Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.), Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej, Olga Żurawska-Matusiak, Protokolant ref. staż. Eliza Kusy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2012 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych oddala skargę

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 22 w zw. z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.), utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] o umorzeniu postępowania w sprawie ze skargi Z. K. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w dniu 15 lutego 2011 r. wpłynęła skarga Z. K. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...], z siedzibą w O. przy [...].

Skarżący zarzucił Proboszczowi Parafii, iż mimo złożenia przez niego oświadczenia o wystąpieniu z Kościoła Katolickiego jego dane osobowe nadal przetwarzane są przez Proboszcza Parafii, wobec czego wniósł o zbadanie legalności tego procesu.

W toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił, że skarżący pismem z dnia 29 kwietnia 2010 r. skierowanym do Proboszcza Parafii w związku z wykreśleniem go z "grona członków Kościoła Rzymskokatolickiego" zwrócił się o usunięcie jego danych osobowych ze zbiorów danych parafii. W odpowiedzi na to pismo Proboszcz Parafii w korespondencji z dnia 15 maja 2010 r. wskazał, iż dane osobowe Z. K. zostały usunięte z kartotek Parafii [...] w O. Pismo to zostało skierowane do adresata, a także - co wynika z uczynionej na nim adnotacji - pozostawione ad acta, co zostało przez skarżącego zakwestionowane pod kątem legalności.

W toku prowadzonego postępowania do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęły wyjaśnienia Proboszcza Parafii, w których podniósł on, iż "(...) taka osoba (tu: skarżący) nie figuruje w żadnych kartotekach tutejszej parafii. Pan K. wystąpił oficjalnie z naszego Kościoła i do niego nie należy. Złożył to na piśmie w liście do mojego poprzednika z dnia 29.04.2010 r. Ta sprawa jest więc zakończona. Informuję, że nie są przetwarzane dane tego Pana, bo nie należy on do naszego Kościoła". Proboszcz Parafii wskazał nadto, iż wszelka korespondencja prowadzona przez Parafię przechowywana jest w archiwum parafialnym, a Parafia działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Artykuł 43 ust. 1 pkt 3 stanowi zaś, iż z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

Organ podkreślił, iż Kościół Rzymsko-Katolicki niewątpliwie należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej bowiem jest instytucją, której funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji RP, w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo.

Analiza obowiązujących przepisów prawa wskazuje, że Kościół Katolicki oraz inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej w zakresie swojej działalności są niezależne i przy wykonywaniu władzy duchowej posługują się swoim wewnętrznym prawem.

W związku z treścią przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, w niniejszej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie może zatem prowadzić postępowania wyjaśniającego ukierunkowanego na wydanie merytorycznej decyzji administracyjnej ani przeprowadzać czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Analiza przepisu art. 105 § 1 k.p.a. wskazuje zaś, że postępowanie administracyjne nie może toczyć się w sytuacji, gdy w jego toku przestał istnieć jego przedmiot, bądź też przedmiot ten nie istniał już przed wszczęciem postępowania. W niniejszej sprawie, na podstawie dokonanych ustaleń Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych stwierdził natomiast, w oparciu o przepis art. 43 ust. 2 ustawy, brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w sprawie.

W złożonym wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Z. K. zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Podniósł kwestię nadrzędności powyższej Dyrektywy nad prawem krajowym. Powołał się też na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 listopada 2003 r. sygn. akt C-101/01 W konkluzji wniósł o wydanie w jego sprawie decyzji administracyjnej na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1k.p.a., art. 22 w zw. z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] lipca 2011 r. o umorzeniu postępowania.

W uzasadnieniu decyzji organ podtrzymał wcześniejszą argumentację ponownie wskazując, iż na podstawie dokonanych ustaleń, w oparciu o przepis art. 43 ust. 2 ustawy, stwierdził brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w sprawie.

W skardze na powyższą decyzję skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Z. K. zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Wniósł także, aby Sąd na podstawie przepisu art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa wspólnotowego, a to czy przepis art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych obejmuje przetwarzanie danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

W uzasadnieniu skargi podkreślił, że w dniu 13 czerwca 2006 r. wystąpił formalnie z Kościoła Katolickiego przed Proboszczem Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O., co zostało także odnotowane w Księdze Chrztów Parafii Rzymskokatolickiej [...] w S.

Zarzucił, że decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o umorzeniu postępowania jest niezgodna z art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Wskazał też, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-101/01 z 6 listopada 2003 r., przetwarzanie danych przez kościoły nie wykracza poza zakres prawa Wspólnoty (obecnie - Unii Europejskiej).

Podkreślił, że w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej od 1 maja 2004 r. na terytorium Polski obowiązuje prawo wspólnotowe z całym jego dotychczasowym dorobkiem. Prawo to stanowi część krajowego porządku prawnego i w przypadku kolizji normy wspólnotowej i krajowej regulujących ten sam przedmiot, zgodnie z zasadami: bezpośredniego skutku, pierwszeństwa i efektywności - regulacje prawne prawa wspólnotowego mają pierwszeństwo przed normami krajowymi, co wynika z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP.

W ocenie skarżącego stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o braku kognicji wobec kościołów - które dysponują programami komputerowymi do obsługi parafii, z możliwością tworzenia sieci i "eksportu" danych - jest całkowicie niezgodne z europejskim i światowym kierunkiem rozwoju ochrony danych. Dlatego też organ powinien był wydać decyzję administracyjną na podstawie art. 12 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych w sprawie przetwarzania jego danych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Skarżący na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w dniu 8 lutego 2012 r. złoży do akt kopię pisma Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w S., w którym potwierdzony został fakt jego wystąpienia z Kościoła Rzymsko-Katolickiego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Oceniając zaskarżoną decyzję w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż skarga Z. K. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych oraz utrzymana nią w mocy decyzja tego organu z dnia [...] lipca 2011 r. nie naruszają prawa.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.) do zadań Generalnego Inspektora w szczególności należy :

1) kontrola zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych,

2) wydawanie decyzji administracyjnych i rozpatrywanie skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych,

3) zapewnienie wykonania przez zobowiązanych obowiązków o charakterze niepieniężnym wynikających z decyzji o których mowa w pkt. 2 przez stosowanie środków egzekucyjnych przewidzianych w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

4) prowadzenie rejestru zbioru danych oraz udzielanie informacji o zarejestrowanych zbiorach,

5) opiniowanie projektów ustaw i rozporządzeń dotyczących ochrony danych osobowych,

6) inicjowanie i podejmowanie przedsięwzięć w zakresie doskonalenia ochrony danych osobowych,

7) uczestniczenie w pracach międzynarodowych organizacji i instytucji zajmujących się problematyką ochrony danych osobowych.

Powyższy przepis statuuje główne zadania i kompetencje Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, który pełni funkcję zarówno organu kontrolującego poprawność przetwarzania danych osobowych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, oraz rzecznika interesu poszczególnych osób i interesów publicznych, jak i organu wyposażonego we władcze kompetencje wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych.

W celu wykonania zadań, o których mowa w art. 12 pkt 1 i 2, Generalny Inspektor, zastępca Generalnego Inspektora lub upoważnieni przez niego pracownicy Biura, zwani dalej "inspektorami", mają prawo zgodnie z art. 14 ustawy:

1) wstępu, w godzinach od 600 do 2200, za okazaniem imiennego upoważnienia i legitymacji służbowej, do pomieszczenia, w którym zlokalizowany jest zbiór danych, oraz pomieszczenia, w którym przetwarzane są dane poza zbiorem danych, i przeprowadzenia niezbędnych badań lub innych czynności kontrolnych w celu oceny zgodności przetwarzania danych z ustawą,

2) żądać złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywać i przesłuchiwać osoby w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego,

3) wglądu do wszelkich dokumentów i wszelkich danych mających bezpośredni związek z przedmiotem kontroli oraz sporządzania ich kopii,

4) przeprowadzania oględzin urządzeń, nośników oraz systemów informatycznych służących do przetwarzania danych,

5) zlecać sporządzanie ekspertyz i opinii.

Powyższe uprawnienia organu podlegają jednak ograniczeniu lub nawet wyłączeniu w stosunku do pewnych kategorii zbiorów. Wyłączenie takie przewiduje m. in. art. 43 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym, w odniesieniu do zbiorów o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów o których mowa w ust. 1 pkt 1a przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18.

Zbiory o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy to zbiory dotyczące osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, które zwolnione są z obowiązku ich rejestracji.

Wobec regulacji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie zgłasza się więc do rejestracji zbiorów np. osób ochrzczonych w danej parafii, czy też duchownych przynależnych do danej diecezji, czy zakonu.

Przechodząc do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, iż skarżący domagał się od organu przeprowadzenia kontroli legalności przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O. powołując się na fakt, że w przeszłości należał do Kościoła Katolickiego, jednak z niego skutecznie wystąpił dopełniając niezbędnych w tym zakresie formalności.

Skarżący domagał się zatem przeprowadzenia kontroli prawidłowości przetwarzania jego danych osobowych w zbiorze, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, w stosunku do którego Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18.

Dlatego też, w ocenie Sądu, należy uznać za prawidłowe działania podjęte przez organ, który ograniczył swoją aktywność do czynności na jakie pozwalała mu ustawa - czyli czynności wyjaśniających wskazanych w art. 14 pkt 2 przedmiotowej ustawy. Organ prawidłowo zatem wezwał Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O. do złożenia pisemnych wyjaśnień odnośnie skargi Z. K., w zakresie przetwarzania jego danych osobowych.

Organ nie miał natomiast uprawnień do przeprowadzenia czynności kontrolnych w pomieszczeniach Parafii oraz dokonania wglądu do dokumentacji parafialnej. Nie mógł też wydać rozstrzygnięcia merytorycznego w formie decyzji administracyjnej w kwestii przetwarzania przez Parafię danych osobowych skarżącego.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, iż wbrew zarzutom skarżącego bez wpływu na wskazane wyżej wyłączenie kompetencji Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych pozostaje okoliczność, że skarżący w sposób skuteczny wystąpił z Kościoła Katolickiego. W powołanym przepisie ustawodawca posłużył się bowiem sformułowaniem "w odniesieniu do zbiorów". Sposób rozumienia zwrotu "zbiór danych" wyjaśnił natomiast w art. 7 pkt 1 ustawy stwierdzając, że rozumie się przez to każdy posiadający strukturę zestaw danych o charakterze osobowym, dostępnych według określonych kryteriów, niezależnie od tego, czy zestaw ten jest rozproszony lub podzielony funkcjonalnie. Zbiór danych obejmuje zatem swoim zakresem wiele danych o charakterze osobowym, należących do wielu osób. W odniesieniu do zbiorów danych dotyczących osób należących do Kościoła Katolickiego i przetwarzanych na potrzeby tego kościoła kompetencje Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych są natomiast z mocy ustawy ograniczone. Stąd też, badanie w niniejszym postępowaniu kwestii wystąpienia skarżącego z Kościoła Katolickiego nie ma znaczenia w sprawie. Ustawa w omawianym przepisie nie odnosi się bowiem do danych jednostkowych, ale do zbioru danych. Dane osobowe skarżącego zamieszczone zostały natomiast w zbiorze danych dotyczących osób należących do Kościoła Katolickiego w związku z jego przynależnością do tego Kościoła, co jest w sprawie okolicznością niesporną.

Odnosząc się natomiast do zarzutów dotyczących naruszenia przez organ przepisów prawa wspólnotowego należy podkreślić, że obowiązująca ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych implementowała do naszego ustawodawstwa zapisy Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. jest zatem aktem prawnym, który reguluje na terenie naszego kraju w sposób kompleksowy i zgodny z celami określonymi w Dyrektywie kwestie dotyczące zasad postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych oraz prawa osób fizycznych, których dane osobowe są lub mogą być przetwarzane w zbiorach danych.

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, jak wynika z jej zapisów wstępnych, dopuszcza natomiast (pkt 22), że Państwa Członkowskie dokładniej sprecyzują w ogłaszanych prawach lub przy wprowadzaniu w życie środków podjętych na podstawie niniejszej dyrektywy ogólne warunki, w których przetwarzanie danych jest zgodne z prawem; w szczególności art. 5 w połączeniu z art. 7 i 8, umożliwia Państwom Członkowskim, niezależnie od zasad ogólnych, zapewnienie szczególnych warunków przetwarzania danych dla poszczególnych sektorów oraz dla różnych kategorii danych objętych art. 8. Ponadto zakłada, że przetwarzanie danych osobowych przez władze publiczne dla osiągniecia określonych w prawie konstytucyjnym lub międzynarodowym prawie publicznym, celów oficjalnie uznawanych związków religijnych jest dokonywane z ważnych względów wynikających z interesu publicznego (pkt 35).

Należy w tym kontekście zwrócić uwagę, że stosunki między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem Katolickim reguluje umowa międzynarodowa - Konkordat, podpisana w dniu 28 lipca 1993 r. między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską (opub. Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318), która w art. 1 stanowi, że Państwo i Kościół Katolicki są – każde w swej dziedzinie – niezależne i autonomiczne oraz zobowiązują się do pełnego poszanowania tej zasady we wzajemnych stosunkach i we współdziałaniu dla rozwoju człowieka i dobra wspólnego. Zgodnie zaś z art. 5 tej umowy Państwo zapewnia Kościołowi Katolickiemu, bez względu na obrządek swobodne i publiczne pełnienie jego misji, łącznie z wykonywaniem jurysdykcji oraz zarządzaniem i administrowaniem jego sprawami na podstawie prawa kanonicznego.

Powołany przez skarżącego wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 listopada 2003 r. sygn. akt C - 101/01, nie ma natomiast odniesienia do niniejszej sprawy, gdyż wydany został w innym stanie faktycznym, w związku z przetwarzaniem przez osobę fizyczną danych osobowych w celach niezarobkowych i religijnych i nie odnosi się w żadnym zakresie do kwestii przetwarzania danych osobowych przez kościoły i związki wyznaniowe.

Co się tyczy natomiast sposobu zakończenia przez organ postępowania administracyjnego zainicjowanego skargą Z. K., to w ocenie Sądu stan faktyczny sprawy uzasadniał wydanie decyzji o umorzeniu postępowania. Przepis art. 105 § 1 k.p.a. w oparciu o który wydane zostało to rozstrzygnięcie, jako przesłankę obligatoryjną umorzenia postępowania wskazuje bezprzedmiotowość tego postępowania. Przywołany przepis zezwala zatem organom administracji na wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy w świetle przepisów prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego, brak jest sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania. Sprawa administracyjna jest bowiem konsekwencją istnienia stosunku administracyjno-prawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1995 r. sygn. akt III ARN 50/59 - OSNP 11/96/150). W orzecznictwie i judykaturze przyjmuje się zgodnie, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie, co do jej istoty. Taka sytuacja zaistniała w sprawie niniejszej. Organ po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego stwierdził bowiem, iż nie ma kognicji do wydania decyzji merytorycznej dotyczącej przetwarzania danych osobowych skarżącego przez Parafię Rzymskokatolicką [...] w O.

Reasumując, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku.