Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie WSA Ewa Kwiecińska, Iwona Maciejuk (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Marcin Borkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2019 r. sprawy ze skargi E. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów ustawy 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącej E. W. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] lipca 2018 r.

nr [...], na podstawie art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej

i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2018 r. poz. 132, z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...), po rozpatrzeniu wniosku E. W. z dnia [...] marca 2017 r., odmówił wyłączenia stosowania wobec wymienionej art. 15c, art. 22a i art. 24a tej ustawy.

Organ podał, że E. W. w uzasadnieniu wniosku opisała krótko przebieg swojej służby, podkreślając, że jej praca polegała na rejestrowaniu i wysyłaniu pism oraz przepisywaniu dokumentów wytworzonych przez przełożonych. Jednocześnie wskazała na obecne poważne problemy zdrowotne.

Minister ustalił, że E. W. została zwolniona ze służby w Komendzie Powiatowej Policji w S. z dniem [...] kwietnia 2008 r. i ma ustalone prawo do emerytury i renty inwalidzkiej, których wysokość ustalono z uwzględnieniem odpowiednio art. 15c i 22a wskazanej już wyżej ustawy, przy czym nie wypłaca się renty inwalidzkiej z uwagi na posiadanie prawa do korzystniejszej emerytury.

Organ wskazał, że zgodnie z pismem z dnia [...] marca 2017 r. z Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu - stanowiącym Informację o przebiegu służby Nr [...], wnioskodawczyni pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy od dnia 1 lutego 1987 r. do dnia 12 października 1989 r., tj. przez okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni. Całkowity okres służby ww. wynosi 23 lata, 9 miesięcy i 20 dni.

Podał, że z kopii akt osobowych o sygn. [...], przekazanych za pismem

z dnia [...] grudnia 2017 r. przez Instytut Pamięci Narodowej - Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, nie wynika, aby E. W. nierzetelnie wykonywała zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r.

Minister wskazał, że z pisma Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2018 r. wynika, że wnioskodawczyni w toku pełnionej służby rzetelnie wykonywała zadania i obowiązki, o czym świadczą informacje zawarte m. in. w opiniach służbowych oraz wnioskach o mianowanie na kolejne wyższe stopnie policyjne i stanowiska służbowe. Ponadto w analizowanych materiałach nie stwierdzono kar dyscyplinarnych, jak również nie były prowadzone wobec niej żadne postępowania karne lub karno - skarbowe. Poinformowano, że wśród materiałów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie brak jest dokumentów potwierdzających udział E. W.

w zdarzeniach, które mogły stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 8a ustawy minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a w stosunku do osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b, ze względu na: 1) krótkotrwałą służbę przed dniem 3 1 lipca 1990 r. oraz 2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia. Podał, że wskazane przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Odnosząc się do pierwszej z przesłanek organ wskazał, że krótkotrwałość musi być każdorazowo oceniana indywidualnie, wszelako z zastrzeżeniem, że winna być ona rozpatrywana przede wszystkim w ujęciu bezwzględnym, jako długość okresu służby na rzecz totalitarnego państwa. Dodatkowo organ winien ocenić powyższą przesłankę w aspekcie proporcjonalnym, tj. w porównaniu stosunku służby na rzecz totalitarnego państwa do całości okresu służby byłego funkcjonariusza. Oznacza to, że obok oceny czy dany okres czasu może być uznany jako "krótkotrwały" w ujęciu ogólnym, powinien on być także oceniony abstrakcyjnie, jako stosunek tego czasu do całego okresu służby. Podał, że krótkotrwałość jest wprawdzie pojęciem nieostrym, w zakresie którego trudno określić choćby przybliżoną definicję, jednak powołując się na wykładnię językową stwierdził, że krótkotrwałość jest tożsama z nietrwałością, przelotnością lub chwilowością. Również ze słownika wyrazów bliskoznacznych można przytoczyć synonimy powyższego słowa: "chwilowy, doraźny, niedługi, niestały, nietrwały, okresowy, przejściowy, przemijający, tymczasowy, krótkookresowy, czasowy, trwający krótko, niedługo trwający, nieustabilizowany, szybki, epizodyczny" (Wielki słownik wyrazów bliskoznacznych, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005 r.).

Analizując drugą z przesłanek organ wskazał, że pojęcie rzetelności w ujęciu określającym postawę oraz jakość wykonywania zadań i obowiązków zawodowych definiować należy jako sumienne, solidne i dokładne wykonywanie swojej pracy - przyjętych na siebie obowiązków.

Rzetelne wykonywanie obowiązków służbowych oznacza ich realizację na najwyższym poziomie. Postawa rzetelnego funkcjonariusza charakteryzuje

się wzorowością w działaniu służbowym, nie tylko w zakresie podejmowania

i nienagannej realizacji zadań obligatoryjnych, ale także wykazywania inicjatywy

i realizowania obowiązków dodatkowych. Ponadto istotna jest także postawa funkcjonariusza w służbie i poza nią, rygorystyczne przestrzeganie prawa, dyscypliny

i etyki zawodowej, a także honoru funkcjonariusza służb publicznych.

Organ stwierdził, że zwrot "szczególnie z narażeniem zdrowia i życia" traktować należy jako dodatkowy czynnik wpływający na ocenę wartości rzetelnej służby funkcjonariusza. Zauważyć jednak należy, że warunek "narażenie zdrowia i życia" odnosi się do kwalifikacji narażenia rozumianej jako stwierdzenie istnienia zagrożenia innego niż normalne następstwo pełnienia służby, przy założeniu, że w jej istotę wpisane jest ryzyko zagrożenia życia i zdrowia. Z perspektywy ustawowej regulacji ważne jest, aby zagrożenie nie było normalnym następstwem służby, czy też nie miało charakteru hipotetycznego, ale było rzeczywiste, dowiedzione i miało charakter wyjątkowy.

Minister wskazał, że jego zadaniem jest stwierdzenie, czy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego ww. przesłanki można uznać za spełnione, oraz ustalenie, czy zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek. Stwierdził,

że krótkotrwałość służby na rzecz państwa totalitarnego i rzetelność służby pełnionej po dniu 12 września 1989 r. nawet z narażeniem zdrowia i życia, nie wystarczą do oceny, czy zastosowanie art. 8a ustawy jest zasadne.

Zdaniem organu "szczególnie uzasadniony przypadek" zachodzi wówczas, gdy strona - poza spełnieniem dwóch wskazanych wyżej przesłanek formalnych, legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy. Uprawnienie z art. 8a ustawy ma charakter wyjątkowy i dotyczy wyłącznie osób, w przypadku których "krótkotrwałość" jest niezaprzeczalna,

a "rzetelność" służby oczywista, bezdyskusyjna i poparta nadzwyczajnymi osiągnięciami, bowiem tylko wówczas można uznać, że w sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek".

Organ stwierdził, że służba zainteresowanej pełniona była na rzecz totalitarnego państwa przez okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni, a całkowity okres służby strony wynosi 23 lata, 9 miesięcy i 20 dni, zatem okres służby na rzecz totalitarnego państwa stanowi około 11% całego okresu służby. W ocenie Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji przedmiotowy okres służby na rzecz totalitarnego państwa zarówno w ujęciu bezwzględnym - długości tego okresu, jak i w ujęciu proporcjonalnym - stosunku długości tego okresu do całego okresu służby, nie może być oceniony jako krótkotrwały.

Odnosząc się do drugiej przesłanki organ podał, że nie kwestionuje rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków przez E. W. w trakcie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r. W opinii Komendanta Głównego Policji ww. funkcjonariusz rzetelnie wykonywał zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby w Policji,

a dokumenty zgromadzone w sprawie, nie zawierają treści, które mogłyby poddawać w wątpliwość rzetelność służby wnioskodawczyni. Jednakże brak jest jakichkolwiek dokumentów potwierdzających, aby służba ta pełniona była z narażeniem zdrowia

i życia. Organ zaznaczył, że sam charakter zadań realizowanych w jednostkach organizacyjnych Policji i wynikające z nich prawdopodobieństwo możliwości zaistnienia sytuacji stanowiących zagrożenie życia i zdrowia nie może być oceniany jako narażenie zdrowia i życia, o którym mowa w art. 8a ust 1 pkt 2 ustawy.

Organ stwierdził, że wnioskodawczyni nie legitymuje się także wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy. Podniósł, że zarówno postawa i osiągnięcia strony w służbie, jak również charakter i warunki jej pełnienia nie dowodzą, aby przedmiotowa sprawa stanowiła szczególnie uzasadniony przypadek, pozwalający na skorzystanie z uprawnień wynikających z powyższego przepisu ustawy zaopatrzeniowej, skutkujących wyłączeniem stosowania względem wnioskodawcy ogólnie obowiązującego art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy.

Decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2018 r.

nr [...] stała się przedmiotem skargi E. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zobowiązanie do wydania decyzji przez Ministra w zakreślonym terminie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym ewentualnie kosztów zastępstwa procesowego, skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 8a ust. 1 pkt 1 ustawy

o zaopatrzeniu emerytalnych funkcjonariuszy (...) poprzez jego błędną wykładnię

i uznanie, że służba, jaką pełniła nie była krótkotrwała i nie była wykonywana

z narażeniem życia i zdrowia.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że nie zgadza się z oceną organu, iż jej służba przed 31 lipca 1990 r. nie była krótkotrwała. Podała, że zapewne pracowałby w Policji dłużej, gdyby nie stan zdrowia który "wymusił" konieczność odejścia ze służby. Niezrozumiałe jest w ocenie skarżącej, w związku z ową rażącą dysproporcją okresów pracy nie uznanie służby przed dniem 31 lipca 1990 r za służbę krótkotrwałą. Skarżąca podkreśliła, że nie wykonywała żadnych czynności operacyjnych charakterystycznych dla służby - wykonywała tylko prace biurowe w sekretariacie [...].

Wskazała, że z dokumentacji zgromadzonej na potrzeby niniejszego postępowania jasno wynika iż skarżąca nie brała czynnego udziału w służbie przed dniem 31 lipca 1990 r. i nie miała żadnych osiągnięć. Osiągnięcia i czynna służba u skarżącej zaczęła się w czasie przeniesienia do Policji.

Podniosła, że to w Policji wykazywała się zaangażowaniem w pracy i pełnym poświęceniem. Praca sprawiała skarżącej przyjemność, dlatego też była dobrym pracownikiem i odnosiła sukcesy, o czym świadczy opinia o skarżącej. Podniosła również m.in., że nie miała w swojej karierze żadnych uwag od swoich przełożonych, ponadto była pracownikiem wynagradzanym za sukcesy jakie osiągnęła. Na domiar wszystkiego pełniąc służbę "straciła zdrowie". Obecnie skarżąca jest osobą schorowaną, a choroby jakie ma wynikają bezpośrednio z pełnienia obowiązków. Podkreśliła, że do tego stopnia naraziła swoje zdrowie i życie, że zobowiązana była odejść ze służby. Oznacza to w ocenie skarżącej, że wypełniła drugą przesłankę obligatoryjną wynikającą z art. 8a ustawy. Zdaniem skarżącej w świetle zmian ustawy emerytalnej oczywistym jest, iż zastosowanie art. 8a powinno nastąpić w stosunku do takich osób jak skarżąca.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, reprezentowany przez radcę prawnego, w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ wskazał, że w sprawie nie został naruszony żaden z przepisów prawa materialnego, czy procedury administracyjnej.

Nie zostały również popełnione błędy w ustaleniach faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie, jak również nie została naruszona zasada swobodnej oceny materiału dowodowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga podlegała uwzględnieniu.

Stosownie do treści art. 8a ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...), minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji,

w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c,

art. 22a i art. 24a w stosunku do osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b, ze względu na: (pkt 1) krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz (pkt 2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r.,

w szczególności z narażeniem zdrowia i życia. Zgodnie z art. 8a ust. 2 tej ustawy, do osób, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 15, art. 22 i art. 24 (ust. 2).

Zgodnie z art. 11 powołanej ustawy, w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Kodeksu postępowania administracyjnego oraz przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Użyty przez ustawodawcę w art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...) zwrot "w szczególnie uzasadnionych przypadkach" jest pojęciem nieostrym, zawierającym elementy ocenne. Przy stosowaniu pojęcia nieostrego organ jest zobowiązany do wykazania poprawności jego rozumienia i przedstawienia przekonujących w tym zakresie argumentów. Organ winien dokonać zatem doprecyzowania, skonkretyzowania tego pojęcia przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych indywidualnej sprawy oraz kontekstu normatywnego, w którym pojęcie to funkcjonuje.

W sprawie niniejszej organ odnosząc się do tego pojęcia wskazał,

że "szczególnie uzasadniony przypadek" zachodzi wówczas, gdy strona, poza spełnieniem dwóch przesłanek z art. 8a ust. 1 pkt 1 i 2, legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy. Organ podał, że uprawnienie z art. 8a ustawy ma charakter wyjątkowy

i dotyczy wyłącznie osób, w przypadku których krótkotrwałość służby jest niezaprzeczalna, a rzetelność służby oczywista, bezdyskusyjna i poparta nadzwyczajnymi osiągnięciami.

W ocenie Sądu takie rozumienie pojęcia szczególnie uzasadnionego przypadku jest na gruncie powołanego przepisu uprawnione. Podkreślić jednakże należy, że przez szczególnie uzasadniony przypadek można – na gruncie tego przepisu – rozumieć nie tylko wyjątkowe osiągnięcia, czy wybitne zasługi funkcjonariusza w służbie, zwłaszcza pełnionej z narażeniem życia i zdrowia, jak również przykłady zaangażowania w służbę znajdujące odzwierciedlenie w nagrodach i odznaczeniach ale także zdarzenia losowe, czy wybitne zasługi lub dokonania dla kraju, które ze służbą związane nie były. Nadto, przez szczególnie uzasadniony przypadek można również rozumieć szczególną sytuację w jakiej znajduje się wnioskodawca aktualnie, w tym wynikającą ze stanu zdrowia samego wnioskodawcy, czy członka rodziny, nad którym wnioskodawca sprawuje opiekę.

Podkreślenia wymaga, że decyzja wydawana przez organ na podstawie art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...) ma charakter decyzji uznaniowej. Zakres badania decyzji posiadającej cechy uznania administracyjnego sprowadza się do oceny, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z odpowiednim zachowaniem procedury administracyjnej. Wybór natomiast rozstrzygnięcia w ramach uznania administracyjnego, dokonywany na podstawie kryteriów słuszności i celowości pozostaje poza kontrolą sądowoadministracyjną (v. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2009 r. sygn. akt II OSK 1488/08, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kontrola zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny sprowadza się zatem do oceny, czy zaskarżona decyzja nie nosi cech dowolności, czy organ wybrał prawnie dopuszczalny sposób rozstrzygnięcia i czy wyboru tego rozstrzygnięcia dokonał po ustaleniu i rozważeniu wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności.

W sprawie niniejszej organ dokonał istotnych ustaleń stanu faktycznego, co do okresów pełnienia służby oraz rzetelności wykonywania zadań i obowiązków, a także braku informacji o narażeniu zdrowia i życia (rozumianego jako stwierdzenie istnienia zagrożenia innego niż normalne następstwo pełnienia służby, przy założeniu, że w jej istotę wpisane jest ryzyko zagrożenia życia i zdrowia). Służba skarżącej na rzecz totalitarnego państwa pełniona była przez okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni. Ustalenie to dokonane zostało przez Ministra na podstawie pisma Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] marca 2017 r. tj. informacji o przebiegu służby Nr [...]. Wynika z niego, że E. W. pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy, w okresie od dnia [...] lutego 1987 r. do [...] października 1989 r. Organ ustalił też, że całkowity okres służby skarżącej wynosi 23 lata, 9 miesięcy i 20 dni.

Dokonując oceny, czy okres służby skarżącej na rzecz totalitarnego państwa był okresem krótkotrwałym, a zatem badając spełnienie przesłanki określonej w art. 8a ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...), organ stwierdził,

że przesłanka ta nie została spełniona. W ocenie organu okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni zarówno w ujęciu bezwzględnym, jak i w ujęciu proporcjonalnym nie może być oceniony jako krótkotrwały.

Sąd oceny tej nie podziela. Biorąc pod uwagę, że łączny okres służby skarżącej wynosi prawie 24 lata, tj. 23 lata, 9 miesięcy i 20 dni, uznać należy, że służba przez okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni na rzecz państwa totalitarnego na stanowisku sekretarza -maszynistki była służbą krótkotrwałą w rozumieniu art. 8a ust. 1 pkt 1 ustawy

o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...). Trafnie organ wskazał w decyzji,

że krótkotrwałość musi być każdorazowo oceniana indywidualnie. Jako krótkotrwała może być rozumiana służba, której czas trwania w porównaniu do całego okresu służby nie był długi, trwał w porównaniu do tego okresu krótko. Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie. Nie można w przypadku skarżącej stwierdzić, że jej służba na rzecz totalitarnego państwa była służbą wieloletnią i charakteryzowała się trwałością.

W stanie faktycznym tej sprawy przyjąć należy, że okres 2 lat, 8 miesięcy i 12 dni był okresem krótkotrwałym. Organ naruszył tym samym art. 8a ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ustawodawca wymaga też, aby osoba, w odniesieniu do której organ może zastosować art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...) rzetelnie wykonywała zadania i obowiązki po dniu 12 września 1989 r., wskazuje przy tym, że to rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków ma miejsce w szczególności wówczas, gdy służba była pełniona z narażeniem zdrowia i życia.

Minister w sprawie niniejszej nie kwestionował, że skarżąca rzetelnie wykonywała zadania i obowiązki po 12 września 1989 r. Organ powołał się w tym zakresie na opinię Komendanta Głównego Policji. Jednocześnie Minister stwierdził,

że brak jest dokumentów odnoszących się do zdarzeń służbowych z narażeniem zdrowia i życia.

Odnosząc się do powyższego wskazania wymaga, że ustawodawca nie wymaga w art. 8a ust. 1 pkt 2 ustawy, aby przez rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po 12 września 1989 r. rozumieć wyłącznie przypadek pełnienia służby z narażeniem zdrowia i życia. Gdyby tak było ustawodawca wprost wskazałby to w powołanym przepisie. Dodanie przez ustawodawcę, po zwrocie "rzetelne wykonywanie zadań

i obowiązków po dniu 12 września 1989 r.", zwrotu "w szczególności" "z narażeniem zdrowia i życia" stanowi jeden z przykładów takiego wykonywania zadań i obowiązków, który uprawnia do przyjęcia, że te zadania i obowiązki były wykonywane rzetelnie. Brzmienie art. 8a ust. 1 pkt 2 ustawy nie zawęża tym samym rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków wyłącznie do służby pełnionej z narażeniem zdrowia i życia. Kwestia braku dokumentów odnoszących się do zdarzeń służbowych z narażeniem zdrowia i życia, na co wskazał organ, nie stanowi w tej sprawie podstawy do przyjęcia, że przesłanka ta nie została spełniona. Organ stwierdził zresztą, na podstawie pisma Komendanta Głównego Policji, że E. W. po dniu 12 września 1989 r. rzetelnie wykonywała zadania i obowiązki. Okoliczności powołane w piśmie KGP bezspornie świadczą o spełnieniu przesłanki z art. 8a ust. 1 pkt 2 powołanej wyżej ustawy.

Odnosząc się natomiast do twierdzenia organu, że sprawa ta nie stanowi szczególnie uzasadnionego przypadku, wskazania wymaga, że ocena organu w tym zakresie wymyka się w istocie sądowej kontroli. Minister stwierdził bowiem, że strona nie legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy. Nie wskazał jednak, jakie wybitne osiągnięcia miałyby, czy mogłyby zostać uznane przez organ za wyróżniające skarżącą na tle pozostałych funkcjonariuszy. Organ nie doprecyzował też, czy ocenę swoją w tym zakresie odnosi do funkcjonariuszy danej jednostki, czy też wszystkich funkcjonariuszy Policji. Organ stwierdził w zaskarżonej decyzji, że postawa i osiągnięcia strony w służbie, jak również charakter i warunki jej pełnienia nie dowodzą, aby sprawa ta stanowiła szczególnie uzasadniony przypadek, pozwalający na skorzystanie z uprawnień wynikających

z art. 8a ustawy. Minister nie przedstawił jednak żadnych faktów dotyczących służby skarżącej, charakteru tej służby i warunków jej pełnienia, które zdaniem organu

nie pozwalają na przyjęcie, iż jest to szczególnie uzasadniony przypadek. Organ nie przybliżył także postawy skarżącej i jej osiągnięć w służbie, choć także te okoliczności wskazał jako nie przemawiające za uznaniem, że w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek. Ocenę organu co do zaistnienia szczególnie uzasadnionego przypadku należało tym samym uznać za dowolną. Nie sposób na podstawie tak ogólnie ujętej argumentacji (pewnej ogólnej formuły) stwierdzić, że ocena organu, co do braku szczególnie uzasadnionego przypadku jest uzasadniona.

Nadto, w aktach postępowania administracyjnego znajduje się m.in. orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K.

nr [...], którym Komisja ta uznała E. W. za inwalidę i zaliczyła ją do III grupy inwalidów, stwierdzając przy tym, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą

i jest trwałe. Strona w toku postępowania administracyjnego wnosiła

o przeprowadzenie dowodu m.in. z tego orzeczenia, jak również z zaświadczenia

o stanie zdrowia córki K. W. Podnosiła, że zdrowie straciła pracując dla dobra i bezpieczeństwa polskich obywateli. Organ okoliczności tych nie wziął pod uwagę i nie rozważył ich w aspekcie szczególnie uzasadnionego przypadku.

W świetle powyższego naruszony został przepis art. 7, art. 77 § 1 i 80 k.p.a., także uzasadnienie zaskarżonej decyzji w tym aspekcie nie spełnia wymogów art. 107 § 3 k.p.a.

Ponownie rozpoznając sprawę organ przyjmie, że w sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 8a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy i dokona wyczerpującej oceny, co do tego,

czy sprawa skarżącej stanowi szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu art. 8a ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...). Wyrażając ocenę w tym zakresie organ przywoła fakty dotyczące służby skarżącej, jej postawy, charakteru służby i warunków jej pełnienia, o czym była mowa w zaskarżonej decyzji i odniesie powyższe do tych osiągnięć w służbie, które uznaje za wybitne, czy szczególnie wyróżniające. Dokonując oceny w zakresie szczególnie uzasadnionego przypadku organ weźmie przy tym pod uwagę, że – na gruncie art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...) – szczególnie uzasadniony przypadek może dotyczyć również m.in. zdarzenia losowego, czy szczególnej sytuacji w jakiej znajduje

się wnioskodawca aktualnie, w tym wynikającej ze stanu zdrowia samego wnioskodawcy, jak również członka rodziny, nad którym wnioskodawca sprawuje opiekę. Organ rozważy w szczególności, czy okoliczność, że wnioskodawczyni została inwalidą na trwałe (w związku ze służbą w Policji) nie stanowi – na gruncie stanu faktycznego tej sprawy – szczególnie uzasadnionego przypadku, który umożliwia wyłączenie stosowania art. 15c, art. 22a i art. 24a tej ustawy.

Zależnie od dokonanej ponownie, wyczerpującej oceny, organ podejmie decyzję.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,

na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O zwrocie kosztów postępowania, jak w punkcie

2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 powołanej ustawy.

Do kosztów tych Sąd zaliczył wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 480 zł oraz opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

-----------------------

10