Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Zielińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2009 roku sprawy ze skargi G. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu oddala skargę.

Decyzją z dnia [...], znak: [...] Starosta odmówił G. D. rejestracji samochodu osobowego marki O.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, że pismem z dnia 21 marca 2008r. G. D. złożył wniosek o przekazanie do Ministra Infrastruktury jego wniosku w sprawie zezwolenia na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać pojazdy i jednocześnie wniósł o rejestrację przedmiotowego pojazdu. Pismem z dnia 27 maja 2008r. Starosta Konecki wystąpił do strony o przedłożenie dokumentów niezbędnych do rejestracji pojazdu. W dniu 5 czerwca 2008r. G. D. złożył w siedzibie organu wniosek o rejestrację przedmiotowego samochodu, dołączając następujące dokumenty:

- fakturę zakupu pojazdu wraz z tłumaczeniem,

- zagraniczny dowód rejestracyjny wraz z tłumaczeniem,

- zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym,

- dokument identyfikacyjny pojazdu,

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy na terytorium kraju od samochodu osobowego w nabyciu wewnątrzwspólnotowym,

- zaświadczenie potwierdzające uiszczenie podatku od towarów i usług lub brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu,

- opłatę recyklingową,

- umowę darowizny.

Na podstawie analizy tych dokumentów organ I instancji stwierdził, że przedmiotowy pojazd nie może być zarejestrowany i dopuszczony do ruchu – z uwagi na negatywny wynik przeprowadzonego badania technicznego, wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U z 2003r. nr 32, poz. 262 ze zm.). To zaś nie odpowiada wymogom art. 72 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym rejestracji pojazdu dokonuje się na podstawie zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł G. D., domagając się rejestracji pojazdu. Skarżący powołał się na Dyrektywę 70/311/EWG, zgodnie z którą "żadne Państwo Członkowskie nie może w odniesieniu do układu kierowniczego odmówić, ze względu na rodzaj pojazdu, udzielenia homologacji typu WE lub krajowej homologacji lub zakazać sprzedaży, rejestracji, dopuszczenia do ruchu pojazdów, jeśli pojazdy te spełniają wymagania dyrektywy 70/311/EWG." Zarzucił także organowi pominięcie regulacji art. 71 ust. 7 oraz art. 75 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Decyzją z dnia [...], znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję, podzielając w całości ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Starosty.

Odnosząc się do powoływanej przez skarżącego Dyrektywy Rady Nr 70/311/EWG, organ wskazał, iż regulacja ta nie dotyczy usytuowania kierownicy w pojeździe. Dyrektywa ta bowiem określa szczegółowe warunki techniczne badań układów kierowniczych dla pojazdów bez względu na usytuowanie układu kierowniczego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało także na treść Komunikatu interpretacyjnego Komisji w sprawie procedur rejestracji pojazdów silnikowych pochodzących z innego państwa członkowskiego (Dz. U. UE. C. 07. 68. 15). Jakkolwiek zgodnie z tym aktem wymagania techniczne przyjmującego państwa członkowskiego nie mogą prowadzić do nadmiernej modyfikacji pojazdu silnikowego, to rejestracja pojazdu silnikowego w innym państwie członkowskim oznacza, że właściwe władze tego państwa uznały, że pojazd silnikowy spełnia obowiązujące w tym kraju wymagania techniczne. Właściwe władze krajowe mogą odmówić homologacji pojazdu silnikowego który uzyskał homologację w innym państwie członkowskim, bez względu na to, czy był on zarejestrowany czy nie, jeżeli pojazd silnikowy tworzy faktyczne zagrożenie dla zdrowia publicznego. Międzynarodowe przepisy homologacyjne jak i równoważne przepisy krajowe nakazują ścisłe zróżnicowanie kierunku ruchu, do którego dany pojazd jest przystosowany. W praktyce konieczne jest, aby właściwe władze przyjmującego państwa członkowskiego podjęły działania w celu oceny charakterystyki technicznej pojazdu silnikowego, który otrzymał wcześniej homologację i był wcześniej zarejestrowany w innym państwie członkowskim, w świetle zasad technicznych obowiązujących w przyjmującym państwie członkowskim. Ponadto, wbrew zarzutom skarżącego, istnieją wyjątki od zasady bezwzględnego pierwszeństwa prawa unijnego nad krajowym. Jak wynika bowiem z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie, stosując uznaniowość w odniesieniu do ochrony zdrowia publicznego, muszą przestrzegać zasady proporcjonalności. W związku z tym wybrane przez nich działania muszą być ograniczone do tego, co faktycznie jest potrzebne do zapewnienia ochrony zdrowia publicznego, lub muszą spełnić nadrzędne wymagania dotyczące na przykład bezpieczeństwa drogowego.

W powyższym zakresie organ odwoławczy wskazał na decyzję Ministra Infrastruktury znak: TD-5-tm-mk-027-89 I/08 z dnia 18 lipca 2008r. (utrzymaną w mocy decyzją tego organu z dnia 9 września 2008r.) o odmowie wyrażenia zgody na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinien odpowiadać wnioskowany do zarejestrowania pojazd. W ocenie Ministra, w warunkach gdy w Polsce (i w większości krajów UE) obowiązuje ruch prawostronny, umieszczenie kierownicy po prawej stronie ma bowiem znaczny wpływ na pogorszenie bezpieczeństwa na drodze. Utrudniałoby to, a w skrajnych przypadkach uniemożliwiało bezpieczne wykonywanie manewrów wyprzedzania w ruchu drogowym. Jak wynika bowiem z art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzaniem upewnić się w szczególności, czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu. W gorszej sytuacji jest wówczas kierowca prowadzący pojazd z kierownicą po prawej stronie, gdyż aby zaobserwować, czy ma dostatecznie dużo miejsca do wyprzedzania pojazdu jadącego przed nim, musi dokonać manewru wysunięcia swojego pojazdu poza linię rozdzielającą pasy ruchu na jezdni dwukierunkowej o co najmniej połowę szerokości pojazdu więcej, niż pojazdu z kierownicą po lewej stronie. W przypadku drogi mającej po jednym pasie ruchu w każdym kierunku (a taka jest większość dróg w Polsce) manewr wyprzedzania stwarza ryzyko zderzenia czołowego z pojazdem nadjeżdżającym z przeciwka.

Mając na uwadze przedstawione stanowisko Ministra Infrastruktury organ II instancji stwierdził, że umieszczenie kierownicy po prawej stronie w warunkach ruchu prawostronnego ma znaczny wpływ na pogorszenie bezpieczeństwa na drodze. W konsekwencji, wobec faktu, iż wnioskodawca przedłożył zaświadczenie o negatywnym wyniku badań stanu technicznego przedmiotowego pojazdu, odmowa jego rejestracji była zasadna.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na decyzję organu odwoławczego wniósł G. D., domagając się rejestracji samochodu na mocy art. 28 Traktatu Wspólnotowego oraz art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie skarżącego treść tych przepisów została pominięta przez organ odwoławczy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 cyt. ustawy). Oznacza to, w świetle art. 145 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., że tylko ustalenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonej decyzji.

Rozpatrując skargę w ramach tak zakreślonej kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Wbrew zarzutom skargi organy obu instancji nie naruszyły przepisów prawa materialnego czy też procesowego.

Z akt sprawy wynika, że skarżący domagał się rejestracji pojazdu z kierownicą umieszczoną z prawej strony pojazdu, wskazując jako podstawę prawną tego żądania art. 28 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zwanego dalej TWE, oraz Dyrektywę Rady 70/311/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do układów kierowniczych pojazdów silnikowych i ich przyczep.

Wbrew twierdzeniom skargi wskazane przez skarżącego regulacje nie mogą stanowić podstawy do uwzględnienia wniosku o rejestrację przedmiotowego pojazdu, a argumentacja prawna organów zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji zasługuje na pełną aprobatę.

Zagadnienie rejestracji pojazdów regulują przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997r - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005r. nr 108,poz.908 ze zm.) – zwanej dalej w skrócie ustawą PRD, oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002r w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów ( tekst jednolity Dz. U. z 2007r. nr 186, poz. 1322).

Stosownie do art.73 ust 1 ustawy PRD, rejestracji pojazdu, dokonuje na wniosek właściciela , starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania ( siedzibę), wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice ( tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust.2-5.

Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy PRD - rejestracji dokonuje się na podstawie m.in.

1/ dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5,

2/ karty pojazdu, jeżeli była wydana,

3/ wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji,

4/ zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane,

5/ dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany.

W myśl § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002r w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia ( Dz. U. z 2003r Nr 32, poz. 262 z późn. zm.) kierownica w pojeździe o liczbie kół większej niż trzy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie prędkości przekraczającej 40 km/h, nie powinna być umieszczona po prawnej stronie pojazdu. Wymaga podkreślenia, że użyty w tym przepisie zwrot "powinna" oznacza istnienie określonego obowiązku. Stosownie bowiem do objaśnienia zawartego w Słowniku Języka Polskiego w tomie II wyraz "powinna" w połączeniu z podmiotem nieosobowym wskazuje na konieczność spełnienia pewnego warunku, odpowiadania pewnym wymaganiom, oczekiwaniom wyrażonym w orzeczeniu. Natomiast w piśmiennictwie przyjmuje się, że wyrażenie, w którym użyto zwrotu "powinien" w sensie normatywnym, jest równoznaczne z wyrażeniem, przez które w sposób bezpośredni coś się komuś nakazuje (zakazuje).

Z kolei zgodnie z art. 66 ust 1 pkt 1 i 5 ustawy PRD pojazd uczestniczący w ruchu drogowym ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę, zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne i pewne posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji i oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu. Natomiast stosownie do art. 67 ust 1 ustawy PRD – Minister właściwy do spraw transportu może w indywidualnych, uzasadnionych przypadkach zezwolić na odstępstwo od warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać pojazdy.

Należy zgodzić się z organami, iż umieszenie kierownicy po prawej stronie pojazdu w warunkach obowiązującego w Polsce ruchu prawostronnego zdecydowanie wpływa na pogorszenie bezpieczeństwa na drodze, gdyż pogarsza widoczność w warunkach wyprzedzania innych pojazdów.

Wymaga także podkreślenia, iż zgodnie z postanowieniami art. 3 ust 3 Konwencji o ruchu drogowym, sporządzonej w Wiedniu w dniu 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 41), Umawiające się Strony są obowiązane dopuścić do ruchu międzynarodowego na swoich terytoriach pojazdy samochodowe i przyczepy odpowiadające warunkom określonym w jej rozdziale III. Artykuł 46, zawarty w rozdziale III Konwencji, stanowi, iż każdy pojazd samochodowy powinien być wyposażony w wytrzymały układ kierowniczy, pozwalający kierującemu na łatwą, szybką i niezawodną zmianę kierunku ruchu pojazdu. Natomiast w celu stosowania postanowień Konwencji wyjaśniono w art. 1 pkt z, że określenie "kierunek ruchu" oznacza prawą stronę, jeżeli zgodnie z ustawodawstwem krajowym, kierujący pojazdem jest obowiązany wymijać inny pojazd po swojej lewej stronie, w przeciwnym razie określenie to oznacza lewą stronę.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 26.01.2009r. sygn. akt. I OSK 63/08 zaprezentował stanowisko, iż "Wprawdzie Konwencja o ruchu drogowym wprost nie stanowi o tym, z której strony pojazdu powinna być umieszczona kierownica, to jednak odnosi się ona zarówno do kwestii kierunku ruchu, jak również wyznacza ogólne warunki bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zwiększenie bezpieczeństwa na drogach przez przyjęcie jednolitych zasad ruchu drogowego oraz ramowych wymogów technicznych pojazdów jest podstawowym celem Konwencji, do którego przestrzegania zobowiązały się kraje - sygnatariusze, w tym Polska. Z tym ogólnym założeniem łączy się przewidziana w art. 7 ust. 1 zasada, że użytkownicy drogi powinni unikać wszelkiego zachowania, które mogłoby stanowić niebezpieczeństwo lub utrudnienie ruchu, narazić na niebezpieczeństwo osoby, albo wyrządzić szkodę własności publicznej lub prywatnej. Żaden przepis zarówno Konwencji, jak i Prawa o ruchu drogowym, nie pozostawia dowolności co do określania kierunku ruchu jazdy oraz podstawowych zasad ruchu drogowego. W Polsce kierujący pojazdem obowiązany jest do jazdy prawą stroną drogi, możliwie blisko prawej krawędzi jezdni z uwagi na ruch prawostronny. Umieszczenie kierownicy po prawej stronie w warunkach ruchu prawostronnego niewątpliwie ma decydujący wpływ na pogorszenie widoczności w przypadku dokonywania manewrów wymijania i wyprzedzania, a co za tym idzie, wpływa negatywnie na bezpieczeństwo na drodze. Chodzi tu nie tylko o bezpieczeństwo prowadzącego pojazd, ale także bezpieczeństwo wszelkich pozostałych użytkowników drogi". Pogląd powyższy tut. Sąd w pełni podziela.

Reasumując powyższe, umieszczenie kierownicy po prawej stronie pojazdu w warunkach obowiązującego w Polsce ruchu prawostronnego zdecydowanie wpływa na pogorszenie bezpieczeństwa na drodze, ponieważ pogarsza widoczność przy wykonywaniu manewru wyprzedzania innych pojazdów. Manewr wyprzedzania musi być poprzedzony upewnieniem się przez kierującego pojazdem czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudniania komukolwiek ruchu ( por. art. 24 ust 1 pkt 1 ustawy PRD). Nie ulega w związku z tym wątpliwości, że kierowca pojazdu z kierownicą umieszczoną z prawej strony aby zaobserwować, czy ma dostatecznie dużo miejsca do wyprzedzania pojazdu przed nim musi dokonać manewru wysunięcia pojazdu poza linię rozdzielającą pasy ruchu na jezdni dwukierunkowej, co niejednokrotnie może rodzić ryzyko zderzenia czołowego z pojazdem nadjeżdżającym z przeciwka.

Wymaga także podkreślenia, iż kwestie ustalenia warunków technicznych, jakim mają odpowiadać pojazdy, odstępstw od takich wymogów oraz dopuszczenie pojazdów do ruchu są formą realizacji polityki Państwa, której celem jest m.in. zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego. Badanie stanu technicznego pojazdów bezpieczeństwo takie gwarantuje, ponieważ dzięki niemu tylko pojazdy spełniające polskie wymogi w zakresie bezpieczeństwa drogowego są dopuszczone do ruchu na terenie kraju.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie jest sporne pomiędzy stronami, że skarżący wnosząc o rejestrację przedmiotowego pojazdu do wniosku dołączył zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym i nie uzyskał od Ministra Infrastruktury zgody na odstępstwo od warunków technicznych , jakim powinny odpowiadać pojazdy. Wydana w tej sprawie decyzja Ministra Infrastruktury z 18.07.2008r. jest ostateczna. W tym stanie rzeczy, w świetle powołanych wyżej przepisów trzeba zaakceptować stanowisko organów, że w stanie faktycznym sprawy brak podstaw faktycznych i prawnych do rejestracji przedmiotowego pojazdu.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż podstawę dla rejestracji przedmiotowego pojazdu stanowi art. 28 Traktatu Wspólnotowego oraz art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, "których treść została pominięta przez organ odwoławczy", Sąd uznał go za niezasadny.

Po pierwsze, stosownie do art. 30TWE postanowienia art. 28 i 29 nie stanowią przeszkody w stosowaniu zakazów lub ograniczeń przywozowych, wywozowych lub tranzytowych, uzasadnionych względami moralności publicznej, porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi i zwierząt lub ochrony roślin, ochrony narodowych dóbr kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej, bądź ochrony własności przemysłowej i handlowej(...).

Takie brzmienie tego przepisu oznacza, że pozwala on państwu członkowskiemu wprowadzić ograniczenia lub zakazy uzasadnione m.in. ochroną życia i zdrowia ludzi oraz bezpieczeństwa publicznego. Tym samym państwa członkowskie nie są pobawione całkowicie możliwości stosowania pewnych ograniczeń lub zakazów w przywozie, wywozie oraz tranzycie towarów obcego pochodzenia. To zaś oznacza, że każde państwo należące do Wspólnoty może zachować odrębne regulacje , które mają na celu zapewnienie lub poprawę bezpieczeństwa w ruchu drogowym. ( por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 26.01.2009r. sygn. akt. I OSK 63/08).

W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości podkreśla się, że bezpieczeństwo drogowe należy do nadrzędnych względów interesu ogólnego, które może uzasadniać utrudnienie w swobodnym przepływie towarów ( por. np. wyrok w sprawie p-ko Niderlandom z dnia 20.09.2007r. C 297/05 pkt 77).

Po drugie, Dyrektywa Rady UE 70/311/EWG z 8 czerwca 1970r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do układów kierowniczych pojazdów silnikowych i ich przyczep ( Dz.U.UE.L.70.133.10 ze zm.) oraz Dyrektywa Komisji 1999/7/WE z 26 stycznia 1999r. dostosowująca do postępu technicznego dyrektywę Rady 70/311/EWG odnoszącą się układów kierowniczych pojazdów silnikowych i ich przyczep ( Dz.U.UE.L.99.40.36 ze zm), na które powoływał się skarżący w toku postępowania administracyjnego, nie mogą stanowić podstawy do uwzględnienia jego wniosku o rejestrację przedmiotowego pojazdu.

Z orzecznictwa ETS oraz doktryny wynika wprawdzie możliwość stosowania wprost przepisów dyrektyw unijnych, jednak muszą zostać spełnione określone warunki. Przede wszystkim, dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została – mimo upływu terminu do jej implementacji – przetworzona do prawa krajowego lub została przetworzona w sposób nieprawidłowy oraz musi istnieć bezpośredni związek przepisów dyrektywy z przedmiotem uprawnień jednostki, a także precyzyjny i bezwarunkowy charakter przepisów dyrektywy ( por. A. Wróbel, Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez sądy. Kraków, 2005r, str. 97 i nast.).

Z powyższego wynika, że dyrektywy mogą być stosowane wprost, o ile w sposób wyczerpujący, jednoznaczny i konkretny dają podstawę do przyznania stronie uprawnienia.

Na gruncie sprawy niniejszej taka sytuacja nie zachodzi.

Analiza treści Dyrektywy 70/311/EWG wyraźnie wskazuje, że reguluje ona kwestie związane z układem kierowniczym pojazdu i nie precyzuje (nie określa) umiejscowienia (usytuowania) kierownicy w pojeździe, a skoro tak, to organy orzekające nie mogły tej Dyrektywy naruszyć.

Wskazać także należy, iż przedmiotowa Dyrektywa została zaimplementowana do polskiego systemu prawnego w załączniku nr 9 Lp. 5 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24.10.2005r. w sprawie homologacji typu pojazdów samochodowych i przyczep ( Dz. U. nr 238, poz. 2010 ze zm.).

Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.