Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk Sędziowie NSA Stanisław Śliwa /spr./ WSA Ewa Partyka Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2015 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej -skargę oddala-

Przedmiotem skargi Stowarzyszenia [...] jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] (dalej także: SKO, Kolegium) z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2015 r. Nr [...] w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, powołująca w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.".

Rozstrzygnięcia te zapadły w oparciu o następujące okoliczności faktyczne.

Złożonym drogą elektroniczną wnioskiem z dnia 3 lutego 2015 r. Stowarzyszenie [...] zwróciło się do Prezydenta Miasta [...] o udostępnienie danych o wysokości nagród przyznanych w 2014 r. wszystkim pracownikom poprzez podanie imienia i nazwiska wraz z kwotą.

Po jego rozpoznaniu Prezydent Miasta [...] udostępnił częściowo żądane dane, natomiast powołaną wyżej decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. odmówił udostępnienia informacji publicznej w części dotyczącej podania imienia i nazwiska pracowników Urzędu Miasta [...] zatrudnionych na stanowiskach pomocniczych i obsługi, którzy nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne.

Organ podkreślił w uzasadnieniu, że wnioskowane dane tj. dotyczące nagród przyznanych pracownikom urzędu stanowią niewątpliwie informację publiczną, o której mowa w art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782), zwanej w dalszej części "u.d.i.p.". Dotyczą one bowiem sposobu wydatkowania majątku publicznego przez podmioty tworzące sektor finansów publicznych. Organ zwrócił jednocześnie uwagę na brzmienie art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu m. in. ze względu na prywatność osoby fizycznej. W świetle z kolei art. 5 ust. 2 zd. 2 wskazanej ustawy, ograniczenie to nie dotyczy zaś tylko informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna rezygnuje z przysługującego jej prawa. Powołując następnie regulacje art. 115 § 19 i § 13 ustawy Kodeks karny organ wskazał, że przez osobę pełniącą funkcje publiczne należy rozumieć funkcjonariusza publicznego oraz każdego, kto pełni funkcje w organach władzy publicznej lub strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem publicznym lub zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Funkcję publiczną sprawuje zatem podmiot zajmujący stanowisko czy funkcję, których sprawowanie równoznaczne jest z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Nie chodzi tutaj zatem o takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny. Prezydent Miasta [...] podkreślił, że w Urzędzie Miasta [....] zatrudnieni są tymczasem nie tylko pracownicy będący osobami pełniącymi funkcje publiczne tj. osoby zatrudnione na podstawie wyboru, powołania oraz zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych, lecz także pracownicy zatrudnieni na stanowiskach pomocniczych i obsługi.

Stowarzyszenie [...] złożyło odwołanie od powyższej decyzji, w którym wniosło o jej uchylenie w całości. Zwróciło uwagę na orzecznictwo sądowe, z którego wynika konieczność stosowania do u.d.i.p. zasad wykładni, które sprzyjają poszerzeniu, a nie zawężeniu obowiązku informacyjnego. Stowarzyszenie wyraziło przekonanie, że z uwagi na istotę, funkcje i cel prawa do informacji publicznej nie jest uprawnione wprowadzanie podmiotowej dystynkcji w odniesieniu do informacji o wynagrodzeniach pokrywanych ze środków publicznych. Ingerencją w prywatność, uprawnioną na gruncie prawa do informacji publicznej jest jawność wydatkowania środków publicznych w zakresie przeznaczania ich na nagrody osób zatrudnionych w publicznych urzędach. Stowarzyszenie zwróciło uwagę, że osoba podejmująca pracę w urzędach publicznych winna liczyć się z tym, że w związku z zasadą transparentności życia publicznego, jawne będzie także jej wynagrodzenie. Prywatność takiej osoby doznaje uszczerbku w celu i zakresie, w jakim jest to niezbędne dla sprawowania społecznej kontroli przez obywateli. Ponadto, przyznawanie nagród pracownikom samorządowym w zasadzie związane jest ze szczególnymi osiągnięciami w pracy zawodowej. Nie jest to więc zwykły składnik wynagrodzenia, a docenienie pracy. Stowarzyszenie powołało się także na ustawę o finansach publicznych, której przepisy przesądzają w zasadzie o jawności gospodarki finansowej w sferze publicznej. Jawność finansów publicznych ma szczególny charakter i należy na nią spojrzeć przez pryzmat społecznej kontroli nad działaniem administracji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] marca 2015 r. utrzymało w mocy zakwestionowaną odwołaniem decyzję. Kolegium zaaprobowało stanowisko organu I instancji podkreślając, że w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. jednoznacznie określona została grupa osób, które z racji pełnienia funkcji publicznej nie podlegają "ochronie". Brak jednak podstaw, by do grupy tej zaliczyć osoby wypełniające wyłącznie funkcje aparatu pomocniczego. Do informacji o wynagrodzeniach tych pracowników ma więc zastosowanie zasada ochrony prywatności osoby fizycznej. Informacja o wynagrodzeniu należy bowiem z pewnością do sfery prywatności zatrudnionego pracownika. Jest to dobro osobiste pracownika w rozumieniu art. 23 i art. 24 Kodeksu cywilnego.

Nie zgadzając się z powyższą decyzją Stowarzyszenie [...] zaskarżyło ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc o uchylenie wraz z poprzedzającą decyzją Prezydenta Miasta [...] oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Skarga zarzuca naruszenie:

- art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, że doszło do uznania, iż prawo do informacji publicznej nie obejmuje wiedzy o wydatkach publicznych i wynagrodzeniu za szczególne osiągnięcia osób zatrudnionych w administracji,

- art. 61 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8 K.p.a. przez prowadzenie postępowania w ten sposób, że wszystkie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji,

- art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., art. 33 ust. 1 i art. 35 ustawy o finansach publicznych oraz art. 36 ust. 6 ustawy o pracownikach samorządowych przez przyjęcie, że wyłączeniu z jawności podlegają kwestie związane z wynagradzaniem za szczególne osiągnięcia w pracy.

Stowarzyszenie zwróciło uwagę na nazbyt lakoniczne uzasadnienie SKO, które znaczną część poświęca kwestiom pobocznym, w tym pojęciu osoby pełniącej funkcje publiczne. W ocenie Stowarzyszenia, wydaje się oczywistym, że kontroli społecznej muszą podlegać kwestie przyznawania nagród zarówno w zakresie kwot, jak i powodów otrzymania tychże nagród. W innym bowiem wypadku, poza jakąkolwiek kontrolą pozostają kwestie przyznawania nagród.

W odpowiedzi na skargę SKO podtrzymało swoją argumentację przedstawioną w kwestionowanej decyzji jeszcze raz podkreślając, że udostępnienie danych osobowych w postaci imienia i nazwiska musi być rozpatrywane w kontekście naruszenia prawa do prywatności, którego granice ochrony wyznacza kwalifikacja danej osoby pod kątem pełnienia przez nią funkcji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrolując działalność administracji publicznej sąd czyni to przy uwzględnieniu kryterium zgodności z prawem, o czym stanowi art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647). Z woli ustawodawcy kontroli takiej poddane zostały m. in. wydawane przez organy decyzje administracyjne, a to z mocy art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej następnie "P.p.s.a.". Uchylenie takiej decyzji możliwe jest – wedle art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c P.p.s.a. - w razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego o wpływie na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego bądź też innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Bezzasadność skargi skutkuje z kolei koniecznością jej oddalenia na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Przedmiot niniejszej skargi stanowi decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] o odmowie udostępnienia skarżącemu informacji publicznej o wysokości przyznanych w 2014 r. nagród w części dotyczącej podania imienia i nazwiska pracowników Urzędu Miasta [...], zatrudnionych na stanowiskach pomocniczych i obsługi, nie będących osobami pełniącymi funkcje publiczne. Rozstrzygnięcia te wydane zostały na gruncie u.d.i.p., która może znaleźć zastosowanie wyłącznie do sytuacji, gdy spełniony zostanie zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres powyższego aktu. Żadna ze stron w niniejszej sprawie nie kwestionuje, że objęta wnioskiem Stowarzyszenia z dnia 3 lutego 2015 r. informacja ma status informacji publicznej w rozumieniu wspomnianej ustawy, jak też, iż Prezydent Miasta [...] stanowi podmiot zobowiązany do udzielania informacji publicznej, o którym mowa w art. 4 cytowanego aktu. Przedmiotem sporu jest natomiast kwestia wykładni regulacji zawartej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., który przewiduje ograniczenie w dostępie do informacji publicznej z uwagi na wyszczególnione w nim okoliczności. I tak, powołany przepis stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Wątpliwości rozpoznających sprawę organów nie budzi to, że pracownicy Urzędu Miasta [...] zatrudnieni na stanowiskach pomocniczych i obsługi nie pełnią funkcji publicznych, a zatem ma do nich zastosowanie zasada ochrony prywatności osoby fizycznej (której jednym z aspektów jest informacja o wynagrodzeniu) przed jej ujawnieniem w trybie dostępu do informacji publicznej. Skarżące Stowarzyszenie zarzuca natomiast niedostateczną argumentację zajętego przez Kolegium stanowiska i poświęcenie znacznej części uzasadnienia pobocznym kwestiom, w tym osobie pełniącej funkcje publiczne. Zdaniem Stowarzyszenia, biorąc pod uwagę istotę, funkcje i cel prawa do informacji publicznej, nieuprawnionym jest wprowadzanie podmiotowej dystynkcji w odniesieniu do informacji o wynagrodzeniach pokrywanych ze środków publicznych.

W ocenie Sądu, to stanowisko organów jest właściwe, bowiem znajduje oparcie w obowiązujących unormowaniach prawnych. Prawo do informacji publicznej jest przejawem uregulowanego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP politycznego prawa do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. W tym miejscu należy podkreślić, że ustawa zasadnicza wskazuje, iż ustanowione w niej prawo nie ma charakteru bezwzględnego i może podlegać określonym w odrębnych ustawach ograniczeniom ze względu na ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 2 Konstytucji RP). Ograniczenie takie w zakresie dostępu do informacji publicznej wprowadza wspomniany wyżej art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Oznacza to, że kwalifikacja żądanych informacji jako publicznych w rozumieniu u.d.i.p. nie skutkuje automatycznym ich udzieleniem zainteresowanemu. Konieczna jest bowiem ocena, czy nie zaistniała przypadkiem przesłanka dostęp taki wyłączająca. Chroniąc określoną informację publiczną przed jej uzewnętrznieniem ustawodawca posłużył się dwiema okolicznościami, a mianowicie wskazał na prywatność osoby fizycznej, jak też na tajemnicę przedsiębiorcy. Jednocześnie zastrzegł, że ochrona taka nie może dotyczyć informacji o osobach pełniących funkcje publiczne i mających związek z pełnieniem tych funkcji, jak też sytuacji, kiedy osoba fizyczna bądź też przedsiębiorca zrezygnowali z przysługującego im prawa. Ochrona prawa do prywatności z uwagi na jej wagę zapewniona jest już na poziomie ustawy zasadniczej, która w art. 47 stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Z kolei art. 51 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, że nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby. Władze publiczne nie mogą zaś pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (art.51 ust. 2 Konstytucji RP).

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, ochrona życia prywatnego, gwarantowana co do zasady w art. 47, obejmuje sobą także autonomię informacyjną (art. 51 Konstytucji) oznaczającą prawo do samodzielnego decydowania o ujawnianiu innym informacji dotyczących swojej osoby, a także prawo do sprawowania kontroli nad takimi informacjami, jeśli znajdują się w posiadaniu innych podmiotów. Informacje dotyczące majątku i sfera ekonomiczna jednostki są niewątpliwie objęte prywatnością i autonomią informacyjną (por. wyrok TK z 20.11.2002 r. K 41/02, www.trybunal.gov.pl). Prywatność związana jest więc z uprawnieniem jednostki do kształtowania prywatnej sfery życia tak, by była ona wolna od ingerencji oraz niedostępna dla innych podmiotów. Bez wątpienia dane o wysokości zarobków (niezależnie od tego, czy chodzi o wynagrodzenie zasadnicze, czy też przyznawane przez pracodawcę nagrody, premie) przesądzając o statusie materialnym określonej osoby fizycznej są informacjami z zakresu sfery jej prywatności. Powyższego nie podważa zresztą strona skarżąca podnosząc jednak, że prywatność osoby fizycznej otrzymującej wynagrodzenie ze środków publicznych doznaje uprawnionego uszczerbku poprzez konieczność udostępnienia informacji o wysokości wynagrodzenia z danej jednostki.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera definicji osoby pełniącej funkcje publiczne. "Lukę" w tym zakresie wypełniło jednak dostatecznie orzecznictwo sądowe. I tak, próbę uzupełnienia treścią przedmiotowego pojęcia podjął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. (K 17/05, OTK-A z 2006 r. nr 3, poz. 30), w którym stwierdził, że chodzi o osoby, które związane są formalnymi więziami z instytucją publiczną (organem władzy publicznej). Przy czym, sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. Podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, Trybunał uznał, że chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny.

Stanowisko tożsame prezentowane jest także w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie podkreśla się, że funkcję publiczną pełnią osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą osobę publiczną jest więc posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Zakres uprawnień takiej osoby winien wiec obejmować prawo do dysponowania majątkiem publicznym, zarządzania nim albo też wykonywania innych zadań z zakresu spraw publicznych (tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15.11.2013 r. I OSK 1044/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach z 29.03.2004 r. II SAB/Ka 144/03, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jak wynika z powołanego art. 5 ust. 2 u.d.i.p., ustawodawca przewidział sytuację, gdy pomimo występowania okoliczności przesądzającej o nieudzieleniu informacji publicznej tj. tajemnicy przedsiębiorcy bądź prywatności osoby fizycznej, to wskazane ograniczenie prawa do informacji nie obowiązuje. Dzieje się tak mianowicie wówczas, gdy przedsiębiorca bądź osoba fizyczna zrezygnują z przysługującego im prawa. Odnosząc się do powyższego Sąd podziela przedstawione w tym zakresie (w piśmie procesowym z dnia 5 listopada 2015 r.) stanowisko Prezydenta Miasta [...], że wskazany art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie nakłada na podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej obowiązku dążenia do uzyskania takiej rezygnacji, co sprowadzałoby się do obowiązku każdorazowego kontaktowania się z osobami fizycznymi w przypadku otrzymania wniosku obejmującego informacje ze sfery ich prywatności. Jak słusznie podnosi wymieniony organ, przedmiotowa rezygnacja jest działaniem dobrowolnym osoby fizycznej, a wskazany przepis nie przewiduje w tym przedmiocie żadnej procedury.

Do powyższej argumentacji należy jeszcze dodać, że unormowanie dotyczące odstąpienia od ograniczenia prawa do informacji publicznej ma charakter wyjątkowy. Zasadniczo bowiem stwierdzenie występowania okoliczności w postaci tajemnicy przedsiębiorcy czy prywatności osoby fizycznej skutkuje udzieleniem osobie, której okoliczności te dotyczą ochrony przed ujawnieniem określonych danych innym podmiotom. Z tego powodu nie można samowolnie tzn. bez stosownej ingerencji prawodawcy rozszerzać brzmienia tej części przepisu poprzez obciążenie podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej dodatkowymi zadaniami, które z niego wprost nie wynikają. Jak już wskazano, oświadczenie osoby fizycznej o rezygnacji z przysługującego jej prawa do ochrony danych składających się na jej prywatność stanowi wyraz jej woli. W sytuacji więc, gdy takiego wyraźnego oświadczenia brak, należy przyjąć istnienie domniemania, że osoba fizyczna zamierza chronić swoją prywatność.

Z tego też względu za słuszne należy uznać działanie Prezydenta Miasta [...] sprowadzające się do udzielenia skarżącemu Stowarzyszeniu w odniesieniu do pracowników Urzędu Miasta [...] zatrudnionych na stanowiskach pomocniczych i obsługi informacji dotyczących tych osób w sposób ogólny tzn. w zakresie jedynie wysokości środków publicznych wydatkowanych na nagrody dla nich, bez równoczesnego ujawniania ich danych personalnych.

Wobec określonego, przedstawionego wyżej jednoznacznego brzmienia art. 5 ust. 2 u.d.i.p. obejmującego odstępstwa od prawa do informacji publicznej oraz wyjątki od tychże odstępstw, zupełnie nieuzasadnione jest stanowisko strony skarżącej, iż SKO zajęło się w uzasadnieniu swojej decyzji "pobocznymi kwestiami", zaś rozróżnianie podmiotów, których dotyczące dane z zakresu ich prywatności mogą bądź też nie mogą być udzielane jest nieprawidłowe. Powyższy pogląd strony stoi w ewidentnej sprzeczności z wyraźną wolą ustawodawcy wyrażoną w cyt. art. 5 ust. 2 u.d.i.p., którego treść wskazuje na konieczność kategoryzacji osób fizycznych (w niniejszej sprawie pracowników określonego urzędu) przy uwzględnieniu kryterium pełnienia funkcji publicznych.

Podkreślone przez skarżące Stowarzyszenie kwestie związane z szeroko pojętą jawnością życia publicznego są oczywiście niezmiernie istotne z punktu widzenia sprawowania społecznej kontroli przez obywateli, jednak należy pamiętać, że sam ustawodawca i to w ustawie zasadniczej ustanawiając prawa w tym zakresie równocześnie uczynił wyjątki od powyższego, których konkretyzacje na gruncie niniejszej sprawy zawiera ustawa o dostępie do informacji publicznej.

W świetle powyższego, wydane w sprawie decyzje należało ocenić jako zgodne z obowiązującym prawem, co obligowało z kolei do oddalenia skargi na podstawie art. 151 P.p.s.a.