Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Maria Werpachowska Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant specjalista – Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie dniu 19 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi Prezesa [...] na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych – oddala skargę –

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga J. D. na udostępnienie jej danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] lutego 2014 r. sygn. akt SK [...], opublikowanym na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego pod adresem [...], zawierająca wniosek o nakazanie usunięcia jej danych osobowych z sentencji i uzasadnienia opublikowanego wyroku. W uzasadnieniu podała, że w dniu 3 listopada 2013 r. wniosła do Trybunału Konstytucyjnego skargę o zbadanie zgodności art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2014 r. poz. 159) "z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3 i art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji. Publikowane na stronie internetowej przez Trybunał w tej sprawie dokumenty (skarga konstytucyjna oraz stanowiska uczestników postępowania) były przed ich publikacją anonimizowane. (...) W dniu [...].02.2014 r. zapadł wyrok w powyższej sprawie. W tym dniu na swojej stronie internetowej Trybunał Konstytucyjny opublikował w sentencji wyroku (SK [...]) moje dane osobowe (pełne imię i nazwisko). (...) W ten sposób, po publikacji w sentencji wyroku Trybunału mojego pełnego imienia i nazwiska – informacje na mój temat m.in. dotyczące stanu mojego zdrowia, przebytych chorób oraz metod leczenia, postępowań sądowych w tej sprawie itp., podane w dokumentach (skarga konstytucyjna, stanowiska uczestników) - dotychczas anonimizowanych (do dnia [...].02. 2014 r.) – zostały upublicznione". Po dwukrotnej interwencji telefonicznej skarżąca dnia 27 lutego 2014 r. skierowała wniosek o anonimizację jej danych osobowych w powyższym wyroku, jednak do dnia wniesienia skargi do GIODO (11 marca 2014 r.) nie otrzymała odpowiedzi. Skarżąca wniosła o usunięcie jej danych osobowych z opublikowanej na ww. stronie internetowej.

Prezes Trybunału Konstytucyjnego w udzielonych wyjaśnieniach jako podstawę zamieszczenia danych osobowych skarżącej w zakresie imienia i nazwiska w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] lutego 2014 r. (sygn. SK [...]) wskazał art. 71 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.,), który stanowi że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego zawiera wymienienie wnioskodawcy i innych uczestników postępowania. Podano, że na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy, art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 79 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym powyższy wyrok został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2014 r. pod poz. [...]. Wskazano, że wymienione ustawy "nie dają Trybunałowi Konstytucyjnemu podstaw do modyfikowania (w tym anonimizowania) publikowanych orzeczeń. Ogłoszenie jest czynnością wyłącznie techniczną i nie powinno prowadzić do jakichkolwiek zmian w treści ogłaszanego aktu". Podano też, że strona www.trybunal.gov.pl pełni funkcję Biuletynu Informacji Publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2014 r. poz. 782), a orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stanowią informację publiczną w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tej ustawy. Zamieszczanie orzeczeń TK na ww. stronie internetowej uznano za "pożądane przede wszystkim ze względu na popularyzację orzecznictwa Trybunału i stworzenie warunków dla jego łatwej dostępności. Wskazano też na § 53 ust. 2 Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego i podano, że dane osobowe skarżącej znajdują się w sentencji powyższego wyroku opublikowanej na stronie internetowej i w pliku elektronicznym zawierającym wyrok wraz z uzasadnieniem. Według Prezesa TK: "Zamieszczenie takich danych osobowych stanowi wykonanie wyżej wymienionych obowiązków informacyjnych". Wskazano również, że "przed wydaniem wyroku, po skierowaniu każdej skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania pisma procesowe związane z daną skargą (w tym, co oczywiste, także w sprawie SK [...]), publikowane są na stronie internetowej Trybunału, jednak po dokonaniu anonimizacji co do imienia i nazwiska skarżącego oraz niektórych okoliczności faktycznych. Zakres anonimizacji danych w tych dokumentach po wydaniu wyroku nie ulega zmianie". Ponadto wyjaśniono, że: "Publikacja orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w dzienniku urzędowym (...) pozwala wszystkim zainteresowanym na poznanie treści takiego orzeczenia, jak i czyni zadość warunkom jego dostępności oraz powszechnej znajomości". Wskazano, że art. 28b ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych przewiduje obowiązek udostępniania publikowanych orzeczeń na stronach internetowych Rządowego Centrum Legislacji oraz za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub informatycznych nośników danych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, stosownie do wniosku zainteresowanego podmiotu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Art. 26 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych stanowi, że zawarte w Dzienniku Ustaw oraz Monitorze Polskim akty normatywne i inne akty prawne, w tym orzeczenia, są także nieodpłatnie udostępniane przez terenowe organy administracji rządowej oraz organy jednostek samorządu terytorialnego: do wglądu i do pobrania w formie dokumentu elektronicznego oraz w postaci elektronicznej do powszechnego wglądu w godzinach pracy urzędów obsługujących te organy, w miejscu do tego przeznaczonym i powszechnie dostępnym. Jak stwierdził Prezes TK: "Oznacza to, że wyroki Trybunału Konstytucyjnego w kształcie opublikowanym w Dzienniku Ustaw (tj. wraz z danymi osobowymi osoby skarżącej) są publicznie dostępne i muszą być udostępniane dla każdego zainteresowanego. W konsekwencji trudno byłoby bronić poglądu, że kształt sentencji wyroku Trybunału publikowany na stronie Biuletynu Informacji Publicznej ma być odmienny od tego, który jest przekazywany do organu urzędowego (a tym samym do powszechnej wiadomości). Informacje publiczne zawarte na stronach BIP powinna cechować nie tylko prawdziwość ale i w jak najwyższym stopniu rzetelność. Trudno znaleźć uzasadnienie dla rozwiązania, przewidującego anonimizację danych osobowych skarżących na stronie internetowej BIP Trybunału, podczas gdy te same dane byłyby jednocześnie udostępniane każdemu zainteresowanemu na wniosek o udostępnienie informacji publicznej". Według stanowiska Prezesa TK: "Za publikowaniem imion i nazwisk osób wnoszących skargi konstytucyjne, w następstwie których dochodzi do wydania wyroku przemawia także specyfika postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Trybunał orzeka (...) o hierarchicznej zgodności norm prawnych a jego orzeczenia mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne, niezależnie od sposobu zainicjowania postępowania (wniosek, pytanie prawne, skarga konstytucyjna). W swoim orzecznictwie Trybunał wielokrotnie podkreślał, że jest "sądem prawa", nie zaś "sądem faktów". W wypadku skargi konstytucyjnej powoduje to konieczność wykazania przez każdego skarżącego, że to kwestionowany przez niego przepis, a nie wadliwa praktyka jego stosowania stanowi źródło naruszenia jego wolności i praw. (...). Zasadniczym celem skargi konstytucyjnej jest zatem ochrona konstytucyjności porządku prawnego, natomiast eliminacja rozstrzygnięć indywidualnych, w tym orzeczeń sądowych odbywa się wyłącznie w ramach następstw orzeczonej niekonstytucyjności (...). proces tworzenia prawa w państwie demokratycznym i prawnym nie może być anonimowy i musi zapewniać poznanie wszystkich podmiotów biorących w nim udział, tak – analogicznie – nie może być anonimowy proces kontroli konstytucyjności tego prawa. Jest to działalność stricte publiczna. Specyfika postępowania przed Trybunałem nie pozwala na proste przeniesienie standardów anonimizacji orzeczeń stosowanych przez Sąd Najwyższy, sądy powszechne czy administracyjne. Biorąc pod uwagę chociażby sam skutek wyroku Trybunału oraz powiązaną z nim moc powszechnie obowiązującą, trudno nie zwrócić uwagi, że w interesie publicznym jest kształtowanie postępowania przed Trybunałem w sposób jak najbardziej transparentny, włączając w to określenie podmiotu inicjującego takie postępowanie. Nie sposób w ujawnieniu imienia i nazwiska podmiotu (osoby fizycznej lub prawnej) domagającego się derogacji przepisu ustawy doszukiwać się tak naruszenia przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, jak i prawa do prywatności. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ścisłe z działalnością publiczną (wyrok SN z 24 czerwca 2003 r., sprawa III RN 95/02). W wyroku z 8 listopada 2012 r. w sprawie I CSK 190/12 Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, że nie zawsze imiona i nazwiska osoby fizycznej, także wówczas, gdy nie pełni ona funkcji publicznej, będą objęte ochroną życia prywatnego. Według Prezesa TK przywołany przez skarżącą wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1177/08 "nie jest adekwatny (...) w zakresie dotyczącym publikacji orzeczeń przez Trybunał Konstytucyjny. (...) jednym z elementów, które sądy administracyjne biorą pod uwagę przy ocenie dopuszczalności publikowania danych osobowych, jest również powiązanie ze sferą publiczną (zob. wyrok NSA z 14 marca 2013 r., sprawa I OSK 620/12). A tak, co oczywiste, jest w przypadku skargi konstytucyjnej oraz wyroku Trybunału wydanego w następstwie takiej skargi".

W tej sytuacji Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję administracyjną z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...], mocą której odmówił uwzględnienia wniosku w przedmiotowej sprawie.

We wniosku z dnia 27 listopada 2014 r. do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji, iż przedmiotowe orzeczenie zawiera nie tylko jej imię i nazwisko, ale po publikacji na stronie internetowej TK wyroku Trybunału jej pełnego imienia i nazwiska – zostały upublicznione dane sensytywne m.in. dotyczące stanu jej zdrowia, metod leczenia, postępowań sądowych w tej sprawie itp., zamieszczone w dokumentach (skarga kasacyjna, stanowiska uczestników), anonimizowanych do dnia [...] lutego 2014 r. (...) Poprzez publikację jej danych osobowych, w tym danych sensytywnych na stronie internetowej TK, każda osoba korzystająca z internetu, wystarczy, że wpisze do wyszukiwarki hasła: zasiłek chorobowy, utrata zasiłku chorobowego czy też jej imię i nazwisko, ma dostęp nie tylko do sentencji wyroku TK, ale również dokumentów w jej sprawie z dostępem do pełnego imienia i nazwiska oraz danych sensytywnych.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...].

W dniu 16 maja 2016 r. do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga skarżącej na powyższą decyzję GIODO w której zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 27 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 2135, z późn. zm.) przez błędną interpretację tych przepisów, polegające na przyjęciu przez organ II instancji, iż publikacja przez trybunał Konstytucyjny na stronie internetowej [...], danych osobowych Skarżącej w zakresie imienia i nazwiska w wyroku trybunału Konstytucyjnego z dnia [...].02.2014 r. (sygn. akt: SK [...]) wraz z innymi danymi sensytywnymi m.in. dotyczącymi stanu jej zdrowia, przebytych chorób, metod leczenia, przebiegu i wyniku postępowań sądowych w tej sprawie- bez uprzedniego dokonania anonimizacji danych – jest przetwarzaniem danych osobowych zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 2 oraz w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej przez niezastosowanie ww. przepisów, polegające na publikacji na wskazanej stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego jej danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...].02.2014 r. (sygn. akt: SK [...]) wraz z innymi danymi sensytywnymi – bez uprzedniej anonimizacji danych oraz uznanie, że zastosowanie w niniejszej sprawie winne mieć przepisy § 53 ust. 2 uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów i Trybunału Konstytucyjnego w sprawie regulaminu TK. podczas gdy Sądy i trybunały podlegają regułom i procedurom u.d.i.p., o ile inne ustawy (a nie przepisu aktów podstawowych) zawierające przepisy proceduralnego nie będą przewidywały procedur szczególnych;

3) naruszenie przepisów prawa procesowego art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na tym, że organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji, pomimo, ze w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji co do istoty sprawy, a tym samym uwzględnienia wniosku w sprawie skargi J. D. na udostępnienie jej danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...].02.2014 r. (sygn. akt: SK [...]), opublikowanym na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego pod wskazanym powyżej adresem.

W tej sytuacji Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...], na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r., poz. 718) w zw. z art. art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. 2016 r. poz. 23 ze zm.) oraz art. 6, art. 12 pkt 2 w związku z art. 18 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 1 pkt 3 i art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. Dz. U. 2015 r. poz. 2135 ze zm.) i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm.), po rozpatrzeniu skargi J. D., 1) uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...], 2) nakazał Prezesowi Trybunału Konstytucyjnego wyeliminowanie nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych J. D., poprzez usunięcie ze strony internetowej [...], jej danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska, zawartych w wyroku z Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] lutego 2014 r. sygn. akt SK [...]. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że przedmiotem postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie jest udostępnienie danych osobowych skarżącej w zakresie imienia i nazwiska w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] lutego 2014 r. sygn. akt SK [...], opublikowanym na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego www.trybunal.gov.pl. i wskazana strona pełni funkcję Biuletynu Informacji Publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W odniesieniu do legalności przetwarzania danych osobowych wrażliwych stosuje się przepis art. 27 ustawy o ochronie danych osobowych, zgodnie z którym zabrania się przetwarzania danych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne, przynależność wyznaniową, partyjną lub związkową, jak również danych o stanie zdrowia, kodzie genetycznym, nałogach lub życiu seksualnym oraz danych dotyczących skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym (ust. 1). Przetwarzanie danych, o których mowa w ust. 1, jest jednak dopuszczalne, jeżeli: 1) osoba, której dane dotyczą, wyrazi na to zgodę na piśmie, chyba że chodzi o usunięcie dotyczących jej danych; 2) przepis szczególny innej ustawy zezwala na przetwarzanie takich danych bez zgody osoby, której dane dotyczą, i stwarza pełne gwarancje ich ochrony; 3) przetwarzanie takich danych jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów osoby, której dane dotyczą, lub innej osoby, gdy osoba, której dane dotyczą, nie jest fizycznie lub prawnie zdolna do wyrażenia zgody, do czasu ustanowienia opiekuna prawnego lub kuratora; 4) jest to niezbędne do wykonania statutowych zadań kościołów i innych związków wyznaniowych, stowarzyszeń, fundacji lub innych niezarobkowych organizacji lub instytucji o celach politycznych, naukowych, religijnych, filozoficznych lub związkowych, pod warunkiem, że przetwarzanie danych dotyczy wyłącznie członków tych organizacji lub instytucji albo osób utrzymujących z nimi stałe kontakty w związku z ich działalnością i zapewnione są pełne gwarancje ochrony przetwarzanych danych; 5) przetwarzanie dotyczy danych, które są niezbędne do dochodzenia praw przed sądem; 6) przetwarzanie jest niezbędne do wykonania zadań administratora danych odnoszących się do zatrudnienia pracowników i innych osób, a zakres przetwarzanych danych jest określony w ustawie; 7) przetwarzanie jest prowadzone w celu ochrony stanu zdrowia, świadczenia usług medycznych lub leczenia pacjentów przez osoby trudniące się zawodowo leczeniem lub świadczeniem innych usług medycznych, zarządzania udzielaniem usług medycznych i są stworzone pełne gwarancje ochrony danych osobowych; 8) przetwarzanie dotyczy danych, które zostały podane do wiadomości publicznej przez osobę, której dane dotyczą; 9) jest to niezbędne do prowadzenia badań naukowych, w tym do przygotowania rozprawy wymaganej do uzyskania dyplomu ukończenia szkoły wyższej lub stopnia naukowego; publikowanie wyników badań naukowych nie może następować w sposób umożliwiający identyfikację osób, których dane zostały przetworzone; 10) przetwarzanie danych jest prowadzone przez stronę w celu realizacji praw i obowiązków wynikających z orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowym lub administracyjnym (art. 27 ust. 2 ustawy). Z kolei w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnianiu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie, a według art. 3 ust. 1 pkt 2, prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia m.in. do wglądu do dokumentów urzędowych. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 lit a) tej ustawy udostępnieniu podlega informacja publiczna o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności: treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć (tiret pierwsze); dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających (tiret drugie). Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy, dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. W myśl art. 8 ust. 3 tej ustawy podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 (m.in. organy władzy publicznej), obowiązane są do udostępniania w Biuletynie Informacji Publicznej informacji publicznych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3, pkt 4 lit. a) tiret drugie, lit. c) i d) i pkt 5. Podmioty, o których mowa w zdaniu pierwszym, mogą udostępniać w Biuletynie Informacji Publicznej również inne informacje publiczne. Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej uprawnione są do udostępniania informacji publicznej w publikatorze teleinformatycznym Biuletynie Informacji Publicznej. Powyższe dotyczy również Trybunału Konstytucyjnego. W myśl art. 1 aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. 2016 poz. 178), Trybunał Konstytucyjny jest organem władzy sądowniczej powołanym w celu wykonywania kompetencji określonych w Konstytucji. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 r. sygn. akt I OSK 933/11 stwierdził, że wyrok sądu jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej i stanowi informację publiczną udostępnianą na podstawie przepisów tej ustawy. Jak stanowi § 53 ust. 2 uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego (M.P. Nr 72, poz. 720), orzeczenia Trybunału są udostępniane w postaci elektronicznej na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego. Art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych stanowi, że w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza się orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw. Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, orzeczenie Trybunału powinno zawierać wymienienie wnioskodawcy i innych uczestników postępowania. Mając powyższe na uwadze organ skonstatował, że przetwarzanie danych osobowych skarżącej przez Trybunał Konstytucyjny poprzez ich publikację na stronie internetowej [...] odbywa się niezgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy (o ochronie danych osobowych), bowiem udostępnione zostało imię i nazwisko skarżącej, a także informacje dotyczące jej osoby, jak stan zdrowia (przebyte choroby, metody leczenia), przebieg i wynik postępowań sądowych. Bezsporny jest fakt, że wskazana przez skarżącą strona internetowa pełni rolę Biuletynu Informacji Publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do art. 5 ust. 2 powołanej ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Zatem jeśli osoba, której dane zawarte są w wyroku Trybunału Konstytucyjnego wraz z jej danymi osobowymi, powinno nastąpić po uwzględnieniu wskazanego wyżej wyłączenia jawności. W dalszej części wskazano, że publikacja orzeczenia po dokonaniu odpowiedniej anonimizacji danych osobowych w dzienniku urzędowym pozwala wszystkim zainteresowanym na poznanie treści takiego orzeczenia, jak i czyni zadość warunkom jego dostępności oraz powszechnej znajomości, bez narażanie prawa do prywatności skarżącej. W tej sytuacji prywatność skarżącej, jako dobro chronione prawem powinno mieć pierwszeństwo przed innym dobrem prawem chronionym – dostępnością do informacji publicznej. Udostępniając, bowiem informację publiczną w sposób ingerujący w prywatność osoby fizycznej administrator danych obowiązany jest ustalić czy zakres przekazywanych danych jest niezbędny dla potrzeb takiego udostępnienia. Jak wynika z poczynionych w tym zakresie ustaleń, w przedmiotowym przypadku doszło do przekroczenia niezbędnego zakresu danych przekazywanych celem ich udostępnienia. Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego zawiera wskazanie podmiotu, który zainicjował postępowanie przed Trybunałem oraz pozostałych uczestników postępowania. Jednak przepis ten odnosi się sensu stricto do niezbędnych elementów orzeczenia, a nie do jego publikacji na stronie internetowej BIP. Artykuł ten nie stoi więc w sprzeczności z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej i jej artykułem art. 5 ust. 2, który w sposób szczegółowy sposób reguluje sposób upubliczniana wyroku jako informacji o sprawach publicznych w BIP. Administrator danych osobowych przetwarzając dane osobowe powinien uwzględnić zasadę adekwatności o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych. Oznacza to, że "swym rodzajem i swą treścią dane nie powinny wykraczać poza potrzeby wynikające z celu ich zbierania" (J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz, Ochrona danych Osobowych, Komentarz, Zakamycze 2004 s. 556). Wobec powyższego udostępnienie wyroku, który zawiera dane osobowe, powinno nastąpić po odpowiednim przetworzeniu danych osobowych w nim zawartych. Reasumując, upublicznienie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego danych osobowych Skarżącej jest nieadekwatne do celu jakiemu powinno służyć upublicznienie wyroku. Cel informacyjny upublicznienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego może zostać osiągnięty również z odpowiednim uwzględnieniem prawa do prywatności osoby inicjującej dane postępowanie. Podstawowym celem BIP jest powszechne informowanie o sprawach publicznych i w tym przypadku cel ten mógłby zostać osiągnięty pomimo anonimizacji orzeczenia w BIP. Powyższe stanowisko potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1177/08, który co prawda odnosi się do danych osobowych zawartych w uchwałach organu gminnego, ale stanowi wskazówkę interpretacyjną przy udostępnianiu każdej informacji publicznej. Uznał bowiem, iż "usunięcie personaliów osób prywatnych, czy też ich zanonimizowanie w ogłoszonej w BIP uchwale organu gminnego, nie wpływa na czytelność dokonanego w ten sposób przekazu. W tym przypadku treść aktu administracyjnego nie traci waloru informacyjnego, albowiem wynika z niej, kto kiedy i w jakiej sprawie publicznej zajął określone stanowisko. Podstawowym celem BIP jest powszechne informowanie o sprawach publicznych i w tym przypadku cel ten został zrealizowany. Prezentowanie odmiennego poglądu pozostaje w sprzeczności z konstytucyjnymi gwarancjami wolności i praw obywatela. W świetle art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia nie mogą naruszać istoty wolności i praw". Podobne stanowisko wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 marca 2013 r. sygn. akt: I OSK 620/12 który stwierdził, że "jeżeli więc celem dostępu do informacji publicznej jest przejrzystość działalności organów władzy publicznej, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do prywatności osób fizycznych (art. 5 ust. 2) to cel informacyjny jest spełniony także wówczas gdy informacja o treści (...) w sprawie rozpatrzenia skargi (...) zamieszczona w (...) pomija dane osobowe skarżącego". Ujawnienie imienia i nazwiska podmiotu (osoby fizycznej lub prawnej) domagającego się derogacji przepisu ustawy stanowi więc naruszenie przepisów ustawy o ochronie danych osobowy. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ścisłe z działalnością publiczną. Jednak w przedmiotowej sprawie nie sposób doszukiwać się działalności publicznej skarżącej pomimo tego, że samo postępowanie ma charakter publiczny, ponieważ wymieniona jest osobą prywatną, a uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do jej życia prywatnego. W dalszej części podał, że zgodnie z art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r., poz. 718) organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. W rozpoznawanej sprawie organ, po ponownym przeanalizowaniu materiału dowodowego stwierdził, że zaskarżone decyzje były wydane z rażącym naruszeniem prawa i z tego też powodu opisane powyżej decyzje.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Prezes Trybunału Konstytucyjnego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych zarzucając naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to:

1. art. 9 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 28 b ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2016, poz. 296) w zw. z art. 100 ust. 1 pkt 3 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016, poz. 293) w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a oraz z art. 7 ust. 1 pkt. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015, poz. 2058) w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2015, poz. 2135) poprzez ich niezastosowanie, co doprowadziło do przyjęcia, że narusza zasady przetwarzania danych osobowych zamieszczenie na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Trybunału Konstytucyjnego sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. SK [...] w kształcie odpowiadającym treści ogłoszonej w Dzienniku Ustaw (tj. z imieniem i nazwiskiem wnioskodawcy),

2. art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych poprzez błędną ich wykładnię i nieuzasadnione przyjęcie, że dane osobowe w postaci imienia i nazwiska osoby fizycznej, która wniosła skargę konstytucyjną, która to skarga została rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i zakończyła się wydaniem wyroku, podlega ochronie prywatności.

W uzasadnieniu podano, że zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych, w Dzienniku Ustaw są publikowane orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw. Zarówno obecnie obowiązująca ustawa z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (art. 100 ust. 1 pkt 3) jak i ustawa obowiązująca w dniu wydania wyroku SK [...] - tj. ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; art. 71 ust. 1 pkt 3) przewidują zamieszczenie w orzeczeniu Trybunału danych inicjatora postępowania. Samo ogłoszenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jest czynnością wyłącznie techniczną i nie powinno prowadzić do jakichkolwiek zmian w jego treści. Przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie przewidują możliwości nieujawnienia danych osobowych inicjatora postępowania w wypadku ogłoszenia wyroku Trybunału. Co istotne, możliwość taka jest przewidziana wyłącznie w odniesieniu do postanowień o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi lub skardze, w sytuacji gdy skarżący uczyni stosowne zastrzeżenie (art. 78 ustawy o TK). Z powyższych sporny wyrok został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2014 pod pozycją [...] wraz z jej imieniem i nazwiskiem (jako inicjatora postępowania). Przetworzenie danych osobowych wynikało z konieczności spełnienia obowiązku wynikającego z ww. przepisów, a zatem odbywało się zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych i nie wymagało zgody zainteresowanej. Z publikacją aktów prawnych oraz orzeczeń Trybunału w dziennikach urzędowych związane jest domniemanie powszechnej znajomości tak ogłoszonej treści (zob. np. wyrok TK z 12 listopada 2001 r., P 2/01). Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych są udostępniane nieodpłatnie do wglądu i do pobrania w formie dokumentu elektronicznego na stronach internetowych Rządowego Centrum Legislacji jak i za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub informatycznych nośników danych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, stosownie do wniosku zainteresowanego podmiotu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Nie ulega zatem wątpliwości, ze orzeczenia Trybunału, niezależnie od faktu ich publikacji w dzienniku urzędowym, stanowią informację publiczną, co dodatkowo potwierdza art. 6 ust. 1 pkt 4 lit a u.d.i.p., traktując orzeczenia Trybunału jako dokumenty urzędowe. Ustawa o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że udostępnienie informacji publicznej odbywa się, między innymi, w drodze ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej. Jak podkreśla się w doktrynie oraz w orzecznictwie, art. 8 ust. 3 zd. 2 ustawy umożliwia publikowanie w BIP również innych informacji publicznych, niewymaganych ustawowo, których wybór, zakres i stopień szczegółowości pozostawione zostały wyłącznie uznaniu podmiotu udostępniającego, co bez wątpienia daje nieograniczone możliwości doboru informacji publicznych przeznaczonych do ogłoszenia w BIP (I. Kamińska I., M. Rozbicka-Ostrowska, komentarz do art.8 ustawy o dostępie do informacji publicznej, [w:] Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, WK 2016, LEX). Strona Biuletynu Informacji Publicznej Trybunału Konstytucyjnego ze zrozumiałych względów jest zatem wykorzystywana do publikowania treści dokumentów urzędowych, w tym wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Zaskarżona decyzja prowadzi do trudnych do zaakceptowania skutków, bowiem z jednej strony wyrok Trybunału, w kształcie opublikowanym w Dzienniku Ustaw, będzie stanowił informację publiczną, powszechnie dostępną i udostępnianą stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych. Wyrok Trybunału, w takim samym kształcie (tj. wraz z danymi osobowymi), będzie także udostępniany na wniosek w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z drugiej jednak strony organ wyklucza możliwość publikacji tożsamej (pełnej) treści wyroku na stronie Biuletynu Informacji Publicznej, a zatem w sposób nieuzasadniony ingeruje w sposób wykonywania kompetencji przez Biuro Trybunału Konstytucyjnego jako podmiotu obowiązanego do udostępniania informacji publicznej określone w art. 8 ust. 3 zd. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podkreślono, że w ramach prawa do informacji mieści się wolność jej rozpowszechniania (zob. np. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, komentarz do art.23a ustawy o dostępie do informacji publicznej, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, WK 2016, LEX). W obecnym stanie prawnym znajduje to wyraz również w art. 7 ust. 1 ustawy z 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. poz. 352), zgodnie z którym przepisy tej ustawy nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania. Racjonalnym założeniem ustawodawcy jest zatem, że udostępniona informacja publiczna będzie mogła być swobodnie rozpowszechniana. Założenie to podważa jednak decyzja organu, która wymuszałaby na Prezesie Trybunału Konstytucyjnego dokonanie anonimizacji wyroku Trybunału na stronie internetowej BIP, pomimo że wersja niezanonimizowana tego orzeczenia znajduje się, stosownie do treści ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz ustawie o ogłaszaniu aktów normatywnych – w obiegu publicznym (w tym została już udostępniona w dzienniku urzędowym) i może być w takim kształcie dalej rozpowszechniana. Zwrócono też uwagę, że organ w sposób wybiórczy uwzględnił wyrok NSA z 14 marca 2013 r. sygn. akt I OSK 620/12. W uzasadnieniu tego wyroku znalazła się wskazywana przez organ teza, że cel informacyjny jest spełniony, gdy informacja o treści uchwały w sprawie rozpatrzenia skargi zamieszczona na stronie BIP – pomija dane osobowe skarżącego. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych pomija jednak trzy istotne elementy wynikające z tego orzeczenia. Po pierwsze wyrok NSA, dotyczył publikacji uchwał Rady Gminy, które pełnią odmienną rolę w naszym systemie prawnym niż wyroki Trybunału Konstytucyjnego. Po drugie, wyrok ten dotyczył sposobu rozpatrzenia skargi obywatela, a zatem wyłącznie jego sprawy indywidualnej nie zaś sfery publicznej, co ma miejsce w wypadku postępowania przed TK. Po trzecie, konieczność uwzględniania faktu czy dana uchwała dotyczy sfery publicznej czy też wyłącznie prywatnej, i co za tym idzie - różny poziom ochrony danych osobowych wynika wprost z dalszej części uzasadnienia tego wyroku: "Indywidualny charakter spraw, w których podjęta została uchwała Rady Gminy z dnia 25 marca 2010 r. wskazuje, że nie dotyczyła ona sfery publicznej, lecz ściśle określonych interesów osoby prywatnej. Także z tych względów podlegały ochronie dane osobowe wnoszącego skargę, jeżeli nie wyraził on zgody na ich upublicznienie." Z powyższego wynika, że organ przy wydawaniu decyzji pominął wskazywane na wstępie przepisy ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych oraz ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, z których wynika obowiązek publikacji orzeczeń Trybunału wraz z danymi osobowymi (imieniem i nazwiskiem) inicjatorów postępowania. W efekcie czego GIODO nie uwzględnił także kompetencji Trybunału Konstytucyjnego do publikacji własnych wyroków (w takim samym kształcie) na stronie internetowej – stronie Biuletynu Informacji Publicznej. W dalszej części wskazano, że w zaskarżonej decyzji bezpodstawnie przyjęto, iż imię i nazwisko osoby fizycznej, która wniosła skargę konstytucyjną, która została rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i zakończyła się wydawaniem wyroku, podlega ochronie prywatności, stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powyższy, błędny pogląd wynika z faktu, że organ nie uwzględnia specyfiki postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w tym konstrukcji skargi konstytucyjnej. Wskazano, że skarga konstytucyjna w polskim porządku prawnym służy przede wszystkim ochronie konstytucyjności porządku prawnego nie zaś rozstrzyganiu o konstytucyjności samego ostatecznego rozstrzygnięcia sądowego zapadłego w sprawie skarżącego. Trybunał Konstytucyjny nie rozstrzyga zatem sprawy indywidualnej (prywatnej) ale sprawę o znaczeniu publicznym, zaś sam wyrok wydany w sprawie skargi konstytucyjnej ma, tak jak inne orzeczenia Trybunału, w myśl art. 190 ust. 1 Konstytucji, moc powszechnie obowiązującą i jest ostateczny. Wydany w następstwie skargi konstytucyjnej wyrok wywiera " zatem skutki erga omnes (wykraczając poza "sprawę" skarżącego), zaś orzeczenie o niekonstytucyjności przepisu zakwestionowanego w takiej skardze prowadzi do zmiany stanu prawnego, umożliwiając przy tym skorzystanie z odpowiednich środków prawnych (np. skarg o wznowienie postępowania) innym podmiotom (zob. wyrok TK z 14 stycznia 2014 r., SK 25/11). Ze względu na skutki wyroków Trybunału Konstytucyjnego, trudno zaakceptować pogląd, przyjęty przez organ, zgodnie z którym imię i nazwisko osoby, która skutecznie zainicjowana kontrolę konstytucyjności prawa w trybie skargi konstytucyjnej, podlega ochronie prywatności. Kwestia specyfiki postępowania w sprawie ze skargi konstytucyjnej była często podkreślana przez sam Trybunał Konstytucyjny, czego przykładem jest m.in. wyrok TK z 24 października 2007 r., SK 7/06: "Skarga konstytucyjna w polskim systemie prawnym konstrukcyjnie przede wszystkim służy eliminacji z systemu prawnego niekonstytucyjnych norm. To różni ją od skargi konstytucyjnej, która (tak jest np. w systemie niemieckim) jest skonstruowana jako instrument konstytucyjnej korekty rozstrzygnięć indywidualnych. Wskazana cecha charakterystyczna skargi ujawnia się przede wszystkim w tym, że ostateczne rozstrzygnięcie nie jest bezpośrednim przedmiotem oceny konstytucyjności przez Trybunał Konstytucyjny. Kontrola Trybunału koncentruje się tu na normach leżących u podstaw tego rozstrzygnięcia. Ponadto skarga konstytucyjna w polskim systemie prawnym, ze wskazanej wyżej przyczyny, nie może dotyczyć niekonstytucyjnego stosowania konstytucyjnych przepisów. W konsekwencji inicjujący kontrolę konstytucyjności normy, wnosząc skargę, musi spełnić wszystkie przesłanki wymagane dla kontroli abstrakcyjnej, a nadto musi się legitymować ostatecznym rozstrzygnięciem własnej, konkretnej sprawy, w której doszło do naruszenia jego konstytucyjnego prawa podmiotowego, przy czym źródłem naruszenia musi być prawidłowe zastosowanie niekonstytucyjnej normy. Z uwagi na swe charakterystyczne cechy konstrukcyjne, skarga konstytucyjna służy w polskim systemie prawnym w pierwszym rzędzie ochronie konstytucyjności porządku prawnego, natomiast eliminacja z obrotu niekonstytucyjnych rozstrzygnięć indywidualnych dokonuje się tylko w ramach regulacji następstw orzeczenia o niekonstytucyjności. Bezpośrednim skutkiem orzeczenia niekonstytucyjności jest eliminacja z systemu prawnego (derogacja) normy uznanej za niekonstytucyjną". Na marginesie zwrócono uwagę, że także w wyroku TK z [...] lutego 2014 r., SK [...] (tj. wydanym na skutek wniesienia skargi konstytucyjnej przez skarżą) Trybunał podkreślił, że jest sądem prawa i nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości, a przez to nie rozstrzyga o faktach dotyczących badanego problemu konstytucyjnego, opierając się wyłącznie na ustaleniach poczynionych przez sądy powszechne w sprawie skarżącej. W zaskarżonej decyzji słusznie wyrażono pogląd, zgodnie z którym, ochroną prawa do prywatności objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej ani sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną. Zbytnim uproszczeniem, nie uwzględniającym wyżej wskazanej specyfiki postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, jest jednak przyjęcie przez organ, że skoro skarżąca jest osobą prywatną a uzasadnienie wyroku odnosi się do jej życia prywatnego, ochroną prywatności objęte jest jej imię i nazwisko. Zdaniem organu skarżąca poprzez zainicjowanie postępowania, mającego na celu kontrolę konstytucyjności prawa i wydania orzeczenia skutecznego era omnes (art. 190 ust. 1 Konstytucji), wykroczyła poza wskazywaną wyżej sferę działań osobistych czy prywatnych. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w istocie pominął publiczny charakter skargi konstytucyjnej przyjmowany na gruncie Konstytucji, traktując to postępowanie jako typowe postępowanie sądowe dotyczące wyłącznie indywidualnej sprawy skarżącej. Powyższego nie zmienia fakt, że na stronie Trybunału Konstytucyjnego (w tym w uzasadnieniu wyroku) zawarte są informacje dotyczące przebiegu i wyniku postępowania sądowego w sprawie skarżącej. Jednym z etapów kontroli skarg konstytucyjnych jest bowiem jej analiza formalna, w szczególności pod kątem spełnienia wymogu wyczerpania drogi prawnej (vide: art. 79 ust. 1 Konstytucji). Obowiązkiem Trybunału jest zbadanie czy w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą przeszkody formalne, skutkujące niedopuszczalnością orzekania. Jest to stały element uzasadnień wyroków wydanych w sprawach zainicjowanych skargą konstytucyjną (zob. np. wyrok TK z 6 października 2015 r., SK 19/14). Wbrew zastrzeżeniom organu na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego szczegółowe informacje dotyczące stanu zdrowia oraz odbytego leczenia skarżącej zostały zanonimizowane. Dotyczy to w szczególności treści zawartych w skardze konstytucyjnej skarżącej, która zawarta jest w elektronicznej zakładce "dokumenty w sprawie" ([...]). Także uzasadnienie wyroku nie zawiera, wbrew stanowisku organu, szczegółowych informacji o stanie zdrowia skarżącej. Celowe jest wskazanie, że skargi konstytucyjne, po ich przekazaniu do merytorycznego rozpoznania, są publikowane na stronie internetowej, jako informacje publiczne, stosownie do § 2 pkt 1 zarządzenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z 29 października 2015 r. w sprawie udostępniania akt sprawy w Trybunale Konstytucyjnym oraz sporządzania i udostępniania odpisów, kopii lub wyciągów z tych akt. Udostępnienie tych dokumentów na stronie internetowej realizuję zasadę jawności akt Trybunału Konstytucyjnego (art. 59 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym). Dokonując oceny legalności udostępniania imienia i nazwiska skarżącej w wyroku Trybunału zwrócono też uwagę, że zgodnie z orzecznictwem ukształtowanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, sama identyfikacja osoby fizycznej, z jej imienia i nazwiska, nie łączy się automatycznie z naruszeniem jej prawa prywatności. Z tego powodu Sąd Najwyższy oraz Naczelny Sąd Administracyjny uznają za prawidłowe udostępnianie imion i nazwisk osób fizycznych, które weszły w formalne relacje z organami władzy publicznej, nawet wówczas, gdy nie uzyskały przez to bezpośredniego wpływu na sprawowanie funkcji publicznych (zob. np. orzecznictwo dotyczące ujawniania imion i nazwisk osób zawierających z organami władzy publicznej umowy cywilnoprawne - tj. wyrok SN z 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12, wyrok NSA z 9 października 2014 r., I OSK 546/14, wyrok NSA z 12 lutego 2015 r., I OSK 759/14; wyrok NSA z 6 lutego 2015 r., I OSK 650/14; wyrok NSA z 4 lutego 2015 r., I OSK 531/14; wyrok NSA z 11 grudnia 2014 r., I OSK 213/14; wyrok NSA z 8 lipca 2015 r, I OSK 1530/14). Skoro w takich wypadkach udostępnianie imion i nazwisk jest dopuszczalne (a co więcej, pożądane z punktu widzenia prawa do informacji) to tym bardziej trudno uznać, że osoba fizyczna, która skutecznie inicjuje przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowanie służące eliminacji z porządku prawnego norm powszechnie obowiązujących, korzystałaby w tym samym zakresie z prawa do prywatności. Z powyższego wynika, że trudno wyprowadzić z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zakaz publikowania na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego, imienia i nazwiska osoby fizycznej, która zainicjowała postępowanie zakończone wydaniem wyroku. Tego typu dane osobowe, ze względu na charakter postępowania przed Trybunałem, nie mieszczą się w sferze ochrony prywatności wyznaczonej przez ww. przepis, a ich przetwarzanie na stronie internetowej, w kontekście przytoczenia treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego są adekwatne do założonego celu, tym samym odbywa się to zgodne z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych. Taka wykładnia art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej koresponduje ze wskazanym we wcześniejszej części skargi art. 9 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 28 b ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych w zw. z art. 100 ust. 1 pkt 3 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym, z których wynika obowiązek publikacji danych inicjatora postępowania w dzienniku urzędowym (jako element składowy orzeczenia). Ustawodawca przewidując podanie tego typu danych do publicznej wiadomości ogranicza jednocześnie zakres prywatności przysługujący osobie fizycznej. Inne założenie przeczyłoby zasadzie racjonalności ustawodawcy.

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że należy zgodzić się, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2016, poz. 296), orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw są publikowane w Dzienniku Ustaw. W związku z powyższym wyrok Trybunału Konstytucyjnego z [...] lutego 2014 r. (SK [...]) w sprawie zainicjowanej przez J. D. został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2014 pod pozycją [...] wraz z jej imieniem i nazwiskiem i nie wymagało to zgody. Należy jednak odróżnić publikację danych osobowych J. D. w Dzienniku Ustaw, które to zasady publikacji normuje ustawa o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, od publikacji danych osobowych J. D. w BIP Trybunału Konstytucyjnego. Publikacja wyroku w BIP podlega reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z artykułem art. 5 ust. 2 powołanej ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Nie można domniemywać wyłączenia powyższego przepisu z przepisów innej ustawy, bez względu na publiczny charakter postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. W dalszej części powołując się na stanowisko judykatury wskazano, że ujawnienie imienia i nazwiska podmiotu (osoby fizycznej lub prawnej) domagającego się derogacji przepisu ustawy stanowi więc naruszenie przepisów ustawy o ochronie danych osobowy. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ścisłe z działalnością publiczną. Jednak w przedmiotowej sprawie nie sposób doszukiwać się działalności publicznej J. D., pomimo tego że samo postępowanie ma charakter publiczny, ponieważ J. D. jest osobą prywatną, a uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do jej życia prywatnego. Nadmieniono, że Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. (Dz. Urz. EU L 119/1 z 27.04.2016) w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), które będzie stosowane od dnia 25 maja 2018 r. szczegółowo reguluje kwestie "prawa do bycia zapomnianym". Zgodnie z art. 17 rozporządzenia, po spełnieniu odpowiednich przesłanek osoba, której dane dotyczą, ma prawo żądania od administratora niezwłocznego usunięcia dotyczących jej danych osobowych, a administrator ma obowiązek bez zbędnej zwłoki usunąć dane osobowe. W związku z powyższym, iż poprzez publikację danych w Internecie, dostęp do nich zyskuje nieograniczona liczba podmiotów, co skutkuje licznymi możliwościami wykorzystania tych danych, także w celach niezgodnych z prawem. Ze względu na specyfikę funkcjonowania sieci Internet, dane te będą dostępne dla podmiotów z całego świata oraz będą mogły być pozyskiwane bez żadnych ograniczeń przez osoby fizyczne i podmioty gospodarcze, a następnie wykorzystywane przez te osoby i podmioty w dowolnych celach i w dowolny sposób np. do celów profilowania. Publikując dane osobowe w Internecie administrator danych osobowych powinien mieć świadomość powyższych konsekwencji. Wobec powyższego zasadnie nakazano Trybunałowi Konstytucyjnemu wyeliminowanie nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych J. D. poprzez usunięcie ze strony internetowej Trybunału Konstytucyjnego, jej danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska, zawartych w wyroku z dnia [...] lutego 2014 r. (sygn. akt SK [...]), opublikowanym na stronie internetowej.

Również w odpowiedzi na skargę, uczestniczka J. D. poparła stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i podtrzymała swoje argumenty ze skargi z dnia 11 marca 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm.), każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnianiu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 pkt 2, prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia m.in. do wglądu do dokumentów urzędowych, a według art. 6 ust. 1 pkt 4 lit a), udostępnieniu podlega informacja publiczna o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności: treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 2, ustawy dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Ponadto według brzmienia art. 8 ust. 3 ustawy podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2, obowiązane są do udostępniania w Biuletynie Informacji Publicznej informacji publicznych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 – 3, pkt 4 lit. a) tiret drugie, lit. c) i d) i pkt 5. Podmioty, o których mowa w zdaniu pierwszym, mogą udostępniać w Biuletynie Informacji Publicznej również inne informacje publiczne. Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że Trybunał Konstytucyjny jest podmiotem uprawnionym do udostępniania informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej.

Analizując dalej rozpoznawaną sprawę wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. 2016 poz. 178), Trybunał Konstytucyjny jest organem władzy sądowniczej powołanym w celu wykonywania kompetencji określonych w Konstytucji. Jak wynika z utrwalonego już stanowiska judykatury (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 sierpnia 2011 r. sygn. akt I OSK 933/11) , dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest również wyrok i w tej sytuacji stanowi on informację publiczną, udostępnianą na zasadach przewidzianych w tej ustawie. Natomiast w myśl § 53 ust. 2 uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego (M.P. Nr 72, poz. 720), orzeczenia Trybunału są udostępniane w postaci elektronicznej na stronach internetowych Trybunału Konstytucyjnego.

Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jedn. z 2016 r., poz. 296), w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza się orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw, a na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 3 cytowanej już wyżej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, orzeczenie Trybunału powinno zawierać wymienienie wnioskodawcy i innych uczestników postępowania.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie uczestniczka postępowania J. D. wniosła do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną o zbadanie zgodności z Konstytucją art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, i po jej rozpoznaniu Trybunał Konstytucyjny w dniu [...] lutego 2014 r. wydał wyrok o sygn. akt SK [...], który wraz z zamieszczonymi w nim imieniem i nazwiskiem J. D. został opublikowany na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego pod adresem [...]. W opublikowanym orzeczeniu podano m.in. jej imię i nazwisko oraz i to, że: "Skarżąca była zatrudniona jako prawnik w Okręgowym Inspektoracie Pracy. W okresie od 15 października 2007 r. do 31 marca 2008 r. była nieprzerwanie niezdolna do pracy z powodu choroby, co dokumentowała kolejnymi zwolnieniami lekarskimi przedstawianymi pracodawcy. Za okres od 18 października 2007 r. do 31 marca 2008 r. skarżącej wypłacono zasiłek chorobowy w łącznej kwocie 12 577,82 zł. Decyzją z [...] kwietnia 2008 r. (znak: [...]) Zakład Ubezpieczeń Społecznych zażądał od skarżącej zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za cały okres jego pobierania. Organ stwierdził, że skarżąca nie spełniła przesłanek do uzyskania zasiłku chorobowego bowiem w okresie wykazywanej niezdolności do pracy wykonywała pracę zarobkową. W odwołaniu od tej decyzji skarżąca powołała kilka okoliczności. Wskazywała, że świadczona przez nią praca nie była nakierowana na uzyskanie zarobku i miała charakter sporadycznej aktywności zawodowej. Praca ta nie mogła zostać zawieszona w momencie pójścia na zwolnienie lekarskie z uwagi na ciągłość spraw, w jakie skarżąca była zaangażowana jako doradca prawny. Skarżąca podkreślała przy tym, że podejmowana przez nią aktywność była rekomendowana przez lekarzy specjalistów, jako preferowana forma terapii, która wspomagała proces jej leczenia. Wyrokiem z [...] marca 2010 r. (sygn. akt [...]) Sąd Rejonowy w [...], Wydział [...] oddalił odwołanie skarżącej na decyzję ZUS. Z ustaleń faktycznych sądu wynikało, że skarżąca od 1 września 2004 r. w sposób nieprzerwany świadczyła usługi z zakresu poradnictwa prawnego członkom organizacji związkowych, działając na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych z Radą Wojewódzką OPZZ. Kontynuowała wykonywanie tej pracy także w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim, tj. od 15 października 2007 r. do 31 marca 2008 r. W tym czasie realizowane przez nią działania polegały na odbywaniu dwóch półtoragodzinnych dyżurów poradnictwa prawnego dwa razy w tygodniu. Praca ta miała charakter zarobkowy, bowiem skarżąca otrzymywała z tego tytułu miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1500 zł brutto. Rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji opierało się na wykładni art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach, stanowiącego podstawę decyzji ZUS wydanej w sprawie skarżącej. Sąd przyjął, że wskazany przepis wyraża podstawowy cel zasiłku chorobowego, jakim jest kompensata dochodu utraconego przez ubezpieczonego wskutek wystąpienia u niego czasowej, przejściowej niezdolności do zarobkowania. Celem zasiłku nie jest uzyskanie dodatkowej korzyści majątkowej przez ubezpieczonego, ale otrzymanie świadczenia, które – w pewnym okresie – zastępuje wynagrodzenie. Sąd Rejonowy w [...] stwierdził, że skarżąca zrealizowała jedną z przesłanek utraty prawa do zasiłku chorobowego określonych w art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach. Wykonywała bowiem pracę zarobkową w okresie niezdolności do pracy. W ocenie sądu praca wykonywana przez skarżącą miała charakter zarobkowy zarówno z uwagi na fakt uzyskiwania wynagrodzenia, jak również jej częstotliwość i cykliczność. Wyrokiem z [...] lipca 2010 r. (sygn. akt [...]) Sąd Okręgowy w [...][...] Wydział [...] oddalił apelację skarżącej od wyroku Sądu Rejonowego w [...]. Sąd drugiej instancji podtrzymał i przyjął jako własne wszystkie ustalenia dotyczące stanu faktycznego poczynione na etapie postępowania w pierwszej instancji. Sąd nie podzielił przy tym argumentacji zaprezentowanej w apelacji, wskazującej na sporadyczny charakter pracy wykonywanej przez skarżącą. Sąd podkreślił, że skarżąca prowadziła działalność doradztwa prawnego już w okresie zatrudnienia w Okręgowym Inspektoracie Pracy, a więc przed pójściem na zwolnienie lekarskie. Kontynuowała tę działalność także w okresie pozostawania na zwolnieniu. Jak wynikało z rejestru porad prawnych, skarżąca w okresie od 22 października 2007 r. do 30 marca 2008 r. odbyła 36 dyżurów w trakcie których udzielała porad członkom organizacji związkowych. Świadczyło to – zdaniem Sądu Okręgowego w [...] – o regularności pracy świadczonej przez skarżącą. Bezsporny był przy tym zarobkowy charakter tej pracy niezależnie od tego, że – jak twierdziła skarżąca – praca ta miała również znaczenie terapeutyczne. Sąd Okręgowy w [...] stwierdził, że w badanej sprawie znajduje zastosowanie art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach. Zgodnie z treścią tego przepisu, każda praca zarobkowa wykonywana w okresie zwolnienia lekarskiego powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego. Sam fakt wykonywania tego rodzaju pracy i pobierania za to wynagrodzenia jest samodzielną negatywną przesłanką prawa do zasiłku." Zatem niezależnie od imienia i nazwiska J. D., podano również okres jej nieprzerwanej niezdolności do pracy z powodu choroby, kwotę wypłaconego zasiłku chorobowego, decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z podaniem daty i znaku sprawy o zwrocie nienależnie pobranego zasiłku chorobowego i uzasadnienie tego stanowiska, argumentację i zarzuty wymienionej zawarte w odwołaniu do sądu, datę i sygn. wyroków sądowych wraz z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez sądy.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do treści stosownie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 2135), zabrania się przetwarzania danych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne, przynależność wyznaniową, partyjną lub związkową, jak również danych o stanie zdrowia, kodzie genetycznym, nałogach lub życiu seksualnym oraz danych dotyczących skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym (ust. 1). Przetwarzanie danych, o których mowa w ust. 1, jest jednak dopuszczalne, jeżeli: 1) osoba, której dane dotyczą, wyrazi na to zgodę na piśmie, chyba że chodzi o usunięcie dotyczących jej danych; 2) przepis szczególny innej ustawy zezwala na przetwarzanie takich danych bez zgody osoby, której dane dotyczą, i stwarza pełne gwarancje ich ochrony; 3) przetwarzanie takich danych jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów osoby, której dane dotyczą, lub innej osoby, gdy osoba, której dane dotyczą, nie jest fizycznie lub prawnie zdolna do wyrażenia zgody, do czasu ustanowienia opiekuna prawnego lub kuratora; 4) jest to niezbędne do wykonania statutowych zadań kościołów i innych związków wyznaniowych, stowarzyszeń, fundacji lub innych niezarobkowych organizacji lub instytucji o celach politycznych, naukowych, religijnych, filozoficznych lub związkowych, pod warunkiem, że przetwarzanie danych dotyczy wyłącznie członków tych organizacji lub instytucji albo osób utrzymujących z nimi stałe kontakty w związku z ich działalnością i zapewnione są pełne gwarancje ochrony przetwarzanych danych; 5) przetwarzanie dotyczy danych, które są niezbędne do dochodzenia praw przed sądem; 6) przetwarzanie jest niezbędne do wykonania zadań administratora danych odnoszących się do zatrudnienia pracowników i innych osób, a zakres przetwarzanych danych jest określony w ustawie; 7) przetwarzanie jest prowadzone w celu ochrony stanu zdrowia, świadczenia usług medycznych lub leczenia pacjentów przez osoby trudniące się zawodowo leczeniem lub świadczeniem innych usług medycznych, zarządzania udzielaniem usług medycznych i są stworzone pełne gwarancje ochrony danych osobowych; 8) przetwarzanie dotyczy danych, które zostały podane do wiadomości publicznej przez osobę, której dane dotyczą; 9) jest to niezbędne do prowadzenia badań naukowych, w tym do przygotowania rozprawy wymaganej do uzyskania dyplomu ukończenia szkoły wyższej lub stopnia naukowego; publikowanie wyników badań naukowych nie może następować w sposób umożliwiający identyfikację osób, których dane zostały przetworzone; 10) przetwarzanie danych jest prowadzone przez stronę w celu realizacji praw i obowiązków wynikających z orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowym lub administracyjnym (art. 27 ust. 2 ustawy).

Zauważyć również należy, że podany wyżej link do strony internetowej z zamieszczonym wyrokiem i przytoczonymi w nim opisanymi danymi, jest niezgodny z treścią art. 27 ust. 2 pkt 1) i 2) powyższej ustawy, bowiem J. D. nie wyraziła zgody na piśmie na przetwarzanie danych i opisanych już wyżej w powyższym wyroku, takich jak stan jej zdrowia, lub dotyczących ją orzeczeń sądowych, a przepis szczególny innej ustawy nie zezwala na przetwarzanie takich danych bez zgody osoby, której dane dotyczą, i nie stwarza pełne gwarancje ich ochrony. Z tego mianowicie powodu, że wskazana strona internetowa wraz z zamieszczonym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, pełni rolę Biuletynu Informacji Publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie zaś do treści art. 5 ust. 2 tejże ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Zatem jeśli osoba, której dane zawarte są w wyroku Trybunału Konstytucyjnego wraz z jej danymi osobowymi, powinno nastąpić po uwzględnieniu wskazanego wyżej wyłączenia jawności, bowiem uczestniczka postępowania nie jest osobą publiczną. Zgodzić się zatem należy z organem, że publikacja tego wyroku po dokonaniu odpowiedniej anonimizacji danych osobowych, pozwala wszystkim zainteresowanym na poznanie treści takiego orzeczenia, jak i czyni zadość warunkom jego dostępności oraz powszechnej znajomości, bez narażanie prawa do prywatności uczestniczki postępowania. W tej sytuacji jej prywatność, jako dobro chronione prawem powinno mieć pierwszeństwo przed innym dobrem prawem chronionym – dostępnością do informacji publicznej. Udostępniając, bowiem informację publiczną w sposób ingerujący w prywatność osoby fizycznej administrator danych obowiązany jest ustalić, czy zakres przekazywanych danych jest niezbędny dla potrzeb takiego udostępnienia. Jak wynika z poczynionych w tym zakresie ustaleń, w przedmiotowym przypadku doszło do przekroczenia niezbędnego zakresu danych przekazywanych celem ich udostępnienia.

Prawdą jest, że zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. 2016 poz. 178), orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego zawiera wskazanie podmiotu, który zainicjował postępowanie przed Trybunałem oraz pozostałych uczestników postępowania, jednakże przepis ten odnosi do niezbędnych elementów orzeczenia, a nie do jego publikacji na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej i wobec powyższego przepis ten nie stoi w sprzeczności z ustawą o dostępie do informacji publicznej i jej artykułem art. 5 ust. 2, który w sposób szczegółowy sposób reguluje sposób upubliczniana wyroku jako informacji o sprawach publicznych w BIP.

Należy mieć na uwadze, że administrator danych osobowych przetwarzając dane osobowe powinien uwzględnić zasadę adekwatności o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, w myśl którego administrator danych przetwarzając dane powinien dołożyć szczególnej staranności w celu ochrony interesów osób, których dane dotyczą, a w szczególności jest obowiązany zapewnić, aby dane te były merytorycznie poprawne i adekwatne w stosunku do celów, w jakich są przetwarzane. Innymi słowy "swym rodzajem i swą treścią dane nie powinny wykraczać poza potrzeby wynikające z celu ich zbierania" (J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz, Ochrona danych Osobowych, Komentarz, Zakamycze 2004 s. 556). Wobec powyższego udostępnienie wyroku, który zawiera dane osobowe, powinno nastąpić po odpowiednim przetworzeniu danych osobowych w nim zawartych, bowiem upublicznienie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego danych osobowych uczestniczki postępowania jest nieadekwatne do celu jakiemu powinno służyć upublicznienie wyroku. Cel informacyjny upublicznienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego może zostać osiągnięty również z odpowiednim uwzględnieniem prawa do prywatności osoby inicjującej dane postępowanie. Podkreślenia bowiem wymaga, że podstawowym celem BIP jest powszechne informowanie o sprawach publicznych i w tym przypadku cel ten można osiągnąć – zdaniem Sądu – pomimo anonimizacji orzeczenia w BIP, bowiem w żadnym wypadku nie wpływa to na czytelność dokonanego w nim przekazu i nie traci swojego waloru informacyjnego.

Słusznie zatem organ uznał, że ujawnienie imienia i nazwiska podmiotu (osoby fizycznej lub prawnej) domagającego się derogacji przepisu ustawy, stanowi naruszenie przepisów ustawy o ochronie danych osobowy.

Zatem – wbrew zarzutom skargi – w rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania o Trybunale Konstytucyjnym oraz o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, które w rzeczy samej nie przewidują możliwości nieujawniania danych osobowych inicjatora postępowania w sytuacji ogłoszenia wyroku Trybunału, lecz wspomniana już wyżej ustawa o dostępie do informacji publicznej i zapis jej art. 5, co do ochrony prywatności.

Na koniec zaś zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie w wydanych orzeczeniach wyrażał pogląd, iż prawo dostępu do informacji nie ma charakteru bezwzględnego, a jego granice wyznaczone są m.in. przez konieczność respektowania praw i wolności innych podmiotów, w tym przez konstytucyjnie gwarantowane prawo do ochrony życia prywatnego (wyrok z dnia 20 marca 2006 r. sygn. akt K 17/2005). W powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny w sposób wyraźny wskazał także, iż "art. 5 ustawy o dostępie do informacji zakreśla ograniczenia prawa do informacji publicznej. Ograniczenie ze względu na prywatność lub tajemnicę chronioną przepisami prawa nie dotyczy jednak – jak stanowi ust. 2 art. 5 ustawy – informacji o osobach pełniących funkcje publiczne.", a J. D. jest osobą prywatną. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 czerwca 2002 r. sygn. akt K 11/2002 stwierdził również, że w ramach zderzenia się dwóch wartości – z jednej strony konstytucyjnego prawa do informacji, z drugiej prawa do prywatności – nie można bezwzględnie przyznać priorytetu temu pierwszemu. Nie istnieje formuła "zagwarantowania obywatelom dostępu do informacji za wszelką cenę".

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 i art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718), należało orzec jak w sentencji wyroku.