyczny, a więc stwierdzić, czy grunt stanowił pas drogowy, na którym posadowiona była budowla - droga.

W tej materii należy podzielić pogląd skarżącej Spółki, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków nie mogą przesądzać o możliwości skorzystania z dobrodziejstwa art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r. Jak wynika bowiem z treści § 68 ust. 3 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się m.in. na tereny komunikacyjne, w tym drogi, oznaczone symbolem - "dr". Nie ma w nim wymienionego pojęcia: "pas drogowy", a więc pojęcia występującego w ustawie z 1991r. Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Rację ma Kolegium, że z ugruntowanego orzecznictwa sądowo - administracyjnego wynika, że dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków wiążą organ podatkowy, jednakże, aby dane te były wiążące winny klasyfikować kategorię gruntów zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych. Nie jest bowiem klasyfikacją gruntu symbol "dr" (droga), gdyż droga na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z ustawą o drogach publicznych oznacza budowlę, a nie grunt. Ustawodawca w art. 2 ust. 3 pkt 4 w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym w latach 2004 - 2006 wyraźnie wskazał na różne kategorie przedmiotów opodatkowania - pas drogowy i drogę. W ewidencji gruntów i budynków nie ma symbolu właściwego dla gruntów stanowiących pasy drogowe i dlatego art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego w tym zakresie nie może znaleźć zastosowania. Stąd też przedmiotem ustaleń powinno być istnienie na gruncie budowli drogi, gdyż jedynie w tym przypadku można mówić o gruncie jako o pasie drogowym. Ewidencja gruntów i budynków, jak wskazuje już jej nazwa, nie jest również dokumentem obejmującym budowle, w tym drogi. Są tam zawarte dane dotyczące gruntów i budynków, a nie budowli. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są zatem niewystarczające do ustalenia, czy na danym terenie znajduje się budowla, np. droga (R. Dowgier, L. Etel, glosa do wyroku WSA w Olsztynie z dnia 18 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Ol 582/06, Finanse Komunalne 2007/3/49, Lex, numer publikacji 58263).

Zasadność tego stanowiska wynika także z regulacji zawartych w załączniku numer 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie z pkt 3 ppkt 7 lit. a w/w rozporządzenia do użytku gruntowego o nazwie "drogi" zalicza się grunty w granicach pasów drogowych dróg publicznych i dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Jednakże w dalszej części tego przepisu stwierdza się, że grunty zajęte pod wewnętrzną komunikację gospodarstw rolnych, leśnych oraz poszczególnych nieruchomości nie są drogą w rozumieniu rozporządzenia. Grunty te wlicza się do przyległego do nich użytku gruntowego (podobnie wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1440/07 oraz wyrok NSA z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt II FSK 483/07). Stanowi[...] takie zaprezentowane zostało także w wyrokach WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 361/10 i III SA/Wa 226/10 oraz w wyroku NSA z dnia 16 października 2009 r., sygn. akt II FSK 784/08.

W ostatnim z w/w wyroków, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., że nie wszystkie grunty pod drogami są w ewidencji klasyfikowane jako "dr". Jak zaakcentował NSA "(...) treść art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. oraz § 68 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków i poz. 3 pkt 7 lit. a) in fine załącznika Nr 6 do tego rozporządzenia nie daje podstaw do przyjęcia za wiążące danych z ewidencji gruntów i budynków w zakresie opodatkowania przedmiotowych nieruchomości".

Konkludując należy stwierdzić, że organ podatkowy uzależniając zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r. od oznaczenia gruntu zajętego pod drogę w ewidencji gruntów i budynków symbolem "dr" naruszył w/w przepis w zw. z art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, a to z tej przyczyny, że ewidencja gruntów i budynków nie przewiduje kategorii gruntu pod nazwą "pas drogowy", a symbol "dr" - droga, na gruncie prawa podatkowego oznacza budowlę, a nie grunt. Dla celów wymiaru podatku od nieruchomości, zwłaszcza w sytuacji, gdy ewidencja pewnej kategorii gruntów nie uwzględnia, zapisy w niej zawarte mają charakter drugorzędny, a przesłanką wymiaru podatku od nieruchomości jest wystąpienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże skutek w postaci powstania obowiązku podatkowego. Przyjęcie wykładni w/w przepisu, która uzależniałaby opodatkowanie lub zwolnienie z opodatkowania pasów drogowych/ gruntów, na których posadowione są drogi (budowle) od danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków oznaczałoby przyjęcie, że obowiązek podatkowy nie wynika z faktów/zdarzeń, z którymi ustawa wiąże powstanie takiego obowiązku, ale z okolicznościami nie związanych z tymi faktami. Z tego też powodu Sąd podziela poglądy zawarte w wyrokach wskazanych powyżej, jakkolwiek znane mu są poglądy przeciwne, uzależniające opodatkowanie lub zwolnienie z opodatkowania pasów drogowych/gruntów od danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków. Na marginesie należałoby wskazać, że pogląd zawarty w niniejszym orzeczeniu wydaje się przeważać w linii orzeczniczej, co wynika z zacytowanych wcześniej wyroków. Tożsamy pogląd wynika ponadto z wyroku NSA z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1105/09.

Decydujące znaczenie - przy rozstrzyganiu o uprawnieniu wynikającym z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r. - będzie miało ustalenie, czy na nieruchomości skarżącej Spółki znajdują się drogi. Od tego bowiem ustalenia, uzależnione jest istnienie pasów drogowych, gdyż drogi będące budowlami posadowionymi na gruncie, de facto wyznaczają, a właściwie przesądzają, że istnieją "pasy drogowe", a w konsekwencji, o prawie do zwolnienia wynikającego z w/w przepisu. Ujmując rzecz inaczej, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ stwierdzi, że na nieruchomości położona jest droga, to - bez względu na to, czy grunt zajęty pod tę drogą oznaczony jest w ewidencji gruntów symbolem "dr" czy też nie jest oznaczony takim symbolem - grunt, na którym ta droga jest posadowiona oraz grunt, na którym posadowione są obiekty budowlane związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu stanowi pas drogowy w rozumieniu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r., a to oznacza, że korzysta w stanie prawnym obowiązującym w latach 2004 -2006 ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Sąd rozpoznający niniejsze sprawy podziela tezy, konstatacje i argumentację przytoczone w zacytowanych fragmentach wspomnianego wyroku I SA/Rz 451/11.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy uwzględnią powyższe poglądy prawne i zgodnie z art. 122 Ordynacji podatkowej ustalą czy drogi wewnętrzne na spornym terenie faktycznie istnieją. Rozstrzygną również organy czy w wypadku wyłączenia spod opodatkowania dróg wewnętrznych zakres wyłączenia obejmuje także obiekty związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu.

Od okoliczności faktycznych sprawy będzie zależało, czy w istocie będzie można zastosować zwolnienie, o którym mowa w przepisie. Aby tak się stało należy stwierdzić, że istnieje droga (publiczna lub wewnętrzna), z którą funkcjonalnie połączony byłby obiekt budowlany (plac manewrowy, parking lub inny) związany z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu na tej drodze. W swoich rozważaniach organy winny wziąć także pod uwagę , iż opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z 1991r. nie podlega wydzielony liniami granicznymi grunt, na którym jest zlokalizowana budowla w postaci jezdni z poboczami, pasami awaryjnego postoju lub pasami przeznaczonymi do ruchu pieszych, zatokami autobusowymi lub postojowymi i z pasem dzielącym jezdnie, wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie orzekł jak w sentencji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz c, a także art. 152 p.p.s.a. Działając zaś na podstawie art. 135 p.p.s.a. Sąd orzekł o wyeliminowaniu z obrotu prawnego także decyzji wydanych w I instancji, poprzedzających zaskarżone decyzje, gdyż było to niezbędne dla końcowego załatwienia spraw, których dotyczyły skargi.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a., zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na zasądzone od organu na rzecz skarżącej Spółki koszty postępowania sądowego składają się następujące kwoty: 2755,00zł (suma wpisów należnych i uiszczonych od skarg); 51,00zł (opłaty skarbowe uiszczone od dokumentów pełnomocnictw); 7.200,00zł (wynagrodzenie pełnomocnika Spółki - doradcy podatkowego - § 3 ust. 1 pkt 1 lit. e Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. Nr 31, poz. 153).



Powered by SoftProdukt