drukuj    zapisz    Powrót do listy

6120 Ewidencja gruntów i budynków, Ewidencja gruntów, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego, Oddalono skargę, II SA/Lu 285/17 - Wyrok WSA w Lublinie z 2017-06-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Lu 285/17 - Wyrok WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2017-06-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-03-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Grzegorz Grymuza /sprawozdawca/
Iwona Tchórzewska
Jacek Czaja /przewodniczący/
Symbol z opisem
6120 Ewidencja gruntów i budynków
Hasła tematyczne
Ewidencja gruntów
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 23 art. 61 par. 1, art. 61a par. 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Tezy

1. Przepis art. 61 § 1 k.p.a. przewiduje dwa sposoby wszczęcia postępowania administracyjnego, tj. na żądanie (wniosek) strony lub z urzędu. Wprawdzie sposoby te nie są w pełni równorzędne to jednak, co do zasady, są to dwa odrębne od siebie i samodzielne sposoby wszczęcia postępowania administracyjnego. W konsekwencji też nie jest dopuszczalne mieszanie trybów postępowania, tj. traktowanie postępowania wszczętego na wniosek tak, jak postępowania wszczętego z urzędu, jak też wydawania rozstrzygnięcia z urzędu w postępowaniu wszczętym i prowadzonym na skutek żądania (wniosku) strony.

2. Pismo, w którym strona wnosi o wszczęcie postępowania administracyjnego z urzędu nie stanowi żądania, o którym mowa w art. 61 § 1 k.p.a. i art. 61a § 1 k.p.a. Tego rodzaju "żądanie", w którym strona domaga się wszczęcia przez organ postępowania z urzędu nie wiąże organu. Nie skutkuje ono również wszczęciem postępowania administracyjnego. Pismo takie należy traktować jako powiadomienie organu o okolicznościach, które zdaniem strony, winny skutkować wszczęciem postępowania z urzędu.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja, Sędziowie WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca), WSA Iwona Tchórzewska, Protokolant Asystent sędziego Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmian w ewidencji gruntów i budynków oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r., nr [...],[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w [...] (dalej jako organ), po rozpatrzeniu odwołania A. G. (dalej jako skarżąca) od decyzji Starosty [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...] w sprawie odmowy wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów obrębu 1 N., jednostka ewidencyjna W., powiat L., województwo [...] w stosunku do działki nr [...], polegających na wykreśleniu powierzchni 0,5930 ha i wpisaniu powierzchni 0,6000 ha, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie przed organem I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w sprawie, której stan faktyczny przedstawia się następująco:

Pismem z dnia [...]2 czerwca 2016 r. A. G. jako właścicielka działki położonej w miejscowości N., obręb geodezyjny 1, o numerze [...], dla której w Sądzie Rejonowym w O. prowadzona jest księga wieczysta o nr [...] zwróciła się do Starosty [...] o sprostowanie błędnego wpisu w ewidencji w zakresie powierzchni tej działki. Wskazała, że za podstawę wpisu zmiany powierzchni działki w ewidencji gruntów organ mógł błędnie przyjąć postanowienie Sądu Rejonowego w K. VI Zamiejscowy Wydział Cywilny w O. z dnia [...] maja 2013 r., sygn. akt [...] o rozgraniczeniu działki nr [...] z działką nr [...]. A. G. stwierdziła, że postanowienie to nie rozstrzyga o powierzchni działki, ale o jej granicach.

Pismem z dnia [...] czerwca 2016 r. Starosta [...] zawiadomił A. G. o wszczęciu na jej wniosek postępowania administracyjnego dotyczącego zapisów w operacie ewidencji gruntów obrębu N. w zakresie działki nr [...]. Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. znak: [...] organ wezwał wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych poprzez dostarczenie dokumentacji geodezyjnej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującej zmiany o których mowa we wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r.

W piśmie z dnia [...] lipca 2016 r. wnioskodawczym wskazała, że nie domagała się wszczęcia postępowania w tej sprawie, natomiast żądała wykonywania przez Starostę obowiązku prowadzenia ewidencji gruntów zgodnie z prawem i usunięcia z urzędu wskazanego błędnego wpisu na podstawie art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. a.

Pismem z dnia [...] lipca 2016 r., znak: [...] Starosta [...] zwrócił się do A. G. o sprecyzowanie żądania, czy postępowanie w zakresie sprostowania powierzchni działki nr [...] położonej w obrębie N. ma się toczyć na wniosek czy też z urzędu.

W piśmie opatrzonym datą [...] lipca 2016 r. A. G. wyjaśniła, że żądanie w zakresie przedmiotu postępowania, zgłoszone w piśmie z dnia [...] lipca 2016 r. określiła bardzo precyzyjnie wskazując, że domaga się usunięcia z ewidencji gruntów prowadzonej dla działki nr [...] położonej w obrębie N. błędnego wpisu dotyczącego jej powierzchni.

Po zawiadomieniu strony o terminie załatwienia sprawy (pismo z dnia [...] sierpnia 2016 r.) oraz o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzeniem się co do zebranego materiału dowodowego (pismo z dnia [...] sierpnia 2016 r.) Starosta [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. odmówił wprowadzenia zmiany na wniosek A. G. w operacie ewidencji gruntów obrębu 1 N., jednostka ewidencyjna W., powiat L., województwo [...] w stosunku do działki nr [...], polegającej na wykreśleniu powierzchni 0,5930 ha i wpisaniu powierzchni 0,6000 ha.

W wyniku wniesionego odwołania [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w L. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie przed organem I instancji.

Organ drugiej instancji odwołując się do przepisów art. 7, art. 10, art. 107 § 3 i art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., art. 7b ust. 2 pkt 2 i art. 22 ust 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2016 r., poz. 1629 ze zm.) oraz § 44 pkt 2 i § 45 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r., poz. 1034 ze zm.), wskazał, że z akt sprawy wynika, iż w toku całego postępowania A. G. domagała się od Starosty [...] podjęcia działań z urzędu, w celu wyeliminowania błędnych w jej ocenie wpisów dotyczących powierzchni działki nr 217, położonej w miejscowości N., obręb geodezyjny 1, a więc czynności o których mowa w art. 24 ust. 2a pkt 1 lit. d Pgik. Należy podkreślić, że organ orzekający nie ma prawa w sposób dowolny kształtować woli wnioskodawcy. W przypadku wątpliwości organ orzekający powinien podjąć stosowne czynności zmierzające do prawidłowego i jednoznacznego ustalenia treści żądania. Dopiero ustalony w ten sposób zakres przedmiotowy żądania pozwoli organowi na podjęcie odpowiednich, zgodnych z prawem dalszych działań w stosunku do danego wniosku. Jednocześnie organ podejmując czynności w celu ustalenia treści żądania strony, jest - zgodnie z zasadą wynikającą z art. 9 Kpa - obowiązany, do należytego i wyczerpującego informowania strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organ powinien czuwać nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielać im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Starosta [...] co prawda zwrócił się do A. G. o sprecyzowanie treści żądania (pismo z dnia [...] lipca 2016 r., znak: [...]), lecz mimo odpowiedzi udzielonej przez zainteresowaną (pismo z dnia [...] lipca 2016 r.) organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków przeprowadził postępowanie na wniosek - wbrew woli A. G. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Starosta [...] wydając decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r., znak: [...] naruszył przepisy art. 7 i 9 Kpa. Z tego też względu należało zaskarżoną decyzję uchylić, a całe postępowanie umorzyć.

Organ podkreślił przy tym, że umorzenie postępowania administracyjnego możliwe jest jedynie w przypadku jego bezprzedmiotowości. Z bezprzedmiotowością postępowania administracyjnego mamy do czynienia wówczas, gdy odpadł jeden z konstytutywnych elementów sprawy administracyjnej, o której mowa w art. 1 pkt 1 Kpa, tj. podmiot, przedmiot lub podstawa prawna, która umożliwia załatwienie sprawy w drodze decyzji administracyjnej. Zatem dopiero brak któregokolwiek z tych elementów stosunku materialnoprawnego skutkuje tym, że nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza powstanie sytuacji, w której sprawa będąca przedmiotem tego postępowania przestaje istnieć, nastąpić więc musi "takie zdarzenie prawne lub faktyczne, które spowodowało, że przestała istnieć ta szczególna relacja między faktem (sytuacją faktyczną danego podmiotu), a prawem (sytuacją prawną danego podmiotu), z którą prawo materialne łączy obowiązek konkretyzacji normy w postaci wydania decyzji administracyjnej" (W. Dawidowicz, "Zarys procesu administracyjnego", Warszawa 1989r. str. 134). Podobne stanowisko prezentowane jest także w orzecznictwie sądowym, gdzie podkreśla się, że z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia wówczas, gdy w sposób oczywisty organ stwierdzi brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Należy jednoznacznie stwierdzić, iż błędne rozpoznanie wniosku, tj. niezgodnie z intencją zainteresowanej A. G. powoduje iż całe postępowanie staje się bezprzedmiotowe.

Od powyższej decyzji skargę do sądu administracyjnego wniosła A. G., która zarzuciła jej:

1) błędne ustalenie stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonej decyzji, polegające na przyjęciu, że w sprawie nie było wniosku uprawnionego podmiotu,

2) naruszenie przepisów postępowania w art. 138 § 2 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, że postępowanie było bezprzedmiotowe.

Wskazując na takie zarzuty strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) sąd administracyjny kontroluje zaskarżone akty pod względem ich zgodności z prawem, przy czym nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, lecz granicami danej sprawy - art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."). Sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu, biorąc pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, nawet jeżeli nie zostały podniesione w skardze. Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, jej zgodność z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Uchylenie decyzji następuje w szczególności w przypadku, gdy zaskarżony akt narusza przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi, ponieważ zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania administracyjnego w sposób wpływający na wynik sprawy, co w myśl art. 145 § 1 p.p.s.a. mogłoby stanowić przesłankę do jej uchylenia.

Ustalenia faktyczne poczynione przez organ administracji znajdują potwierdzenie w niewadliwie zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, wobec czego materiał ten należało uznać za wystarczający do podjęcia prawidłowej i zgodnej z prawem decyzji w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.

Organ drugiej instancji dokonał także właściwej wykładni przepisów prawa procesowego, jak też prawidłowo zastosowały normy prawne do ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

W związku z wniesioną skargą kontroli sądu administracyjnego podlegała decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w L. uchylająca decyzję Starosty L. w sprawie odmowy wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i umarzająca postępowanie przed organem I instancji.

W istocie zatem kontroli Sądu podlegało rozstrzygnięcie o charakterze kasatoryjnym, sprowadzające się do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i umorzenia postępowania administracyjnego (art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.) z uwagi na jego bezprzedmiotowość (art. 105 § 1 k.p.a.) spowodowaną brakiem żądania wszczęcia postępowania administracyjnego.

W przedmiotowej sprawie organ pierwszej instancji stwierdził wszczęcie postępowania z wniosku (na żądanie) A. G. zawiadamiając stronę o wszczęciu postępowania na jej wniosek (k.15 akt administracyjnych), przeprowadził postępowanie i wydał rozstrzygnięcie w sprawie administracyjnej w przedmiocie zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków z wniosku A. G., w sytuacji, gdy A. G. wniosku (żądania) takiego nie złożyła.

Zgodnie z art. 61 § 1 k.p.a. postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.

Przepis art. 61 § 1 k.p.a. przewiduje dwa sposoby wszczęcia postępowania administracyjnego, tj. na żądanie (wniosek) strony lub z urzędu.

Wprawdzie sposoby te nie są w pełni równorzędne to jednak, co do zasady, są to dwa odrębne od siebie i samodzielne sposoby wszczęcia postępowania administracyjnego.

W konsekwencji też nie jest dopuszczalne mieszanie trybów postępowania, tj. traktowanie postępowania wszczętego na wniosek tak, jak postępowania wszczętego z urzędu, jak też wydawania rozstrzygnięcia z urzędu w postępowaniu wszczętym i prowadzonym na skutek żądania (wniosku) strony (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2009 r., I OSK 554/08, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Postępowanie administracyjne w sprawie dokonania zmiany danych (informacji) zawartych w ewidencji gruntów i budynków może być wszczęte tak z urzędu, jak i na wniosek uprawnionej strony (art. 24 ust. 2a ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1629 ze zm. - dalej jako: "ustawa prawo geodezyjne i kartograficzne").

W przedmiotowej sprawie organ pierwszej instancji nie wszczął postępowania z urzędu. Przeciwnie stwierdził, że żądanie wszczęcia takiego postępowania zgłosiła strona, w związku z czym przeprowadził postępowanie administracyjne i wydał rozstrzygnięcie (decyzję) w sprawie z wniosku strony.

Powyższe, co trafnie stwierdził organ drugiej instancji, nie było prawidłowe, albowiem w sprawie brak było w istocie żądania (wniosku) strony wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie dokonania zmiany danych (informacji) zawartych w ewidencji gruntów i budynków.

Wbrew odmiennym zarzutom skargi wskazać należy, że dotyczącej tej kwestii ustalenia organu drugiej instancji uznać należy za prawidłowe albowiem wynikają one z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy w postaci kolejnych pism pochodzących od samej skarżącej.

Pismem z dnia [...] czerwca 2016 r. A. G. jako właścicielka działki położonej w miejscowości N. o numerze [...], zwróciła się do Starosty [...] o sprostowanie błędnego wpisu w ewidencji w zakresie powierzchni tej działki.

Treść powyższego pisma uprawniała organ do przyjęcia, że skarżąca wnosi (żąda) wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie dokonania zmiany danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.

W konsekwencji powyższego organ pierwszej instancji zawiadomił skarżącą o wszczęciu z jej wniosku postępowania administracyjnego dotyczącego zapisów w operacie ewidencji gruntów obrębu N. w zakresie działki nr [...], jak też pismem z dnia [...] lipca 2016 r. wezwał skarżącą do uzupełnienia braków formalnych poprzez dostarczenie dokumentacji geodezyjnej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującej zmiany, o których mowa we wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r. Wezwanie to znajdowało swą podstawę w art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. h ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, który przy dokonywania zmian na wniosek zainteresowanego podmiotu wymaga wskazania we wniosku dokumentacji geodezyjnej przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

W odpowiedzi na powyższe skarżąca w piśmie z dnia 8 lipca 2016 r. oświadczyła, że nie domagała się wszczęcia postępowania w tej sprawie, natomiast żąda wykonywania przez Starostę obowiązku prowadzenia ewidencji gruntów zgodnie z prawem i usunięcia z urzędu wskazanego przez nią błędnego wpisu na podstawie art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. a. ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne (k.20-21 akt administracyjnych).

Co więcej, skarżąca wezwana następnie przez organ do sprecyzowanie żądania poprzez wskazanie czy postępowanie w zakresie sprostowania powierzchni działki nr [...] położonej w obrębie N. ma się toczyć na wniosek czy też z urzędu, w piśmie z dnia [...] lipca 2016 r. wyjaśniła, że żądanie w zakresie przedmiotu postępowania określiła precyzyjnie w piśmie z dnia [...] lipca 2016 r. (k.20-221 akt administracyjnych).

W piśmie tym zatem, złożonym w odpowiedzi na wezwanie organu do jednoznacznego sprecyzowania treści żądań, skarżąca odwołała się i podtrzymała swe twierdzenia zawarte w piśmie z dnia [...] lipca 2016 r.

Treść pisma z dnia [...] lipca 2016 r. jest jasna i jednoznaczna. Wynika z niego, że skarżąca nie wnosiła (żądała) wszczęcia postępowanie w przedmiocie zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków na swój wniosek, lecz wnosiła, ażeby postępowania takie wszczął i przeprowadził organ z urzędu. Na powyższe wskazuje nie tylko treść samego pisma, ale również odwołanie się w nim do art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. a. ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, który dotyczy postępowań prowadzonych przez organ z urzędu.

Powyższe wskazuje, że w sprawie brak było więc żądania strony wszczęcia postępowania administracyjnego na jej wniosek, w związku z czym organ pierwszej instancji nie powinien prowadzić postępowania i rozstrzygać sprawy z wniosku (na skutek żądania) strony.

Warunkiem wszczęcia i przeprowadzenia postępowania na żądanie strony jest złożenie przez stronę żądania wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 61 § 1 k.p.a.

Organ nie mógł zatem prowadzić postępowania z wniosku strony. Brak takiego żądania sprawił, że postępowanie administracyjne jako postępowanie prowadzone na żądanie strony nie mogło się toczyć i po wyjaśnieniu rzeczywistej woli strony powinno zostać umorzone jako bezprzedmiotowe (art. 105 § 1 k.p.a.). W sytuacji, gdy kwestia ta została bezpodstawnie pominięta przez organ pierwszej instancji prawidłowo uwzględnił ją przy rozpoznawaniu odwołania organ drugiej instancji, korzystając w tym zakresie z dyspozycji art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Podkreślić należy przy tym, że w sprawie nie budzi wątpliwości to, że skarżąca, jako właścicielka nieruchomości, była uprawniona do zgłoszenia żądania dokonania zmian danych w ewidencji gruntów i budynków. Istota rozstrzyganego problemu nie sprowadzała się jednak do ustalenia, czy skarżąca jest podmiotem uprawnionym do zgłoszenia żądania wszczęcia postępowania administracyjnego, lecz tego czy skarżąca, jako podmiot co do zasady uprawniony, żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego w ogóle zgłosiła. Z ustaleń przedstawionych powyżej wynika, że skarżąca nie żądała wszczęcia postępowania administracyjnego na swój wniosek, lecz wnosiła jedynie, by postępowanie takie wszczął z urzędu organ administracji.

W zakończeniu jeszcze raz należy wskazać, że organ odwoławczy umorzył postępowanie wszczęte i prowadzone przez organ pierwszej instancji na wniosek (żądanie) strony. Postępowanie takie bowiem, wobec braku żądania, nie mogło być prowadzone.

Powyższe nie oznacza jednak, że organ pierwszej instancji powinien całkowicie zignorować treść pism skarżącej, w których wnosi ona o wszczęcie przez organ z urzędu postępowania w przedmiocie zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków.

Pismo, w którym strona wnosi o wszczęcie postępowania administracyjnego z urzędu nie stanowi żądania, o którym mowa w art. 61 § 1 k.p.a. i art. 61a § 1 k.p.a. Tego rodzaju "żądanie", w którym strona domaga się wszczęcia przez organ postępowania z urzędu nie wiąże organu. Nie skutkuje ono również wszczęciem postępowania administracyjnego. Pismo takie należy traktować jako powiadomienie organu o okolicznościach, które zdaniem strony, winny skutkować wszczęciem postępowania z urzędu. Natomiast z uwagi na zasadę praworządności organ powinien zapoznać się z tymi okolicznościami i ocenić je pod kątem możliwości wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie zmiany danych w ewidencji gruntów i budynków. Na zagadnienie to zwrócono uwagę w końcowej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt