Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Grzęda Sędziowie: sędzia WSA Krystyna Skowrońska- Pastuszko asesor WSA Alina Rzepecka (spr.) Protokolant: ref. staż. Monika Mierzyńska po rozpoznaniu w dniu 20 września 2005r. na rozprawie sprawy ze skargi U.C., W.C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej Ośrodek Zamiejscowy z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz doradcy podatkowego M.D. kwotę 3600 zł ( trzy tysiące sześćset złotych) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej 4. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżących kwotę 200 zł ( dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Urząd Kontroli Skarbowej Ośrodek Zamiejscowy przeprowadził w okresie od [...] lipca 2001 roku do [...] marca 2003 roku ( z przerwami ) przeprowadził kontrolę skarbowa w firmie "KS" W.C.. Kontrola dotyczyła prawidłowości rozliczenia z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów usług za lata 1997 - 2000. Firma "KS" w okresie kontrolowanym świadczyła usługi w zakresie robót budowlanych oraz wykonywania konstrukcji elementów stalowych.

W wyniku kontroli ustalono, iż skarżący nie wykazywał w księgach podatkowych faktur sprzedaży usług eksportowych wykonywanych na rzecz niemieckiej spółki A.W.., a jego firma pozostawała w stałych kontaktach handlowych z niemiecką firmą, wykonując na jej zlecenie elementy konstrukcji stalowych. Wartość sprzedaży eksportowej dla niemieckiego kontrahenta ujęta została w księgach podatkowych polskiej firmy. Z treści niektórych faktur wynikało, że strona skarżąca wykonywała roboty montażowe wykonanych przez siebie elementów ( na przykład konstrukcja stalowa plus montaż ), lecz wartość wykonywanych usług nie została wprowadzona do ewidencji podatkowej firmy. Z tego też względu Urząd Kontroli Skarbowej zwrócił się pismem z dnia [...] września 2001 roku do Departamentu Kontroli Skarbowej w Ministerstwie Finansów z prośbą o uzyskanie za jego pośrednictwem dowodów sprzedaży wystawionych przez firmę "KS" W.C. dla niemieckiej firmy AW. W odpowiedzi dnia [...] września 2002 roku polskie organy podatkowe otrzymały kserokopie faktur wystawionych przez polska firmę za wykonane roboty budowlano- montażowe oraz roboty ogólnozakładowe za okres 1997 -2000. Materiał ten został pobrany przez w firmie AW przez niemiecki organ podatkowy. Ustalono, że faktury te nie zostały zaewidencjonowane w księgach podatkowych firmy skarżącego. Łączna kwota wartości sprzedaży za lata 1997 - 2000 roku wyniosła 4.089.149.27 zł.

Dnia [...] lutego 2003 roku przesłuchano w charakterze strony W.C. - na okoliczność wykonywania w latach 1997 - 2000 dla niemieckiej firmy AW usług montażu konstrukcji stalowych,, usług budowlanych oraz usług ogólnozakładowych. Z zeznania strony wynikało, że rachunki były wystawiane pro forma pod dyktando zarządu spółki A.W.. Do prac firma "KS"' zatrudniała rencistów i bezrobotnych bez prawa do zasiłku. Sporadycznie niektóre prace wykonywali również pracownicy zatrudniani na etacie w firmie "KS". Strona nie pamiętała nazwisk osób zatrudnianych do prac wykonywanych na terenie Niemiec, ponieważ ich rekrutacją zajmował się kierownik warsztatu Pan C.W..

W latach 1997 - 2000 zatrudniano kilkudziesięciu ludzi w różnych okresach , w zależności od zgłoszonych przez stronę niemiecką potrzeb. Osoby te wykonywały prace remontowe i porządkowe. Wykonywane usługi dokumentowano fakturami VAT.

Pracownik organu kontrolującego, przesłuchał w charakterze świadków dziewięciu pracowników zatrudnionych w latach 1997- 2000 na umowę o pracę w polskiej firmie. Z zeznań tych osób wynikało, że sześciu z nich wykonywało w firmie AW prace montażowe konstrukcji wykonanych na terenie Polski w firmie "KS". Wynagrodzenie otrzymywali w Polsce zgodnie z listą płac, wydatki związane z zakwaterowaniem , odzieżą roboczą , dowozem oraz napojami - zapewniała firma niemiecka.

Dwie osoby, które wykonywały prace nie związane z montażem konstrukcji stalowych zeznały, że otrzymywały wynagrodzenie w wysokości 14 DEM za godzinę, z którego pokrywały koszty wyżywienia i zakwaterowania. Jedna osoba zeznała , że wykonywała prace związane ze sprzątaniem, za którą miała otrzymywać stawkę godzinową w wysokości od 12- 14 DEM. Przed wyjazdem otrzymał zaliczkę w markach, którą przeznaczył na zabezpieczenie wyżywienia, nie pokrywał natomiast kosztów zakwaterowania. Nie pamiętał ostatecznej kwoty otrzymanego wynagrodzenia.

Strona skarżąca przedstawiła w złożonym wyjaśnieniu do protokołu wyliczenie kosztów pobytu pracowników w Niemczech. Nie przedstawiono jednak na tą okoliczność żadnych dowodów.

Dyrektor Kontroli Skarbowej wydał w dniu [...] maja 2003 roku decyzje nr [...]; w których uznał wszystkie elementy kosztów wskazanych przez stronę w stosunku do pracowników firmy "KS" ( oprócz tego wypłacanego w kraju według listy płac) oraz wszystkie elementy kosztów wskazanych przez stronę w stosunku do pracowników zatrudnionych nielegalnie za wyjątkiem kosztów zakwaterowani a.

Izba Skarbowa Ośrodek Zamiejscowy decyzjami z dnia [...] sierpnia 2003 roku Nr [...] uchyliła zaskarżone decyzje i przekazała organowi I instancji sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Zgodnie z wytycznymi organu odwoławczego należało ponownie przeanalizować kwestię kosztów uzyskania przychodów. Koszty muszą zostać poniesione i odpowiednio udokumentowane. Ciężar dowodu spoczywa na podatniku, dlatego w sytuacji gdy brak jest dowodów na okoliczność poniesienia określonych wydatków, to organ jest zobowiązany by wydać decyzję na podstawie dostępnego materiału dowodowego.

W konsekwencji inspektor kontroli skarbowej pismem z dnia [...] sierpnia 2003 roku NR [...] skierowanym, do strony wyznaczył skarżącemu termin do przedstawienia dowodów dokumentujących poniesione przez firmę koszty do osiągniętych przychodów z usług wykonywanych na rzecz niemieckiej spółki AW.

W piśmie z dnia [...] września 2003 roku pełnomocnik strony oświadczył, że takich dowodów strona nie złoży z uwagi na fakt, iż nie świadczyła usług i nie dokonywała sprzedaży na terenie Niemiec. Według stanowiska pełnomocnika, całość kosztów ( w tym wynagrodzenie, pobyt pracowników w Niemczech) pokrywano z funduszy przekazanych przez firmę niemiecką. Rozliczeniami tymi zajmował się ówczesny kierownik zatrudniony w polskiej firmie- C.W., który zapewniał zorganizowanie zakwaterowania. Koszty te jednak nie były wiązane z .,KS-em ". Jednocześnie pełnomocnik wniósł o przesłuchanie świadków – D.S. i J.B. oraz J.P.-byłego dyrektora Firmy A. - która udziałowe była powiązana z niemiecka spółką. Pierwsze dwie osoby miały zeznawać w kwestiach dotyczących faktycznego osiągnięcia Przychodów w zakresie podatku dochodowego oraz rzeczywistego wykonywania zadań dla potrzeb niemieckiej firmy. Trzecia osoba, miała być w posiadaniu wiedzy na temat stosunków łączących firmę skarżącego z firma niemiecką. Osoby te przesłuchano w dniu [...] października 2003 roku.

Według zeznań D.S. - pracował on około miesiąca w 1999 roku. pracę załatwił mu C.W., zawiózł go na miejsce, przedstawił warunki finansowania wyjazdu, wynagrodzenia. Między stronami nie podpisano żadnej umowy. Kierownik pokrywał koszty zakwaterowania, dostarczał ubrania robocze, napoje. Wynagrodzenie w kwocie około 3.000 - 4.000 DEM zostało mu wypłacone na terenie Niemiec. Z kwoty wynagrodzenia nie potrącono mu żadnej sumy za noclegi czy przejazdy. W czasie pobytu w Niemczech nie widział W.C.. Nazwisk czterech innych osób z Polski pracujących z nim w tym samym czasie nie pamiętał.

Z kolei J.H. zeznał, iż latem 1997 roku otrzymał propozycję pracy w firmie AW od C.W.. Miał zapewnione zakwaterowanie, dostał też zaliczkę na wyżywienie. Nie płacił za przejazdy ani za noclegi. Pracował tam około 2-3 tygodni. Praca tam wykonywana była rozdzielana i odbierana przez niemieckiego pracownika firmy. Wypłatę w wysokości około 2.000 DEM dostał z rąk W. w Niemczech. Ubrania i napoje zapewniali Niemcy. Również zeznał, iż w czasie pobytu w Niemczech nie widział W.C..

Natomiast trzeci świadek – J.P., zeznała iż niewiele wie na temat współpracy firmy "KS" z firmą "matką" AW., Na temat umów, czy kontraktów między nimi nie wie nic. Czasami dzwonił do niej prezes niemieckiej firmy z prośbą o przekazanie informacji dla W.C., czy kierownika – C.W. w sprawie zorganizowania osób do pracy w jego spółce. Kilka razy uczestniczyła przy tłumaczeniu rozmów pomiędzy członkiem zarządu niemieckiej firm, a właścicielem firmy polskiej, z których miedzy innymi wynikało, że w zamian za zorganizowanie ludzi do pracy W.C. będzie miał zapewniony front robót w firmie A.. Była też świadkiem rozmowy, w której pan B. prosił skarżącego o wystawienie rachunków za wykonane prace przez polskich robotników zapewniając jednocześnie, iż na pewno nie będą one księgowane w firmie AW. J.P. świadkiem wypełniania rachunków nie była. Jej zdaniem również, polscy pracownicy firmy "KS" nie wykonywali prac w Niemczech, gdyż widziała ich pracujących na miejscu. Nie uczestniczyła przy rozmowach W., ponieważ znał on język niemiecki.

Pełnomocnik w tym samym piśmie z dnia [...] września 2003 roku, złożył jednocześnie wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków członków zarządu spółki AW – B. i K. - celem uzyskania ich stanowiska na okoliczność łączących strony stosunków prawnych i wykonywanych przez firmę "KS" prac na terenie ich zakładu.

Pismem z dnia [...] października 2003 roku organ wezwał stronę do uzupełnienia wyżej wymienionego wniosku o skonkretyzowanie celu jakiemu miałoby służyć to przesłuchanie, na jakie okoliczności łączących stosunków prawnych pomiędzy obu firmami. Jednocześnie wskazano, iż organ przyjmie za dowód każdy stosowny dokument uzyskany od zarządu spółki, który potwierdziłby fakty czy przebieg dokonanych czynności.

W swojej odpowiedzi z dnia [...] października 2003 roku pełnomocnik strony potwierdził wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wyżej wymienionych członków zarządu i tłumacza p. J.J., gdyż jego zdaniem przyczyni się to do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności dla sprawy w tym "pozorności czynności,,. Pełnomocnik nie ustosunkował się do wniosku organu o ustalenie w swoim zakresie odpowiednich dokumentów uzyskanych od zarządu spółki niemieckiej.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2003 roku NR [...] organ podatkowy działając w trybie artykułu 188 ustawy Ordynacja podatkowa odmówił przeprowadzenia dowodu w postaci przesłuchania świadków B., K. i J.J..

Organ uzasadniając swoje stanowisko, wywiódł iż przesłuchanie wyżej wymienionych osób na okoliczność stosunków prawnych łączących obie strony oraz tłumacza obecnego przy rozmowach, nie wniosłoby dla sprawy nic nowego, nic co by miało jakiekolwiek znaczenie, gdyż w ocenie organu kontrolujący są w posiadaniu dokumentów - faktur - przekazanych przez niemieckie władze skarbowe. Ponadto z uwagi na fakt, iż już rok wcześniej niemiecka.

firma ogłosiła upadłość, wniosek o przesłuchanie członków zarządu z podaniem jedynie adresu spółki, zdanie organu miało na celu przedłużenie postępowania.

Organ stojąc na stanowisku, iż zebrany w sprawie materiał do wodo wy w postaci faktur dokumentujących przychód , dowody w postaci przesłuchania strony, zeznania świadków - są potwierdzeniem braku pozorności usług udokumentowanych na podstawie wyżej wymienionych faktur. Jednocześnie wyjaśniono, iż nieważność oświadczenia woli następuje z mocy prawa i stanowi okoliczność faktyczną , lecz tylko sądy powszechne są władne ją stwierdzić.

W dniu [...] grudnia 2003 roku Dyrektor Urzędu Kontroli Ośrodek Zamiejscowy wydał decyzje nr [...] określającą należne zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 rok w wysokości 116.812,80 zł.

Dnia [...] grudnia 2003 roku strona nie zgadzając się ze stanowiskiem organu I instancji odwołała się do Dyrektora Izby skarbowej . W odwołaniu zarzucono naruszenie przepisów prawa art. l, art. 6 ust.2, art. 10 ust.lpkt3, art.14 ustl, art.. 22ust.l, art.26 ust. l pkt l , art. 27 ust.l, art. 27 a ust. l lit. g , lit d, art. 45 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie, iż podatnik rzeczywiście osiągnął dochód z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Niemiec, który winien zaewidencjonować w dokumentach podatkowych i wykazać w zeznaniu podatkowym odprowadzając z tego tytułu podatek - gdy tymczasem zdaniem pełnomocnika strony skarżącej, faktury nie wykazują rzeczywistego obrotu, na ich podstawie firma niemiecka nie przekazywała żadnych środków finansowych, firma "KS" nie wykonywała na jej rzecz żadnych usług - stąd nie powstało zobowiązanie podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, to jest:

art. 21 § l i 3, art.23 § 2 , art.. 47 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez określenie wymiaru podatku z uwzględnieniem dochodu uzyskanego od niemieckiego kontrahenta, a nadto szacunkowe ustalenie wartości kosztów uzyskania przychodów z pominięciem istotnych dowodów przeprowadzonych w sprawie - zeznań świadków;

-Art.187 §1, art.188 i art.199 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez dowolną ocenę zebranych w sprawie dowodów i uwzględnienie jako wiarygodnych - faktur wystawionych na rzecz niemieckiej spółki AW, podczas gdy dowody te nie dokumentuj ą rzeczywistych czynności prawnych, a nadto nie przeprowadzenie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów z przesłuchania świadków - członków zarządu niemieckiego kontrahenta i tłumacza J.J.;

-Art. 70 §1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez przyjęcie, że należności podatkowe z 1997 roku przedawniają się z upływem 2003 roku, gdy 5-letni okres wymagalności podatku rozpoczynający bieg z dniem 31 grudnia 1997 roku upłynął z końcem 2002 roku.

Zarzucono również błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że nielegalni pracownicy wykonujący prace w Niemczech podlegali firmie W.C. i byli przez nią zatrudnieni, a firma KS z usługi eksportowej osiągnęła dochód podczas gdy osoby pracujące dla niemieckiej Spółki podlegały jej bezpośrednio, a W.C. nie zawierał umów na wykonanie prac.

Organ odwoławczy, po przeanalizowaniu materiałów zawartych w aktach sprawy wydał decyzję dnia [...] kwietnia 2004 roku nr [...], w której utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej .

W związku z powyższym, strona dnia 13 maja 2004 roku wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze podniesiono zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego art. l,art.2 ust. l pkt 4, art. 6 ust.2, art. 10 ust.lpkt3, art.14 ust l, art. art.26 ust. l pkt l , art. 27 ust.l, art. 27 a ust. l lit. g , lit d, art.44 ust.l-3 i ust.6, art. 45 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie, iż podatnicy U. i W.C. uzyskali dochód z obrotu eksportowego - sprzedaży usług poza terytorium RP na rzecz niemieckiej firmy AW - i z tego tytułu byli zobowiązani do wykazania dochodu w deklaracjach i zeznaniu podatkowym oraz uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych podczas gdy uzyskane w sprawie dowody ( faktury) nie dokumentują rzeczywistego obrotu gospodarczego, lecz czynności pozorne, które nie były wykonywane przez firmę Skarżącego, lecz bezpośrednio przez firmę AW, który z tytułu posiadanych faktur nie dokonał na rzecz podatników żadnych płatności, wobec czego po stronie podatnika nie powstało zobowiązanie podatkowe określone w zaskarżanej decyzji organu II instancji - co do przychodów wynikających z prawnie skutecznej umowy.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, to jest:

- art.188, art. 187§l,i 2, art. 191 w związku z art. 122 oraz art.23 § 2 , art. 47 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez nie wyjaśnienie sprawy oraz dowolną ocenę dowodów i nie przeprowadzenie zawnioskowanych przez skarżącego dowodów, w tym dowodu z przesłuchania istotnych dla sprawy świadków - członków zarządu firmy AW oraz J.J., a przez to oparcie rozstrzygnięcia na wątpliwych ustaleniach faktycznych , co spowodowało przyjęcie przez organ podatkowy, że zaistniało zdarzenie skutkujące powstaniem zobowiązania podatkowego i obowiązkiem zapłaty podatku.

-Art. 70 §1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez przyjęcie, że należności podatkowe za 1997 nie uległy przedawnieniu, do czasu ostatecznego zakończenia postępowania przed organem II instancji, podczas gdy termin przedawnienia upłynął z końcem 2003 roku.

Strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji jej poprzedzającej — organu I instancji oraz zasądzenie na rzecz podatników kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zakres kognicji sądów administracyjnych ogranicza się do badania zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności prawem, to znaczy czy organ orzekający w sprawie prawidłowo zinterpretował i zastosował przepisy prawa, w oparciu o należycie zastosowany stan faktyczny.

W pierwszej kolejności należało zbadać zarzut przedawnienia zobowiązań podatkowych, gdyż w razie uznania tego zarzutu za słuszny bezprzedmiotowym stałoby się rozpatrywanie zarzutów dotyczących zasadności wymiaru podatku.

Zgodnie z art. 70 § l (zmienionym przez art. l pkt 58 ustawy z dnia 12 września 2002 roku (Dz.U.02.169.1387) zmieniającej ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa z dniem l stycznia 2003 r.} zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W myśl § 4 wymienionego artykułu, bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Przy czym należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 22 § l w/w ustawy - do spraw wszczętych, a niezakończonych przez organy podatkowe pierwszej instancji przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. l w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z zastrzeżeniem § 2.

Rodzaje środków egzekucyjnych pieniężnych oraz dotyczących obowiązków o charakterze niepieniężnym - wymienione zostały odpowiednio - w art. la pkt 12a i b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku postępowanie egzekucyjne w administracji ( Dz. U. Nr 24 póz. 151)-w tak zwanym "słowniczku". Z treści tytułów egzekucyjnych dołączonych do akt sprawy wynika, że organy podatkowe z przytoczonych tam środków egzekucyjnych zastosowały egzekucję z rachunku bankowego.

Zgodnie z treścią art. 67 przedmiotowej ustawy, podstawę zastosowania środków egzekucyjnych stanowi, albo zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego zobowiązanego u dłużnika zajętej wierzytelności, albo protokół zajęcia prawa majątkowego, albo protokół zajęcia i odbioru ruchomości (....)•

Natomiast w myśl art. 80 § l organ egzekucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego przez przesłanie do banku, a jeżeli bank posiada oddziały - do właściwego oddziału, zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego z rachunku bankowego do wysokości egzekwowanej należności pieniężnej wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia w terminie dochodzonej wierzytelności oraz kosztami egzekucyjnymi. Organ egzekucyjny jednocześnie wzywa bank, aby bez zgody organu egzekucyjnego nie dokonywał wypłat z rachunku bankowego do wysokości zajętej wierzytelności, lecz bezzwłocznie przekazał zajętą kwotę organowi egzekucyjnemu na pokrycie egzekwowanej należności albo zawiadomił organ egzekucyjny, w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania, o przeszkodzie w dokonaniu wpłaty. Według § 2 - zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego zobowiązanego jest dokonane z chwilą doręczenia bankowi zawiadomienia o zajęciu, o którym mowa w § l, i obejmuje również kwoty, które nie były na rachunku bankowym w chwili zajęcia, a zostały wpłacone na ten rachunek po dokonaniu zajęcia.

Natomiast, zgodnie z treścią § 3 - jednocześnie z przesłaniem zawiadomienia, o którym mowa w § l, organ egzekucyjny zawiadamia zobowiązanego o zajęciu jego wierzytelności z rachunku bankowego, doręczając mu odpis tytułu wykonawczego, o ile nie został wcześniej doręczony, i odpis zawiadomienia skierowanego do banku o zakazie wypłaty zajętej kwoty z rachunku bankowego bez zgody organu egzekucyjnego.

Zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego jest więc dokonane z chwilą doręczenia bankowi zawiadomienia o zajęciu. Z treści wyżej wymienionych przepisów wynika, że skutki zajęcia wywołuje jedynie doręczenie bankowi zawiadomienia o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego. Organ egzekucyjny jednocześnie z przesłaniem do jednostki w której zobowiązany ma rachunek bankowy, zawiadomienia o zajęciu wierzytelności, musi zawiadomić zobowiązanego o zajęciu jego wierzytelności z rachunku bankowego. Wykonując ten obowiązek, doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego i odpis zawiadomienia skierowanego do jednostki prowadzącej rachunek bankowy o zakazie wypłat z rachunku bankowego. Podczas zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego zobowiązanego organ egzekucyjny przesyła więc dwa zawiadomienia -jedno do banku ( lub oddziału ), w którym zobowiązany ma rachunek bankowy , drugie zaś do zobowiązanego.

Pismo przesłane do oddziału lub innej jednostki organizacyjnej banku musi zawierać zawiadomienie o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego, wskazanie wysokości należności, która podlega egzekucji, wezwanie aby bank nie dokonywał bez zgody organu egzekucyjnego wypłat z rachunku bankowego do wysokości zajętej wierzytelności, wezwanie

do bezzwłocznego wpłacenia zajętej kwoty do organu egzekucyjnego lub bezpośrednio do wierzyciela na pokrycie egzekwowanej należności.

Należy podkreślić, iż Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy, na podstawie akt sprawy, a podstawą oceny wydanych w sprawie decyzji, stanowi materiał dostępny Sądowi w dniu orzekania.

W dołączonych aktach administracyjnych, niekompletność dokumentów- to jest brak dowodów potwierdzających fakt zastosowanie środka egzekucyjnego, spowodowała niemożność dokonania przez Sąd stosownej oceny podniesionego w skardze zarzutu przedawnienia.

Jak wynika z treści odpowiedzi na zarzuty skargi (k-27) Urząd Skarbowy wystawił tytuł wykonawczy i zastosował środek egzekucyjny w postaci zajęcia rachunku bankowego. Do akt dołączono jedynie tytuły wykonawcze, natomiast brak w materiale dowodowym innych dokumentów stanowiących potwierdzenie skutecznego zastosowania środków egzekucyjnych -to jest tych, o których mowa w wyżej omówionych przepisach. Oprócz dołączonych tytułów egzekucyjnych nie ma żadnego innego dokumentu potwierdzającego zajęcie rachunku bankowego strony skarżącej.

Kwestii przerwania biegu przedawnienia nie wyjaśnia w pełni również pismo - informacja nr [...], złożone przez pełnomocnika organu administracyjnego na rozprawie w dniu 20 września 2005 roku -zawierające jedynie w swej treści wzmiankę o zajęciu przez organy podatkowe ruchomości zobowiązanego

Zajęcie ruchomości jest środkiem egzekucyjnym wymienionym podobnie jak powyżej przytoczony - w art. la pkt 12 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Egzekucja z ruchomości zobowiązanego rozpoczyna się przez ich zajęcie. Zgodnie z art. 98 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji -dla zajęcia ruchomości decydujące znaczenie ma wpisanie jej do protokołu zajęcia. Zajęcie jest dokonane z chwilą podpisania protokołu zajęcia przez poborcę podatkowego. W § 2 omawianego artykułu wprowadza się obowiązek doręczenia zobowiązanemu odpisu protokołu zajęcia i to niezależnie od tego, czy zobowiązany był obecny przy zajęciu i czy podpisał protokół zajęcia. Jednocześnie z doręczeniem zobowiązanemu odpisu protokołu zajęcia doręcza mu się odpis tytułu wykonawczego, jeżeli uprzednio nie został on zobowiązanemu doręczony.

Oprócz dołączonego na rozprawie pisma - w aktach administracyjnych nie ma żadnego innego dokumentu dowodzącego zajęcie przez urząd skarbowy jakiejkolwiek ruchomości zobowiązanego.

Reasumując, w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, materiał dowodowy jest niepełny, zawiera istotne braki, uniemożliwiające Sądowi ocenę zarzutu przedawnienia i definitywne rozstrzygnięcie sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy obowiązkiem organów będzie szczegółowe przeanalizowanie materiałów dowodowych pod kątem zbadania kwestii przedawnienia.

Wobec konieczności wyjaśnienia kluczowego zagadnienia jakim jest w obecnej sytuacji przedawnienie, rozważanie i ocena pozostałych zarzutów skargi przez skład orzekający w sprawie, a dotyczących zasadności wymiaru podatku na tym etapie staje się bezzasadnym.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 §1 pkt l lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 póz.1270 ) oraz art. 200 w/w ustawy postanowił, jak w sentencji